Κρατηθείτε – το πρόγραμμα θα κάνει μία εσωτερική βουτιά τώρα…

Η μάνα μου έλεγε ότι ξεκαρδιζόμουνα στα γέλια στον ύπνο μου.

Γέλαγα σαν το παρδαλό κατσίκι.

Ερχόταν όταν κοιμόμουν γιατί νόμιζε ότι ήμουν ξύπνιος – αλλά εγώ κοιμόμουν, και γέλαγα.

Πάντα τέτοιος χάχας ήμουν. Δεν ξέρω αν μπορώ να ανεβάσω πάντα το κέφι όλων, αλλά κάποτε (και τώρα αν είμαι σωστά κουρδισμένος) μπορώ να γελάσω κάτω απο οποιαδήποτε περίσταση.

Το εννοώ αυτό.

Ετσι όταν είμαι στεναχωρημένος -παύλα- μουτρωμένος -παύλα- απασχολημένος με κάτι, έχω καταλάβει οτι φαίνεται. Δείχνει. Γι ‘αυτό έρχονται πάντα και με ρωτάνε «τι έχεις» και «τι σε απασχολεί».

Δείχνω όταν είμαι στα down μου.

Γενικά, τα δείχνω όλα. Χαίρομαι; Φαίνεται. Λυπάμαι; Φαίνεται. Θέλω να πάω στην τουαλέτα; Φαίνεται.

Και γι’ αυτό (προσέξτε, βαθιά κατάδυση τώρα) και τσαντίζομαι όταν με φοβούνται. Οταν δεν μου έχουν εμπιστοσύνη.

Τυφλή εμπιστοσύνη.

Είμαι τόσο ειλικρινής (στ’αρχίδια μου αν μοιάζει εγωιστικό αυτό, εγώ νιώθω πως είμαι) που δεν μπορώ καν να διαννοηθώ οτι μπορεί ο άλλος να φυλάγεται. Οτι μπορεί να μην με εμπιστεύεται α-πο-λυ-τα.

Σε παλαιότερο δεσμό μου η κοπέλα -μια απίστευτη δεσποινίς, μακάρι να ερωτευτεί τρελά και να κατεβάσει τις ανασφάλειές της, και ας πληγωθεί-, δεν με εμπιστεύτηκε ούτε τόσο δα. Παρότι έμοιαζε έτσι, κέρδιζα -κυριολεκτικά- την μάχη κάθε μέρα. (Τα Σαββατόβραδα τελοσπάντων που ήμασταν μαζί).

Και την έχανα όταν χωρίζαμε τα βράδια, γιατί δεν μπορούσα να την πείσω.

Δεν με πείραξε τόσο που χωρίσαμε, όσο που δεν με εμπιστεύτηκε απόλυτα. Είναι εγωϊστικό, το ξαναλέω, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ τον άλλο να μην με εμπιστεύεται. Η πλάκα είναι ότι δεν γουστάρω καν να κοροϊδέψω τον άλλο. Δεν γουστάρω να πω ψέματα. Είναι τόσος κόπος για μένα να τα κρατήσω, και τόσο φτηνή η νίκη τους, που δεν μου δίνει κανέναν λόγο να ακολουθήσω αυτήν την λογική.

Συχνά κάνω υπομονή. Ο Αντώνης, καλός φίλος μου, γνώρισε μία κοπέλα που θέλει λίγο χρόνο να τον εμπιστευτεί. Τον συμβούλεψα να περιμένει. Το ίδιο πιθανώς να ζητήσει μία άλλη κοπέλα απο μένα. Είναι φυσιολογικό, και ως ένα βαθμό αναμενόμενο.

Και προς θεού, δεν λέω οτι είμαι ακίνδυνος. Λέω οτι είμαι ειλικρινής. Ο,τι αισθάνομαι, αυτό κάνω. Ο,τι πιστεύω αυτό λέω. Απαντάω σε όλες τις ερωτήσεις ειλικρινά. Αν δεν θέλω να απαντήσω δεν λέω ψέμματα – απλώς δεν απαντάω.

Και θα ανακαλύψω αν γελάω ακόμα τα βράδια, όταν κοιμάμαι.

Δηλαδή για να ‘χουμε καλό ρώτημα,

σε τι διαφέρει αυτό που γίνεται με τον Toby που είναι εκβιασμός βασισμένος στα συναισθήματά μας,

και στην διαφήμιση της interamerican με τον πιτσιρικά που κάθεται στην κουζίνα μόνος του και στεναχωριέται γιατί «η απουσία του ενός δεν πρέπει να σημαίνει την απώλεια του άλλου»;

Υπάρχει καμία διαφορά;

Είδα την διαφήμιση και τρελάθηκα! Και πρέπει να είναι και «πετυχημένη» καθώς την προβάλλουν συνέχεια..

Για μένα και τα δύο είναι ψυχολογικός ε-κβι-α-σμός, και για να είμαι ειλικρινής, επειδή στην δεύτερη περίπτωση δεν είναι πλάκα -στην πρώτη παίζεται να είναι- λυπάμαι τα λαμπρά μυαλά που την σκέφτηκαν(*).

(*)Και που επιλέχθηκαν απο αυτούς που θα στραφώ εγώ σε περίπτωση ανάγκης. Μα αδελφέ, αν πρόκειται να χρειαστώ κάποιον, στον άνθρωπο που για να πουλήσει φέρθηκε με αυτόν τον τρόπο θα πάω; Λίγη κοινή λογική δεν υπάρχει;

Υπάρχει άνθρωπος -εσείς θα μου πείτε- που να είδε την διαφήμιση και να είπε «α, ωραία διαφήμιση»;

Δεν είπαμε να είναι -σώνει και καλά- ευχάριστη, αλλά τούτη δω είναι εμετικά συναισθηματική.

Στην υγειά μας.

Υ.Γ. Ο Arkoudos θα είναι απών σήμερα, λόγω οικοδομικών εργασιών (και ο νοών νοείτω)

 ? 

–>

Τελικά, για αν έχουμε καλό ρώτημα, τι είναι αυτό το α-μπε-μπα-μπλομ που λέγαμε μικροί;

Και μαλιστα αφού γίνεται του-κι-θε-μπλομ, αμέσως μετά;

Την γουστάρω πάρα πολύ.

Μιλάμε οτι είναι, με διαφορά, η καλύτερη φίλη που έχω γνωρίσει. Και δεν έχω γνωρίσει πολλές φίλες – αλλά υποθέτω οτι η φιλία (όπως και ο έρωτας) είναι χημική διαδικασία.

Δεν έχω ξαναγνωρίσει τέτοιον άνθρωπο. Είναι απίστευτη:

Η Νάντια αξίζει να την νοιάζεσαι.

Νοιάζομαι συνεχώς για αυτήν. Πότε τα κιλάκια της, αν θα είναι 35 ή 45 (είναι πολύ αδύνατη), πότε με τους έρωτές της, πότε με τις στεναχώριες της… Δεν περνάει εβδομάδα που να μην την σκεφτώ.

Η Νάντια είναι μακριά.

Σε άλλη πόλη – και όχι μόνο. Άλλα πράγματα με εμποδίζουν να φύγω ένα Σάββατο ή μία Κυριακή και να πάω αυθημερόν να πιούμε έναν καφε. Αλλά θα ήθελα να το κάνω, μία φορά, για πάρτη μας.

Η Νάντια έχει απίστευτη πλάκα.

Οχι χιούμορ, με την έννοια οτι ότι λέει είναι αστείο, αλλά με την έννοια οτι σε γεμίζει ευχαριστη διάθεση αυτό το κορίτσι. Οταν γελάει ή όταν χαίρεται φαίνεται, λάμπει. Και είναι απολύτως μεταδοτικό.

Η Νάντια είναι βαθιά συναισθηματική.

Οταν στεναχωριέται, όταν πέφτει – θέλεις να την πάρεις αγκαλιά και να διώξεις κάθε στεναχώρια. Σε εμπνέει να είσαι δίπλα της στις στεναχώριες της, γιατί σου δείχνει με τον τρόπο της οτι θα σε αφήσει να διώξεις τις σκοτούρες.

Η Νάντια είναι απίστευτα ερωτεύσιμη.

Είμαι απόλυτα σίγουρος οτι αυτος που θα μπει στο μυαλό της θα γαντζωθεί για πολύ καιρό. Θα κάνει τα πάντα για αυτόν. Θα περιμένει τα δυνατότερα δυνατά απο αυτόν – και θα τον πείσει να της τα δώσει, χωρίς να το καταλάβει ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος. Και αν εγώ που είμαι φίλος της (και δεν είμαι αρκετά τυχερός για την ερωτευτώ) το βλέπω αυτό, φαντάσου αυτος που θα την αγαπάει..

Η Νάντια είναι γαμώ τα άτομα.

Χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω αυτό. Όποιος την γνωρίζει, το καταλαβαίνει.

Μερικές φορές σκέφτομαι οτι οι δύο γυναίκες που γνώρισα το καλοκαίρι, αποτέλεσαν το απολύτο για μένα.

Το ένα έφυγε. Είμαι τυχερός, έμεινε το άλλο.

Υ.Γ. Θα χαρώ πολύ αν καταλάβετε οτι δεν είμαστε ερωτευμένοι, είμαστε φίλοι.

 ? 

–>

———————————-

Την γραμμή την είδατε; Ηταν ευθεία.

Η wisdom μου έβαλε την ιδέα, σε ένα πολύ όμορφο ποστ. Έτσι λέει γεια, έτσι και εγώ.

 ? 

–>

Κάποτε, στο παρελθόν, είχα μιλήσει για τις όμορφες γυναίκες.

Και οτι όλοι είναι όμορφοι ή όμορφες – για κάποιον.

Επειδή είναι υποκειμενικό, επειδή είναι θέμα γνώμης, χημείας, επειδή η ομορφιά είναι για αυτό που σε βλέπει.

Είχα μιλήσει και για το μακιγιάζ, και την ψιλοαντίθεσή μου σε αυτό. Καλό όταν μία γυναίκα θέλει να νιώσει πιο όμορφη, κακό όταν εξαρτάται απο αυτό για να νιώσει όμορφη.

Ξεκίνησα έχοντας πάντα στο μυαλό μου μια αφίσα, στους δρόμους της Κυψέλης, που έλεγε: «Δεν είναι όλες οι γυναίκες όμορφες σαν τις κοπέλες στο Marie Claire, είναι ομορφότερες» ή κάπως έτσι.

Πέτυχα και ένα link που οι αντιδράσεις του με έκαναν να σκεφτώ τι αντίκτυπο έχει η ομορφιά στης γυναίκες.

Εδώ μπορείτε να δείτε απο έναν φωτογράφο το αποτέλεσμα της επεξεργασίας στις φωτογραφίες. Αρκεί να πάτε το mouse πάνω απο την μεγάλη φωτογραφία για να δείτε πως ήταν πριν.

Τι σημαίνει αυτό; Βασικά, οτι κανείς δεν είναι τέλειος. Ok, πες οτι αυτό το ξέραμε ήδη.

Οτι τα standart δεν είναι πραγματικά. Πως περιμένει κανείς μία μικρή κοπέλα που ακούει, απο γυναίκες και άντρες τι κουκλάρα (απο άντρες μπορεί να ακούσει κάτι άλλο, παρεμφερές) είναι η τάδε, γιατί έτσι δείχνει στο περιοδικο, να καταλάβει την διαφορά μεταξύ της φαντασίας και της πραγματικότητας;

Αυτή η μικρή κοπέλα θα μεγαλώσει και θα μάχεται διαρκώς να μοιάζει στην τάδε, που παραδόξως δεν γερνάει ποτέ, δεν πάει για χέσιμο, δεν έχει περίοδο, δεν την πιάνει κόψιμο, τρωει ότι θέλει, εν ολίγοις δεν έχει τα ελλατώματα που έχουμε όλοι μας.

Και αν τα έχει, είναι trendy.

Σε αυτό βοηθούν τα περιοδικά τύπου cosmopolitan, όπου η ομορφιά γίνεται ο εύκολος (αν όχι μοναδικός) τρόπος να κερδίσεις τον κούκλο άντρα, την καλύτερη δουλειά, να σε θαυμάζουν οι φίλες σου.

Εμ βέβαια. Αλλώς τι θα πουλάγανε; καζαντζάκη;

Εν πάσει περιπτώσει, είναι λίγο άδικο, όσο και να με βολεύει να το ρίχνω στο Cosmopolitan. Υπάρχει μία ολόκληρη σειρά απο διαδικασίες που παίρνουν ένα μικρό παιδί, και το κάνουν μία γυναίκα με απαιτήσεις για την εμφάνισή της.

Επαναλαμβάνω: Καλό όταν μία γυναίκα θέλει να νιώσει πιο όμορφη, κακό όταν εξαρτάται απο αυτό για να νιώσει όμορφη.

Είχα δυσκολευτεί να πείσω, στο παρελθόν, πόσο όμορφη είναι κάθε γυναίκα, για τον κατάλληλο δέκτη. Ανεξαρτήτως μαλλιών, τακουνιού, μακιγιάζ. Ακόμα και ανεξαρτήτως κώλου.

Στην πραγματικότητα, άλλη μία εικόνα μου έρχεται στο μυαλό. Είμαι στο τραίνο, όπου όταν βαριέμαι παρακολουθώ τους ανθρώπους. Μία κοπέλα γύρω στα 22 βρίσκεται μπροστά μου, κοιτώντας έξω. Είναι ντυμένη απλά, με ένα τζιν και ένα πουκάμισο, έχει μακριά καστανοκόκκινα μαλλιά, και είναι γεματούλα. Αμυδρά.

Είναι υπέροχη.

Στην Βικτώρια, μπαίνει στο τραίνο μία κοπέλα που της μοιάζει πολύ. Ιδια ηλικία, κόκκινα μαλλιά. Εχει όμως ποιό αδύνατο σώμα, καλοφτιαγμένο, είναι μακιγιαρισμένη, με έντονο -σχεδόν ενοχλητικό- άρωμα και ντυμένη πολύ πιο φόρμαλ.

Είναι αδύνατο εκείνη την στιγμή να μην κάνω την σύγκριση. Θαυμάζω την απλή έκδοση της ίδιας κοπελας, και ταυτόχρονα με απωθεί το κατά προσπάθεια εξεζητημένο της πιο λουξ έκδοσης.

Δεν κάνω γενικότητες – αλλά το συγκεκριμένο περιστατικό με έκανε να σκεφτώ πόσο λάθος είναι να βασίζεσαι στο μακιγιάζ ή το ντύσιμο για να εντυπωσιάσεις.

Τέλος πάντων, συνεχίζω τον συνειρμό μου.

Όλοι είναι όμορφοι ή όμορφες – για κάποιον.

Και οι κοπέλες δεν είναι τόσο όμορφες όπως δείχνει το Marie Claire – είναι περισσότερο.

~

Ακόμα και όταν δεν έχουν σεσουάρ μαζί τους 🙂

Η γιαγιά Φιλιππία ήταν γαμώ τα άτομα.

Δεν ήταν δική μου γιαγιά, του Νίκου ήτανε. Αλλά την είχα βάλει στην ζωή μου χωρίς να το καταλάβω. Απο εκείνους τους ανθρώπους που θα σου έλεγα ότι είναι φοβερός άνθρωπος απο τότε, αν με ρώταγες.

Βασικά, δεν γέμιζε το μάτι, καθώς ήταν μικροκαμωμένη, δεν γκρίνιαζε -ποτέ- και δεν φώναζε -ποτέ-.

Εχω την αίσθηση ότι δεν μίλαγε πολύ, έτσι και αλλιώς.

Αλλά ο κόσμος την άκουγε. Οταν μίλαγε, σιγά και καθαρά, και έλεγε για τον κόσμο όπως τον καταλάβαινε αυτή, σε κέρδιζε χωρίς να το πάρεις χαμπάρι, απλά, αθόρυβα.

Δεν πέρναγε ούτε ένα μισάωρο για να δεις οτι ξεχάστηκες. Δεν έμπαινες στην λογική οτι μίλησες με έναν έξυπνο άνθρωπο, έναν εντυπωσιακό άνθρωπο ή έναν εφυή άνθρωπο.

Έμπαινες στην λογική οτι άκουσες -μόλις- ένα παραμύθι.

Πάντα γούσταρα να πεταχτώ να πω ένα ‘γεια’. Είχε ένα σπίτι μικρό, ίσα που την έφτανε, στα στενά σοκάκια της Παροικιάς. Για να το βρεις, ψιλοχανόσουνα. Οχι εγώ βέβαια, εγώ ήμουν αστέρι στο να μην χάνομαι στην Παροικιά.

Η γιαγιά Φιλιππία ήταν πάντα εκεί. Καθότανε, παρέα ήθελε – αλλά παρέα είχε έτσι και αλλιώς, τις γειτόνισσες εκεί κοντά.

Οταν έπεσε, πριν απο κανά-δυο χρόνια, (ο γέρος ή απο πέσιμο..) και είχα πάει να την δώ στο νοσοκομείο, μου είχε πει οτι θα πεθάνει.

Είναι πολύ (πολύ ρε γαμώτο) πιο απλό να το πεις για σένα – για τους άλλους είναι πάντα πιο δύσκολο.

Ε, γέρασα μου έλεγε, ήρθε η ώρα μου – και τέτοια.

Ακόμα και αυτό, σαν παραμύθι ακουγότανε.

Κράτησε όμως. Μετά απο το πόδι, κατάφερε να σπάσει και το χέρι της, τα κόκκαλα αδυνατίζουν, γεννημένη το ’20 ήτανε, όσο να πεις…

…αλλά μπορούσες ακόμα να κάτσεις και να ακούσεις. Μιλούσε το ίδιο βαθιά. Το ίδιο απλά.

Και άντεξε και άλλο.

Τα λέγαμε καμιά φορά, ήταν πολύ πικραμένη με τα παιδιά της – τσακώνονται μεταξύ τους, βλακωδώς πολλές φορές, οδηγώντας ο ένας τον άλλο στην οικονομική καταστροφή, στα δικαστήρια και δεν ξέρω που αλλού.

Νομίζω ότι τίποτα άλλο δεν την είχε πικράνει τόσο.

Και άντεξε και άλλο.

Μία μέρα πριν από τα γενέθλιά μου, είπε να φύγει. Ησυχα, στον ύπνο της. Δεν ξέρω ρε παιδιά, εκεί που κοιτάω πίσω, και λέω ‘θα ήθελα να τα μάθω όλα’, καθε φορά που έχω την ευκαιρία, προτιμώ να ζω το τώρα, όχι το αύριο.

Δεν θέλω να ζω προετοιμάζοντας το αύριο. Προτιμώ την γιαγιά Φιλιππία που την έζησα πάντα στο τώρα.

Και ας μετανιώνω καμιά φορά μετά.

Αντε, γεια, γιαγιά.

Τριάντα Ιουνίου, θα σκοτώσουν τον Τόμπυ. Εκτός και αν, όλοι μας, καταβάλλουμε (συνολικά) $50.000.

Λύτρα για τον Τόμπυ λοιπόν. Θα ήταν παράνομο (και καταχρηστικό) αν ο Τόμπυ δεν ήταν …κουνέλι.

Βασικά, οι δύο ανώνυμοι φοιτητές, βρήκαν ένα αξιοθαύμαστο κουνέλι στην αυλή του, το μεγάλωσαν, του ‘δωκαν να φάει και να θρέψει, το αγκάλιασαν, το χαϊδεψαν στην τρυφερή του γούνα – και αποφάσισαν να το φάνε.

Να το μαγειρέψουν και να το φάνε. Εκτός – εκτός και αν όλοι μας μαζεψουμε $50.000.

Τι παει στραβά με αυτή την εικόνα;

Για να δούμε τι λεει η Καθημερινή:

Aν η ζωοφιλία ξεφτίζει σε μισανθρωπία ή έστω σε αδιαφορία για τα παθήματα των διπόδων, δεν είναι παρά κούφια προσποίηση αγάπης. Aθελά του λοιπόν ή και προσχεδιασμένα, σαν συνειδητός προβοκάτορας, ο Aμερικανός λαγοεκβιαστής έκανε τα αποκαλυπτήρια της χώρας του, ή μάλλον των αισθημάτων πολλών συμπατριωτών του. O,τι προσπαθούν να κάνουν χρόνια τώρα ο Nόαμ Tσόμσκι, ο Γκορ Bιντάλ, ο Mάικλ Mουρ και ορισμένοι άλλοι, το κατάφερε με την πρώτη και θεαματικά.

Ε, όχι. Ο Παντελής Mπουκαλας παίρνει το γεγονός, κοιτάει τους φοιτητές που είναι αμερικανοί, και βγάζει συμπεράσματα – κυρίως πολιτικά.

Ας δοκιμάσουμε κάπου αλλού να βρούμε την άκρη:

Απο το Msnbc, που φιλοξενεί και δηλώσεις των …δραστών:

The brains behind savetoby.com are two college students on the east coast who agreed to talk to NBC News on the condition that their identities and location not be disclosed.

«We’ve been getting tremendously varied responses,» says one of the partners. «Many of which include death threats almost on a daily basis.»

Asked whether the Web site was a joke, he responded, «No, not at all. As a matter of fact, it’s very serious. If we don’t get $50,000, we are going to eat the rabbit.»

Στην πραγματικότητα, η ιδέα δεν είναι καινούργια. Η καταλητική ημερομηνία για τον Bernd ήταν η 27η Μαρτίου 2005 – το ποσό δε πολύ μεγαλύτερο – έφτανε το ένα εκατομμύριο ευρώ: Μαζεύτηκε δε, σύμφωνα με τον …δράστη 71.466 ευρώ.

Η δημοσιότητα όμως ήρθε με τον Toby.

Μαζί με αυτό:

Οι εχθροί,

http://www.helptoby.com/
http://www.cooktoby.com/
http://www.killtoby.com/
http://www.dontsavetoby.com/
http://www.tobystew.com/

και ο -άμεσα απειλητικός- Savetobysucks που ζητάει 30.000 δολλάρια για να ευνουχίσει τους ιδιοκτήτες του Toby!

I WILL NEUTER (castrate) TOBY’S OWNER if I can collect $30,000 by June 30th 2005. To make this more exciting and terrorizing for him, I will be dressed in a big, white bunny suit. It’s gonna hurt. Heck, we found out where he lives’ and with some of that money, we’ll hire a detective and a lawyer to mess with his livelihood.

και οι ανταγωνιστές

http://www.savespazz.8k.com/
http://saveshelby.com/

Έχει και άλλο: Το νομικό θέμα. Η Paypal σταμάτησε (όπως έχει δικαίωμα σύμφωνα με τους όρους χρήσης της) την λειτουργία του λογαριασμού των δύο φοιτητών, ενώ σύμφωνα με το Msnbc η εταιρία που φιλοξενεί το site αρνήθηκε κατηγορηματικά να κάνει το ίδιο.

She and other animal rights activists have been calling for it to be taken down. But GoDaddy.com, an Arizona company that hosts the site, refuses to pull the plug. Bob Parsons, GoDaddy founder and president says, «There’s nothing illegal about the Web site. It’s perfectly legal to eat a rabbit.»

Είναι φανερό ότι η ιδέα είχε εξαιρετική απήχηση – και προκάλεσε έντονες αντιδράσεις.

Υπάρχουν ασφαλώς και αυτοί που θεωρούν όλο το γεγονός μία κακόγουστη φάρσα:

A screenshot at the bottom of the revamped home page purports to document a total of $17,000+ in donations received so far, but that figure is highly dubious given that the listed PayPal account (assigned to support@savetoby.com) has been unable to receive funds for several weeks now.

Αρκετά όμως με το δημοσιογραφικό.

Ο Toby είναι το θέμα μας: Τι θα κάνουμε με τον Toby? Στην πραγματικότητα, δεν διαφέρει σε τίποτα με όλους αυτούς που μας πλησιάζουν στο τραίνο, γιατι έχουν σοβαρό πρόβλημα υγείας και είναι ορφανά. Είναι σαφής, ξεκάθαρος εξαναγκασμός για να πληρώσεις ωστε να μην αισθάνεσαι τύψεις.

Συνεπώς; Θα πληρώσουμε για να σωθεί ο Toby ή όχι; Αν δεχθούμε την απειλή (και πιστέψτε με, θεωρώ α-πο-λύ-τως πιθανό να σφαχθεί και να φαγωθεί ο Toby αν δεν μαζευτούν τα χρήματα) ποια είναι η θέση μας;

Και στις 30 Ιουνίου, που θα λήξει η ημερομηνία, αν δουμε φωτογραφίες του Toby μαγειρεμένου, πως θα αντιδράσουμε;

Κατεβαίνω την Σόλωνος. Εκεί είναι τι; η Νομική; Οι τοίχοι είναι μπλέ απο τις αφίσες. Καμία 30 άτομα, πιτσιρικαρία, ακούνε το Life Is Life – αλλά το «νανα να νανα» του ρεφραίν αντικαθιστάται τεχνηέντως με το «γαμώ το ΠΑΣΟΚ», τραγουδισμένο ομαδικά, από τους συγκεντρωμένους.

Ο κόσμος που κατεβαίνει την Σόλωνος, ακούει και κουνάει το κεφάλι του.

Τι πάει στραβά με αυτά τα παιδιά;

Δεν είμαι κομματικοποιημένος, και είμαι ελάχιστα πολιτικοποιημένος. Είμαι, θέλω να πιστεύω, αμυδρά κοινωνικοποιημένος, με την λογική οτι τα προβλήματα δεν λύνονται με ταμπέλες κομματικής ή ακόμα και ιδεολογικής κατεύθυνσης.

Αλλά ακόμα και έτσι, αν ήμουν πολιτικοποιημένος, μέλος της ΔΑΠ της ΠΑΣΠ ή Οννεδίτης, ή Νεοδημοκράτης, τίποτα, τίποτα δεν θα δικαιολογούσε αυτή την συμπεριφορά.

Εκτός αν ήμουν ‘οπαδός’.

Αλλά δεν είναι καθαρή, αγνή βλακεία ο οπαδισμός; Και δεν είναι πολύ επικίνδυνη όταν έχει να κάνει με το μέλλον, το ουσιαστικό, το βασικό μέλλον μας;

Απο εκεί δεν θα βγει ο επόμενος πρόεδρος της ΔΑΠ; Της ΟΝΝΕΔ; Ο βουλευτής; και αυτά τα παιδιά, με την θλιβερή βλακεία που τα δέρνει, ποιον θα εκλέξουν;

Και με τι κριτήρια;

Δικό τους το κόμμα, δικό τους το πρόβλημα. Αλλά πάντως, εκτός απο θλιβερό και επικίνδυνο, είναι για κλάματα.

Προσέξτε: Δεν διαφωνώ με την ύπαρξη κομματικά οργανωμένων – ειδικά σε αυτή την ηλικία.

Ας υπάρχουν.

Αλλά αυτή η εικόνα είναι για κλάματα.

Η ιστορία ξεκινάει κάπως έτσι…

Τρεις φοιτητές του ΜΙΤ κατάφεραν να γίνουν δεκτοί ως ομιλητές σε συνέδριο Πληροφορικής υπoβάλοντας μια επιστημονική διατριβή γεμάτη ασυναρτησίες, γραμμμένες από υπολογιστή. […] Ο Τζέρεμι Στρίμπλινγκ εξήγησε στο Reuters ότι ο ίδιος και οι δύο συνένοχοι φαρσέρ ήθελαν να θέσουν υπό αμφισβήτηση το επίπεδο ορισμένων επιστημονικών συνεδρίων. Έγραψαν λοιπόν ένα πρόγραμμα στον υπολογιστή το οποίο παρήγαγε επιστημονικά άρθρα χωρίς νόημα, συνοδευόμενα από ανόητα διαγράμματα και πίνακες χωρίς νόημα.

[…]

Το ακατάληπτο κείμενο περιλαμβάνει φράσεις όπως: «Το μοντέλο μας για την ευρετική αποτελείται από τέσσερα ανεξάρτητα συστατικά: διεγερμένη ανόπτηση, ενεργά δίκτυα, εύκαμπτες μεταβλητότητες, και τη μελέτη της μαθησιακής ενίσχυσης».

Επίσης: «Υπολοιούμε τον διακομιστή Εισόδου/Εξόδου συγκέντρωσης/διασκορπισμού στο Simula-67, ενισχυμένο με καιροσκοπικές επεκτάσεις». […]

Αναρωτιέται κανείς; Πάντως, έδειξα στον Μανώλη την είδηση και την πήγε ένα βήμα παραπέρα:

Ιδού το site των 3 φοιτητών.

Εχει τις δύο εργασίες που δώσανε, αυτήν που έγινε δεκτή, και αυτή που απορρίφθηκε. Επίσης, την μηχανή για να φτιάχνετε και εσείς τις δικές σας διατριβές, με πίνακες και άσχετα μεταξύ τους δεδομένα, την επιστολή απόρριψης της δεύτερης διατριβής (δικαιολογημένη!), και έναν έρανο για να πάνε στο συνέδριο, και να εκφωνήσουν μπροστά σε θεατές έναν λόγο, φτιαγμένο απο την ίδια μηχανή, εντελώς ασυνάρτητο…!

Υπέροχη, επαναστατική ιδέα – μου θυμίζει εκείνον το τύπο που υποσχόταν οτι θα μπεις στο δημόσιο, πληρώνοτας κάποια χρήματα μέσω web site…

…btw, τι να γίνεται εκείνος ο άνθρωπος;

 ? 

–>

Ανώνυμο σχόλιο εχτές έλεγε οτι ένας φεύγει, δέκα έρχονται.

(Ειδικά γι’αυτό το post)

Το ξαναγράφω, γιατί εγώ δεν είμαι Κούγιας να μην ξέρω πως κάνω που και που καμία μαλακία 🙂

Μ’αρέσει. Πολύ. Και ο τρόπος γραφής, και το νόημα.

Η νέα γενιά έρχεται, πολύ ενδιαφέρουσα.

Ειδικά σ’αυτό, έμεινα άφωνος.

 ? 

–>

Και άλλος φεύγει.

Σημαντικος τύπος κατ’ εμέ. Δεν θα χαθεί, είμαι απόλυτα σίγουρος οτι αρέσει τόσο η γραφή του, που είναι μοιραίο να τον ξαναδιαβάσω, κάπου.

Χωρίς αντίο, λοιπόν.

Και οι δύο είχαν γενέθλια:

Η μία κάνει το κορόϊδο,

Η άλλη δεν μας κέρασε τούρτα.

Περάστε να πείτε χρόνια πολλά, μπορεί εσάς να σας κεράσουν κάτι… :Ρ

 ? 

–>

Εδώ και λίγο καιρό ο θερμοσίφωνάς μου είχε αποκτήσει μία τρυπούλα και το νερό κυλούσε στην αρχή λίγο-λίγο, μετά γάργαρο σαν το ποταμάκι. Μπορεί να μοιάζει ρομαντικό, αλλά δεν ήταν.

Δεν βαριέσαι.

Κάποια στιγμή λοιπόν που η ζωή τα έφερε έτσι, και ο θερμοσίφωνας έτρεχε αμέριμνος στα καταπράσινα λιβάδια της αντοχής μου, αποφάσισα να τον αλλάξω.

Η συνέχεια εν τάχει: η σπιτονοικοκυρά δεν δίνει μία, οπότε πρέπει να αδειάσω το πορτοφόλι μου. Κυριολεκτώ – με 1,50 euro έμεινα. Με δανεικά ζω. Εκατον πενήντα γιούργια θέλει ο μάγκας ο υδραυλικός – μαγκιά του. Πρέπει να καθαρίσω το σπίτι γιατί όσο νά ‘ναι, ο υδραυλικός μου δεν διαβάζει το μπλογκ μου να ξέρει τι ακατάστατος, ακαμάτης, άχρηστος άνθρωπος είμαι, και μπορεί να του ‘ρθει ένα πολιτισμικό σοκ, και δεν το θέλουμε αυτό, έτσι δεν είναι;

Ολα καλώς.

Ημερομηνία αλλαγής θερμοσίφωνα; Η γενέθλια μέρα μου, οχτώ το πρωϊ.

Κάτι που έχω πράματα στο μυαλό μου, κάτι το ένα, κάτι το άλλο, κοιμάμαι το προηγούμενο βράδυ στις τέσσερις.

Επτά στο πόδι.

Ο κυρ Γιάννης με τον γιό του τον Βασίλη έρχονται, παλεύουν, τον εγκαθιστούν, πλερώνονται, γεια χαρά μας, φεύγουν.

Και εγώ έχω καινούργιο θερμοσίφωνα, 20 λίτρα μεγαλύτερο απο τον παλιό.

Μπαίνω που λέτε αγαπητά μου παιδιά, στην διαδικασία της σύγκρισης.

«Για να δούμε αν ζεσταίνει πιο αργά, αν κρατάει το νερό περισσότερο,» τέτοια πράγματα.

Γιατί;

Κρατηθείτε – εδώ έρχεται η στιγμή της ψυχανάλυσης του blog.

Why?

Ο παλιός πάει. Πέρασε. Οσο καλός και να ήτανε, τι σημασία έχει αν ζέσταινε πιο αργά ή πιο γρήγορα; Αν κρατάει περισσότερο ή λιγότερο;

Σε τι θα με βοηθήσει αυτή η σύγκριση;

Το μόνο που έχει νόημα, είναι αν για παράδειγμα ζεσταίνει πιο αργά, να τον ανοίγω νωρίτερα. Αν κρατάει περισσότερο, να τον ανάβω πιο σπάνια.

Να αλλάξω εγώ.

Αυτό όμως που ένοιωσα εγώ στο πρώτο μπάνιο με τον νέο θερμοσίφωνα, είναι στεναχώρια. Συγκριση σε συναισθηματικό επίπεδο. Σαν να με πρόδιδε ο νέος αν ζεσταίνει πιο αργά (που τελικά ζεσταίνει πιο αργά – μάλλον).

*

Άδικη η σύγκριση, άδικη για όλους.

*

Μέχρι και απο τον θερμοσίφωνα μαθαίνω κομμάτια της ζωής ο κερατάς.

Υ.Γ. Τις τελευταίες ημέρες αντιμετώπισα προβλήματα με τον blogger, σε επίπεδο προσθήκης ποστ, και σχολίων (σε άλλους). Γι’ αυτό χάθηκα, ελαφρώς. Σκέψεις υπάρχουν, ο blogger δουλεύει, επιστρέφω ενωμένος-δυνατός.

Όπου Forum, βάλτε blog…

Απο την Δήμητρα.

Πόσοι forumίτες χρειάζονται για να αλλάξουν μία λάμπα;

1 για να αλλάξει τη λάμπα και να ποστάρει ότι η λάμπα έχει αλλαχτεί

14 για να μοιραστούν παρόμοιες εμπειρίες αλλαγής λαμπών και για να προτείνουν διαφορετικούς τρόπους που θα μπορούσε να γίνει η διαδικασία

7 για να προειδοποιήσουν για τους κινδύνους που περιέχει η αλλαγή λάμπας

1 για να μετακινήσει το τοπικ στη θεματική ενότητα περί λυχνιών

2 που αντιδρούν στην μετακίνηση στη θεματική ενότητα περί λυχνιών και προτείνουν τη μετακίνηση στη θεματική ενότητα περί ηλεκτρολογικών

7 για να υποδείξουν Greeklish/ορθογραφικά/γραμματικά λάθη στα posts

5 για να την πουν στους moderators που επέτρεψαν τα λάθη αυτά

3 moderators για να διαγράψουν τα flames περί των λαθών

6 που μαλώνουν για το εάν πρέπει να προφέρετε λάμπα ή λάμ-πα… άλλοι έξι που αποκαλούν τους προαναφερόμενους ηλίθιους

2 επαγγελματίες που πληροφορούν πως η σωστή ονομασία είναι λαμπτήρας

15 ξερόλες που θεωρούν τους εαυτούς τους επαγγελματίες και υποστηρίζουν ότι η ονομασία λάμπα είναι απόλυτα σωστή

19 για να πουν ότι το φόρουμ δεν ασχολείται με λάμπες και η συζήτηση θα πρέπει να γίνει σε φόρουμ που ασχολείται με λάμπες

11 για να υποστηρίξουν πως αφού όλοι χρησιμοποιούμε λάμπες τότε μας αφορά

36 για να συζητήσουν ποια μέθοδος αλλαγής είναι η καλύτερη, που θα βρείτε τις καλύτερες λάμπες, ποιες είναι οι καλύτερες μάρκες και ποιες οι χειρότερες

7 για να ποστάρουν λινκς όπου υπάρχουν διαφορετικά είδη λαμπών

4 για να ποστάρουν τα σωστά λινκς γιατί τα παραπάνω ήταν λάθος

13 που κάνουν quote σχεδόν όλα τα ποστς που έχουν γίνει μέχρι τώρα και προσθέτουν κάτω-κάτω ένα smile

5 για να δηλώσουν ότι αφού αμφισβητούνται ή παρεξηγούνται οι προθέσεις τους δεν θα ξαναγράψουν στο φόρουμ

4 για να πουν ότι τα θέμα αυτό έχει ξανασυζητηθεί και παλιότερα

13 για να πουν ότι όποιος θέλει να ρωτήσει κάτι σχετικό με λάμπες να κάνει πρώτα ένα ψάξιμο στο Google

και 1 ξεχασμένος που κάνει reply στο αρχικό ποστ μετά από 6 μήνες ξαναρχίζοντας τα όλα από την αρχή