Η άτυχη γυναίκα υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο την προηγούμενη Πέμπτη και διακομίστηκε στο Βοστάνειο νοσοκομείο της Μυτιλήνης. Παρά τις προσπάθειες των γιατρών, η κατάσταση της παρουσίασε ραγδαία επιδείνωση τις μέρες που ακολούθησαν, με αποτέλεσμα να χάσει την περασμένη Τρίτη τη μάχη για τη ζωή. Όπως διαπιστώθηκε, η 40χρονη δεν λάμβανε για μεγάλο χρονικό διάστημα τα φάρμακα για την αντιμετώπιση της αρτηριακής υπέρτασης.

[…]

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Εμπρός», η 40χρονη, που μεγάλωνε μόνη της τα δύο της παιδιά, εργαζόταν περιστασιακά τον τελευταίο καιρό, το βιβλιάριο υγείας της είχε λήξει προ πολλού και αδυνατούσε να πληρώσει τα χρήματα που απαιτούνταν για την αγορά των φαρμάκων.

[…]

Σε ερώτηση για το αν θα μπορούσε να απευθυνθεί σε κοινωνικό φαρμακείο ή να ζητήσει φάρμακα από το νοσοκομείο, μέλος του νοσηλευτικού προσωπικού απάντησε αρνητικά, εξηγώντας: «Η εκλιπούσα ήταν πολύ περήφανη για να δείξει είτε στο ιατρικό προσωπικό είτε σε υπηρεσίες του Δήμου ότι έχει ανάγκη. Θα ήταν σαν να ζητούσε ελεημοσύνη, ενώ το μόνο που ήθελε ήταν μια σταθερή δουλειά για κάποιο διάστημα, προκειμένου να συμπληρώσει τα ένσημα και να έχει ασφαλιστική κάλυψη».

News247.gr | 5 Απριλίου 2014 (Update: το newsit.gr αναφέρει ότι συγγενής της 40χρονης διαψεύδει την είδηση, η εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ επιμένει, και έχει στην διάθεσή της στοιχεία και μαρτυρίες)

Δεν ξέρω πολλά γι’ αυτήν την γυναίκα. Ξέρω ότι της είχανε διαγνώσει αρτηριακή υπέρταση και δεν έπαιρνε τα φάρμακά της, γιατί δεν της έφταναν τα λεφτά.

Στο κάτω κάτω- δεν έχει νόημα μόνο για την συγκεκριμένη γυναίκα. Τους βλέπω στην οθόνη μου, να βγαίνουν με σακούλες στα χέρια από συσσίτια. Ανώνυμοι, με το κεφάλι κάτω. Είκοσι χιλιάδες άνθρωποι τρώνε από τον δήμο, τις εκκλησίες καθημερινά. Πολλοί μένουν στον δρόμο. Πολλοί. Φαντάζομαι αρκετοί (ειδικά όσοι δεν είναι, πια, ασφαλισμένοι) δεν έχουν πρόσβαση σε φάρμακα. Βάλε όποιο όνομα θες.

Είναι τόσοι πολλοί, μα είναι και αυτή η γυναίκα.

Δεν είναι πια.

“Για τους ανασφάλιστους και άπορους συμπολίτες μας, πάντα το προσωπικό του ιδρύματος μεριμνά. Αρκεί όμως εκείνοι να απευθυνθούν εγκαίρως” δήλωσε ο διοικητής του νοσοκομείου.

Υπάρχουν και τα κοινωνικά φαρμακεία, εκτός από το να ζητήσει από το νοσοκομείο.

Δεν ήθελε.

Ντρεπόταν μάλλον.

Υπάρχει ένα πρόβλημα αδελφέ, και αν δεν το βλέπεις, γίνεται ακόμα μεγαλύτερο.

Για να επιβιώσουν, κάποιοι άνθρωποι, θες πολλοί, θες λίγοι, πρέπει να παρακαλέσουν. Πρέπει να αποτανθούν σε δημόσιες υπηρεσίες, στην εκκλησία για το φαγητό τους, πρέπει να αποτανθούν σε φίλους ή γνωστούς για μία στέγη, αν δεν τους περισσεύουν για το νοίκι. Πρέπει να ικετέψουν για λίγα χρήματα, να τα διαθέσουν όπου νομίζουν καλύτερα, σε όποιον έχει. Στον δρόμο.

Υπάρχει ένα πρόβλημα αδελφέ, και όσο κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε, γιγαντώνεται.

Το κοινωνικό κράτος αντικαταστάθηκε από …όποιον μπορεί. Από κοινωνικά μαγειρεία, χρυσαυγίτες που μοιράζουν μόνο για έλληνες, από κολλεκτίβες και στέκια.

Όποιος ρίχνει την περηφάνια του, γλυτώνει. Όποιος παρακαλάει, επιβιώνει.

Θέλω λίγο να με καταλάβεις εδώ, αλήθεια πιάνεται η ψυχή μου όταν το γράφω:

Όποιος παρακαλά, επιβιώνει.

Είμαστε λάθος, αδελφέ. Είμαστε πολύ, πολύ λάθος.

Είμαστε πολύ λάθος γιατί η επιβίωση αυτών των ανθρώπων, το ρεύμα τους, το φαγητό τους, η στέγη τους, τα λίγα ευρώ για τα απαραίτητα, αν θα έχουν ζέστη τον χειμώνα, αν θα έχουν φάρμακα δεν θα έπρεπε να είναι αποτέλεσμα ικεσίας.

Θα έπρεπε να είναι δικαίωμα.

Αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να ζητάνε με ψηλά το κεφάλι ο,τι δικαιούνται.

Αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να απαιτούν μία αξιοπρεπή μεταχείριση από το κράτος. Να ληφθούν υπόψιν τα ανθρώπινα δικαιώματά τους, και τους παρέχονται, με τον λιγότερο δυνατό κόπο.

Έτσι δεν θα έπρεπε να είναι; Πριν από πλεονάσματα, πίσω από επιτυχίες και αποτυχίες στις ιδιωτικοποιήσεις, έτσι δεν θα έπρεπε να γίνεται;

Δεν θα έπρεπε να φερόμαστε, ως κοινωνία, σ’ αυτούς τους ανθρώπους, ως ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;

Αντ’ αυτού, τους αφήνουμε να ζητιανεύουν. Όσοι πουλάνε την υπερηφάνια τους, έχουν μία ελπίδα να αντέξουν την επόμενη ημέρα. Όσοι σε πείσανε να τους δώσεις πενήντα λεπτά για το νοίκι, όσοι πήγαν στον δήμο για να τους δώσει μία στέγη, όσοι παρακάλεσαν την εκκλησία για ένα ζουμί με φακές, όσοι έσυραν την ντροπή τους σε ένα κοινωνικό φαρμακείο – θα ζήσουν.

Όσοι δεν πουλάνε την αξιοπρέπειά τους για ένα φάρμακο, θα πεθάνουν.

Βάλε όποιο τέλος θέλεις εσύ σ’ αυτό το ποστ.

Δεν μπορώ να περιγράφω άλλο τα αυτονόητα.

Update: Για την συγκεκριμένη γυναίκα όπως αναφέρει το NewsIt δεν ισχύει η ιστορία. Η εφημερίδα Εμπρός που το πρωτοδημοσίευσε, επανήλθε λέγοντας ότι έχει στοιχεία και μαρτυρίες, και επιμένει στο άρθρο της. Αν διαβάσεις καλά το post μου, θα καταλάβεις γιατί, έτσι και αλλιώς, δεν αλλάζω ούτε κόμμα από όσα έγραψα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.