Η υπόθεση Πάνου Ρούτσι, του πατέρα του Ντένις Ρούτσι που κάνει απεργία πείνας στο Σύνταγμα τόσες ημέρες, δεν σ’ αφήνει να σκεφτείς κάτι άλλο. Ένας ακόμα γονιός, στην μακρά λίστα των πρόσφατων γονέων (μεταξύ άλλων η Μάγδα Φύσσα, ο Γιάννης Μάγγος, η Μαρία Καρυστιανού, η Ελένη Κωστοπούλου και τόσοι άλλοι) που καθοδηγούν τις σκέψεις μας, χαροκαμένοι οι ίδιοι, ελπίζοντας ότι θα πετύχουν μία γωνίτσα της λογικής μας για να πιαστούν, και να μας ξυπνήσουν από τον αυτοκαταστροφικό λήθαργό μας.

Δεν δυσκολεύομαι να πω ότι για άλλη μία φορά, έχω τρομάξει και ανησυχήσει πολύ. Το ίδιο έχω πάθει και με τον Νίκο Ρωμανό πχ στο παρελθόν, ή τον Δημήτρη Κουφοντίνα – νιώθω να παρακολουθώ μία αυτοκτονία σε αργή κίνηση. Ξέρω(;) ότι πιθανόν δεν θα πεθάνουν τελικά, ελπίζοντας να έχουν θέσει κάποιο όριο στο διόλου απερίσκεπτο διάβημά τους, αλλά παρόλα αυτά αρχικά γνωρίζω ότι κάθε τέτοια διαμαρτυρία έρχεται με υψηλότατο τίμημα στην υγεία τους, και πάντα έχω μία ανησυχία στο μυαλό μου ότι μπορεί κάτι, απλώς, να πάει στραβά.

Άνθρωποι που βάζουν το σώμα τους, την υγεία τους, την ίδια την ζωή τους ως δημόσια καταγγελία, ως την πιο μη βίαιη πράξη αντίδρασης και αντίστασης, και κυρίως το ηθικό φορτίο σε εμάς για να το αναγνωρίσουμε όλο αυτό, και, τελικά, να αντιδράσουμε – με οποιονδήποτε τρόπο.

Δεν έχω απολύτως καμία αμφιβολία ότι δεν σκέφτονται όλοι με τον ίδιο τρόπο. Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι, δήθεν από την “δική μας” την πλευρά δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πεθάνει ο άνθρωπος, για να πέσει η κυβέρνηση – είμαι εξίσου, αν όχι περισσότερο σίγουρος ότι από την πλευρά των “άλλων” δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τον βασανίσουν με υποχρεωτική σίτιση πχ, να λοιδωρήσουν τους συμπαραστάτες τους ή ακόμα και τον ίδιον ή να τον εκμηδενίσουν στα μάτια μας – για να γλιτώσει η κυβέρνησή τους.

Τα ξέρω όλα αυτά – αλλά δεν με ενδιαφέρουν καθόλου. Δεν με ενδιαφέρουν γιατί το ζητούμενο δεν είμαστε όλοι εμείς. Κανείς από εμάς. Το ζητούμενο δεν είναι ούτε όσοι του συμπαραστέκονται στο Σύνταγμα, ούτε όσοι τρέμει το φυλλοκάρδι τους, ούτε όσοι κοιτούν χαιρέκακα ή προγραμματίζουν μία δήλωση για να ρίξουν την ευθύνη στους γιατρούς αν πεθάνει: Όπως πασχίζει να μας εξηγήσει τόσο καιρό με τον πιο εμφατικό τρόπο ο Πάνος Ρούτσι, το ζητούμενο δεν είναι καν ο Πάνος Ρούτσι. Δεν είναι καν αυτό.

Το ζητούμενο είναι η αλήθεια.

~

Είμαι από εκείνους που δεν έχουν πειστεί ότι υπήρχε στην μεταφορική αμαξοστοιχία κάτι παράνομο. Έτσι πιστεύω – αλλά ταυτόχρονα είμαι από εκείνους που πιστεύουν βαθιά ότι δεν υπάρχει λάθος αναζήτηση των αιτιών. Μπορεί κάποιος να ψάχνει για ξυλόλιο, μπορεί κάποιος άλλος να ψάχνει για έλαια σιλικόνης, μπορεί κάποιος τρίτος να αναζητά πώς δύο τρένα ήταν στην ίδια γραμμή, ένας τέταρτος πότε ακριβώς ξεπουλήθηκε η ασφάλεια στα τραίνα.

Μου θυμίζει λίγο την ινδική αλληγορία με τους πέντε τυφλούς και τον ελέφαντα, όπου τον ακουμπούν για να τον περιγράψουν, μα ο καθένας με βάση την δική του θέση βλέπει μόνο ένα μέρος, με τα πόδια νομίζει ότι ο ελέφαντας είναι κορμός, με τα αυτιά ότι είναι χαλί, με την προβοσκίδα ότι είναι φίδι, κλπ. Μόνο όταν αλλάζουν θέση καταλαβαίνουν ότι ο καθένας “έβλεπε” ο,τι νόμιζε πως ήταν σωστό, και η εικόνα έχει νόημα μόνο όταν είναι ολοκληρωμένη.

Έτσι κι εγώ, δεν έχω θέμα: Ο καθένας ας αναζητήσει ο,τι θέλει, ελαια σιλικόνης, ξυλόλια, συμβάσεις, μηχανοδηγούς, φωτιές, ο,τι νομίζει – το ζητούμενο είναι να μαζέψουμε όλες τις διαπιστώσεις, να δούμε ποιες ισχύουν, να δούμε ποιοι έχουν δίκιο, και να καταλάβουμε πώς είναι τελικά ένας ελέφαντας.

Αν, βέβαια, θέλουμε όντως να καταλάβουμε πώς είναι τελικά ένας ελέφαντας.

Όμως πρέπει να πω κάτι κάπου εδώ: Δεν έχω πειστεί, όπως είπα πριν, ότι στην αμαξοστοιχία υπάρχει κάτι παράνομο.

Αλλά δεν έχω πειστεί και ότι δεν υπάρχει.

Και ο μόνος, όχι αυτός που το κάνει καλύτερα, αλλά ο μόνος που προσπαθεί ακόμα να με πείσει ότι υπήρξε ξυλόλιο και παράνομο φορτίο – είναι η κυβέρνηση.

~

Έχουμε αρκετά σκάνδαλα μαζεμένα, το ένα χειρότερο από το άλλο. Έχουμε και μία κυβέρνηση που αναλαμβάνει να κάνει ο,τι είναι δυνατόν για να γλιτώσει το τομάρι της από αυτά. Σε όλα αυτά τα σκάνδαλα, και σε όλες αυτές τις συγκαλύψεις, αν όχι την πρώτη, από τις πρώτες θέσεις παίρνει η υπόθεση των Τεμπών.

Από την πρώτη στιγμή με επιχωματώσεις και αλλοίωση του τόπου του δυστυχήματος, με επικαλύψεις, με μετακινήσεις υλικών σε άγνωστες απόρρητες τοποθεσίες, με εντολείς αγνώστων για χρόνια υπευθύνων, με τις πιο αστείες δικαιολογίες – δεν θα ξεχάσω ποτέ την Βούλτεψη να προσπαθεί να πείσει ότι η ιερότητα του χώρου που αναφερόταν ο ΕΟΔΑΣΑΑΜ ήταν .. το κέντρο ελέγχου – και την ακατανόητη, αδιανόητη επιμονή να μας πείσουν ότι ο τοπικός έλεγχος των τραίνων ήταν ο έλεγχος συνολικά των γραμμών. Βίντεο των τραίνων που δεν καταγραφόντουσαν, επιχειρήσεις σε κέντρα αποφάσεων μετά από μήνες, έρευνες που σταματούν λίγο πριν προστεθούν επιβαρυντικά στοιχεία για την Hellenic Train, σβησμένα βίντεο από τους σέρβερ ακόμα και μέρες μετά την κατάσχεσή τους – μία διαρκής, επίμονη προσπάθεια να αποκρυφτεί η αλήθεια.

Ε, σας το λέω καθαρά: ο μόνος – όχι ο πιο ισχυρός, ο μόνος – που πασχίζει ασταμάτητα να με πείσει ότι υπήρξε ξυλόλιο και παράνομο φορτίο, είναι η κυβέρνηση.

Να σας δώσω ένα ακόμα παράδειγμα: έχουμε μία αδιανόητη καταστροφή. Δεκάδες νεκροί, τραυματίες – και οι μόνες τοξικολογικές εξετάσεις γίνονται στους μηχανοδηγούς, πιθανότατα για να γλυτώσουν αποζημιώσεις. Και ωραία, πες ότι δεν το σκέφτηκε κανείς να κάνει στα (απανθρακωμένα) θύματα – παρότι υπάρχουν υπόνοιες καθοδήγησης. Ζητήθηκε όμως μετά, πριν την λήξη της έρευνας. Και η απάντηση ήταν “όχι”. Και ζητήθηκε και τώρα, που έκλεισε η έρευνα. Η απάντηση ήταν “όχι”. Και την ζητά ένας άνθρωπος με κίνδυνο της ζωής του…

…Και η απάντηση είναι “Όχι”.

Και να μην θέλεις δηλαδή να το πιστέψεις, δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς.

~

Εγώ μπορεί να είμαι σχεδόν σίγουρος ότι, αν γίνει τοξικολογική στο σώμα του Ντένις Ρούτσι, δεν θα βρεθεί τίποτα. Τίποτα πια; Τίποτα γιατί δεν υπήρξε; Πάντως δεν πιστεύω ότι θα βρεθεί κάτι. Αλλά, ταυτόχρονα, είμαι απολύτως σίγουρος, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι το αίτημα του Πάνου Ρούτσι είναι σωστό, τίμιο και απολύτως σημαντικό:

Να βρεθεί η αλήθεια.

Δεν μπορεί κανείς να τολμά, με οποιαδήποτε δικαιολογία, να στέκεται αντίθετος με αυτό. Δεν επιτρέπεται, δεν το αξίζουμε, δεν μπορεί να γίνει ανεκτό.

Και όμως έγινε ανεκτό. Και γίνεται, δύο χρόνια τώρα. Με άπειρες αφορμές, (αστείες) δικαιολογίες, γελοία προσχήματα.

Και πρέπει ένας άνθρωπος να βάλει την ζωή του σε κίνδυνο, ακόμα και να πεθάνει, ζητώντας την αλήθεια.

Και του την αρνούνται.

Και ακόμα και έτσι, αυτός ο άνθρωπος που πληγώνει την συνείδησή μας με κοφτερό εργαλείο το κορμί του – γιατί μιλάει σε εμάς αυτός ο άνθρωπος, στους κυβερνώντες δεν έχει πια κάτι να πει, σε εμάς απευθύνεται πια, σε εμάς απευθυνόταν από την πρώτη ημέρα – μάλλον θα πρέπει να πεθάνει, τελικά, για να καταλάβουμε ότι τα εμπόδια που βάζουν στην αλήθεια μπορούν και πρέπει να προσπελαστούν, ότι η αστεία ισχύς τους είναι αδιάφορη μπροστά στην απαίτησή μας για αλήθεια.

Δεν θέλω να πεθάνει ο Πάνος Ρούτσι. Δεν θέλω θύματα και ήρωες για να κάνουμε το καθήκον μας. Δεν θέλω να μας ξεσηκώσει ο χαμός του, δεν θέλω να λειτουργήσουμε με γνώμονα την εκδίκηση, δεν θέλω να υπάρξουμε μόνο με το τέλος του. Δεν θέλω η αλήθεια να κρυφτεί στον ζόφο και το αίμα.

Αλλά δεν έχει μεγάλη σημασία τι θέλω εγώ. Γιατί ούτε εγώ, ούτε εσείς, ούτε ο Πάνος Ρούτσι, ούτε η κυβέρνηση έχει σημασία. Ούτε οι νόμοι, ούτε οι κανόνες, ούτε οι διατάξεις, ούτε η δικαιοσύνη (ως θεσμός) ούτε οι εκμεταλλευτές, ούτε οι βασανιστές, ούτε όσοι δακρύζουν στην σκέψη ότι ο Πάνος βασανίζεται, ούτε ο Ντένις, ούτε κανείς μας:

Η αλήθεια. Μόνο η αλήθεια.

Το λιγότερο. Το όλον.