Ο Χάρρυ Κλυνν, ήταν πάντα ένας πρωτοποριακός και εξαιρετικά ευφυής κωμικός – ειδικά όταν κανείς τον βλέπει με το βλέμμα του αποστασιοποιημένου παρελθόντος.

Κατ’ εμε βέβαια, δεν ήταν ποτέ κατ’ αρχάς κωμικός. Ήταν πάντα ένας άνθρωπος που είχε την οξυδέρκεια να δει και να μας παρουσιάζει τον χειρότερο εαυτό μας, αλλά είχε ταυτόχρονα την ευαισθησία – επειδή μας αγαπούσε τόσο πολύ – να το διανθίζει με χιούμορ για να μην μας πληγώσει.

Και εμείς, που βλέπαμε το δίχως άλλο την άσχημη εικόνα στον καθρέπτη μας, είχαμε την ασφάλεια να γελάσουμε με την εικόνα, αντί να θυμώσουμε μαζί του και να αποτραβηχτούμε από την κριτική.

Λαμπρό, και τόσο φιλοσοφημένο ως τακτική, που θα άξιζε περαιτέρω ανάλυσης και έρευνας η διαδικασία του.

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι τα τελευταία χρόνια, οι νέες γενιές γνώρισαν έναν άλλον Χάρρυ από αυτόν που γνώρισα εγώ, στην δική μου γενιά. Αυτό δεν είναι περίεργο – οι άνθρωποι αλλάζουν, οι εποχές γύρω τους αλλάζουν, οι συνθήκες που τους επηρεάζουν αλλάζουν.

Παρότι ο Χάρρυ Κλυνν των τελευταίων ετών ήταν υπερβολικά θυμωμένος για τα δικά μου γούστα (δικαίως, ή αδίκως, δεν έχει σημασία), όσοι τον γνωρίσαμε νεότεροι ζήσαμε με την εικόνα (και ίσως μέναμε σ’ αυτήν) και την εποχή που, και για την πιο ενοχλητική πολιτική στιγμή που έπρεπε να περιγράψει, έβγαζε τον εαυτό του απ’ έξω, τσαλακωνόταν και αυτοσατυριζόταν και ο ίδιος όσο χρειαζόταν, αρκεί να εξηγήσει όσο πιο υπομονετικά μπορούσε το λάθος που έβλεπε.

Το βέβαιο ήταν ότι, ειδικά τα παλιά χρόνια, κακία δεν μπορούσε να του κρατήσει κανείς – ειδικά εκείνοι που έσφαζε, με το γάντι ή χωρίς.

Και αυτό (ειδικά για έναν άνθρωπο που δεν άφησε σε χλωρό κλαρί κανέναν) δεν μπορεί παρά να πιστωθεί ως σπουδαίο κατόρθωμα…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.