Οι τρεις δηλώσεις που έγιναν υπο μορφήν εκβιασμού (του Γεωργιάδη για τον δήμαρχο Χαλανδρίου, του Μαρινάκη για … όλους τους αντίπαλους δημάρχους και του Αυγενάκη για τον υποψήφιο περιφερειάρχη Θεσσαλίας) μάλλον δεν πήγαν και πολύ καλά. Όμως είναι από τις φορές εκείνες που, το να αποτύχει ένας εκβιασμός, κάνει την κατάσταση πολύ, πολύ χειρότερη.

Οφείλω πριν συνεχίσω την σκέψη μου να θυμίσω στους αναγνώστες μου μία παλαιότερη, προφανώς εντελώς ξεχασμένη ιστορία. Από το πρώτο μνημόνιο αν θυμάμαι καλά και μετά, υπήρχε μία υποχρέωση που αφορούσε τις εταιρίες που έβαζαν διαφημίσεις στα τηλεοπτικά ΜΜΕ να καταβάλλουν 20% φόρο επί των διαφημίσεων τους – μία υποχρέωση που πήρε μία… υπόγεια αναβολή συνεχόμενα, κάθε χρόνο, από το 2010 έως και το 2015. Ώσπου, ήρθε το μπαγάσικο το 2015, και η νεοδημοκρατική κυβέρνηση Σαμαρά μάλλον ξέχασε να ανανέωσει για άλλον έναν χρόνο την αναβολή και ήρθε μία κυρία Σαββαΐδου και αφού πια δεν μπορούσε να κάνει άλλη παράταση, φρόντισε να μεταφέρει την ημερομηνία πληρωμής στο τέλος του έτους, ξεκάθαρα, (κατά την ταπεινή μου γνώμη), για να μην έχει έσοδα ο Σύριζα στην αρχή της θητείας του και να αποτύχει παταγωδώς. Έκανε δηλαδή μία τρικλοποδιά προς την … αριστερής παρένθεσης κυβέρνηση, στερώντας από το δημόσιο υπερπολύτιμα έσοδα, και ίσως μία καλύτερη μοίρα στις διαπραγματεύσεις της (εξυπηρετώντας ταυτόχρονα τα συμφέροντα αυτών που την στήριζαν).

Έχουμε αποβλακωθεί τελείως βέβαια, και τέτοιες ενέργειες κάπως γίνεται και δεν μας κάνουν εντύπωση πια. Δεν ξερω αν είναι λογικό και αναμενόμενο, ας πούμε ότι είναι υπόθεση ενός επόμενου ποστ, αν ποτέ καταλάβω με ποιον τρόπο αυτός ο αδιανόητος πολιτικός διασυρμός έχουμε επιλέξει (διότι περι επιλογής πρόκειται, ξεκάθαρα) να μην τιμωρείται όσο αισχρός και να είναι.

Πίσω στα δικά μας. «Αν δεν κερδίσουμε θα κάνουμε δύσκολη τη ζωή του Ρούσσου από εδώ και μπρος, για να μην μπορεί να ταλαιπωρήσει το Χαλάνδρι» είπε χειροκροτούμενος ο (Υπουργός, θυμίζω) Γεωργιάδης συνεχίζοντας με το “Ο Δήμος αυτός θα χάσει όλες τις ευκαιρίες του νέου ΕΣΠΑ και του Ταμείου Ανάκαμψης εάν για τα επόμενα 5 χρόνια μείνει με αυτόν τον Δήμαρχο”. «Δεν υπάρχουν δικοί μας και μη δικοί μας δήμαρχοι αλλά όταν βλέπω δήμαρχο να υπερασπίζεται την Παλαιστίνη μετά από όσα έγιναν, ή υπάρχουν άνθρωποι που τις ιδεοληψίες τους τις βάζουν μπροστά από την ανάπτυξη των πολιτών, σίγουρα αμφιβάλλω αν όλα αυτά τα χρήματα που σπρώχνονται στην τοπική αυτοδιοίκηση για το σύνολο των πολιτών και των δημάρχων χωρίς προφανώς να υπάρχει κανόνας το που ανήκουν οι δήμαρχοι και ούτε μπορεί να υπάρξει νομοθετικά» καθώς «σίγουρα θεωρώ ότι αυτοί που έχουν φιλελεύθερη ιδεολογία και είναι πιο κοντά στο χώρο μας μπορούν να τα αξιοποιήσουν καλύτερα τα χρήματα» έλεγε ο Μαρινάκης, εκπρόσωπος τύπου της κυβέρνησης. Και, φυσικά, το αμίμητο «Το αποτέλεσμα της κάλπης είναι ευνόητο ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ταχύτητα και την τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων που μόλις εξαγγείλαμε» του Αυγενάκη, υπουργού Γεωργίας της κυβέρνησης αυτής.

Στα δικά μου τα μάτια (υποθέτω και των ψηφοφόρων που καταψήφισαν εντυπωσιακά κάθε τέτοια απόπειρα σε σχεδόν κάθε δήμο και περιφέρεια στον δεύτερο γύρο) αυτό έμοιαζε με ωμό εκβιασμό. Και ο εκβιασμός αυτός, κρίθηκε πράγματι αποτυχημένος. Όμως δεν είναι ακριβώς έτσι: ο εκβιασμός αυτός, δεν έχει ημερομηνία λήξης τις εκλογές. Αυτή είναι η ημερομηνία έναρξης.

“Ο Δήμαρχος Πατρέων, Κώστας Πελετίδης, με επιστολή του προς τον Πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη, ζητά έγκριση χρηματοδότησης για την αποκατάσταση της Μαρίνας Πατρών, ενημερώνοντάς τον ότι έχει κατατεθεί, εδώ κι ένα χρόνο, τεχνικό δελτίο και φάκελος του έργου, αλλά και για τις συναντήσεις με υπουργούς που έχουν γίνει για το θέμα” διαβάζω πριν από λίγο καιρό στο ypodomes.gr. Είναι προφανές πως η χρηματοδότηση των δήμων και των περιφερειών, θα περάσει, τελικά, αναγκαστικά από τα γρανάζια της κυβέρνησης. Και θα ήταν αναμενόμενο να μην … τρέχει να ικανοποιήσει η κυβέρνηση κάθε υποχρεώσή της όταν ο δήμος ή η περιφέρεια δεν είναι της αρεσκείας της.

Όμως εδώ έχουμε μία εντελώς άλλη διαδικασία. Γιατί, στην προσπάθεια να φοβίσουν τους κατοίκους των περιοχών αυτών, η κυβέρνηση μέσω τριών πολύ σημαντικών στελεχών προχώρησε σε “νουθεσίες” στους ψηφοφόρους να μην περιμένουν τίποτα λιγότερο από εχθρική αντιμετώπιση. Μία ενέργεια που, να θυμίσω, την είχαμε δει προεκλογικά και στην Ροδόπη από την Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία είχε δηλώσει πως «Αντ’ αυτού ψηφίσατε τον ΣΥΡΙΖΑ. Θέλω λοιπόν βοήθεια και στήριξη, διότι αν εσείς δεν με στηρίξετε εγώ δεν μπορώ να σας στηρίξω αύριο. Στην Αθήνα δεν είναι όλοι σαν εμένα που αγαπάω τη μειονότητα. Τώρα η κυβέρνηση θα είναι κυβέρνηση της ΝΔ. Τους βουλευτές τους βγάλατε, τώρα πρέπει να βγάλετε κόμμα και αυτό είμαστε εμείς. Έφερα στα Χανιά 41% που ποτέ εκεί ιστορικά δεν έχουν ψηφίσει τη ΝΔ, ούτε όταν ήταν ο πατέρας μου πρωθυπουργός, και δεν ψηφίζετε εσείς. Οπότε τώρα τι να κάνω; Γι’ αυτό ήρθα εδώ για να περάσει το μήνυμα τώρα. Χρειαζόμαστε στήριξη. Αν δεν μας στηρίξετε, τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα».

Δύσκολα τα πράγματα αν δεν μας στηρίξετε, από την κάλπη θα εξαρτηθεί η ταχύτητα των αποζημιώσεων και δήμαρχοι που υποστηρίζουν το παλαιστινιακό δεν είναι αρκετά φιλελεύθεροι άρα δεν θα έχουν χρήματα να φτιάξουν πράγματα.

Αν το πω εγώ, είναι υπόθεση. Αν το πει αυτός που μοιράζει τα λεφτά όμως, είναι προφητεία. Και μάλιστα αυτοεκπληρούμενη.

Δεν εξετάζω τι πιστεύουν και τι όχι οι πολίτες. Όπως είπαμε, ουδείς συγκινείται, θα το ξεχάσουμε σε πέντε-δέκα ημέρες, και το πολύ-πολύ να έφερε μία βραχύβια αλυσιδωτή αντίδραση που στέρησε πχ την περιφέρεια από τον (προπορευόμενο) Αγοραστό, ή ακόμα και τον δήμο Αθηναίων από τον (προπορευόμενο μέχρι τότε) Μπακογιάννη.

Θα έχουν οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες την ελάχιστη στήριξη του κράτους όταν δεν συμπλέουν πολιτικά; Όχι, δεν το νομίζω. Αν ήταν άλλο κόμμα στην εξουσία ίσως διατηρούσα κάποιες ελπίδες, αλλά με αυτήν την κυβέρνηση και με αυτόν τον πρωθυπουργό, δεν το πιστεύω ούτε ελάχιστα. Θα είναι αυτός λόγος που θα αποτύχουν στο έργο τους; Από την μία ο Πελετίδης πχ έχει τρίτη θητεία παρότι παίρνει όπως δηλώνει πολύ λιγότερα από όσα δικαιούται ως δήμος. Από την άλλη, αν καθυστερήσουν έστω και ελάχιστα την χρηματοδότηση σε μια περιφέρεια τόσο ταλαιπωρημένη όσο η Θεσσαλία, μάλλον την καταδικάζουν στην απόλυτη καταστροφή, όσο και αν προσπαθήσουν οι υπεύθυνοι να ξεπεράσουν τα προβλήματα. Θα είναι μία καλή δικαιολογία για πιθανή αποτυχία; Θα εξαρτηθεί από τους ψηφοφόρους, αλλά με τα μέσα επικοινωνίας αναφανδόν υπέρ της κυβέρνησης, μάλλον κάθε διαμαρτυρία δεν θα φτάσει ποτέ στα αυτιά τους για να ληφθεί υπόψη και να κριθεί αναλόγως.

Θα έχουμε μία κυβέρνηση που δεν θα απειλεί για να πετύχει τους στόχους της; Όχι, για τα επόμενα τέσσερα χρόνια τουλάχιστον, έχουμε συλλογικά αποφασίσει πως δεν μας πειράζει αυτή η “πολιτική” τακτική. Ατομικά, ως σκεπτόμενοι πολίτες μπορεί να αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό δεν είναι καν πολιτική, αλλά αυτοί είναι στην εξουσία, και μάλιστα με πρόσφατη λαϊκή εντολή.

Κάποιας μορφής αντίσταση σ’ αυτές τις πρακτικές βέβαια, οφείλω να ομολογήσω πως φάνηκε. Δεν την βρίσκω σωστή, όμως, προσωπικά: Μπορεί ο Μπακογιάννης, ο Αγοραστός, ο Ζέρβας, και όλοι οι υπόλοιποι να ήταν καλοί στην δουλειά τους τελικά – μπορεί, πράγματι, μπορεί και όχι. Μπορεί η ψήφος διαμαρτυρίας να ήταν ακριβώς αυτό, διαμαρτυρία στους εκβιασμούς και όχι στις πολιτικές – μπορεί. Αν είναι όντως έτσι, αν δεν ασχοληθήκαμε με το έργο τους αλλά με την προσπάθεια επιβολής τους, σας πληροφορώ πως δεν κερδίσαμε τίποτα: Αν φέραμε εξίσου κακούς ή ακόμα και χειρότερους υπευθύνους με μία δικαιολογία στα χέρια τους αν κάτι πάει στραβά, ο τόπος μας δεν κέρδισε απολύτως τίποτα.

Αφήσαμε την πολιτική εξουσία στα χέρια αδίστακτων αχρείων, πράγματι, και ανησυχώ μήπως είναι πιθανό να μας προκαλούν να φερόμαστε αντίστοιχα μη-πολιτικά. Μας έπαιξαν το ντέφι στον δικό τους (σιχαμερό, δεν αντιλέγω) ορισμό της πολιτικής, και εμείς αυθόρμητα χορέψαμε – έστω και σε άλλον ρυθμό. Δεν είναι όμως πολιτική αυτό. Έτσι κερδίζουν πάλι εκείνοι. Οφείλουμε να κάνουμε ένα βήμα πίσω, θεωρώ, και να κρίνουμε τις επιλογές μας όχι με βάση το “είναι καλύτεροι από τα καθάρματα” αλλά ουσιαστικές με πολιτικές απαιτήσεις, προγράμματα και επιταγές.

Ας εκπαιδεύσουμε, έστω και την τελευταία στιγμή, έστω και τώρα, τους επόμενους πολιτικούς μας ταγούς να φέρονται ΠΟΛΙΤΙΚΑ. Είναι δύσκολο σ’ αυτόν τον βούρκο, το ξέρω, μα είναι πολύ σημαντικό να επιμείνουμε. Να τους πιέσουμε να προτείνουν πολιτικές λύσεις, και να μας αντιμετωπίζουν με σεβασμό. Να τους αναγκάσουμε να είναι διάφανοι, να επικοινωνούν με και προς τους ψηφοφόρους τους, να είναι υπόλογοι των ευθυνών και μαχητές των δικαιωμάτων τους.

Ας μην επιτρέψουμε τέλος πάντων να γινόμαστε ετερόφωτοι εκβιαστών, δειλών κομματόσκυλων – ας τους πάρουμε την σημαντικότερη εξουσία που έχουν στα χέρια τους, τον καθορισμό της πολιτικής σκηνής, και ας τους εξοβελίσουμε από την ουσιαστική πολιτική πλατφόρμα ανακαταλαμβάνοντας την συζήτηση και τις γραμμές της πολιτικής αξιοπρέπειας. Είναι ξεκάθαρο πως αν ορίσουμε την πολιτική ως πεδίο μάχης, θα αναγκαστούν να μονομαχήσουν με πολιτικά επιχειρήματα, ούτε με την εικόνα, ούτε με λαϊκισμούς.

Απλώς αντιδρώντας στα γουρούνια της πολιτικής, το μόνο που θα πετύχουμε είναι να θαβόμαστε βαθύτερα στην δική τους λάσπη. Την ξέρουν καλά, και δεν ενοχλούνται από αυτήν. Εμείς πνιγόμαστε μόνο.

Αντε, και καλή τοπική πενταετία στον καθένα μας εύχομαι.