Τι έγινε ρε γαμώτο; με έπιασε η άνοιξη;
Που είναι τα κέφια; αυτά που έλεγα στους άλλους για να τους δώσω όρεξη, μοιάζω να τα χρειάζομαι εγω τώρα.
Να φταίει ο καιρός;
Και τι είμαι εγώ, θερμόμετρο; όσο ανεβαίνει η θερμοκρασία, εγώ θα ‘πέφτω’;
*
Δεν είμαι θυμωμένος – ακόμα. Απογοητευμένος είμαι.
Έχω (μια στιγμή να μετρήσω: μία, δύο, τρεις…) πέντε καλούς λόγους να είμαι.
Απλώς, το πρόβλημα είναι ότι πρέπει να περάσει η απογοήτευση, να έρθει ο θυμός, να περάσει και αυτός, για να έρθει η ηρεμία. Διαδρομή μεγάλη όσο να πεις.
Κάθε φορά που τσαντίζομαι, και γράφω ένα post όλο τσαντίλα, το σβήνω μετά. Γιατί με πειράζει που θύμωσα.
Η Simone μου είχε στείλει ένα mail κάποτε:
«Έχεις καταλάβει πόσο τυχερός είσαι που νιώθεις με τόση ένταση που σε κάνει και θυμώνεις;»
Αν έστεκα μακριά απο μένα, μπορεί και να ζήλευα με το πάθος που απογοητεύομαι.
Εδω κοντά, είναι ποιο δύσκολα τα πράγματα…
Loading...
*μία* καλούς λόγους; 😉
«Ο άνθρωπος είναι ένας εκ γενετής θυμός» -Γιώργος Χειμωνάς.
«Θυμός» στα αρχαία ελληνικά σημαίνει ψυχή. Να θυμώνεις.
Φάε ένα zzzzzωντανό βάτραχο πρώτο πράγμα πρωί-πρωί, και τίποτα χειρότερο δεν πρόκειται να σου συμβεί την υπόλοιπη μέρα.
[χμ, για την ακρίβεια σε κανένα από τους δυο σας…]
(κι αν είμαι τυχερή θα ανακαλύψω και πρίγκηπα… εσύ φάε μια βατραχίνα :Ρ)
Εγώ γιατί χαμογελάω που θυμώνεις; ..
Ζήσε το θυμό σου με πάθος, μ’αρέσει.
«Αστο να κάνει τον κύκλο του» μου είχε γράψει ένας φίλος στο blog μου όταν είχα μελαγχολία… Μην καταπιέσεις αυτό που νιώθεις, άστο να «ξεσπάσει», διαφορετικά θα αφήσει υπολείμματα. Μια καλή τακτική για να νιώσεις καλύτερα, όσο γελοίο και αν ακούγεται, είναι να προσπαθείς με το ζόρι να χαμογελάσεις, ειδικά όταν είσαι μόνος σου και θυμωμένος. Με το ζόρι. Το χειρότερο που μπορεί να γίνει είναι να βάλεις τα γέλια με τον εαυτό σου. Το καλύτερο να νιώσεις ότι για τίποτα δεν χρειάζεται τελικά να χάνουμε το χαμόγελό μας!
Χωρίζ γραμμέζ οι δρόμοι μαζ….