Δευτέρα…

Δεν είναι μια μέρα σαν τις άλλες. Κατ’ αρχάς, ήρθε μετά από ένα Σ/Κ που (ξανα) ταλαιπωρήθηκα από πέτρα στα νεφρά. Επίσης, ήρθε μετά απο ένα Σ/Κ που έπρεπε να περιμένω κάτι.

Ακόμα το περιμένω.

Δεν έχει σημασία τι, ξέρετε – σημασία έχει η αναμονή. Όταν γνωρίζει κανείς, ξέρει πως να αντιδράσει – είτε τα νέα είναι καλά, είτε είναι άσχημα. Η αναμονή είναι απο μόνη της όμως άσχημα νέα…

«Θα γίνει αυτό που θέλω;» ή «θα γίνει αυτό που θέλω να αποφύγω;». Ερωτήματα χωρίς απάντηση, καθώς όπως είπαμε, περιμένεις.

Και πλάθεις σενάρια, και όλα είναι περίεργα και σημαίνουν κάτι και «α, να αφού έγινε αυτό, τότε είναι σίγουρο οτι θα γίνει εκείνο..» και ψάχνεις -ενδόμυχα και χωρίς να το παραδέχεσαι- σημάδια «μου πήγαν όλα καλά την προηγούμερη φορά που..» τα ακολουθείς, το μετανιώνεις, «ρε τι βλακείες είναι αυτές» το ξανασκέφτεσαι…

Και περιμένεις.

(Απο την άλλη, μπορεί να είναι οτι είμαι χαρακτήρας που θέλει τον πλήρη έλεγχο των πραγμάτων. Από αυτήν την άποψη, η προσμονή της γνώσης, μιας διαδικασίας η οποία κινείται -κατ’απαίτησή μου, επίσης- παντελώς έξω απο οποιοδήποτε έλεγχο μου ήταν μιά εμπειρία. Ισως μάλιστα μία μέρα να την χαρακτηρίσω και ευχάριστη. Οχι σήμερα πάντως – είπαμε, σήμερα περιμένω.)

Δεν καταλάβατε τίποτα. Καλώς. Είπαμε, δικό μου είναι το blog, όχι δικό σας.

The way you’re bathed in light
Reminds me of that night
God laid me down into your rose garden of trust
And I was swept away
With nothin’ left to say
Some helpless fool
Yeah I was lost in a swoon of peace
You’re all I need to find
So when the time is right
Come to me sweetly, come to me
Come to me

Love will lead us, alright
Love will lead us, she will lead us
Can you hear the dolphin’s cry?
See the road rise up to meet us
It’s in the air we breathe tonight
Love will lead us, she will lead us

Oh yeah, we meet again
It’s like we never left
Time in between was just a dream
Did we leave this place?
This crazy fog surrounds me
You wrap your legs around me
All I can do to try and breathe
Let me breathe so that I
So we can go together!

Love will lead us, alright
Love will lead us, she will lead us
Can you hear the dolphin’s cry?
See the road rise up to meet us
It’s in the air we breathe tonight
Love will lead us, she will lead us

Life is like a shooting star
It don’t matter who you are
If you only run for cover, it’s just a waste of time
We are lost ’til we are found
This phoenix rises up from the ground
And all these wars are over…

Αν δεν σας δω, καλό Σαββατοκύριακο…

Μου έστειλαν πολλά, αλλά τούτα ‘δω ήταν τα καλύτερα:

Αυτό γιατι έγινε επίτηδες:

και αυτό γιατι έγινε απο καθαρή βλακεία:

Ενα thanks στον gel για τις φωτό…

Θέλω να δώσετε μεγάλη προσοχή σ’αυτό το post.

Μιλάει για έναν καλό μου φίλο. Που δεν τον γνώρισα ποτέ – αλλά όποτε τον χρειάστηκα ήταν εκεί.

Τον λένε Peter McWilliams.

Διάβασα ένα βιβλίο του, πριν από 15 χρόνια: Live 101 (Everything We Wish We Had Learned About Life In School – But Didn’t), στα αγγλικά.

Δυσκολεύτηκα λίγο, δεν τα είχα και στο τσεπάκι μου τα αγγλικά -τελικά κατέληξα να το κοιτάω όποτε το είχα ανάγκη, πρέπει να το έχω ανοίξει πάνω απο πεντακόσιες φορές. Όταν πέφτω για ύπνο, όταν ταξιδεύω, καμιά φορά όταν πηγαίνω στο γραφείο, όταν είμαι στην Πάρο.

(Τώρα που το σκέφτομαι, ΚΑΘΕ χρόνο που πηγαίνω στην Πάρο το παίρνω μαζί μου – σχεδόν ασυναίσθητα)

Το έχω αγοράσει άλλη μία φορά – η πρώτη έκδοση μου φάνηκε καλύτερη, αλλά την διέλυσα από το πολύ διάβασμα -κυριολεκτικά.

Είναι ένας φίλος. Αυτό είναι αυτό το βιβλίο για μένα. Όποτε το χρειάστηκα, -και στην ζωη μου είχα τις αναποδιές μου- ήταν ένας καλός βοηθός.

Ο Peter McWilliams έζησε μέχρι το 2000 – πέθανε απο καρκίνο, σε μία διαρκή μάχη ετών να νομιμοποιήσει την μαριχουάνα ως φαρμακευτική αγωγή για τους καρκινοπαθείς (παρακαλώ, τα σχόλιά σας να μην περιοριστούν σ’αυτό).

Σήμερα, λέω να το δώσω σε μία πολύ αγαπημένη ψυχή, που μοιάζει να το έχει ανάγκη. Το στέλνω με όλη μου την καρδιά, ίσως να γράφτηκε περισσότερο γι’ αυτήν παρά για μένα. Δεν το έχει διαβάσει ποτέ, και καθώς ο ένας άνθρωπος διαφέρει από τον άλλον, δεν θα ξαφνιαστώ αν το κοιτάξει, διαβάσει την πρώτη, δεύτερη σελίδα, και πει «Δεν το καταλαβαίνω», ή «Δεν με ενδιαφέρει.»

Δεν θα ξαφνιαστώ αν και εσείς πείτε το ίδιο.

Αξίζει όμως να χάσετε τα λεφτά σας αποκτώντας αυτό το βιβλίο, σας διαβεβαιώνω.

Μπορείτε να το βρείτε όλο on-line: Σας προειδοποιώ όμως οτι η σύγκριση on-line και βιβλίου είναι το ίδιο ατυχής με την σύγκριση τηλεόρασης 14» με κινηματογράφο.

Μερικά link:

Εδώ μπορείτε να βρείτε το site του Peter McWilliams

Εδώ το βιβλίο «LIFE 101: Everything We Wish We Had Learned About Life In School – But Didn’t» online (Δωρεάν)

Εδώ τα υπόλοιπα βιβλία του online (Δωρεάν)

Εδώ μία αναζήτηση στο Google

Εδώ μία αναζήτηση στο Amazon

The Henry Hazlitt Foundation, όπου διαφοροι φίλοι του Peter McWilliams (4.112 απο αυτούς τουλάχιστον) έστειλαν ένα μήνυμα μετά τον θάνατό του.

Αυτό οδηγεί σ’ αυτό. Αλλά ποιός θα το έλεγε οτι θα οδηγούσε σε αυτό; Αυτός μιλάει για τέτοια πράγματα;

Το Σάββατο, όπως σας είπα, ήμουν σε ένα γάμο.

Παντρευόταν μία παλιά μου συμμαθήτρια, και ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα σε γάμο συμμαθητή μου απο το Λύκειο.

Με την νύφη είχαμε κρατήσει επαφές (τηλεφωνικές – σαν δεν ντρέπεστε, παντρεμένη κοπέλα) αλλά με τους άλλους που βρέθηκαν εκεί είχαμε να τα πούμε απο τότε, περισσότερο απο 10 χρόνια πριν.

Τι αναμνήσεις γυρίσαν… Μιλώντας με άλλους συμμαθητές, θυμηθήκαμε παλιούς έρωτες, τώρα παντρεμένους, με παιδιά…

Για φαντάσου… Η Φανή, ο Βασίλης, η Κατερίνα, ο Κωστής, η Γεωργία… κάποτε τις ερωτευτήκαμε, ήμασταν ακόμη παιδιά (όπως και τώρα, ε;) ντρεπόμασταν, τα φτιάχναμε, τα χαλάγαμε…

Πόσο μετάνιωσα. Πόσο μετάνιωσα τώρα που άφησα τους μεγάλους μου έρωτες ανεκπλήρωτους και τις βρίσκω παντρεμένες, με παιδιά, να με κοιτάνε, και να μου λένε με τα μάτια τους «αχ, δεν δοκιμάσαμε ποτέ, δεν προσπαθήσαμε ποτέ, που είσαι ρε Γιάννη, γιατί χάθηκες, γιατί δεν δοκιμάσαμε…»

Γιατί δεν δοκιμάσαμε…

Αχ, δεν δοκιμάσαμε…

Ερωτες ξεχασμένοι, ξαγρύπνιες λησμονημένες μου, έπρεπε να δοκιμάσω. Σας υπόσχομαι οτι θα το κάνω τώρα, σε όποια ευκαιρία μου δίνεται.

Δεν θα μετανιώσω ξανά για κάτι που δεν έκανα.

Το mood μου είναι ελαφρώς διαφορετικό από όλα αυτά τα σημερινά post, σας βεβαιώ.

Αλλά τριγυρίζουν γύρω μου και μου σπάνε τα νεύρα:

Ελεύθερη είναι η οπλοκατοχή στις ΗΠΑ από το βράδυ της Δευτέρας, καθώς δεν ανανεώθηκε η σχετική δεκάχρονη απαγόρευση. Το ζήτημα προκάλεσε την αντίδραση του υποψήφιου προέδρου των Δημοκρατικών Τζον Κέρι, που κατηγόρησε τον Αμερικανό πρόεδρο Τζόρτζ Ο.Μπους.

Όπως μετέδωσε το BBC, ο Τζον Κέρι κατηγόρησε τον Τζορτζ Ο.Μπους ότι θέτει ως προτεραιότητα τα συμφέροντα του λόμπι που τάσσεται υπέρ της οπλοκατοχής από ότι εκείνα των οικογενειών θυμάτων από πυρά εγκληματιών ή αστυνομικών.

Α, μπα; Και έχουν προβλήματα τρομοκρατίας εκεί πέρα, ε; Ε, όχι ρε πούστη μου, την επόμενη φορά που κάποιος μαλάκας αμερικανός καθαρίσει μερικούς εκεί πέρα, με όπλα που του επέτρεψαν (τον ΑΝΑΓΚΑΣΑΝ) να αγοράσει, γιατί του είπαν «Προσοχή, βρισκόμαστε σε πόλεμο», και «Κινδυνεύουμε απο την τρομοκρατία» και «Οι τρομοκράτες είναι γύρω μας» και δεν ξέρω τι άλλο, όταν λοιπόν ο μαλάκας πάει στο fast-food της γειτονιάς του και καθαρίσει μερικούς άραβες, μουσουλμάνους, γιατι του την έδωσε (όπως κάνουμε εμείς εδώ με μερικούς αλβανούς όταν πανηγυρίζουν, για να μην ξεχνιόμαστε) ή όταν ένας πιτσιρικάς απο το άγχος καθαρίσει καμία 10ριά συμμαθητές του και κανά-δυό δασκάλους, – ε, μην έρθετε σε μένα για συμπόνιες και ψυχολογικά προβλήματα. Το λογαριασμό να τον στείλετε στις εταιρείες κατασκευής όπλων – οι οποιες τρίβουν κυριολεκτικά τα χέρια τους με το κλίμα τρομοκρατολαγνείας που επικρατεί.

Το μόνο που με πειράζει είναι οτι κάθε φορά που οι αμερικανοί βγάζουνε τα μάτια τους, την πληρώνει ο υπόλοιπος πλανήτης.

Να ‘πάνε να γαμηθούνε να σκοτωθούνε όλοι τους.

Και δεν ήμουνα σε τέτοιο mood, σας διαβεβαιώ.

Βρε να μην έχω πάρει χαμπάρι τίποτα… και ο κόσμος να έχει βουίξει.

Υπάρχουν λοιπόν κάποιοι τύποι, που δύο χρόνια μετά ακόμα αναρωτιούνται: Αν ένα Boing 747 χτύπησε το Πεντάγωνο, που είναι τα συντρίμμια; Βρήκα ένα site αφιερωμένο σ’ αυτήν την απορία, καθώς και ενα flash (μεγάλο, γύρω στα 3,5ΜΒ) που η homofructus είχε την καλωσύνη να μου στείλει. Είναι σίγουρο οτι υπάρχουν πολλά ακόμα…

Να σας πω την αλήθεια μου; Βλέποντάς τα, αναρωτήθηκα και εγώ: Αν ένα Boing 747 χτύπησε το Πεντάγωνο, που στο διάολο είναι τα συντρίμμια;

[Δεν έχετε παράπονο: απο τον κεραυνοβόλο έρωτα στις θεωρίες συνωμοσίας! Το Blog μου καλύπτει όλα τα γούστα…]

Δεν κρατήθηκα: δεν τα πολυπιστεύω ολα αυτά τα δήθεν επιστημονικά, αλλά με …βολεύει, οπότε το ενημέρωνω: υπάρχει, υπάρχει!

Τελικά ο κεραυνοβόλος έρωτας υπάρχει, αποφαίνονται Αμερικανοί επιστήμονες, σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό Journal of Social and Personal Relationships. Οι ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Οχάιο υποστηρίζουν, ότι από τα πρώτα λεπτά της γνωριμίας μας με κάποιον άλλο «προβλέπουμε» το είδος της σχέσης που μπορούμε να έχουμε μαζί του και αυτό μας βοηθά να καθορίσουμε την προσπάθεια που θα καταβάλλουμε για να δημιουργήσουμε έναν δεσμό ή μια φιλία. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 164 φοιτητών, οι οποίοι κλήθηκαν να συμπληρώσουν ένα ερωτηματολόγιο, μετά την πρώτη τους γνωριμία με έναν συμφοιτητή/ συμφοιτήτρια.

Αμφιβάλλατε; Κάποτε, εγώ, ναι. Αμφέβαλλα, και πολύ μάλιστα. Σήμερα όμως… Πως τα φέρνει η ζωή, ε; Εκεί που δεν το περιμένεις – εκεί θα σου συμβεί. Αν δεν υπήρχαν και προβλήματα…

Αλλά είπαμε: ελπίζουμε, σωστά; άλλωστε… Υπάρχει, υπάρχει!

Λέγεται Dropload, και το βρήκα στο Startpoint. Στην ουσία είναι μία δικτυακή υπηρεσία στην οποία ανεβάζεις αρχεία (μέχρι 100mb) και παραμένουν εκεί 7 ημέρες μέχρι κάποιος να τα κατεβάσει. Μετά, σβήνουν.

Τι δεν ξέρω: Ταχύτητες, τι γίνονται τα email, πόσο ασφαλής είναι η διαδικασία.

Αλλά καλό μ’ ακούγεται (απο το να στέλνω mail, καλύτερο).

Για ρίχτε του μία ματιά (και πείτε μου και μένα…)

Επέστρεψα!

I’m back!

Το πρώτο πράγμα που έκανα γυρίζοντας στο σπίτι ήταν να πάω και να κάνω ένα καυτό μπάνιο (είμαι καθαρός αρκούδος, τι νομίζατε;). Τουλάχιστον μιάμιση ώρα παιδευόμουν εκεί μέσα… Δεν ξέρω αν η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά, αλλά απόλαυση είναι σιγουρα….

Το δεύτερο, να δω τηλεόραση. Γιατί ρε γαμώτο την άνοιξα; Μια χαρά δεν ήμουν στο νησί, ούτε τηλεοράσεις ούτε τίποτα;

Το τρίτο να ξαπλώσω. Είχα πάρει και μία δραμαμίνη στο καράβι (κούναγε η μαλακία), μια χαρά θα κοιμόμουν. Ούτε όνειρα, ούτε τίποτα.

Και το τέταρτο να πονέσω – έχω πέτρες στα νεφρά και όταν κατεβαίνουν, με τσακίζουν.

Αου.

[Το σημερινό post ενδιαφέρει ελάχιστους. Το ξέρω. Που θα πάει, θα αρχίσει η ζωή μου να αποκτά ενδιαφέρον και για τους υπόλοιπους. Μέχρι τότε, υπομονή.]

Πριν απο λίγο, τελείωσαν οι «καλές» μέρες. Είμαι αναγκασμένος να επιστρέψω στην καθημερινότητά μου. Σε ό,τι τελοσπάντων είχα πριν φύγω.

Ανικανοποίητος για αυτά που δεν έκανα. Κουρασμένος από τις αναποδιές. Ευχαριστημένος από τα πράγματα που πήγαν καλά. Από αυτά που κατάφερα.

Α, που να δείτε τι έχω καταφέρει. Που να δείτε πως αλλάζουν οι άνθρωποι όταν ξέρουν τι θέλουν.

Και από το αποτέλεσμα της αλλαγής αυτής, συνήθως δεν επηρεάζεται μόνο ένας. Πολύ συχνά, και οι γύρω μας νιώθουν και επηρεάζονται (θετικά ή αρνητικά) απο την αλλαγή μας. Συνήθως δε, αυτός είναι και ο μόνος τρόπος να δούμε οτι κάτι άλλαξε.

Ότι δεν θα είμαστε ξανά οι ίδιοι.

Τέρμα λοιπόν οι διακοπές. Απο σήμερα, και ας κάτσω μέχρι την Κυριακή. Διαδικαστικοί οι λόγοι, σε γάμο έχω να παραστώ. Για να ευχηθώ το ευτυχές μέλλον του ζευγαριού.

Νομίζετε όμως πως έτσι τελειώνουν όλα; Όχι αγαπητά μου παιδιά, συνήθως κάπως έτσι αρχίζουν όλα.

Πρέπει να τελειώσουν οι διακοπές για να αρχίσουν οι επόμενες. Με την γνώση, την εμπειρία, και τις ιδέες που αποκομίσαμε από τις τωρινές.

Ως εδώ τα πήγαμε μία χαρά.

[…] Και η παραμικρή καλή πράξη απηχεί σε πολύ μεγάλες αποστάσεις και χρονικά διαστήματα και επηρεάζει ζωές άγνωστες σε εκείνον που από το γενναιόδωρο πνεύμα του πηγάζει αυτή η ηχώ της καλοσύνης, γιατί το καλό μεταβιβάζεται και κάθε φορά που περνάει από τον ένα στον άλλο αυξάνει, ώσπου μία απλή πράξη ευγένειας φτάνει να γίνει πράξη αυτοθυσίας και θάρρους, χρόνια αργότερα και πολύ μακριά. […]

Αυτή η σημαντική μέρα, Χ.Ρ. Γουάιτ

Δεν είχα σκοπό να κάνω post, καθότι είμαι σε διακοπές, και η γνώμη μου έχει δευτερεύουσα σημασία – προέχει το κύμα, η παραλία, ο ήλιος, το ποδηλατάκι μου – τέτοιες ανόητες διασκεδάσεις.

Αλλα δεν πέθανα, σωστά; είμαι εδώ και πράγματα συμβαίνουν γύρω μου, right?

Λοιπόν, εχθές το βράδυ, βλέποντας την Εθνική Ελλάδος Ποδοσφαίρου (και εστεμένη Πρωταθλήτρια Ευρώπης, ε;) να χάνει 2-1 από την Αλβανία, και κυρίως (μερικά απο τα) άθλια επεισόδια που ακολούθησαν, ξέρετε τι θυμήθηκα;

Την συμπεριφορά των Πορτογάλων όταν έχασαν, στην έδρα τους, το Πρωτάθλημα Ευρώπης.

Περίεργους συνειρμούς κάνω ώρες – ώρες, ε;

Κυρίες, κύριοι και μικρά παιδιά,

σας ανακοινώνω μετά λύπης μου (ναι, αμέ) οτι ο γράφων διακοπεύει (για άλλη μία φορά).

Μ’ αρέσει που έλεγα οτι δεν χρειάζομαι και διακοπές….

Θα σας παρακολουθώ, θα διαφωνώ μαζί σας, αλλά δεν θα επεμβαίνω. Είπαμε, είμαι σε διακοπές.

Απο εσάς.

Φιλάκια.