Μάλλον μας έχει διαφύγει, ίσως γιατί κανένα μεγάλο κανάλι δεν κάνει απ’ ευθείας μετάδοση, ίσως γιατί δεν το παρουσιάζει κάποιος γνωστός, ίσως γιατί δεν έχει μεγάλους σταρ – αλλά έχουμε και στην Ελλάδα το δικό μας Survivor!

Ομάδες ανθρώπων, συχνά αποκαλούμενοι με το «πρόσφυγες» ή το «μετανάστες» (ίσως για να ξεχνάμε για λίγο ότι είναι, κατά βάση, άνθρωποι) δίνουν το δικό τους αγώνα, άλλοτε κόντρα στις κακές συνθήκες, άλλοτε κόντρα στους βίαιους δεσμοφύλακες, άλλοτε κόντρα στο κακό τους το ριζικό που τους έφερε στην ανάγκη μας.

Κάποιοι εξ αυτών ζουν σε αξιοπρεπείς συνθήκες όντως, όπως στον Βοτανικό – αλλά για το τηλεοπτικό κοινό που διψάει για αίμα, του προτείνουμε να παρακολουθήσει αυτά τα παράλληλα εντυπωσιακά αγωνίσματα, των πιο άτυχων από αυτούς, με έπαθλο μία στέγη και ένα πιάτο φαΐ με ειρηνικές συνθήκες σε χώρες της ΕΕ – για όσους, βεβαίως, σταθούν αρκετά τυχεροί και επιβιώσουν.

~

Θα αναλάβω εγώ την παρουσίαση, – άσημος μεν, ελπίζοντας όμως ότι η τραγωδία θα φέρει αρκετούς θεατές και θα καλύψει την ανάγκη τους για να βιώσουν ένα αληθινό άθλημα επιβίωσης.

Πάμε λοιπόν; Είμαστε έτοιμοι για την απόλυτη περιπέτεια επιβίωσης; Πάμε!

~

Στην πρώτη φάση του αγωνίσματος, θα ξεχωρίσουν αυτοί που θα φύγουν από τον πόλεμο. Είτε είναι αληθινός πόλεμος, με όπλα και σφαίρες, είτε είναι οικονομικός πόλεμος, είτε πόλεμος για τις ιδέες ή την δημοκρατία ή τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι παίκτες μας θα πρέπει να φύγουν από την χώρα τους, με τα ελαχιστότερα από τα υπάρχοντά τους, για πάντα.

Στην δεύτερη φάση, θα πρέπει να πληρώσουν απίστευτα ποσά σε κακούργους, για να επιβιβαστούν σε μία φουσκωτή, ακατάλληλη βάρκα, όπου με απειλή όπλου ένας εξ αυτών, ξέρει δεν ξέρει, θα οδηγήσει «προς τα φώτα» – συνήθως με μία επικίνδυνη φουρτούνα να τους καταδιώκει.

Θα μπορούσαν, πιθανόν, να μεταφερθούν μέσω στεριάς και να μπουν με πιο ασφαλείς διαδικασίες στην Ευρώπη – αλλά σοβαρευτείτε, τι παιχνίδι Survivor θα ήταν αν δεν είχε και λίγο περιπέτεια, ε; Γι’ αυτό, και θα έχουμε ναρκοθετημένες περιοχές, και έναν φράκτη τόσο ισχυρό, που δεν πέφτει από κυβερνήσεις.

Κάποιοι, εξ αυτών, θα πνιγούν – συνήθως γυναίκες και παιδιά – αφού, λίγοι θα φορούν σωσίβια, και ακόμη λιγότεροι θα φορούν σωσίβια που όντως επιπλέουν. Έτσι είναι όμως το παιχνίδι, ας επικεντρωθούμε κυρίως σ’ αυτούς που θα τα καταφέρουν, και θα ξεβραστούν σε μία ελληνική ακτή – αν πρώτα δεν πέσουν σε περίπολο, Ελληνική, Τουρκική ή της Frontex, που είναι πιθανό να τους … σπρώξουν προς όποια κατεύθυνση του βολεύει.

Αν κάποιο παιδάκι πνιγεί, και είναι εικαστικά άρτιο το θέαμα για μετάδοση, θα φροντίσουμε να μάθουμε το όνομά του, θα αυξήσει σίγουρα την τηλεθέαση. Για τα υπόλοιπα… ε, δεν έχουμε αρκετά δεκαπεντάλεπτα. Ας επικεντρωθούμε θα έλεγα στα υπόλοιπα αγωνίσματα που θα συμμετάσχουν όσοι τα καταφέρουν.

Όσοι επιβιώσουν, θα περάσουν στην τρίτη φάση του διαγωνίσματος. Αυτή, είναι τόσο μεγάλη, που μπορεί να διαρκέσει μήνες – όρεξη να έχουμε να βλέπουμε. Θα ξεχωρίζουμε τα αθλήματα ανάλογα με τον βαθμό επικινδυνότητας και πολυπολοκότητας – αλλά οι παίκτες μας είναι ελπιδοφόροι, και είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα ζήσουν κάθε λεπτό με όλη την αγωνία στο πρόσωπό τους.

Για αυτό το χρονικό διάστημα, οι παίκτες θα παραμένουν ως επι το πλείστον κρατούμενοι. Αυτό, θα βοηθήσει κυρίως να τους ελέγχουμε, και να μην διαμαρτύρονται πολύ οι γείτονές τους. Το παιχνίδι αυτό θα το ονομάσουμε «χωρίς λόγο τιμωρία», μπορεί να κρατήσει και χρόνο – μερικές φορές σε κελιά φυλακών και ο μόνος τρόπος να γλυτώσει κάποιος θα είναι να αποπειραθεί να αυτοκτονήσει, ή να κάνει υπομονή μπας και έρθει η σειρά του να βγει. Αν τα καταφέρει να αυτοκτονήσει παίρνει έξτρα πόντους – αλλά, όπως είναι λογικό, αποκλείεται από την συνέχεια.

Εξαντλημένοι ψυχολογικά και σωματικά, οι παίκτες μας θα πρέπει να καταθέσουν ένα αίτημα παραμονής ή ασύλου. Επειδή ο αριθμός τους είναι μεγάλος, αυτό όχι μόνο θα πάρει μήνες, αλλά και συχνά δεν θα υπάρχει αρκετό προσωπικό να διαχειριστεί τα αιτήματα. Είναι ενδιαφέρον να βλέπει κανείς φυλακισμένους να πασχίζουν για ένα αίτημα ασύλου σε ξένη χώρα, με γραφειοκρατικές διαδικασίες που συχνά δεν κατανοούν – και πόσο θα αντέξουν την ταλαιπωρία. Όσοι διαμαρτυρηθούν γι’ αυτό, χωρίς να το γνωρίζουν θα παίξουν ένα υποπαιχνίδι που λέγεται «γνώρισε τα ΜΑΤ». Δακρυγόνα, κλομπ, και αυτοσχέδιες μάχες θα προβληθούν prime-time – το παιχνίδι δεν θα έχει νικητές, τα ΜΑΤ θα νικήσουν ότι και να γίνει, αλλά θα είναι ενδιαφέρον το πρόσωπο των ανθρώπων που θα είναι αντιμέτωποι με οπλισμένους ένστολους, ενώ έχουν έρθει από πόλεμο. Γενικά, το παιχνίδι θα έχει μάχες και σωματική επαφή με την εξουσία.

Στην συνέχεια, το παιχνίδι της υπομονής που λέγαμε. Αυτό, θα περιλαμβάνει από φαγητό με σκουλήκια, ντουσιέρες κοινές που δεν θα δουλεύουν πάντα, ελλείψεις στις ιατροφαρμακευτικές υπηρεσίες. Τον χειμώνα δεν θα υπάρχει θέρμανση για όλους (τι survivor θα ήταν άλλωστε, σοβαρευτείτε). Για κάποιους τυχερούς, θα υπάρχουν και έξτρα αγωνίσματα, όπως το «ζήσε στο χιόνι με μόνο εφόδιο μία σκηνή«, «φτιάξε φαγητό στην πλαστική σκηνή σου«, ή «άναψε μαγκάλι για να ζεσταθείς«. Όποιος παγώσει, καεί, ή πεθάνει από αναθυμιάσεις, αποκλείεται από την συνέχεια του παιχνιδιού. Δυστυχώς, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, κανείς δεν θα μάθει το όνομα αυτών των παικτών. Ας συνεχίσουμε όμως:

Για τα μικρά παιδιά, έχουμε έξτρα δραστηριότητες, όπως το «γνώρισε τα ναρκωτικά σε ένα κλειστό καμπ», το «αυτοκτόνησε όπως οι μεγάλοι» ή το «ζήσε με ενήλικες σε λίγα τετραγωνικά», ή το «φάε χαστούκι από τον δεσμοφύλακά σου». Τα παιδιά, γενικώς, κερδίζουν πόντους αν καταφέρουν να μεγαλώσουν, και λίγους παραπάνω αν καταφέρουν να μεγαλώσουν χωρίς ψυχολογικά ή άλλα προβλήματα. Πολλούς περισσότερους αν καταφέρουν μετά από όλα αυτά να παραμείνουν παιδιά, μα δεν πιστεύουμε ότι θα χρειαστεί ποτέ να δώσουμε τέτοιους πόντους.

Όσοι δεν ζήσουν σε σκηνές, δεν θα είναι (απαραιτήτως) πιο τυχεροί. Υπάρχει η επιλογή «ζήσε με αλληλέγγυους» που περιλαμβάνει ναι μεν συνήθως καλύτερες συνθήκες μα ανα πάσα στιγμή και την διαδικασία της σύλληψης, με όσα αυτό συνεπάγεται, και το «ζήσε σε έναν εγκαταλελειμμένο για κάποιον-προφανώς-σοβαρό-λόγο χώρο» που περιλαμβάνει μολύνσεις και κουνούπια. Εκεί θα πεθάνει μάλλον πιο αργά κάποιος, οπότε θα αργήσουμε να δούμε ποιος έχασε.

Υπάρχει και ένα έξτρα παιχνίδι, στο οποίο αν διαμαρτυρηθούν κάποιοι παίκτες για την ποιότητα του φαγητού, ή του νερού, θα τους στερήσουμε εκδικητικά το φαγητό για τρεις μέρες. Κερδισμένοι, όσοι αντέξουν με ψωμί και νερό και δεν ξαναγκρινιάξουν.

Όσοι επιλέξουν να ζήσουν κοντά στα σύνορα, σε άτυπα καμπ, θα εκδιωχθούν κάποια στιγμή, ενώ όσοι τα καταφέρουν να φύγουν, θα αντιμετωπίσουν πιθανότατα ίδιες αν οχι χειρότερες συνθήκες στις άλλες χώρες. Σε κάποιες χώρες, όπως η χώρα της ελευθερίας, δεν θα είναι καν ελεύθεροι να μπουν αν γεννήθηκαν σε λάθος γεωγραφικό μήκος ή πλάτος – ε, και ας κλάψουν όσο θέλουν, έτσι είναι το παιχνίδι.

Ως μπόνους αγώνισμα, κάποια παιδιά που θα έχουν πρόσβαση σε σχολεία (σε διαφορετικές ώρες από τα «δικά μας παιδιά») για να ενταχθούν, θα δουν ρατσιστές να τους βρίζουν και να δένονται με αλυσίδες απέξω για να μην μολύνουν «τα δικά τους παιδιά». Αν δεν έχουμε αρκετούς από τα δικά μας σχολεία, υπάρχει πρόβλεψη να έρθουν από άλλες περιοχές, για να γίνει μπούγιο και να γράφουν καλύτερα στην κάμερα.

Στο τέλος του παιχνιδιού, αρκετοί αν όχι οι περισσότεροι θα βρεθούν μπροστά στο ενδεχόμενο να μεταφερθούν στην Τουρκία. Αυτοί αποκλείονται αυτόματα, εκτός και αν διεκδικήσουν με κάθε τρόπο την παραμονή τους, αλλά όσοι χρησιμοποιηθούν, είτε από το δικό μας παιχνίδι, είτε από το αντίστοιχο τουρκικό survivor ως πιόνια, θα διατηρήσουν μία πιθανότητα ακόμα να κερδίσουν.

Οι παίκτες γενικά στο παιχνίδι μπορεί να δεχθούν εξωτερική βοήθεια. Αυτό δεν είναι απαγορευμένο, αρκεί όσοι συμμετάσχουν σ’ αυτήν την διαδικασία, είτε να σκοπεύουν να πάρουν χρήματα από την συμμετοχή τους, είτε να το κάνουν αφιλοκερδώς γιατί νοιάζονται, οπότε να είναι προετοιμασμένοι να τους πουν «άπλυτους» και/ή «ανθέλληνες». Η δεύτερη ομάδα δεν κερδίζει τίποτα, αλλά να είναι προετοιμασμένη εκτός από το βρίσιμο να δεχθεί και επιθέσεις σωματικές – χωρίς ίσως πάντα να μπορεί να βρει το δίκιο της στην δικαιοσύνη. Έτσι είναι το παιχνίδι, τραγικό. Όποιος θέλει συμμετέχει.

Όσοι καταφέρουν να μείνουν εδώ πάντως, θα αντιμετωπίσουν τον ρατσισμό. Όλοι, ανεξαιρέτως. Αυτό θα είναι ένα διαρκές παιχνίδι και εκτός από την σταθερή αρθρογραφία επισήμων και μη, με λέξεις όπως «λάθροι», «επικίνδυνοι», «αυτοί που αλλοιώνουν την ελληνικότητά μας/την θρησκεία μας», «ζώα», κλπ, μία μόνιμη, επαγγελματική ομάδα δολοφόνων θα είναι διαρκώς έτοιμη για πάσα χρήση. Όσοι σφαχτούν κάνοντας ποδήλατο, ή τους οδηγήσουν και τους γδύσουν σε ΑΤ φωτογραφίζοντάς τους, ή τους κάψουν τα μαγαζιά, αποκλείονται αυτόματα. Όσοι ξέρουν μπάσκετ, και έχουν αρκετά μεγάλο άνοιγμα χεριών, είναι πιθανό να αντιμετωπιστούν διαφορετικά, αλλά αυτό θα δούμε πως θα το αντιμετωπίσουμε όταν έρθει η ώρα – μάλλον θα τους δώσουμε το κολιέ της ασυλίας.

Πιστεύω ότι έχουν ωριμάσει όλες οι συνθήκες για να δούμε ένα τέτοιο παιχνίδι. Ας κερδίσει ο καλύτερος, και εύχομαι να απολαύσουμε, στα σκληρότερα των αγωνισμάτων, τα βαθύτερα ένστικτα του καθενός καθώς θα ξεδιπλώνονται μπροστά μας γενναιόδωρα οι τραγωδίες.

Υπόψιν: πλην των εθελοντών αλληλέγγυων, και των ρατσιστών ναζί – ουδείς άλλος θα δηλώσει αυτοβούλως συμμετοχή. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, οικογένειες – απλώς δεν θα αντέξουν να ζήσουν άλλο στην χώρα τους. Όλοι αυτοί, γίνονται αυτόματα παίκτες.

Καλή επιτυχία σε όλους!

Υ.Γ.: Όλο το παιχνίδι έχει στηριχθεί σε καταγγελίες που έχουν γίνει στα μέσα • επιτρέπεται η συμμετοχή ακόμα και ανηλίκων • κανείς δεν εγγυάται δώρα στους νικητές • κατά την συμμετοχή, δύναται οι παίκτες να απολέσουν, συχνά όχι αυτοβούλως, βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Παρακολουθείτε με δική σας ευθύνη.

Την Κυριακή 6 Μαρτίου 2016, πριν τρεις μόλις ημέρες, έγινε κάτι που θεωρώ ότι είναι εντυπωσιακό: Αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, πήγαν μέχρι το Σύνταγμα, και άφησαν από τις 10 το πρωί μέχρι τις 6 το απόγευμα ο,τι μπορούσε ο καθένας – από το υστέρημά του, ως βοήθεια για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη.

Κυρίως για τους πρόσφυγες, μα όχι μόνο γι’ αυτούς.

Γιατί είναι εντυπωσιακό;

Κυρίως γιατί κατά την δική μου οπτική πλευρά, οι πρόσφυγες έχουν δεχθεί μία απίστευτη επίθεση (εντός των τειχών μας, μα προφανώς όχι μόνο), μία δαιμονοποίηση σχεδόν χωρίς προηγούμενο, όχι μόνο από τις ρατσιστικές φωνές που κατά παράδοση ενοχλούνται από οτιδήποτε ξένο, μα και από τους μετριοπαθέστερους εξ υμών – κάτι που μου προκαλεί, διαρκώς, μεγάλη εντύπωση.

Έχει γίνει θεωρώ μία εκτεταμένη (και, με μεγάλη προσοχή θα έλεγα και συνειδητή) προσπάθεια να απολέσουν την προσφυγική τους ιδιότητα, να θεωρηθούν «πρόβλημα», να είναι δακτυλοδεικτούμενοι γιατί έχουν κινητά(!) ή ένα δεύτερο ζευγάρι παπούτσια, να συζητάμε για την φυλάκισή τους(!) σε ειδικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, να εξομοιωθούν (με αρνητικό πρόσημο) με τους οικονομικούς μετανάστες – και όλοι μαζί να γίνουν οι «λαθρομετανάστες», για τους οποίους είμαστε ήδη από το παρελθόν εξοπλισμένοι να τους προσάψουμε πολλά («φέρνουν αρρώστιες», «ρίχνουν την ποιότητά μας», «θα μας φάνε τις δουλειές», «μας ισλαμοποιούν», «δεν χωράμε» και άλλα αντίστοιχης ποιότητας)

Αυτή η εικόνα υπάρχει χρόνια – και επανέρχεται με συγκεκριμένες δηλώσεις κυρίως από τον πολιτικό και θρησκευτικό χώρο, φουντώνοντας, σε κάθε κύμα, μία επιφύλαξη στην καλύτερη περίπτωση και μία αμφιβολία στον κόσμο, σε ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση στην ενημέρωση για το τι είναι ο μετανάστης, τι ο πρόσφυγας, και τι δικαιώματα έχει ο καθένας σε κάθε πολιτισμένη χώρα.

(Όπως είδατε, περιγράφω χωρίς συναισθηματισμούς όπως συνηθίζω, just the facts αυτήν την φορά)

Την Κυριακή λοιπόν, θεωρώ ότι αυτό που έγινε είναι εντυπωσιακό. Όχι μόνο εγώ – όλοι όσοι κατάφεραν να πάνε, είτε για να βοηθήσουν είτε για να ..βοηθήσουν αυτούς που βοηθούν, το περιγράφουν ως μία στιγμή αγαλλίασης, μία απόδοση μίας άλλης πραγματικότητας, διαφορετικής από τις κομμένες γουρουνοκεφαλές και τα οργωμένα χωράφια, τα καμμένα στρατόπεδα και τις αισχρές επίσημες και μη δηλώσεις.

Αλλά, το μάθαμε;

Σε μία προσπάθειά μου να εξηγήσω μέσω twitter στον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας ότι αυτή είναι η εικόνα που πρέπει να υποστηριχθεί, ότι σ’ αυτό είναι που πρέπει να επενδύσουμε ακόμα περισσότερο, ότι αυτό είναι ένα παράδειγμα ότι ο ρατσισμός δεν έχει πάρα μόνο κραυγές, μα η αλληλεγγύη έχει ρίζες για να φυτρώσει μία καλύτερη μέρα για όλους, ένας συνσχολιαστής με προβλημάτισε με ένα σχόλιό του:

Ξεκίνησα (πάλι περιγράφω χωρίς συναισθηματισμούς, τους χρωστώ για άλλο άρθρο) να αναζητώ την αλήθεια. Είναι δυνατόν να αγνοήθηκε η ενέργεια περισσότερων από δέκα χιλιάδων ανθρώπων, εκατοντάδων εθελοντών, στην κεντρικότερη πλατεία της Αθήνας; Είναι δυνατόν τα μεγάλα ΜΜΕ να έκαναν ότι …δεν είδαν αυτό (το για μένα κορυφαίο ίσως γεγονός συλλογικής αλληλεγγύης) και να μην του χάρισαν …ούτε μία αναφορά;

Είδα τα κεντρικά δελτία ειδήσεων της Κυριακής online. Καμία απολύτως αναφορά. Είδα τα κεντρικά δελτία ειδήσεων της Δευτέρας, της επόμενης μέρας, μήπως και …δεν ήταν έτοιμοι να δείξουν κάτι τέτοιο στο δελτίο τους λόγω Σαββατοκύριακου.

Καμία – απολύτως – αναφορά.

Έχω ειλικρινά βραχυκυκλώσει.

~

Κοιτάξτε, είμαι προετοιμασμένος για κάποια πράγματα. Πχ η πρόσφατη πορεία που έγινε στην Θεσσαλονίκη με τους αντίθετους στην Eldorado Gold και την «επένδυση» στις Σκουριες, είμαι προετοιμασμένος ότι δεν θα παίξει. Δεν το καταλαβαίνω, μα είμαι προετοιμασμένος. Η είδηση ότι ο Παπασταύρου πλήρωσε ένα πρόστιμο μερικών εκατομμυρίων, επίσης, είμαι προετοιμασμένος ότι δεν θα χωρέσει στα δελτία ειδήσεων. Η νέα έρευνα για το The Mall, επίσης, δεν θα αναφερθεί πουθενά.

Ok, δεν μ’ αρέσει, αλλά το καταλαβαίνω. Κάποιοι ενοχλούνται, κάποιοι έχουν συμφέροντα, κάποιοι μέτοχοι θα αντιδράσουν -το καταλαβαίνω.

Μα αυτό;

Τι κακό μπορεί να έχει, ποιους μπορεί να ενόχλησε αυτή η μεγαλειώδης ενέργεια; Σε ποιους μπορεί να έκατσε στραβά, και τι σχέδια μπορεί να χαλάει η εικόνα πάνω από δέκα χιλιάδων Αθηναίων που δίνουν, εν μέσω κρίσης και ανασφάλειας για τον καθένα μας, ο,τι μπορεί ο καθένας, για τους πρόσφυγες; Δεν είναι ότι δεν έγινε – έγινε, δεκάδες αναφορές στο διαδίκτυο πιστοποιούν και τον κόσμο, και την συγκίνηση που προκάλεσε.

Γιατί να αγνοηθεί έτσι; Γιατί να μην επικοινωνηθεί;

Ειλικρινά, δεν το χωράει ο νους μου. Δεν μπορω να κατανοήσω γιατί ΟΛΟΙ οι μεγάλοι τηλεοπτικοί σταθμοί, και ΟΛΑ τα εντυπα μέσα στα εξώφυλλά τους, έκαναν ότι δεν είδαν αυτό που θα έπρεπε να κάνει περήφανους όλους τους Έλληνες.

Νόμιζα ότι ρατσισμός έχει φυτρώσει, και έκανα λάθος, οι άνθρωποι έδειξαν την ψυχή τους. Χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς να προσδοκούν σε προσωπική προβολή, ή διαφήμιση για την ενέργειά τους.

Νόμιζα ότι όλοι ήμασταν υπερήφανοι με αυτήν την δήλωση αλληλεγγύης, μα έκανα λάθος, και αδυνατώ να κατανοήσω γιατί.

Κάποιοι φαίνεται δεν είναι υπερήφανοι, και τυφλώνουν τους πάντες για να μην δουν αυτήν την εκκωφαντική (κατ’ εμέ) δήλωση.

Και δεν έχω καμία εξήγηση γι’ αυτό.

~

Δελτία ειδήσεων:

Mega 7/3/2016
Σκαι 7/3/2016
Σκαι 6/3/2016
Antenna 7/3/2016
Antenna 6/3/2016

Εξώφυλλα εφημερίδων Δευτέρας, 7 Μαρτίου 2016

update: Μάζεψα όσα περισσότερα tweets μπορούσα για το θέμα, για να μην ξεχαστούν. Έκανα αναζήτηση με την λέξη «Σύνταγμα» οπότε, μοιραία, πολλά έμειναν έξω – αν μου στείλετε θα τα προσθέσω 🙂