Yellow Journalism

Κακοδιαχείριση, «μαζί τα φάγαμε», άχρηστοι υπάλληλοι δημοσίου, φοροφυγάδες έλληνες, τεμπέληδες. Η πολιτική εκτίμηση για την κατάσταση-κρίση στην οποία βρισκόμαστε (η οποία ειρήσθω εν παρόδω είναι τόσο πανευρωπαϊκή-παγκόσμια που δεν αξίζει καν μία Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου απο ότι φαίνεται) από τους επαγγελματίες πολιτικούς είναι, σε γενικές, και πολλές φορές ειδικές γραμμές, προκαθορισμένη.

«Φταίμε (ίσως), αλλά (σίγουρα) ξέρουμε την λύση» – ή κάπως έτσι. Αρκεί να μην βγούμε από το κάδρο της εξουσίας.

Αυτή είναι η κατάσταση, την έχω αντιληφθεί (μα, όχι ακόμα, αποδεχθεί).

Έτσι είναι.

Το πρόβλημα όμως, δεν έχει έναν πατέρα. Σε όλα τα επαγγέλματα, αυτών που ορκίζονται ότι θα πράξουν τίμια, ο πολιτικός, ο πολίτης-ψηφοφόρος, ο εφοριακός,ο γιατρός, ο δικαστής, ο σκουπιδιάρης, ο διανομέας πίτσας, υπάρχει και ένα επάγγελμα που ξεχωρίζει.

Και με την άδειά σας, θα το θέσω προ των ευθυνών του, για όλα τα δεινά που ζούμε σήμερα.

Του δημοσιογράφου.

Από τον πολιτικό, δεν περιμένω πολλά. Υπάρχουν ικανοί, και μέσα στην βουλή, και ξεχωρίζουν. Υπάρχουν και οι βρομιάρηδες, άλλοι ξεχωρίζουν, άλλοι όχι, κάποιους τους ξέρουμε, κάποιους όχι, κάποιοι φέρουν ευθύνες, κάποιοι άλλοι είναι, τελικά, αθώοι και θύματα πλεκτάνης. Το ίδιο και στην αστυνομία, το δικαστικό σώμα, τους νομοθέτες, τους γιατρούς, τους τυπογράφους, τους καταστηματάρχες, τους ντελιβεράδες.

Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί; Η εργασία τους, πλην των εισαγγελέων, δεν είναι ούτε να ερευνούν, ούτε να καταγγέλλουν ομοίους τους που παραστρατούν. Μπορούν να το κάνουν, και είναι αξιέπαινοι (και εξαιρετικά μόνοι τους συνήθως) όταν το κάνουν, αλλά, δεν είναι βασική τους υποχρέωση.

Μόνο ένα επάγγελμα έχει ως υποχρέωση να ρωτά, να ερευνά, να αποκαλύπτει, να ελέγχει, να εμφανίζει την αλήθεια από όπου και αν προέρχεται:

Του δημοσιογράφου.

Είτε ο επίορκος είναι πολιτικός, είτε είναι κατασκευαστής, είτε είναι δημοσιογράφος, είτε είναι τυροπιτάς στην ομόνοια, ο μόνος που περιμένω, που απαιτώ να κάνει ο,τι μπορεί για να εμφανίσει την αλήθεια, είναι ο δημοσιογράφος.

Γιατί; Που; Πότε; Ποιος; Τι;

Σε κάθε περίοδο που, ας το θέσω ευγενικά, κέντρα εξουσίας χρειάστηκε να έχουν πλήρη έλεγχο στον κόσμο, το πρώτο θύμα ήταν η δημοσιογραφία.

Πρώτα η λογοκρισία, και μετά όλα τα άλλα. Πρώτα ο έλεγχος της αλήθειας, και μετά, όλα τα άλλα. Πρώτα η σπίλωση της πληροφορίας, και μετά, ΜΕΤΑ, όλα τα άλλα.

Όσοι δεν ξέρουν ποιος ή τι ήταν ο Γκέμπελς, πολύ καλά θα κάνουν να ερευνήσουν και να μάθουν μερικά πολύ χρήσιμα πράγματα γι’ αυτόν.

Είχαμε κακούς πολιτικούς; Είχαμε. Ακόμα και ο πιο αθώος ή κομφορμιστής θα το παραδεχθεί ελπίζω. Είχαμε κακούς πολίτες; Ναι, είχαμε. Είχαμε τους πολιτικούς που μας άξιζαν, το κράτος που μας άξιζε, την ποιότητα δημοκρατίας που άξιζε στις απαιτήσεις μας;

Ναι, ας απαντήσω.

Όλα αυτά όμως, κατά την ταπεινότατη γνώμη μου, είναι απόλυτα λογικό, είναι σίγουρο κι’όλας πως αλληλοστηρίζονται. Κακοί πολιτικοί που δημιουργούν κακούς πολίτες, ή κακοί πολίτες που εκλέγουν, και ενίοτε δημιουργούν κακούς πολιτικούς. Και όλοι αυτοί μαζί, να δημιουργούν κακή δημοκρατία, κακό κράτος, κακό παρόν και κακό μέλλον.

Μα όση δύναμη και να έχουν όλοι αυτοί, το μόνο, αυτό που βρίσκω απεχθέστερο όλων των άλλων, είναι να δημιουργείται κακή δημοσιογραφία.

Δημοσιογραφία που ανέχεται, που υποκρύπτει, που πληρώνεται, που εκβιάζει ή εκβιάζεται, που μετατρέπει, που αλλοιώνει, που ψεύδεται, που ξεπουλιέται.

Ψάχνω, διαρκώς ομολογώ, να βρω πως κόβουμε τον ατέρμονο κύκλο κακού που έχει δημιουργηθεί και εξαπλώνεται. Για να εξαλείψουμε τους κακούς πολιτικούς, πρέπει να έχουμε καλούς πολίτες. Για να το πετύχουμε, πρέπει να τους μορφώσουμε, να τους εξυψώσουμε την αξιοπρέπεια, να ξαναορίσουμε το δίκαιο και το δημοκρατικό. Για να το πετύχουμε, ο μόνος τρόπος που μπορώ να βρω, είναι να εισχωρήσει σ’ αυτόν τον φαύλο, σιχαμένο κύκλο της ενημέρωσής τους η σωστή, τίμια, αξιοπρεπής δημοσιογραφία.

Ειλικρινά, αυτήν την στιγμή, δεν βλέπω άλλη λύση. Πρέπει να ξεκινήσουμε από την Αλήθεια.

Τα μέσα, καθημερινά, εξατομικεύονται. Δημοσιογράφοι εκδίδουν δικά τους κείμενα, είτε έντυπα, είτε ηλεκτρονικά. Η γνώμη, ή η πληροφορία, δεν περνάει πια από ενδιάμεσους νταβατζίδες. Είναι στο χέρι μας, αποκλειστικά, η στήριξή τους. Θα έχουμε και απογοητεύσεις, θα έχουμε και επιτυχίες. Άλλωστε, η επόμενη μάχη, κυρίως από αυτούς που, θυμηθείτε την αρχή του ποστ μου, θέλουν τον έλεγχο της εξουσίας, θα γίνει για να σταματήσει η φωνή τους. Και η φωνή όλων μας.

Ο θυμός είναι μεγάλος. Ο λογαριασμός της ασυδοσίας μας, της ανοχής ή της αδιαφορίας μας για ένα σιχαμερό σύστημα που έχει πλοκάμια παντού και συντηρείται με κάθε κόστος μας έχει φανεί -δικαίως ή αδίκως- πικρός, και ιδιαιτέρως σκληρός. Ως κακοί ως τώρα πολίτες, με κακές (πλειοψηφικά το κρίνω) ως τώρα, επιλογές, το βλέπω δύσκολο να μην τιμωρήσουμε αδιάκριτα, δίκαιους και αδίκους, πιο σκληρά από ότι πρέπει, και με καμία αίσθηση λογικής αυτούς που μας πλήγωσαν.

Δεν θα είναι ένα όμορφο τέλος.

Η ελπίδα μου, ίσως η μοναδική που μου έχει απομείνει, είναι η καλή, δίκαιη, ερευνητική δημοσιογραφία. Ή θα ανθίσει αυτή, κατακεραυνώνοντας πρώτα απ’ όλους το ίδιο το σινάφι της, για να αποδεσμευτεί από τα δεινά που την καθιστούν καθηλωμένη, ή, και το πιστεύω χωρίς να το ελπίζω, θα είναι η πρώτη που θα δεχθεί την οργή των απατημένων.

Αν η δημοσιογραφία τώρα της αντιγραφής και του κάθε ΑΠΕ γίνει η δημοσιογραφία της έρευνας, αν η κάθε είδηση που κάνει έναν πολίτη να αναρωτιέται τι κρύβεται πίσω της, έχει και έναν δημοσιογράφο να το αποκαλύψει, θα οδηγηθούμε, πιστεύω ή ελπίζω, σε μία ειλικρίνεια που θα μας λυτρώσει. Αλλιώς, έχει μόνο κάτω από εδώ και μπρος

Ας ελπίσουμε όλοι μαζί να συμβεί το πρώτο. Εγώ τουλάχιστον το ελπίζω.

One thought on “Η άκρη του νήματος

  1. Αν η δημοσιογραφία τώρα της αντιγραφής και του κάθε ΑΠΕ

    σε τι αναφέρεσαι;;

    Πιστεύεις ότι τα μπλογκ είναι δημοσιογραφία; Είναι οι μπλόγκερ (εν δυνάμει, θεωρητικά) δημοσιογράφοι; Τι ξεχωρίζει έναν δημοσιογράφο από εναν μπλόγκερ;

    Τι είναι για σένα δημοσιογραφία;

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.