Λίγες ημέρες πριν, η εφημερίδα Εφημερίδα των Συντακτών έβγαλε ένα άρθρο. Σ’ αυτό, με στοιχεία, αποκαλύπτεται ο ρόλος της ΕΥΠ η οποία παρακολουθεί ακόμα και (και όχι μόνο) δημοσιογράφους – ένας εξ αυτών, ο Σταύρος Μαλιχούδης, που κάνει (προσωπικά, θεωρώ) αξιόλογα και τεκμηριωμένα ρεπορτάζ – τις περισσότερες φορές, κριτικάροντας τον ρόλο της κυβέρνησης.

Η απάντηση του κυβερνητικού εκπροσώπου ξεκάθαρα όχι μόνο δεν διαψεύδει παρακολουθήσεις πολιτών και δημοσιογράφων, αλλά ζητά και «να μείνουν έξω από την δημόσια σφαίρα της συζήτησης», να μην ελέγξει κανείς ούτε το πως, ούτε το σε ποιούς, ούτε -κυρίως- το «γιατί». 

~

Λίγες μέρες αργότερα, ένας άνθρωπος συναντά την Ίνγκεμποργκ Μπέγκελ στον δρόμο, αργά το βράδυ. Κατά δήλωσή της, την αναγνωρίζει, σκύβει, πιάνει μία πέτρα, της την πετάει και την πετυχαίνει στο κεφάλι, και της φωνάζει «Τουρκόφιλη, να πας στην τουρκία να σε γαμάνε οι Τούρκοι» (ή κάτι αντίστοιχο), και φεύγει στο σκοτάδι – ενώ και η δημοσιογράφος τρέχει σπίτι της.

Έχει προηγηθεί αυστηρότατη κριτική από έλληνες δημοσιογράφους για την συνέντευξή της, κριτική  όπου πολλές φορές ξεπερνά τα εσκαμμένα όταν την ονομάζουν «φιλότουρκη» και εκφράζουν την ντροπή τους για κάθε στήριξη που μπορεί να δέχεται στις επιθέσεις της, αφήνουν υπονοούμενα για την στήριξή της σε Αφγανό πρόσφυγα, ότι έχει «πακιστανούς υπηρέτες» ή την παρουσιάζουν ως «γεροντοκόρη»

Αμέσως, κάνει τις ετοιμασίες της για να φύγει από την Ελλάδα -όπου αισθάνεται πλέον απειλούμενη- και μάλιστα σε συνεργασία με το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας, την Πρεσβεία της Ολλανδίας και το Ολλανδικό Κέντρο Δημοσιογράφων οι οποίοι ανησυχούν για την σωματική της ακαιρεότητα.

Στην συζήτηση, θα μπορούσαμε να εμπλέξουμε τον Ιάσωνα Αποστολόπουλο, ο οποίος δέχεται καθημερινά επίθεση στα social σε κάθε postάρισμά του για το μεταναστευτικό – από τότε που έγινε γνωστή η ματαίωσή της βράβευσής του από την Προεδρία της Δημοκρατίας. Θα μπορούσαμε να εμπλέξουμε επίσης την Ναταλία Γερμανού που τον φιλοξένησε στην εκπομπή της, και δέχθηκε και αυτή το ίδιο μερίδιο επίθεσης – κυρίως στα social.

Θα πρότεινα όμως να μην ασχοληθούμε μ’ αυτούς, ούτε καν με τον Μαλιχούδη, την Μπέγκελ και το έργο τους: Αν αφήσουμε την συζήτηση να συνεχιστεί στο τι γράφει ο ένας ή στο πως έκανε την ερώτηση η άλλη θα χάσουμε θεωρώ την μπάλα. Όχι γιατί κάνουν καλά την δουλειά τους, ούτε γιατί δεν την κάνουν καλά: κυρίως γιατί δεν θέλω να κρίνω τους ίδιους, ή το έργο τους, αλλά αποκλειστικά και μόνο (ναι, για άλλη μία φορά) το επίπεδου του δημοσιογραφικού λειτουργήματος στην Ελλάδα. Ας μείνουμε στα γεγονότα:

Μία δημοσιογράφος πετροβολείται – αποκλειστικά για το έργο της, ένας δημοσιογράφος παρακολουθείται – αποκλειστικά για το έργο του.

Και μετά;

Και μετά τίποτα.

~

Έλεγα -όχι πολύ καιρό πριν- με αφορμή την αδιανόητη ιστορία του Κ. Βαξεβάνη πως, όταν η πένες κατεβαίνουν, κάποιος θα πεθάνει.  

Είναι τρομερά εύκολο, ίσως πολύ πιο εύκολο παραδόξως από ότι παλαιότερα, ένας δημοσιογράφος να κατεβάσει για λίγο την πένα του, και αυτοί που θέλουν να δολοφονήσουν θα το κάνουν προστατευμένοι από την σιωπή. Και, δεν κινδυνεύει μόνο δημοσιογράφος – η σιωπή μπορεί να είναι για ένα αυτοκίνητο που παρασέρνει μία μηχανή στην Αμαλίας μπροστά στην Βουλή, ή καμιά δεκαριά μάρτυρες του καραβιού Noor 1, που ο θάνατός τους έχει καταντήσει πια ένα βασανιστικό σκληρό ανέκδοτο, ή μπορεί να μην είναι καν θανατηφόρο – όταν ένας εισαγγελέας φεύγει όχι μόνο από μία υπόθεση αλλά και από την χώρα, ή όταν πολιτικοί κάνουν εμβόλια πριν από όλους τους άλλους, ή όταν μία ελεγχόμενη κυβέρνηση από μία εισαγγελέα την αποκαθηλώνει τερματίζοντας την θέση της, ή όταν ένας διαιτητής δέχεται επίθεση στην μέση του δρόμου, ή, ή.

Νομίζετε ότι είναι οι μόνες υποθέσεις όπου δημοσιογράφοι βλέπουν τον εαυτό τους να εξαφανίζεται από την είδηση; Καλό θα είναι να ρωτήσουμε τον Πάρη Κουρτζίδη που, ενώ η υπόθεσή του θα καταλήξει τελικά στα δικαστήρια, αφού η εισαγγελία άσκησε διώξεις σε έναν από τους πιο ισχυρούς ανθρώπους στην ελλάδα (και κάτοχο ΜΜΕ) τον Βαγγέλη Μαρινάκη, δεν έχει φιλοξενηθεί σε (σχεδόν) κανένα μέσο να πει καν την ιστορία του. Ή, η αγωγή στελεχών «Ελληνικός Χρυσός» κατά της ιστοσελίδας alterthess.gr, που ζητά 100.000 ευρώ ως αποζημίωση, είχε ελάχιστη ή μηδαμινή δημοσιογραφική κάλυψη. Ίσως και όταν η «δημοσιογραφικά» αποκαλούμενη «επίθεση με τρικάκια» δικαιώνεται στα δικαστήρια θα μπορούσε να αποκαλέσει είδηση ή αφορμή τουλάχιστον για αλλαγή προσέγγισης – αλλά φευ. Ή, ακόμα πιο εντυπωσιακό, η αλλαγή του άρθρου 191 στον ποινικό κώδικα, που βρήκε όχι μόνο δημοσιογραφικές, μα ακόμα και δικαστικές ενώσεις απέναντί της, δημοσιογραφικά δεν δέχθηκε σχεδόν καμία κριτική. Στην Ελλάδα, γιατί στο εξωτερικό, ακόμα και οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα έδειξαν την εντονότατη ανησυχία τους για την ελευθερία της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα. Ακόμα και η δίωξη από τον Ερντογάν στην εφημερίδα Δημοκρατία (μια καθόλα εθνική υπόθεση, ιδανική για όσους χωρίζουν τους πολίτες σε τουρκόφιλους και μη) δεν είχε καμία ιδιαίτερη δημοσιογραφική αναφορά – η εφημερίδα βλέπετε (για δικούς της λόγους) έχει υιοθετήσει μία μάλλον έντονη αντιπολιτευτική γραμμή.

Την σιωπή του δημοσιογραφικού κόσμου στην στιγμή που το ΑΠΕ στην ουσία ψεύδεται (αναφερόμενο σε κυβερνητικές πηγές που, στην ουσία, είναι τα αφεντικά του) ότι ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ζήτησε τον έλεγχο των πιστών μετά από συνέντευξή του δεν θα την αναφέρω, κυρίως επειδή το ΑΠΕ απολαμβάνει πλήρως αυτήν την απουσία ελέγχου….

Οταν τόσο θορυβωδώς οι πένες έχουν κατέβει, είναι τόσο πιο εύκολο οι νόμοι να αλλάζουν προς το χειρότερο, μέσα και ειδήσεις να φιμώνονται, άνθρωποι να πεθαίνουν – επαγγελματικά, οικονομικά, φυσικά. Όταν οι δημοσιογράφοι στοχοποιούν, και ειδικά δημοσιογράφους, κάποιος ενημερώθηκε πως πρεπει να αρπάξει μία πέτρα. Μίλαμε για μια μαφία, με μία δημοσιογραφική όχι-και-τόσο κρυμμένη ομερτά, όπου (όταν δεν επιτίθενται με τις πένες τους) απλώς κανείς δεν βλέπει, κανείς δεν ξέρει και κανείς δεν μιλάει μέχρι να γίνει το έργο που έχει προγραμματιστεί. Μετά, όπως πχ με τον Καραϊβάζ, τα πράγματα παίρνουν τον δρόμο τους, είναι όλοι συντετριμμένοι, ο κλάδος θα επιβιώσει από τις επιθέσεις, και συνεχίζουμε τις ζωές μας.

…Αυτά δεν θα ακούγαμε αν η πέτρα σκότωνε τελικά την Ίνγκεμποργκ Μπέγκελ;

~

Στο προηγούμενό μου άρθρο «Το νήμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας», προσπάθησα να εξηγήσω πόσο παράλογο είναι να πιστεύει κανείς, ότι ένα κράτος που συμπεριφέρεται απάνθρωπα στους συνανθρώπους μας, θα επιλέξει να φερθεί ανθρώπινα και με αξιοπρέπεια σε εμάς. Ισχύει το ίδιο -αν όχι περισσότερο- και για συγκεκριμένους κλάδους: όπως όταν η δικαιοσύνη σιωπά, θα σιωπά για όλους όσους την χρειαστούν στο μέλλον, έτσι και όταν η δημοσιογραφία επιλέγει να σιωπά, είναι ευνόητο ότι θα σιωπήσει απέναντι σε όλους, όχι μόνο στους τωρινούς εχθρούς «μας» υπηρετώντας τους ισχυρότερους, όχι την αλήθεια.

Το ερώτημα θα έλεγα εγώ που πρέπει να μας απασχολήσει, δεν είναι πού θα οδηγήσει αυτή η Ομερτά. Ξέρουμε πολύ καλά πού θα οδηγήσει, κάθε φορά που κάποιος ξεστομίζει το «Αλήτες-Ρουφιάνοι-Δημοσιογράφοι». Ούτε πώς αλλάζει – ξέρουμε πώς αλλάζει, όταν την χρηματοδότηση της ενημέρωσής μας την αναλάβουμε αποκλειστικά εμείς, και κατανοήσουμε πως αν πληρώνει άλλος για να διαβάζουμε, θα επιλέγει και τι θα διαβάζουμε. Δεν είναι καν ποιος κερδίζει γι’ αυτήν την ομερτά – ξέρουμε ποιος κερδίζει, όχι μόνο αυτός που την παραγγέλνει, αλλά (κυρίως) όσοι συμμετέχουν σ’ αυτήν.

Αυτά, είναι γνωστά – και από το μετερίζι μου τα έχω περιγράψει πολλές φορές ως τώρα.

Μόνο ένα ερώτημα έχει απομείνει να κάνει κανείς: Μπορεί να το λέει πια κανείς αυτό «δημοσιογραφία»;

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.