Σεβασμός στα μεγάλα post της καθημερινότητάς μας.
Το απλό, είναι το ποιο δύσκολο από τις επιλογές μας.
Σεβασμός στα μεγάλα post της καθημερινότητάς μας.
Το απλό, είναι το ποιο δύσκολο από τις επιλογές μας.
Έχει κλαπεί από το Ιρακ εξοπλισμός και υλικά που θα μπορούσαν να δώσουν την δυνατότητα να κατασκευαστούν πυρηνικές βόμβες, καταγγέλει η ΙΑΕΑ.
Εξοπλισμός που ήταν εκεί ΠΡΙΝ την έναρξη του πολέμου (ορίστε;) ήταν γνωστός και είχε περάσει από τον έλεγχο της ΙΑΕΑ (what?) και όταν άρχισε ο πόλεμος (η κατάληψη από τους Αμερικανούς του ιρακινού πετρελαίου λέω εγώ, αλλά μην δίνετε σημασία), τέθηκαν κάτω από την φύλαξη των Αμερικανών (κατακτητών) και της (κουκλοθέατρου) προσωρινής κυβέρνησης.
Και μετά, χάθηκαν. Παφ. Πάνε. Η ΙΑΕΑ δεν τα βρίσκει (ψάξε, ψάξε, δεν θα το βρεις), ο Ομάρ Ρασίντ («πρωθυπουργός» της κυβέρνησης κουκλοθέατρο) λέει «ξέρετε, τώρα το προσέχουμε, αλλά να, όλο και κάτι πήρανε» (α;), και σήμερα βγαίνει η ΙΑΕΑ και λέει.
Και λέει. Κρατηθείτε.
«Την εξαφάνιση περίπου 350 τόνων συμβατικών εκρηκτικών από πρώην στρατιωτική εγκατάσταση του Ιράκ που έμεινε δίχως φρούρηση κατόπιν της επέμβασης του Απριλίου του 2003»
…
Και που να πήγανε τούτα εδώ ωρε; να τα πήρανε οι Αμερικανοί, για να τους κοστίσει λιγότερα ο πόλεμος; να τα πήρανε για να τα δόκουνε στους τσετσένους; να τους τα κλέψανε οι ιρακινοί; να τους τα έκλεψε η Αλ Τζαζίρα;
Και μετά τι ωρε; μετά θα ακούτε τα τηλέφωνα ολωνώνε μας για να δείτε μήπως τα πήραμε εμείς; εγω; και θα μπαίνετε στο σπίτι μας χωρίς ενταλμα, για να τα βρείτε; και θα μας γδύνετε στην μέση του δρόμου, μπας και τα κουβαλάμε μαζί; Και θα μας γράφετε με τα αερόστατα (να, ρε ματάκια, να μη στα χρωστάω) και με τις κάμερες στον δρόμο; που τις έχετε για να «ρυθμίζουν της κυκλοφορία» – αλλά γράφουν και ήχο; ε;
Ητανε που ήτανε η ρουφιάνα η μέρα μου, επίτηδες μου φαίνεται το κάνουνε…
?
–>
Σήμερα η καλημέρα μου επιφύλλαξε προδοσίες.
Περίμενα να φερθούν αλλιώτικα. Ακόμα και αν υπάρχει δικαιολογία για το φέρσιμο, επιμένω ότι η πρώτη αίσθηση (αυτό που ο πλανήτης αποκαλει χαριτολογώντας «παρεξήγηση») για μένα είναι σημαντικό κομμάτι της ιστορίας.
Τι τα θες; Δεν τα περίμενες; Τα περίμενες. Δεν τα έβλεπες να έρχονται; Τα έβλεπες.
Αν είσαι τόσο βλάκας ώστε να το βλέπεις και να μην κάνεις τίποτα να το αποφύγεις, ή έστω να το δεχθείς, τότε η βλακεία σου, φτάνει κλινικές περιπτώσεις.
Γιατρέ μου, είμαι κλινικά ηλίθιος. Η προσβολή ήταν εκεί, και την χάζευα τόσο καιρό. Όταν ήρθε και μου μίλησε – ήμουν απροετοίμαστος.
Για μένα, να σας πώ, οτι ισχύει αυτό: αυτοί που δεν πρέπει να με φοβούνται, αυτοί που μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη σε μένα, αυτοί που τους έχω δείξει ποιος είμαι (συνήθως θυσιάζοντας κάτι) δεν επιτρέπω ρε γαμώτο να αντιδρούν έτσι. Trust goes both ways ρε σεις!
Δεν γαμιέται. Πάλι κερδισμένος είμαι.
Κάτι έμαθα πάλι σήμερα.
Class is in session.
Εφημερίδα «Τα ΝΕΑ», Τρίτης, 19 Οκτωβρίου. Είχε πέσει στα χέρια μου και διάβασα υπέροχα άρθρα, που αξίζουν (τα περισσότερα, τουλάχιστον) να τους ρίξετε μια ματιά. Τα συγκέντρωσα εδώ για σας:
***
[…] Ο Χρ. Ιακωβίδης, από τις Θερμοπύλες Λαμίας, μου έστειλε ένα ποίημα για τη Σακοράφα, σημειώνοντας ότι «η Σοφία με συγκίνησε. Το πιστεύω μου το στέλνω σε σένα, με ένα ποίημά μου». Δυστυχώς, η στήλη δεν δημοσιεύει ποιήματα. Αυτήν τη φορά, όμως, θα κάνει μια εξαίρεση […]
Όταν ένα ποιήμα, βάζει στην θέση της μία κοινωνία.
Και η «συνέχεια», εδώ:
[…] Ο ισραηλινός στρατός υποστηρίζει ότι σκοπός των επιχειρήσεων ήταν η καταστροφή των σηράγγων διά μέσου των οποίων οι Παλαιστίνιοι μεταφέρουν λαθραία όπλα από την Αίγυπτο […]
***
Σχόλιο του Τζόν λε Καρέ:
[…] Όμως, σας παρακαλώ, μην αισθανθείτε απομονωμένοι από την Ευρώπη, που την έχετε σώσει δύο φορές. Ξαναδώστε μας πίσω την Αμερική που αγαπούσαμε και οι φίλοι σας θα σας περιμένουν […]
Αλλά και:
Ο αντίλογος του …Πούτιν:
[…] Εάν συμβεί αυτό, οι ξένοι τρομοκράτες και οι δραστηριότητές τους θα λάβουν μια επιπλέον ώθηση που θα μπορούσε να οδηγήσει στην εξάπλωση της τρομοκρατίας σε άλλα σημεία του κόσμου […]
***
Σας το είπα, ξέφυγα από το δάσος! 🙂
[…] Οι μαύρες αρκούδες της Ιαπωνίας έχουν αρχίσει να σπάνε παράθυρα για να μπουν μέσα σε σπίτια και δεν δείχνουν καθόλου τη φυσική συστολή που συνήθιζε να τις κρατάει στα βουνά, μακριά από τους ανθρώπους. […]
***
Αυτός ο Βρανάς, καμιά φορά με κάνει και δακρύζω:
[…] Ένα αγόρι…
… σε ένα τσίρκο απορεί όταν βλέπει ένα τεράστιο ζώο δεμένο από το πόδι μόνο με ένα λεπτό σκοινί. Και ο πατέρας του τού εξηγεί: «Όταν ο ελέφαντας ήταν μικρός, τον είχαν δέσει από το πόδι με μια βαριά αλυσίδα. Όσο και αν προσπάθησε, δεν μπόρεσε να τη σπάσει. Μεγαλώνοντας, έπαψε πια να προσπαθεί. Και τότε δεν χρειαζόταν άλλο η αλυσίδα. Έφτανε το σκοινί». […]
***
Υπάρχει και αυτό, που δεν είναι εκείνης της ημέρας, αλλά ήθελα να δω που θα καταλήξει:
[…] Η ανέγερση ανάλογης φυλακής στην Ελλάδα -επεσήμανε ο κ. Παπαληγούρας- θα είχε πολύ υψηλότερο κόστος κατασκευής από ό,τι στην Αλβανία. Παράλληλα, σημείωσε ότι υπάρχουν και ανθρωπιστικοί λόγοι, προκειμένου οι Αλβανοί κρατούμενοι στις ελληνικές φυλακές να εκτίσουν τις ποινές τους κοντά στους συγγενείς τους. […]
Όλες παλιές ειδήσεις, ε; και όλες με ενδιαφέρον.
Η εκδίκηση στα fast-food δελτία ειδήσεων…
Με ρωτήσανε, και σκέφτηκα οτι είναι εξαιρετική η ερώτηση: Ποιός δικαιούται περισσότερο να σηκώνει την σημαία, αυτή ή αυτός;
Κάνω την ερώτηση σε εσάς, η άποψή μου δεν έχει σημασία στην παρούσα φάση. Οταν ολοκληρωθούν οι σκέψεις σας, θα αναφέρω την θέση μου.
Σημειώνω οτι θεωρώ τους επισκέπτες του blog μου ανθρώπους με ήθος, και περιμένω αντίστοιχες απαντήσεις.
Ξεκίνησα να γράφω για τον έρωτα που έβλεπα γύρω μου…
…και ξαφνικά, ακούστηκαν άλλες φωνές:
Ο Νίκος, υποστηρίζει (σε comment) οτι:
Anotera opws o erwtas?
Erwtas ti ilithia leksi!
Yparxei arage?
Einai apokoumpi twn romantikon?
Einai to farmako mias aniatis asthenias?
Pezi alla tekmiriwmeni apantisi eina auti kata tin gnomi mou:
O erwtas einai mia emporiki sinalagi opou pernis kati kai dinis kati se antalagma.
Edw h magiki leksi einai to ANTALAGMA
και στο ξεκίνημα του blog του επιμένει, αλλά και ο araxtos, επίσης από τους καινούργιους, πιστεύει ότι:
[…] Προσωπικά πιστεύω ότι ο έρωτας είναι μια ανακάλυψη των γυναικών.
Από τότε που το σεξ έγινε αμαρτωλό, βρισιά, (άντε και…) οι γυναίκες ανακάλυψαν τον έρωτα για να καλύψουν τις «αμαρτίες τους».[…]
(όλο το post του εδώ)
Μήπως κάνω λάθος; Μήπως ο έρωτας πέθανε;
Ενδιαφέρον. Για πείτε, για πείτε…
Περίεργη μέρα… Η μεταμεσονύχτια ταλαιπωρία με πέτρα που ευτυχώς εδέησε να πέσει δεν είχα την αίσθηση ότι με είχε επηρεάσει. Άλλωστε τι να κοιμηθείς 4 ώρες, τι να κοιμηθείς 9, σωστά;

Αλλά ο φίλος μου ο Βασίλης, που με σκέφτεται, είπε να μου στείλει ένα email.
Είναι είδηση στον Pathfinder και έλεγε με λίγα λόγια αυτό:
[…] Η νεαρή κοπέλα, όπως θυμάται ο Κέιθ, του χαμογέλασε, όταν τον διέκρινε μέσα στο πλήθος, αλλά αμέσως μετά χάθηκε ανάμεσα στους θαμώνες.
Ο ίδιος είναι πεπεισμένος, ότι η ωραία άγνωστη κατοικεί σε εκείνη την περιοχή, γιατί, πριν την χάσει από το οπτικό του πεδίο, την είχε ακούσει να τηλεφωνεί σε μια φίλη της. Επομένως, θεωρεί, ότι είναι ζήτημα χρόνου να την εντοπίσει. Ήδη, έχει παρατείνει τις καλοκαιρινές του διακοπές κατά τέσσερις μήνες, ωστόσο, δηλώνει αποφασισμένος να παραμείνει στο Σπλιτ για όσο διάστημα χρειαστεί. […]
…και με έκανε μαλάκα. Δεν είχε καμία τέτοια πρόθεση, πιθανόν το αντίθετο είχε στο μυαλό του, αλλά..
…έρχεται και η Venetia με τα comments της, και έρχεται και η occhiata με τα δικά της, κάνει και την παρέμβασή του ο Λύκος με το δικό του…
…και διαβάζω «…για κάθε μέρα δεν παίρνω όρκο αν θα κρατηθώ να μην στείλω μήνυμα…»
…και πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται «…τι χτίστηκε εκεί, που δεν γκρεμίζεται με τίποτα;»
Τι τα θέλετε, υπάρχουν πράγματα που είναι ανώτερα από μας.
Ευτυχώς.
Το βρήκα, παρατημένο και εκτός τόπου στο blog του Νικόλα. Το μάζεψα, και το φέρνω εδώ να το δουν ΟΛΟΙ.
Venetia – email
Μακάρι να είχαν όλοι τη δυνατότητα να ερωτευτούν παράφορα και να μην αισθάνονται τη γη κάτω από τα πόδια τους. Σπάνια συμβαίνει αυτό πλέον και είναι τυχεροί όσοι το αισθάνονται.Βρήκα τυχαία αυτή τη σελίδα κι είπα να αφήσω ένα μήνυμα.Να είστε όλοι καλά
12.10.04 @ 15:08:28
Για να το ακούσουμε όλοι.
Sorry Νικόλα για το κλέψιμο. Αν σε πειράζει, το βγάζω αμέσως.
Βάζω κάθε μέρα και μία-δύο φωτογραφίες, πότε χύμα στο κείμενο, πότε για το εικαστικό του λογοτύπου…

Είναι διαδικασία επίπονη και χαλαρωτική μαζί: πολλές φορές έχω βρεί φωτογραφίες που αξίζουν να μπουν: πρέπει όμως να τις ακρωτηριάσω, να τις χωρέσω στο 400×100 που είναι το κατάλληλο κατ’ εμέ για την σελίδα μου.
Άλλες φορές είναι πολύ όμορφες φωτό που όμως δεν ταιριάζουν με αυτό που νιώθω – έχω πάνω από δέκα φωτό έτοιμες, αλλά δεν υπάρχει λόγος να μπουν, δεν ταιριάζουν με τα αισθήματά μου.
Άλλες με στεναχωρούν – συμβαίνει και αυτό. Τις κοιτάω και μελαγχολώ. Στην titania, έστειλα μία τέτοια – ταίριαζε με το post της.
Δεν βαριέσαι, όσο και αν μας αρέσει η βροχή, μετά πάλι έρχεται ο ήλιος.
Ίσως πάλι, να φταίνε τα μάτια μου.