Είχα σκοπό να γράψω για τον Σακκά – θα αναρτήσω όμως, αργότερα, έναν μονόλογο που έκανα στο twitter, και που φέρνει, πιστεύω, ένα σοβαρό μέρος του προβλήματος.

Επιστρέφοντας όμως στο σπίτι, έγινε κάτι άλλο, που νομίζω ότι αξίζει να το μοιραστώ στο blog μου – όχι τόσο για να το μάθετε εσείς, αλλά, όπως σχεδόν όλα εδώ μέσα, για να το θυμάμαι εγώ αργότερα.

~

Για να σας βάλω στο παιχνίδι: Ίσως το έχω ξαναπεί, ίσως όχι – αλλά έχω μία ιδιορρυθμία, μια παραξενιά. Όλοι πιστεύουν ότι έχουν καναδύο παραξενιές, δικές τους, που δεν τις μάθανε από αλλού, έτσι και γω, έχω τουλάχιστον μία όλοδική μου:

Αν βρω χρήματα κάτω, δεν είναι δικά μου.

Άκου να δεις τι γίνεται: εγώ μεγάλωσα χωρίς πλούτη. Αυτό δεν σημαίνει δεν έχω να φάω, σημαίνει ο,τι λεφτά είχα, ήταν αυτά που κέρδιζα από την δουλειά μου – χωρίς καβάτζα καμία. Δουλεύω από πολύ μικρός, είμαι ανεξάρτητος από ακόμα μικρότερος. Δεν έφαγα από έτοιμα, δεν είχα εναλλακτικές, δεν είχα ούτε μία μέρα στην ζωή μου να πω λοιπόν, σήμερα δεν θα δουλέψω, γιατί έχω στο συρτάρι για να περάσουν καναδύο χρόνια, δεν τρέχει μία.

Όταν δεν είχα δουλειά, όντως, δεν είχα να φάω. Όταν είχα δουλειά, αλλά πληρωνόμουνα λίγα, είχα να φάω λίγα. Όταν έπαιρνα περισσότερα, είχα περισσότερα.

Ούτε λούσα, ούτε γκρίνιες, ούτε αυτοκίνητα, ούτε σπίτια, ούτε τίποτα: Είμαι ο,τι δουλεύω.

Έτσι έμαθα να πορεύομαι.

Οπότε, όταν βρω χρήματα κάτω, δεν είναι δικά μου επειδή τα βρήκα. Τα δικά μου λεφτά, τα έχω όλα δουλεμένα. Αυτά, είναι ξένα.

Έκανα λοιπόν, από μικρό, πολύ μικρό παιδί, μία παραδοχή:

Αν βρω λεφτά κάτω, έχω δύο επιλογές: Να τα αφήσω, και να φύγω. Κάποιος άλλος θα τα μαζέψει, όλα καλά. Ή, να τα σηκώσω – αλλά αν το κάνω, είναι δάνειο. Είμαι υποχρεωμένος, κάποια στιγμή στην ζωή μου, να αφήσω, κάτω στον δρόμο, εκεί που τα βρήκα κατά προτίμηση, τα διπλά. Είναι δάνειο, και πρέπει να επιστραφεί.

Αυτοί ήταν οι κανόνες της ζωής μου. Δεν έχω βρει πολλά λεφτά κάτω, αλλά τον κανόνα αυτόν τον υπηρέτησα πιστά. Και οδυνηρά, γιατί μία μέρα βρήκα ένα πεντοχίλιαρο, και ήταν δύσκολο να αποφασίσω να αφήσω δέκα χιλιάρικα κάτι χρόνια μετά – αλλά το έκανα.

Σήμερα, επιστρέφοντας, βρήκα πενήντα ευρώ στον δρόμο. Και τα σήκωσα, για πρώτη φορά στην ζωή μου, χωρίς να είμαι σίγουρος ότι κάποια μέρα, στο ίδιο μέρος, θα αφήσω εκατό ευρώ -όπως οφείλω.

Το δάνειο έγινε κλοπή σήμερα. Και ντρέπομαι λιγάκι γι’ αυτό, ομολογώ.

~

Στις δύσκολες στιγμές φαινόμαστε τι άνθρωποι είμαστε. Όταν δεν έχεις δύο παιδιά, όταν δεν σε πήραν την ίδια ημέρα από την τράπεζα, ή δεν χρωστάς δύο μηνιάτικα στον παιδικό σταθμό, όταν είσαι μόνος σου και δεν τρέχει μία αν δεν φας – όλα είναι πιο εύκολα. Είναι οι δικοί σου κανόνες, και αξίζουν όσο οτιδήποτε είσαι διατεθειμένος να στερηθείς γι’ αυτούς.

Όταν όμως έρχονται οι ευθύνες, έχεις μία επιλογή να ακουμπήσεις κάτω τα στοιχεία που σε κάνουν αυτό που είσαι, και να βρεις ποια από αυτά μπορεί να κάνουν δύσκολη την ζωή των δικών σου ανθρώπων, αυτών που εξαρτώνται από εσένα.

Και, καμιά φορά, δεν σ’ αρέσει καθόλου που κάνεις τέτοιες επιλογές. Αλλά πρέπει τουλάχιστον να θυμάσαι ότι τις έκανες, γιατί τις έκανες, να μην τις χρεώνεις ποτέ σε κανέναν άλλον, γιατί είναι δικές σου, και να προχωράς με ο,τι σου επετράπη να πάρεις, ξανά, μαζί σου.

~

Όπως είπα, τούτο το ποστ είναι αποκλειστικά για μένα. Προς το παρόν χάθηκε μόνο η σιγουριά μου ότι θα μείνω πιστός σ’ αυτά που με καθορίζουν – μπορεί, κάλλιστα, μια μέρα να ακουμπήσω εκατό ευρώ σε έναν δρόμο και να φύγω χωρίς να κοιτάξω πίσω, χαμογελώντας ανακουφισμένος που ένα δάνειο ξεπληρώθηκε. Μπορεί επίσης, κάλλιστα, να μην επιστρέψω ποτέ αυτό το δάνειο, και να χάσω ένα μέρος του εαυτού μου, των κανόνων που με ορίζουν, για ένα μισοδιπλωμένο χαρτονόμισμα των πενήντα ευρώ, σε μία δύσκολη στιγμή.

Αυτό που δεν μπορεί να γίνει, όμως, είναι να το αφήσω να ξεχαστεί σαν να μην έγινε τίποτα: Είτε έτσι, είτε αλλιώς, ο Γιάννης άλλαξε λίγο σήμερα.

Έτσι πάει, φιλαράκι.