Δεν σε πρότεινα; Γιατί δεν έστειλα όλους αυτούς τους μουρλούς (αυτούς που έχουν κουράγιο και με διαβάζουνε – ο θεός να τους δίνει μήνες και να μου παίρνει hits) στο ποιό ημερολόγιο των ημερολογίων;

Γιατί ρε;

Σε διάβασα και χάθηκα. Μου θύμησες τι ξεκίνησα να γράφω.

 ? 

–>

…να πάω στον pathfinder. Να δω τι γράφει. Να δω αν μπήκε. Και μετά, και μετά λέω «όχι».

Ότι έχω γράψει το πιστεύω, τώρα και πάντα. Με το ζόρι κρατιέμαι και δεν μπαίνω πάντως.

Μέχρι να λυγίσω.

Πέρσοναλ είναι. Δεν πειράζει αν δεν καταλάβατε.

 ? 

–>

Δεν θα αφήσω την Δευτέρα να περάσει χωρίς post. θα μαζέψω τα μικρά του Σ/Κ/Δ και θα τα βάλω: και σ’ όποιον αρέσει :).

*

Στην ζωή μου την ρουφιάνα, είχα πάντα ένα καλό: γλύτωνα τις Τατιάνες. Δούλευα βλέπεις, γι’αυτό. Ούτε Τατιάνες, ούτε Χριστίνες, ούτε τίποτα: βρε δε πα να τσακωνόντουσαν όλοι, χαμπάρι ο arkoudos.

Φέτος όμως ξεκίνησε κάτι καινούργιο, διαφορετικό. Έφυγε η «Τατιάνα» από το μεσημεριανό, και έγινε πρωϊνάδικο, breakfast time. Και που και που, (και που) ανοίγω την tv το πρωϊ, και την χαίρομαι: «Κους Κους» στον Alpha (πρώην Σκαϊ)

Φτου. Ρουφιάνα ζωή, τα καλά που μου δωκες, μου τα παίρνεις πίσω.

Και τι έκανε ο ένας, και τι έκανε ο άλλος, και γιατι δεν τσακώθηκαν οι άλλοι… Και μετά, κάνω βόλτα εκεί και εκεί, και σκέφτομαι μήπως (μήπως βρε αδελφέ) συζητάμε όλοι το ίδιο πράγμα…

*

Γαμώ το Ariel μου γαμώ: έχω την αίσθηση οτι όλοι, όλοι όλοι (όλοι) κοιτάνε τον λεκέ που ξέμεινε από τους μπλέ και τους πράσινους κόκκους και το διπλάσιο αμωνιαζολ στην μπλούζα μου. (γράφοντας, έκανα έτσι να κοιτάξω: δεν ήταν… φτού. Ακόμα εδώ είναι). Φύγε λεκκέ, φύγε (ούτε πως έγινε, δεν ξέρω…)

*

Επίσης: ξέρει κανείς να μου εξηγήσει το φαινόμενο γιατί τα χέρια μου πηγαίνουν πιο γρήγορα από τα πόδια μου στις κυλιόμενες σκάλες; και γιατί το έχω παρατηρήσει μόνο στο μετρό; και γιατί το έχω παρατηρήσει σε όλα τα μετρό; (και γιατί του έχω δώσει τόση σημασία;)

*

Δεν υπάρχει λεκκές σου λέω!

*

Η Μάγια ήρθε να μας κάνει παρέα. Να πάτε να την καλωσορίσετε (γιατί με όλα αυτά που έχει δει, θα τρομάξει και σηκωθεί και θα φύγει).

*

Ψηφίζω (δεν ξέρω που, γι αυτό ψηφίζω εδώ) η Ιφιμέδεια να φτιάξει blog. Ακόμα και αν είναι μόνο για να απανταεί εκεί στους άλλους. (Και είναι απλό, καλέ. Απλούστατο.)

*

Σήμερα, στο μπροστινό βαγόνι (που ήμουν εγώ και αγνάντευα ώξω), δεν έμπαινε κανείς. Αλήθεια λέω: Καθόντουσαν όλοι, κοιτάγανε και δεν μπαίνανε. Γιατί δεν μπαίνανε; μπας και ‘βλέπαν τον λεκκέ μου;

*

Και μιά παιδική:
Παίζω το καινούργιο Evolution (το 4). Ηιντ, τιπ, και ότι γουστάρετε: Αν είστε γαύρος ξεχάστε τις ρίγες στην φανέλα σας. Η Konami αποφάσισε ότι οι ομάδες που είναι έτοιμες (δεν συμπεριλαμβάνεται ο γαύρος, προφανώς) απο την εταιρεία, έχουν φωτογραφία της εμφάνισης, και όλα καλά. Οι άλλες, ρίγα γιοκ. Ρουφιάνα ζωή, τα καλά που μου δωκες, μου τα παίρνεις πίσω (δις).

Πως λέμε ήσυχο Σαββατοκύριακο; Πως λέμε «δεν έκανα τίποτα σπουδαίο»; Πως λέμε «ψιλοβαρέθηκα»;

Πως λέμε «Καλή εβομάδα»;

(Αυτά τα γράφω ακούγοντας Good Vibrations, από τους Beach Boys, αλλιώς θα σας έλεγα εγώ…)

 ? 

–>

Συχνά, κάνω βόλτες στα blog των άλλων, και όταν βρίσκω κάτι ενδιαφέρον, σας στέλνω εκεί. Δεν είναι γιατί δεν έχω δικές μου ιστορίες να πω – από αυτές, δεν γλυτώνετε τόσο εύκολα. Είναι γιατί κάτι μου τράβηξε την προσοχή, κάτι που θέλω να το δείξω, να το τονίσω, να το φωνάξω. Δεν είναι ανάγκη να είναι πράγματα που έχω ζήσει ή πει εγώ: αν θέλετε, αφού τα διάβασα, και αυτά ζωή μου είναι.

Σήμερα, είναι αυτό.

Την πιο σπουδαία εντύπωση μου έκανε ότι ο κόσμος γράφει «το έχω ζήσει και εγώ» – όχι ατομικά, αλλά ως ιστορία. Πόσοι/ες το έχουν ζήσει;

Η ψυχολογία της ανοχής της βίας, στηρίζεται σε κανόνες που επαναλαμβάνονται εκνευριστικά πίσω από κάθε τέτοια ιστορία. Μείωση της προσωπικότητας, αδυναμία αυτοδιαχείρισης, δημιουργία αισθήματος ντροπής. Κατά την δική μου, ταπεινή, προσωπική γνώμη, αν εξαλείψουμε τα αποτελέσματα, θα εξαφανίσουμε και το πρόβλημα που τα προκαλεί.

Η κουβέντα σας εκεί, όχι εδώ.

 ? 

–>

Παλιά φωτογραφία
στην άδεια παραλία
σιωπή
κοιτάζω απ’το μπαλκόνι
το δρόμο που θολώνει
η βροχή.

Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες
βασιλεύουν οι μάγισσες
βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε
στον αφρό.

Λένε πως μας άφηνες στα κύματα
φυλαχτά και μηνύματα
τα βρήκανε τα παιδιά και χαθήκανε
ξαφνικά.

Η πόλη σαν καράβι
τα φώτα της ανάβει
γιορτή.
Θυμάμαι που γελούσες
να μείνω μου ζητούσες
παιδί.

Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες
βασιλεύουν οι μάγισσες
βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε
στον αφρό.

Λένε πως μας άφηνες στα κύματα
φυλαχτά και μηνύματα
τα βρήκανε τα παιδιά και χαθήκανε
ξαφνικά.

Ξύλινα Σπαθιά

..και ‘μεις πήγαμε και τους είδαμε. Να πάτε και εσείς, θα περάσετε καλά.

Στο παρελθόν άλλωστε, η παρέα τους μας ήταν το λιγότερο, χρήσιμη.

Οταν φύγανε αυτοί, εγώ ήμουν, δεν θα το ξεχάσω: μικρό παιδάκι ήμουνα.

 ? 

–>

Άλλη μία φορά. To the point με λίγα λόγια, μία φωτογραφία, και ένα θέμα. Τον Μητσού τον διαβάζω συχνά – και πάντα εκπλήσομαι. Αυτή την φορά, μία όαση.

Αν και μιλάει για όλους μας, το παρόν είναι αφιερωμένο. Ξέρεις εσύ.

(Υ.Γ. Έψαξα (άλλα ντ’ άλλων έψαχνα βέβαια) και τελικά, με την βοήθεια του Μιχάλη Μητσού, βρήκα στο Google 4-5 πράγματα για την Delphine Censier Καλύτερο, εδώ.)

 ? 

–>

Μετά τον Thas, μερικοί ακόμη σε εφημερίδα.

Τι τα θες, άμα είσαι ψώνιο με την δημιοσιότητα, σε δημοσιεύουν και τρέχεις να το διαλαλήσεις.

Πσσσσσσσσσσσώνιο!

 ? 

–>

Πιό πολύ γέλασα με τα σχόλια, παρά με το κείμενο. Μακάρι να δημοσιεύονταν και αυτά.

Υπάρχει, μεταξύ μας, ένας αρθρογράφος.

αληθές.–>

 ? 

–>

Συνάντησα την Σοφία και την Έμυ εχθές. Όλοι μαζί στην πορεία – μου είχανε πει «θα είμαστε με τις παλαιστινιακές σημαίες» – μου πήρε μισή ώρα να τις βρώ. Η Έμυ κρατάει μία φωτογραφία του Αραφάτ (την πήρε σπίτι της μετά) η Σοφία ανεμίζει μία σημαία. Μου έδωσαν και μένα μία, την κρατούσα με τιμή. Τσουχτερό το κρύο, ο λαιμός γρήγορα έκλεισε.

«Λε-, λε-, λευτεριά, λευτεριά στην Παλαιστίνη, λε-, λε-, λευτεριά, λευτεριά στην Παλαιστίνη».

Ο τύπος με την ντουντούκα γνωστή φυσιογνωμία (κύριε των δυνάμεων, έχω εγώ γνωστές φυσιογνωμίες τύπους με ντουντούκες;), αλλά ο άλλος που τον άλλαξε, είχε το ηχείο ενοχλητικά κοντά μας.

«Μπους – Σαρόν; Δολοφόνοι, Μπους – Σαρόν; Δολοφόνοι».

Οι φωτογράφοι τραβάνε την Σοφία, με την σημαία. Εγώ απομακρύνομαι διακριτικά – την τελευταία φορά που βρέθηκα δίπλα της, οι παλαιστίνιοι με περνάγανε για ισραηλινό, και οι υπόλοιποι για παλαιστίνιο.

«Όσο – σκοτώνουν – παιδάκια στην Βαγδάτη, εμείς θα διαδηλώνουμε στον κόσμο απ’ άκρη σ΄άκρη»

Πλησιάζουμε στην Αμερικάνικη Πρεσβεία. Οι φωνές δυναμώνουν, τελείως άσκοπα – αλλά η φλόγα never the less, ανάβει.

«Μπους, Μπους σε ξέρουμε καλά, κι ο ο μπαμπάς σου σκότωνε στο Ιράκ παιδιά.»

Στα συνθήματα περί Καραμανλή δεν φώναζα, όχι γιατί είμαι Καραμανλικός, αλλά δεν γουστάρω να βρίζω τον Καραμανλή όταν κάνω πορεία για την παλαιστίνη. Σαν να γαμάει την προσπάθειά μου αυτός ο υποβιβασμός.

«Εξω απ’ το Ιράκ – Και την Παλαιστίνη – Δεν υπάρχει ειρήνη – Χωρίς δικαιοσύνη»

Σε μία στιγμή, τρεις τέσσερις απο εμάς, ξεπερνάμε την ντουντούκα: ενώ θεωρεί ότι κουραστήκαμε, εμείς συνεχίζουμε χωρίς την βοήθειά της: «Λε-, λε-, λευτεριά, λευτεριά στην Παλαιστίνη». Το είπαμε 10 -15 φορές χωρίς την ντουντούκα, σχεδόν χοροπηδώντας. Εχω βροντερή φωνή, και ακούγομαι αρκετά, παρασέρνοντας στην αρχή 2-3 (όλοι παλαιστίνιοι) και μετά όλη την ομήγυρη. Χωρίς ντουντούκα, χωρίς υποβολέα. Το μόνο σύνθημα που μου ταιριάζει, και το λέω με την καρδιά μου. «Λε-, λε-, λευτεριά, λευτεριά στην Παλαιστίνη». Ο τύπος με την ντουντούκα, γυρίζει, με κοιτά και μου χαμογελά με νόημα, σαν να λέει ‘μπράβο ρε φίλε’. Δεν είμαι ‘δικός τους’ αλλά in a way, είμαι και εγώ παλαιστίνιος.

Καλή η τιμή και η μνήμη, αλλά, ρε γαμώτο, ακόμα και σήμερα υπάρχουν ΚΑΙ χούντες, ΚΑΙ πολυτεχνεία.

 ? 

–>

Με κέρασες υπέροχη τάρτα, που έφαγα χθες το βράδυ, και ανακάλυψα οτι ούτε καν το δικό μου το ποτό δεν πλήρωσα .

Είμαι γαϊδούρι, αλλά που θα πάει, θα την βρω την ευκαιρία να επανορθώσω.

 ? 

–>

Φορ έξπερτς.

 ? 

–>

Ενας οδηγός σκοτώνει.

Άλλη μία φορά, από τον Βασίλη.

Ψηφίστε στα comments να τον πείσετε φτιάξει blog! 🙂

 ? 

–>

Η ιδέα της «αποποίησης ευθυνών» μου ήρθε καθώς γνωστός μου ενώ μιλούσαμε για την κοπέλα του, μου είπε(*):

– Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν μπορώ να υποσχεθώ οτι θα είμαι πιστός – μπορεί να την απατήσω.
– Θα τις το έλεγες αυτό που μου λες τώρα;
– Πριν το κάνω; Όχι, οχι βέβαια.
– Όμως, το σκέφτεσαι ως πιθανό, έτσι δεν είναι;
– Ναι, είναι πιθανό να γίνει. Δεν το ξέρω.

Τι κρύβεται πίσω από αυτή την κουβέντα; Το έψαξα, καθώς ήταν -κατ’εμέ- λάθος, αλλά δεν μπορούσα να καταλήξω που βρισκόταν το λάθος…

Πιστεύω λοιπόν, οτι αυτό που έκανε ο γνωστός μου ήταν «αποποίηση ευθυνών». Το είπα, και άρα αμαρτία δεν έχω. Καθώς είναι «πιθανό» να γίνει, δεν θα ξαφνιαστεί κανείς αν τελικά γίνει. Η άφεση αμαρτιών δε, μπορεί να γίνει ένα εξαιρετικός προθάλαμος ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ τελικά – αφού το κόστος θα ήταν μηδαμινό.

Αλλά μετά με έπιασε ο αυτοέλεγχος μου, με σταμάτησε για χαρτιά και με ρώτησε:

«Εσύ δεν το έχεις κάνει ποτέ;»

Ωπ.

Έχω και εγώ κάνει «αποποίηση ευθυνών» – άφθονες φορές. Έχω πάρει μειονεκτήματά μου, τα έχω κοινοποιήσει, με τον φόβο της απόριψης από τον/την συνομιλητή μου και, αφού τα αποδέχεται, συνεχίζω.

Παραδείγματα;