Προσωπικά, δεν έχω καταλήξει σε ποια μεριά ανήκω όσο αφορά την οπλοκατοχή. Είμαι αρκετά αφελής, στο να πιστεύω στην προσωπική ελευθερία του καθενός αν θέλει να έχει στην κατοχή του ένα όπλο – και τις ευθύνες που απορρέουν από αυτό. Είμαι αρκετά πραγματιστής, για να αντιληφθώ κοιτώντας τους συνανθρώπους μου (ή και εμένα, εδώ που τα λέμε) ότι αυτό, δεν είναι καθόλου καλή ιδέα τελικά.

Όπως το βλέπω εγώ, με το φτωχό μου το μυαλό, τα όπλα είναι για να αποδίδουν μιας μορφής δικαιοσύνης: Έχω ένα όπλο, σημαίνει ότι θα πυροβολήσω και να σκοτώσω καποιον που μπαίνει στο σπίτι μου προσπαθώντας να με ληστέψει πχ. Αυτο, για κάποιους, θεωρείται νόμιμο και ηθικό – ή ένστασή μου είναι ότι υποκαθιστά τους νόμους και την τάξη της κοινωνίας που ζούμε, και μάλιστα με έναν ανεπίστρεπτο τρόπο: η θανατική ποινή, στο ίδιο παράδειγμα, είναι εξ ορισμού σχεδόν αποδεκτή τιμωρία.

Παρότι φοβάμαι πως αυτό ως συλλογισμός είναι τρομερά επικίνδυνος, από την άλλη, έχω στο μυαλό μου έναν κανόνα, που εδώ βραχυκυκλώνει την σκέψη μου: κανένας δεν είναι ένοχος πριν αποδειχθεί ένοχος. Ήτοι, όπως στο φτωχό μου το μυαλό κανένας ρομά δεν είναι ληστής επειδή είναι ρομά, κανένας αποφυλακισμένος δεν είναι σίγουρο ότι θα επαναλάβει το έγκλημά του επειδή το έκανε μία φορά, έτσι και κανένας που φέρει όπλο δεν θα σκοτώσει επειδή φέρει όπλο – ειδικά αν είναι νόμιμο, και καταχωρημένο.

Είπαμε, είμαι μπερδεμένος, το παραδέχομαι. Όχι απλώς μάλλον έχω, αλλά σίγουρα έχω τρύπες και κενά στους συλλογισμους μου, και είμαι βέβαιος ότι και η μία, και η άλλη πλευρά έχει επιχειρήματα, σοβαρά και αξιόλογα.

Η δολοφονία στα Γλυκά Νερά έχει ξαναξεκινήσει την συζήτηση, όπως γίνεται πάντα σε ένα στυγερό έγκλημα, και από ανθρώπους που περίμεναν μία ευκαιρία για να δικαιωθούν για την άποψή τους περί οπλοκατοχής, ή, και σε όχι μικρότερο βαθμό, από ανθρώπους που θυμωμένοι ονειρεύονται να εκδικηθούν για το θύμα. Ο θυμός δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος σε τέτοια πράγματα, αλλά οι νόμοι βγαίνουν από ψηφοφόρους κατ’ αρχάς, και αυτό σημαίνει οπωσδήποτε κάτι.

Από εμένα λοιπόν, που δεν είμαι απολύτως σίγουρος για την ορθότητα της μίας ή της άλλης πλευράς, έχει γεννηθεί εδώ και καιρό ένα όχι και τόσο αυτονόητο κατά πως φαίνεται ερώτημα: Θέλουμε όντως να έχουν όλοι δικαίωμα να οπλοφορούν;

Το λέω διότι δικαίωμα οπλοφορίας θα έχουν όλοι. Και όλοι, σημαίνει όλοι. Βεβαίως, θα περνάνε εξετάσεις, θα καταγράφονται, θα κοστίζει ασφαλώς η απόκτησή του (κάτι που κάνει λίγο ταξική την οπλοφορία, αλλά αυτό λύνεται, με μία γενναία επιδότηση από το κράτος ώστε ΟΛΟΙ να μπορούν να αποκτήσουν όπλο, όπως έγινε πχ με τα τάμπλετ), και η χρήση του θα επιφέρει τις ανάλογες ευθύνες και συνέπειες, ουδείς διαφωνεί μ’ αυτό – αλλά αν αύριο το πρωι είχαν όλοι δικαίωμα να φέρουν όπλο, όλοι-όλοι, αισθάνομαι ότι θα είχαμε μία πραγματικότητα τελείως διαφορετική.

Το όλοι-όλοι έχει μία σημασία: Αν συμφωνούμε ότι είναι μία διαδικασία δικαιοσύνης και ασφάλειας – είναι σημαντικό να έχουν όλοι δικαίωμα σ’ αυτήν, έτσι δεν είναι; Αλλιώς ούτε δικαιοσύνη θα είναι, ούτε ασφάλεια – οπότε δεν συζητάμε το ίδιο πράγμα, και τότε ουδείς θα μπορεί να είναι υπερ της ελεύθερης οπλοκατοχής.

Βλέπετε όμως, ως κοινωνία, θα έλεγε κανείς ότι ζούμε με ξεκάθαρες σχέσεις δυνατών και αδυνάτων. Για παράδειγμα, ΑΝ όντως πεθαίνουν άνθρωποι εκτός ΜΕΘ γιατί είναι όλες γεμάτες – και δεν θέλουμε να διαθέσουμε λεφτά για να εξοπλίσουμε τις υπάρχουσες άδειες με προσωπικό – αυτό, γεννά, πολλούς θυμωμένους συγγενείς. Ανθρώπους που είδαν τον δικό τους άνθρωπο να πεθαίνει αβοήθητος από την μια, και αισθάνονται οργή βλέποντας την κυβέρνηση να επιχαίρει που «είμαστε όμως καλύτερα από άλλες χώρες», για παράδειγμα. Σίγουρα θέλετε να έχουν όπλο όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Εγώ δεν θα σας αδικήσω, αν το θέλετε, μπορώ και να συνταχτώ, αλλά είστε βέβαιοι;

Ή, ένα άλλο παράδειγμα. Κάποιος μένει προφυλακισμένος για πέντε, έξι, επτά μήνες – για κάτι που δεν έκανε τελικά. Η φυλακή είναι πολύ άσχημο μέρος, η ζωή του -ειδικά αν είναι αδύναμος, ένας κοινός θνητός, που δεν τυγχάνει πολιτικής ή άλλης προστασίας- μπορεί να καταστραφεί. Μένει μέσα φυλακισμένος και διαβάζει καθημερινά τον τύπο να του προσάπτει κατηγορίες που δεν ισχύουν, ότι είναι μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης πχ, ή ότι ταξίδεψε σε διάφορες χώρες – κάτι που τον κάνει καταφανώς ένοχο, σε κάποια ασυνάρτητη λογική. Και μετά, ουπς, αθωώνεται. Φαντάζεστε πόσο οργισμένος θα νιώθει; Θέλετε σίγουρα εκείνη την ώρα να κατέχει, νομίμως, ένα όπλο;

Ή ας πούμε κάποιος που περνά φυλακισμένος σε ένα «καμπ» (όπως συνηθίζουμε να ονομάζουμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στις μέρες μας) για μήνες, ή και χρόνια – ώσπου εξετάζεται η περίπτωσή του, και τελικά, για φαντάσου, ήταν όντως πρόσφυγας και δικαιούτω προστασία. Φαντάζεστε να έχει ζήσει εκει μέσα τόσο καιρό, οι δίπλα του να πεθαίνουν γιατί δεν έχουν ένα γιατρό, να τρώει σαπισμένα φαγητά, να κοιμάται σε διαφανείς σχεδόν σκηνές, σε λάσπες, χιόνια και ανυπόφορη ζέστη, και μετά να του εξηγήσουν ότι «δεν είχαν αρκετούς πόρους να εξετάσουν την περίπτωσή του σε σωστό χρόνο»; Θα βγει έξω λοιπόν, και δικαιούται ένα όπλο. Το φαντάζεστε;

Ένα άλλο παράδειγμα – κάποιον που συμμετέχει σε μία πορεία. Φανταστείτε τώρα ότι -μία στο εκατομμύριο, δεν λέω ότι συμβαίνουν όντως αυτά- ΜΑΤ και ΔΙΑΣ αρχίζουν και επιτίθονται χωρίς καμία απολύτως αφορμή, οδηγώντας τις μηχανές τους πάνω στο αδύναμο να αντιδράσει πλήθος, χτυπώντας αλύπητα όποιον πέσει στα χέρια τους – ακόμα και με πυροσβεστήρες στο κεφάλι, φορτώνοντάς τους πέτρες ή μολότοφ που δεν τους ανήκουν, ή μπαίνοντας στο σπίτι τους χωρίς ένταλμα. Ότι απειλούν με βιασμούς νεαρές γυναίκες, και βασανίζουν αιχμαλώτους τους στο τμήμα. Φαντάζεστε οι διαδηλωτές να είναι νομίμως οπλισμένοι, και να αισθάνονται πως πρέπει να αμυνθούν; Είστε βέβαιοι πως θέλετε να γίνει έτσι;

Ή να ακούει ο γονιός στις ειδήσεις ότι το παιδί σου κάνει κατάληψη γιατί «δεν θέλει τις μάσκες» – ενώ στην πραγματικότητα κάνει κατάληψη επειδη δεν θέλει να είναι με άλλους εικοσιπέντε μαθητές στην ίδια, κλειστή αίθουσα και η μόνη «ασφάλεια» να είναι ένα πανί τετραπλάσιου μεγέθους απο το κανονικό. Πρέπει να αισθάνεται μεγάλη αδικία για όλο αυτό. Φαντάζεστε εκείνη την ώρα να θυμηθεί ότι έχει όπλο;

Μου έρχεται στο μυαλό και η υπόθεση της Μανωλάδας, ή του Αιγυπτίου που τον βασάνισαν στον φούρνο για να μην τον πληρώσουν. Εργάτες να κοιμούνται σε παραπήγματα, και την ώρα της πληρωμής να τους απειλούν με καραμπίνες – και να τους πυροβολούν. Πολιτικοί που κυβερνούν να φτάνουν στο σημείο να δικαιώνουν τους δράστες, προκαταβάλλοντας την δικαιοσύνη. Και οι εργάτες αυτοί να φέρουν όπλο. Θέλετε σίγουρα να συμβεί αυτό;

Εγώ όπως είπα, δεν έχω ακόμα κατασταλάξει. Ο μόνος λόγος που θα δεχόμουν, θα ήταν η ελευθερία του ανθρώπου να φέρει όπλο αναλαμβάνοντας τις συνέπειες και τις ευθύνες αφού το χρησιμοποιήσει. Αυτό, αυτόματα σημαίνει ότι όλοι θα είχαν δικαίωμα να έχουν όπλο – και επειδή σε μία τέτοια συνθήκη δεν επιτρέπεται να υπάρχουν ταξικές διαφοροποιήσεις, ο σκοπός δεν είναι να εξοπλιστούν (κυριολεκτικά) μόνο οι ισχυροί, όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι: εκτος από τον μέσο πολίτη, που το ονειρεύεται, δικαίωμα θα είχαν και οι φτωχοί, οι πρόσφυγες, οι αδικημένοι – οι πάντες.

Να φέρουν όπλο, και μόνο όταν το χρησιμοποιήσουν να κρίνονται γι’ αυτό και για τις συνθήκες που οδήγησαν, τελικά, στην χρήση τους.

Τι λέτε;