(νέο πόστ-ξαφνιαστήκατε;)

Εχουμε και λέμε.

Αναφέρω οτι είμαι σχεδόν καλά στην υγεία μου, αρκετά εκτός δικτύου, δεν ασχολούμαι με τα κοινά..

…άλλωστε, άμα διαβάζεις τους σωστούς ανθρώπους, ξέρεις τι θα γίνει, ΠΡΙΝ γίνει.

Νομίζω;

Επιστρέφω τάχιστα, λαμόγια! 🙂

Ε, εντάξει, μιά χαρά είμαι. Καλά το περνάω (προς το παρόν) – αλλά είναι με την …βούλα: ο αρκούδος πάσχει από λοιμώδη μονοπυρήνωση.

Η όπως αλλιώς διάολο γράφεται αυτό το διαολόπραγμα.

Επίσης, τράβηξα του Χριστού τα πάθη, κυρίως από γραφειοκρατεία και …ιατροκρατεία, και όχι τόσο απο την ασθένεια.

Το καλύτερο κομμάτι της ιστορίας στην διάθεσή σας (είναι μεγάλο, μην βαρεθείτε – τα καλά είναι στο τέλος):

Η μαλακία αυτή, για να βρεθεί, εκτός απο τις εξετάσεις αίματος, χρειάζεται και μία ειδική εξέταση. Από την δεύτερη εβδομάδα της ασθένειας, η γιατρός του νοσοκομείου που πήγαινα να με δουν, μου την είχε γράψει:

«Επειδή εμείς δεν την κάνουμε, να πας σε ένα μικροβιολογικό κέντρο, όπως είναι η Διάγνωση, για να δουμε αν πάσχεις πράγματι απο αυτό.»

Ψάχνω στην περιοχή μου, υπάρχει Διάγνωση, πηγαίνω να την κάνω.

Ωραια γραφεία, κόσμος πέρα δώθε, ελεύθερο γραφείο πληροφοριών.

Καθίστε, κάθομαι. Τι μπορούμε να κάνουμε για σας; Ε, δεν μου κάνετε αυτήν την εξέταση να δούμε τι κουβαλάω; ασφαλώς και βεβαίως μου λέει η κοπέλα. Πόσο θα κάνει; ρωτάει το αρκούδι

Παρένθεση: έχω ρωτήσει δύο ανθρώπους. Τον πατέρα μου και την κοπέλα μου. Υπολογίζουν 30 με 40 ευρώ. Κλείνει η παρένθεση.

Πόσο θα κάνει; ρωτάει το αρκούδι (το έχει κάνει και ο Φώσκολος αυτό με την επανάληψη, είναι για να μην χάνετε το ρου της ιστορίας).

196 ευρώ μου λέει η χαμογελαστή υπάλληλος.

…

Ε, λέω δεν έχω τόσα λεφτα – και προκαταβολή παίρνουμε μου λέει η λευκή ρόμπα, το φαντάζομαι λέω, αφήστε, θα πάω στο ΙΚΑ να τα κάνω τσάμπα.

Παρένθεση: Οι μυημένοι μπορούν να χαμογελάσουν ελεύθερα. Κλείνει η παρένθεση.

Συνεχίζω τον γολγοθά μου (υπάρχει και προηγούμενο μέρος, θα σας το πω άλλη φορά) και παίρνω στο 184. Για μία εξέταση αίματος; Θα πάτε στο κοντινότερο ΙΚΑ σας (στην Δροσοπούλου), θα σας δει παθολόγος και θα σας γράψει αυτός την εξέταση.

Μαϊστα. Το κλείνω το ραντεβού, και σκέφτομαι σοβαρά το blog μου, ενεργοποιώ την μνήμη μου. Εδώ, θα γελάσουμε λέω.

Πάω στον παθολόγο. 10-14:30 λέει το χαρτί αλλά αυτή – που έχει το παιδί της στο δωμάτιο να παίζει αμέριμνο – θα φύγει στις 12. Μας ενημερώνει τους απέξω που περιμένουμε – για να μην υπάρχει παρεξήγηση. Επιπλέον, είναι και στα αρχίδια της, καθώς της λέιπει ένα συνταγολόγιο που δεν το έχουν φέρει, αλλά δεν παει και η ίδια να το πάρει (τι, να αφήσει το παιδί μόνο του; αναίσθητοι είσαστε;), φεύγει κάπου μισή ώρα να πάει να πιεί καφέ, τέτοια πράγματα.

Εν ολίγοις, κάποια στιγμή φωνάζει τον αρκούδο, σκάω μύτη (έξω απο την πόρτα, μέσα δεν μπήκα ποτε) τι θέλετε εσείς; να, μία εξέταση. Μου φτιάχνει το παραπεμπτικό, θα πάτε πάνω να κλείσετε ραντεβού.

«Πάνω» έχει ποιο σοβαρούς υπαλλήλους, μου κλείνουν για την μεθεπόμενη ημέρα.

Την μεθεπόμενη μέρα, σκάω μύτη. Τρία είναι τα γραφεία, ένα δουλεύει. Όλοι (κάπου 40 άτομα) περιμένουν έξω απο αυτό. Δύο-τρείς υπάλληλοι έχουν (με το συμπάθειο) κυριολεκτικά γαμηθεί στην δουλειά εκεί μέσα. Με φωνάζουν, κάθομαι, κάνω έτσι το χέρι μου – με ρωτάει η κοπέλα: τι εξέταση είναι; Τις δίνω το χαρτί.

Α, όχι, μου λέει, ΕΜΕΙΣ δεν κάνουμε αυτήν την εξέταση.

Χι-χι-χι.

Μα, λέω (χωρίς να τα παίρνω με την κοπέλα, τι φταίει αυτή) παθολόγος που «δουλεύει» τρεις ορόφους πιο κάτω μου την έγραψε, και γραμματέας που δουλεύει έναν πιο πάνω μου την έκλεισε ραντεβού.

Τι να σας κάνω; μου λέει η κοπέλα.

Ελα ντε; Πρέπει να φταίνε οι ορόφοι. Διαφορετικό υψομετρικό.

Θα πάτε τρεις ορόφους πιο πάνω να σας πουν πότε και που πρέπει να πάτε.

Πάω (δεν με τρομάζουν εμένα τα υψομετρικά).

Στον υπάλληλο (αφού μου βαράει καμιά 10ριά σφραγίδες στο χαρτί) του λέω τι θα κάνω; δεν έχω 195 ευρώ για αυτή την παπαριά. Τράβα μου λέει στην Παμακάριστο, εκεί θα στην κάνουν.

Αντε καλά.

Φεύγω (να ‘ναι καλά η Ελεάνα με το αμαξάκι της) και πάμε Παμακάριστο.

Καινούργιο σκηνικό.

Δεν έχει πολύ κόσμο. Στο λογιστίριο (που πρέπει πρώτα να περάσω) υπάρχει μία εμφανής ουρά, ενώ κάθε φορά που τελειώνει με έναν πελάτη, πατάει ένα κουμπί, και αλλάζει ένας αριθμός πάνω απο το κεφάλι της. Πάω να πάρω νούμερο.

Δεν έχει νούμερα.

Απο ότι καταλαβαίνω, σταμάτησε να έχει νούμερα εδώ και ώρα. Στέρεψε. Έτσι είναι κυρίες και κύριοι, δεν γεμίζουν μόνα τους αυτά τα πράγματα (πάντα αναρωτιόμουνα). Την ευσυνειδητη υπάλληλο, όμως, δεν την σταματάει αυτό. Το κουμπί το πατάει μετά απο κάθε πελάτη, και ανακοινώνει τον αριθμό.

Οταν έρχεται η σειρά μου, την ενημερώνω, παρεπιπτώντως, οτι τσάμπα βαράει γιατί η μηχανή που γεννάει χαρτάκια, στέρεψε – δεν γεννάει πια. Με ευχαριστεί με μία ελαφρά συγκίνηση. Περιμένει. Της λέω τι θέλω. 30 ευρώ μου λέει.

Ώπα, ώπα. για μισό. Παρένθεση εδώ. Τριάντα ευρώ η Παμακάριστος, εκατόν ενενήντα έξι η Διάγνωση; Αντιλαμβάνεται κανείς το σοκ που έπαθα; Ναι; Να συνεχίσω; Ευχαριστώ.

Πλερώνω με χαμόγελο, παίρνω τις αποδείξεις – γιατί και αυτά που έδωσα, το ΙΚΑ μου θα μου τα επιστρέψει. Το ΙΚΑ μου. Αχουτο.

Πίσω μου η κοπέλα χτυπάει το κουδούνι. «Να περάσει το 77». Δύσκολα κόβεται το χούϊ.

Στο αιματολογικό, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Χαρτάκια υπάρχουν ένα σωρό. Πίνακας με αριθμούς δεν υπάρχει (δεν μπορείς να τα έχεις όλα – σωστά;).

Χαμογελάμε, παίρνουμε αριθμό.

Εχουμε το 87, παίρνουν αίμα απο το 83. Χαζεύουμε τον κόσμο, μπροστά μας η πόρτα που οδηγεί στο μικροβιολογικό. Με κωδικό.

Ωπ, ενδιαφέρον.

Μια κοπέλα με την απαιτούμενη συνοδεία της -φίλης της- νοσοκόμας περνάει, μπαίνει με το έτσι θέλω, κύριε Βασίλη τι κάνετε, καλά είναι ο κύριος Βασίλης, που παρεπιπτώντως είναι και ο γιατρός που παίρνει το αίμα. Αφού παίρνει το αίμα, εκτός σειράς, πηγαίνει στο μικροβιολογικό, η φίλη της νοσοκόμα πατάει τον κωδικό δεν ανοίγει οι πόρτα. Οι δίπλα μου, που πετάξανε κάτι ωραιότατα καρφιά όταν βγήκε η κυρία γελάνε, αλλα δεν ξέρω γιατί. Οταν μπήκαν και άλλοι αργότερα κατάλαβα – ο κωδικός ήταν τόσο εύκολος (μπορούσε να τον δει ο οποιοσδήποτε) που πρέπει να είσαι τελείως βλάκας για να τον δώσεις λάθος.

Ζώον με περικεφαλαία.

Μπαίνω στο αιματολογικό, δείχνοντας το χαρτάκι μου. «Δεν υπάρχει λόγος» μου λέει ο κυρ-Βασίλης, «Πως», του λέω «για να τηρούνται οι τύποι. Να μην μπαίνει ο καθένας όποτε θέλει εδωμέσα». Σωστά, ο κυρ-Βασίλης, πράος άνθρωπος, καταλαβαίνει το υπονοούμενο, κατεβάζει το κεφάλι.

Μαζί με τον κυρ-Βασίλη υπάρχει και ένας νοσοκόμος. Απο την πρώτη στιγμή δεν με πείθει οτι θα καταφέρει να μου πάρει αίμα. Αφού μου ψηλαφίζει τα χέρια κανα δίλεπτο φωνάζει τις ενισχύσεις: «κυρ Βασιλη έρχεστε λίγο; δεν του βρίσκω φλέβα».

Έρχεται το βαρύ πυροβολικό, ο κυρ Βασίλης αυτοπροσώπως. Πράος άνθρωπος. Με ψηλαφίζει και αυτός, ούτε αυτός μου βρίσκει, μου λέει θα σας πάρω απο δω, το απο δω είναι στον καρπό κοντα του αριστερού μου χεριού.

Μωρε απο το μάτι μην μου πάρεις, καί απο όπου καταλαβαίνεις πάρε μου.

Καθώς με τρυπά, τον ρωτάω:

-Πόσο καιρό θέλουν οι εξετάσεις;
-Πέντε με δέκα μέρες.
-Α, καλά.

Μετά απο λίγο, πιέζω την τύχη μου:
-Επειδή τελειώνει η αναρωτική μου άδεια, είναι εύκολο να μάθουμε αν θα είναι σε 5 ή σε 10;
-Φυσικά, να πάω να ρωτήσω.

Πράος άνθρωπος.

Το έχει πάρει το αίμα, το χέρι με πονάει ολίγον-τι, επιστρέφει:

-Δυστυχώς έχω άσχημα νέα: θα πάρετε αποτελέσματα στο τέλος του μήνα (του Αυγούστου). Η μοναδική υπάλληλος παίρνει άδεια οπότε…
Κάγκελο εγώ. Η άδειά μου τελειώνει στις 8/8.
-Πόσο χρόνο κάνουν τα άλλα ιατρεία;
-Κάπου 5 με 10 ημέρες, αλλά ελάτε μαζί μου να ρωτήσουμε το μικροβιολογικό.

Πάω, μου ανοίγει, πετάει σε μία χοντρή μικροβιολόγο «αυτός είναι ο νεαρός» και την πουλεύει πριν αρχίσουν τα δύσκολα. Πράος άνθρωπος.

Προσπάθώ -σκληρά- να συννενοηθώ με την μικροβιολόγο:

-Τι θέλετε; αφού σας είπαμε. Αν δεν σας αρέσει, ακυρώστε την εξέταση.
-Αν πάω αλλού, πόσο χρόνο κάνουν κανονικά;
-Δέκα με δεκαπέντε μέρες.
-Εσείς πότε θα μου δώσετε αποτελέσματα;
-Τέλος του μηνός. Αν δεν σας αρέσει, ακυρώστε την εξέταση.
-Αυτό που θέλω είναι την βοήθειά σας. Αν έτσι και αλλιώς κάνουν και οι άλλοι δεκαπέντε μέρες, και εσείς μου τις δώσετε σε 16-17, τότε δεν έχει νόημα να πάω αλλού. Απλώς θέλω να καταλάβω πόσο καιρό κάνουνε.
-Αν θέλετε, μπορείτε να πάτε στο Γεννηματά.
-Μπορώ να πάρω το αίμα μου; Γιατί εδώ δυσκολεύτηκαν πολύ να μου πάρουν και δεν θέλω να περάσω την ίδια ταλαιπωρία.

Αυτό δημιούργησε μία σύγχιση. Δεν πρέπει να έχει ξαναζητήσει κανείς το αίμα του πίσω. Στην αρχή μου λένε όχι, αλλά το μελετάνε, το συζητάνε (πολιτισμός, δημοκρατία, τετοια πράγματα) και μου λένε ναι.

-Δεν θα το πάρουνε, αλλα μπορείτε.

Το ποσό είναι τριάντα ευρώ (και το αγαπημένο μου ΙΚΑ θα μου τα ΄δωκει πίσω, γιατί με αγαπάει και αυτό). Μπορώ να κάνω μία εξεταση εδώ, αλλά να πάω και στο Γεννηματά, να κάνω και μία εκεί. Μπορεί να μήν λειπει η μοναδική υπάλληλος για διακοπές και να πάρω νωρίτερα τα αποτελέσματα.

-Καλώς, σας ευχαριστώ. Θα κάνω την εξέταση και εδώ, και εκεί.
-Οπως καταλαβαίνετε. Αλλα τα αποτελέσματα θα τα πάρετε τέλος του μηνός.

Θέλω να καταλάβετε την ψυχολογία μου εδώ. Εχω αντιληφθεί απο τα τεκτενόμενα, οτι αυτή η εξέταση είναι τόσο σπάνια που την κάνουν ελάχιστα νοσοκομεία και αν πάς σε ιδιωτικό μικροβιολογικό, θα πληρώσεις τον κώλο σου.

Στο μεταξύ η Ελεάνα που περιμένει έξω και έχει ακούσει όλη την κουβέντα έχει γίνει (και αυτή) έξω φρενών. Βρίσκει στον κατάλογο το τηλέφωνο ενός γνωστού της ιδιωτικού μικροβιολόγου στην περιοχή της.

-Πόσο κάνει αυτή η εξέταση;
-τριάντα ευρώ
-πότε θα πάρουμε τα αποτελέσματα;
-Αυριο.

Ωπ. Καινούργια λέξη στο λεξιλόγιο μας. Αυ-ρι-ο. Με το λογικό κόστος, αποτελέσματα άμεσα.

-Μας πήρανε αίμα. να το φέρουμε;
-Φυσικά, εγώ χρειάζομαι μόνο ένα πήγμα.

Χαράς ευαγγέλια. Πηγαίνω στο αιματολογικό να ακυρώσω την εξέταση.

-Μπορώ να ακυρώσω την εξέταση γιατί βρήκα κάποιον που μου δίνει αποτελέσματα αύ-ρι-ο;
-Φυσικά (Πράος άνθρωπος).
-Μπορώ να πάρω το αίμα μου ή το έχετε δώσει στο μικροβιολογικό;
-Οχι, εδώ το έχουμε. Μισό λεπτό να σας δώσω το χαρτί και το αίμα. Τί όνομα;
-Αρκούδος.

Το χαρτί βρίσκεται αμέσως. Το άιμα όμως καθυστερει. Είναι καμιά τριανταριά φιάλες, αλλά με αρκούδος δεν βρίσκει τίποτα.

-Α, να μου λέει, αυτό θα είναι. Είχα γράψει λάθος το όνομα.

….

Ορίστε; Έγραψαν λάθος το όνομα; Ήμουν η αιματολογική εξέταση νούμερο 96 εκείνης της ημέρας μόνο, και γράψανε λάθος το όνομα;

Για να σας δώσω ιδέα του λάθους, αντι να γράψουνε για παράδειγμα Γεωργόπουλος, γράψανε Γεωργακόπουλος.

Μικρό, αλλα σημαντικό, το επώνυμό μου είναι εξίσου διαδεδομένο.

Μέχρι το τέλος του μηνός, 5-6 Γεωργακόπουλοι θα έχουν περάσει σίγουρα.

-Μην ανησυχείτε, δεν υπάρχει Γεωργακόπουλος, εσείς είσαστε – σίγουρα.

Εκεί τελειώνει η λογική. Φέρτε το λέω, να τελειώνουμε (μην κάψουνε κανέναν κακομοίρη οτι έχει λοιμώδη και τρέχει) Το βάζω στην τσέπη.

Πληρώνομαι στο λογιστήριο παίρνοντας τα λεφτά μου πίσω.

Πάω στον μικροβιολόγο. Μόλις ακούει την ιστορία, πετάμε μαζί την φιάλη στα σκουπίδια. Μου παίρνει αίμα – με την μία και εντελώς ανώδυνα. Κοιτάει τις προηγούμενες εξετάσεις μου και μου δίνει συμβουλές, συστάσεις.

Τα αποτελέσματα τα παίρνω την επομένη, και πληρώνω τριάντα ευρώ.

Θέλετε καλό κλείσιμο; Δεν έχω. Αλλά σας υπόσχομαι να χαμογελάσω με τις παρατηρήσεις σας.

Την τελευταία εβδομάδα, εν μέσω πυρετών, νοσοκομείων και εξετάσεων η αλήθεια είναι οτι σας αμέλησα λιγάκι.

Οι τελευταίες εξελίξεις με θέλουν, μετά απο απίστευτη γραφειοκρατεία, να κάνω εξετάσεις αίματος για να δουν αν έχω …λοιμώδη μονοπυρήνωση.

Οι εξετάσεις θα γίνουν την άλλη εβδομάδα, εως τότε θα είμαι με την απορία:

Να σας δίνω φιλιά κλείνοντας το κάθε post ή θα σας κολλήσω;

Βρε, μιλάμε για πυρετό.

Ασταμάτητα τριανταοχτώ-και-κάτι απο την Πέμπτη το πρωϊ. Η φήμη λέει οτι πρόκειται για ίωση που θα κρατήσει -ωχ- κοντά μια εβδομάδα.

Και, για να έχει μεγαλύτερη πλάκα, ο φορτιστής μου είναι στην δουλειά, οπότε το κινητό μου το ανοίγω μία φορά την ημέρα (και αν).

Αλλά γιατί αγχώνομαι; Τσαμπα μαστούρα που λέει και ο Πανούσης…

Δεν καταλαβαίνω τίποτα.

Οι (μικρομεσαίοι) έμποροι είναι εναντίον. Οι εργαζόμενοι το ίδιο. Οι μεγάλες (πολυεθνικές επι το πλείστον) επιχειρήσεις υπερ.

Στον πλανήτη ΠΑΣΟΚ, εντελώς τυχαία, διαβάζω:

Τι με τσίμπησε και …ξύπνησα;

Λοιπόν, αυτούς τους δυο, Ανδριανόπουλο και Μάνο δεν τους διάλεξε τυχαία ο Παπανδρέου, να κοσμήσουν το ψηφοδέλτιο Επικρατείας.

Τους διάλεξε γιατί έχουν ιδέες και τις υπερασπίζονται με γνώση και επιχειρήματα, πράγμα πολύ σπάνιο στην αφρόκρεμα των πολιτικών ανδρών και γυναικών, δυστυχώς, όπως μαρτυρεί η τηλεοπτική μας θητεία και …εκπαίδευση…

Οι Ελληνες είμεθα λαός ταξιδιωτικός, λέμε συχνά, αλλά οι σημερινοί μας πολιτικοί είναι αγκυροβολημένοι στην παράδοση της πολιτικής των αβανταδόρων και της πατρωνείας του λαού, και δεν νοιάζονται και πολύ για την πνευματική τους ανάπτυξη. Αντιθέτως… όσο πιο προβλέψιμοι και …στάνταρ τόσον ευκολύνεται και η δουλειά των τηλεμαγίστρων που κανονίζουν συνθέσεις για το επόμενο σιώου…

Χρειάζονται λοιπόν, να τους ξυπνάει από καιρού εις καιρόν και κάποιος γνήσιος αντίλογος, ώστε να βοηθούνται να ξεσκονίζουν και να ξεκαθαρίζουν τις ιδέες τους–αν έχουν…

Αλλά ως είδηση διαβάζω:

«Δεν το διάβασα, θα το διαβάσω το παραμύθι που καταθέσατε κ. Μάνο. Ωστόσο, πρέπει να σημειώσω ότι γίνονται περίεργα πράγματα. Εσείς, μαζί με τον κ. Ανδριανόπουλο, εκλεχτήκατε με το ΠΑΣΟΚ και είστε προνομιακοί συνομιλητές του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά σημειώστε ότι προκαλείτε αναταραχή με τις απόψεις που καταθέτετε και ταράζουν τα νερά του τέλματος του ΠΑΣΟΚ» επισήμανε ο κ Σιούφας.

Περίεργες εποχές ζούμε…

Είχα πάει στην εκκλησία του Αγίου Προφήτη Ηλια, στο Παγκράτι.

Για τρια-τέσσερα τετράγωνα γινόταν χαμός: ήταν αδύνατον να περπατήσεις στο πεζοδρόμιο. Το «παζάρι» είχε κλείσει κάθε πρόσβαση.

Φτάνουμε στην εκκλησία, εγώ μένω έξω. Γύφτισσες και γυφτόπουλα τριγυρίζουν πουλώντας κεριά(!) για να ανάψεις μέσα στην εκκλησία. Μυρωδιές, θόρυβος από τις γεννήτριες που τροφοδοτούν τα κιόσκια, φωνές, μέσα λειτουργία, κόσμος με κονκάρδες της ενορίας, για λόγους που δεν ξεκινάω καν να αντιληφθώ, τραπεζάκια με ταμπελίτσες «ενισχύστε τον Ιερό Ναο Αγίου Ηλία» και κεριά με κουτιά-κερματοδεκτες.

Και γύρω γύφτοι, που γυρίζουν δεξιά και αριστερά, κρατώντας παράνομα κεριά στα χέρια, ζητούν τον οβολό σου – βουίζοντας αδιάκοπα, σαν μελίσσι.

Κάποια στιγμή, νεαρός ψηλός, αξύριστος αλλά στην μόδα με κρεμ κοστούμι, πηγαίνει -εντελώς αθόρυβα- κοντά σε μία γύφτισσα που κουβαλάει ένα μάτσο κεριά. Κάτι βγάζει απο την κωλότσεπη, μοιάζει με ταυτότητα. Το δείχνει – τελείως φευγαλέα.

«Φυγε απο δώ!» της φωνάζει, όχι τόσο δυνατά ωστε να ακούσουν οι γύρω, αλλά αρκετά ωστε να καταλάβει οτι μιλάει σοβαρά.

Η κυρία φεύγει, επιστρέφει όμως αμέσως καθώς κάτι ψάχνει. Ο νεαρός δεν είναι πιά εκεί.

Απο την άλλη μεριά, προβάλλει ένας αδύνατος τύπος, σκυθρωπός και άγριος. Κρατά στην αγκαλιά του ένα μωρό παιδί, δύο τρία ακόμα παίζουν στα πόδια του.

Η γύφτισσα κάτι του λέει – αυτός απαντά φανερά εκνευρισμένος υψώνοντας την φωνή του. Αυτή φεύγει με τα πιτσιρίκια, αυτός μένει κρατώντας το μάτσο του με τα κεριά, το μωρό στο χέρι, ζυγώνοντας τους περαστικούς.

Ο νεαρός αστυνομικός(;) ξανάρχεται, ξαναδείχνει την ταυτότητα(;) που έχει στην κωλότσεπη, γρήγορη προβολή, την ξαναβάζει μέσα, «φύγετε απο εδώ κύριε» του λέει.

Φεύγω και εγώ.

*

Πότε έγιναν τέτοια καρναβάλια οι ναοί; Δεν είμαι άνθρωπος της εκκλησίας ιδιαιτέρως, δεν θέλω να είμαι «τηλεκατευθυνόμενος» αλλά η σκηνή που ο Χριστός (χωρίς να μπαίνουμε στην λογική του υπαρκτού ή όχι) διαλύει τα παζάρια των πωλητών έξω από τον χώρο σύναξης μου είχε δημιουργήσει μία σωστή εικόνα.

Φταίει η εκκλησία; ίσως, ίσως και όχι. Στην αυλή της (κυριολεκτικά και μεταφορικά) πάντως γίνονται όλα αυτά.

Φταίνε οι πιστοί, που τα ανέχονται; Ισως, ίσως και όχι. Αλλά αν εγώ ήμουν πιστός, θα προτιμούσα να εκκλησιαστώ στο εκκλησάκι στο βουνό, αντί για τον μεγαλόπρεπη ναό.

Στα σχεδόν ερημωμενα εκκλησάκια (αντιθέτως από τους ναούς) δεν κάνουν παζάρια.

Μήπως εκεί είναι το πρόβλημα;

Μήπως η μεγαλοπρέπεια φέρνει μαζί της την υπεροψία, και αυτή με την σειρά της όλα τα υπόλοιπα; Μήπως το να εκκλησιάζεσαι μαζί με τους πολλούς, για να δείξεις οτι ανήκεις μαζί τους οδηγεί σε λάθος λόγους εκκλησιάσμού; Μήπως οι άνθρωποι που φορούν κονκάρδες ενορίας, ξεχνούν γιατί εκκλησιάζονται;

Ισως. Ισως και όχι.

Πάντως, με την υπεροψία τσαντίζομαι, συχνά.

Και την τιμωρώ με την απαξιώσή μου.

Τον καιρό που άλλοι κλείνουν, τούτος ανοίγει καινούργια πόρτα…

Ρίξτε μιά ματιά, όχι για τίποτα άλλο, αλλά γι’ αυτό:

Λέω να ερωτευτώ (εσάς ή τον εαυτό μου).

Μία εβδομάδα μακρυά απο την Αθήνα, έχασα:

Τα σενάρια για την τρομοκρατική επίθεση στο Λονδίνο, περί παραπλάνησης αθώων μουσουλμάνων οτι δήθεν πρόκειται για τέστ. Οτι ο Ολυμπιακός έκλεισε φιλικό με την Λίβερπουλ. Την επιστολή Χριστόδουλου. Την απάντηση Παπανδρέου. Του Γεωργίου. Το ατύχημα του Μαλιακού. Την αύξηση στις αντικειμενικές αξίες. (Την μείωση των υποκειμενικών αξιών). Τον Μπίσκαν. Τα μέτρα που μας …έφερε το Λονδίνο. Οτι γράφουμε, καταγράφεται. Το τζόκερ (δεν το έχασα: έπαιξα, και έχασα). Το νέο βιβλίο του Χάρι Πότερ.

Αλλά ΤΙ απο όλα αυτά δεν ήξερα; Απο ποιά απο όλα αυτά είμαι φτωχότερος;

Αστειεύστε;

Θυμάμαι έντονα, απο την προηγούμενη εβδομάδα, ένα μπάνιο στον Κριό, στην Παροικιά. Μόνοι στην παραλία, εγώ και η Ελεάνα. Απολυτη ησυχία. Τα καράβια περνάνε απέναντι, κουβαλώντας κόσμο απο την παραλία, στην Παροικιά. Η θάλασσα λάδι. Στην τέλεια θερμοκρασία. Σηκώνομαι και κάνω βουτιά απο το λιμανάκι. Δεν φυσάει, και έξω το ίδιο ζέστη κάνει. Παίζουμε μπάλα. Μαθαίνω καινούργιο τρόπo να κολυμπάω. Ο ήλιος δύει. Οι φωτογραφίες βγαίνουν λίγο περίεργες, αλλά το αποτέλεσμα είναι ενισχυτικό μνήμης.

Ούτε μία φορά (αντίθετα απο το παρελθόν) δεν πήγε το μυαλό μου στον πολιτισμό. Στην Αθήνα. Στα «γεγονότα».

Αλλού είναι η ζωή, ώρες – ώρες.

(σύντομα θα σας έχω και φωτογραφίες…)

Το γραφείο γεμάτο χαρτιά. 150 email, περιμένουν να διαβαστούν (καλά, όχι όλα – τα περισσότερα έχουν γίνει απο άλλους). Αρκετές δουλειές να καλυφθούν, να γίνουν, να τρέξω.

Ο κόσμος βλέπει την καινούργια μου μπλούζα, με τον Αστερίξ, και γελάει.

Ξεγελάω την επιστροφή μου, με χαμόγελα 🙂

Newsflash από Πάρο:

Ο καιρός είναι εκπληκτικός -stop. Το νησί, πανέμορφο -stop. Η θάλασσα, όπως πρέπει. stop. Η Ελεάνα χαμογελάει -stop. Περνάω κα-τα-πληκτικά -stop.

Δεν μου λείπετε, μα καθόλου -stop.

Ο πιτσιρίκος (που δεν έχει ανάγκη τα link μου) αυθαδιάζει άλλη μία φορά, λέγοντας πράματα που όλοι, λίγο ως πολύ, σκεφτόμαστε.

Τώρα που έβγαλε τα comment, δεν θα έχουμε την χαρά να δούμε και την αντίδραση.

Για ρίχτε μιά ματιά…

Αλλά φυσικά, υπάρχει και η άλλη γνώμη από τον NetPen στο blog του «Για σκέψου»:

Το post του πιτσιρίκου όμως με αγανάκτησε. Με αγανάκτησε με το τεκμήριο «συνενοχής», που συνάγει από το γεγονός ότι κάποιος σπουδάζει στην Αγγλία ή πήγε εκεί για ψώνια, για τις βόμβες που πέφτουν στα κεφάλια αθώων στο Ιράκ.

Όλο εδώ.

Οσο για την θέση μου; Η βία φέρνει βία, η οποία φέρνει βία, η οποία…

Περισσότερα εν καιρώ.

Thanks Bill.

Ετοιμασία για διακοπές. Κατ’ αρχάς εισιτήριο.

Με έχετε πολλές φορές ακούσει να τα …χώνω σε εταιρείες που δεν κάνουν καλά την δουλειά τους, right? Να έχω παράπονα, και να είμαι γκρινιάρης.

Αλλά εδώ, έχουμε το αντίθετο:

Εχω σκοπό να φύγω την επόμενη εβδομάδα για διακοπές. Ζεύγος και αμάξι, ταξιδάκι εβδομαδιαίο για Πάρο.

Συνήθως το εισιτήριο είναι πρόβλημα – πόσο μάλλον τώρα που θα μας κάνει παρέα το τουτου. Φιλαράκι στην Πάρο, ο Νίκος ο Πώλος, έχει ταξιδιωτικό γραφείο.

Το επισκέπτομαι δικτυακώς.

Γράφει καθαρά και ξάστερα παραγγελίες και αποστολή εισιτηρίων; Γράφει. Ok λοιπόν, αφήνω τις γνωριμίες κατά πέρα, και παίρνω ως ανώνυμος. Το σηκώνει μία κοπέλα, η Μαριλένα.

Το και το, ταξιδι τότε, me, η καλή μου και το αμαξάκι της. Καλώς μου λέει η Μαριλένα. Δυστυχώς δεν έχω σύστημα τώρα, θα μου δώσετε τα τηλέφωνά σας να σας καλέσω εγώ;

Ωπ. Προσέξτε αυτήν την τρισχαριτωμένη λεπτομέρεια: θα με καλέσουν ΑΥΤΟΙ.

Πέντε λεπτά μετά, χτυπάει το τηλέφωνο. Αυτό το καράβι φεύγει τότε. Να το κλείσω; Πόσο; Τόσο (κάπου 20 ευρώ φθηνότερα από τις τιμές που μάθαμε στην Αθήνα). Ωραιότατα. Να το κλείσουμε – μισό λεπτό: το courier; Δική μας χρέωση λέει η Μαριλένα. Θαυμάσια. Πως θα πλερώσετε; Κατάθεση στην τράπεζα (είχε και πιστωτική, αλλά ντροπή να τα βάλω εκεί, θα πέσει η τράπεζα να με πλακώσει). Ωραία, μου λέει η Μαριλένα, εγώ κανονίζω αποστολή με courier, κάντε αύριο την κατάθεση, και στείλτε το με fax.

Ωπ. Προσέξτε αυτήν την δεύτερη τρισχαριτωμένη λεπτομέρεια: Θα στείλει τα εισιτήρια ΠΡΙΝ δει την κατάθεση.

Πράγματι, δίνω στοιχεία, κανονίζουμε την αυριανή πληρωμή, έρχεται το αύριο.

Τα εισιτήρια με περιμένουν στο γραφείο ΠΡΙΝ ΚΑΝ κάνουμε την κατάθεση.

Την κάνουμε, στέλνουμε το fax, τηλεφωνώ για να ευχαριστήσω.

Ολα καλώς.

Να μην πω ευχαριστώ; Να μην τους διαφημίσω απο το blog μου για: 1) την ευγενική συμπεριφορά, 2) την εξυπηρέτηση, 3) την καλή διάθεση και 4) την πιστωτική εμπιστοσύνη;

Αμα λέω τα κακά, ξέρω να λέω και τα καλά. Οχι;

 ? 

–>

Βασικά, στην αρχή χαθήκαμε. Δεν είχαμε ιδέα πως θα πάμε, γι’αυτό είχα εφοδιαστεί με το πολύτιμο κόκκινο βιβλιαράκι δρόμων από το Auto Τρίτη – αλλά κατάφερα να αργήσω μισή ώρα στο ραντεβού μου με την Ελεάνα.

Anyway, φτάσαμε μέχρι την Μεσογείων, στρίψαμε σε μία μυστήρια οδό πριν την Χαλανδρίου (δεν βοηθάω, το ξέρω – αλλά εκείνη την ώρα ήμουνα mutcho χρήσιμος με τον οδηγό μου στο χέρι «Μωρό μου, ας στρίψουμε εδώ, τι λές και συ;») που ευτυχώς κατέληξε στην σωστή κατεύθυνση. Έστω και κατά τύχη.

Στρίψαμε στην Κισσάβου, και εκεί (ναι λοιπόν, το αλτχάιμερ είναι εδώ, μου χτυπάει την πόρτα, τοκ-τοκ – ποιός είναι είπαμε;) θυμήθηκα οτι είχα ξαναπάει, κάπου έναν μήνα πιο πριν στο «Ελιά και λάδι». Με λεωφορείο βέβαια, και οχι με μία κουκλάρα δίπλα μου, αλλά όσο να πεις, κάτι έπρεπε να θυμάμαι. Μισό λεπτό, κάποιος μου χτύπησε την πόρτα… Οχι; Πως μου φάνηκε..

Παρκάρουμε και μπαίνουμε στο κτίριο. Κοιτάμε τις αφίσες της εισόδου, μπας και ανακαλύψουμε που πρέπει να πάμε, έχει δρόμο και κάτω, στο υπόγειο, και πάνω. Φυσικά, το ζώον δεν έχω ρωτήσει πως το λένε το έργο που παίζει ο χριστιανός (αν πληρώνεις εισιτήριο όμως θυμήθηκα να ρωτήσω ο τσιγκούυυυνης) ένα ζευγάρι δίπλα μας λέει μάλλον στον πρώτο είναι. Ε, ας πάμε, μισή ώρα νωρίτερα έχουμε φτάσει, δεν τρέχει και τίποτα.

Ενας νεαρός μας δίνει ένα ε-ξαι-ρε-τι-κό βιβλιαράκι για την παράσταση. «Ευχαριστούμε που ήρθατε», «να ‘στε καλά να μας φωνάζετε» – αλλά κάπου εκει αντιλαμβάνομαι οτι το γκρούπ των ηθοποιών είναι μεγάλο, δεν παίζει μόνο ο Νικόλας και η αδελφή του η Τζέννη, συνεπώς μου κόβεται ο αέρας «εγώ – ξέρω – τον – ηθοποιό – και – είναι – φίλος – μου – κάντε – όλοι – πέρα» και αλλάζε σε κάτι ποιο mild.

Μπαίνουμε στην αίθουσα. Κάπου 40 άτομα (πολλά λέω;) έχουν κάτσει (οι τυχεροί) στις μπροστινές θέσεις. Εμείς στην μέση, καθόμαστε κοντά στον διάδρομο, με την μπροστινή θέση άδεια. Ο χώρος δεν είναι αμφιθεατρικός, δεν υπάρχει κλιση, εξαρτάσαι από το ύψος του μπροστινού σου. Εμ, είμαι μαθημένος στα Ster ο κερατάς, τι να κάνω;

Χαιρετάμε τον Κώστα, με την Χριστίνα και την παρέα του, η Χριστίνα βλέπει επιτέλους τον Αρκούδο από κοντά (δεν είδα εμφανή απογοήτευση στα μάτια της) ο Κωστής έχει γεννέθλια ότι που επιστρέφω απο διακοπές.

Στο μεταξύ, μία κοπέλα ψηλή, με κούρεμα που προσθέτει ύψος στο μαλλί της, κάθετε στην μπροστινή καρέκλα. Χα! Η Ελεάνα δεν βλέπει καθόλου, εγώ μόνο αν κάνω κίνηση Μελισανίδη με τον ώμο μου. Κάτι που -φυσικά- ενοχλεί τους απο πίσω μου, γιατί στο μεταξύ τα 40 άτομα έχουν γίνει 60-70 (πολλά λέω;)

Μπροστά μας, ένα σκηνικό πάρκου, με δέντρα και καρέκλες.

Τα φώτα σβήνουν, και η μπροστινή μας φεύγει ανοίγοντας εκπληκτικά το οπτικό μας πεδίο.

Σιγά σιγά μία γυναικεία φιγούρα πλησιάζει, και κάθετε σε έναν από τους πάγκους, πλάτη σε εμάς.

Πάνω της, σιγά – σιγά ξεκινάει ένα κουκλοθέατρο…

…Κάπου μιά ώρα μετά, επανήλθαμε στην πραγματικότητα. Στο μεταξύ είχαμε γελάσει, είχαμε απολαύσει μία εξαιρετική Αγγελική Παρέμβαση, τα βέλη που δεν πηγαίνανε πουθενά, τρομάξαμε με το μπαμ, ξαναγελάσαμε όταν ο ληστής που βρήκε μητέρα χτύπησε -άθελά του- το κεφάλι του στο δέντρο, συγκινηθήκαμε, χειροκροτήσαμε τον Νικόλα -ασταμάτητα-, τον/την γιαγιά που ντύνεται μία νοσοκόμος – μία γιαγιά (και κάνει την φωνή του/της αναλόγως) και τραγουδάει αισχρά, ξανασυγκινηθήκαμε, γελάσαμε με τις εκφράσεις της «Αγγελικής» εκτός εικόνας, απορήσαμε όταν η Τζέννη βγήκε στον διάδρομο στην μέση του θεατρικού, ξαναγελάσαμε με τις «δεν είμαστε τρελές», ξαφνιαστήκαμε με το πως οι εικόνες που αρχικά δεν είχανε νόημα στην συνέχεια γινόντουσαν το θέμα, το επόμενο σκέτς, μείναμε άφωνοι με το τέλος…

Ρε Νικόλα, γέλασα, συγκινήθηκα, ξαφνιάστικα. Ομορφη δουλειά, με μεράκι φτιαγμένη. Να το τυπώσεις αυτό και να τους το δείξεις. Μπράβο σε όλους.

Χειροκροτάγαμε διαρκώς. Ορθιοι. Ηταν η πρώτη από τις τρεις παραστάσεις, ο Νικόλας μου είπε οτι στην τελευταία έγινε χαμός, κυριολεκτικά. Βγήκαν όλοι, με την «Αγγελική» να τους παίρνει από το χεράκι, και τους χειροκροτήσαμε όλους, το ίδιο.

Εγω, το ομολογώ δημοσίως, συγκινήθηκα. Η μισή ντροπή δική μου, η μισή δική τους.

Βγήκαμε έξω, και μετά απο μία στάση, κατεβήκαμε στα καμαρίνια(;) των ηθοποιών. Ολα τα παιδιά μου φαίνονταν γνωστά. Οι κοπέλες του θεατρικού έκαναν τσιγάρο για το άγχος που -υποπτεύομαι- δεν φεύγει τόσο εύκολα – ο παππούς και η γιαγιά, πολύ νεώτεροι από πριν έφευγαν για να το γιορτάσουν. Ο Νικόλας, δεν αστειεύομαι, είχε ουρά για συγχαρητήρια, και λουλούδια για τα παιδιά ερχόντουσαν από παντού. Μαλακία μου, δεν σκέφτηκα να πάρω και εγώ για να του δώσω.

Φύγαμε γεμάτοι. Σταματήσαμε για φαϊ λίγο ποιο κάτω, και βλέποντας τον Νικόλα, τον σταμάτησα για να του κάνω πλάκα: «Τώρα που έγινες αστέρι, κούνα το χέρι σου σαν να χαιρετάς τους θαυμαστές σου, έτσι και αλλιώς κάποιος θα σε ξέρει».

Μακάρι να κράταγε μία ζωή.

Υ.Γ. Εγώ πάντως βρε κερατά, αμα έχεις DVD από την παράσταση, και δεν μου το δώσεις, θα το βάψω μαύρο το blog μου, στο λέω απο τώρα.

Σας το λέω μία και καλή:

Πήγα στο θεατρικό του Νικόλα, στην «Αγγελική Παρέμβαση» και πέρασα καταπληκτικά.

Υπέροχη δουλειά, αξίζει τον κόπο.

Είναι ελαφρύ, χαρούμενο και συγκινητικό θεατρικό, με όμορφο σενάριο και πολύ χαριτωμένους ηθοποιούς. Το μεράκι ξεχειλίζει, η όρεξη φαίνεται -καμιά φορά και το αθώο τρακ- η διάθεση σε συνεπαίρνει και σένα. Απο ένα σημείο και μετά, χειροκροτάγαμε σε κάθε μικρή ιστορία, χωρίς καν να καταλαβαίνουμε οτι το κάνουμε στην μέση της παράστασης.

Μπράβο στα παιδιά, για το μεράκι τους κυρίως – αλλά άφωνος με την «Αγγελική Παρέμβαση» που ρωτάγαμε ο ένας τον άλλο μετά την παράσταση: σίγουρα δεν είναι επαγγελματίας ηθοποιός; (όταν το δείτε, θα καταλάβετε τι εννοώ)

Είναι και απλό: Βγήτε στην Πεντέλης, και στρίψτε δεξιά στην Κισσάβου. Στο 11 (σχετικά κοντά στην Πεντέλης) φτάσατε. Χάρτες εδώ ή εδώ.

Δεν χρειάζετε να ξέρετε κανέναν, η είσοδος είναι δωρεάν.

Προλαβαίνετε: δύο παραστάσεις έμειναν, σήμερα Κυριακή, και αύριο Δευτέρα.

Μετά πάπαλα, το χάσατε.

Ξαναλέω: Αξίζει τον κόπο.

Οι λεπτομέρειες για το πως πέρασα, από Τρίτη.

Υ.Γ.: Φιλική συμβουλή: απέναντι από τον χώρο του θεατρικού, λίγο πιο κάτω, στο νούμερο 14 της Κισσάβου, υπάρχει το κατάστημα «Ελιά και λάδι», του Γιάννη Γούτη. Αν πάτε Δευτέρα, σας συμβουλεύω να πάτε λιγο νωρίτερα και να περάσετε απο εκεί, έχει πολύ νόστιμα (και χρήσιμα) πράγματα…

Λοιπόν, εντάξει, ήρθε η ώρα:

Πείτε με κακομοίρη.

Αλλά τούτο το βραχιόλι που είχαν σήμερα τα ΝΕΑ, είναι α-πα-ρά-δε-κτο…

Σχέτο λάστιχο… Αηδία. Δεν με βλέπω να το φοράω. Το πλήρωσα και δεν διαμαρτύρομαι, καθώς τα λεφτά πάνε σε καλό σκοπό, αλλά κρίμα να μην μπορείς να το φορέσεις.. Ελπίζω (και εύχομαι) να μην είναι έτσι τα πρωτότυπα, και αυτά να είναι μόνο ελληνική «πατέντα» μεταξύ ΝΕΩΝ και ActionAid…

Πάλι το λέω: Κρίμα.

Υ.Γ. Εχει κανείς σας ΑΓΟΡΑΣΜΕΝΟ τέτοιο βραχιόλι; Είναι και το επίσημο έτσι;

 ? 

–>