Είχα πάντα πρόβλημα με τους τιμητές της ηθικής. Ποιοι ήταν αυτοί; Γιατί ο κόσμος που πιστεύουν να είναι ο σωστός;

Συνάντησα, αρκετούς κυρίως στα κανάλια και δημοσιογράφους τώρα τελευταία. Στο ξεραμένο αίμα του Γκιόλια, μιλούν για έναν καθαρό, ηθικό, επώνυμο κόσμο.

Θα ήθελα και εγώ να είναι επώνυμος ο κόσμος. Να υπογράφουν όλοι με επώνυμο, να μην φοβούνται, να μην ντρέπονται να δείξουν το πρόσωπό τους.

Να υπογράφουν.

Αλλά όχι επειδή το ζητάνε αυτοί.

Θα ήθελα και εγώ έναν κόσμο χωρίς τρωκτικά. Να μην υπάρχει τίποτα υπόγειο, τρισάθλιο, μίζερο, κίτρινο. Να μην βρωμάει υπογείλα και σκατίλα το άρθρο του κόσμου.

Αλλά όχι επειδή το θέλουν αυτοί.

Εχω αλλεργία σ’ αυτούς που για να πετύχουν το καλύτερο, θυσιάζουν και από κάτι.

Είναι για μένα οι ίδιοι που για να πετύχουν ασφάλεια θυσιάζουν ελευθερία. Είναι οι ίδιοι που για να πετύχουν δικαιοσύνη, θυσιάζουν και μερικούς αθώους. Είναι οι ίδιοι που για να πετύχουν ηρεμία, θυσιάζουν την ειρήνη.

Είναι αυτός που σου λέει «Ας θυσιάσουμε μερικούς μισθούς, είναι για την ευημερία όλων μας». «Ας θυσιάσουμε μερικές αλήθειες, είναι για την ασφάλεια όλων μας». «Ας θυσιάσουμε λίγο αθωότητα, είναι για την τιμή όλων μας».

Σιχαίνομαι το τρωκτικό. Και θα σιχαθώ ακόμα περισσότερο αν κλείσει.

Γιατί ότι καλό και να γίνει, αν γίνει για τους λάθος λόγους, με τους λάθος τρόπους, τις λάθος αφορμές, δεν θα γίνει για καλό. Αν κλείσουν τα τρωκτικά από απειλές, δεν θα έχουν κλείσει για τους σωστούς λόγους.

Και εγώ θέλω να κλείσει. Αυτή η συγκάλυψη υποτίθεται δημιοσιογραφίας πίσω από την αγνότερη πλατφόρμα δημοκρατίας έχει πληγώσει, ίσως ανέπανόρθωτα, τον θεσμό των blogs. Γιατι κάθε πόστ που βγάζουν καθίκια που λυσσάνε για χρήμα, ή δόξα, ή φήμη, ή δύναμη, γραμμένη με τις φωτογραφίες εντέρων ξεκοιλιασμένων αφγανών, είναι ένα ακόμη καρφί σε άξιες πένες που τολμούν να γράψουν ποιοτικές -ίσως σωστές, ίσως όχι- σκέψεις.

Αλλά ποιος είμαι εγώ; Ποιός είμαι εγώ που θέλω να κλείσει; Που βρήκα την δύναμη, την εξουσία να το απαιτήσω; Ποιος αρχίδας είμαι εγώ που θα απαιτήσω κιόλας; Απο πότε εγώ ξέρω; Από πότε η ευχή μου έγινε ανάγκη; Από πότε ξέρω καλύτερα από τους αναγνώστες του;

Είμαι καλύτερος; τι είμαι, περοσσοτερο αγνός; ποιοτικός; Τι, ξαφνικά ξέρω καλύτερα; Εχω το θέσφατο; Ξαφνικά ο αρκούδος ξέρει περισσότερα;

Αντε γαμήσου αρκούδε. Αν δεν μπορείς να πείσεις τον κόσμο να μην το επισκέπτεται, αν δεν μπορείς να δείξεις πόσο λάθος είναι η ύπαρξή του, με λόγια, με επιχειρήματα – με την γαμημένη την λογική, δεν χρειάζεσαι κανέναν φωστήρα, σωτήρα, ΕΣΡ, κράτος, κυβέρνηση, δολοφόνους, μαφία, τρομοκράτη, αστυνομία να το κλείσει για λογαριασμό σου.

Αν δεν είναι η λογική αρκετή, μαλάκα μου, συνέχισε να προσπαθείς.

Και αν κάποιος πυροβολήσει, μαλάκα μου, ρώτα τον, όπως ρώτησες και σένα, «και ποιος είσαι εσύ ρε μαλάκα που καθαρίζεις για λογαριασμό μου;»

Και ποιος είσαι εσύ ρε καργιόλη που θα μου πεις τι να βλέπω και τι όχι; τι πρέπει να υπάρχει και τι όχι;

Αν μειδίασες στην είδηση για το κλείσιμο του τρωκτικού αρκούδο μου, είσαι πολύ μαλάκας. Όχι γιατί δεν έπρεπε να κλείσει. Αλλά γιατί βρέθηκε κάποιος να το κάνει για λογιαριασμό σου.

Είσαι πολύ λίγος αν κάποιος το κάνει για λογαριασμό σου.

Και εκεί που έλεγες οτι είσαι ‘ο τίποτα εγώ’ για να δείξεις ότι αν δεν ξέρουν όλοι, το να ξέρει ένας δεν αρκεί ποτέ, τώρα, μαλάκα μου, ήρθε κάποιος άλλος για να σου πει οτι είσαι ‘ο τίποτα εσύ’. Ο ‘εγώ ξέρω καλύτερα’.

Πιστεύεις ότι έχεις καλύτερο blogging σήμερα αρκούδο μου; Σκατά έχεις. Πιστεύεις ότι κέρδισες τίποτα σήμερα μαλάκα μου; Τίποτα δεν κέρδισες.

Αλλον έναν έχεις, που έχει όπλο, σε σημαδεύει, σε πυροβολά καμιά δεκαριά φορές, και σου λέει ‘εσύ είσαι τίποτα, εγώ ξέρω καλύτερα’.

Αυτό έχεις.