Γαμώτο, γαμώτο, δεν μ’ αρέσει να παίρνω αυτές τις θέσεις. Αλλά είναι πιο πάνω από μένα. Αυτό σκέφτομαι, και κάπως πρέπει να το επικοινωνήσω:

Είναι λάθος, από πλευράς πολιτικής και ατομικής και πολιτισμικής παιδείας, να κρίνουμε μία ενέργεια ενός ατόμου σε πολιτικό επίπεδο.

(Γαμώτο).

Πιο απλά, και συγχωρέστε μου την αδυναμία να μεταφέρω σωστά αυτό που ακριβώς σκέφτομαι:

Η Χρυσή Αυγή πρέπει να κριθεί για τις υπόλοιπες, καθαρά πολιτικές της πράξεις, και όχι αποκλειστικά για 10» (τα μέτρησα) on air ενός βουλευτή της που αντέδρασε χάνοντας την ψυχραιμία του σε έναν διάλογο.

Η πράξη του Κασιδιάρη μας βολεύει – εμένα προσωπικά με βολεύει πολύ. Είμαι εναντίον κάθε μορφής φασισμού, κάθε μορφής ρατσισμού, κάθε μορφής βίας, είτε κατά της Κανέλλη, είτε κατά του Μπογδάνου, είτε κατά του Τέλλογλου, είτε κατά του Χατζηδάκη – είτε κατά οποιουδήποτε, και η ενέργεια του αντιπαθούς βουλευτή δικαιώνει απόλυτα κάθε μαύρη και άραχνη άραχλη πρόβλεψη που έχω κάνει.

Αλλά αυτό δεν είναι σωστό.

Και παρότι με βολεύει, το ξέρω – και αφού το ξέρω, δεν μπορώ να κοροϊδεύω τον εαυτό μου.

Έχω πλήρη αντίληψη, ότι σε αυτήν την περίπτωση, η ενέργεια του εκπροσώπου τύπου της Χρυσής Αυγής αντικατοπτρίζει τελείως τις βαθύτερες σκέψεις του(ς):

«Όποιος διαφωνεί μαζί μας, αν δεν ακούει από λόγια θα ακούσει με πράξεις», ή «αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω» ή «οι γυναίκες δεν είναι δυνατόν να έχουν άποψη, πόσο μάλλον όταν μιλάμε εμείς», ή «τα κουμμούνια θέλουν ή ξύλο, ή ξύλο»

Σ’ αυτήν την περίπτωση, πράγματι, η πράξη συμφωνεί με τις ιδέες. Αλλά, αν είναι έτσι, τότε, θεωρητικά μιλώντας, κάποιος θα σκεφτεί ότι αν ένας Χρυσαυγίτης είχε σώσει πχ δύο μετανάστες που κινδυνεύουν, ότι η Χρυσή Αυγή βρίθει από ανθρωπισμό. Ή, αν είναι όμορφος, και μιλάει ευγενικά, ότι είναι ένας πολιτισμένος άνθρωπος, άξιος να κάτσει στο τραπέζι μας για φαγητό.

Και ξέρω καλά ότι δεν είναι έτσι.

Οι ιδέες της Χρυσής Αυγής δεν είναι κρυφές. Αυτοί οι άνθρωποι, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, δεν έκρυβαν ούτε το σηκωμένο χέρι τιμώντας τον ναζισμό, ούτε την ιδεολογία τους για οποιονδήποτε θεωρούσαν κατώτερο άνθρωπο, πχ τις γυναίκες ή τους μετανάστες, ούτε την διαφωνία τους με την καταγραφή της ιστορίας, πχ Χούντα, Ολοκαύτωμα, Πολυτεχνείο.

Θυμικά, μπορούμε να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε μ’ αυτές, ακόμα και σε επίπεδο χημείας να αντιδρούμε, ή να αρνούμαστε να ακούσουμε την ρητορική τους.

Αλλά πολιτικά, ως πολίτες, έχουμε υποχρέωση (θεωρώ) να κρίνουμε βάση δύο πλαισίων:

– Τι έχει ο υποψήφιος ως ιδεολογία, ως θέσεις,

– Πόσο οι πράξεις του συνάδουν με αυτά που υπόσχεται.

Αλλιώς, αν μείνουμε στα 10» τηλεοπτικού χρόνου, σε έναν οποιονδήποτε Κασιδιάρη που πετάει νερά σε οποιαδήποτε Ρένα Δούρου, ή γρονθοκοπεί οποιαδήποτε Λιάνα Κανέλλη, ενώ σ’ αυτήν την περίπτωση κρίνουμε -πιθανόν- ορθά έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο, θα κάνουμε σε κάποια άλλη περίπτωση λάθος αν αρκεστούμε σ’ αυτά τα 10»

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η πολιτική μας παιδεία θα μας βοηθήσει να ανέβουμε ένα επίπεδο πιο πάνω από γρήγορες κρίσεις, και θα ενισχύσει τις αποφάσεις μας με τα σωστά κριτήρια.

Και, (προσωπική εκτίμηση και αυτή) θα μας κάνει όλους λιγότερο φασίστες, λιγότερο ρατσιστές, λιγότερο βίαιους.

Στα όποια σχόλιά σας, συνυπολογίστε ότι το κείμενο γράφηκε με κάποια δυσκολία, και ότι προσπάθησα να μεταφέρω όσο καλύτερα μπορώ τις σκέψεις μου – και ότι είμαι έτοιμος να συμφωνήσω με τις δικές σας, απλώς σκέψεις παραθέτω

2 thoughts on “δέκα δευτερόλεπτα

  1. Απόλυτα κατανοητό αυτό που λες. Συμφωνώ μαζί σου ότι δεν κρίνουμε την Χ.Α. με βάση τα σόου των εκπροσώπων της στην τηλεόραση. Την ξέρουμε καλά την Χ.Α. και έχει κάνει πολύ χειρότερα από τα σημερινά νερά και τις σφαλιάρες, χωρίς όμως να ακολουθήσει πανμηντιακός ξεσηκωμός.
    Για να μην σχολιάσω αυτά που γράφτηκαν στο ίντερνετ από διάφορους ομοϊδεάτες του Κασιδιάρη σχετικά με το επεισόδιο…

  2. [Καθυστερημένο σχόλιο, αλλά είχα αιώνες να μπω στο Blog]
    Γράφεις ότι έχεις «πλήρη αντίληψη, ότι σε αυτήν την περίπτωση, η ενέργεια του εκπροσώπου τύπου της Χρυσής Αυγής αντικατοπτρίζει τελείως τις βαθύτερες σκέψεις του(ς)» -και παρ’ όλα αυτά αισθάνεσαι… τύψεις (πλάκα κάνω) που δίνεις βάρος σε δέκα δευτερόλεπτα.

    Επίτρεψέ μου λοιπόν να σε ελαφρύνω από τις ενοχές τολμώντας με θράσος να σου πω πως κάνεις ένα μικρό λάθος: Δεν πρόκειται για αντικατοπτρισμό. Αυτά τα δέκα δευτερόλεπτα ούτε συμβολίζουν ούτε εκπορεύονται από όσα πιστεύει ή σκέφτεται η Χρυσή Αυγή, ούτε είναι ο «λόγος που γίνεται πολιτική – η πολιτική που είναι λόγος – ο λόγος που είναι πολιτική πράξη» και άλλες τέτοιες πίπες (κι όχι μόνο επειδή εκτός από λόγο έχουμε και πράξη).

    Το χιλιοπαιγμένο βίντεο ούτε υπαινίσσεται ούτε δείχνει ξεκάθαρα τι θα ήθελε να κάνει η Χρυσή Αυγή, ούτε προοιωνίζεται τίποτε. Δεν είναι καν απλά η Χρυσή Αυγή σε μικρή κλίμακα. Δεν είναι ούτε η αρχή, ούτε η μέση, ούτε το τέλος του κακού.

    Αυτά τα δέκα δευτερόλεπτα είναι -λόγω, έργω και διανοία- η ίδια η πολεμική μηχανική (βλ. Ντελέζ) που λέμε ναζισμός. Η ενόχλησή σου δεν έχει να κάνει με το ότι προσθέτεις ένα νόημα που μπορεί να υπάρχει (πολύ ή λίγο) ή όχι σε ένα ποτηράκι νερό, σε μία κουβέντα παραπάνω, σε δύο σκαμπιλάκια. Η πολεμική μηχανή δεν χρειάζεται (ούτε καν επιδέχεται) ερμηνεία, κατατρώει ό,τι βρει μέχρι να μην της μείνει τίποτε άλλο να καταστρέψει και να στραφεί στον εαυτό της. Να χαίρεσαι που όταν τα γρανάζια της γυρνούν, ο θόρυβος ενοχλεί.

    [Όσοι, πέρα από τη (φαινομενική) ουσιοκρατία, εντόπισαν τις τρεις χριστιανικές αναφορές στο σχόλιό μου κερδίζουν τοστιέρα].

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.