«ΝΤΡΟΠΗ για τέσσερα σχολεία» γράφει η Απογευματινή, και αναφέρεται στην άμεση παρέμβαση του υπουργού Παιδείας για τέσσερα σχολεία (τρία ιδιωτικά – ένα δημόσιο νηπιαγωγείο) που αρνήθηκαν να δεχθούν μαθητές με διαβήτη.
Αυτο διάβασα το πρωϊ στα εξώφυλλα των εφημερίδων – και στην πρώτη ευκαιρία άνοιξα και την εφημερίδα, για να διαβάσω οτι πρόκειται για καταγγελίες που γίνονται με αφορμή την αυριανή ημέρα διαβήτη – χωρίς να μάθω περισσότερα (ούτε τα ονόματα των σχολείων, ούτε το χρονικό των περιστατικών, ούτε την άποψη των σχολείων)
Ξέρετε τι μου έκανε εντύπωση;
Οτι με το που το διάβασα το εξώφυλλο – κάτι δεν μου πήγαινε καλά.
Δηλαδή, η πρώτη μου αντίδραση ήταν ΝΤΡΟΠΗ! – αλλα αμέσως μετά, αναρωτήθηκα «γιατί;»
Γιατί τα σχολεία αρνήθηκαν να αναλάβουν τους μαθητές;
– Μήπως γιατί τα σχολεία δεν είναι έτοιμα (απο πλευράς προσωπικού) να αντιμετωπίσουν ένα παιδί με διαβήτη και τις ανάγκες του;
– Μήπως γιατί ενώ θα ήταν απολύτως λογικό να υπάρχει γιατρός σε σχολεία άνω των Χ παιδιών – δεν υπάρχει, ούτε γιατρός, ούτε πρόβλεψη για κάτι τέτοιο;
– Μήπως απο το να δεχθούν (εύκολα) να αναλάβουν τα παιδιά – τα σχολεία προτίμησαν (δύσκολα) να αρνηθούν για να μην αντιμετωπίσουν ευθύνες που δεν τους αναλογούν;
Μου φάνηκαν πολύ λογικές αυτές οι σκέψεις, και γι’ αυτό τις μοιράζομαι μαζί σας. Επειδή δεν έχω εμπειρία με τον διαβήτη, θα ακούσω τις απόψεις σας με προσοχή.
Σας θυμίζω οτι αφού η εφημερίδα δεν αναφέρει τα σχολεία δεν υπάρχει αντίλογος στο εξώφυλλό της – ούτε καν η δυνατότητα να απαντήσουν τα σχολεία και οι διευθυντές τους. Χωρίς να θέλω να γίνω κακός, φαίνεται πως ήταν πιο εύκολο να μπει πρωτοσέλιδο η «άμεση παρέμβαση του υπουργού», παρά να γίνει ρεπορτάζ σε βάθος…
Όσο ελπίζω να μην αναλωθούμε σε «ΝΤΡΟΠΕΣ!» και να αναρωτηθούμε γιατί συνέβει κάτι τέτοιο – άλλο τόσο ελπίζω ο υπουργός Παιδείας να μην αναλωθεί σε ευχές «να εφαρμοστεί ο νόμος» αλλά να σηκώσει τα μανίκια του, μαζί με τον υπουργό Υγείας, και να φροντίσουν α) να υπάρχουν γιατροί στα σχολεία και β) όπου χρειάζεται να ενημερωθούν καθηγητές και γονείς…
Γιατί είναι πολύ πιο εύκολο φαίνεται να πούμε ΝΤΡΟΠΗ (και να καθαρίσουμε), παρά να λύσουμε ένα πρόβλημα που φαίνεται να υπάρχει, και μάλιστα να είναι έντονο.
Σας θυμίζω άλλωστε, την περίπτωση της Αμαλίας….
Λύσεις – όχι εντυπωσιακά πρωτοσέλιδα!
(3 ψήφοι, βαθμολογία: 4,33 / 5)
Loading...
Κάτσε βρε Αρκούδε, άντε πες τα δημόσια σχολεία είναι σε ελεϊνή κατάσταση, χωρίς κατάρτηση χωρίς καλά καλά στέγη πάνω από τα κεφάλια των παιδιών. Αλλά τα ιδιωτικά να μην δέχονται μαθητές με διαβήτη; Αυτό μάλιστα είναι ντροπή! Υποτίθεται πως τα ιδιωτικά έχουν από γιατρό/ους μέχρι όλοκληρο ιατρείο εξοπλισμένο (ξέρω διότι σε ιδιωτικά με τρέχανε οι γονείς μου). Δηλαδή συγνώμη κιόλας! Και αν υπάρχουν 5 παιδιά (πράγμα απίθανο) σε ένα ιδιωτικό σχολείο με παιδικό διαβήτη πιστεύεις Αρκούδε πως τα κολέγια και τα εκπαιδευτήρια δεν έχουν την κατάρτηση να τα φροντίσουν; Εδώ λέω «Ντροπή» και ξανά «Ντροπή»!
Έχεις απόλυτο δίκαιο. Είναι πολύ εύκολο να λέμε «ΝΤΡΟΠΗ», χωρίς να δούμε ΓΙΑΤΙ. Υπάρχει όντως η περίπτωση να είναι ένα φαινόμενο κοινωνικού ρατσισμού, στην οποία όντως μιλάμε για ντροπή.
Αλλά μπορεί να είναι απλά η ανεπάρκεια των σχολείων σε γιατρό, ειδικευμένο προσωπικό ή άλλες υποδομές, οπότε είναι εντελώς διαφορετικό θέμα.
@Cyberella: δεν είναι όλα τα ιδιωτικά ίδια, ούτε όλα χλιδάτα.
Η προσωπική μου εμπειρία (και εγώ πήγα σε ιδιωτικό σχολείο) είναι ότι είχα συμμαθήτρια κουφή, συμμαθητή λίγο πιο μεγάλο με σημαντικά κινητικά προβλήματα καθώς και μία κοπέλα (αρκετά πιο μεγάλη) που ήταν τυφλή.
Με δεδομένο ότι υπάρχουν πολλά παιδιά που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα και δεν νομίζω ότι ήταν όλα στο δικό μου σχολείο, συμπεραίνω ότι τα παιδιά αυτά πηγαίνουν και σε δημόσια και σε ιδιωτικά σχολεία.
Στο συγκεκριμένο θέμα δεν μπορώ να δω την σημασία που έχει η πληροφορία ιδιωτικό/δημόσιο. Μου θυμίζει λίγο την αναφορά της εθνικότητας των ληστών μόνο όταν είναι αλλοδαποί…
@Cyberella: σωστά, πολύ σωστά. Ντροπή και πάλι ντροπή.
…μμμμμ …..αλλά είναι η ‘ντροπή’ η σωστή λέξη; μήπως όχι;
Εξηγούμαι:
ΑΝ ανεξαρτήτως νομοθετικού πλαισίου τα σχολεία δεν δέχθηκαν τα παιδιά γιατί δεν ξέρουν καν τι είναι ο διαβήτης, δεν υπάρχει ‘ντροπή’ υπάρχει ‘άγνοια’ – και γι’ αυτήν ευθύνεται το υπουργείο Υγείας.
ΑΝ ΔΕΝ υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο που να απαγορεύει να λειτουργήσει σχολείο χωρίς γιατρό, τότε τα σχολεία είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΑ να μην δεχθούν μαθητές που δεν μπορούν να τους παρέχουν τις πρώτες βοήθειες αν χρειαστεί. ΠΡΟΤΙΜΩ χίλιες φορές να μου πουνε ‘δεν μπορούμε να δεχθούμε το παιδί σου’ παρά να το δεχθούν και να μην μπορούν να το κάνουν καλά αν και εφόσον πάθει κάτι.
Αρα, όχι ‘ντροπή’, απλώς ‘νομοθετική αμέλεια’.
Η ντροπή πάει στο κράτος.
ΑΝ υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο, και τα σχολεία παρανόμως δεν το ακολουθούν, τότε δεν υπάρχει ‘ντροπή’ υπάρχει ‘παρανομία’
Οπότε (δικαίως νομίζω) αναρωτιέμαι: ποιος θα έπρεπε περισσότερο να ντρέπεται απο αυτό το περιστατικό;
Αρκούδε για άλλη μια φορά (εκτός από μπράβο) παρηγοριέμαι που βλέπω ..απλά την φωνή της λογικής.
Ναι, ντροπή που δεν υπάρχει έστω νοσηλεύτια αν όχι γιατρός, που το προσωπικό στα σχολεία δεν ξέρει να αντιμετωπίσει όχι διαβήτη ή άσθμα πχ – κατι πολύ συχνό πια- αλλά έστω ένα καθημερινό περιστατικό.
Αλλά τα κεφαλαία και οι φωνές γενικά είναι εύκολα, το να δούμε τα χάλια μας πονάει.
(σορρυ: νοσηλεύτρια, φυσικά)
Σαν άτομο με διαβήτη ινσουλινοεξαρτόμενο έχω να πω ότι…
είναι λεπτοί οι χειρισμοί σε παιδικό διαβήτη με πιθανή επιπλοκή την ώρα του σχολείου. ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ κάποια στοιχειώδης εμπειρία και από τον εκπαιδευτικό για σωστή αντίδραση σε μια υπογλυκαιμία και στο κάτω κάτω εκπαιδευτικός είναι και όχι γιατρός ή νοσηλευτής. Απλά ένα παιδί δημοτικού ίσως να μη δώσει έγκαιρα τα σημάδια που πρέπει… Με σωστή ενημέρωση (με κάποιο σεμινάριο) μπορούν να αποφευχθούν τα περισσότερα προβλήματα πριν γίνουν σοβαρά…
Όπως και να ‘χει συμφωνώ απόλυτα με τα ΓΙΑΤΙ που θέτει ο Αρκούδος. Η ΝΤΡΟΠΗ τις περισσότερες φορές είναι πολύ εύκολη…