Εχθές ήταν μία απαράδεκτη μέρα περίεργη μέρα δύσκολη μέρα όχι μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Κοιμήθηκα ελάχιστα, και ξύπνησα (με ξύπνησε ο Νίκος που ήρθε σπίτι, και για πρώτη φορά ίσως στην ζωή μου μου πήρε μισή ώρα να καταλάβω που βρισκόμουνα) το βραδάκι, για να δούμε μαζί Ολυμπιακό.

Την προηγούμενη, είχε έρθει μαζί με τον Δημήτρη, ( τον οποίο ευχαριστώ και δημοσίως για το ρόπαλο του μπειζμπολ που μου έφερε από το Αμέρικα) για να δούμε Παναθηναϊκό -για χάρη του Δημήτρη, προφανώς- και είχα κεράσει εγώ, πίτσες κοκακόλες και πάστες (τ’ ακους DiS; έτσι κάνουν οι άνθρωποι :Ρ) – και εχθές είπε να κεράσει αυτός, σουβλάκια και σοκοφρέτες.

Κάτσαμε να δούμε το παιχνίδι, εγώ με ελάχιστες ελπίδες, ο δε Νίκος με περισσότερες (αλλά δεν είναι γαύρος, μΠΑΟΚι είναι – δικαιολογείται). Αρχή του παιχνιδιού, πέντε-έξι συνεχόμενα κόρνερ, λέω «την βλέπω την δουλειά». Οταν είδα τον Ριβάλντο να επελαύνει, φώναζα «αντε γαμήσου ρε πούστη» τελείως κολακευτικά, το εννοώ. Στο φάουλ, φωνάζω «βάλτο ρε, και θα αγοράσω την φανέλα σου » – σαν το τάμα στην εκκλησία με το κερί. Παράνοια. Στο γκολ πανηγυρίσαμε έξαλλα και εγώ και ο Νίκος. Στην γειτονιά, κανείς άλλος.

Η γειτονιά μου έχει βάζελους. Προφανώς έχει και Ολυμπιακούς, αλλά δεν ακούγεται άλλος απο μένα όταν βάζουμε γκολ. Αντίθετα, όταν ο Παναθηναϊκός σκοράρει, ακούγονται τρείς-τέσσερις. Ενίοτε, και όταν τρώει ο Ολυμπιακός.

Δεύτερο ημίχρονο, με το που βάζει το γκολ ο αλήτης ο Γάλλος, ακούστηκαν οι φίλοι μου οι βάζελοι. Μπαίνει το γκολ, περνάνε 10» και βγαίνουν στο μπαλκόνι. Δύο. Μαζί, απαγγέλουν ένα σύνθημα που περιέχει το γνωστό ψάρι, συγκεκριμένο σημείο της γυναικείας ανατομίας, την γεννετήσια πράξη, και τον Πειραιά. Δις. Μετά, σταματάνε.

Το ίδιο έγινε στο 2-1. Μαζί, δύο, απαγγέλουν δις.

Στο 3-1, στην ταφόπλακα του παιχνιδιού, περιέργως σιγή. Λέω «θα περιμένουν την λήξη, για να μην τους γυρίσει». Το παιχνίδι λήγει, όλα τελειώνουν. Δείχνω στον Νίκο το μπαλκόνι, να περιμένει τις φωνές.

Σιγή.

Προσωπικά νομίζω ότι δεν πανηγύρισαν καν αθόρυβα το γκολ. Πιο πολύ από όλα, σαν μελαγχολία, μου έμεινε αυτό απο χθες.

 ? 

–>

Μου το έστειλε η Τόνια, το παραθέτω αυτούσιο:

Τίτλος: ΠΡΟΣΟΧΗ – ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΠΑΤΗΣ ΜΕ ΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΚΑΡΤΑ

Η προσπάθεια εξαπάτησης του κατόχου βασίζεται στις πάρα κάτω ενέργειες:

1. Κάποιος ο οποίος ισχυρίζεται ότι εργάζεται στο τμήμα Ασφάλειας και Ελέχγου Απάτης (Security and Fraud Department) της VISA ή της MASTERCARD, καλεί στο τηλέφωνο τον κάτοχο της πιστωτικής κάρτας δίνοντάς του όλες τις απαραίτητες λεπτομέρειες για την πιστοποίησή του (ονοματεπώνυμο, αριθμός εργαζομένου, τηλέφωνο για επιβεβαίωση των στοιχείων του)

2. Σας ενημερώνει ότι η πιστωτική σας κάρτα έχει μπεί στη λίστα παρακολούθησης της VISA για ασυνήθιστη συναλλακτική συμπεριφορά και συγκεκριμένα γιατί ζητήθηκε συναλλαγή κοντά στο όριο παρακολούθησης (π.χ. 497,99). Στη συνέχεια σας ρωτάει εαν χρησιμοποιήσατε την πιστωτική σας κάρτα για να αγοράσετε κάτι (προιόν ή υπηρεσία) απο κάποιον προμηθευτή (π.χ. Telemarketing κλπ.).

3. Οταν απαντήσετε «Οχι», σας ενημερώνει οτι προτίθεται να πιστώσει το λογαρισμό της πιστωτικής σας κάρτας με το αντίστοιχο ποσό και ότι θα πληροφορηθείτε για την κίνηση αυτή στο επόμενο αντίγραφο του λογαρισμού που θα σας αποσταλλεί. Μάλιστα σας ρωτάει αν η διεύθυνσή σας είναι η τρέχουσα (προσπαθώντας να αποδείξει ότι είναι ο εξουσιοδοτημένος υπάλληλος που έχει πρόσβαση σε εμπιστευτικά προσωπικά δεδομένα του κατόχου της πιστωτικής κάρτας).

4. Στη συνέχεια σας ενημερώνει ότι για το περιστατικό αυτό θα διεξαχθεί επίσημη έρευνα σχετικά με την απάτη με σκοπό να προστευθείτε απο περαιτέρω παράνομες ενέργειες εις βάρος σας. Σας παροτρύνει μάλιστα να καλέσετε περισσότερες πληροφορίες τον αριθμό 0800 ……………….. Για να συμβεί αυτό, σας ενημερώνει ότι πρέπει να πιστοποιηθείτε ως ο νόμιμος κάτοχος της πιστωτικής κάρτας για να προβεί άμεσα σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες. Για το λόγο αυτό, σας καλεί να γυρίσετε την πιστωτική σας κάρτα στην πίσω μεριά και να εντοπίσετε έναν επταψήφιο αριθμό που υπάρχει σε όλες τις κάρτες.

5. Στη συνέχεια θα σας ενημερώσει ότι για λόγους ασφαλείας δεν πρέπει να του πείτε και τα επτά ψηφία του αριθμού αλλά μόνον τα τελευταία τρία νούμερα που αναγράφονται έτσι ώστε να διαπιστώσει ότι είστε ο νόμιμος κάτοχος της πιστωτικής κάρτας και ότι η πιστωτική κάρτα δεν είναι κλεμένη.

ΠΡΟΣΟΧΗ – ο λόγος που σας ζητά τα τελευταία τρία νούμερα είναι ότι τα τέσσερα πρώτα νούμερα έχουν σχέση με πληροφορίες σχετικά με την κάρτα και την εκδότρια τράπεζα ενώ στοχεύει στα τελευταία τρία νούμερα τα οποία είναι αυτά που στην πραγματικότητα χρειάζεται γιατί αποτελούν τους προσωπικούς κωδικούς επιβεβαίωσης του νόμιμου κατόχου.

Απο τη στιγμή εκείνη και μετά (και με δεδομένο ότι παρά το γεγονός ότι δε σας το έχει αναφέρει, ήδη γνωρίζει τον αριθμό της πιστωτικής σας κάρτας), έχει όλα όσα χρειάζεται για να κάνει αγορές μέσω τηλεφώνου ή διαδικτύου (internet). Αν αναλογισθεί κανείς ότι στην πραγματικότητα δώσατε ελάχιστα στοιχεία, πρόκειται για μια ιδιαίτερα καλοστημένη περίπτωση προσπάθειας εξαπάτησης.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο κάτοχος τηλεφώνησε στο νούμερο που του έδωσε στη VISA είκοσι λεπτά αργότερα για να ρωτήσει για τη διαδικασία αυτή και, α) ενημερώθηκε απο το πραγματικό τμήμα Ασφάλειας και Ελέχγου Απάτης (Security and Fraud Department) της VISA ότι επρόκειτο για μια υπόθεση απάτης και ότι, β) η πιστωτική του κάρτα είχε χρεωθεί το διάστημα των προηγούμενων 15 λεπτών με το ποσό των 497,99 λιρών για μια νέα αγορά

Σε περιπτώσεις όπως η προαναφερθείσα είναι ιδιαίτερα σημαντικό να έχουμε υπ΄ όψιν μας ότι ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ Ή ΠΙΣΤΩΤΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΔΕ ΘΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΜΑΣ Ή ΤΟΝ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΜΑΣ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΥ ΑΠΛΟ ΛΟΓΟ ΟΤΙ ΗΔΗ ΕΧΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΡΧΕΙΑ ΤΟΥΣ.

Επομένως το μήνυμα είναι απλό: Δεν δίνουμε τηλεφωνικά οποιοδήποτε στοιχείο αφορά λεπτομέρειες πιστωτικών καρτών ή τραπεζικών λογαριασμών που διαθέτουμε σε οποιαδήποτε τράπεζα (φυσικά, το ίδιο ισχύει και με αντίστοιχες προσκλήσεις συμπλήρωσης πάσης φύσεως στοιχείων που προέρχονται απο ηλεκτρονικά μηνύματα μέσω Internet)

Σε περίπτωση που έχετε αμφιβολίες απο ανάλογου τύπου επικοινωνίες, καλό είναι να τηλεφωνείτε αμέσως στο τηλέφωνο 24ωρης λειτουργίας της τράπεζας που έχει εκδώσει την κάρτα για να πληροφορηθείτε αν αυτό που σας ζητούν είναι σύμφωνο με τις διαδικασίες και τις πολιτικές της εκδότριας τράπεζας αλλά και του εμπορικού φορέα (πχ. VISA, MASTERCARD, MAESTRO, DINNERS κλπ.).

Ασε κάτω τα λεφτά μου ρε.

Τελικά, το παιχνίδι το παίξατε; Κερδίσατε; Χάσατε; Διασκεδάσατε; Πέρασε η ώρα σας; βαρεθήκατε; Πήγατε για καφέ; Σας κέρασε κανένας Νίκος; Του κάνατε κανένα δώρο; Οχι; Γιατί; Περάσατε καλά; Σας βγάλανε έξω; Ξενυχτίσατε; Σηκωθήκατε άνετα το πρωϊ; Αργήσατε να πάτε στην δουλειά; Ναι; Και, τι έγινε; Σας την είπανε; Σας αφήνουνε στην δουλειά να μπείτε στο internet; Όχι; Αλλά εσείς μπαίνετε έτσι και αλλιώς, ε; Το post του Varometrou το διαβάσατε; Ωραίο δεν ήτανε; Ε; Δεν ήτανε; Κάνατε κανένα σχόλιο να του το πείτε; Οχι; Γιατί όχι μωρε; Και μετά που πήγατε; Γυρίσατε απο δώθε να δείτε μην έγραψα τίποτα καινούργιο; Οχι;

..α, καλά.

 ? 

–>

Ο Σάντας (κλάους) είναι γυναίκα. Ή πάλι μπορεί και όχι. Οι δύο πλευρές διασταυρώνουν τα ξίφη τους, εδώ.

 ? 

–>

Πρώτον: να πείτε χρόνια πολλά, εδώ και εδώ.

Εγώ εκτός από αυτούς, θα πω και στον Νίκο, στον Νίκο, και στον Νίκο (χωρίς links)

Δεύτερον: Με έπιασε η περιέργεια. Πηγα στον Thas στον kukuzeli και κοίταξα τα πρώτα του post. Βρήκα αυτό το απίστευτο παιχνίδι. Το ανασύρω από την σκόνη, παίζει ακόμα.

Τρίτον: Το καλύτερο (απρόσμενο, ανθρώπινο, …) post του μήνα. Και βάλε.

Τέταρτον: Αγάπησα τους Offspring. Οταν παίζουν, δεν ακούω ΤΙΠΟΤΑ άλλο στο γραφείο. Όλα τα άλλα θάβονται στον θόρυβο που κάνουν. Δεν ακούω κινητά (ούτε το δικό μου), δεν ακούω σταθερά – δεν ακούω τους διπλανούς. Όταν παίζουν στα ακουστικά μου οι Offspring, ο κόσμος σωπαίνει.

Να μην προμηθευτούμε και μία τράπουλα για κανα παιχνιδάκι;

Παίζω, και γελώ.

 ? 

–>

Είναι οτι όταν είσαι άχρηστος, δεν είσαι δα και επικίνδυνος. Αντίθετα από τον άνθρωπο.

Εκτός από άρθρα, έχω και αστείες φωτογραφίες με σκύλους.

 ? 

–>

(*) η αλλιώς, «Φάρμακο – φαρμάκι».

…και άμα πω κακή κουβέντα για τις πολυεθνικές, να πέσει καπνός να με σκεπάσει.

Την ώρα που κοιμάμαι τον ύπνο του δικαίου.

 ? 

–>

Είμαι αμερικανός. Ανοίγω ένα στρατόπεδο στην Κούβα όπου οι δικοί μου νόμοι δεν πιάνουν. Οι νόμοι για τα βασανιστήρια και τις επ’ αόριστο κρατήσεις – χωρίς λόγο λέω. Ναι, αυτοί. Ε, δεν πιάνουν εκεί.

Υστερα σε συλλαμβάνω. Δεν έχει γιατί, έτσι – ξέρω εγώ. Οποιος και όσο και να είσαι.

Σε φυλακίζω.

Μετά σε βαράω. Οπως θέλω, όπου θέλω, όποτε θέλω (δεν μας ακούει και κανείς γείτονας να γκρινιάξει – είπαμε, είσαι στην Κούβα τώρα). Σε αφήνω νηστικό άμα θέλω, σε αφήνω άϋπνο άμα θέλω. Σε ντρογκάρω κίολας άμα θέλω, γούστο μου.

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

Υστερα μου λες. Τι; ότι θέλω. Αμα δεν μου πεις ότι θέλω, θα συνεχίσω. Είσαι υπο την απειλή μου – αμα θέλω σε σκοτώνω. Είσαι ΥΠΟ την ύπαρξή μου.

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

Και ύστερα;

Τα στοιχεία που προκύπτουν από βασανισμό κρατουμένων στη ναυτική βάση του Γκουαντάναμο μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τον αμερικανικό στρατό για τη λήψη απόφασης σχετικά με την επ’ αόριστο κράτηση κατηγορούμενου ως μαχητή του εχθρού, παραδέχεται το υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ.

Ετσι παραδέχεται το υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ.

Το γραφα, και μου θύμισε το κυνήγι μαγισσών, παλιά. Σου λεγανε είσαι μάγισσα – όχι τους έλεγες, είμαι μαία.

Τα παλιά χρόνια λέμε. Καμία σύγκριση με σήμερα.

 ? 

–>

Βασικά, όλα ξεκινάνε από την δουλειά του Νίκου. Είναι ασφαλιστής. Όχι real time που λέμε, αλλά ως middle job τους χειμώνες, γιατί τα καλοκαίρια τρέχει με ξενοδοχοϋπαλλικά και τέτοια. Άσχετο, αλλά ο τύπος νοιάζεται – και αν πρέπει ρε αδελφέ να κάνεις μία ασφάλεια, εκεί να κάνεις, θα σου τρέξει.

Είναι όμως και ασφαλιστής. Που σημαίνει, θα το πει. Εκεί που δεν το περιμένεις, στην παρέα, θα στο σκάσει το επάγγελμα. Τι να πεις, έτσι τους εκπαιδεύουν εκεί στο κέντρο εκπαίδευσης ασφαλιστών στην Αυλώνα.

Στο ψητό. Επιστρέφει από Σαλλονίκη, με το τραίνο. Κάπου στην Λάρισα(;) σκάει κύριος παρέα. Κυριλλάτος. Κουστουμάτος. Κυράτος. Με τα πολλά, πιάνουν κουβέντα.

Φτάνουν στα επαγγελματικά. «Εμείς ασφαλιστές», «Εμείς ασδξησακδη Manager.»

Μπαρδόν;

«Θέλεις» του λέει το κουστούμι «να βγάλεις λεφτά με ελάχιστη εργασία;» Θέλεις ή δεν θέλεις; Ε, είσαι και λίγο περίεργος, και του δίνεις και την κάρτα σου.

Πλακώνουν κάτι τηλέφωνα, στο άσχετο. Σκάει και το παραμύθι: «Έχουμε μία μαζωξις, τι θα λέγατε να παρεβρεθείτε;»

Κάπου εκεί, εμπλέκεται και ο γράφων. Μου το λέει, ανοίγω τα χέρια απ’ άκρη σ’ άκρη και του κάνω ότι πετάω στα σύννεφα. Αεροπλανάκι, και πάρτε σακούλες για τον εμετό (Sorry, Sorry, Nice Flight).

Αλλά το σκεφτόμαστε. Βρε δεν πάμε; Για τον χαβαλέ, όχι σοβαρά.

Και τον κόβω. Μαχαίρι. «Μαλάκα μου,» του λέω (τα σηκώνει κάτι τέτοια άμα έχει ‘μου’ μέσα, ειναι καλό παιδί), «τον έξυπνο πιάνουνε κότσο, ο χαζός γλυτώνει». Κουβέντα του πατέρα μου, και πολύ μετρημένη.

Ετσι είναι. Ο έξυπνος την πατάει – πάντα. Και όταν λέμε πάντα, δεν σηκώνει ποσοστό λάθους εδώ, ακρίβεια χιλιοστού.

Μία ιστορία θα σας πώ, την άλλη θα την φυλάξω, μπορεί να πεινάσω και να σας την κάνω να κονομήσω:

Ομόνοια. Άγνωστος τύπος σε πλησιάζει ψιλοαλλόφρων:

– Οχι ρε γαμώτ’ την ατυχία μου

– Τι είναι ρε φίλε;

– Είναι ένας εδώ στην γωνία που πουλάει ρολόγια, αυθεντικά – όχι μούφες. Ζητάει 30.000 εκεί που κανονικά έχει 150 χιλιάρικα και βάλε. Αλλά είμαι άτυχος, δεν έχω πάνω μου.. Ρε φιλαράκι, δε μου δίνεις εσύ – και σου δίνω την ταυτότητά μου, ενέχυρο! Πάω μετά σπίτι και στα δίνω, τα ‘χω!

Ωπ, εσύ πονηρός. Χα, θα σε πιάσει κότσο αυτός. Ασε ρε φίλε… Αλλά το ρολόι μοιάζει καλό, και ο τύπος κοιτάει να ΜΗΝ το πάρεις, άρα δεν έχει κέρδος, άρα η δουλειά έχει ψωμί…

Αξίζει, λες, το ρολόϊ.

«Και γιατί να σου δώσω εσένα τα λεφτά, και αφού είναι καλό, δεν πάω να το πάρω μόνος μου;»

Πας, κάνει και παζάρια από 50.000 – του λες άσε, ξέρω, 30 το έδινες στον άλλο, τον πιάνεις κότσο και αυτόν, το παίρνεις.

Με γεια το ρολόϊ του χιλιάρικου…

 ? 

–>

Πηγαίνω -όποτε μπορώ- στο γήπεδο, σαν μικρό παιδί, που πάει στο Λούνα Πάρκ. Βλέπω στο μπάσκετ Περιστέρι ή Σπόρτινγκ, αλλά στο ποδόσφαιρο κυρίως Ολυμπιακό.

Εχθές, έψησα τον Νίκο, και πήγαμε στην Ριζούπολη (πρώην έδρα του Ολυμπιακού, και πολύ κοντά στο σπίτι μου) να δούμε Αιγάλεω – Λάτσιο.

Για πλάκα.

Και περάσαμε πολύ ωραία. Είμασταν διαφορες ηλικίες, αρκετοί άσχετοι με το Αιγάλεω (δύο τρείς Ιταλοί), βαβούρα, χαβαλέ. Και στα γκολ, πανηγυρίσαμε όλοι σαν μικρά παιδιά. Και ήταν και το πρώτο γήπεδο του Νίκου.

Και περάσαμε όμορφα, όμορφα – όμορφα…

 ? 

–>

Όλα ξεκινάνε με ένα mail που μου έστειλε ο Βασίλης.

«Ειναι η 2η Δευτερα, που «παραπονιέσαι» για το «ησυχο» Σου-Κου σου…

Κάποτε ζουσες για τα ήσυχα Σου-κου σου…
Κάποτε ήταν η καλύτερή σου…

Εγω αυτό το ονομάζω πρόοδο, Johnny…»

Είναι -εν μέρει- αλήθεια (γιατί να το κρύψωμε άλλωστε). Τα σαββατοκύριακά μου, ήταν πολύ πιο ήσυχα παλιά, από ότι τώρα. Και τώρα, αν δεν είμαι με παρέα, (όχι με οποιαδήποτε παρέα, αν με εννοάτε τι εννοώ) μου ψιλοκακοφαίνεται.

Αλλά τον τελευταίο καιρό είχε αλλάξει και κάτι άλλο – που μόνο με προσοχή το παρατήρησα: Δεν είχα οθόνη.

Χα. Η οθόνη μου κάηκε, και ξαφνικά απέκτησα ζωή. Αφού ξεπέρασα το σοκ και τον εθισμό, καθάρισα το σπίτι (καλά, μην φανταστείτε τίποτα σπουδαίο, τα απλά πράγματα – να μπορεί να περπατήσει κανείς), διάβασα 4-5 βιβλία (όχι τίποτα σπουδαίο, μερικά εξαιρετικά βίπερ με τον Εξολοθρευτή) και είδα αρκετά DVD – μερικά, δε, με παρέα (καθάρισα το σπίτι είπαμε).

Μέχρι που μαγείρεψα και κανά-δύο φορές.

Και μετά, απέκτησα καινούργια (δανεική) οθόνη.

Πάει η ζωή μου, πάει – χαμένος στο δίκτυο και στα Evolution Pro Soccer (και στο Fifa που προσφάτως απέκτησα) και πάνε οι ταινίες, και πάνε τα βιβλία (το «Κώδικας Da Vinci» το παλεύω και ούτε μέχρι την μέση δεν είμαι – και δεν έπιασα ακόμα το δικό σου Ευάκι, φαντάσου), και πάει η καθαριότητα (που, πλάκα είχε εδώ που τα λέμε).

Δεν μιλάω για άσκοπα χαμένες ζωές. Αλλα βρε αδελφέ, αν είμαι πρεζόνι,
να το ξέρω τουλάχιστον.

 ? 

–>

..για μεγάλα παιδιά.

Oχλαγωγία και ορυμαγδός στις μισοσκότεινες αίθουσες του κοινοβουλίου. Aπό τα συρτάρια και τα ράφια στα γραφεία των βουλευτών, από τα δωμάτια όπου είναι στοιβαγμένα δεκάδες αντίτυπα των παχυλών τόμων του προϋπολογισμού, δραπέτευσαν νύκτωρ οι χιλιάδες αριθμοί που περιμένουν μέχρι τη μελαγχολική τους έγκριση, νύχτα παραμονών των Xριστουγέννων. Oι αριθμοί, τα μεγέθη και τα ποσοστά, ερήμην των ανυποψίαστων εθνοπατέρων και των νωχελικών φρουρών, απέκτησαν υπόσταση, προσωπικότητα και φωνή, κι έστησαν γερό καβγά για τη σημαντικότητά τους. Σωστός εμφύλιος στο βασίλειο των αριθμών.

Διαβάστε περισσότερα εδώ, από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, και τον Ελεύθερο Σκοπευτή.

Και, last but not least, τον φίλο μου τον Μανώλη.

…αλλά τον σέβομαι.

Ο Χαριτόπουλος εξηγεί γιατί, καλύτερα από μένα.

 ? 

–>

…οταν τα είχαμε, ντροπή όταν τα χάσαμε…

 ? 

–>