Ένα μοναδικό δώρο μας δόθηκε πριν από λίγες ημέρες: το δικαίωμα να αλλάξουμε ένα λάθος. Ένα δώρο που κανείς, κατά πως φαίνεται, δεν έχει την δυνατότητα να το αξιοποιήσει. Θα το πετάξουμε στα σκουπίδια, είτε από εγωισμό, είτε από αδυναμία, είτε από φόβο, είτε από κουταμάρα. Και κάπως έτσι, πέρασαν 35 ημέρες. Και κάπως έτσι, θα περάσουν και τα επόμενα τέσσερα χρόνια: Καθώς θα αναλογιζόμαστε την χαμένη ευκαιρία.

Όσοι από εμάς βρήκαμε λάθη στην προηγούμενη κυβέρνηση, λάθη που θεωρήσαμε σημαντικά και ουσιαστικά, λάθη που έκριναν την ψήφο μας, αποτύχαμε θεωρώ σ’ αυτές τις τριάντα πέντε ημέρες να ορίσουμε τα θέλω μας. Αποτύχαμε, θεωρώ όχι εκ του αποτελέσματος, που την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι άγνωστο (“η κάλπη είναι άδεια”, και άλλα τέτοια χαριτωμένα που λέμε) αλλά εκ της προσπάθειας και της μάχης που παρακολούθησα, να αλλάξουμε την γνώμη σε όσους δίνουν λευκή επιταγή στην κυβέρνηση να κάνει ο,τι θέλει την επόμενη τετραετία, ακριβώς (αν όχι χειρότερα) με την επιταγή που είχε να κάνει ο,τι θέλει επι τέσσερα χρόνια στην προηγούμενη.

Ώρες ώρες μπορεί να με πιάνει ένας θυμός – αλλά στα ήρεμά μου, αναγνωρίζω ότι το καθήκον το είχαμε εμείς που ξέραμε, όχι εκείνοι που δεν ξέρουν – ή δεν τους νοιάζει. Εκείνοι έκαναν την επιλογή τους και θα ζήσουν μ’ αυτό που επέλεξαν – εμείς θα ζήσουμε με κάτι που επέλεξαν κάποιοι άλλοι και που διαφωνούμε με την επιλογή τους. Ποιος καίγεται περισσότερο;

Τριανταπέντε χαμένες ημέρες

Τι μπορούσε να γίνει; Δεν θα μπω στην διαδικασία να σχολιάσω πού μπορεί να διαφωνεί η αντιπολίτευση στον τρόπο με τον οποίο θα λύνεται το κάθε πρόβλημα. Είναι όμως σαφές πού συμφωνεί – στο ότι η διακυβέρνηση της χώρας την προηγούμενη τετραετία ήταν φρικτή και απογοητευτική.

Ήταν τόσο φρικτή και τόσο απογοητευτική, που ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ και να έκαναν, θα ήταν άξιο λόγου. Είναι τόσα πολλά αυτά που θα χαθούν την επόμενη τετραετία – πολύ περισσότερα φοβάμαι ακόμα και από την προηγούμενη – που θα δεχόμουν να προσπαθήσουν και ας αποτύχουν.

Φευ.

Η αντιπολίτευση υπήρξε φοβική και λίγη. Κάποια από τα κόμματα τρομοκρατήθηκαν από την ζημιά που έπαθαν, κάποια άλλα… πανηγύρισαν(!) μία πρόσκαιρη επιτυχία λίγων βαθμών στα ποσοστά τους – λες και έχει καμία σημασία η αντιπολίτευση εν καιρώ Νέας Δημοκρατίας. Όλοι, αντί να τομλήσουν, πάσχισαν να αμυνθούν παλεύοντας για τα κεκτημένα τους, ή για λίγη αξιοπρέπεια στην επερχόμενη ήττα τους.

Είναι αστείο, και συνάμα πολύ τρομακτικό.

Εμείς, ως πολίτες και ψηφοφόροι ακολουθώντας το παράδειγμά τους τσακωθήκαμε μεταξύ μας, τονίζοντας τις διαφορές μας περισσότερο από τα κοινά μας. Ένα ζοφερό μέλλον θα μας το υπενθυμίζει αυτό για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, καθώς σπείραμε μόνο διχασμό, και όχι σύμπνοια. Φροντίσαμε να χωριστούμε ακόμα περισσότερο. Φροντίσαμε να ρίξουμε ο ένας το φταίξιμο στον άλλον. Τι φυτρώνει άραγε μετά από αυτό;

Αποτύχαμε, όχι γιατί αυτά που δοκιμάσαμε δεν έπιασαν, αλλά γιατί ήμασταν πολύ πολιτικά φοβικοί ακόμα και για να δοκιμάσουμε. Η ήττα δεν έρχεται γιατί κάναμε λάθος, αλλά γιατί ουσιαστικά δεν κάναμε τίποτα.

~

Εγώ νόμιζα ότι ήξερα το 2019 τι να περιμένω από την κυβέρνηση που ψηφίστηκε- ξαφνιάστηκα δυσάρεστα όμως παρόλα αυτά, τα πράγματα ήταν πολύ, πολύ χειρότερα την τετραετία που ακολούθησε. Απόλυτη ανικανότητα, δειλία, μίσος, αδιαφορία, θράσος – ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να επιδείξει μία κυβέρνηση, το εισπράξαμε όσο πιο βίαια γινόταν.

Σε αυτήν την εικόνα -όπως την βλέπω εγώ, δεν συμφωνούμε προφανώς όλοι, το 41% έχει εντελώς άλλη γνώμη- κάθε αντίδραση την μοναδική στιγμή που ερωτηθήκαμε, θα ήταν δικαιολογημένη, πλην αυτής που δώσαμε. Αποτύχαμε την πρώτη φορά, μα, ακόμα χειρότερα αποτύχαμε να διορθώσουμε το λάθος μας την δεύτερη δείχνοντας ξεκάθαρα πως ακόμα δεν τολμούμε να βάλουμε τις προτεραιότητές μας σωστά.

Η κάλπη είναι άδεια λένε λοιπόν. Όντως, είναι. Μπορεί ο κόσμος να αλλάξει γνώμη ή μπορεί εγώ να κάνω πάλι λάθος, μπορεί αυτή η τακτική τελικά να ενέπνευσε κάποιους, να εξήγησε τις θέσεις και τις αξίες που βρίσκονται σε κίνδυνο.

Μακάρι.

Γιατί όταν γεμίσει αυτή η κάλπη, θα κοιτάξουμε αναγκαστικό πίσω για να δούμε πώς φτάσαμε ως εκεί. Και δεν είμαι σίγουρος ότι θα μας αρέσει αυτό που θα δούμε.