Στην αρχή τσαντίστηκα με την υπερασπιστική γραμμή. Τρελάθηκα, λέω δεν είναι δυνατόν να υπερασπίζεται έτσι ο τύπος:

Ο Γκι Γουόμακ, συνήγορος του κατηγορουμένου, απέρριψε τον ισχυρισμό ότι οι ανθρώπινες πυραμίδες από γυμνούς κρατουμένους, όπως εμφανίζονται στις επίμαχες φωτογραφίες, αποτελεί μέθοδο βασανισμού, παρομοιάζοντας τις πυραμίδες αυτές με εκείνες που σχηματίζουν οι μαζορέτες σε αθλητικούς αγώνες στα αμερικανικά γήπεδα. «Οι μαζορέτες (τσιρλίντερς) σχηματίζουν πυραμίδες έξι έως οκτώ φορές το χρόνο σε ολόκληρη την Αμερική. Είναι αυτός βασανισμός;» ρώτησε με χαρακτηριστικό τρόπο ο δικηγόρος του Τσαρλς Γκρέινερ ενώπιον του στρατοδικείου στο Φορτ Χουντ του Τέξας, μετέδωσε το Reuters. Ο ίδιος υποστήριξε επίσης ότι το δέσιμο των κρατουμένων με λουρί αποτελούσε μία αποδεκτή μέθοδο ελέγχου τους.

Μετά, κατάλαβα. Υποψήφια θύματα ψάχνουν, να φορτώσουν αυτή την ιστορία. «Δεν το κάναμε εμείς, μερικοί παλαβοί το κάνανε. Αυτοί φταίνε.»

Ο-Κ.

Στην συνέχεια, είχε ακόμα μεγαλύτερη πλάκα.

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ καθώς και ο Βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ εμμένουν ότι η απόφαση ήταν σωστή, δεδομένου ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν, όπως έχουν κατ’ επανάληψη υπογραμμίσει, απειλούσε την ασφάλεια της ευρύτερης περιοχής.

Οι παλαβοί που λέγαμε. Πως είναι να σε φτύνουν όλοι, και εσύ να νομίζεις ότι βρέχει;

Τόσος πόνος γιατί …νομίζανε; Και έδειχναν φωτογραφίες, κασσέτες και ντοκουμέντα; Παρακαλάγανε τον κόσμο να επέμβει – και τώρα; Φωτογραφίες βασανιστηρίων κάνουν τον γύρο του κόσμου.

Μα τα βασανιστήρια, είπαμε πιο πάνω, τα έκαναν οι παλαβοί. Ναι;

Η καλη μέρα δεν σταμάτησε εδώ, είχε και συνέχεια.

Κατόπιν παρέμβασης του Λευκού Οίκου γερουσιαστές του Κογκρέσου μπλόκαραν τον περασμένο Δεκέμβριο την υιοθέτηση τροπολογίας που θα έθετε περιορισμούς στη χρήση ακραίων μορφών ανάκρισης από αξιωματούχους της CIA στο πλαίσιο της εκστρατείας κατά της διεθνούς τρομοκρατίας, αποκαλύπτουν την Πέμπτη οι New York Times.

Μα, φυσικά. Μπορείς να κάνεις απελευθέρωση χωρίς βασανιστήρια; Πως θα χαρίσεις την ελευθερία σε αυτούς που ΔΕΝ την θέλουν; Ανώδυνα;

Ιράκ. Το μεγαλύτερο Γκουαντανάμο του κόσμου τούτου.

Να κάνω μία παρένθεση; Σε προηγούμενο post, φαίνεται πως άφησα να εννοηθεί ότι έχω πάρει θέση στο θέμα της Δόμνας. Καθόλου. Διορθώνω την θέση μου στα σχόλια.

 ? 

–>

Η eve ζει σε ρυθμούς sex and the city. Μπείτε και διαβάστε, το post είναι πολύ καλό…

Φυσικά, δεν είχα την παραμικρή ιδέα ότι παίζουν τέτοια υπονοούμενα… Εγώ άλλα δεν πιάνω, σ’ αυτό θα πετύχω;

Επι προσωπικού, συμφωνώ με την mandy: Εγώ που δεν καπνίζω δεν έχω τύχη σε αυτή την ρημαδορουφιάνα την ζωή; Κάτι σε «βάζω τα πατατάκια μου με νόημα» δεν έχετε;

 ? 

–>

Από όπου και αν το πιάσεις, βρωμάει.

«Ακέφαλα» είναι πλέον η Δίωξη Ναρκωτικών του Λιμενικού Σώματος, αλλά και το αρμόδιο τμήμα λαθρομεταναστών αφού δύο μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, και χωρίς να τηρηθεί η προβλεπόμενη από το νόμο διαδικασία, με «άνωθεν» εντολή απομακρύνθηκαν οι επικεφαλής αξιωματικοί και των δύο υπηρεσιών, που τα τελευταία πέντε τουλάχιστον χρόνια είχαν καταφέρει «θανάσιμα» χτυπήματα τόσο στο διεθνές καρτέλ των ναρκωτικών όσο και στο κύκλωμα των σύγχρονων δουλεμπόρων.[…]

Και λοιπόν θα πείτε. Ε, λοιπόν έγινε τόσο «βιαστικά» που:

[…]Ετσι, χωρίς καν να παραδώσουν τα απόρρητα έγγραφα, στα οποία αναφέρονται μέχρι και οι πληροφοριοδότες, στους αντικαταστάτες τους, οι δύο αξιωματικοί μετέβησαν -προς το παρόν τουλάχιστον- στο ΚΛΠ και από εκεί στην υπηρεσία της Τροχαίας του πειραϊκού λιμανιού.[…]

Ο Βουλγαράκης πρέπει να το διαβάσει, για να καταλάβει γιατί δεν θέλει ο κόσμος κάμερες στην μούρη του. Διαβάστε παρακάτω τι διαρέει για την απομάκρυνσή τους..

Ιδιαιτέρως μ’ αρέσει αυτό το κομμάτι:

[…]Επίσης δεν είναι λίγοι εκείνοι οι αξιωματικοί που αποδίδουν το ξήλωμα των δύο επικεφαλής αξιωματικών, στο βόλεμα κάποιων «γαλάζιων» συναδέλφων τους, που όμως ακόμα δεν έχουν τοποθετηθεί τουλάχιστον επίσημα, ενώ κάποιοι από τον τέταρτο όροφο του ΥΕΝ αφήνουν να διαρρέει ότι χρησιμοποιούσαν τα δύο ειδικά οχήματα -βαν- της υπηρεσίας για εξωυπηρεσιακές υποκλοπές τηλεφώνων[…].

Όλο το άρθρο, από την Ελευθεροτυπία.

Όπως είπα – από όπου και αν το πιάσεις, βρωμάει…

 ? 

–>

Τι θα κάνουμε; Τι θα κάνουμε με τους «πούτσους» και τα «μουνιά» της Σαμίου; Είναι λαϊκή παράδοση, ή πορνογραφήματα; Πρέπει να επιτρέπονται μέρα-μεσημέρι στην τηλεόραση ή να μετακομίσουν στις μεταμεσονύκτιες ώρες με κόκκινα  Χ  στην άκρη; Να το τραγουδάω εγώ στον δρόμο ή θα με συλλάβουνε; Να φτιάξω δικό μου ή μετράνε μόνο όσα φτιάχθηκαν μέχρι τότε (και εκεί); Είμαστε ντροπαλοί ή λογοκριτές; Που σταματάει η παράδοση; Που αρχίζει η αιδώς;

Ποιος έχει δίκιο εδώ;

Πι Ες: Μου δίνουν τραγούδι Δόμνας να ακούσω. Δημώδες και πρόστυχο. Το Winamp παίζει Καλομάϊρα –δεν θέλω σχόλια-. Να τα βάλω στην λίστα να παίξουν μαζί – ή δεν κάνει;

Pi-Es 2: Μας τα παν κι’ άλλοι: ο thas με τον kuk και ο Thalis.

Δύο (συν μία) διαφημίσεις που θεωρώ αποτυχημένες:

Στην σειρά των διαφημίσεων της Amstel, μία σκηνή είναι χειμερινή. Οι τύποι, έβαλαν τον χιονάνθρωπο μέσα για να μην κρυώνει.

Ε, λοιπόν ρε παιδιά, μου φαίνεται ακατανόητο πως μία εταιρεία οινοπνευματοδών ποτών μπορεί να διαφημίσει το ποτό της, με τέτοια μαστούρια! Οι τύποι είναι τόσο λιώμα, που είναι αδύνατον να συννενοηθούν μεταξύ τους – χάαααααλια και οι τρεις.

Το καλύτερο παράδειγμα εγκεφαλικής δυσλειτουργείας λόγω του αλκοόλ! 🙂

Σε αεροπλάνο, γίνονται αναταράξεις λόγω κακοκαιρίας. Ο ήρωας δεν μασάει με τίποτα. Η αεροσυνοδός ζητάει συγγνώμη μετά την πτήση αλλά ο ήρωάς μας την αποστομώνει: Nice flight. Μπαίνει στο αμάξι του (το οποίο η διαφήμιση μας προτέπει να αγοράσουμε) και η αεροσυνοδός αντιλαμβάνεται: «Nice flight»

Συγνώμη, τι καταλαβαίνετε εσείς; Εγώ πάντως καταλαβαίνω οτι με αυτά που έχει περάσει ο τύπος με το εν λόγω αυτοκίνητο, όλα τα άλλα του φαίνονται …Nice flight!

Και μία παιδική:

«To Armani Black Code είναι το νέο ανατολίτικο άρωμα για άνδρες που σχεδιάστηκε αποκλειστικά από τον οίκο Giorgio Armani. Είναι ένα σοφιστικές και ακαταμάχητα ελκυστικό άρωμα που αποκαλύπτεται σταδιακά, αποκτώντας μια διαφορετική νότα ανάλογα με το δέρμα του κάθε άνδρα. Έχει δημιουργηθεί από αποστάγματα καπνού, δέρματος και σπάνιας ποικιλίας ξύλου ώστε να αναδύει ένα απολύτως αρρενωπό άρωμα.»

Αν, παρόλη την αθώα περιγραφή που μιλάει για ένα «σοφιστικέ άρωμα» που όμως έχει δημιουργηθεί από «αποστάγματα δέρματος»(!), θέλετε να το αγοράσετε, θα το βρείτε εδώ…

Τι σχολιάζει περι τούτων ο Συνblogger Σάκης;

 ? 

–>

Για τον υπουργό Υγείας έχω σχηματίσει καλή γνώμη. Αλλά για το υπουργείο του, και τα των αρμοδιοτήτων του, την χείριστη.

Τελευταίο καρφί, από τα σημερινά ΝΕΑ.

Προς τον πανάκριβο ιδιωτικό τομέα «σπρώχνει» εκατοντάδες καρκινοπαθείς η κατάσταση που επικρατεί στις δημόσιες ογκολογικές μονάδες της χώρας μας: περιμένουν μήνες για να κάνουν μια διαγνωστική εξέταση, να ξεκινήσουν θεραπεία ή να χειρουργηθούν. H αναμονή μπορεί να ξεπεράσει και τους 3 μήνες, ενώ για θεραπείες, όπως το ραδιενεργό ιώδιο, φτάνει και τους 9 μήνες!

Όλο το ρεπορτάζ της ντροπής, (που λέει αρκετά χειρότερα) εδώ.

Αν ισχύουν αυτά, δεν βλέπω γιατί η οικογένεια του πρώτου καρκινοπαθή που θα πεθάνει απο δω και μπρος, να μην κάνει μήνυση στο κράτος.

Το χειρότερο δεν είναι, από ότι φαίνεται, να πάθεις καρκίνο. Ας πούμε ότι με την ποιότητα ζωής που έχουμε επιλέξει, είμαστε και ‘μεις συνυπεύθυνοι. Το χειρότερο είναι ότι αν δεν διαμαρτυρηθούμε, κάπως (*), ο καρκίνος, μετά από τόσα χρόνια μελετών και ερευνών, θα (ξανα)γίνει ανίατη ασθένεια για τους φτωχούς συνανθρώπους μας.

Εκτός και αν βγουν στα χωράφια να μαζέψουνε γαλάζιους σκορπιούς και πράσινα άλογα…

(*) Για την ΑΕΚ, ξέρουμε να κατεβαίνουμε στους δρόμους. Σωστά. Για τον χ-ψ-z αδικημένο το ίδιο. Σωστά. Για αυτό, όχι;

Α, ναι, ξέχασα. Αυτό συμβαίνει μόνο στους άλλους…

Καθυστερημένο υστερόγραφο: Θυμήθηκα την αντίδραση μερικών, για τον καρκίνο. Δεν έλεγαν την ασθένεια με το όνομά της, αναφέρονταν σ’ αυτήν ως «εκείνη η αρρώστια» ή κάτι τέτοιο. Σαν να κόλλαγε και μόνο που την ανέφερες. Ολα έχουν σχέση τελικά: η αντίδρασή μας στην ύπαρξη αυτής της αρρώστιας, με τις προσπάθειες που κάνουμε να την γιατρέψουμε…

Χρόνια πολλά στους Γιάννηδές σας. Να τους αγαπάτε, αν το αξίζουν, να τους προσέχετε, αν το χρειάζονται, και να τους θυμάστε, αν τους ξεχάσατε.

Είναι special kind of people αυτοί οι Γιάννηδες, σας το λέω.

 ? 

–>

Δεκαπέντε αιώνες πριν, γνώρισα μία κοπέλα στην Πάρο, όπου έκανα διακοπές. Νόμιζα ότι την έλεγαν Νανά – αλλά τελικά, Νανά, δεν την έλεγαν. Την γνώρισα, την ερωτεύτηκα, την αγάπησα, την πόθησα – με πόθησε και με λάτρεψε και αυτή εξίσου. Αλλά. Υπήρχε ένα πρόβλημα, που έπρεπε και οι δύο ή να αποδεχτούμε, ή να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια. Για τέσσερις μήνες περίπου, ξεγελάγαμε τα πάντα. Στον πέμπτο μιλήσαμε στο τηλέφωνο, και μου είπε «θέλω να συνεχίσω με την ζωή μου». Προφανώς, αυτό δεν περιελάμβανε εμένα. Για την ιστορία, δεν σταμάτησα να τιμώ την απόλυτη αγάπη που μου είχε δείξει.

Γνώρισα μίαν άλλη κοπέλα, απο την οποία, ομολογώ, εντυπωσιάστηκα. Όμορφη, έξυπνη, ταλαντούχα στην δουλειά της, ό,τι θα ήθελε ένας άντρας να έχει δίπλα του. Μία πριγκίπισσα. Πίστεψα οτι μπορούμε να είμαστε μαζί, οτι αυτή η κοπέλα μου αξίζει. Αλλά. Υπήρχε ενα θέμα που έπρεπε και οι δύο ή να αποδεχτούμε, ή να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια. Για δύο μήνες περίπου, ξεγελιόμουνα μόνος μου. Πίστευα, με κάθε δυνατή ευκαιρία, οτι το θέμα αυτό είχε πάψει να υφίσταται- και ξαφνιαζόμουν ειλικρινώς που το έβλεπα μπροστά μου ξανά και ξανά. Στο τέλος του δεύτερου μήνα μιλήσαμε στο τηλέφωνο, και ρώτησα τι δεν πήγε καλά. Προφανώς, δεν είχε αλλάξει τίποτα. Για την ιστορία, δεν έπαψα να σέβομαι την -απο την πρώτη στιγμή- ειλικρίνειά της.

Γνώρισα τον εαυτό μου, από τον οποίο, πρέπει να πω, είμαι αρκετά ικανοποιημένος. Είμαι ειλικρινής μεχρι αηδίας.Δεν προκαταβάλλω τους άλλους, τους θεωρώ απολύτως ικανούς πνευματικά να αποφασίσουν αν θα συμπορεύσουν μαζί μου – ή όχι.Δεν παρακάλεσα ποτέ να με αγαπήσουν. Δεν ντρέπομαι να λέω «σ’αγαπώ» ή «μου αρέσεις» όποτε το πιστεύω – δεν το λέω αν δεν το πιστεύω. Είμαι ευθύς και σαφής με τα αισθήματά μου. Δεν μπορώ να αγαπήσω κανέναν που δεν με αγαπάει – δεν μπορώ να αγαπήσω κάποιον επειδή με αγαπάει. Δεν είμαι αυτό που γουστάρουν οι γυναίκες στα σήριαλ. Ούτε ματσό, ούτε μάτσο. Είμαι υποχωρητικός, όταν μου ζητάνε να είμαι, ορμητικός όταν με αφήνουν να εκφράζομαι έτσι. Εχω τους κανόνες μου, την -δική μου- λογική, τα ακολουθώ ή τα απορρίπτω όποτε μου αρέσει. Πιστεύω ότι αξίζω τα πάντα – χωρίς, ταυτόχρονα να τα στερώ απο τους άλλους. Θέλω να με αγαπάνε περισσότερο από τον εαυτό τους, να με γουστάρουν και να με ποθούν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Δεν το απαιτώ όμως, ούτε τσαντίζομαι όταν δεν συμβαίνει. Απαιτώ την ειλικρίνεια, και είναι το μόνο πράγμα που ζητάω. Στα τριάντακάτι μου χρόνια, αναρωτήθηκα αν μετά απο τόσες προσπάθειες, κάνω καλά ή πρέπει να γίνω «φυσιολογικός». Προφανώς, μου αρέσω ακριβώς έτσι όπως είμαι.

Για την ιστορία.

Το διάβασα στο Startpoint, και είπα να προωθήσω την ιδέα – καλή ακούγεται:

Φέτος στις γιορτές, θα γίνουν πολλά πάρτυ. Υπάρχει όμως ένα που ξεχωρίζει από τα άλλα: το πάρτυ της Greenpeace! Γιατί συνδυάζει το… «τερπνόν μετά του ωφελίμου»!

Κι αυτή τη χρονιά, η πιο δυναμική περιβαλλοντική οργάνωση στον πλανήτη κάνει την «εξόρμησή» της σε ένα από τα πιο καυτά στέκια της πόλης, το Club 22. Τρεις από τους πιο αγαπημένους σας dj’s, η Αφροδίτη Κούλη, ο Σπύρος Παγιατάκης και ο Γρηγόρης Σαμουρκάσογλου θα κάνουν «μουσική» κατάληψη στα decks και θα ανεβάσουν το κέφι στα ύψη για όλους τους παλιούς αλλά και τους νέους της φίλους.

Κι όλα αυτά θα γίνουν για καλό σκοπό, αφού τα έσοδα θα διατεθούν για την ενίσχυση της δράσης της οργάνωσης για την προστασία του περιβάλλοντος. Όπως είναι ήδη γνωστό, η αποκλειστική πηγή των εσόδων της Greenpeace είναι η οικονομική εισφορά των πολιτών και όχι η χρηματοδότηση από επιχειρήσεις, κρατικούς και διακρατικούς οργανισμούς (ΕΕ, ΟΗΕ, κτλ).

Το εισιτήριο για το πάρτυ κοστίζει 15 Ευρώ και περιλαμβάνει ένα ποτό δωρεάν. Γι’ αυτό προμηθευθείτε τα εισιτήριά σας από το ταμείο της Ticket House, Πανεπιστημίου 42, αλλά και στην είσοδο του Club 22, Λ. Βουλιαγμένης 22, κι ελάτε να δώσουμε μαζί δυναμικό ρυθμό στο 2005.

Η σελίδα της Greenpeace, εδώ.

Είναι αξιόλογη ιδέα κατά την ταπεινή μου γνώμη: Ο σκοπός είναι καλός, αξίζει τον κόπο. Είναι βέβαια Τετάρτη, οπότε ο κόσμος ίσως μαγκώσει λίγο – αλλά πάλι, αν ήταν να βγει, ας πάει εκεί. Και το εισιτήριο δεν είναι δα και ακριβό…

 ? 
–>

Απο τα καλύτερα της χρονιάς. Μέχρι εδώ, δεν δυσκολεύτηκα να τα μαζέψω, σε μισή ωρίτσα είχα τελειώσει. Τα υπόλοιπα που -μπορεί να- χρειαστεί να συμπληρώσω, ίσως με δυσκολέχουν λίγο περισσότερο.

Πάμε:

Το καλύτερο σχόλιο της χρονιάς: «Κάτι δεν πάει καλά μ’ αυτόν, τόσο νέος και να γράφει έτσι». Kukuzelis, στο blog του Thas.

Το καλύτερο τριήμερο της χρονιάς: Στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων.

Η καλύτερη παρατήρηση της χρονιάς: «Ωραία έγιναν έτσι τα μαλιά σου, πόσο θα κάνουν να μεγαλώσουν είπαμε;» Αντίδραση του πατέρα μου, μόλις με είδε με ξυρισμένο κεφάλι.

Το καλύτερο γκολ της χρονιάς: Το γκολ του Χαριστέα στον τελικό με την Πορτογαλία.

Η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική απογοήτευση της χρονιάς: Η ήττα του Ολυμπιακού από την Λίβερπουλ στην Αγγλία.

Η πιο συγκινητική στιγμή της χρονιάς: Η τελετή λήξης, όχι μόνο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ακόμα με πιάνει κάτι κάθε φορά που το βλέπω.

Η μεγαλύτερη αποτυχία της χρονιάς: Η στιγμή που πήγα στον αγώνα Ολυμπιακού – Κέρκυρας, ημέρα Τετάρτη, μέσα στις γιορτές, δεν βρήκα εισιτήρια, και γύρισα πίσω…

Η μεγαλύτερη πίκρα της χρονιάς: Αν δεν κάνω λάθος, 5 Αυγούστου, από το τηλέφωνο. Δεν είμαστε δυο, είμαστε τρεις.

Η μεγαλύτερη επιτυχία της χρονιάς: Το φιλί που δεν έδωσα.

Το πιο νόστιμο φαγητό της χρονιάς: Ρύζι με σάλτσα μουστάρδας γιαούρτι και τόνο.

Το καλύτερο δώρο της χρονιάς (που έκανα): ένα συρτάρι.

Το καλύτερο δώρο της χρονιάς (που πήρα): ένα κίτρινο βραχίολι.

Η καλύτερη σκέψη της χρονιάς: Τούτο το μπλογκ.

Η καλύτερη απόφαση της χρονιάς: Που ξύρισα το κεφάλι μου.

Το πιο κακό σχόλιο της χρονιάς: «Ξέρεις, κυκλοφορεί η φήμη οτι έχεις καρκίνο».

Η πιο περίεργη γνωριμία της χρονιάς: Η Ινό, ρωσίδα οικογενειακή φίλη φίλου.

Η πιο τυχερή στιγμή της χρονιάς: Μια λάθος πάσα του Νίκου.

Η πιο άτυχη στιγμή της χρονιάς: -. Την τύχη μου την φτιάχνω μόνος μου.

Το πιο εύκολο ταξίδι της χρονιάς: 12 ώρες πήγαινε έλα με το λεωφορείο, για 6 ώρες διαμονή. Ε, εντάξει, οι πρώτες 6 ώρες ήταν εύκολες, στην επιστροφή κοιμήθηκα.

Το πιο ανόητο πράγμα που έκανα: Να πιστέψω οτι μπορώ να είμαι σαν όλους τους άλλους. (Περισσότερα για αυτό, εν ευθέτω χρόνω)

Το καλύτερο πράγμα που έκανα: Να πιστέψω, να επιμείνω και να μην πληγώσω.

Το πιο απρόσμενο πράγμα που πήρα: Ένα γράμμα. Γραπτό.

Το καλύτερο ταξίδι της χρονιάς: Μια βόλτα στο Πήλιο.

 ? 

–>

Ποτέ η φιλανθρωπία (ή μήπως η κοινή λογική) δεν ήταν πιο εύκολη.

Μήνυμα από το κινητό σας τηλέφωνο,
γράφοντας ΑSIΑ και στέλνοντας το στο 4536.
Χρέωση 1 ευρώ.

Αν είμαστε 11 εκατομμύρια έλληνες, και στείλουμε 1 ευρώ ο καθένας θα μαζευτούν 11 εκατομμύρια ευρώ.

Κοινή λογική.

 ? 

–>

Ε, όχι ρε παιδιά και έτσι. Κοιτάω την ψηφοφορία των ΝΕΩΝ για τα 15 πρόσωπα της χρονιάς. Μπείτε, και βρείτε το λάθος. Αναμενόμενο, αλλά δεν είναι μόνο στο γραφικό (που θα ήταν κατανοητό βρε αδελφέ) – είναι και στο κείμενο.

Για όσους δεν θέλουν να ψάχνουν, ή θέλουν να δουν αν είναι σωστό, πατήστε Ctrl+A στο πληκτρολόγιό σας – ή σύρτε το ποντίκι με πατημένο το αριστερό πλήκτρο:

Aπο εδώ -» Ο Γιωργάκης Παπανδρέου είναι πιό ψηλά απο την Γιάννα Δασκαλάκη Αγγελοπούλου, παρότι έχει 8 λιγότερες ψήφους… «- μέχρι εδώ, για να δείτε την λύση.

Δεν μπορεί να είναι επίτηδες, αλλά και πάλι, όχι και έτσι ρε παιδιά!

Πως αναγνωρίζεις τον καλό χρόνο που έρχεται;

Όταν απο την πρώτη μέρα του χρόνου, Σάββατο, 8 η ώρα το πρωϊ, ξυπνάς από πόνους, καθώς μια πέτρα ΕΚΕΙΝΗ την ημέρα επέλεξε να κατέβει.

Μάλιστα κυρίες-κυριοι, και μικρά παιδιά.

Και η διαδικασία αυτή κράτησε, οδυνηρώς, μέχρι το βράδυ της επόμενης μέρας.

«Αου, τα νεφράκια μου» που θα έλεγε και ο Λαζόπουλος, καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται. Τα νεφράκια μου και …πιο κάτω (ο νοών νοείτω, όσοι ξέρουν από κολικούς καταλαβαίνουν) λοιπόν, και πάει το διήμερο…

Ευτυχώς δεν ήταν απο τους «κακούς» κολικούς, δεν χρειάστηκε δηλαδή να πάω στο νοσοκομείο για καμιά ένεση – αλλά και πάλι…

Καλή χρονιά σας εύχομαι, με υ-γεί-α!

Σήμερα, τίποτα δεν βγάζει μόνο του post.

Η βροχή, που αποθαρρύνει τους καλανταδόρους πιτσιρικάδες. Στα Χριστούγεννα ήρθε μία κοπέλα, μόνη της, αλλοδαπή. Μ’ αρέσει περισσότερο να δίνω σε αλλοδαπούς που λένε τα κάλαντα. Μοιάζουν να το εκτιμούν διαφορετικά, να μην το απαιτούν. Δυο πιτσιρικάδες εμφανίζονται στην πολυκατοικία «να τα πούμε» αλλά εγώ έχω ήδη φύγει απο τα διαμέρισμα. Χαμογελάω όταν ακούω οτι κάποιος τους ανοίγει την πόρτα του – το τρίγωνο χτυπάει μαζί με την εξώπορτα πίσω μου.

Οτι ανακαλύπτω την μοναδική φορά που φάνηκε σε κάποιον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΡΗΣΙΜΟ το ενιαίο τραίνο του μετρό (που το πρώτο βαγόνι επικοινωνεί εσωτερικά με το τελευταίο): Δύο αλητόφατσες πιτσιρικάδες ξεκινάνε από το τέλος και φτάνουν στην αρχή, λέγοντας τα κάλαντα. Χα. Ρουφιάνα τεχνολογία.

Οι δύο γέροι στο τραίνο που συναντιούνται τυχαία – «τι κάνεις συνάδελφε, χρόνια πολλά». Αναρωτιέμαι σε τί να είναι συνάδελφοι. Σκέφτομαι το μέλλον μου – φαντάζεσαι, λέω να βρεθώ με έναν άλλο web desinger σε καμιά 30αρια χρόνια και να του λέω «γειά σου συνάδελφε»; Άνθρωποι σε αχρηστία θα είμαστε και οι δυο. Σκατά, ωραίες σκέψεις πρωτοχρονιάτικα μαλάκα.

Οτι ερχομαι στο γραφείο και η Ξανθή κλείνει, και με βάζει να σκεφτώ – μερικά χρόνια down under ισοφαρίζονται από μία καλή (την καλύτερη εδώ και χρόνια) χρονιά; Πόσο είναι το σκορ ρε γαμώτο;

Οτι εφημερίδα (η Αυριανή) γράφει «Οργή Θεού Χτύπησε Τους Παιδεραστές – στην καθιερωμένη συνάντησή στα αμαρτωλά νησιά». Το βλέπω που το διαβάζουν, κοιτάω τον τίτλο. Δεν το πιστεύω, όταν πάω στο γραφείο κοιτάω στο περίπτερο του in.gr. Πράγματι, κάποιος έκανε εξώφυλλο αυτόν τον τίτλο. Θυμώνω τόσο, που καλύτερα να μην ξεκινήσω.

Οτι ο κόσμος βρίσκεται σε φάση αναμονής, σαν να μην μετράει η σημερινή μέρα. Σαν να μήν είναι κανονική, αληθινή μέρα. Χαμογελάω, λέω χρόνια πολλά με όλη μου την καρδιά σε όσους βλέπω, το εννοώ.

Σε όσους διαβάζουν (και σε όσους δεν διαβάζουν επίσης) Καλή Χρονιά. Σας χρωστάω ένα down post, κάτι σαν Αφιέρωμα για το 2005. Ας περιμένω όμως λίγο. Μπορεί να αλλάξει κάτι.

Τα καλύτερα αφιερώματα της χρονιάς άλλωστε, τα γράφεις ΑΦΟΥ κλείσει, όχι πριν.

Επέστρεψα απο (ολιγοήμερες) διακοπές (όχι, δεν πήγα πουθενά, εδώ έκατσα) και βρήκα τα πάντα άνω-κάτω: ο Νίκος άλλαξε χρώματα, η DiS άλλαξε φωτογραφία, η Ξανθή γράφει το ωραιότερο (με διαφορά) άρθρο σε συνέχειες και το λέει Μπλογκοκαζαμία – το μόνο που δεν άλλαξε είναι η eurobank: καμία απάντηση στο παράπονό μου…

Το κλιμα καλό και τα post σας πολλά… θα περάσω απο όσους προλάβω να αφήσω τα φιλιά μου. Εχω και ένα post που έγραψα σπίτι, ξέχασα να το φέρω (αλλά είναι για την νέα χρονιά, δεν βιάζομαι) να το ανεβάσω. Είναι και λίιιιγο down, οπότε πρέπει να κάτσει στο σωστό mood…

Αυτά. Αν δεν σας δώ, χρόνια πολλά ρε αλήτες (και αλήτισες).

 ? 

–>