Ταινία είχε προχθές, δεν θυμάμαι το κανάλι. Το θέμα της ήταν μία υπάλληλος που βασανίζεται από έναν σεκιουριτά στην εταιρία που δουλεύει.

Ο σεκιουριτάς είναι υπεύθυνος για το υπόγειο πάργκινγ. Κυνηγά την κοπέλα ανάμεσα σε πολυτελέστατα αυτοκίνητα, καλά προφυλαγμένα από το κρύο, που κάποια από αυτά θυσιάζονται για να σωθεί η ηρωίδα υπάλληλος. Σε μία σκηνή, αστυνομικοί πλησιάζουν υποψιασμένοι, ο δολοφόνος σεκιουριτάς τους ανοίγει την πόρτα του πάρκινγ, την κλείνει πίσω του λέγοντας:

«Πρέπει να κλείσω, καταλαβαίνετε. Κάνει κρύο απόψε, έχει πολλούς άστεγους«.

Και κάπου εκεί, μία χολιγουντιανή ταινία αλλάζει, μεταμορφώνεται στο κεφάλι μου, γίνεται κάτι άλλο.

Μια μπουνιά.

~

Κάθε μέρα, για να φτάσω στο γραφείο μου περνάω από δύο πάρκινγκ – καμιά φορά, από τρία. Όχι υπόγεια, μιλάω για πολυκατοικίες που χτίστηκαν γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό: να φιλοξενούν δεκάδες, εκατοντάδες αυτοκίνητα, ασφαλή, σε έναν κόσμο που δεν τα χωράει, που δεν έχει που να τα βάλει, γιατί έχουμε όλοι, γιατί είμαστε πολλοί, με δύο αυτοκίνητα ο καθένας, και δεν φτάνουν τα πεζοδρόμια, ή κοστίζουν πολλά για να μείνουν απροστάτευτα.

Και έτσι, χτίσαμε χώρο για να στεγάσουμε τα αυτοκίνητά μας, να κοιμηθούν ήσυχα το βράδυ, ζεστά και προστατευμένα, από κάθε κακό, να είμαστε ήρεμοι, να είμαστε ήσυχοι.

Ασφαλείς.

Κάπως έτσι σκεπτόμενος έγραψα αυτό το tweet:

Σε έναν παράλληλο κόσμο, δεν υπάρχει parking για τα αυτοκίνητα πριν σιγουρευτούμε ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν που να κοιμηθούν τα βράδια.

— Γιάννης @arkoudos (@arkoudos) December 20, 2011

Υπάρχει στο διαδίκτυο μία έκφραση, που μου ταιριάζει: «Αυτό που ο επισκέπτης δεν μπορεί να ξε-δει».

Κάθε parking αυτοκινήτων πια, είναι ένα κτίριο που οι εμείς οι άνθρωποι κοστολογήσαμε περισσότερο το αυτοκίνητό μας, από τον άστεγο που τριγυρνά στο κρύο.

Μία συσκευή ζητά το ίδιο πράγμα με έναν άνθρωπο, και εμείς κάνουμε την επιλογή μας.

Είναι από εκείνα τα πράγματα που δεν μπορείς να ξε-δεις.