Κατεβαίνω την Σόλωνος. Εκεί είναι τι; η Νομική; Οι τοίχοι είναι μπλέ απο τις αφίσες. Καμία 30 άτομα, πιτσιρικαρία, ακούνε το Life Is Life – αλλά το «νανα να νανα» του ρεφραίν αντικαθιστάται τεχνηέντως με το «γαμώ το ΠΑΣΟΚ», τραγουδισμένο ομαδικά, από τους συγκεντρωμένους.
Ο κόσμος που κατεβαίνει την Σόλωνος, ακούει και κουνάει το κεφάλι του.
Τι πάει στραβά με αυτά τα παιδιά;
Δεν είμαι κομματικοποιημένος, και είμαι ελάχιστα πολιτικοποιημένος. Είμαι, θέλω να πιστεύω, αμυδρά κοινωνικοποιημένος, με την λογική οτι τα προβλήματα δεν λύνονται με ταμπέλες κομματικής ή ακόμα και ιδεολογικής κατεύθυνσης.
Αλλά ακόμα και έτσι, αν ήμουν πολιτικοποιημένος, μέλος της ΔΑΠ της ΠΑΣΠ ή Οννεδίτης, ή Νεοδημοκράτης, τίποτα, τίποτα δεν θα δικαιολογούσε αυτή την συμπεριφορά.
Εκτός αν ήμουν ‘οπαδός’.
Αλλά δεν είναι καθαρή, αγνή βλακεία ο οπαδισμός; Και δεν είναι πολύ επικίνδυνη όταν έχει να κάνει με το μέλλον, το ουσιαστικό, το βασικό μέλλον μας;
Απο εκεί δεν θα βγει ο επόμενος πρόεδρος της ΔΑΠ; Της ΟΝΝΕΔ; Ο βουλευτής; και αυτά τα παιδιά, με την θλιβερή βλακεία που τα δέρνει, ποιον θα εκλέξουν;
Και με τι κριτήρια;
Δικό τους το κόμμα, δικό τους το πρόβλημα. Αλλά πάντως, εκτός απο θλιβερό και επικίνδυνο, είναι για κλάματα.
Προσέξτε: Δεν διαφωνώ με την ύπαρξη κομματικά οργανωμένων – ειδικά σε αυτή την ηλικία.
Ας υπάρχουν.
Αλλά αυτή η εικόνα είναι για κλάματα.
Loading...
Αρκούδε έχεις απόλυτο δίκιο. Όμως πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν το 90% όσων γράφονται στη ΔΑΠ-ΠΑΣΠ το κάνουν για έναν από τους κάτωθι λόγους:
– Να βρουν γκόμενα/ο
– Να βρουν τα θέματα για τις εξετάσεις
– Να πηγαίνουν σε πάρτυ
– Να σταματήσει να τους πρήζει ο/η ήδη κομματικοποιημένος κολλητός/η.
Αλλά και στις αριστερές-ίζουσες / ανεξάρτητες παρατάξεις τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα. Κι αυτό γιατί εκεί τα μέλη κατά κανόνα ζουν μια παρατεταμένη εφηβεία που τους επιτρέπει να
– κατηγορούν τους πάντες και τα πάντα πίσω από μια ασαφή συνθηματολογία του τύπου «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» (στον άλλο κόσμο που θα πας κοίτα μη γίνεις σύννεφο)
– πίνουν μπύρες/μπάφους/άλλα
– ρίχνουν γκόμενες/ους
– πηγαίνουν επαναστατικό τουρισμό στη Γένοβα/Κούβα/Σηάτλ.
Βεβαίως εξαιρέσεις υπάρχουν, και δεν αφορούν μόνο άτομα που εξαργυρώνουν τη συμμετοχή τους με πολιτικές θέσεις άμα τη αποφοιτήσει.
Αλλά το γεγονός ότι σήμερα οι δαποπασπίτες τραγουδάνε βανδή και τα αλλά που αναφέρεις έχει να κάνει και με το γεγονός ότι σήμερα, εν αντιθέσει με το 70-80 χουμε σταθερή δημοκρατία, ελευθερία του λόγου και όλα τα σχετικά. Τα όποια, μεγάλα, σύγχρονα πεδία διεκδίκησης δεν επαρκούν για να συνθέσουν ένα ενιαίο συλλογικό πρόταγμα που θα εξέφραζε ένας Θεοδωράκης.
Κατά τη γνώμη μου βέβαια, το γεγονός ότι σήμερα μπορείς να μιλάς, να συννενοήσαι και να φτιάχνεις ad hoc συμμαχίες για τα σημαντικά επιμέρους (πχ λεφτά για την Παιδεία), χωρίς να κολλάς σε ιδεοληψίες και αγκυλώσεις του στυλ «δε μιλάω με αριστερούς/δεξιούς/γαύρους/καθολικούς κτλ» είναι κατ’ αρχήν θετικό.
Όπως θετικό είναι το γεγονός ότι στις διαδηλώσεις για την ειρήνη, το Παλαιστινιακό κτλ, συμμετέχουν πλέον άνθρωποι ανεξαρτήτου ιδεολογικής προέλευσης.
Ως προς τα συνθηματάκια, let the boys be boys. Όσο θα γαμήσω εγώ τη Ζυγούλη – highly improbable – τόσο θα γαμήσουν κι αυτοί το ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ ή τον Μπους ή οποιονδήποτε άλλο παραλήπτη της καζούρας. Προσωπικά, το πρόβλημά μου είναι μόνο αισθητικής φύσης και δεν το επεκτείνω σε συμπεράσματα του τύπου «η σημερινή νεολαία κτλ»
Σε κάποια φάση βέβαια καλό θα ήταν να καταλάβαιναν αυτοί οι νεολαίοι ότι καλή και άγια η πλάκα, καλό το γήπεδο, αλλά οι φοιτητικές παρατάξεις θα πρέπει και να παρατάσσουν που και που και το έργο τους στους φοιτητές προς κρίση. Αμήν και πότε…
Το γεγονός οτι μπορείς να μιλάς και να μην κολλάς σε ιδεολογίες – ιδεοληψίες δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με την ΔΑΠ/ΠΑΣΠ ή τις κομματικόποιήσεις της νεολέας.
Αντιθέτως, το ξύλο που πέφτει, αγρίως μερικές φορές, ανάμεσα στα νιάτα που θα αναλάβουν μετά απο μας, δεν πέφτει ούτε στους μεγάλους – που στο κάτω κάτω της γραφής, ΑΥΤΟΙ πληρώνουν και τους φόρους του κάθε μαλάκα.
Θετική και η Παλαιστίνη και τα λοιπά συγκεντρωτήρια (sic) αλλά ούτε εδώ βοηθούν οι οργανώσεις όταν αντί να γίνει ΜΙΑ και καλά οργανωμένη πορεία, γίνονται τρεις, πέντε, δέκα, αναλόγως των οργανώσεων. Έχω βρεθεί πολλές φορές να αναρωτιέμαι αν το μέρος που επέλεξα στην πορεία είναι οργανωμένο, γιατί δεν θέλω να δώσω ψήφο σε κανένα φούστη.
Τα παιδιά ας είναι παιδιά. Αλλά η σοβαρότητα και η σοβαροφάνεια, είναι διαφορετικά πράγματα, όπως και ο χαβαλές με την μαλακία – αν περιμένω κάτι απο αυτούς τους πιτσιρικάδες, είναι η σοβαρότητα και ας ανατρέψουν όλα τα πολιτικά σκηνικά της πατρίδος μας, και ας είναι οι πιο χαβαλέδες του κόσμου τούτου.
Δυστυχώς όμως, οτιδήποτε έξυπνο απαιτεί αφοσίωση, καθαρό μυαλό και επίγνωση επιλογών και αυτό, δεν έχει σχέση με το να ρίξεις γκόμενα ή να πας σε πάρτυ.
Ο οπαδισμός, που τελικά επικρατεί, είναι ανούσιος, ανόητος, θλιβερός – και εντέλει έχει να κάνει με αυτό ακριβώς που λες στην αρχή:
Όμως πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν το 90% όσων γράφονται στη ΔΑΠ-ΠΑΣΠ το κάνουν για αυτούς τους λόγους;
Το ότι δεν υπάρχει πλαίσιο διεκδίκησης με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Ισως και τα παιδιά που ήταν πριν την χούντα να ήταν ίδια και χειρότερα.
Αλλά, ρε γαμώτο, μόνο εκεί υπάρχει δυνατότητα πολιτικής σκέψης;
Και στο κάτω κάτω, ας μου επιτραπεί να κάνω και εγώ μία υπερβολική σύγκριση:
Η «γαμώ το Πασοκ» ή «ένα-ένα-τέσσερα»;
Κρίμα δεν είναι;
ΠιΕς: Για την Ζυγούλη, με το καινούργιο σου του-του, δεν το βλέπω δα και ΤΟΣΟ απίθανο.. :Ρ
Συμφωνώ. Αγνή βλακεία ο οπαδισμός.
Θυμάσαι το ΄89; Ήμουν τεσσάρων τότε.
Ο μπαμπάς έτρεχε με το κόμμα. Τόσο που είχα μέρες να τον δω. «Μαμά, ο μπαμπάς έφυγε από το σπίτι;» τόλμησα να πω τότε.
Τώρα που μεγάλωσα λίγο δεν επιτρέπω στον ευατό μου την ίδια συμπεριφορά.
Για ποιες ιδέες άλλωστε; Πέρσι στις εκλογές είχα γνωρίσει έναν τύπο-γνήσιο «κομματόσκυλο» (πώς λέμε γνήσιο λαμπραντόρ…) που μεταξύ ποτού και κοσμικών φωτογραφιών ομολόγησε: «Χέστηκα για το κόμμα. Για μένα κοιτάω. Αν βγει το κόμμα, θα βρω θέση στο δημόσιο»…
Λυπάμαι,αλλά απαξιώ να αποκτήσω κομματική ταυτότητα και να παίξω το παιχνίδι τους. Τρεις εκλογικές διαδικασίες- τρία διαφορετικά κόμματα ψήφισα. Και δεν πατάω πια στις φοιτητικές εκλογές.
«Μια από τις τιμωρίες για τον άνθρωπο που δεν ασχολείται με τα κοινά, είναι ότι καταλήγει να κυβερνάται από κατωτέρους του» είχε πει κάποιους αιώνες πριν ο Πλάτωνας.
Εγώ δεν πιστεύω ότι υπάρχουν κατώτεροι άνθρωποι. Σίγουρα πάντως όταν δεν ασχολείσαι καταλήγεις να κυβερνιέσαι από ανθρώπους που δεν εγκρίνεις.
Ενώ είμαι αντίθετος τόσο στον δικομματισμό όσο και εν γένει στο υπάρχον πολιτικό σύστημα, το θετικό που βλέπω σε αυτά τα παιδιά είναι ότι ασχολούνται.
Σαφώς υπάρχει σε πολλούς το κίνητρο της γκόμενας/ου. Σαφώς κάποιοι προσβλέπουν σε προσωπικά οφέλη. Αλλά τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν παντού σε οικογένειες, παρέες, δουλειές.
Αυτά τα παιδιά μπαίνοντας στην πολιτική διαδικασία με τέτοια στόχευση μπορεί να αναλωθούν στο καμάκι, στα πάρτυ, να βρίζουν τους αντιπάλους τους (μετά βέβαια τα πίνουν μαζί) και κάποιοι από αυτούς μπορεί να διοριστούν και στο δημόσιο.
Οι περισσότεροι όμως θα συμμετέχουν στη Γενική Συνέλευση του Τμήματος, στη Σύγκλητο παίρνοντας αποφάσεις που κρίνουν το μέλλον το δικό τους και των συμφοιτητών τους. Αν μάλιστα είναι ικανοί θα φέρουν αποτελέσματα, αλλάζοντας προς το καλύτερο τη ζωή στο Πανεπιστήμιο και θα κερδίσουν την εκτίμηση καθηγητών και συμφοιτητών.
Πολύ δύσκολα θα φτάσουν
να γίνουν πολιτικοί. Εκεί συνήθως εμφανίζονται διάφοροι γόνοι μελών μιας κλειστής ελίτ. Οι οποίοι επίσης απαξιούν να ασχοληθούν με το φοιτητικό συνδικαλισμό!
Επειδή οι περισσότεροι από εμάς δεν ασχολούμαστε, την περασμένη εβδομάδα κάποιοι αποφάσισαν το Ευρωσύνταγμα να ψηφιστεί στη βουλή και όχι σε δημοψήφισμα!
Πολιορκητή, έχεις δίκιο.ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να συμμετάσχουμε.
Όμως στις φοιτητικές εκλογές γιατί είναι απαραίτητο να ψηφίσουμε κόμμα;
Η κάθε σχολή έχει τα δικά της προβλήματα -πέρα από τα γενικά φοιτητικά-, κι όμως στα Πανεπιστήμια αμέσως αμέσως ακούς μόνο κομματικές τοποθετήσεις: «Δωρεάν εκπαίδευση»-«Να τι έκανε το ΠΑΣΟΚ»-«ΔΑΠ=ΠΑΣΠ» κτλ.
Μήπως τελικά αν υπήρχαν γενναίες αυτόνομες προσπάθειες να υπήρχε και μεγαλύτερο ενδιαφέρον;
-Μήπως σας φοβίζουν λίγο οι δυνάμεις των παρατάξεων;;;
-Μήπως όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια;;; (για να μιλήσουμε και για ζώα τιμώντας το »αρκουδο-site»).
Δεν είναι δυνατόν να γενικοποιούμε αποφάσεις κάποιων άμυαλων μειοψηφιών που έχουν στόχο τους την κερδοσκοπία! Συμφωνώ στο ότι υπάρχουν άτομα που δεν ξέρουν τον πραγματικό λόγο ύπαρξης των φοιτητικών παρατάξεων και γράφονται για ν’ αποκτήσουν το κύρος και τον σεβασμό των υπολοίπων, αυτό όμως δε σημαίνει πως πρέπει να τους ρίξουμε όλους σ’ ενα »τσουβάλι». Τα άτομα που απαρτίζουν και στηρίζουν τις παρατάξεις είναι εκείνα που αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον στα ανώτατα-ανώτερα ιδρύματα, είναι εκείνα που γνωρίζουν κάλα τις ανάγκες των χώρων τους, έχουν ιδέες, στόχους και δε στέκονται σαν άβουλα όντα!
Τώρα αν εσείς έχετε γνωρίσει μόνο τη λυπητερή μειοψηφία των κερδοσκόπων, φροντίστε να κάνετε πιο σωστές επιλογές στις παρέες σας!!!
Όσο για τα πάρτυ και τη Βανδή χρειάζεται και η ευχάριστη νότα σε όλα τα πράγματα.. Αλήθεια εσείς δεν διασκεδάζετε;;; Δε νομίζω!