Από όπου και αν το πιάσεις, βρωμάει.

«Ακέφαλα» είναι πλέον η Δίωξη Ναρκωτικών του Λιμενικού Σώματος, αλλά και το αρμόδιο τμήμα λαθρομεταναστών αφού δύο μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, και χωρίς να τηρηθεί η προβλεπόμενη από το νόμο διαδικασία, με «άνωθεν» εντολή απομακρύνθηκαν οι επικεφαλής αξιωματικοί και των δύο υπηρεσιών, που τα τελευταία πέντε τουλάχιστον χρόνια είχαν καταφέρει «θανάσιμα» χτυπήματα τόσο στο διεθνές καρτέλ των ναρκωτικών όσο και στο κύκλωμα των σύγχρονων δουλεμπόρων.[…]

Και λοιπόν θα πείτε. Ε, λοιπόν έγινε τόσο «βιαστικά» που:

[…]Ετσι, χωρίς καν να παραδώσουν τα απόρρητα έγγραφα, στα οποία αναφέρονται μέχρι και οι πληροφοριοδότες, στους αντικαταστάτες τους, οι δύο αξιωματικοί μετέβησαν -προς το παρόν τουλάχιστον- στο ΚΛΠ και από εκεί στην υπηρεσία της Τροχαίας του πειραϊκού λιμανιού.[…]

Ο Βουλγαράκης πρέπει να το διαβάσει, για να καταλάβει γιατί δεν θέλει ο κόσμος κάμερες στην μούρη του. Διαβάστε παρακάτω τι διαρέει για την απομάκρυνσή τους..

Ιδιαιτέρως μ’ αρέσει αυτό το κομμάτι:

[…]Επίσης δεν είναι λίγοι εκείνοι οι αξιωματικοί που αποδίδουν το ξήλωμα των δύο επικεφαλής αξιωματικών, στο βόλεμα κάποιων «γαλάζιων» συναδέλφων τους, που όμως ακόμα δεν έχουν τοποθετηθεί τουλάχιστον επίσημα, ενώ κάποιοι από τον τέταρτο όροφο του ΥΕΝ αφήνουν να διαρρέει ότι χρησιμοποιούσαν τα δύο ειδικά οχήματα -βαν- της υπηρεσίας για εξωυπηρεσιακές υποκλοπές τηλεφώνων[…].

Όλο το άρθρο, από την Ελευθεροτυπία.

Όπως είπα – από όπου και αν το πιάσεις, βρωμάει…

 ? 

–>

Τι θα κάνουμε; Τι θα κάνουμε με τους «πούτσους» και τα «μουνιά» της Σαμίου; Είναι λαϊκή παράδοση, ή πορνογραφήματα; Πρέπει να επιτρέπονται μέρα-μεσημέρι στην τηλεόραση ή να μετακομίσουν στις μεταμεσονύκτιες ώρες με κόκκινα  Χ  στην άκρη; Να το τραγουδάω εγώ στον δρόμο ή θα με συλλάβουνε; Να φτιάξω δικό μου ή μετράνε μόνο όσα φτιάχθηκαν μέχρι τότε (και εκεί); Είμαστε ντροπαλοί ή λογοκριτές; Που σταματάει η παράδοση; Που αρχίζει η αιδώς;

Ποιος έχει δίκιο εδώ;

Πι Ες: Μου δίνουν τραγούδι Δόμνας να ακούσω. Δημώδες και πρόστυχο. Το Winamp παίζει Καλομάϊρα –δεν θέλω σχόλια-. Να τα βάλω στην λίστα να παίξουν μαζί – ή δεν κάνει;

Pi-Es 2: Μας τα παν κι’ άλλοι: ο thas με τον kuk και ο Thalis.

Δύο (συν μία) διαφημίσεις που θεωρώ αποτυχημένες:

Στην σειρά των διαφημίσεων της Amstel, μία σκηνή είναι χειμερινή. Οι τύποι, έβαλαν τον χιονάνθρωπο μέσα για να μην κρυώνει.

Ε, λοιπόν ρε παιδιά, μου φαίνεται ακατανόητο πως μία εταιρεία οινοπνευματοδών ποτών μπορεί να διαφημίσει το ποτό της, με τέτοια μαστούρια! Οι τύποι είναι τόσο λιώμα, που είναι αδύνατον να συννενοηθούν μεταξύ τους – χάαααααλια και οι τρεις.

Το καλύτερο παράδειγμα εγκεφαλικής δυσλειτουργείας λόγω του αλκοόλ! 🙂

Σε αεροπλάνο, γίνονται αναταράξεις λόγω κακοκαιρίας. Ο ήρωας δεν μασάει με τίποτα. Η αεροσυνοδός ζητάει συγγνώμη μετά την πτήση αλλά ο ήρωάς μας την αποστομώνει: Nice flight. Μπαίνει στο αμάξι του (το οποίο η διαφήμιση μας προτέπει να αγοράσουμε) και η αεροσυνοδός αντιλαμβάνεται: «Nice flight»

Συγνώμη, τι καταλαβαίνετε εσείς; Εγώ πάντως καταλαβαίνω οτι με αυτά που έχει περάσει ο τύπος με το εν λόγω αυτοκίνητο, όλα τα άλλα του φαίνονται …Nice flight!

Και μία παιδική:

«To Armani Black Code είναι το νέο ανατολίτικο άρωμα για άνδρες που σχεδιάστηκε αποκλειστικά από τον οίκο Giorgio Armani. Είναι ένα σοφιστικές και ακαταμάχητα ελκυστικό άρωμα που αποκαλύπτεται σταδιακά, αποκτώντας μια διαφορετική νότα ανάλογα με το δέρμα του κάθε άνδρα. Έχει δημιουργηθεί από αποστάγματα καπνού, δέρματος και σπάνιας ποικιλίας ξύλου ώστε να αναδύει ένα απολύτως αρρενωπό άρωμα.»

Αν, παρόλη την αθώα περιγραφή που μιλάει για ένα «σοφιστικέ άρωμα» που όμως έχει δημιουργηθεί από «αποστάγματα δέρματος»(!), θέλετε να το αγοράσετε, θα το βρείτε εδώ…

Τι σχολιάζει περι τούτων ο Συνblogger Σάκης;

 ? 

–>

Για τον υπουργό Υγείας έχω σχηματίσει καλή γνώμη. Αλλά για το υπουργείο του, και τα των αρμοδιοτήτων του, την χείριστη.

Τελευταίο καρφί, από τα σημερινά ΝΕΑ.

Προς τον πανάκριβο ιδιωτικό τομέα «σπρώχνει» εκατοντάδες καρκινοπαθείς η κατάσταση που επικρατεί στις δημόσιες ογκολογικές μονάδες της χώρας μας: περιμένουν μήνες για να κάνουν μια διαγνωστική εξέταση, να ξεκινήσουν θεραπεία ή να χειρουργηθούν. H αναμονή μπορεί να ξεπεράσει και τους 3 μήνες, ενώ για θεραπείες, όπως το ραδιενεργό ιώδιο, φτάνει και τους 9 μήνες!

Όλο το ρεπορτάζ της ντροπής, (που λέει αρκετά χειρότερα) εδώ.

Αν ισχύουν αυτά, δεν βλέπω γιατί η οικογένεια του πρώτου καρκινοπαθή που θα πεθάνει απο δω και μπρος, να μην κάνει μήνυση στο κράτος.

Το χειρότερο δεν είναι, από ότι φαίνεται, να πάθεις καρκίνο. Ας πούμε ότι με την ποιότητα ζωής που έχουμε επιλέξει, είμαστε και ‘μεις συνυπεύθυνοι. Το χειρότερο είναι ότι αν δεν διαμαρτυρηθούμε, κάπως (*), ο καρκίνος, μετά από τόσα χρόνια μελετών και ερευνών, θα (ξανα)γίνει ανίατη ασθένεια για τους φτωχούς συνανθρώπους μας.

Εκτός και αν βγουν στα χωράφια να μαζέψουνε γαλάζιους σκορπιούς και πράσινα άλογα…

(*) Για την ΑΕΚ, ξέρουμε να κατεβαίνουμε στους δρόμους. Σωστά. Για τον χ-ψ-z αδικημένο το ίδιο. Σωστά. Για αυτό, όχι;

Α, ναι, ξέχασα. Αυτό συμβαίνει μόνο στους άλλους…

Καθυστερημένο υστερόγραφο: Θυμήθηκα την αντίδραση μερικών, για τον καρκίνο. Δεν έλεγαν την ασθένεια με το όνομά της, αναφέρονταν σ’ αυτήν ως «εκείνη η αρρώστια» ή κάτι τέτοιο. Σαν να κόλλαγε και μόνο που την ανέφερες. Ολα έχουν σχέση τελικά: η αντίδρασή μας στην ύπαρξη αυτής της αρρώστιας, με τις προσπάθειες που κάνουμε να την γιατρέψουμε…

Χρόνια πολλά στους Γιάννηδές σας. Να τους αγαπάτε, αν το αξίζουν, να τους προσέχετε, αν το χρειάζονται, και να τους θυμάστε, αν τους ξεχάσατε.

Είναι special kind of people αυτοί οι Γιάννηδες, σας το λέω.

 ? 

–>

Δεκαπέντε αιώνες πριν, γνώρισα μία κοπέλα στην Πάρο, όπου έκανα διακοπές. Νόμιζα ότι την έλεγαν Νανά – αλλά τελικά, Νανά, δεν την έλεγαν. Την γνώρισα, την ερωτεύτηκα, την αγάπησα, την πόθησα – με πόθησε και με λάτρεψε και αυτή εξίσου. Αλλά. Υπήρχε ένα πρόβλημα, που έπρεπε και οι δύο ή να αποδεχτούμε, ή να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια. Για τέσσερις μήνες περίπου, ξεγελάγαμε τα πάντα. Στον πέμπτο μιλήσαμε στο τηλέφωνο, και μου είπε «θέλω να συνεχίσω με την ζωή μου». Προφανώς, αυτό δεν περιελάμβανε εμένα. Για την ιστορία, δεν σταμάτησα να τιμώ την απόλυτη αγάπη που μου είχε δείξει.

Γνώρισα μίαν άλλη κοπέλα, απο την οποία, ομολογώ, εντυπωσιάστηκα. Όμορφη, έξυπνη, ταλαντούχα στην δουλειά της, ό,τι θα ήθελε ένας άντρας να έχει δίπλα του. Μία πριγκίπισσα. Πίστεψα οτι μπορούμε να είμαστε μαζί, οτι αυτή η κοπέλα μου αξίζει. Αλλά. Υπήρχε ενα θέμα που έπρεπε και οι δύο ή να αποδεχτούμε, ή να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια. Για δύο μήνες περίπου, ξεγελιόμουνα μόνος μου. Πίστευα, με κάθε δυνατή ευκαιρία, οτι το θέμα αυτό είχε πάψει να υφίσταται- και ξαφνιαζόμουν ειλικρινώς που το έβλεπα μπροστά μου ξανά και ξανά. Στο τέλος του δεύτερου μήνα μιλήσαμε στο τηλέφωνο, και ρώτησα τι δεν πήγε καλά. Προφανώς, δεν είχε αλλάξει τίποτα. Για την ιστορία, δεν έπαψα να σέβομαι την -απο την πρώτη στιγμή- ειλικρίνειά της.

Γνώρισα τον εαυτό μου, από τον οποίο, πρέπει να πω, είμαι αρκετά ικανοποιημένος. Είμαι ειλικρινής μεχρι αηδίας.Δεν προκαταβάλλω τους άλλους, τους θεωρώ απολύτως ικανούς πνευματικά να αποφασίσουν αν θα συμπορεύσουν μαζί μου – ή όχι.Δεν παρακάλεσα ποτέ να με αγαπήσουν. Δεν ντρέπομαι να λέω «σ’αγαπώ» ή «μου αρέσεις» όποτε το πιστεύω – δεν το λέω αν δεν το πιστεύω. Είμαι ευθύς και σαφής με τα αισθήματά μου. Δεν μπορώ να αγαπήσω κανέναν που δεν με αγαπάει – δεν μπορώ να αγαπήσω κάποιον επειδή με αγαπάει. Δεν είμαι αυτό που γουστάρουν οι γυναίκες στα σήριαλ. Ούτε ματσό, ούτε μάτσο. Είμαι υποχωρητικός, όταν μου ζητάνε να είμαι, ορμητικός όταν με αφήνουν να εκφράζομαι έτσι. Εχω τους κανόνες μου, την -δική μου- λογική, τα ακολουθώ ή τα απορρίπτω όποτε μου αρέσει. Πιστεύω ότι αξίζω τα πάντα – χωρίς, ταυτόχρονα να τα στερώ απο τους άλλους. Θέλω να με αγαπάνε περισσότερο από τον εαυτό τους, να με γουστάρουν και να με ποθούν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Δεν το απαιτώ όμως, ούτε τσαντίζομαι όταν δεν συμβαίνει. Απαιτώ την ειλικρίνεια, και είναι το μόνο πράγμα που ζητάω. Στα τριάντακάτι μου χρόνια, αναρωτήθηκα αν μετά απο τόσες προσπάθειες, κάνω καλά ή πρέπει να γίνω «φυσιολογικός». Προφανώς, μου αρέσω ακριβώς έτσι όπως είμαι.

Για την ιστορία.

Το διάβασα στο Startpoint, και είπα να προωθήσω την ιδέα – καλή ακούγεται:

Φέτος στις γιορτές, θα γίνουν πολλά πάρτυ. Υπάρχει όμως ένα που ξεχωρίζει από τα άλλα: το πάρτυ της Greenpeace! Γιατί συνδυάζει το… «τερπνόν μετά του ωφελίμου»!

Κι αυτή τη χρονιά, η πιο δυναμική περιβαλλοντική οργάνωση στον πλανήτη κάνει την «εξόρμησή» της σε ένα από τα πιο καυτά στέκια της πόλης, το Club 22. Τρεις από τους πιο αγαπημένους σας dj’s, η Αφροδίτη Κούλη, ο Σπύρος Παγιατάκης και ο Γρηγόρης Σαμουρκάσογλου θα κάνουν «μουσική» κατάληψη στα decks και θα ανεβάσουν το κέφι στα ύψη για όλους τους παλιούς αλλά και τους νέους της φίλους.

Κι όλα αυτά θα γίνουν για καλό σκοπό, αφού τα έσοδα θα διατεθούν για την ενίσχυση της δράσης της οργάνωσης για την προστασία του περιβάλλοντος. Όπως είναι ήδη γνωστό, η αποκλειστική πηγή των εσόδων της Greenpeace είναι η οικονομική εισφορά των πολιτών και όχι η χρηματοδότηση από επιχειρήσεις, κρατικούς και διακρατικούς οργανισμούς (ΕΕ, ΟΗΕ, κτλ).

Το εισιτήριο για το πάρτυ κοστίζει 15 Ευρώ και περιλαμβάνει ένα ποτό δωρεάν. Γι’ αυτό προμηθευθείτε τα εισιτήριά σας από το ταμείο της Ticket House, Πανεπιστημίου 42, αλλά και στην είσοδο του Club 22, Λ. Βουλιαγμένης 22, κι ελάτε να δώσουμε μαζί δυναμικό ρυθμό στο 2005.

Η σελίδα της Greenpeace, εδώ.

Είναι αξιόλογη ιδέα κατά την ταπεινή μου γνώμη: Ο σκοπός είναι καλός, αξίζει τον κόπο. Είναι βέβαια Τετάρτη, οπότε ο κόσμος ίσως μαγκώσει λίγο – αλλά πάλι, αν ήταν να βγει, ας πάει εκεί. Και το εισιτήριο δεν είναι δα και ακριβό…

 ? 
–>

Απο τα καλύτερα της χρονιάς. Μέχρι εδώ, δεν δυσκολεύτηκα να τα μαζέψω, σε μισή ωρίτσα είχα τελειώσει. Τα υπόλοιπα που -μπορεί να- χρειαστεί να συμπληρώσω, ίσως με δυσκολέχουν λίγο περισσότερο.

Πάμε:

Το καλύτερο σχόλιο της χρονιάς: «Κάτι δεν πάει καλά μ’ αυτόν, τόσο νέος και να γράφει έτσι». Kukuzelis, στο blog του Thas.

Το καλύτερο τριήμερο της χρονιάς: Στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων.

Η καλύτερη παρατήρηση της χρονιάς: «Ωραία έγιναν έτσι τα μαλιά σου, πόσο θα κάνουν να μεγαλώσουν είπαμε;» Αντίδραση του πατέρα μου, μόλις με είδε με ξυρισμένο κεφάλι.

Το καλύτερο γκολ της χρονιάς: Το γκολ του Χαριστέα στον τελικό με την Πορτογαλία.

Η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική απογοήτευση της χρονιάς: Η ήττα του Ολυμπιακού από την Λίβερπουλ στην Αγγλία.

Η πιο συγκινητική στιγμή της χρονιάς: Η τελετή λήξης, όχι μόνο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ακόμα με πιάνει κάτι κάθε φορά που το βλέπω.

Η μεγαλύτερη αποτυχία της χρονιάς: Η στιγμή που πήγα στον αγώνα Ολυμπιακού – Κέρκυρας, ημέρα Τετάρτη, μέσα στις γιορτές, δεν βρήκα εισιτήρια, και γύρισα πίσω…

Η μεγαλύτερη πίκρα της χρονιάς: Αν δεν κάνω λάθος, 5 Αυγούστου, από το τηλέφωνο. Δεν είμαστε δυο, είμαστε τρεις.

Η μεγαλύτερη επιτυχία της χρονιάς: Το φιλί που δεν έδωσα.

Το πιο νόστιμο φαγητό της χρονιάς: Ρύζι με σάλτσα μουστάρδας γιαούρτι και τόνο.

Το καλύτερο δώρο της χρονιάς (που έκανα): ένα συρτάρι.

Το καλύτερο δώρο της χρονιάς (που πήρα): ένα κίτρινο βραχίολι.

Η καλύτερη σκέψη της χρονιάς: Τούτο το μπλογκ.

Η καλύτερη απόφαση της χρονιάς: Που ξύρισα το κεφάλι μου.

Το πιο κακό σχόλιο της χρονιάς: «Ξέρεις, κυκλοφορεί η φήμη οτι έχεις καρκίνο».

Η πιο περίεργη γνωριμία της χρονιάς: Η Ινό, ρωσίδα οικογενειακή φίλη φίλου.

Η πιο τυχερή στιγμή της χρονιάς: Μια λάθος πάσα του Νίκου.

Η πιο άτυχη στιγμή της χρονιάς: -. Την τύχη μου την φτιάχνω μόνος μου.

Το πιο εύκολο ταξίδι της χρονιάς: 12 ώρες πήγαινε έλα με το λεωφορείο, για 6 ώρες διαμονή. Ε, εντάξει, οι πρώτες 6 ώρες ήταν εύκολες, στην επιστροφή κοιμήθηκα.

Το πιο ανόητο πράγμα που έκανα: Να πιστέψω οτι μπορώ να είμαι σαν όλους τους άλλους. (Περισσότερα για αυτό, εν ευθέτω χρόνω)

Το καλύτερο πράγμα που έκανα: Να πιστέψω, να επιμείνω και να μην πληγώσω.

Το πιο απρόσμενο πράγμα που πήρα: Ένα γράμμα. Γραπτό.

Το καλύτερο ταξίδι της χρονιάς: Μια βόλτα στο Πήλιο.

 ? 

–>

Ποτέ η φιλανθρωπία (ή μήπως η κοινή λογική) δεν ήταν πιο εύκολη.

Μήνυμα από το κινητό σας τηλέφωνο,
γράφοντας ΑSIΑ και στέλνοντας το στο 4536.
Χρέωση 1 ευρώ.

Αν είμαστε 11 εκατομμύρια έλληνες, και στείλουμε 1 ευρώ ο καθένας θα μαζευτούν 11 εκατομμύρια ευρώ.

Κοινή λογική.

 ? 

–>

Ε, όχι ρε παιδιά και έτσι. Κοιτάω την ψηφοφορία των ΝΕΩΝ για τα 15 πρόσωπα της χρονιάς. Μπείτε, και βρείτε το λάθος. Αναμενόμενο, αλλά δεν είναι μόνο στο γραφικό (που θα ήταν κατανοητό βρε αδελφέ) – είναι και στο κείμενο.

Για όσους δεν θέλουν να ψάχνουν, ή θέλουν να δουν αν είναι σωστό, πατήστε Ctrl+A στο πληκτρολόγιό σας – ή σύρτε το ποντίκι με πατημένο το αριστερό πλήκτρο:

Aπο εδώ -» Ο Γιωργάκης Παπανδρέου είναι πιό ψηλά απο την Γιάννα Δασκαλάκη Αγγελοπούλου, παρότι έχει 8 λιγότερες ψήφους… «- μέχρι εδώ, για να δείτε την λύση.

Δεν μπορεί να είναι επίτηδες, αλλά και πάλι, όχι και έτσι ρε παιδιά!

Πως αναγνωρίζεις τον καλό χρόνο που έρχεται;

Όταν απο την πρώτη μέρα του χρόνου, Σάββατο, 8 η ώρα το πρωϊ, ξυπνάς από πόνους, καθώς μια πέτρα ΕΚΕΙΝΗ την ημέρα επέλεξε να κατέβει.

Μάλιστα κυρίες-κυριοι, και μικρά παιδιά.

Και η διαδικασία αυτή κράτησε, οδυνηρώς, μέχρι το βράδυ της επόμενης μέρας.

«Αου, τα νεφράκια μου» που θα έλεγε και ο Λαζόπουλος, καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται. Τα νεφράκια μου και …πιο κάτω (ο νοών νοείτω, όσοι ξέρουν από κολικούς καταλαβαίνουν) λοιπόν, και πάει το διήμερο…

Ευτυχώς δεν ήταν απο τους «κακούς» κολικούς, δεν χρειάστηκε δηλαδή να πάω στο νοσοκομείο για καμιά ένεση – αλλά και πάλι…

Καλή χρονιά σας εύχομαι, με υ-γεί-α!

Σήμερα, τίποτα δεν βγάζει μόνο του post.

Η βροχή, που αποθαρρύνει τους καλανταδόρους πιτσιρικάδες. Στα Χριστούγεννα ήρθε μία κοπέλα, μόνη της, αλλοδαπή. Μ’ αρέσει περισσότερο να δίνω σε αλλοδαπούς που λένε τα κάλαντα. Μοιάζουν να το εκτιμούν διαφορετικά, να μην το απαιτούν. Δυο πιτσιρικάδες εμφανίζονται στην πολυκατοικία «να τα πούμε» αλλά εγώ έχω ήδη φύγει απο τα διαμέρισμα. Χαμογελάω όταν ακούω οτι κάποιος τους ανοίγει την πόρτα του – το τρίγωνο χτυπάει μαζί με την εξώπορτα πίσω μου.

Οτι ανακαλύπτω την μοναδική φορά που φάνηκε σε κάποιον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΡΗΣΙΜΟ το ενιαίο τραίνο του μετρό (που το πρώτο βαγόνι επικοινωνεί εσωτερικά με το τελευταίο): Δύο αλητόφατσες πιτσιρικάδες ξεκινάνε από το τέλος και φτάνουν στην αρχή, λέγοντας τα κάλαντα. Χα. Ρουφιάνα τεχνολογία.

Οι δύο γέροι στο τραίνο που συναντιούνται τυχαία – «τι κάνεις συνάδελφε, χρόνια πολλά». Αναρωτιέμαι σε τί να είναι συνάδελφοι. Σκέφτομαι το μέλλον μου – φαντάζεσαι, λέω να βρεθώ με έναν άλλο web desinger σε καμιά 30αρια χρόνια και να του λέω «γειά σου συνάδελφε»; Άνθρωποι σε αχρηστία θα είμαστε και οι δυο. Σκατά, ωραίες σκέψεις πρωτοχρονιάτικα μαλάκα.

Οτι ερχομαι στο γραφείο και η Ξανθή κλείνει, και με βάζει να σκεφτώ – μερικά χρόνια down under ισοφαρίζονται από μία καλή (την καλύτερη εδώ και χρόνια) χρονιά; Πόσο είναι το σκορ ρε γαμώτο;

Οτι εφημερίδα (η Αυριανή) γράφει «Οργή Θεού Χτύπησε Τους Παιδεραστές – στην καθιερωμένη συνάντησή στα αμαρτωλά νησιά». Το βλέπω που το διαβάζουν, κοιτάω τον τίτλο. Δεν το πιστεύω, όταν πάω στο γραφείο κοιτάω στο περίπτερο του in.gr. Πράγματι, κάποιος έκανε εξώφυλλο αυτόν τον τίτλο. Θυμώνω τόσο, που καλύτερα να μην ξεκινήσω.

Οτι ο κόσμος βρίσκεται σε φάση αναμονής, σαν να μην μετράει η σημερινή μέρα. Σαν να μήν είναι κανονική, αληθινή μέρα. Χαμογελάω, λέω χρόνια πολλά με όλη μου την καρδιά σε όσους βλέπω, το εννοώ.

Σε όσους διαβάζουν (και σε όσους δεν διαβάζουν επίσης) Καλή Χρονιά. Σας χρωστάω ένα down post, κάτι σαν Αφιέρωμα για το 2005. Ας περιμένω όμως λίγο. Μπορεί να αλλάξει κάτι.

Τα καλύτερα αφιερώματα της χρονιάς άλλωστε, τα γράφεις ΑΦΟΥ κλείσει, όχι πριν.

Επέστρεψα απο (ολιγοήμερες) διακοπές (όχι, δεν πήγα πουθενά, εδώ έκατσα) και βρήκα τα πάντα άνω-κάτω: ο Νίκος άλλαξε χρώματα, η DiS άλλαξε φωτογραφία, η Ξανθή γράφει το ωραιότερο (με διαφορά) άρθρο σε συνέχειες και το λέει Μπλογκοκαζαμία – το μόνο που δεν άλλαξε είναι η eurobank: καμία απάντηση στο παράπονό μου…

Το κλιμα καλό και τα post σας πολλά… θα περάσω απο όσους προλάβω να αφήσω τα φιλιά μου. Εχω και ένα post που έγραψα σπίτι, ξέχασα να το φέρω (αλλά είναι για την νέα χρονιά, δεν βιάζομαι) να το ανεβάσω. Είναι και λίιιιγο down, οπότε πρέπει να κάτσει στο σωστό mood…

Αυτά. Αν δεν σας δώ, χρόνια πολλά ρε αλήτες (και αλήτισες).

 ? 

–>

Στο πνεύμα των ημερών, κρατήστε μια συνταγή για Χριστουγεννιάτικο κέικ…

> Συστατικά:
> 1 φλιτζάνι αλεύρι
> 1 κουταλάκι μαγειρική σόδα
> 1 φλιτζάνι ζάχαρη
> 1 κουταλάκι αλάτι
> 1 φλιτζάνι βούτυρο
> χυμός λεμονιού
> 4 μεγάλα αυγά
> καρύδια
> 1 μπουκάλι Johnie Walker
> 2 φλιτζάνια αποξηραμένα φρούτα

Δοκιμάστε το Johnie Walker για να ελέγξετε την ποιότητα. Πάρτε μια μεγάλη γαβάθα και δοκιμάστε το ουίσκι ξανά. Για να βεβαιωθείτε για την ποιότητα, γεμίστε ένα φλιτζάνι και πιείτε. Επαναλάβετε. Βάλτε το αλεύρι και το βούτυρο στο μίξερ και χτυπήστε τα μέχρι να γίνει μια μαλακή μπάλα. Προσθέστε ένα κουταλάκι σόδα. Ξαναχτυπήστε το. Βεβαιωθείτε ότι το ουίσκι είναι ακόμα εντάξει. Δοκιμάστε άλλο ένα φλιτζάνι.

Σβήστε το μίξετ. Σπάστε δυο αυτιά και προσθέστε τα στο μπολ. Ρίξτε και το φλιτζάνι με τα αποξηραμένα φούρτα. Μιξάρετε το χτυπητό. Αν τα αποφρηξαμένα φούρτα κολλήσουν στο μαραφέτι του μίρξερ, ξύστε τα με ένα κατσαβίδι. Δοκιμάστε το ουίθκι για να ελέγξετε τη γεύση του. Μετά, κοθκινήθτε δύο τζιφλάνια αλάτι, ή κάτι τέτοιο. Μπορείτε να βάλετε και πωθ το λένε. Ποιόθ ενδιαφέρεται! Τώρα θπάθτε το λεμόνι και θτραγκίκθτε τα καρύδια θαθ. Ελέγξτε το ουίκι. Προθέθτε ένα μικρό κίτρινο κροκόδειλο. Απειλήθτε ένα μικρό κουταλάκι ζάχαρη ή κάτι άλλο. Ό,τι βρήτε τέλοθ πάντων. Πετάκθτε το κοντά θτα άλλα.

Λαδώθτε το φούρνο με κάτι που ζουλιέται και κατουρήθτε στο πθυγείο. Ανάπθτε το ταπθί θτουθ 350 βαθμούθ. Μη κθεχάθετε να χτυπήθετε το μίκθερ. Αφαιρέθτε τη μούρη θαθ από το μπωλ και θηκωθείτε από το φούρνο. Ελέγκθτε το ουίκι κθανά και πηγαίνετε θτο κρεββάτι.

Χαλά Φριθτούγεμνα!

Το έστειλα πριν από μία ώρα. Και ως σωστός blogger σας το καταθέτω για να γελάσετε και εσείς:

«Σήμερα το πρωί δέχθηκα ένα τηλέφωνο από την τράπεζά σας για την διευθέτηση ενός λογαριασμού μου με την τράπεζά σας.

Συγκεκριμένα, με κάλεσε ΑΠΟ ΑΠΟΡΡΗΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ, στο κινητό μου τηλέφωνο, μία κυρία που δήλωσε ότι το όνομά της είναι Κυριακοπούλου, και με ενημέρωσε ότι πρέπει να πληρώσω έναν λογαριασμό 120 ευρώ για οφειλή της πιστωτικής μου κάρτας. Μετά από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες (γιατι το σήμα δεν ήταν καλό και η γραμμή έπεφτε διαρκώς) κατάφερα να ενημερωθώ ότι το σταθερό της τηλέφωνο ήταν το 2103362255.

Ως εδώ, καλά. Κάλεσα αμέσως πίσω το τηλέφωνο, από σταθερό, για να υποβάλλω τα παράπονά μου καθώς θεωρώ απαράδεκτη ενέργεια να ενημερώνομαι για την πιστωτική μου κάρτα, από απόρρητο νούμερο και δη στο κινητό μου τηλέφωνο. Είχα στο παρελθόν άλλη μία φορά διαμαρτυρηθεί για αυτό το γεγονός, προφανώς αποτυχημένα.

Κάλεσα λοιπόν το νούμερο αυτό και ενημερώθηκα από μία άλλη κυρία (το όνομά της δεν συγκράτησα, παρότι μου το επανέλαβε καθαρά πολλές φορές – μου συστήθηκε ως προϊσταμένη του τμήματος και συγκράτησα κάτι παρεμφερές του ‘Καρτσωνάδη’ ) ότι η εν λόγω κυρία Κυριακοπούλου είναι απασχολημένη – ήταν όμως διατεθειμένη να με εξυπηρετήσει αυτή.

Αφού πρώτα προηγηθούν κάποιες ερωτήσεις.

Το επώνυμό μου. Το δήλωσα. Το όνομα και το πατρώνυμό μου. Με ενημέρωσε ότι υπάρχει κάποια οφειλή της τάξεως των 120 ευρώ. Δεν έφερα αντίρρηση. Με ρώτησε αν θα πληρώσω σήμερα. Είπα ότι δεν γνωρίζω. «Μήπως αύριο;» Ενημέρωσα ότι «Στην πρώτη ευκαιρία θα διευθετήσω το ζήτημα το συντομότερο δυνατό». «Μήπως μπορείτε να μου πείτε ότι θα πληρώσετε αύριο;». «Όχι, δυστυχώς δεν μπορώ να το ξέρω, στην πρώτη ευκαιρία θα το διευθετήσω». «Ναι, αλλά θα ήθελα να ξέρω αν μπορώ να σημειώσω ότι θα πληρώσετε αύριο». «Δυστυχώς, δεν το γνωρίζω». «Μπορείτε να μου πείτε αν θα πληρώσετε αύριο;».

Εδώ η κουβέντα, πήρε την κάτω βόλτα. Δεν έχω την διάθεση να την επαναλάβω, αλλά σας μεταφέρω μία γενική εικόνα:

α) Η κουβέντα έγινε προσωπική. Η κυρία με ρώτησε γιατί δεν πληρώνω τον λογαριασμό μου. Αρνήθηκα να απαντήσω. Το επανέλαβε αρκετές φορές. Όταν την ρώτησα αν ποτέ είναι δυνατόν να συζητήσω τέτοια πράγματα με μία άγνωστη μου κυρία, το επιχείρημα της ήταν ότι «αν δεν το συζητήσετε με την τράπεζά σας, που της χρωστάτε με ποιόν θα το συζητήσετε;»

β) έμαθα ότι βρίσκομαι σε μία λίστα ανθρώπων που δεν συνεργάζονται με την τράπεζα. Όταν ζήτησα να μάθω περισσότερα, μου είπε ότι κάθε φορά που επικοινωνούν μαζί μου, αρνούμαι την συνεργασία. Ζήτησα να μάθω πόσες φορές έγινε προσπάθεια επικοινωνίας – δεν το είχε αυτό το στοιχείο.

γ) όταν ζήτησα να μιλήσω με προϊστάμενό της, για να εκφράσω τα παράπονά μου, με ενημέρωσε ότι δεν υπάρχει κανείς ανώτερος από αυτήν: ήταν η προϊσταμένη του τμήματος, και το θέμα σταματούσε εκεί (δικό μου το σχόλιο).

δ) μου έκλεισε, εμφανώς εκνευρισμένη, το τηλέφωνο – λέγοντας μου ότι ο χρόνος της, όπως και ο δικός μου, είναι πολύτιμος.

Διευκρινήσεις προς την κυρία και προς την τράπεζά σας: Δεν έχω καμία αντίρρηση να πληρώσω τον λογαριασμό, στην πρώτη ευκαιρία θα το κάνω. Ει δυνατόν, και σήμερα ακόμη. Γνωρίζω καλώς ότι χρωστάω και ότι έχω μείνει πίσω στις πληρωμές μου. Έχω ενημερωθεί για κακοπληρωμή του λογαριασμού μου, τηλεφωνικά ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ (είναι δυσάρεστο ως γεγονός, συνεπώς το θυμάμαι καλά) και κατέθεσα την ίδια ή την επόμενη το ποσό που μου ζητήθηκε (περίπου 50 ευρώ).

Όμως.

Θεωρώ (όπως και δικαιούμαι, εφόσον η κυρία εργάζεται για εσάς και μιλάει στο τηλέφωνο εξ ονόματος της τράπεζάς σας) ότι εκπροσωπεί την τράπεζα σας και οι απόψεις της συμπίπτουν με τις δικές σας. Έτσι θέλω να σας απαντήσω τα εξής (αν ο δικός σας ο χρόνος δεν είναι τόσο πολύτιμος, και μπορείτε να διαθέσετε λίγο για να με ακούσετε):

Πρώτον. Δεν είμαι ηλίθιος, ούτε μου αρέσει να με αντιμετωπίζουν ως τέτοιον. Αν πω μία φορά ότι δεν ξέρω αν θα μπορέσω σήμερα (ή αύριο) να εξοφλήσω το χρέος μου, θα αναγκαστείτε να αρκεστείτε σε αυτό. Ενημερώστε με τι με περιμένει αν δεν το κάνω, και αφήστε με στην ευχή του Θεού. Αν ήμουν ηλίθιος, όπως ξεκάθαρα εννόησα από την συμπεριφορά της εν λόγω κυρίας, η επανάληψη της ερώτησης και της απάντησης θα με οδηγούσε να πω ότι θα πληρώσω – ακόμα και αν δεν μπορούσα (ή δεν ήθελα) να το κάνω. Δεν είμαι ηλίθιος – ότι πω την πρώτη φορά, ισχύει και για το ένα εκατομμύριο φορές ακόμα που θα με ρωτήσετε.

Δεύτερον. Δεν πρόκειται ούτε να απολογηθώ, ούτε να δικαιολογηθώ – ούτε στην τράπεζά σας, ούτε σε κανέναν άλλο για τους λόγους που με οδήγησαν στην κακοπληρωμή μου. Αν δεν έχω πληρώσει, έχω προφανώς έναν λόγο. Καλό ή κακό, δεν θα περάσει στην κρίση σας. Αν χρειαστώ ψυχολογική υποστήριξη ή έναν ώμο να στηριχθώ για τις κακοτυχίες της ζωής, δεν θα προτιμήσω τον δικό σας. Η σχέση μας είναι επαγγελματική – και επιθυμώ να παραμείνει έτσι. Προσωπικές υποδείξεις του τύπου «ποιός ο λόγος που δεν πληρώνετε την τράπεζά σας, είναι οικονομικός ή κάποιος άλλος» να μου λείπουν.

Τρίτον. Βρίσκομαι σε μία λίστα σας. Αυτή που μπαίνουν όσοι δεν συνεργάζονται με την τράπεζά σας. Καλώς. α) θεωρώ ότι αδίκως βρίσκομαι εκεί. Έχω ενημερωθεί μία και μοναδική φορά (δύο με την σημερινή) για την κακοπληρωμή μου. Αν κάποιοι υπάλληλοι έχουν σημειώσει κάτι διαφορετικό, παρακαλώ να με ενημερώσετε για τις ώρες, τα πρόσωπα και τις αντιδράσεις μου – καθώς όπως είναι φανερό, οι κουβέντες μας και οι «αρνήσεις» μου καταγράφονται σε φάκελο. β) Και επειδή δεν μου αρέσει να ανοίγει φάκελος χωρίς να γνωρίζω το περιεχόμενό του, ενημερώστε με καθώς με αφορά άμεσα – καθώς έχω και αντιρρήσεις όσο αφορά το περιεχόμενό του.

Τέταρτον. Δεν μου αρέσει να μου κλείνουν το τηλέφωνο. Έχω μία γενική απέχθεια σε αυτό – αν ο χρόνος σας είναι πολύτιμος, το ίδιο είναι και η επικοινωνία σας μαζί μου. Ας το ξεκαθαρίσουμε αυτό: αν με καλείτε, να είσαστε διατεθειμένοι να με υποστείτε – ακόμα και αν δεν ισχύει το πρώτο, και είμαι ένας ηλίθιος.

Πέμπτον. Οι τρόποι σας είναι απαράδεκτοι. Όταν μιλούσε η εν λόγω κυρία στο τηλέφωνο, ήταν εμφανώς εκνευρισμένη – ακόμα και αν έχω ευθύνη σε αυτό (που θεωρώ ότι ήμουν ευγενέστατος , αν και πιεστικός για κάθε καινούργιο διαμάντι που άκουγα), υπάρχει ένας κανόνας επικοινωνίας τον οποίο οφείλει να γνωρίζει κάθε υπάλληλος που σηκώνει το τηλέφωνο εξ ονόματι της εταιρίας σας: Εγώ είμαι πρόσωπο, ο υπάλληλος είναι η εταιρία.

Έκτον. Θεωρώ ότι το θέμα είναι προσωπικό, και ζητάω να προστατευτώ από την εν λόγω κυρία. Καθώς είναι προϊσταμένη τμήματος, και μετά από αυτή την καταγγελία μου, πιστεύω ότι δεν θα έχω ίση, τίμια και δίκαιη αντιμετώπιση στο εξής. Είναι πολύ πιθανό να κάνω λάθος. Αλλά οδηγήθηκα σε αυτή την αίσθηση από την επικοινωνία μας – αν δεν υπάρχουν τρόποι στο τηλέφωνο, δεν μπορώ να ελπίζω σε τρόπους στην εργασία.

Έβδομον. Όλοι έχουν έναν προϊστάμενο. Όταν τον ζητάω, έχω κάποιον λόγο να το κάνω, ο οποίος δεν είναι ανάγκη να περάσει από την έγκριση του υφισταμένου. Αν έχω παράπονα από την συμπεριφορά, τους τρόπους, τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις του υπαλλήλου (ακόμα και αν είναι προϊστάμενος στο οποιοδήποτε τμήμα) – κάπου πρέπει να τα κάνω. Και το να μου κλείσουν το τηλέφωνο, δεν θα βοηθήσει κα-θό-λου.

Είμαι -για άλλη μία φορά- απογοητευμένος από την συμπεριφορά και την ποιότητα των υπαλλήλων σας. Αν αναζητήσετε στο παρελθόν, όταν ξεκίνησα την εν λόγω συνεργασία, θα δείτε ότι είχα άλλη μία απογοητευτική συμπεριφορά. Τότε, με ικανοποιήσατε πλήρως. Αλλά τα πράγματα δεν αλλάζουν από ότι φαίνεται. Απλώς, η άγνοια, που συνάντησα τότε, μεταλλάχθηκε σε προκλητική και απαράδεκτη συμπεριφορά. Δεν με πρόσβαλλαν άμεσα, δεν ήρθη ποτέ ο πληθυντικός, δεν σηκώθηκε (παρά μόνο μία φορά) η φωνή της κυρίας. Αλλά για να κάτσω και να γράψω τρεις σελίδες καταγγελία, ε, δεν μπορεί – πρέπει να είμαι εκνευρισμένος. Για να είμαι σαφής και κατανοητός, δεν έχω καμία αντίρρηση να πληρώσω – έχω όμως αντίρρηση να μου συμπεριφέρεστε έτσι. Η τηλεφωνική μας κουβέντα ακούστηκε καθαρά στο γραφείο, συνεπώς για κάθε αμφιβολία σας, υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να πιστοποιήσουν το δικό μου μέρος της συνομιλίας.»

Μεγάλο, αλλά έχει την πλάκα του. Τι θυμήθηκα τώρα; Να ναι καλά αυτά τα παιδιά…

 ? 

–>