Η απίστευτη συμμετοχή σας με άφησε άφωνο. Δεκάδες άνθρωποι συνέβαλλαν, γράφοντας σχόλια για τους εαυτούς τους ή για συγγενείς, μοιράζοντας τις ιστορίες τους, πόνο και ελπίδα.
Εμεινα άφωνος.
Στην αρχή απαντούσα στα σχόλια, αλλά μετά παρατήρησα οτι το βήμα λόγου που δινόταν εδώ στους (έμμεσα ή άμεσα) παθόντες ήταν πολύ πιο σημαντικότερο απο την δική μου γνώμη.
Έτσι σας άφησα να λέτε ότι βάραινε την καρδιά σας.
Είσαστε πολλοί – πολλοί περισσότεροι απο όσους περίμενα.
Αυτή η συμμετοχή σας με αναγκάζει να το επαναφέρω στην επικαιρότητα, καθώς, μιλώντας με την Αντικαρκινική Εταιρεία, και λαμβάνοντας υπόψιν το #51 σχόλιο απο τον Γιώργο, σκέφτηκα οτι δεν μπορώ να μείνω απαθής παρακολουθώντας αυτήν την συζήτηση.
Πρώτα, το post:
5/2/2007:
Πες το δυνατά ρε, Καρκίνος.
Όχι το ζώδιο, το άλλο. Η «ασθένεια». Η «επάρατη νόσος». Η «κατάρα». Το «ακατανόμαστο».
Η μάνα μου έπαθε καρκίνο της ουροδόχου κύστης, και πέθανε -τελικά- απο αυτό. Κυρίως, έφταιγε (και φταίει) το κάπνισμα. (Τώρα, πως φτάνει η τζούρα απο το πρωϊνό απαραίτητο τσιγάρο στην ουροδόχο κύστη, τρέχα γύρευε. Φτάνει όμως. Να είσαστε σίγουροι, γιατί η μάνα μου για περίπου ενάμισι – δύο χρόνια, είχε ένα σωληνάκι, πλαστικό, που έδιωχνε τα ούρα σε μία σακούλα).
Όταν τριγυρνούσα στην Πάρο μετά τον θάνατό της, όλοι στραβομουτσουνιάζανε όταν έλεγα «Καρκίνος». Όταν άκουγα τους ανθρώπους να μιλάνε για άλλους, που πέθαναν απο καρκίνο, έλεγαν «η ασθένεια».
Μα τον θεο, ούτε να το προφέραν δεν μπορούσαν.
Τι τρέχει με αυτό; Τι είδους κόλλημα είναι; Μήπως και αν το πεις, κολλάς; Μην είναι κολλητικό; Μην το κολλάς με την αναφορά;
~
Κάπου τρία χρόνια πριν, στο γραφείο, έχω χάσει μπόλικα κιλά. Απο την Taste and Diet. Κάθε μέρα, τρώω το φαγητό που μου φέρνουνε – για μήνες λέμε τώρα, ε; – στο εστιατόριο, μαζί με ΟΛΟΥΣ τους άλλους. Πιάνει το κόλπο, τα χάνω τα περιττά, γίνομαι γκομενάκι, είμαι στα πάνω μου, ξυρίζω το κεφάλι μου.
Τι το ‘θελα;
Μήνες μετά, όσο είχα διατηρηθεί, ανακαλύπτω οτι υπάρχει φιλολογία: ο Γιάννης έχει καρκίνο (φτου! που έκανε και ο Φιλιππίδης όταν παρουσίαζε τα ζώδια στις ειδήσεις του Μαστοράκη στον Αντέννα).
Σου λέει ο άλλος, ξυρισμένο κεφάλι ίσον χημειοθεραπεία, χαμένα κιλά, that fits.
Ε, ούτε τότε δεν είπανε «καρκίνος». Το έμαθα απο κουβέντα που ξεκίναγε «το ξέρουμε οτι είσαι άρρωστος«.
Άρρωστος, όχι καρκίνος.
Σαν να έχεις τον σατανά μέσα σου.
Και, σαν να μην έφτανε αυτό, αν τελικά τον αποκτήσεις (μακρυά απο μας, ε;) δαγκώνεσαι.
Πως να το πεις; Φυλαγεσαι.
Γιατι σε κοιτάνε σαν πεθαμένο – ήδη. Όπως τους κοίταζες και εσύ παλιά.
~
Λοιπόν, παλικάρια, να τα βρούμε λίγο εδώ: Ζεις, απο τον καρκίνο. Επιβιώνεις. Είναι μπάσταρδη ασθένεια, αλλά δεν είναι θανατική καταδίκη. Πολλοί γλυτώνουν – έχω παραδείγματα-. Και μετά είναι καλά. Απολύτως καλά. Ούτε την ψυχή τους πουλήσανε, ούτε φαντάσματα είναι. Άρρωστοι πριν – καλά τώρα. Και ούτε έχουν να ντρέπονται για κάτι.
Και αξιοπρεπείς, και αμόλυντοι. Για αυτό, αν ακούσετε κανέναν με καρκίνο, μην το κοιτάξετε σαν πεθαμένο. Σαν κρυολογημένο κοιτάχτε τον. Και μην φοβηθείτε να το πειτε – καρκίνος.
Δεν υπάρχει «ανίατη ασθένεια», «επάρατη νόσος», «η ασθένεια» και άλλες τέτοιες υπεκφυγές.
Και αν το αντιληφθούμε, ίσως κάνουμε κάτι για αυτό. Αν υποψιαστούμε οτι με τον τρόπο ζωής μας (φυτοφάρμακα, κινητά, τσιγάρα, διατροφή) κινδυνεύουμε, και δώσουμε λίγο σημασία, μπορεί και να το αποφύγουμε.
Δεν κολλάει με το να το πεις. Με το τσιγάρο, μπορεί. Με το να το πεις, όχι.
Και, αν θέλετε να με ακούσετε, μην το ανάψετε το γαμημένο για λίγο. Έτσι, τιμής ένεκεν.
Μην διστάσετε να τους καλέσετε. Η ψυχική σας υγεία (είτε είσαστε ασθενείς, είτε είσαστε κοντικά πρόσωπα) είναι εξίσου σημαντική με την σωματική.
Αν πρέπει να μάθουμε να λέμε «καρκίνος» χωρίς να ντρεπόμαστε, τότε σίγουρα πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τον πόνο της καρδιάς και του νου μας, χωρίς δισταγμούς.
Στην γραμμή θα σας απαντήσουν άνθρωποι που γνωρίζουν πολλά για την ασθένεια, και γνωρίζουν πως να απαλύνουν τον πόνο της ψυχής σας.
Ελπίζω απο καρδιάς να έχω κάνει ότι μπορώ για να απαλύνω τον πόνο σας…
- Αρχική ημερομηνία: 5/2/2007
- Δεύτερη ημερομηνία: 5/11/2007
- Τρίτη ημερομηνία: 23/10/2008
Οι σέρβερ μοιάζουν να μην αντέχουν άλλο να δείξουν αυτήν την σελίδα. Κοντά στα χίλια comment, με γεμάτο κείμενο, και πάνω απο τριάντα τρείς χιλιάδες επισκέψεις, είναι σίγουρα πρόκληση -στην καλύτερη περίπτωση- για το WordPress. Για να το αντιμετωπίσω, χρειάστηκε να χωρίσω τα σχόλια σε σελίδες. Τα σχόλιά σας, μπορείτε ακόμα να τα δείτε συνολικά σε μία σελίδα, πατώντας στην αντίστοιχη επιλογή..
(135 ψήφοι, βαθμολογία: 4,67 / 5)
Loading...
και οπως πιο παλια αλλες αρρωστιες ετσι και αυτος στελνει στο θανατο πολλους ανθρρωπους.ομως ΚΑΜΙΑ ΜΑ ΚΑΜΙΑ αρρωστεια ακομα και η πανουκλα που εξοντωσε το 25 % της ευρωπης δεν καταφερε να νικησει την επιστημη την προληψη μα πανω απο ολα την αγαπη για την ζωη την ψυχολογικη στηριξη την μαχη.κανενας θανατος δεν ειναι ματαιος πιστεψτε το.μπορουμε να την νικησουμε την κολοαρρωστεια.εχασα 2 συγγενεις μου απο καρκινο.και παρολιγο και εναν ακομα που ομως το παλεψε και νικησε ενας συμφοιτητης μου υπεφερε απο καρκινο οχι ομως μονο τον νικησε[ο συμφοιτητης μου νικησε ] κατα κρατος αλλα εχει και ΚΑΤΙ γκομενακια τωρα.οι αρχαιοι ελληνες λεγανε
ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΠΡΟΛΑΜΒΑΙΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙΣ
και εχουν δικιο ετσι δεν ειναι?προληψη σωζει ζωες καθε εξαμηνο κανω εξετασεις λοιπον γιατι οχι?μονο καλο κανουν.
εχασα τον πατερα μου απο καρκινο στα 66 του χρονια.
και μετα εβαλα μυαλο.εκοψα το τσιγαρο και βλεπω τωρα τον εαυτο μου καλυτερα.υστερα απο 25 χρονια καπνισματος τωρα ειμαι καλυτερα.και κανω και καταδυσεις χωρις να ζοριζομαι.Δεν ειχα και δεν εχω προβλημα να πω οτι ο πατερας μου ειχε καρκινο.Και καμια φορα που ποναω λιγο σε καποια μερη του σωαμτος μου λεω μπας και εχω και εγω ? Οχι τελικα δεν ειναι τιποτα.Αν ποτε μου κατσει και μενα να εχω καρκινο εεεε τοτε θα τα βρει σκουρα.Δεν θα το βαλω κατω.Οπως δεν το εχω βαλει κατω ποτε σε οποιες δυσκολιες εχω συναντηση στη ζωη μου.
Έκλεισα 5 χρόνια από την πρώτη επέμβαση και 4 από την δεύτερη. Δεν έκανα χημειοθεραπεία ούτε ακτίνες. Αναγκάστηκα να μάθω και να παλέψω. Διάβασμα και
επιμόρφωση. Επρεπε να έχω δική μου γνώμη. Ηταν η δική μου ζωή. Χωρίς αλλαζονεία αλλά με πίστη. Ταπεινά αλλά χωρίς ψέματα. Εψαξα εναλλακτικά και μη. Πήγα σε 11 γιατρούς μέχρι να βρω αυτόν που με εγχείρησε. Είδα πολλές ασχήμιες. Αλλά…
ο καρκίνος φυσικά και νικιέται. Και αν το σκεφτείς καλύτερα, και η παράταση νίκη είναι. Εννοούσα όμως πως ο καθένας μπορεί να νικήσει και να ζήσει έως τα γηρατειά. Αυτό που έμαθα είναι ότι είναι δύσκολη κατάσταση. Κάθε περίπτωση είναι μοναδική. Θέλει σοφία και ετοιμότητα. Θέλει εμπιστοσύνη στον γιατρό αλλά σαν γιατρό και όχι σαν Θεό. Θέλει εμπιστοσύνη και στον εαυτό μας.
Η νίκη έρχεται μέσα από το ανοσοποιητικό μας.
Δυστυχώς δεν έχουμε την παιδεία να ψάχνουμε το σώμα μας χωρίς ντροπές και ταμπού και να το ελέγχουμε κάθε στιγμή. Την υγεία πρέπει να την διατηρούμε και όχι να την αποκτούμε.
Μπήκα στο Ιντερνετ ψάχνοντας πληροφορίες για τον καρκίνο ενός φίλου. Βοηθητικές. Μεγάλη ευλογία το ιντερνετ όταν το χρησιμοποιούμε σωστά. Είδα το blog και συγκινήθηκα. Άρχισα να γράφω σκέψεις. Ετσι απλά. Οχι σοφίες φοβερές. Είναι όμως εμπειρίες πραγματικές.
Ευχομαί καλή δύναμη.
Προσωπικά ευχαριστώ τον Χριστό (άλλη μία λέξη που αποφεύγουν πάρα πολλοί :)), κάθε μέρα που ζω και χαίρομαι την ζωή και προσεύχομαι να γίνουν οι ιατροί, θεραπευτές. Να αγαπούν τον ασθενή.
Μπράβο στον αρκούδο για την έναρξη του θέματος. Μπράβο σε όσους δώσαν χρόνο να συμμετέχουν. Το στοίχημα είναι να βοηθήσουμε όσο μπορούμε όσουςανθρώπους με καρκίνο φέρει η ζωή κοντά μας. Και η μεγαλύτερη βοήθεια είναι η αγάπη.
Πέρασαν 4 και κάτι χρόνια απο τότε που έκανα μαστεκτομή με αφαίρεση 31 διηθημένων λεμφαδένων. Είμαι 40 ετών και παρουσιάστηκε το π΄ρόβλημα μετ ατη διακοπή του θηλασμού.Άλλαξαν πολλά και αρκετά προς το κα΄λύτερο.Διαπίστωση: οι συνήθεις γυναικολόγοι είναι άσχετοι με το θέμα. Το διαγιγνώσκουν όταν έχει μέγεθος καρυδιού.Φυλαχτείτε
Έχω πολλές περιπτώσεις συγγενών με καρκίνο. Το μόνο που μπορώ να πω είναι
1. Μην πέρνετε τοις μετρητοις τις προγνώσεις των γιατρών. Όχι γιατί δεν ξέρουν την δουλειά τους αλλά γιατί ο κάθε οργανισμός αντιδρά διαφορετικά.
Ο παππούς μου στα 70 κάτι του απέκτησε ‘γεροντική λευκαιμία’. Απ’ ό,τι καταλαβαίνω τώρα, επρόκειτο γι αυτό το «μυελοδυσπλαστικό σύνδρομο» που αναφέρετε πολλοί. Τότε ήμουν παιδί. Του έδιναν 5 χρόνια ζωής στο Μεταξά (δεκαετία του ’70). Οι γιατροί ήταν άριστοι και καλά πληροφορημένοι, απλώς ο παππούς έζησε άλλα 15 χρόνια! Κανείς δεν ξέρει γιατί. Η αρρώστια ήταν εκεί, ποτέ δεν θεραπεύτηκε εντελώς, και ξαναχτύπησε όταν ήταν 89. Ίσως επειδή ήταν πολύ γέρος και ο οργανισμός δεν είχε δυνατή άμυνα. Του έδωσαν φάρμακα νέα, εξελιγμένα, αλλά ο οργανισμός ήταν τόσο αδύναμος που τελικά πεθανε μετά λίγους μήνες, αλλά πέθανε από τις επιπλοκές των φαρμάκων, όχι από τον καρκίνο.
Λυπήθηκα πάρα πολύ που πέθανε, του είχα αδυναμία. Φταίει η μητέρα μου που παρόλο που ήμουν 16, μεγάλη κοπέλα, δεν μου είπε ότι είχε μορφή καρκίνου πριν πεθάνει. Την όλη ιστορία την έμαθα ΜΕΤΑ. Αυτό είναι μεγάλο λάθος.
Κατά τα άλλα, όπως είπα, ξεπέρασε κατά 10 χρόνια το προσδόκιμο ζωής των γιατρών και θα ζούσε και άλλο αν ο οργανισμός του άντεχε τα φάρμακα. Και έζησε όλα αυτά τα χρόνια ΚΑΛΑ, χωρίς κανένα πρόβλημα, παρά μόνο κάποιες εξετάσεις κάθε χρόνο. Άρα, να έχετε πίστη και ελπίδα όσοι έχετε παρόμοιες περιπτώσεις. Αν φροντίζουν την συνολική τους υγεία, πρώτα ο Θεός, οι συγγενείς σας θα πεθάνουν από βαθειά γεράματα και όχι από τον καρκίνο. Σήμερα τα φάρμακα έχουν εξελιχθεί πολύ.
2. Σε περίπτωση καρκίνου του μαστού, δυστυχώς πολλοί γιατροί είναι της απόψεως του ‘τοπικού καθαρίσματος’. Και οι γυναίκες, μη θέλοντας να χάσουν το στήθος συμφωνούν. Μην το κάνετε. Ζητάτε πλήρη αφαίρεση και καθαρισμό του λεμφαδένα-οδηγού και όσων άλλων χρειάζεται. Μπορείτε να κάνετε πλαστική στο στήθος αργότερα.
Έχω 2 περιπτώσεις συγγενών που έπαθαν καρκίνο του μαστού στα 65-75, έκαναν ολική αφαίρεση και μετά από πάρα πολλά χρόνια ( 15+ στη μια περίπτωση) ζουν και βασιλεύουν και είναι 80+.
Αντίθετα, στην καημένη τη θεία μου που το έπαθε πριν 5 χρόνια (στα 60 της) και έκανε πολύ περιορισμένη αφαίρεση, ξαναεμφανίστηκε στα 5 χρόνια ακριβώς στον άλλο μαστό. Ο γιατρός την παλαιπώρησε, γιατί πάλι της έκανε τοπική αφαίρεση, και μόνο μετά την πίεση συγγενών και την τελική βιοψία παραδέχτηκε ότι η περιοχή δεν καθαρίστηκε καλά και ξαναέβαλε την καημένη τη γυναίκα μέσα στο χειρουργείο για ολική αφαίρεση. Η θεία μου έχει θέληση για ζωή και εγώ νοιώθω πολύ αισιόδοξη για την περίπτωσή της. Στα 5 αυτά χρόνια της έτυχαν πολλά, ο άντρας της ασθένησε από καρδιά και άλλα και έτσι η θεία μου ήταν ψυχολογικά χάλια, και ίσως γι αυτό επιβαρρύνθηκε και η δική της υγεία.
Η μόνη λύση είναι η ενημέρωση και όσο γίνεται η καλή ψυχολογία (όσο γίνεται γιατί ανθρώπινα μερικές στιγμές σε παίρνει από κάτω..)
Έχω στενό συγγενικό μου πρόσωπο που αρρώστησε πρόσφατα ή μάλλον πρόσφατα έγινε η διάγνωση και δυστυχώς χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Προσπάθησα από την αρχή να το δω ψύχραιμα και χωρίς πανικό, μόνο κάποιες στιγμές περνάω μια μικρή φρίκη.
Κυρίως πάντως διαβάζω πολύ και φυσικά προσπαθώ να εμψυχώνω και τους υπόλοιπους.
Και πρέπει να πω ότι αυτό το ποστ σου αρκούδε το επισκέπτομαι αρκετά συχνά – να που καμμιά φορά ούτε φανταζόμαστε πόση διαφορά μπορεί να κάνουν οι λέξεις μας.
ΘΈΛΩ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ, ΠΩΣ ΟΙ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΕΙΣ , ΕΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ.ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΙΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΕΙ .ΤΟ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΥΠΟΨΙΑΖΟΜΑΙ .
ΑΠ ΟΤΙ ΞΕΡΩ ΕΧΟΥΝ ΠΟΣΟΣΤΟ ΑΝΑΠΗΡΙΑΣ 67% ΚΑΙ ΑΝΩ.
ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΣΟΣΤΟ, ΕΧΟΥΝ ΑΠΑΛΛΑΓΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΟΡΙΑ,
ΔΑΝΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ , ΠΡΟΗΓΟΥΝΤΑΙ ΣΕ ΕΠΙΔΟΤΗΣΕΙΣ, ΕΚΠΤΩΣΗ ΣΤΑ ΕΙΣΗΤΗΡΙΑ ΑΣΤΙΚΑ ΝΑΥΤΟΠΛΟΙΚΑ ΚΑΙ ΤΡΑΙΝΟ.
ΜΟΡΙΟΔΟΤΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ
ΚΑΙ ΑΝ ΕΧΟΥΝ ΓΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΥΠΗΡΕΤΗΣΕΙ, ΚΑΝΕΙ ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΘΗΤΕΙΑ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΕΙ.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΑ ΟΦΕΛΗ.
ΤΟ ΚΑΚΟ ΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ Η ΚΟΜΠΙΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΟΤΙ , ΜΕΤΑ ΑΠΟ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΤΑ ΚΟΒΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ.
ΖΗΤΗΣΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΟΥΝ ΒΑΣΕΙ ΠΟΙΟΥ ΝΟΜΟΥ Ή ΦΕΚ ΚΟΒΟΥΝ ΤΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΑΝΑΠΗΡΙΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΗΡΑ ΑΠΑΝΤΗΣΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΟΥ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΕΙΣ.
ΑΝ ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ Ή ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΡΕΙ ΑΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΙ.
ΥΠΟΨΙΑΖΟΜΑΙ ΠΩΣ ΠΟΛΛΟΙ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΕΙΣ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΓΙΟΡΤΗ.
Πολύ σκληρό το θέμα που τολμήσατε να συζητήσετε. Και πονάει πολλούς.
4 ημέρες πριν τα Χριστούγεννα του 2006, η μικρότερή μου αδελφή, έχασε τη μάχη με τον καρκίνο των ωοθηκών, αφού τον πάλεψε για 2 χρόνια. Ήταν (μόνο) 40 ετών. Δεν είχε προλάβει να ζήσει στη ζωή της ούτε τις κοινές χαρές (γάμο, παιδιά, ταξίδια κ.λ.π.). Μέχρι τις τελευταίες ώρες ήλπιζε και προσπαθούσε απεγνωσμένα να κρατηθεί στη ζωή, σφίγγοντας τα σεντόνια. Δεν μπορώ να ξεχάσω το τελευταίο της δάκρυ… Τότε που κατάλαβε ότι φεύγει…
Έκανε δύο χειρουργεία, αμέτρητες χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες, εννοείται ότι πέσανε τα μαλλιά της, είχε πολύ χαμηλό αιματοκρίτη, έκανε μεταγγίσεις, πονούσε φοβερά (όταν τη ρώτησα κάποια φορά να βαθμολογήσει τον πόνο της από το 1 μέχρι το 10, μου απάντησε 12), τα διάφορα παυσίπονα δεν την βοηθούσαν – όταν το ανέφερα αυτό στο γιατρό της μου απάντησε στο τηλέφωνο να αυξήσω από μόνη μου, κατά βούληση, τη δόση!!! λες και το είχα ξανακάνει και είχα την εμπειρία να το χειριστώ – και τέλος, όταν έγινε μετάσταση και φαγώθηκε η μισή της λεκάνη δεν μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι της, ούτε καν να μετακινηθεί χιλιοστό από τη θέση της.
Σ’ αυτή τη φάση, ζητούσε απεγνωσμένα να την πάμε μια βόλτα, για να αλλάξει παραστάσεις, να δει φως, να πάρει καθαρό αέρα.
Η αδελφή μου όταν ήταν καλά, είχε 1,78 ύψος, κανονικά κιλά, ήταν καστανόξανθη με μεγάλα γαλανά μάτια. Στό τέλος, δεν υπήρχαν μύες ούτε στα χείλη. Ά! και ο γιατρός της, 7 μήνες μετά, δεν την θυμόταν, δεν θυμόταν την περίπτωσή της! Γι’ αυτόν και την ομάδα του ήταν ένας αριθμός ακόμη, όχι άνθρωπος που λαχταρούσε να ζήσει και να κάνει πράγματα.
Λυπάμαι, αν σας αναστάτωσα, σας στενοχώρησα, ή σας τρόμαξα. Δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου. Απλά, σήμερα, ο γυναικολόγος μου μου είπε ότι ο καρκίνος των ωοθηκών, όταν διαγνωσθεί στο πρώτο στάδιο, θεραπεύεται. Κι ότι η περίπτωση της αδελφής μου ήταν μια παραμελημένη από τους γιατρούς της περίπτωση. Μιλώντας γι’ αυτήν, βρήκα τον τρόπο ν’ αντιδράσω, να ξεσπάσω. Συγνώμη…
Σας παρακαλώ, μη χάνετε την πίστη σας, το θάρρος και την ελπίδα σας. Και μην αμελείτε να κάνετε προληπτικό έλεγχο. Σώζει ζωές.
Εκανα την τελευταία μου χημειοθεραπεία τον Ιανουάριο 2007. Είχα Λέμφωμα NHL επιθετικό και μεγάλο, στο θώρακα. Οταν το έπα8α ήμουν 29 χρονών. Τώρα είμαι 31 και εντελώς διαφορετικός άνθρωπος.
Δυστυχώς, υπάρχει ο φόβος, ο φόβος του θανάτου. Συμφωνώ με όλους τους προλαλήσαντες. Υπάρχουν ασθενείς που φοβούνται να ακούσουν, δε θέλουν να ξέρουν οτι έχουν καρκίνο, άλλοι ψάχνουν μόνοι τους να βρουν παραπάνω πληροφορίες για αυτό που έχουν… Κάθε άνθρωπος λειτουργεί πολυ διαφορετικά.
Πιστεύω ότι το χειρότερο που απουσιάζει αυτή τη στιγμή, είναι η ψυχολογική υποστήριξη. Από όλους. Ο κόσμος – φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι, γείτονες, άγνωστοι- δεν ξέρει πως να συμπεριφερθεί σε τέτοιες καταστάσεις. Οι περισσότεροι μας λυπούνται. Και αυτό είναι το πιο αστείο της υπόθεσης!!! Γιατί εμεις πλέον την εκτιμάμε τη ζωή μας διαφορετικά. Περάσαμε στην αντίπερα οχθη και ξαναγυρίσαμε. Λέμε κάθε πρωί που ξυπνάμε Ευχαριστώ Θεε μου. Δεν θεωρούμε τίποτα δεδομένο, τίποτα δε μας χαρίζεται. Αυτό το ξέρουμε πια πολυ καλά. Οι άλλοι όμως…
Κάποτε μου ειπαν οτι ο καρκίνος ειναι το 30%. Το υπόλοιπο 70% είναι η ψυχολογία. Ετσι είναι αν το καλοσκεφτείς. Αλλά πως μπορείς να είσαι αισιόδοξος όταν εχεις εναν όγκο, να!!! Ολοι λένε να είμαστε αισιόδοξοι. Εγω ποτέ δεν μπόρεσα να το πω αυτό. Δεν μπορεσα να είμαι αισιόδοξη, ούτε όμως απαισιόδοξη. Αυτό που κατάφερα ήταν να μην σκέφτομαι. Να ΖΩ, να ΓΕΛΑΩ, να λέω ΒΛΑΚΕΙΕΣ, να κάνω ΠΛΑΚΕΣ… Σκεφτείτε πόση οικονομία κάνουμε στο σαμπουάν… και γλιτώνεις και από το πιστολάκι… ;-)). Πέρα από την πλάκα, καταλαβαίνω πόσο δύσκολη είναι η κατασταση… Αλλά μην το βάζετε κάτω. Συνεχίστε να ζείτε, να ζουμε, όλοι μας…
Ισως και να ξαναεμφανιστεί. Ισως και να πεθάνω. Ολοι όμως θα πεθάνουμε κάποια μέρα. Ενα ομως πιστευω. Ο καρκίνος θέλει τσαμπουκά, θέλει να εισαι φίλος του, οχι εχθρός του, να αποδεχτεις το γεγονός οτι απο δω και πέρα θα συμπορευεστε…
Γελάτε, να κάνετε αστεία, μην καταδικάζεται τους εαυτούς σας σε θάνατο πριν την ώρα σας. Να μην το σκέφτεστε. Και αυτός που έγραψε παραπάνω για όλα τα πλεονεκτήματα που έχουν οι καρκινοπαθεις, έχει δίκιο. Εκμεταλλευτείτε όσο μπορείτε την κατάσταση. Θα περάσω τώρα απο επιτροπή, μπας και βγω με αναπηρία πάνω απο 50%, πάρω επιδότηση και ανοίξω δική μου εταιρία. Είναι στο χέρι μας πως επιλέγουμε να ζήσουμε…
Συγγνώμη αν σας κούρασα. Ετσι τον αντιμετωπίζω εγώ τον καρκίνο, μακάρι να βοηθησα και κανέναν αλλο… Μπράβο Αρκούδε για τη συζήτηση!!!
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΡΕ ΦΙΛΕ,ΕΙΝΑΙ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΖΩ ΜΕ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΦΟΒΑΜΑΙ.
Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ ΓΙΑ ΜΕΝ.ΕΑΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΛΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ ΠΟΛΛΑ
ενας ακομα που εχασε τη μαχη με τον κ@λοκαρκινο. 3 χρονια παλευε. Με νυχια και με δοντια. Η τελευταια του κουβεντα… «δεν θελω να πεθ….»
Βρέθηκα εδώ ψάχνοντας πληροφορίες για αυτή τη νόσο, τον καρκίνο. Σας θαυμάζω για την ψυχική σας δύναμη και τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεστε την περιπέτειά σας. Μόλις πριν λίγες ώρες, ένας γιατρός, όχι ο υπεύθυνος που παρακολουθεί τον πατέρα μου, μου ανακοίνωσε ότι οι πιθανότητες είναι πενήντα πενήντα ή να είναι τελείως καλά ή να έχει καρκίνο. Όλες οι εξετάσεις που έκανε είναι καθαρές, αλλά ο πυρετός επιμένει κι ο αιματοκρίτης χαμηλός, μια εξέταση είναι η καθοριστική. Πρέπει να βρω τη δύναμη να το αντιμετωπίσω. ΠΡΕΠΕΙ
ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΧΩ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙ ΠΩΣ ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΝ ΝΑ ΛΕΝΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΛΕΞΗ. . .ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΣΥΓΓΕΝΗ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ.ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΜΟΥ ΕΧΑΣΑ ΔΥΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΕ ΔΙΑΣΤΗΜΑ 9 ΗΜΕΡΩΝ ΑΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ,ΤΟ ΝΟΝΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΓΙΑΓΙΑ!ΣΤΟ ΝΟΝΟ ΜΟΥ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΜΕ,ΣΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΤΗ ΣΩΣΤΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ. . .ΑΠΛΑ ΗΤΑΝ ΘΕΛΗΜΑ ΘΕΟΥ!ΑΦΟΥ ΕΦΥΓΕ Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΞΑΝΑΦΟΡΕΣΑ ΜΑΥΡΑ,ΔΕΝ ΤΗΣ ΑΡΕΣΕ ΝΑ ΜΕ ΒΛΕΠΕΙ ΝΑ ΦΟΡΩ ΜΑΥΡΑ ΡΟΥΧΑ…ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΟΛΟΥΣ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΣΥΜΑΝΤΙΚΟ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΠΑΕΙ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΜΕ…ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ
eime 34 xronon kai exo edo kai treis bdomades pou ematha oti o pateras mou exei enan terastio karkino sto dexi tou pneymoni.xtes kai eno ta pramata pigenane kala mathame oti exei kanei metastasi sto kefali.fobame poli den nioto tipota autes tis meres.den exo esthimata katholou.exo pagosei.eixa xasi kai ton papou mou apo ton idio karkino prin 10 xronia.fobame poli gia ton patera mou.alla kai gia mena isos xori logo.to xero oti thelei dinami alla den tin brisko.den xero ti prepei na kano gia na ton boithiso
Αν το καλοσκεφτείτε ή το ψάξετε, κάθε σπίτι έχει κάποιο περιστατικό, πιο κοντινό ή πιο μακρινό από καρκίνο… Είναι η μάστιγα της εποχής και είναι να απορρεί κανείς πως με τόσα βήματα που έχουν γίνει στην επιστήμη δεν έχει καταφέρει να βρεθεί το φάρμακο… Δεν θέλω να μπω στην λογική όσων μιλάνε για συμφέροντα μεγάλων φαρμακευτικών εταιριών, αρνούμαι αν πιστέψω πως υπάρχουν άνθρωποι που αφήνουν τον κόσμο να πεθαίνει ενώ μπορούν να δώσουν λύσεις… Πέρσι χάσαμε από καρκίνο τον πεθερό μου… Έναν καταπληκτικό άνθρωπο που έφυγε νωρίς αφού πάλεψε πέντε χρόνια με έναν επιθετικό, μικρομοριακό καρκίνο που όταν διεγνώσθη, του έδωσαν μερικούς μήνες ζωής… Μέχρι την τελευταία ώρα πίστευ πως θα γίνει κάποιο θάυμα… Και επειδή έζησα τις τελευταίες μέρες του από κοντά, ένα αληθινό μαρτύριο που κανείς δνε αξίζει να περάσει, ελπίζω και εύχομαι να γίνει ένα θαύμα ακι να βρεθεί τρόπος να σωθεί ο κόσμος… Να βρεθεί μια λύση… Κουράγιο σε όλους εύχομαι, και ηθικό ακμαίο…Όσο παλέυει τον καρκίνο η καλή ψυχολογία και η παοφασιστηκότητα, προς το παρόν, δεν τον παλεύει καμιά θεραπεία…
Σκέφτηκα πολλές φορές αυτό που λέει η Fevis, ίσως το μεγάλο κύκλωμα που στηρίζει και υπηρετεί και νοσηλεύει τους ασθενείς με καρκίνο, δεν θέλει να μείνει χωρίς δουλειά.. Κυνικό και πικρό..
Στήριξα και εγώ τη μάνα μου που ο καρκίνος στον πνεύμονα εξελίγχθηκε γρήγορα. Ειρωνία, η ίδια δεν είχε καπνίσει ποτέ..
Εγώ δίνω στο ροζ φιογκάκι αυτό το λινκ
Eύγε arkoudo μου!
Από πάνω μας ζει μια οικογένεια με τέσσερα παιδιά. Ο Α., 5 χρονών (τσιγάρο; αλκοόλ; ανθυιγειινές τροφές;) τρίτος στη σειρά, και το περασμένο Πάσχα διαγνώστηκε με καρκίνο στο συκώτι. Από τότε κάνει χημειοθεραπείες, εγχειρήσεις και πάλι χμθεραπείες. Τώρα είναι καθαρός και κάνει την προτελευταία προληπτική ήπια χμθεραπεία. Η μαμά του δεν εφησυχάζει γιατί «ένας άλλος μικρός στο νοσοκομείο υποτροπίασε στην τελευταία προληπτική» αλλά και δεν παραιτείται «ότι είναι να γίνει θα γίνει, η ζωή συνεχίζεται, ελπίζουμε στο καλύτερο θα επιβιώσουμε και από το χειρότερο».
Τα τρία μικρότερα παιδιά μαζί και ο Α., σχεδόν δύο φορές την εβδομάδα είναι σπίτι μας και παίζουν με τον Pabo. Όποτε έρχονται κι άλλα παιδάκια (φίλων μου ή συγγενών) στο σπίτι για λίγο ξεσάλωμα, παρατηρώ πως η συμπεριφορά των παιδιών είναι φυσιολογική απέναντι στον Α. Όμως των ενηλίκων που βλέπουν για πρώτη φορά το ξυρισμένο κεφάλι του μικρού είναι φρικτή. Μια ξαδέλφη μου μπήκε στο δωμάτιο και μόλις τον είδε γούρλωσε τα μάτια πήρε βαθιά ανάσα και τραβήχτηκε πίσω στο διάδρομο.
Είχα σκεφτεί να τους προετοιμάζω πριν τον δουν για πρώτη φόρα, για να γλυτώσει το παιδάκι από αυτές τις συμπεριφορές.Όμως ΟΧΙ.
Ο Α. έχει ούτως ή άλλως συνηθίσει να τον ΚΟΙΤΑΝΕ. Κι εγώ δεν έχω λόγο να του φερθώ διαφορετικά. Καρκίνο έχει, δεν είναι ο Αντίχριστος.
Γι’αυτό, σκεφτείτε το καλά πριν ΚΟΙΤΑΞΕΤΕ έναν καρκινοπαθή. Μήπως λέτε μέσα σας «Παναγία μου, τον καημένο» και εννοείτε «ευτυχώς δεν είμαι εγώ ή τα παιδιά μου».
Μη λέτε αβασάνιστα «Όταν βλέπω ανθρώπους που έχουν το κακό καταλαβαίνω πόσο τυχερός είμαι».
Μη χρησιμοποιείτε τον καρκίνο των άλλων σαν μέτρο για την ευτυχία της δικιά σας ζωής.
Αγαπητέ Αρκούδε,
όταν δούλευα στην Φλόγα (σύλλογος γονέων για παιδιά που πάσχουν από νεοπλασματική ασθένεια) ήξερα για την Μέριμνα. http://www.merimna.org.gr
Η Μέριμνα παρέχει δωρεάν ψυχολογική βοήθεια στις οικογένειες που έχουν υποστεί αρρώστια και θάνατο.
Απατώντας στα post των συν-blogers έχοντας χάσει αδερφό και γιαγιά από τον καρκίνο θα ήθελα να αναφερθώ σε μία άλλη οπτική που αφορά αυτή την ασθένεια.
Πέρα από τις τροφές που περιέχουν χημικά και την τον δηλητηριώδη αέρα που αναπνέουμε και τα τσιγάρα που καπνίζουμε και το Τσερνομπίλ ο καρκίνος τελικά ίσως να μην δημιουργείται από όλες αυτές τις αιτίες.
Καρκίνος λοιπόν, τί είναι; Κύτταρα δικά μας που ο οργανισμός μας τα αναγνωρίζει ως κακά. Επαναλαμβάνω, είναι δικά μας αυτά τα κύτταρα… Αιτία; Το στρες, το άγχος, όλα αυτά που δεν τα λέμε έξω από ντροπή και τα κουβαλάμε σαν να είναι το βάρος που μας έχει εμπιστευθεί η ζωή μας να σέρνουμε. Θα μου πεις Αρκούδε: και το παιδάκι που παθαίνει λευκαιμία, τί στρες μπορεί να έχει; Κάποια στιγμή στην ζωή του (και ίσως καθώς ξεκινούσε η ζωή του στην κοιλιά της μητέρας του) έζησε στιγμές στρες. Ακούγεται χαζό και σαχλό κάτι τέτοιο, αλλά είναι μία οπτική που έχει λογική.
Είδα τον καρκίνο, από έξω και μέσα στην οικογένειά μου. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ένα πράγμα. Πρέπει να κλείνουμε την πόρτα σε ό,τι δυσάρεστο σε ό,τι ανεβάζει το «εγώ» μας. Και όταν εμείς κρατάμε τα κλειδιά σε αυτή ή αυτές τις πόρτες (στις οποίες δεν αφήνουμε τίποτα δυσάρεστο να μπει) τότε και ίαση θα υπάρξει και ψυχική και σωματική υγεία.
Είδα καρκινοπαθείς που έκλεισαν αυτές τις πόρτες και απέβαλλαν το στρες απέναντι στα πάντα και το αποτέλεσμα ήταν πλήρης ίαση. Αν αποφεύγουμε να κοιτάζουμε ένα τροχαίο στον δρόμο για να ικανοποιήσουμε την περιέργειά μας, αν κλείσουμε την τηλεόραση μπροστά στην ανθρώπινη μιζέρια που δεν μας αφορά, αν αφήσουμε να μην μας αγγίξει απολύτως τίποτα δυσάρεστο στην ζωή και να την αντιμετωπίζουμε όχι με αισιοδοξία (διότι η αισιοδοξία έχει και στοιχεία αμφιβολίας) αλλά δημιουργικότητα πέρα του προσωπικού θριάμβου, τότε το μόνο πράγμα που μας μένει είναι η Αγάπη.
Όλα αυτά δεν θα τα έλεγα αν δεν έβλεπα ανθρώπους άρρωστους με αυτοάνοσα νοσήματα που εφάρμοσαν αυτή την αλλαγή στην ζωή τους και βρήκαν πλήρη ίαση.
Τελικά τί είναι ποιό δύσκολο, να προβληματίζεσαι για
Τελικά τί είναι ποιό δύσκολο, να προβληματίζεσαι για το πως θα παλέψεις στην ζωή σου ή να αλλάξεις εντελώς τον τρόπο που σκέφτεσαι;
Καλημέρα arkoudo, μια συγκινητική καταγραφή στο blog H Λυδία πολεμά με τον καρκίνο..ένα παιδί το μικρότερο μιας τρίτεκνης οικογένειας.
ειμαι φοιτητρια στο τει ιατρικων εργαστηριων.σας βρηκα ψαχνοντας πληροφοριες για την πτυχιακη μου με θεμα το μυελοδυσπλαστικο συνδρομο.δεν εχω προσωπικη εμπειρια στο θεμα.αυτο που ηθελα απλως να πω ειναι για μια μελετη που εκανα πριν λιγο καιρο για τον καρκινο.στην ερευνα μου βρηκα πως πειραματα για εμβολια που στηριζονται στην λειτουργεια των δενδριτικων κυτταρων εχουν φτασει στο σταδιο των κλινικων δοκιμων σε ασθενεις που βρισκονται στο τελικο σταδιο της ασθενειας.το εμβολιο εφαρμοστηκε σε 19 ασθενεις 18 απο τους οποιους εδειξαν αντιδραση του ανοσοποιητικου τους συστηματος και σε εννεα απο αυτους οι ογκοι μειωθηκαν.πραγμα που σημαινει πως αν τα εμβολια γινουν σε ασθενεις που βρισκονται σε πρωιμα σταδια θα ειναι θεαματικα.ευχομαι ολοψυχα συντομα να βγουν στην αγορα. καλη δυναμη και μη ξεχνατε πως η ζωη μας ανηκει…..
ΓΕΙΑ ΣΑΣ, ειμαι 47 χρονων παντρεμενη με 2 παιδια, πριν 2 χρονια σε μια εξεταση στο γυναικολογο εμαθα οτι έχω HPV(ΙΟΣ ΤΩΝ ΚΟΝΔΥΛΩΜΑΤΩΝ), ο οποιος με διαβεβαιωνε οτι δεν θα εξελιχθει σε καρκινο τραχηλου της μητρας. Εκανα ελεγχο κάθε 6 μηνες, το Γενάρη του 2007 μετά απο την εξεταση, μου είπε να κανω αφαιρεση των γεννητικων οργανων γιατι προχωρησα σε ΙINSITU καρκινο! Τον Απριλιο του 200 7εκανα ολικη υστεροκτομη και η βιοψια εδειξε καρκινο Ια βαθμου με διηθηση οριακη για μετασταση!! Απο τοτε μεχρι σημερα έπαθα ουρηρθικο συνδρομο,γαστροοισοφαγικη παλινδρομηση, γαστριτιδα, γλωσσιτιδα (το έχετε ξανακουσει αυτο?) και πάνω από ολα βαρια καταθλιψη! και τελειωμο δεν εχουν…… Δεν ξερω απο τι γλυτωσα τελικα και απο τι οχι. Σημασια εχει οτι η ζωη μου κυλαει βασανιστικα, νοιωθω μπερδεμενη, χαμενη, προβληματισμενη! Ευχαριστω αρκουδε που μου εδωσες την δυνατοτητα να το μοιραστω μαζι σας και θαθελα σας παρακαλω οποιοσδηποτε γνωριζει κατι για την περιπτωση μου να μου απαντησει, αν παλι οποιοσδηποτε θελει καποιες πληροφοριες απο εμενα για αυτο το θεμα ειμαι στη διαθεση σας.
Πολυ σωστη η παρεμβαση σου arkoude. Δεν ειναι δυνατον να δινεις τηλέφωνα σε ενα τετοιο post. Ειτε εχεις καλη προθεση να βοηθησεις ειτε θες να πουλησεις επικινδυνα σκευασματα, ενα email αρκουσε…
Το παρόν post είναι 5 σχόλια μικρότερο.
Για τους χρήστες που το παρακολούθησαν στο παρελθόν, τους ενημερώνω οτι αφαιρέθηκαν 4 σχόλια (και μία απάντησή μου) απο επισκέπτρια, μετά απο παράκλησή της.
Σέβομαι την απόφασή της, και τα αφαίρεσα – αφού πρώτα προσπάθησα να αποτρέψω την διαγραφή τους.
Αυτά, για τα πρακτικά.
Με το που το διάβασα, το έσβησα…
Για τους θείους μου που ο ένας έφυγε και ο άλλος ζει υγιέστατος.
Για τις συγκλονιστικές μαρτυρίες των επισκεπτών σου.
Για τη μνήμη όσων δεν τα κατάφεραν και όσων, πιο τυχεροί, τον πολέμησαν νικηφόρα.
Φιλιά,
~Μ
Καλημέρα 🙂
Τον περασμένο Δεκέμβριο ο θείος μου είχε ένα μικρό μούδιασμα στο δεξί του πόδι που καθημερινά γινόταν χειρότερο. Ακτινογραφίες και αξονικές σε θώρακα-λεκάνη ήταν καθαρές, ευτυχώς ο γιατρός των εξωτερικών ιατρείων του Ευαγγελισμού μας πρότεινε αξονική εγκαφάλου. Σοκ. Όγκος στο κεφάλι. Η άμεση εγχείρηση κρίθηκε απαραίτητη γιατί υπήρχε κίνδυνος εκτός από το πόδι να πληχθούν και άλλες βασικότερες λειτουργίες όπως η όραση και η ομιλία. Στην εγχείρηση φάνηκε από τη βιοψία ότι ο όγκος στο κεφάλι ήταν μετάσταση από τον πνεύμονα. Διάγνωση: νευροενδοκρινές αδένωμα του πνεύμονα. Σπάνια μορφή της νόσουΌμως και δύσκολη στην αντιμετώπιση. Προληπτικές ακτινοθεραπείες για το κεφάλι, ατέλειωτες χημειοθεραπείες. Πεσμένος αιματοκρίτης, ο μυελός των οστών σε καταστολή, μεταγγίσεις κάθε τρεις και λίγο. Τελευταία νέα: Ο οργανισμός τόσο εξασθενημένος που οι χημειοθεραπείες πλέον ακατάλληλες. Μετάσταση στα οστά.
Το χειρότερο για μένα: ο ίδιος δεν το ξέρει. Η οικογένειά του αποφάσισε να ζητήσει από τους γιατρούς να μην του το πουν για να τον προφυλάξουν. Εννοείται πως ενώ όλοι το αρνούνται ή κάνουν τον Κινέζο εκείνος φυσικά και το ξέρει. Και προχθές ρώτησε: ρε παιδιά σαν να με πονάνε τα κόκκαλά μου από μέσα τον τελευταίο καιρό, λέτε να έχω τίποτα στα κόκκαλα; Και ενώ η θεία τον διαβεβαιώνει πως όχι, εγώ πάω να βάλω καφέ γιατί ντρέπομαι να είμαι μπροστά σε τέτοια κοροϊδία. Νομίζω το χειρότερό του είναι ότι που το δεξί του πόδι είναι σχεδόν παράλυτο και περπατάει με «πι». Και ότι ενώ υποτίθεται ότι κάνει προληπτικές θεραπείες, όλοι του συμπεριφέρονται σαν σε ετοιμοθάνατο. Όμως εκείνος δεν το βάζει κάτω, με το «πι» πάει στο καφενείο και στο γήπεδο του χωριού να δει μπάλα και όταν κάθομαι δίπλα του όπως παλιά και του λέω τα γκομενικά μου ή βλακείες από τη δουλειά, μου ζητάει να του κρατάω το χέρι. Το χειρότερο αίσθημα για εμάς τους γύρω είναι αυτό της ανικανότητας να προσφέρουμε κάτι πιο ουσιαστικό εκτός από τη συντροφιά μας. Κάτι που σκέφτηκα να κάνω για εκείνον και για μένα είναι να να εκπαιδευτώ στο ρέικι… νομίζω αυτές οι εναλλακτικές θεραπείες μπορούν να βοηθήσουν πολύ κυρίως στο ψυχολογικό κομμάτι… Ουφ, τα είπα και ξελάφρωσα κάπως. Εύχομαι καλή δύναμη σε όλους!!!!
Δίκιο έχεις…
«Παλιαρρώστια»(όπως λένε τον καρκίνο στα μέρη μου…) είναι η αντίληψη πως ο ασθενής είναι ένας μελλοθάνατος και το να του συμπεριφέρεσαι έτσι, η λύπηση κι ο εφησυχασμός/η άρνηση να αλλάξουμε κάποιες συνήθειεις της καθημερινότητας…
geia sas…..spoydazw psyxologia…kathe mera skeftomai pws einai eyxh na spoydazw kati poy tha me vohthsei na vohthaei kai na sthrizw ton kosmo.Antrwpoys me alhthina provlhmata san kai ayto poy syzhtame. Alles fores noiwthw adynamh giati oitan kapoios exei kati toso sovaro oti kai na toy peis mporei na mh vohthhsei. Pisteyw oti gia na lene oti ftasame sto feggari sigoyra tha mporoume oloi kai na antimetwpisoyme mia tetoia astheneia.!!! H KALH PSYXOLOGIA DE THA DIWKSEI TON KARKINO ALLA THA SE BOHTHSEI NA MH TON PATHEIS POTE KAI KYRIWS AN TO EXEIS PATHEI HDH THA SOY DWSEI DYNAMH NA SNEXISEIS!!!!!!!! skefthte posoi pethainoun kathe mera apo troxaio; etsi ksafnika !!!!!toylaxiston oi karkinopatheis exoyn thn eykairia na to palepsoun kai polloi ta katafernoun!!!!!!!!!! gia ayto akoma kai an ton nikhsate mia fora kai sas ksanaparoysiasthke tote na skefteste oti tha ta kataferete ksana kai ksana.den einai eykolo einai omws SIGOURA kati antimetwpishmo!!!!!
tha xarw poly na gyrnaw sth selida ayth mera me th mera kai na vlepw anthrwpoys poy theloyn pragmatika na toys dwsw dynamh kai na parw kai gw apo aytoys. den exw karkino omws oloi mas eimaste en dynamei astheneis. giayto mh ksexnate pws H psyxh eykola dhlhthriazei to swma kai gia ayto oloi xreiazomaste anthrwpoys pou mas eyxaristoyn kai mas gemizoun xara kai otan toys theloyme einai ekei kai mas prosferoyn psyxologikh yposthriksh!!!!!!!!!! 🙂
BOHUHSTE ME TI NA KANV NA YPOSTHRISKSW PSYXOLOGIKA TON ANURVPO MOY>>EXEI OGKO KAI EXEI PARAITH8EI APO OLA KAI OLOYS>>>DE KSERW AN TO ANTIMETWPIZW LA8OS>>BOH8HSTE ME GIATI EXW KALATAREI
EINAI O HLIOS MOY,H PAREOYLA MOY
TO GELIO MOY
H ZWH MOY..TI NA KANVVVVVVVVVVVVVV???
Λένα, μην διστάσεις να καλέσεις την Αντικαρκινική Εταιρεία, στο 210.6456713-5 ή στο 197.
Παρέχουν υποστήριξη και στους ασθενείς, αλλά το κυριότερο, και στα κοντινά τους πρόσωπα.
Μην το αντιμετωπίσεις μόνη σου. Δεν είναι εύκολο, δεν γίνεται. Αν μάθεις να το αντιμετωπίζεις εσύ σωστά, θα βοηθηθείς και εσύ και το κοντινό σου πρόσωπο.
Μην διστάσεις λοιπόν να τους καλέσεις.
Ρε παιδιά! Η μάνα μου ΕΝΕΝΗΝΤΑ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΈΒΓΑΛΕ ΚΑΡΚΊΝΟ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΎ!!!! θΑ τρελλαθώ. Στο τέλος όλοι από αυτό θα φύγουμε. Το πότε και το που θα «συναντηθούμε» δεν ξέρει ο καθένας μας.
Σκέφτομαι την κληρονομικότητα όχι για μένα, αλλά για την κόρη μου ετών μόλις 17….
Ναι, πραγματικά, ενδιαφέροντα όλα αυτά που μοιραζόμαστε εδώ για τους καρκινοπαθείς. Ολοι λίγο πολύ έχουμε κοντά μας ή λίγο πιο μακριά μας κάποιον που νοσεί. Εχω δει δύο άτομα (γιαγιά και θεία) να χάνονται από καρκίνο. Η θεία μάλιστα σε διάστημα 4 μηνών. Επιθετικός στο πάγκρεας. Ηταν μόνο 50 ετών. Και τώρα νοσεί και ο πατέρας μου. Μυελοδυσπλαστικό σύνδρομο το λένε, όπως το έχω συναντήσει και πιο πάνω, αλλά τι να πώ??? Στ’ αλήθεια΄όταν μία τέτοια ασθένεια σε ισωπεδώνει, σε κάνει να χάνεις την εξιοπρέπειά σου στ’ αλήθεια παλεύεται?? Και το άγχος μην έχει κάνει μεταστάσεις?? ¨η μη τυχόν νοσήσεις κι εσύ και τα παιδιά σου?
Κακά τα ψέματα. Οταν το πρωτοζήσεις για πρώτη φορά , τρελλαίνεσαι, πιστεύεις ότι δε θα το ξαναγευτείς, δε θ ‘ ακουμπήσει εσένα,. Ομως αυτό δεν έχει προτιμήσεις. Διάβασα παραπάνω ότι και η παράταση νίκη είναι. Ναι είναι αλήθεια. Νίκη για στιγμές ανθρώπινες , αξιοπρεπείς, ζωντανές . ¨Ειναι ωραίο όταν μοιράζεσαι τις σκέψεις σου. Οταν βλέπεις ότι σ’ ένα μακρύ δρόμο χωρίς ίσως φως στο τούνελ δεν είσαι μόνος σου.
Η μητέρα μου ξεκίνησε στα 50 της με προχωρημένο καρκίνο στη μήτρα και τελικά μετά από 3 χρόνια δεν άντεξε άλλο.
Ποτέ όμως δεν παραπονέθηκε, ούτε είπε ότι πονάει, ούτε τίποτα. Τα περνούσε δίνοντας σε μας κουράγιο ότι όλα θα πάνε καλά. Ακόμη και όταν τους τελευταίους μήνες είχε σακουλάκι λόγω κολεοστομίας (αυτό που βγάζουν το παχύ έντερο μπροστά στην κοιλιά…) και η μορφίνη ήταν σε καθημερινή δόση. Εβαζε την γάζα το πρωί, το βράδυ κάπως περνούσε η δράση και άρχιζαν οι πόνοι όμως το μόνο που έκανε ήταν μικρά ελεγχόμενα και χαμηλά ξεφυσήματα, ίσα που ακουγόταν ο αέρας που έβγαινε από μέσα της – για να μην μας ανησυχεί.
Τί χημειοθεραπείες, τί ακτινοβολίες, τί εγχειρήσεις.
Δεν θα ξεχάσω που ήμουν φαντάρος στον Αυλώνα, στα ΙΛΥΒ. Η μάνα μου θα έκανε την 4η ή 5η εγχείρησή της και πήγα στον διοικητή και ζήτησα 1 μέρα για να πάω να την δω. Με έβαλε και βγήκα στην αναφορά, για να εξηγήσω επί λέξη ότι «η μητέρα μου έχει καρκίνο και θα κάνει εγχείρηση».
Δεν με πείραξε καθόλου βέβαια, ίσα που ήμουν και περήφανος που το έλεγα. Η μάνα μου ήταν άπειρες φορές πιο μαχητής απ’ότι εκείνος ο τσογλανάκος διοικητής. Γράφω το περιστατικό μόνο γιατί μου έκανε εντύπωση και για να δείξω ότι δυστυχώς αρκετοί δεν συγκινούνται με τίποτα.
Επίσης στο Θεαγένειο, ο κωλογιατρός που «φρόντιζε» την μητέρα μου, παρόλο που είχε πάρει ένα μάτσο χρήματα από τον πατέρα μου (χωρίς να το ξέρει η μάνα μου – αυτή δεν το ήθελε αυτό να γίνει), μπαινόβγαινε καθημερινά στο δωμάτιο βλοσυρός και ψυχρότατος. Μάταια τον κοιτούσε στα μάτια η καημένη η μάνα μου και περίμενε να τον δει μια μέρα με καλή διάθεση. Τίποτα. Βράχος αυτός. Ούτε ένα ευγενικό και ελπιδοφόρο «καλημέρα» δεν μπορούσε να βγάλει ο καριόλης.
Την μάνα μου την θυμάμαι στα τελευταία, να έχει πάντα ένα γλυκό χαμόγελο (όμως με πίκρα στα μάτια), να λέει καλά λόγια για όλους και ότι «όλα θα γίνουν όπως παλιά» και μια πάντα ζεστή αγκαλιά που περίμενε να έχει πάντα κάποιον μέσα της. Ψυχούλα.
Μπράβο σε όσους το ξεπέρασαν και έγιναν καλά, κουράγιο και υπομονή (η αγάπη μας μαζί σας) σε όσους το παλεύουν και «είστε ήρωες και σας λατρεύουμε » σε όσους έφυγαν.
Αφιερωμένο στη μάνα μου και σε όσο κόσμο υπέφερε και υποφέρει.
Αντε γεια σας !