(Για σενα, που είπες ένα γεια.)
Ας λάβεις υπόψιν σου οτι όλοι είμαστε (ή ήμασταν κάποια στιγμή) μόνοι, φοβισμένοι, και νιώθαμε κάτι να μας πνίγει…
…όλοι, νομίζω. Πάντως σίγουρα και εγώ.
Υπήρχαν περίοδοι στην ζωή μου που η καλύτερη δυνατόν παρέα μου, ήμουν εγώ.
Ακόμα και εγώ ήμουν πολύ μουρτζούφλης για να μου αρέσω 🙂
Ακόμα και απο μένα, κρυβόμουν.
(Ω, πόσο κρυβόμουν απο μένα)
Αλλά παρότι έχω απωθήσει αυτην την περίοδο, ως χειμώνα, τώρα, τον κοιτάω με λίγο νοσταλγία (αλήθεια!) όχι γιατι με έλκει να τον ξαναζήσω, αλλά κυρίως γιατί έχει παίξει τον πρώτο λόγο στο να είμαι αυτό που είμαι σήμερα, και να νιώθω καλά με όσα έχω καταφέρει.
Αν ισχύει και για οποιονδήποτε άλλο αυτό, του θυμίζω οτι ακόμα και ο χειμώνας, είναι υπέροχη εποχή.
Δεν υπάρχει κακός χειμώνας.
Απο αυτον τον χειμώνα εγώ έμαθα να σκέφτομαι. Βρήκα τα όριά μου. Σε καιρούς που ζητούσα να αγαπηθώ, βρήκα κάποιον να με αγαπήσει και να με καταλάβει: εμένα. (Οι άνθρωποι που ήταν μαζί μου μετά απο αυτό, σας πληροφορώ, έκτίμησαν ιδιαίτερα το γεγονός οτι ήξερα τι είμαι, τι θέλω, και τι μπορώ να δώσω. Εκτίμησαν ακόμα και το γεγονός οτι όταν δεν ήξερα, τολμούσα να το πω).
Προσπερνάω τα «Αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου, δεν θα σε αγαπήσει κανείς» όχι γιατί είναι λάθος, αλλά γιατί είναι δύσκολο να τα ακολουθήσεις. Οταν είσαι πεσμένος, δεν ενθουσιάζεσαι ιδιαίτερα με τα προτερήματά σου. Δεν τα βλέπεις καν. Ισως καλή συμβουλή θα ήταν: ψάξε να τα βρεις: Πήγαινε ένα θέατρο, ένα σινεμά, άρχισε ένα σπορ, γράψε ένα blog. Γράψε, μάθε, τραγούδα, χόρεψε, διάβασε, παίξε, μαγείρεψε, διακόσμησε, διασκέδασε. Εγώ θα πρότεινα να τα κάνεις (όποτε μπορείς) μόνος σου, όταν η ζωή σου δίνει μοναξιά (όπως και αν την πακετάρει: ως μία απώλεια, μία μετακόμιση, μία έλλειψη φίλων ή δεσμών), σου δίνει και μία θαυμάσια ευκαιρία να κάνεις παρέα μαζί σου – να φας λίγο χρόνο για να καταλάβεις ποιός είσαι. Κερδίζοντας την αυτόπεποίθησή σου, κερδίζεις και ότι άλλο ποθείς απο την ζωή.
Θα ανακαλύψεις ότι σ’ αρέσει το θέατρο, οτι σ’ αρέσει μία διαφορετική μουσική, οτι σ’ αρέσει ένας χορός.
Και σιγά σιγά, θα ανακαλύψεις οτι σ’ αρέσεις εσύ.
Και θα καταλάβεις γιατί ο χειμώνας είναι δώρο – αλλά το βλέπεις μόνο την άνοιξη.
Loading...
Πολύ όμορφο αρκούδε μου αυτό που μεταφέρεις στον άγνωστο φίλο σου! Να σαι καλά, χρειάζεται να τα ακούει αυτά κανείς και να τα κρατά πίσω από το μυαλό του μέχρι να έρθει η ώρα να γίνουν πράξη χωρίς να θυμάσαι το γιατί έγινε έτσι! Καλή εβδομάδα με χαμόγελα, Μαριαλένα
Αισιόδοξο -και συγχρόνως ρεαλιστικό. Πιστεύω πως σε τέτοιες περιπτώσεις βοηθά πολύ το περπάτημα. Βόλτες, ο (έστω κι όχι πάντα καθαρός) αέρας, πάνω από όλα η κίνηση.
«Νιώθω μαγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος» όπως λέει κι ο Παπακωνσταντίνου στο ομόνυμο τραγούδι…
Δύσκολο πράγμα να είσαι μόνος, αλλά ακόμη δυκολότερο να νοιώθεις μόνος, αν και περιτριγυρισμένος απο πολλά άτομα που όμως δεν σε «γεμίζουν». Ειδικά όταν συνηδειτοποιείς οτι αυτό ακριβώς είναι που σου λείπει – κάποιος που να σε γεμίζει. Που να διώχνει τη μοναξια. Που να σε κάνει να θέλεις να ζήσεις πάντα κάτι διαφορετικό. Μαζί του…
To κοπιάρω και το στέλνω στα..Χανιά! 😉 Μιά άλλη, μια νεανική και ώριμη φωνή! Μπράβο παιδί μου!
Θαυμάσιο ποστ. Το διάβαζα με να ενα μόνιμο χαμόγελο στα χείλια μου 🙂
Είμαι αρκετά κοντά στην φάση που περιγράφεις Αρκούδε οπότε εκτος απο τον θαυμασμό για την ευστοχία του, αυτο το ποστ μου δίνει και κουράγιο.
Μου άρεσε πάρα πολύ η φράση:
«…σου δίνει και μία θαυμάσια ευκαιρία να κάνεις παρέα μαζί σου – να φας λίγο χρόνο για να καταλάβεις ποιός είσαι»
Πολύ συχνα πραγματι χανόμαστε με αυτα που συμβαινουν γυρω μασ και στους γυρω μας, ας δούμε λοιπον την καλή ευκαιρία που μας παρουσιάζεται.
Θανάσης