Διαβάζω τον @Gerogriniaris σε ένα ποστ που θα έπρεπε να διαβάσουν όλοι για να αντιληφθούν ότι φτάσαμε ως εδώ (από το 2009 και μετά) με δημοκρατία των ΜΑΤ και κάνω κάποιες σκέψεις.

Πρώτα, αποσπάσματα από το άρθρο:

[…] Αν ρίξεις μια ματιά στην επίσημη ιστοσελίδα του ΥΠΕΣ για τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές θα δεις πως οι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι ήταν 9.929.065 αλλά ψηφίσανε 7.044.606 δηλαδή ποσοστό 70,95%.

Με άλλα λόγια η αποχή ήταν 29,05%.

Από αυτούς 186.185 «έριξαν» άκυρη ή λευκή ψήφο, ή σύμφωνα με το ΥΠΕΣ 2,03% άκυρα και 0,61% λευκά.

Το δε ΠΑΣΟΚ πήρε 3.012.542 δηλαδή 43,92%.

Εδώ αρχίζει το «περίεργο»… με μια απλή διαίρεση πράγματι το ποσοστό της συμμετοχής στις εκλογές είναι όπως λέει το ΥΠΕΣ 70,95%, όμως με την ίδια απλή διαίρεση το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ βγαίνει… 30,34%.

Περίεργο ε;

Στην πραγματικότητα λοιπόν, το ΥΠΕΣ ενώ διαιρεί σωστά το σύνολο των ψήφων με το σύνολο του εκλογικού σώματος για να βρει το πραγματικό ποσοστό συμμετοχής, μετά αναλαμβάνει όχι η στατιστική, αλλά ο εκλογικός νόμος…

Τα άκυρα και τα λευκά υπολογίζονται ως ποσοστό όχι του συνόλου των ψηφοφόρων αλλά αυτών που πήγαν να ψηφίσουν, δηλαδή 7.044.606 πολιτών.

Θυμήσου πως οι εγγεγραμμένοι, δηλαδή το εκλογικό σώμα είναι 9.929.065, σχεδόν δέκα εκατομμύρια δηλαδή.

Επομένως το ποσοστό των άκυρων-λευκών διογκώνεται στο συνολικό 2,64% ενώ στο σύνολο των ψηφοφόρων είναι μόλις 1,88%.

Όμως το «σύστημα» χρειάζεται, μας έχουν πει, ισχυρή κυβέρνηση, οπότε πως θα διογκώσουμε ακόμα περισσότερο τα ποσοστά των κομμάτων που εισέρχονται στη βουλή;

Μέχρι τώρα είδαμε πως η αποχή μετριέται απ το ΥΠΕΣ ως ποσοστό του συνόλου των ψηφοφόρων δηλαδή κοντά στα δέκα εκατομμύρια πολιτών.

Το λευκό-άκυρο διογκώνεται ως ποσοστό εκείνων που προσήλθαν για να ψηφίσουν, δηλαδή κοντά στα 7 εκατομμύρια πολιτών, και μόλις εξαφανίσαμε ως αποτέλεσμα περίπου τρία εκατομμύρια πολίτες…

Για να φουσκώσουμε λίγο περισσότερο το ποσοστό των κομμάτων λοιπόν μένει, τι άλλο, να το υπολογίσουμε ως ποσοστό των «έγκυρων ψήφων».

Με άλλα λόγια αγνοούμε αυτούς που δεν προσήλθαν να ψηφίσουν, αφαιρούμε και εκείνους που έριξαν άκυρο ή λευκό και μένουμε με 6.858.421 πολίτες που ψήφισαν τελικά κάποιο κόμμα.

Να σημειώσουμε εδώ πως με απόφαση του ανώτατου ειδικού δικαστηρίου (12/2005) οι λευκές ψήφοι δεν θα έπρεπε να εξαιρούνται από τις έγκυρες γιατί η λευκή ψήφος διακρίνεται από την άκυρη και αποτελεί ενάσκηση του εκλογικού δικαιώματος, γι’ αυτό και θα πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν.

Παράλυτα οι σοφοί νομοθέτες μας με ερμηνευτικό νόμο προχώρησαν σε ρύθμιση που ακυρώνει την απόφαση αυτή του δικαστηρίου

Αποτέλεσμα είναι πως από τα περίπου δέκα εκατομμύρια ψηφοφόρους πέσαμε κάτω από τα επτά για να υπολογίσουμε το ποσοστό που λαμβάνουν τα κόμματα.

Έτσι το ΠΑΣΟΚ παίρνει ένα σοβαρότατο 43,92% και η Νέα Δημοκρατία το αξιοπρεπέστατο 33,47%.[…]

[…]Με τα κουτσομαθηματικά που έμαθα στο σχολείο λοιπόν τα πραγματικά ποσοστά που έλαβαν τα κόμματα που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη βουλή επί του συνόλου των ψηφοφόρων είναι: ΠΑΣΟΚ 30,34%, ΝΔ 23,12%, ΚΚΕ 5,20%, ΛΑΟΣ 3,87%, και ΣΥΡΙΖΑ 3,16%.

Με άλλα λόγια, το πρώτο κόμμα είναι… δεύτερο, πίσω από την αποδοκιμασία του πολίτη που εκφράζεται είτε με την αποχή, είτε με τη λευκή ψήφο, πίσω από τον «κανένα».[…]

Οι επισημάνσεις δικές μου.

Το άρθρο που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και για τα σχολιά του, μπορείς να το διαβάσεις ολόκληρο εδώ. Στο συστήνω (έχει και ένα κατατοπιστικότατο γράφημα) για να καταλάβεις και την συνέχεια της σκέψης μου. Σχόλια και παρατηρήσεις για το άρθρο, καλό θα ήταν να γίνουν εκεί, όχι εδώ.

Πάμε τώρα στις σκέψεις μου.

Αν καταλαβαίνω καλά, μας κυβερνά το 30% περίπου του εκλογικού σώματος. Δεν είναι ακριβώς έτσι, γιατί με αυτήν την υπόθεση αναλαμβάνουμε να καπελώσουμε αυτούς που δεν ψήφισαν (δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε τις προθέσεις τους) αλλά για να είμαστε σύμφωνοι, δεν μας κυβερνά η πλειοψηφία (ανεξαρτήτως ποσοστού, ακόμα και αν βγαίνει τελικά το 30% σε 49%).

Καλώς;

Καλώς.

Αρα, η κυβέρνηση (και ένα μεγάλο μέρος από τους βουλευτές συνολικά) δεν εκπροσωπούν τον λαό.

Ο πρόεδρος της δημοκρατίας εκλέγεται από την βουλή. Άρα, ούτε και αυτός είναι εκλεγμένος από τον λαό.

Ο «πρωθυπουργός» εντελώς ασυνήθιστα, βγήκε από την βουλή, και όχι από τον λαό. Άρα, ούτε και αυτός τον εκπροσωπεί.

Οι αποφάσεις, σε μεγάλο βαθμό, δεν βγαίνουν από την κυβέρνηση, αλλά από τις επιταγές των δανειστών μας. Ίσως όχι πάντα άμεσα, αλλά σίγουρα έμμεσα. Ούτε και αυτοί έχουν ψηφιστεί από εμάς, πολλοί δε εξ αυτών δεν έχουν ψηφιστεί καν στις χώρες τις οποίες εκπροσωπούν. Άρα, ούτε και αυτοί εκπροσωπούν τον λαό.

Τα ΜΜΕ έχουν α) δικά τους συστήματα μέτρησης, διάτρητα (πχ AGB), β) κρατικές επιχορηγήσεις (και μέσω διαφημίσεων), γ) νόμους που δεν εφαρμόζονται αλλά παίρνουν διαρκώς.. αναβολή και δ) δάνεια από τράπεζες που πρέπει να ρωτήσουν τον πρωθυπουργό, αλλιώς δεν τα δίνουν. Άρα, αν έπρεπε να επιβιώσουν αποκλειστικά από την «ψήφο» μας (την αγορά ή τηλεθέασή τους) δεν θα τα κατάφερναν γιατί ελάχιστοι τους αγοράζουν ή τους βλέπουν. Άρα, ούτε και αυτά «εκπροσωπούν» τον λαό.

Οι τράπεζες, που διακινούν το χρήμα, δεν θέλει και μεγάλη σκέψη, είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις. Ούτε λόγος για να εκπροσωπούν τον λαό.

Αυτό το σύστημα όμως, (ανατροφοδοτούμενο όπως έχω πει και στο παρελθόν στο «Δανειακή Δημοκρατία«) μιλάει εξ’ονόματί μας.

Σ’ αφήνω στις σκέψεις σου.

7 thoughts on “Εμείς, ο λαός.

  1. Να προσθέσω ότι, για να βγει το ποσοστό των εδρών στην βουλή (και όχι το ποσοστό των κομμάτων), αφαιρούνται και οι ψήφοι των κομμάτων που δεν κατάφεραν να μπουν στην Βουλή (ειδάλλως, θα είχαμε άδειες έδρες, σωστά;). Βάλε και τις bonus έδρες που παίρνει το πρώτο κόμμα, τσουπ, να τη η αυτοδυναμία.

  2. Τυχαίνει τις έχω έτοιμες τις σκέψεις μου στο θέμα αυτή τη φορά, εδώ, όπου κάνω και παρόμοιες πράξεις:

    http://cybergoulion.blogspot.com/2011/10/blog-post.html

    Βλέπω ότι ήμουν και γενναιόδωρος με το ποσοστό, μάλλον το έκανα επί του συνόλου χωρίς τα άκυρα-λευκά, αλλά βαριέμαι να το επαληθεύσω. Θα εμπιστευτώ του γερογκρινιάρη!

  3. Οι σκέψεις μου – και σχολιάζω εδώ, γιατί με νοιάζει η χρήση που κάνεις εσύ στο άρθρο που παραθέτεις.

    Εδώ και αιώνες, στα δημοκρατικά πολιτεύματα ισχύει η αρχή «ο σιωπών δοκεί συναινείν». Όποιος δεν εγκρίνει κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα είναι ελεύθερος (στη δημοκρατία αυτό μεταφράζεται = δεν τον εμποδίζει κανείς) και μάλιστα πολλοί θα πουν «έχει το ηθικό χρέος» να ιδρύσει κάποιο άλλο κόμμα και να αναμετρηθεί στην κάλπη. Διαφορετικά, η αποχή [αλλά και το άκυρο και η λευκή ψήφος] μεταφράζονται ως «δεν προτιμώ κανέναν», που ισοδυναμεί με «όποιος και να βγει μού είναι το ίδιο» καθώς στη δημοκρατία η ψήφος λογίζεται ως επιλογή όχι μόνο του καλύτερου αλλά, ελλείψει αυτού, του λιγότερο κακού. Η ιδέα δε, που ακούγεται συχνά, να μένουν κενές βουλευτικές έδρες ανάλογα με τα λευκά (ή λευκά + άκυρα, ή λευκά + άκυρα + αποχή) είναι, για να μη χρησιμοποιήσω βαρύ χαρακτηρισμό, μπούρδα. [το «θα πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψη» της απόφασης του αν. ειδ. δικαστηρίου που παραθέτεις δεν ισοδυναμεί σε καμία περίπτωση μ’ αυτό – σημαίνει «θα πρέπει να καταγράφονται ξεχωριστά από τα άκυρα»]. Δες το έτσι: αν είμαστε έξι και συζητάμε ποια ταινία θα δούμε και ο ένας πει την Α, οι δύο τη Β και οι τρεις δεν πούνε τίποτα, τότε θα δούμε τη Β – όχι καμία επειδή οι περισσότερο δεν είπαν τίποτα (ή είπαν «ζήτω ο θρύλος» = άκυρο). Έτσι και στις εκλογές. Δεν συζητάμε αν θα δούμε κάποια ταινία (αν θα εκλέξουμε ή όχι 300 βουλευτές) αλλά ποια ταινία θα δούμε (ποιους βουλευτές θα εκλέξουμε).

    Εξάλλου, με τη λογική του άρθρου που παραθέτεις κανένα κόμμα που δεν συγκεντρώνει το 50% +1 ψήφο των *εγγεγραμμένων* δεν θα έπρεπε να μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση. Σκέψου τι σημαίνει αυτό! Και καλά όταν τα κόμματα είναι δύο. Όταν όμως είναι πολλά – και αντιστοίχως όταν οι θέσεις για ένα ζήτημα είναι πολλές, πώς αποφασίζεις;

    Σκέψου τι είναι δικαιότερο στην περίπτωση που κανένα κόμμα δεν συγκεντρώνει αυτό το ιδανικό ποσοστό: α. να κυβερνά η σχετική πλειοψηφία ή β. να δημιουργούνται κυβερνήσεις συνεργασίας μεταξύ διαφορετικών κομμάτων, όπου αναγκαστικά το κυβερνητικό πρόγραμμα που θα προκύπτει δεν θα το έχει εγκρίνει κανείς με την ψήφο του; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, ούτε προσωπικά έχω απάντηση που να πιστεύω ότι ισχύει για κάθε περίπτωση, για κάθε εκλογικό σώμα και για κάθε πολιτικό πολιτισμό. Είναι πραγματικό το δίλημμα και επειδή δεν υπάρχει καμία αρχή δικαίου που να στηρίζει απροϋπόθετα το ένα ή το άλλο – που να μας λέει σε ποια περίπτωση ο λαός εκπροσωπείται καλύτερα – οι εκάστοτε δημοκρατίες δουλεύουν με rules of thumb, με εμπειρικούς κανόνες σχετικής πλειοψηφίας που είναι οι εκλογικοί νόμοι, οι οποίοι υποτίθεται ότι ενσωματώνουν και την εμπειρία της εκάστοτε πολιτικής πρακτικής.
    Από την άλλη, υπάρχει το υπαρκτό πρόβλημα της συνταγματικής επιλογής: καθώς ο εκλογικός νόμος είναι μετα-κανόνας (ένας κανόνας που ορίζει με τη σειρά του τους κανόνες επιλογές αντιπροσώπων) καλό θα ήταν να αλλάζει μόνο με αυξημένη πλειοψηφία – τι σημαίνει αυτό; Με δημοψήφισμα, με κοινοβουλευτική πλειοψηφία 2/3, να είναι μέρος του συντάγματος και να ακολουθεί τους κανόνες αναθεώρησής του: εν πάσει περιπτώσει όχι με απλή πλειοψηφία.

    Τώρα, δες τι γίνεται πχ στην οριακή περίπτωση που κατά τη δική σου ιδανική διαρρύθμιση ένα κόμμα συγκεντρώνει το 49,9% των εγγεγραμμένων (ή ψηφισάντων, ή ψηφισάντων μείον τα λευκά, you name it) ψηφοφόρων. Ας πούμε ότι δεν θα έπρεπε να μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση. Συνεργάζεται λοιπόν με το κόμμα Β, το οποίο έχει πάρει 0,5% (και πάλι, για χάρη της συζήτησης, με τον όποιο τρόπο μέτρησης που εσύ θεωρείς δικαιότερο). Το κόμμα Β, για να συμμετάσχει στην κυβέρνηση θα διαπραγματευθεί την εφαρμογή κάποιων από τις θέσεις του. Ακόμα και μία θέση του να μπει στο κυβερνητικό πρόγραμμα, θα είναι μια θέση που μόνο το 0,5% ενέκρινε με τη ψήφο του – πόσο μάλλον που συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα μικρότερα κόμματα ζητούν να επιβάλλουν θέσεις «ταυτότητας» που τα διαφοροποιούν από τα υπόλοιπα, άρα ως επί το πλείστον κατά τεκμήριο μειοψηφικές.
    Και δύο ακόμα παρατηρήσεις:
    Γράφεις «Ο “πρωθυπουργός” εντελώς ασυνήθιστα, βγήκε από την βουλή, και όχι από τον λαό. Άρα, ούτε και αυτός τον εκπροσωπεί.» Ο πρωθυπουργός σε κάθε περίπτωση βγαίνει από τη Βουλή. Εμείς ψηφίζουμε βουλευτές κι εκείνοι δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στον πρωθυπουργό. Το πρόβλημα έγκειται αλλού: στο ότι εφαρμόζει, όπως και ο ΓΑΠ, μια πολιτική που δεν εγκρίθηκε από τους πολίτες. Αυτός ο λόγος επαρκεί – και είναι ο μόνος βάσιμος απ’ όλα όσα γράφεις – για να ζητάμε εκλογές.
    Γράφεις «Οι αποφάσεις, σε μεγάλο βαθμό, δεν βγαίνουν από την κυβέρνηση, αλλά από τις επιταγές των δανειστών μας.» Αυτό είναι το πρόβλημα όταν δανείζεσαι. Βάζεις ακόμα έναν εξωτερικό περιορισμό σ’ αυτά που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσες να κάνεις. Όμως σε κάθε περίπτωση, μια κυβέρνηση ποτέ δεν κάνει ό,τι θα ευχόταν. Η πραγματικότητα περιορίζει τις επιλογές. Και πάλι το πρόβλημα είναι ότι – εφόσον άλλη πραγματικότητα, και άρα άλλες διαθέσιμες επιλογές, παρουσίαζε ο ΓΑΠ και εξελέγη – με το που μας είπε πως άλλαξε η πραγματικότητα (τρομάρα του!) όφειλε το συντομότερο δυνατό να θέσει τις νέες διαθέσιμες επιλογές στην κρίση των πολιτών με εκλογές. Προφανώς το ίδιο ισχύει και με τον Παπαδήμο.
    Ως προς τα ΜΜΕ και τις τράπεζες, το ζητούμενο είναι να περιοριστεί η δυνατότητα διαπλοκής τους με την πολιτική εξουσία. Και ο μόνος τρόπος που μπορεί να γίνει αυτό είναι μέσω της αφαίρεσης από τους φορείς της πολιτικής εξουσίας της δυνατότητας να μοιράζουν χρήμα ή άλλα ωφελήματα εκεί που τους συμφέρει.
    Τρία πράγματα που συχνά συγχέονται:
    Δημοκρατία (αρχή της πλειοψηφίας)
    Νομοκρατία (νόμοι καθολικοί, αφηρημένοι, εφαρμοζόμενοι χωρίς εξαιρέσεις)
    Πολιτικός φιλελευθερισμός (διασφάλιση απαραβίαστης σφαίρας δικαιωμάτων για τα άτομα).
    Χρειάζονται και τα τρία.

  4. @Biafra σε γενικές γραμμές δεν βλέπω να διαφωνούμε κάπου.

    Αν εξαιρέσει κανείς την διαδικασία κατά την οποία ορίζεται η πλειοψηφία (το ας το πούμε 30% ΔΕΝ θα είχε προφανώς πλειοψηφία, άρα και άλλες δυνάμεις θα έπρεπε δύο χρόνια τώρα να συμμετέχουν -ή μη- και να μην αρκούνται σε ανέξοδη αντιπολίτευση), που ούτε και εγώ έχω έτοιμη απάντηση στο ερώτημά σου.

    Έχω αρκετές φορές στο παρελθόν ξεκαθαρίσει ότι είμαι υπέρ της διαδικασίας ψήφου, με μάλιστα στο τρίπτυχο «Αν βρεις αυτό που θες το ψηφίζεις, αν δεν το βρεις το ζητάς, αν δεν στο δώσουν το φτιάχνεις».

    Αυτό όμως, η πρόθεση μη ψήφου, ως αποχή ή ως λευκό, είναι εντελώς διαφορετικό από το να προσμετράται ως αποδοχή. Όσο άστοχος είμαι εγώ που λέω «Δεν ήθελαν κανέναν», άλλο τόσο είναι αυτός που λέει «δεν τους ενδιέφερε, όποιος και να ‘ναι» όπερ μεθερμηνευόμενον «τους ήθελαν όλους».

    Μία σκέψη σ’ αυτό που γράφεις: «Αυτός ο λόγος (ότι εφαρμόζει, όπως και ο ΓΑΠ, μια πολιτική που δεν εγκρίθηκε από τους πολίτες) επαρκεί – και είναι ο μόνος βάσιμος απ’ όλα όσα γράφεις – για να ζητάμε εκλογές». Και ρωτώ: αν έκανε όλα όσα ήθελαν οι πολίτες, θα ήταν δίκαιο το 30% να παίρνει το 53% της βουλής; Οι πράξεις κάνουν νόμιμη την διαδικασία;

    Όσο αφορά την εκλογή του πρωθυπουργού, γνωρίζω την διαδικασία, αλλά ως τώρα ο πρόεδρος των κομμάτων είχε εκ προοιμίου την εντολή διακυβέρνησης της χώρας – και ως τέτοιος ψηφιζόταν από τον λαό, συχνά ως κόμμα και όχι με σταυροδοσία. Γι αυτό και ο πρωθυπουργός πλέον μπαίνει σε εισαγωγικά.

    Συμφωνούμε για τις επιλογές Παπανδρέου / Παπαδήμου,

    Συμφωνούμε για τις τράπεζες, προφανώς,

    Συμφωνούμε και ότι χρειάζονται και τα τρία πράγματα που ίσως συγχέονται.

  5. Η αποχή, το άκυρο και το λευκό δεν προσμετρούνται ως αποδοχή. Εκφράζουν όμως ανοχή. Αν κάποιος θέλει να εκφράσει κάτι άλλο, τότε οι τρεις αυτοί τρόποι δεν προσφέρονται – έτσι είναι οι κανόνες της δημοκρατίας. Δυστυχώς, ίσως και από σκοπιμότητα, καλλιεργείται η σύγχυση ότι η αποχή κτλ είναι έκφραση διαμαρτυρίας (θυμήσου το θρυλικό «πηγαίντε για μπάνιο!»). Δεν είναι διαμαρτυρία – είναι η πιο βολική ψήφος όχι μόνο για την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά και για την εκάστοτε αντιπολίτευση που μπορεί – εξίσου καλά ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΛΑΟΣ – να ψαρέψει στα θολά νερά υποθέτοντας τι θα ήθελαν να πουν (αλλά δεν είπαν!) με την ψήφο τους οι πολίτες αυτοί. Χρησιμοποιώντας τη λογική του δικού σου επιχειρήματος το αντιστρέφω: ποιος μου λέει ότι η δική σου ερμηνεία της αποχής κτλ είναι η ορθή; Ξανά: αποχή, άκυρο και λευκό πέφτουν στη μαύρη τρύπα της δημοκρατίας – είναι εκείνοι που στην ερώτηση «τι ταινία να δούμε» δεν λένε τίποτα. Ας τους το πούμε, ώστε ακόμα κι όσοι δεν το συνειδητοποιούν, να το συνειδητοποιήσουν!
    Ως προς το κατά πόσο είναι δίκαιο το 30% να παίρνει το 53% σου απαντάω: δεν ξέρω! Δεν ξέρω αν είναι δικαιότερες οι κυβερνήσεις σπρωγμένης πλειοψηφίας από τις συνεργασίες που διαπραγματεύονται μετά την ψήφο ένα πρόγραμμα που κανείς δεν ψήφισε – ιδίως όταν στο πρόγραμμα αυτό περιλαμβάνονται θέσεις που μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό των πολιτών αποδέχεται. Επιχειρήματα υπάρχουν και για τις δύο απόψεις. Προσωπικά, για την Ελλάδα του 2012, προτιμώ την ενισχυμένη πλειοψηφία με κάποιο διυποκειμενικά αποδεκτό μέτρο. Δεν θέλω ούτε αν πρώτο κόμμα βγαίνει το ΠΑΣΟΚ με ας πούμε 42% (των έγκυρων ψήφων πλην λευκών) να πρέπει να κυβερνήσει με το ΣΥΡΙΖΑ, ούτε αν πρώτο κόμμα βγαίνει η ΝΔ με 42% να πρέπει να κυβερνήσει με το ΛΑΟΣ, ούτε πολύ περισσότερο να πρέπει να κυβερνήσουν ΠΑΣΟΚ-ΝΔ μαζί, με ένα πρόγραμμα όχι σύνθεσης, αλλά συγκερασμού σκοπιμοτήτων. Γιατί έβαλα το 42%; Δεν έχω απάντηση παρά μόνο ότι μου φαίνεται ένα λογικό όριο. Ας δοκιμάσουμε πιο πάνω ή πιο κάτω, με γνώμονα το πότε αυτά που γίνονται εκφράζουν τους περισσότερους (όχι κατ’ ανάγκη το 50%+1 του συνόλου, αλλά μια διυποκειμενικά θεωρούμενη ως αρκετή σχετική πλειοψηφία).
    Ως προς την εκλογή του πρωθυπουργού, όντως το σύνταγμά μας κοροϊδεύει τον εαυτό του με τη δήθεν διάκριση των εξουσιών που προβλέπει. Νομοθετική και εκτελεστική εξουσία είναι σχεδόν πλήρως ενοποιημένες κι αυτό πρέπει να αλλάξει ή τουλάχιστον να αναγνωριστεί ως πραγματικότητα. Όπως επίσης και η γελοιότητα του διακοσμητικού Προέδρου της Δημοκρατίας.

  6. Δυο λογια για τα νουμερα της αποχης. Εχω ξαναδει αυτα τα νουμερα και παντα μου κανει εντυπωση γιατι δεν σχολιαζονται ή αναλυονται περισσοτερο. Δεν σας φαινεται περιεργο σε μια χωρα με περιπου 10εκατ. πολιτες + 1εκατ. μεταναστες να ειναι οι ψηφοφοροι σχεδον 10εκατ. ; Τι γιναν τα παιδια 0-18 χρονων; Αν καποιος ξεκινισει με αυτη την απορια, και το ψαξει λιγο, θα διαπιστωσει οτι στους ψηφοφορους περιλαμβανονται εκατομυρια ελληνες που ζουν στο εξωτερικο (συνηθως για πολλες δεκαετιες), καθως επισης και ελληνες που ποτε δεν εχουν ζησει ελλαδα. Ο νομος τους δινει θεωρητικα το δικαιωμα να ψηφισουν αλλα σπανια το κανουν γιατι πρεπει να βρισκονται στην ελλαδα. Πολλοι υποστηριζουν (και εγω μεταξυ τους) οτι η αποχη αυτων των ανθρωπων (που ειναι σχεδον αναγκαστικη) ειναι θεμιτη και καλοδεχουμενη, γιατι ειναι αποκομμενοι απο την χωρα που μπορουν να επηρεασουν πολιτικα. (ειμαι και εγω ενας ελληνας του εξωτερικου παρεπιπτοντως)

    Οι ελληνες πολιτες που ζουν στην ελλαδα και εχουν δικαιωμα ψηφου ειναι περιπου 8εκατ. πραγμα που κανει την «πραγματικη» συμμετοχη στις εκλογες να ειναι περιπου 88%. Πολυ διαφορετικη εικονα δεν νομιζετε;

    Τα εκλογικα συστηματα ειναι παντα δυσκολα και θεωρητικα αδυνατον να γινουν δικαια οταν υπαρχουν πανω απο 2 επιλογες (Arrow’s impossibility theorem). Προσπαθουμε να τα κανουμε οσο πιο δικαια και πρακτικα μπορουμε συμφωνα με τις αξιες και τεχνολογια της καθε εποχης. Επι του παροντος τωρα, συμφωνω γενικα με αυτα που ειπε η  Biafra, και βρισκω την επιχειρηματολογια του κυριους αρθρου λαϊκιστικη (ή στην καλυτερη περιπτωση απλοϊκη). Μια προταση μονο: Θα ηθελα τα λευκα να προσμετρουνται διαφορετικα και να επηρεαζουν το αποτελεσμα διαφορετικα (να εχουμε κενες βουλευτικες θεσεις για παραδειγμα). Αυτο νομιζω θα αποτελουσε ενα μοχλο για γρηγοροτερες πολιτικες εξελιξεις.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.