Ξημέρωμα Τρίτης.

Ξυπνάω σήμερα απο τον γλυκύτερο ύπνο μου. Έχω κοιμηθεί βαθιά, καθώς η δουλειά την Κυριακή με κράτησε μέχρι τις επτάμιση το πρωϊ της Δευτέρας – που σημαίνει οτι πήγα στο γραφείο με 3 ώρες ύπνο.

Η Ελεάνα πρέπει να πάει για δουλειά – η ώρα είναι επτάμιση.

Συνήθως ξυπνάω μεταξύ εννιά και δέκα, οπότε τι κάνουμε μέχρι τότε;

Για να δούμε.. Τα πιάτα είναι καθαρά, προλαβαίνω ένα γάλα, θα κατεβάσω την Ελεάνα μέχρι το τραίνο.

Μετά, έχω ιδέα: θα πληρώσω τους λογαριασμούς που μαζεύτηκαν απο το καλοκαίρι!

Παίρνω λεφτά, ένα χαρτί που μου έστειλε το ταχυδρομείο – κάρτα υποπτεύομαι, απο την Eurobank- τους λογαριασμούς (όλους πλην ΟΤΕ) και πάω την Ελεάνα στον ηλεκτρικό.

Υστέρα, διαδρομή.

Πρώτα ταχυδρομείο.

Μηδέν δουλειά -έχει πάει οχτώ- άδεια τα γραφεία, έγω και δύο άλλοι. Έρχεται η σειρά μου, να η ταυτότητα, που ειναι το γράμμα, να το γράμμα, καινούργια κάρτα απο την Eurobank.

Προβλέψιμο.

Υστερα ΟΤΕ.

Στην διαδρομή, βλέπω έναν τυφλό που θέλει να περάσει απέναντι. Θέλεις να σε βοηθήσω του λέω, ναι μου λέει, θέλω να πάρω ταξί.

Να τον βοηθήσω τον άνθρωπο, αλλά ταξί απο την Πατησίων; χλωμό. Πρίν καλά-καλά το σκεφτώ, τσουπ, να το το ταξί. Και άδειο παρακαλώ, με τα σήματά του ανοιχτά, είναι και προδιαγραφών ολυμπιακών αγώνων.

Είσαι τυχερός του λέω, τον βοηθάω, μπαίνει, αντίο, να είσαι καλά.

ΟΤΕς.

Εκεί -συνήθως- η ουρά είναι 30-40 άτομα (δεν τα παραλέω, δεν χωράνε στο κτήριο, και φτάνει μέχρι ένα τετράγωνο μακρυά).

Ούτε δέκα άτομα.

Είχα έναν λογαριασμό στο σπίτι, έδειχνε 80 ευρώ, λέω έχω να πληρώσω δύο λογαριασμούς, αποκλείεται να είναι μόνο τόσα, θα πάρω αντίγραφο απο εκεί, υπολογίζω κανένα εκατονπενηντάρι μίνιμουμ.

Ζητάω αντίγραφο λογαριασμού απο μία κυρία που δεν μοιάζει να με αντιλαμβάνεται καλά, σύνολο 80 ευρώ. Είναι δύο λογαριασμοί μου λέει, να τον πληρώσετε, θα σας το κόψουν.

Γι’ αυτό είμαι εδώ, της λέω.

Μόνο 80; απο τότε που έβαλα ADSL, έχω κατεβάσει τους λογαριασμούς μου στο 1/4. Μπράβο Ελεάνα.

Έχω να πληρώσω ΕΥΔΑΠ (ένα γλυκύτατο 20ευρώ, την λατρεύω την ΕΥΔΑΠ γιατί μου ζητά λίγα και δεν μου κόβει τίποτα) και την ΔΕΗ.

Κοιτάω τον λογαριασμό της ΔΕΗς, 145 γιούργια. Αφήνω την ΕΥΔΑΠ (ετσι είναι, οι καλοί πάντα την πατάνε) και πάω για ΔΕΗ.

Στον δρόμο ανακαλύπτω οτι είμαι -σχεδόν- γείτονας με την Κατερίνα Θάνου, καθώς βγαίνει με μία πολυτελέστατη μαύρη μερσεντες απο πολυμονο κατοικία.

Αναρωτίεμαι αν με ξέρει (το διαβάζει κόσμος το blog, τι νομίζετε), και σκέφτομαι να της τα χώσω γιατί έχει κλείσει το πεζοδρόμιο (όχι αυτή, ο συνοδός της που δεν είναι εκείνη την στιγμή στο αμάξι).

Δεν βαριέσαι, θα της την χαρίσω αυτή την φορά.

Για την ΔΕΗ χάνομαι. Για την ΔΕΗ πάντα χάνομαι.

Ρωτάω, είναι μακρυά η σκασμένη, Ορφανίδου κάτι, δεν έχω και ραδιοφωνάκι να μου κάνει παρέα, περπατάω, πάω.

Εκεί αρχίζουν τα στραβά. Συνήθως είναι το πολύ δεκα άτομα ουρά, σήμερα τριάντα.

Μμμμμ.

Περιμένω, έρχεται η σειρά μου, δίνω τον λογαριασμό, ρωτάω αν είναι ο τελευταίος.

Οχι μου λέει ο γκισετζης, δεν είναι, ατυχία, τραβάτε στα γραφεία.

μμμμμ.

Πάω στα γραφεία, ένας περιμένει – τέσσερις εξυπηρετούνται, παίρνω αριθμό, περιμένω όμως κανα δεκάλεπτο.

Μμμμμμ.

Αδειάζει, παει ο πρώτος, περιμένω, πάω και εγώ.

Συγνώμη μαντάμ, είναι ο τελευταίος, κοιτάει, γελάει, τσου μου λέει και είναι και για διακοπή.

Α-χα.

Μου τυπώνει τον τελευταίο σούμα, μου λέει τραβάτε στις διακοπές.

Πάω, άλλη μαντάμ, μου λέει δεν σας το έχουμε κοψει, αλλά θα το κάνουμε. Πόσο το μαλί; 223 ευρώ. Μπορείτε να το πλερώσετε σε όποια ΔΕΗ θέλετε. Κοιτάω, έχω 222 ευρώ.

Όχι ρε γαμώτο.

Ρωτάω, τράπεζα εδώ κοντά, μου λέει τσου, μήπως στην λεωφόρο Τάδε. Φτάνω μέχρι την τάδε, ρωτάω, τσού – μόνο πατησίων.

Περπατάω μέχρι πατησίων, επιστρέφω στην ΔΕΗ, τα τριάντα άτοιμα γίνικανε σαράντα.

Τι τα ταϊζουνε και αυγατένουν έτσι;

Περιμένω, μπλα-μπλα, πληρώνω.

Αντε πάλι πίσω.

Μέχρι το σπίτι, κανα μισάωρο, η ώρα δέκα και κάτι.

Λέω, αντε, ένα μπάνιο προλαβαίνω, να ξυριστώ κιόλα, ξεκινάω, τηλέφωνο συνάδελφος:

Θα αργήσω σήμερα.

Εγώ να δείς.

Δύο είμαστε, ένας απο τους δύο πρέπει να είναι απο τις δέκα και μισή, η ώρα έντεκα παρά και ο καθένας σπίτι του.

ΜΜμμμμμάλιστα.

Θα καλύψω εγώ τον συνάδελφο, θα φτάσω πρώτος (αλλά αργά, έτσι;).

Το ξύρισμα δεν μπορεί να σταματήσει στην μέση, το μπανιο να μην γίνει δεν προβλέπεται, μπαμ-μπαμ, φεύγω.

Φυσικά, αργώ να φτάσω, και φτάνω με το άγχος να μην μου την πουν…

~

Κάθε φορά που τσαντίζομαι με την μοιρα μου, κάποιος άλλος την πληρώνει.

Σήμερα, την πάτησε νεαρά, ψηλή.

Με πράσινο φόρεμα, προσεγμένη, περιμένει στο Μοναστηράκι. Φυσικά, το χάνω το τραίνο -για λίιιιιγο-, το ίδιο και αυτή.

Δεν την προσέχω για άλλον λόγο, μόνο γιατί κρατάει το κινητό στο αυτί, χωρίς να μιλάει, επί επτά λεπτά.

Τόσο κάνει να έρθει το τραίνο και να φτάσει στο Σύνταγμα.

Εκεί, την χτυπάει η μοίρα (μου) και μπαίνει μέσα ελεγκτής.

Ένας μόνο.

Στην δική μας πόρτα – μόνο.

Αυτή και ένας παππούς κατεβαίνουν -λίγο αργά, αφού έχουν μπει όλοι- και ο ελεγκτής, γατόνι, παίρνει χαμπάρι την φάση:

Τους δείχνει, και τους λέει «τα εισιτήριά σας».

Ναι φυσικά λέει αυτή, και

…αφού κατεβαίνει, αρχίζει και τρέχει!

Απο πίσω ο ελεγκτής, που δεν το περίμενε, να φωνάζει…

Αλλα τέσσερα λεπτά να φύγει το τραίνο, για να μην ανοίξει την δίοδο για τις ράγες και κάνει καμία μαλακία η μικρή…

~

Στείλτε κόμμεντ. Πως να προγραμματίζω οτι θα κλείσει η μέρα; Τι με περιμένει; Τι προβλέπετε;

7 thoughts on “Η κακή μέρα, (δεν) φαίνεται απο το πρωϊ!

  1. μου έχουνε πει πως μπορείς τώρ ανα πληρώνεις τους λογαριασμούς σου όλους στο ταχυδρομείο, όπως σε εμάς, και χωρίς επιβάρυνση. με αυτό το ροζέ απόκομμα. γιατί να τρέχεις σε 5 διαφορετικά μέρη;;

  2. vasnoe: Γιατί συνηθως δεν τους πληρώνω στην ώρα τους, και λήγουν! 🙂 οπότε, μέχρι να ξε-γίνω ελληνάρας και γίνω ευρωπαίος, αυτά θα τραβάω…

    μην ανησυχείς όμως, βάζω μπρος για web banking!

    Μαύρε γάτε, έχεις δίκιο – την συνέχεια φοβάμαι περισσότερο… 🙂

  3. Ως γνωστόν, ο Μέρφυ έχει πάντα δίκιο: αν είναι κάτι να πάει στραβά, θα πάει- ακόμα και αν δεν είναι κάτι να πάει στραβά, θα πάει! Απλώς, σε τέτοιες περιπτώσεις λες «δεν είναι η μέρα μου σήμερα»

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.