Μια μέρα, έπεσε στα χέρια μου ένα πεντακοσάευρω. Μισο – τυπωμένο.

Στην πραγματικότητα, κάποιος, κάποτε, είχε κάνει δοκιμή έναν εκτυπωτή, και τυπώσανε ένα πεντακοσάευρω – μόνο απο την μία πλευρά όμως. Της αμαρτίας. Απο την άλλη, λευκό, σαν την ηθική.

Μου έμεινε, το κόλλησα στον τοίχο, γελάγαμε – αλλά δεν του έδινε κανένας σημασία. Υστερα μετακομίσαμε, που χώρος για κολλήματα σε τοίχους… Αδικία, όλες οι καλές γελοιογραφίες μου μουχλιάσανε στο συρτάρι.

Το πεντακοσάευρω όμως γλύτωσε την λήθη. Θες για πλάκα, θες για χαβαλέ – βγήκε απο το συρτάρι και έκοβε βόλτες στο γραφείο.

Κυριολεκτώ:

Κάθε πρωϊ που ερχόμουνα στο γραφείο, είχε αλλάξει θέση. Βρε εδώ το άφηνα, εκεί το έβρισκα – σαν τα σαλιγκάρια, δεν είχε πάει μακρυά, αλλά είχε μετακινηθεί. Εφτασα μέχρι και να το τσεκάρω πριν φύγω (πως κάνει ο κόσμος με το αμάξι του;) – το πάρκαρα ε-δώ, είμαι σίγουρος.

Ε, την επομένη, το έβρισκα ε-κεί.

Αναρωτιόμουνα γιατί, μέχρι που ανακάλυψα ότι ο κόσμος έβλεπε το πεντακοσάευρω, ερχόταν μέχρι το γραφείο μου, και το έπιανε για να δει αν είναι αληθινό.

Γι’ αυτό και άλλαζε συνέχεια θέσεις.

Εμένα όμως, δεν μου κάνει καμία εντύπωση. Έμαθα να το βλέπω. Δεν με προκαλεί, δεν με συγκινεί.

~

Καμία φορά, σκέφτομαι μήπως το πεντακοσαευράκι μου είναι σαν τα ελλατώματα και τις αρετές μου:

Εγώ, που τα βλέπω συνέχεια, δεν συγκινούμαι. Οταν οι άλλοι τα βρούν πάνω μου, ξαφνιάζονται, και με κουνάνε, να δουν αν είμαι αληθινός.

Προσοχή όμως: το κάνουν μόνο αυτοί που νοιάζονται να με αποκτήσουν. Οι πεινασμένοι. Αυτοί που έχουν φάει, αδιαφορούν εντελώς…

Γελάτε μπαγάσηδες με τα κουλά που μου συμβαίνουν και αν και δεν έχω όρεξη τρελή, θα σας χαρίσω άλλο ένα, μια παλιά ιστορία, για να κάνετε γουικέντ με χιούμορ, αρκούδος μέηντ.

Αγοράζω κομπιούτερ, φρέσκο, μπράντ νιού θίνγκ. Του κουτιού.

Με τα εξ-πιά του, και τα σέα του, και τα μέα του. Οθόνη δεν είχε, αλλά κοτζαμάν γαϊδούρι να το κοιτάξω στα δόντια; Αλλωστε, με τόσα που έδωκα, σιιιιιγά μην μου βάζανε και οθόνη.

Τέλος πάντων, τoν πήρα. Με γειές. Φτου σου.

Μια Πέμπτη να ήτανε θαρρώ, το κουβαλάω το κουτί μέχρι το σπίτι, βαριά η ρουφιάνα η βιομηχανία – μου φεύγει η μέση. Εν ολίγοις, δεν είναι της επιστροφής. One way ticket – αμα μου βγάλει πρόβλημα προτιμώ να το φάω παρά να το επιστρέψω.

Παρένθεση με νόημα: για να ξυπνήσω το πρωϊ, βάζω τον ΟΤΕ και με ξυπνάει. Μια κυρία με την γλυκειά της την φωνή μου λέει οτι ξύπνα ρε παπάρα, όχι μόνο ξημέρωσε, αλλά μέχρι να σηκωθείς, ο ήλιος ψόφησε. Αλλά, πάντα γλυκά και χαριτωμένα.

Επιστρέφω στο θέμα. Το κομπιούτερ το εγκαθιστούμε, δουλεύει, κάνει και θόρυβο η σαχλαμάρα, γρου-γρου ο ανεμιστήρας, δεν βαριέσαι. Είναι και τα πρώτα μου εξ-πι, κάνω το κέφι μου, ώωω τι ωραία πράματα είναι τούτα, μεγαλεία.

Εν ολίγοις, νυχτώνει. Ωρα για ύπνο. Τονε κλείνουμε, με βαριά καρδιά, κανονίζουμε για μας ξυπνήσουνε οι ΟΤΕτζίδες, όνειρα γλυκά.

Ντριν-ντριν ο τηλέφωνος. Ωρα να ξυπνήσεις ρε μπαγάσα. Πάω να το σηκώσω – το ‘χω στο διπλανό δωμάτιο, δεν είχε βγάλει ακόμα την προσφορά ο Γερμανός με τα ασύρματα.

Βρίσκω το κομπιούτερ ανοικτό.

Με κοιτάει – το κοιτάω. Ρε εγώ δεν σε έκλεισα εχτές; Δεν μιλάει. Λέω, δεν μπορεί, θα το ξέχασα πάνω στην χαρά μου. Τον κλείνω, με το εξφάιλς στο μυαλό δεν με ξαναπαίρνει και ο ύπνος, γκαντεμιά, δεν βαριέσαι.

Πάω γραφείο, γυρίζω, παίζω με τον καινούργιο μου φίλο, τον κλείνω και μία δοκιμαστική μπας και ανοίγει μόνος του, όχι, φυσιολογικότατος.

Μάγκας.

Σαββάτο και Κυριακή, όλα καλώς.

Δευτέρα, ξυπνάω, η γνωστή διαδικασία..

..ο κομπιούτερ ανοικτός.

Οχι ρε φίλε. Πόλτεργκαϊστ. Ντεζαβου. Τέλος πάντων, λέω θα τον ξέχασα εψές, δεν βαριέσαι, καινούργιος είναι δεν παθαίνει και τίποτα να δουλέψει και καμία υπερωρία.

Το βράδυ τον αφήνω ανοιχτό, να κόψει καμιά ταινία να βγάλει τα λεφτά του. Ολοι δουλεύουνε σ΄αυτό το σπίτι. Αρα την Τρίτη, που τον βρίσκω ανοικτό, όλα καλώς.

Το βράδυ της Τρίτης, τον σβήνω. Ξεκουράσου.

Την Τετάρτη το πρωϊ τον βρίσκω ανοικτό.

Ρε λέω, μπας και μου τον δώσανε μεταχειρισμένο και ήταν σε κανένα γραφείο δημοσίου, και έμαθε να ξυπνάει κατά τις έξι;

Αλλά με τρώει και η αμφιβολία. Μήπως τον άφησα εγώ;

Το βράδυ τον κλείνω. Καλά. Σίγουρα. Το κοιτάω: εκλεισες ρε σκασμένο ή προσποιείσαι;

Το πρωϊ, ανοικτός. Ντούρος.

Οχι ρε παιδιά, με χάνετε. Αυτό ήτανε. Φωνάχτε γιατρούς, βάλτε μου ασπρόρουχα, με χάνετε, γεια σας. Σηκώνομαι τα βράδια, νυχτοπερπατάω, και αντί να τριγυρνάω με τα χέρια απλωμένα και να χαζεύω την ζωή απο τα μπαλκόνια, όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος, τσακίζω τα IRC και τα Evolution Soccer.

Και που να το πω; Στον γιατρό μου; Γιατρέ μου ο κομπιούτερ ανοίγει μόνος του για να με χαιρετίσει το πρωϊ; Στους φίλους μου;

Ξέρεις πόσο γρήγορα ψάχνεις παρέα αμα πεις τέτοιο πράγμα στους φίλους σου;

Λέω άμα και αύριο τον βρω να με περιμένει, θα ψάξω βοήθεια. Χελπ.

Πρωϊ – πρωϊ φοβάμαι να πάω στο δωμάτιο. Μπαίνω, γουρ-γουρ ο ανεμιστήρας. Ανοικτός φωτεινός, έτοιμος για χρήση.

Παίρνω τηλέφωνο το μαγαζί που το αγόρασα. Όταν το ‘χα πάρει ήταν μόνο ένας τύπος – τώρα το σηκώνει μία κοπέλα.

Ε, λέω, αμα είναι το ριζικό σου να ξεφτιλιστείς…

– «Ε, γεια σας, είχα πάρει ένα μηχάνημα απο εσάς, πριν λίγες μέρες»

– «Ναι». Α, ωραία, καταλαβαίνει. Μέχρι εδώ, καλά.

– «Ναι, και αντιμετωπίζω ένα μικρό πρόβλημα».

– «Πείτε μου». Η κοπέλα βαριέται – εμφανώς όμως.

Κάτσε να δεις τι σου χω μετά μικρή.

Πως το λένε τώρα αυτό;

– «Να… Ανοίγει μόνος του».

– «Ορίστε; τι εννοείτε;» Το κέρδισα το ενδιαφέρον σου ε; Kαλωσήρθες στον εφιάλτη μου.

– «Να το πρωϊ όταν ξυπνάω, τον βρίσκω ανοικτό».

– «Μήπως τον ανοίγετε εσείς; Μήπως τον ξεχνάτε ανοιχτό;»

Αν ισχύει ένα απο τα δύο, τότε καλύτερα να πάρω τον γιατρό μου.

– «Ε… όχι, απο όσο ξέρω κανείς δεν τον ανοίγει. Ανοίγει μόνος του».

Μπαγκράουντ μουσική: η ζώνη του λυκόφωτος. Νανανανα..

«Μισό λεπτό να σας δώσω…» τον γιατρό; «..τον τεχνικό».

Αντε, καλά – τι να τα πεις σε έναν, τι σε δύο.

– «Παρακαλώ;»

Ανενημέρωτος. Έπρεπε η μικρή να στα πει, σε άφησε να φας την κρυάδα και για κοίτα; σε καμιά γωνιά θα είναι και θα σε χαζεύει να ακούς τα μαντάτα. Αλλά τι να του πει; Οι πελάτες σου είναι κλινικές περιπτώσεις;

– «Να, το και το. Μόνος του.»

– «Αυτό, δεν το έχω ξανακούσει.»

Σώπα γιατρέ. Εμ, έτσι μαθαίνει ο κόσμος.

– «Ναι.» Σειρά μου τώρα.

– «Μήπως χτυπάει το τηλέφωνο;»

Ωπ! είσαι μάγκας! που το ξέρεις βρε κερατά;

– «Ναι, χτυπάει κάθε πρωϊ»

«Ε, αυτό είναι. Υπάρχει μία εντολή στο bios..» πως; «..που το ενεργοποιεί αν έχετε συνδέσει το μόντεμ και χτυπάει το τηλέφωνο. Το χρησιμοποιούν για να λαμβάνουν fax μέσω υπολογιστή.»

Μου λέει πως να το απενεργοποιήσω. Το κάνω. Τον κλείνω. Το δοκιμάζω – με παίρνω τηλέφωνο από το κινητό. Αδιάφορος, κοιμάται.

Ακόμα και τώρα δεν μου ‘χει περάσει: καμιά φορά τον κοιτάω στραβά:

Ζεις ρε;

Ρουφιάνα τεχνολογία όμως, έ; Γι’ αυτό στο Δαφνί δεν βάζουνε κομπιούτερς.

Αποτοξινωση.