Ο μόνος τρόπος για τον οποίο μπορούμε να κάνουμε ήρεμα μία συζήτηση για εξοπλισμούς, είναι εκείνος στον οποίο έχουμε πρώτα διασφαλίσει ότι οι συνάνθρωποι μας θα έχουν επαρκή πρόσβαση σε τροφή, νερό, πρόσβαση σε υγεία και παιδεία, κατάλληλη θερμοκρασία και στέγη για να ζουν αξιοπρεπώς.

Κάθε φορά που ξεκινάω με αυτήν την παραδοχή οποιαδήποτε συζήτηση για εξοπλισμούς όσοι βρίσκονται με αντίθετες ιδέες από μένα, συνήθως εκνευρίζονται. Είμαι λέει ονειροπόλος, λαϊκιστής, δεν θέλω το καλό της πατρίδας μου, δεν καταλαβαίνω ότι η χώρα έχει εχθρούς, ότι άλλες θρησκείες και άλλες αντιλήψεις μας επιβουλεύονται.

Σας μιλώ απολύτως ειλικρινά, καθόλου δεν τα αγνοώ αυτά. Και θα είμαι ο πρώτος που θα συμφωνήσει στην άμυνα της χώρας μου αν λυθούν όσα θεωρώ σημαντικά για να υπάρχει χώρα να χαθεί: Είναι σημαντικό να υπάρχει υγεία, με γιατρούς στα νοσοκομεία που δεν κάνουν 25 εφημερίες στις 28 ημέρες. Να υπάρχουν πχ σχολεία που δεν πέφτουν τα ταβάνια στα παιδιά. Να υπάρχει η οικονομική δυνατότητα να έχει κάποιος θέρμανση τον χειμώνα και δροσιά το καλοκαίρι στο σπίτι του. Να μην στερείται ρούχων ή υποδημάτων γιατί δεν τον φτάνει το κομπόδεμά του. Να έχει αξιοπρεπή τροφή και πρόσβαση σε φθηνό νερό και επικοινωνίες.

Κάνω πώς δεν καταλαβαίνω πού είναι το πρόβλημα για να γίνουν αυτά. Ας γίνουν, και μετά μιλάμε για ο,τι άλλο θέλετε. Προφανώς όμως εδώ είμαι υποκριτής – ασφαλώς και καταλαβαίνω τον εκνευρισμό των συνομιλητών μου, τα λεφτά δεν φτάνουν για όλα. Α, τότε δεν είναι πρόβλημα της πατρίδας και της υπεράσπισής – είναι θέμα προτεραιοτήτων. Είναι προτεραιότητα το αντιβαλλιστικό, αντιαεροπορικό, αντιπλοϊκό, ανθυποβρυχιακό, αλλά και αντι-drone σύστημα αντί της υποστήριξης στην υγεία, στην παιδεία, στην οικονομία.

Για χάρη τους, οφείλω λέει να δεχθώ ότι θα έχουμε αντι-νοσοκομειακό, αντι-σχολικό, αντι-διατροφικό dome. Οφείλω να δεχθώ ότι αυτή η θυσία είναι απαραίτητη. Είναι αδιαπραγμάτευτη. Και αν αρνηθώ αυτήν την λογική;

Κάπως όμως γίνομαι τότε εγώ ο ανθέλληνας. Κάπως ο εχθρός της πατρίδας είμαι εγώ. Και αυτό γιατί, απλώς, δεν συμφωνούμε στο ποιος είναι ο εχθρός.

Γράφω απλώς και το λέω ακριβώς όπως είναι – είναι τόσο απλό: Για κάποιους ο εχθρός θα έρθει με όπλα και θρησκευτικές σημαίες, για μένα θα είναι η ανυπαρξία της υποστήριξης του κράτους στις κοινωνικές ανάγκες των πολιτών του.

Δεν είναι παράλογο; Είναι ο δικός μου εχθρός ανύπαρκτος και ο δικός τους υπαρκτός; Δεν βρεθήκαμε με ελάχιστες ΜΕΘ στην πανδημία ακριβώς γιατί δεν μπορούσαμε να συντηρήσουμε ένα κράτος υγείας με αποτέλεσμα – αφού “δεν υπήρχαν και οι κατάλληλες μελέτες” να υποστηρίξουν αυτήν την έλλειψη να έχουμε τόσους νεκρούς; Δεν έχουμε ελλείψεις σε σχολεία και σε υποδομές; Δεν υποστηρίζονται τώρα που μιλάμε με έναν καρδιολόγο ή παθολόγο, ή παιδίατρο ολόκληρα νοσοκομεία; Δεν ταξιδεύουν την μισή ελλάδα (ή και παραπάνω) ασθενείς επειδή δεν βρίσκουν περίθαλψη;

Ε, αυτός ο εχθρός δεν θεωρείται σημαντικότερος από αυτόν που με διατάσσουν να αναγνωρίσω. Οι προτεραιότητες δεν τον φέρνουν ψηλά. Να έχουμε βόμβες, και μετά θα έχουμε και σχολεία. Να έχουμε αντι-drone συστήματα και μετά θα έχουμε και εμβολιασμούς στα παιδιά. Αυτοί είναι η θυσία μας. Και αν δεν υποταχθώ σ’ αυτήν την λογική, είμαι άπατρις και προδότης. Αυτοί δεν είναι. Είμαι εγώ. Και αν τολμήσω να ξεστομίσω πως οι ίδιοι άνθρωποι που θα φτιάξουν όπλα για μένα πιθανότατα θα φτιάξουν και για τους εχθρούς μου, και ότι αν όλοι είναι θυμωμένοι με όλους τότε πιθανότατα αυτοί που πωλούν τα όπλα θα είναι πολύ πιο επιτυχημένοι, και αυτό ίσως θα τους οδηγούσε να πάρουν τα ωραία τους λεφτάκια και να τα επενδύσουν για να συνεχίσουν να είναι όλοι θυμωμένοι με όλους – θα είμαι ο λαϊκιστής.

Όμως υπάρχει και το άλλο: Στην περασμένη περίοδο, οπλισμός που υπερασπιζόταν τα νησιά μας δόθηκε στην Ουκρανία να υπερασπιστεί τα εδάφη της. Ελικόπτερα βούλιαζαν στα νερά των βροχών και πυρομαχικά τινάσσονταν στον αέρα στις πυρκαγιές. Θα έλεγε κανείς ότι η πατρίδα της άμυνας και της ασφάλειας από τον έξωθεν εχθρό θα γινόταν έξαλλη και θα ζητούσε τιμωρία των ενόχων. Δεν είναι η προτεραιότητα που λέγαμε; Δεν κόστισαν εκείνα, ως προτεραιότητα, έναντι κάποιων νοσοκομείων, κάποιων σχολείων στο παρελθόν; Δεν ήταν μία θυσία έναντι της κοινωνικής ευημερίας; Φευ. Σαν να μην έγινε. Το ξεχάσαμε. Όσο και αν φαίνεται περίεργο, πιο πολύ ασχοληθήκαμε με τις υπερμεγέθεις μάσκες στα παιδιά στον κορονοϊό, παρά με αυτά. Πιο πολλούς ενόχους έχουμε για το σκόιλ ελικίκου παρά γι’ αυτά.

Και να πούμε και κάτι ακόμα – κατ’ εμέ, πολύ πιο σοβαρό: Την χώρα μου την κρυφάκουγαν. Πολιτικούς, στρατιωτικούς, ευρωβουλευτές, όλοι συνδιαλαγόμενοι, όλοι εκβιαζόμενοι, όλοι επικίνδυνοι. Και, παρόλα αυτά, οι υπευθυνοι της κυβέρνησης λένε «δεν έγινε τίποτα, δεν είναι σημαντικό». Δεν είναι εχθρός αυτός; Δεν είναι επίθεση αυτό; Δεν είναι εισβολή;

Θα φτιάξουμε τους οπλισμούς μου με την ίδια χώρα που μας κρυφάκουγε; Θα βασιστούμε σ’ αυτούς; Και εγώ είμαι ο καχύποπτος; Και αν δεν συμφωνήσω είμαι εγώ ο ανθέλληνας; Εγώ;

Μην με ονομάζετε εχθρό. Και εγώ την χώρα μου σκέφτομαι. Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με την υπεράσπιση της χώρας. Κανένα. Και αντιλαμβάνομαι πλήρως ότι υπάρχουν εχθροί που την επιβουλεύονται και την εποφθαλμιούν και θα ήθελαν να την κατακτήσουν για να μας επιβάλλουν τις απόψεις τους, και δέχομαι απολύτως ότι μία άμυνα ξεκινά με μία καλή προετοιμασία. Και μόλις τελειώσουμε με τον εσωτερικό εχθρό, την πείνα, την αρρώστια, την αμορφωσιά, το κρύο και την ζέστη, είμαι απολύτως σύμφωνος, ο,τι περισσέψει, να το διαθέσουμε εκεί.