Στο παρελθόν, ήταν ξεκάθαρο: Δεν είχε εισιτήρια.

Αλλά, όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν.

Όπως πάντα, δημοσιεύω την φωτό με την άδειά του. Ή καλύτερα της. Της πιο όμορφης περιπτερούς που έχω δει ποτε στην ζωή μου. Αχχχχχχ…. 🙂

Βγαίνω το βράδυ του Σαββάτου. Εγώ, ο Αντώνης, η Ινό (εκ ρωσίας), η Βερόνικα (φίλη Ινούς εκ ρωσίας) η Αγγελική, ο Κώστας (φρέσκος θείος), ο Στέφανος.

Είμαστε στο Mikes Irish Bar, που να πάτε δηλαδής, διότι εξαιρετικό το μέρος.

Ακούμε λάιβ συγκρότημα που λέγεται «Fanky» (η Ινό νομίζει οτι λέγεται «Fucky» που σηκώνει μεγάλα γέλια) και παίζει καλή μουσική με αρκετή δόση πλάκας.

Παιρνάμε καλά. Κάνουμε την πλάκα μας, γνωριζόμαστε, όξω βρέχει, μέσα φουζίτσου.

Ε, τα μέσα γίνονται όξω και κατά τις τρεις την κοπανάμε. Να βρει ο Στέφανος ταξί, βρίσκει. Κάνω και εγώ την βόλτα μου με τον Αντώνη, πάμε μέχρι το σπίτι του με τα πόδια, ανακαλύπτω για άλλη μία φορά την χρησιμότητα της καράφλας – στην βροχή είναι πολύ εύκολο να την στεγνώσεις.

Σπίτι του αυτός, πάω για ταξί.

Περιμενω αρκετή ώρα, κανα πεντάλεπτο (ναι, εσύ που κοροϊδεύεις στο βάθος, κάτσε ένα πεντάλεπτο στο κρύο, με βρεγμένη καράφλα να δεις την σχετικότητα του χρόνου και πως ένα πεντάλεπτο που με την κοπέλα σου γίνεται μηδεν χρόνος, στην βροχή γίνεται μήνας και βάλε).

Τεσπά, περιμένω.

Τσουπ – ταρίφας. Ταψί, όπως λέμε για πλάκα οι γνωρίζοντες.

Τον κόβω απ΄έξω. Τσιγαράκι, κινητό ανοιχτό σε λάθος χέρι. γμ την ατυχία μου, αλλά δεν γαμιέται, θα το πάρω. Υψώνω το κουλό μου. Σταματάει πλήρως. Ανοίγω την πόρτα.

Τεκές. Το χασίσι που πιάσανε στην Κορινθία; απο το βαπόρι απ΄την περσία; ε, εδώ καταναλώθηκε. Εν ολίγοις το τσιγάρο δεν ήτονε αθώο, ήτονε απο τα καλά, εκ περσίας, εκ πελλοπονήσου, θα σας γελάσω κύριε πρόεδρε, διότι αδαής, αλλά όσο να πεις, πως μυρίζει το δίφυλλο γνωρίζουμε.

Ασταδιάλο λέω. Αλλά, κάθομαι. Και ούτε του λέω τίποτις του ανθρώπου.

Μια χαρά διαδρομή κάναμε. Με ρωτησε κάποια στιγμή, καπνίζεις; τσου του λέω, και αυτό ήταν όλο. Και στην κουβέντα όλους Σουμάχερ τους έλεγε – δεν είπα τίποτα, και ας είμαι Μοντόγιας του λόγου μου.

Ούτε τον πονηρό έκανα. Να του πω δηλαδή σκιουζ-μη, εκ τριπόλεως το χαρμάνι, ή κάτι παρόμοιο. Τον χαζό και μήτε γνωρίζω άλλα απο τα Καρέλια.

Ουτε καν αριθμό του δεν κράτησα. Τι είμαι εγώ δηλαδής, ασφάλεια;

 ? 

–>

Σάββατο. Το πρωϊ (βάλε μεσημέρι) πηγαίνω στο πλανητάριο. Πρώτη φορά, δεν ξέρω τους δρόμους, είμαι μισή ώρα νωρίτερα. Πάλι καλά. Μισή ώρα αργότερα να μην είμαι, που το συνηθίζω κιόλα το σκαζμένο.

Μισή ώρα νωρίτερα λοιπόν, και επειδή την βλέπω λίγο village την δουλειά, με ουρά στο γκισέ, λεω ‘δεν παίρνω 2 τίκετς να τα ‘χω γιατί διόμιση αρχινάει, μην γίνει καμιά έκπληξη;’. Έτσι λέω, πάω στην δεσποινις. Πριν ρωτήσω, ενημερώνει: Για των 2.30, νο τίκετς και γουι αρε μπουκτ. Πτου, τηλέφωνο στην παρέα, ‘να γίνει 3.30, να γίνει’ αγοράζω μεταπωλημένο 3.30.

Μάθημα πρώτον: Το Σάββατο, το πλανητάριο έχει κόσμο. Ειδικά στις 2.30.

Βλέπουμε το θέαμα, φανταστικό, ωραία δουλειά, να το χαίρεσαι τον θείο σου Ελίνα μου, υπερπαραγωγή. Δύο μικρά πόιντς έχω μόνο, αλλά είναι γιατί είμαι μικρόψυχος: Λίγο θολά τα γραφικά, λίγο ζαλιστήκαμεν. Είπαμε, μικρόψυχος.

Μάθημα δεύτερον: Να πάτε όμως, και ας ζαλιστείτε λιγουλάκι, αξίζει αγρίως.

Εντέλει; Το καλόν.

Γυρίζω σπίτι. Έχω ραντεβού με παρέα που ακυρώνεται, συνεπώς ξεκινάω να φτιάξω μία μακαροναδούλα. Απλή, τυράκι και τόνο, όπως την τρώνε στο χωριό μου.

Πως την φτιάχνουν την μακαροναδούλα; Πρώτα ανάβουν το μάτι. Ύστερα, βάνουν νερό στην κατσαρόλα, και περιμένουν να βράσει.

Αυτό κάνω και εγώ. Αλλά. Α-λλά. Σε άλλο μάτι βάλαμεν την κατσαρόλα, άλλο ανάψαμεν. Και αφήκαμε και μία σακούλα, προχείρως, στο μάτι που τελικώς ανάψαμεν.

Είναι να μην σε βρεί το κακό το μάτι που λέμε.

Ξαναπάω στην κουζίνα να δώ τι έκαμε, έβρασε η σαχλαμάρα; Αμ δε. Η σαχλαμάρα κάθεται εκεί, κρύα οσάν μοντέλο τηλεόρασης. Αντιθέτως, το άλλο μάτι φροντίζει να κάψει μία σακούλα πλαστική, αφήνοντας στον αέρα άνετα έναν χημικό πόλεμο που όμοιό του ούτε οι Κούρδοι δεν έχουν γνωρίσει (επί Σαντάμ), αλλά και ένα καλώδιο βραστήρα που τυχαίως εβρίσκετω παραπλησίως της εστίας. Όχι της εφημερίδας, της άλλης. Καλά δηλαδή που ο βραστήρας δεν ήτο στο ρεύμα, διότι άλλως, όταν πήραν τηλέφωνο στον άλλο κόσμο, εγώ θα έκανα σέρβις.

Και ανοίξαμε τα παράθυρα να αντικαταστήσουμε τον εσωτερικό χημικό πόλεμο με καυσαέριο και κρύο, και παγώσαμε.

Εντέλει: Το κακόν.

Αμπιγιέζ δεν υπάρχει, μην το ψάχνετε.

Πι Ες: μία μικρή καθαρεύουσα στον λόγο μου, ασύντακτη και κακοειπωμένη, είναι διότι παρακολουθούσα διαρκώς παπάδες το Σ/Κ. Που μπορεί ο κώλος και οι τσέπες μερικών να είναι γεμάτες – αλλά ο σοβαρός και μεστός λόγος της καθαρεύουσας, όσο ζώον και μικρόνους να είσαι, σε γεμίζει σεβασμό και εμπίστοσύνη για την θρησκευτική πορεία της χώρας τούτης.

 ? 

–>

Πλάκα-πλάκα, δεν μπορώ να αντιληφθώ ΤΙ είναι αυτό που ξεχωρίζει την Αμερική από φασιστικά καθεστώτα του παρελθόντος..

Πρώτα απ’ όλα, έχουν μισθοφόρους για τις βρωμοδουλείες τους:

Ρε γαϊδούρια, λίγο ντροπή ρε…

Η εφημερίδα Απογευματινή, την Παρασκευή, σημειώνει ότι στην εκπομπή του Αlter αναφέρθηκε ότι σε αυτοκίνητο, στο οποίο επέβαιναν δύο άνδρες, η αστυνομία βρήκε μισό κιλό ηρωίνης. Ο Βορειοηπειρώτης, που ήταν γνωστός του Αρχιεπισκόπου, καταδικάσθηκε σε 6,5 χρόνια φυλάκιση, ενώ ο συνεπιβάτης του σε 12 χρόνια. In.gr

Καλός άνθρωπος ο ενορίτης σύμφωνα με τον τότε Μητροπολίτη Δημητριάδος.
Με επιστολή που δεν διαψεύδεται καν.

Για να μην πω για τα άλλα που ακούστηκαν στο Extra 3.

Λίγο ντροπή ρεεεεεεε…

Είμαι ακόμα εδώ. Απίστευτο;

Βαθιά, όσο δεν πάει άλλο.

Δεν είναι για όλους αυτό το μήνυμα. Μην σας παραξενέψει – αν δεν το αποκωδικοποιήσετε σωστά, δεν είναι για σας. Διαβάστε κάτι άλλο που να έχει περισσότερο νόημα. Τόσα γράφω ο μπαγάσας, σ’ αυτό κολλήσατε;

 ? 

–>

Εχω μια μικρή παραξενιά.

Καλά, ας το πιάσουμε απο την αρχή αυτό γιατι δεν έχω μόνο μία.
Ας πούμε καλύτερα «Εχω άλλη μία παραξενιά»:

Μην με πάρεις το πρωϊ τηλέφωνο.

Αν ακούσω το πρωϊ το κινητό να χτυπά -και μόνο που το ακούω να χτυπάει- σπάζομαι. Τι μυστήριο πράγμα; Ο μονος τρόπος να μην με πειράξει είναι να το ξέρω ότι κάποιος θα πάρει. Τα ξαφνικά, τα απροετοίμαστα με τσακίζουν.

Και για να γίνω ποιο παράξενος, τα Σαββατοκύριακα δεν με πειράζει. Τις καθημερινές είναι που με ενοχλεί.

Μέχρι να βγω στον δρόμο, είμαι ευαίσθητος στο ριγκτόουν μου. Μετά, μου περνάει.

Θα μου πεις: «γιατί δεν το κλείνεις;» Ελα μου ντε. Δεν το κλείνω το ρημάδι – μόνο και μόνο μην σκάσει τίποτα επείγον. Γιαυτό και σπάζομαι. Γιατί ο μόνος λόγος που του επιτρέπω (προσέξτε πως ξαφνικά το κινητό μου αποκτά προσωπικότητα) να χτυπήσει το πρωϊ είναι για κάτι επείγον – γι’ αυτό και πετάγομαι όταν χτυπάει.

Και, βέβαια, τίποτα επειγον δεν είναι. Ο παπάρας φίλος μου που έχει να μου μιλήσει από τον στρατό, και με θυμήθηκε «τι κάνεις ρε μπαγάσα, καλά;» και εγώ κατεβάζω τους ρυθμούς τις καρδιάς μου ξανά στο φυσιολογικό, προσπαθώντας να μην γίνω αδίκως κακός. Γιατί δεν φταίει αυτός. Εγώ φταίω.

Και φυσικά, πάει η μέρα μου. Τσακίδια.

Δεν ξέρω γιατί – δεν με νοιάζει να μάθω.

Αν είσαι εχθρός μου, πάρε με το πρωϊ. Θα το εκτιμήσω.

 ? 

–>

Δεν είχα σκοπό να ανεβάσω post, γιατί πήζω ελαφρώς, αλλά δεν μπορώ να το αφήσω να πάει έτσι…

[…]
-Ξέρεις τότε ήμουν πολύ ερωτευμένος μαζί σου.
-Τι λες; Δεν είναι δυνατόν…
[…]

Η maya παρουσιάζει το παράλληλο σύμπαν. Αυτό στο οποίο όλα γίνονται – ταυτόχρονα.

Η θέση μου, καθαρά και ξάστερα διατυπωμένη στο δικό της post.

Το ξαναλέω: υποκλίνομαι σ’ αυτούς τους ανθρώπους που ξέρουν να αγαπάνε

 ? 

–>

Οσοι είσαστε φρέσκιοι, μπήκατε εξ’αιτίας του αφιερώματος του in.gr, και κάτι σας θυμίζει η φάτσα μου, μία παράκληση:

Μην γυρίζετε τα γραφεία φωνάζοντας «Αρκούδεεεεεεε». Μπορεί να είναι απολύτως φιλικό, αλλά κάνει κάτι σε παράκρουση.

Thanks anyway.

 ? 

–>

Οδηγίες χρήσεως.

Όπως θα έπρεπε να είναι, τελοσπάντων.

Απο την εξαιρετική evita k

 ? 

–>

Περι μουσικής. Ο Varometros, έχει ένα point στην κουβέντα του, το αναγνωρίζω, αλλά διαφωνώ.

Επειδή δεν είμαι και απολύτως σίγουρος, δεν πετάγεστε να ρίξετε μία ματιά να πείτε και σεις;

Νάτο το μέλλον, έρχεται…

PS: Επειδή είμαι αρκούδος με ανεπτυγμένο το ένστικτο της έρευνας, ιδού και η επίσημη πηγή.

 ? 

–>

Γνωστή εταιρεία προγραμματιστικών εργαλείων.

Ο φίλος ο Μανώλης πάει να κατεβάσει το πρόγραμμά της. Διαβάζει τις απαιτήσεις για την χρήση και με φωνάζει.

«Γιάννη, έλα να δεις»

Δείτε και εσείς:

Απαίτηση πρώτη: I am not a citizen, national or resident of, and am not under the control of, the government of: Cuba, Iran, Sudan, Iraq, Libya, North Korea, Syria, nor any other country to which the United States has prohibited export

Απαίτηση δεύτερη: I will not download or otherwise export or re-export the Programs, directly or indirectly, to the above mentioned countries nor to citizens, nationals or residents of those countries.

Απαίτηση τρίτη: I am not listed on the United States Department of Treasury lists of Specially Designated Nationals, Specially Designated Terrorists, and Specially Designated Narcotic Traffickers, nor am I listed on the United States Department of Commerce Table of Denial Orders.

Απαίτηση τέταρτη: I will not download or otherwise export or re-export the Programs, directly or indirectly, to persons on the above mentioned lists

και, απαίτηση πέμπτη και τελευταία: I will not use the Programs for, and will not allow the Programs to be used for, any purposes prohibited by United States law, including, without limitation, for the development, design, manufacture or production of nuclear, chemical or biological weapons of mass destruction.

Ο χρήστης καλείται να τσεκάρει τα κουτιά, για να συμφωνήσει.

Αν τελικά είσαι τρομοκράτης, θα σε φυλακίσουν ΚΑΙ γιατί είπες ψέμματα στην φόρμα;

Ερώτηση 1η: Αν είμαι στο Γκουαντάναμο (της Κούβας,ε;), μπορώ να το κατεβάσω; Θέλω να κρατήσω μία βάση δεδομένων για τους φυλακισμένους που θα κάνει cross reference με τα βασανιστήρια που τους έχω κάνει – και μένουν ακόμα να γίνουν….

Ερώτηση 2η: Αν είμαι φαντάρος στο Ιράκ, μπορώ να το κατεβάσω; Το χρειάζομαι μήπως και τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας δεν ταιριάζουν με αυτά που είχα στο μυαλό μου…

Δείτε το και μόνοι σας, για να μην λέτε ότι τα κατεβάζω απο το μυαλό μου…

Πι-Ες: Μωρε αυτή που βάζει τέτοιες απαιτήσεις, καλά κάνει. Προστατεύει τα συμφέροντα της χώρας της. Είναι άλλωστε -κατά πάσα πιθανότητα- υποχρεωμένη απο τον νόμο. Οι χρήστες γιατί την υσποστηρίζουν; Δεν υπάρχει ωραιότατο open source λογισμικό για να κάνουν την δουλειά τους;

 ? 

–>

Ο Νικόλας φώναξε τους φίλους του για ένα ποτό.

Ε, αφού όπου γάμος και χαρά, η Βασίλω πρώτη, πετάχτηκα και εγώ να πω ένα γεια.

Όσοι δεν ήρθατε, χάσατε, δεν-το-συζητάω.

Περιγραφή του τι έγινε δεν κάνω για να μην εκθέσω πρόσωπα και καταστάσεις. Όσοι ήμασταν εκεί πάντως, γνωριζόμαστε πλέον καλά 🙂

 ? 

–>

Ηρθε το πλήρωμα του χρόνου και μας έφερε τραγούδια.

Η Παραμυθούπολη έγινε μουσικό κουτί!

Πολύ γλυκό κομμάτι 🙂