Το Σάββατο έκανα μία βόλτα στην παλιά μου γειτονιά.

Μέχρι τον σεισμό του ’99, έμενα στις εργατικές πολυκατοικίες της Κηφισιάς. Ο κόσμος συνήθως άκουγε μόνο το ‘Κηφισιά’ και έχανε το εργατικές πολυκατοικίες, που δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για κανέναν που δεν έχει μείνει εκεί.

Έτσι, κάθε φορά που το έλεγα, έπρεπε να το τονίζω: Εργατικές Πολυκατοικίες.

Πέρασα εκεί αρκετά απο τα εφηβικά μου χρόνια – της Αθήνας τουλάχιστον.

Υπάρχει ακόμα εκεί ένα γήπεδο μπάσκετ, που με έκανε πολύ περήφανο για τα τρίποντα που βάραγα, ο «Κυριάκος» ένα mini market που με έκανε να αντιληφθώ τον ανταγωνισμό των «μικρών» με τους «μεγάλους» – και συγκεκριμένα με τον Βερόπουλο που έχει εκεί κοντά, τον παραλογισμό να βλέπεις δίπλα-δίπλα ένα ντάτσουν και μία μερσεντές, και, πάνω απο όλα, την αξία να έχεις ησυχία και λίγα αυτοκίνητα κάτω απο τον δρόμο σου.

Και το κόστος που έχει αυτό.

Το νοίκι ήταν καλό, αλλά η υγρασία εμφανιζόταν κάθε βράδυ, έκανε τα αυτοκίνητα να ποτίζουν και τα κόκκαλα να τρίζουν. Κεντρική θέρμανση δεν υπήρχε, χρησιμοποιούσαμε σόμπα πετρελαίου, που δεν την χώνευα πολύ, λόγω της μυρωδιάς – αλλά ζέσταινε καλά η ρουφιάνα.

Τα σπίτια ήταν τετραόροφα, οπότε δεν υπήρχε θέμα ασανσέρ.

Η απόσταση απο τον σταθμό της Κηφισιάς είναι περίπου 20 λεπτά με τα πόδια, σε μικρά, στενά πεζοδρόμια, και απο εκεί χρειαζόμουν μισή ώρα με το τραίνο (τριαντα πέντε λεπτά απο την ώρα που ξεκίναγε) για να φτάσω Ομόνοια.

Μετρημένα πράματα.

Πήγαμε λοιπόν εκεί, και κάναμε βόλτα σε -ακόμα χιονισμένα- δρομάκια. Δεν θυμόμουν τίποτα.

Μετά τον σεισμό, είχαν αλλάξει πολλά. Στο πίσω μέρος του σπιτιού είχε μία τεράστια αλάνα, χωράφια σκέτα – μετά τον σεισμό, ασφαλτωθήκανε ωστε να μπουν τα κοντέινερ των σεισμοπαθών.

Ένας μεροκαματιάρης πρωην γειτονας μου (δεν τον ηξερα καν) μου είπε οτι εκείνα τα χρόνια μετά τον σεισμό, ήταν πολύ δύσκολα…

Αρκετοι δικαιούχοι πάντως έχουν φύγει, και τα νοικιάζουν.

~

Τώρα μένω σε μία πολύ καλύτερη γειτονιά, στα Πατήσια. Πιο ζεστά, πιο κοντά, πιο εύκολα. Το σπίτι το νοίκιασα μόνος μου, και το επίπλωσα μόνος μου.

~

Παρόλα αυτά, οι αναμνήσεις κάνουν αυτό το μέρος πολύ ρομαντικό, και απο αναμνήσεις, άλλο τίποτα…

~

Το point? μία μέρα, θα φύγω απο τα Πατήσια. Θα πάω κάπου αλλού, θα τα ξεχάσω (όπως έχω ξεχάσει την Κίου, εκεί που έμενα πιτσιρικάς) και θα μ’ αρέσει πολύ περισσότερο εκεί.

Ας φροντίσω τώρα να θυμάμαι τα πάντα απο εδώ, να γελάω με τα πάντα απο εδώ και να χαίρομαι τα πάντα απο εδώ. Γιατί κάποτε θα τα νοσταλγώ.

~

Δεν είχα σκοπό να μου βγεί έτσι αυτό το post αλλά το αφιερώνω απο καρδιάς στα παιδιά που (νομίζουν οτι) κακοπερνάνε στην Ινδία 🙂 Πάρτε τα καλύτερα παιδιά, μία μέρα (σας εγγυώμαι ότι) θα νοσταλγείτε τις στιγμές που περάσατε εκεί…