Τι δεν πάει καλά με μένα;

Αναρωτιέμαι εδώ και καιρό. Τις αδυναμίες μου τις έχω παραδεχθεί, και τις έχω αγκαλιάσει. Νέο έτος, υπέροχα απρόσμενο, κι’ όμως ταυτόχρονα σκοτεινό υπό το βάρος του παρελθόντος – αυτό δεν επιτρέπεται να είναι χειρότερο απο το προηγούμενο, ουτε καν ίδιο. Επιβάλλεται να είναι καλύτερο.

Κι όμως, πέρσυ τα πήγαμε τόσο καλά, που ήταν σχεδόν κατάρα. Γιατί όλα φέτος, φλεβάρης πιάνει να δεις, συγκρίνονται με τα περσινά, και χάνουν.

Οταν δεις τα πάντα, συμβιβάζεσαι μετά;

Ισως, ισως όχι. Σκοπός μου να μην αδικήσω, κανέναν, να φερθώ στον καθένα όπως του αρμόζει. Στο υπέροχο υπέροχα, στο άσχημο άσχημα, στο αδιάφορο αδιάφορα. Να είμαι ειλικρινής, με όλους, αλλά κάποιον ξεχνάω συνέχεια.

Ρε γαμώτο, ξεχνάω συνεχεια εμένα.

Αλλά καθώς δεν είμαι μόνος μου στον κόσμο, αυτά που θέλω, έχουν σχέση με τους άλλους. Τους συμπορευόμενους μου. Αυτους, που τώρα τελευταία, θαρρείς και θολώσαν κάπως στο οπτικό μου πεδίο, μουντζουρώσανε, γίναν out of focus.

Το παίρνω πίσω. Τις παλιές μου αδυναμίες αγκάλιασα σαν παιδιά μου – οι καινούργιες είναι σαν μπάσταρδα, φρέσκα υιοθετημένα, που δυσκολευομαι να αναγνωρίσω. Δεν είμαι σίγουρος οτι μπορώ, γέρασα βλέπεις κάπως, κουράστηκα. Χρειάζομαι διακοπές απο τον εαυτό μου.

Μήτε να τις υιοθετήσω θέλω τις ρουφιάνες, μήτε να τις αποκληρώσω.

Α, δεν βαριέσαι. Αμα θέλω, ας κάνω και αλλιώς.

Καμιά φορά, μ’ αρέσει όταν δικαιολογώ τα γραπτά μου. Τα ξαναδιαβάζω και βγάζω πληρως νόημα, αλλά υποπτεύομαι οτι μόνο εγώ έχω το κλειδι. Οτι για τους άλλους είναι ασυνάρτητο αυτοαναιρούμενο κείμενο, θα το διαβάσουνε και θα πουν «πάει, τα ‘χασε». Μπορεί – αλλά η ζωή δεν είναι μόνο η σειρά των καναλιών της τηλεόρασης, right?

 ? 

–>

Γιατί αυτοί θα καταλάβουν το βάθος των λεγομένων…

Η συνέχεια εδώ, η συνέχεια της συνέχειας εδώ.

 ? 

–>

Για να δούμε, τόσος κόπος, τόσα κείμενα, τόσες αποκαλύψεις, τόση έρευνα που έχω κάνει, θα βοηθήσετε και εσείς τωρα που σας χρειάζομαι; :))

Μου έκαναν δώρο, στα περσινά γεννέθλιά μου ένα Paml. Ουάου, και πολύ χάρηκα και τέτοια. Παίζει mp3, παίρνει κάρτες μνήμης, ήμουν (και είμαι) τρισευτυχισμένος.

Και η μεγαλύτερη χαρά μου ήταν οτι επιτέλους μπορώ να διαβάσω ένα βιβλίο (και δύο, και τρία) στην διαδρομή από το σπίτι στην δουλειά, ή οπουδήποτε αλλού.

Yahoo.

Κατάφερα να βρώ προγραμματάκια άφθονα, αλλά τελικά βρήκα και αυτό που χρειαζόμουν: ένα προγραμματάκι που να διαβάζει txt αρχεία, αρχεία απλού κειμένου.

Και μετά έκλεισε το altfactor.

Γκαντεμιά, δεν το συζητάω.

Ψάχνω λοιπόν στο διαδίκτυο για ελληνικά κείμενα σε μορφή απλού κειμένου. Αν είναι και μυθιστορήματα, επιστημονικής φαντασίας σαν το altfactor, ακόμα καλύτερα.

Έχετε τίποτις καλό υπόψιν σας;

Για να δείτε τι καλός που είμαι, αν υπάρχει άλλος με palm του συστήνω το FreewarePalm για άπειρα μικρά εύχρηστα (και δωρεάν) προγραμματάκια…

 ? 

–>

Είσαι ο,τι βλέπεις; Δεκτόν. Παραθέτω την εννιάδα της τηλεόρασής μου.

1. Antenna
2. Mega
3. Alpha
4. Star
5. Alter
6. ET3
7. NET
8. Μακεδονία TV
9. ET

Αυτά είναι τα άμεσα προσβάσιμα κανάλια, στην τηλεόρασή μου.

Τα δικά σας;

 ? 

–>

..αυτού του ντουνιά, που ταλαιπωρούνται ακόμα.

yk, με αφορμή το προηγούμενο comment σου, ο φίλος ο Βασίλης μου έστειλε το εξής (από το σάιτ του Άλφα):

Και τα λοιπά, και τα λοιπά…

Γρήγορος δεν είμαι; 🙂

 ? 

–>

Μίλαγα εχθές με την Έμυ. Δυνατά, και με επιχειρήματα. Δεν τσακωνόμασταν, αν και αμφιβάλλω (μετά τα σημερινά) αν θα ξαναλειτουργήσει ποτέ ο εκτυπωτής της (Βασίλη, την γάμησες. Σειρά σου.).

Το θέμα της κουβέντας (σας βάζω με το ζόρι και έχετε άλλα, καλύτερα πράματα να κάνετε, αλλά δεν πειράζει, καθίστε λίγο, να κεράσω σοκολατάκι😉 είχε ως εξής:

Πίνουν στην Σερβία Κόκα-Κόλα;

Ελα ντε. Πίνουν; Γιατι εμείς, πίνουμε. Και Κοκα Κόλα πίνουμε, και Νάικ φοράμε, και Στερ και Βίλλατζ πηγαίνουμε, και Φοξ ταινίες βλέπουμε. Και μετά, λέμε ο μαλάκας που ορκίζεται σήμερα (τι ορκίζεσαι βρε καραγκίοζη, κανένας δεν σε πιστεύει), και κάνουμε και καμιά διαμαρτυρία, να κατέβουμε Βου Σοφίας, να βρίσουμε τους φονιάδες των λαών.

Και μετά, είπαμε. ΜακΝτόναλτς, κόκα (κόλα), Νάικ, και άγιος ο Θεος.

Βρε μαλάκα (λέω μέσα μου, αυτογνωσία που και που, χαριτωμένο αγαθό, στα πλαίσια της ψυχολογικής μου κατάρρευσης) το κουτάκι της κοκακόλας που αγόρασες θα γίνει σφαίρα στο όπλο αμερικανού φαντάρου στο ιράκ. Θα κάνει έναν (όχι πολύ μεγάλο) κύκλο, και θα καταλήξει, τσουπ, εκεί.

Μπαμ, θα πατήσει την σκανδάλη το αμερικανό, βζουν θα κάνει το κουτάκι της κοκακόλας -παύλα- σφαίρα, χλουτς, πάρτο κάτω το ιρακινό.

Και ‘συ (πάντα μέσα μου λέω, ε;) θα το δεις στην τηλεόραση και θα πεις «πω-πω τον πούστη τον αμερικάνο» και άλλα τέτοια. Και πολύ καλά θα νιώσεις που τον είπες «πούστη» τον άνθρωπο, και η ηθική σου υπόσταση πολύ θα ανέβει. Τόσο ψηλά. Γιατι εσύ είσαι άνθρωπος, δεν είσαι καραγκίοζης.

Και καλά εγώ. Δεν βαράνε εμένα, τον ιρακινό βαράνε.

Αλλά ο σέρβος, πίνει και αυτός κόκα κόλα;

 ? 

–>

Καινούργια blog στο πλάϊ, και μικρές ενημερώσεις.

Δεν μπορώ να προλογίσω αυτό το post, γιατί μπορεί να πω κάτι που θα χαλάσει την έκπληξη που περιέχει…

Αλλά χαμογέλασα, και ένιωσα όμορφα, οπότε είναι καλός λόγος να το διαβάσετε.

 ? 

–>

Χθες το βράδυ πήγα να πληρώσω την κάρτα (αυτής της τράπεζας που όλοι πλέον ξέρουμε καλά). Στο κατάστημα της Πανεπιστημίου.

Νεαρός είναι μέσα πριν απο μένα, κάνει δουλειά του. Να περιμένω όξω; Αγιάζι, κρύο, μπα, βάζω κάρτα, ανοίγω, μπαίνω, και ας κάνει ο άλλος δουλειά του. Περιμένω πίσω, μακρυά, κύριος.

Με κοιτάει μου λέει «συγνώμη, αλλά η προηγούμενη κυρία που ήταν εδώ ξέχασε την κάρτα της. Δεν την πρόλαβα. Τι κάνουμε τώρα;»

Τι κάνουμε;

Άντε, καλά.

Σηκώνω το τηλέφωνο που είναι δίπλα στο ΑΤΜ, περιμένω τηλεφωνήτρια. Περιμένω. Περιμένω. Με έχουν συνδέσει με εξωτερική γραμμή. Γαμωτοφελέκι σας, περιμένω. Τούρου-τούρου, που και που πετάγεται καμιά φωνή να μου λέει να αγοράσω κάτι – σπάσιμο, γιατι φωνή περιμενω και εγώ να ακούσω να μιλήσω, κάθε φορά πετάγομαι. Τέλος πάντων, παίρνω σειρά.

Στο μεταξύ ρωτάω τον νεαρό να μου πει το όνομα στην κάρτα.

«Τάδε Τάδε»

«Γυναίκα είναι, ε;» λέω. «Το περίμενα»

Δεν απαντάει ο νεαρός.

Έρχεται η σειρά μου. Συνεννοούμαι με την τηλεφωνήτρια, μου λέει πώς την λένε την κυρία, έτσι, πείτε μου αριθμό κάρτας της, δεν φαίνεται καλά, κουνήστε λίγο να γυαλίσει, κουνάω, γυαλίζει, βλέπω, στραβώνομαι, της λέω, πείτε μου κινητό σας και όνομα μου λέει, να την πάρω τηλέφωνο μπας και έρθει να την πάρει, δεν γαμιέται, τα δίνω, παίρνει τηλέφωνο, περιμένω εγώ στο ακουστικό μου στο μεταξύ, κοιτάω τον νεαρό, του λέω τι έχουμε πει με την τηλεφωνήτρια, μου λέει «να φύγω εγώ αν δεν χρειάζομαι», του λέω «όχι, αν δεν έχεις δουλειά και δεν βιάζεσαι, κάτσε, κάρτα είναι, λεφτά, δεν ξέρεις τι γίνεται», εντάξει μου λέει, περιμένει. Αμέτοχος αυτός, ότι του πω κάνει. Για να δούμε αν θα προκόψει έτσι. Στο μεταξύ η τηλεφωνήτρια βρήκε τον άντρα της (ή κάτι τέτοιο) δεν της δίνει τηλέφωνο της αυτός όμως, τζίφος, ακυρώνει η κυρία τηλεφωνήτρια την κάρτα, ψλιτσαντισμένη, σου λέει τι καλοί άνθρωποι (δεν με ξέρει καλά) μπήκανε σε τοσο κόπο και ο μαλάκας δεν μου δίνει τηλέφωνό της να την ενημερώσουμε, τέλος πάντων, μέσα της τα λέει, εγώ δεν τα ακούω, την ρωτάω τι να την κάνουμε αφτούνη φτου εδώ μανδάμ, μου λέει βάλτε την κάτω απο την πόρτα της τράπεζας, την βάζουμε να την βρούνε το πρωϊ με το πρωϊνό τους οι υπαλληλοι να διασκεδάσουνε. Εν-τάξει ο νεαρός, εν-τάξει και εγώ, φεύγει αυτός, κάνω δουλειά μου εγώ, πλερώνω και είμαι και μάγκας.

Και φεύγω, σκεφτομαι να το κάνω post, αλλά δεν βλέπω να έχει κανένα καλό νόημα. Βαρετή ιστορία.

Αλλά – σκέφτομαι τι είπα πριν. «Γυναίκα είναι, ε; Το περίμενα.»

Ωρες – ώρες, πετάω κάτι μαλακίες, που όταν τις σκέφτομαι μετά, με αποστομώνω.

 ? 

–>

Τον είχα δει στην τηλεόραση. Περισσότερο μου έμεινε με ένα παιχνίδι του πικραμένου Peter Shilton. Υστερα, σκόραρε και πέταξε έξω την Ιταλία στο Μουντιάλ. Πανηγύρισε, οι Ναπολιτάνοι μπορεί να έκαναν το ίδιο κρυφά. Γύρισα στον πατέρα μου (το έβλεπα το παιχνίδι) και είπα «τώρα θα τον γαμήσουν».

Έμαθα για ναρκωτικά. Τότε οι ποδοσφαιριστές μόνο πίνανε, δεν «πίνανε». Δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα, κάτι ντρίμπλες έκανε, κανα γκολ έβαζε, δεν θεοποίησα ποτέ αθλητές. Μαφίες, γυναίκες, κόκες, έγινε ο αλήτης, το κωλόπαιδο.

Έλεγε η κόκα σε ρίχνει, είναι άδικο να με τιμωρούν για κάτι που με ρίχνει και δεν με ανεβάζει.

Βασικά, τον τιμωρούσαν γιατί ήταν είδωλο. Και κωλόπαιδο.

Εκτός από την Μπαρτσελόνα δεν έπαιξε ποτέ σε μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα. (Και αν έπαιξε, αυτός την έκανε).

Μας έβαλε γκολ με το Μουντιάλ, η μισή ελλάδα πρέπει να μην πειράχτηκε καθόλου που το έβαλε αυτός. Ήταν το τελευταίο γκολ με τα χρώματα της πατρίδας του.

Ύστερα ο Βασίλης μου έκανε δώρο το βιβλίο του. Το άφησα στην βιβλιοθήκη για 3-4 περίπου μήνες. Είχε αφιέρωση «Για να δεις πως και οι χοντροι παίζουν μπάλα» , ή κάπως έτσι. Ξεκίνησα να το διαβάζω γιατί δεν είχα τίποτα άλλο πρόχειρο, κόλλησα.

Μονορούφι σχεδόν, παρότι ήταν δύσκολα γραμμένο.

Υπέροχο. Ζωντανό.

Ήρθε και στην Αθήνα, έκανα πλάκα στον Βασίλη «θα πας να πάρεις αυτόγραφο;» – μου λέει «Εαν θελήσει δικο μου αυτόγραφο, τότε θα του ζητήσω και εγώ ένα!». Το έχω ξανακούσει αυτό, αλλού. Του ταιριάζει (και του ενός και του άλλου).

Πήρε φανέλα, πήρε κάρτα μελους. Μαλακίες, αλλά αν ήταν του Παναθηναϊκού, θα σπαζόμουνα νομίζω.

Δεν τον γουστάρω μόνο για τις ικανόνητές του. Είμαι στην φάση «δεν χωνεύω/γουστάρω» γιατί είναι καθίκι με άποψη. Είναι «πολιτικό ον» με τον ορισμό που δίνω εγώ στον όρο.

Υποπτεύομαι ότι τα εκκατομύρια οπαδών του αισθάνονται το ίδιο ακριβώς.

Χθες το βράδυ.

Κοιτάει τον φακό. «Ειδωλα, δεν υπάρχουν».

Ναι, ρε.

 ? 

–>

Σήμερα, πρωϊ στο Star. Ρούλα αριστερά, Τατιάνα δεξιά. Η εκ δεξιών κάλεσε στο τηλέφωνο την εκ αριστερών για να διαμαρτυρηθεί γιατί η εκ αριστερων κάτι κακό είπε στην εκπομπή της, για την εκ δεξιών, πρωϊνιάτικα.

Κάτι το φιλότιμο, κάτι η άνεση του φακού, κάλεσε βρε αδελφέ, να πεί τον πόνο της.

Το τί λέχθηκε, δεν λέγετε. Πίκρα, πόνος, (αλληλο)σεβασμός, (αλληλο)κατανόηση, συμπόνια (εναντίον του νέου αίματος), μπηχτές (εναντίον του νέου αίματος), ψιλο μαχαιρώματα.

Έρχομαι στο γραφείο, λέω την ιστορία. Χωρίς τα λεχθέντα. Ο Μανώλης λέει την ατάκα που με αποστομώνει:

«Για μας υπάρχει η ρούλα και οι τατιάνα».

Δηλαδή: Εμείς είμαστε το κοινό της. Εμάς αξίζει αυτη η συμπεριφορά, αυτοί οι τρόποι. Αλλοι γελάμε, άλλοι ψιλοσιχαινόμαστε, άλλοι απαξιούμε, όλοι ξέρουμε.

Αν δεν υπήρχαμε εμείς, δεν θα υπήρχαν και αυτές. Τέτοιοι είμαστε, τέτοια μας αξίζουν. Κατινιές.

Για τους άλλους, υπάρχει πάντα το off.

 ? 

–>

Πολύ καλό malt whiskey μπορείς να πιείς στο Hard Rock Cafe στην Φιλελλήνων. Το οποίο επίσης έχει μουσική που μου αρέσει (Rock, παλιά κομμάτια) καλό κλίμα, και ωραίο «χρώμα». Επάνω βέβαια, στον τρίτο.

Είχα πάει προ ημερών, και ρώτησα να μάθω αν έχουν. Δεν δοκίμασα όμως, οπότε γι αυτό διέγραψα το «πολύ καλο» της πρώτης πρότασης. Αλλά έχουν, κάτι είναι και αυτό.

To whom it may consern.

 ? 

–>

Απο τον StartPoint.

Πλάκα έχει.

(Βασικά, το σεντόνι ήθελα να κατεβάσω από πρώτο. Αρκεί τόσο.)

 ? 

–>

Μην σας παραπλανεί ο τίτλος. Είναι λίγο άγριο το σημερινό post, και αν δεν έχετε κέφια, προσπεράστε το.

Σήμερα, στο ποδόσφαιρο, τραυματίστηκε (ένα διάστρεμα ήταν μόνο, ευτυχώς) ο Γιώργος, ένας συμπαίκτης. Στο τέλος, πήγαμε με τον αρχηγό, τον Πέρη, στο ΚΑΤ για ακτινογραφίες.

Περιμένοντας, είχα στο μυαλό μου τι τυχερός που ήμουν που δεν βρισκόμουν στην θέση του, και πόσο θα με επηρέαζε και μένα ένας ενδεχόμενος τραυματισμός, στην ζωή μου. Εγωϊστικές σκέψεις δηλαδή, ξέρετε εσείς.

Στο διάστημα όμως της παραμονής και των εξετάσεων, πέρασαν από μπροστά μου τρία φορεία, με εντελώς σκεπασμένους ανθρώπους.

Τρεις νεκροί, σε λιγότερο από 2 ώρες.

Την πρώτη φορά, δεν είχα καταλάβει καν γιατί τους είχαν τόσο σκεπασμένους. Είναι εύκολο να αποδιοργανωθείς όταν γύρω σου το μεγαλύτερο τραύμα είναι στραμπούληγμα, και να ξεχάσεις ότι ένα νοσοκομείο ενδέχεται να δεχθεί όλα τα περιστατικά.

Είδα όμως ότι τους έβαζαν σε μία αίθουσα – και η ταμπέλα «Αίθουσα Ανανήψεως» με βοήθησε να καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μου.

«Ε, και;» θα μου πείτε. Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής μας.

Ε, ρε παιδιά, εγώ σοκαρίστηκα. Τα έχασα. Δίπλα μου περνούσε ένας άνθρωπος που τριάντα λεπτά πριν το μεγαλύτερο πρόβλημά του ήταν αν θα κερδίσει η ομάδα του, αν θα προλάβει το φανάρι, αν η γυναίκα του θα μαγειρέψει φακές για βραδυνό.

Και τώρα, στέκεται ακίνητος, κάτω από ένα λευκό σεντόνι, και δεν τον ταράζει τίποτα πια.

Δεν ξέρω, μπορεί να μην έχω καλή σχέση με τον θάνατο. Οσες φορές γνωριστήκαμε, απέφυγα να του σφίξω το χέρι.

Χωρίς ιδιαίτερο νόημα αυτό το post, το ξέρω. Στην αρχή σκέφτηκα να το σπρώξω στην λογική «κάντε τώρα που προλαβαίνετε». Μετά, δεν ήθελα τίποτα άλλο, απο το να το πω απλώς, χωρίς να πρέπει να εννοώ κάτι.

Κάθε comment, δεκτό.

Αντιγράφω από το blog της EVE:

Ο Ντίνος είναι 60 χρονών, μένει στο Σόλτ Λέικ Σίτι της Γιούτα και κατάγεται από την Ελλάδα. Θα ήθελε να έρθει κάποια στιγμή στην Ελλάδα. Για την ώρα προσπαθεί να μάθει ελληνικά και ένας από τους τρόπους του είναι να χαζεύει ελληνικά blogs(ρίξτε μια ματιά στα comments αυτoύ του post). Επειδή όμως είναι ευγενής(υπέρ το δέον ρε Ντίνο, χαλάρωσε, cool), ντρέπεται για τα ελληνικά που χρησιμοποιεί(γιατί τώρα μαθαίνει είπαμε) και διαβάζοντας τόση αργκό(στο δικό μου blog τουλάχιστον) νιώθει πως αφού δεν πολυκαταλαβαίνει, αυτό σημαίνει πως δεν κάνει βήματα προόδου. Και νομίζω πως αυτό είναι άδικο για τον ίδιο. Έτσι αντί για τα comments που είδατε προηγουμένως, τα οποία κατά την γνώμη μου τον βοηθάνε σε επίπεδο κοινωνικοποίησης και εξάσκησης, προτιμάει να μιλάει μαζί μου με emails. Nιώθει επίσης αμήχανα που το επίπεδο των ελληνικών του στα comments φαίνεται στα μάτια όλων. Έτσι όμως χάνει σε συμμετοχή και σε μια ευκαιρία παραπάνω να εξασκήσει τα ελληνικά του.

Ε, λοιπόν τραβάτε, και πείτε ένα γειά.

Ξέρετε εσείς, σας έχω εκπαιδεύσει καλά 🙂

 ? 

–>