Πλάκα-πλάκα, δεν μπορώ να αντιληφθώ ΤΙ είναι αυτό που ξεχωρίζει την Αμερική από φασιστικά καθεστώτα του παρελθόντος..

Πρώτα απ’ όλα, έχουν μισθοφόρους για τις βρωμοδουλείες τους:

Ρε γαϊδούρια, λίγο ντροπή ρε…

Η εφημερίδα Απογευματινή, την Παρασκευή, σημειώνει ότι στην εκπομπή του Αlter αναφέρθηκε ότι σε αυτοκίνητο, στο οποίο επέβαιναν δύο άνδρες, η αστυνομία βρήκε μισό κιλό ηρωίνης. Ο Βορειοηπειρώτης, που ήταν γνωστός του Αρχιεπισκόπου, καταδικάσθηκε σε 6,5 χρόνια φυλάκιση, ενώ ο συνεπιβάτης του σε 12 χρόνια. In.gr

Καλός άνθρωπος ο ενορίτης σύμφωνα με τον τότε Μητροπολίτη Δημητριάδος.
Με επιστολή που δεν διαψεύδεται καν.

Για να μην πω για τα άλλα που ακούστηκαν στο Extra 3.

Λίγο ντροπή ρεεεεεεε…

Είμαι ακόμα εδώ. Απίστευτο;

Βαθιά, όσο δεν πάει άλλο.

Δεν είναι για όλους αυτό το μήνυμα. Μην σας παραξενέψει – αν δεν το αποκωδικοποιήσετε σωστά, δεν είναι για σας. Διαβάστε κάτι άλλο που να έχει περισσότερο νόημα. Τόσα γράφω ο μπαγάσας, σ’ αυτό κολλήσατε;

 ? 

–>

Εχω μια μικρή παραξενιά.

Καλά, ας το πιάσουμε απο την αρχή αυτό γιατι δεν έχω μόνο μία.
Ας πούμε καλύτερα «Εχω άλλη μία παραξενιά»:

Μην με πάρεις το πρωϊ τηλέφωνο.

Αν ακούσω το πρωϊ το κινητό να χτυπά -και μόνο που το ακούω να χτυπάει- σπάζομαι. Τι μυστήριο πράγμα; Ο μονος τρόπος να μην με πειράξει είναι να το ξέρω ότι κάποιος θα πάρει. Τα ξαφνικά, τα απροετοίμαστα με τσακίζουν.

Και για να γίνω ποιο παράξενος, τα Σαββατοκύριακα δεν με πειράζει. Τις καθημερινές είναι που με ενοχλεί.

Μέχρι να βγω στον δρόμο, είμαι ευαίσθητος στο ριγκτόουν μου. Μετά, μου περνάει.

Θα μου πεις: «γιατί δεν το κλείνεις;» Ελα μου ντε. Δεν το κλείνω το ρημάδι – μόνο και μόνο μην σκάσει τίποτα επείγον. Γιαυτό και σπάζομαι. Γιατί ο μόνος λόγος που του επιτρέπω (προσέξτε πως ξαφνικά το κινητό μου αποκτά προσωπικότητα) να χτυπήσει το πρωϊ είναι για κάτι επείγον – γι’ αυτό και πετάγομαι όταν χτυπάει.

Και, βέβαια, τίποτα επειγον δεν είναι. Ο παπάρας φίλος μου που έχει να μου μιλήσει από τον στρατό, και με θυμήθηκε «τι κάνεις ρε μπαγάσα, καλά;» και εγώ κατεβάζω τους ρυθμούς τις καρδιάς μου ξανά στο φυσιολογικό, προσπαθώντας να μην γίνω αδίκως κακός. Γιατί δεν φταίει αυτός. Εγώ φταίω.

Και φυσικά, πάει η μέρα μου. Τσακίδια.

Δεν ξέρω γιατί – δεν με νοιάζει να μάθω.

Αν είσαι εχθρός μου, πάρε με το πρωϊ. Θα το εκτιμήσω.

 ? 

–>

Δεν είχα σκοπό να ανεβάσω post, γιατί πήζω ελαφρώς, αλλά δεν μπορώ να το αφήσω να πάει έτσι…

[…]
-Ξέρεις τότε ήμουν πολύ ερωτευμένος μαζί σου.
-Τι λες; Δεν είναι δυνατόν…
[…]

Η maya παρουσιάζει το παράλληλο σύμπαν. Αυτό στο οποίο όλα γίνονται – ταυτόχρονα.

Η θέση μου, καθαρά και ξάστερα διατυπωμένη στο δικό της post.

Το ξαναλέω: υποκλίνομαι σ’ αυτούς τους ανθρώπους που ξέρουν να αγαπάνε

 ? 

–>

Οσοι είσαστε φρέσκιοι, μπήκατε εξ’αιτίας του αφιερώματος του in.gr, και κάτι σας θυμίζει η φάτσα μου, μία παράκληση:

Μην γυρίζετε τα γραφεία φωνάζοντας «Αρκούδεεεεεεε». Μπορεί να είναι απολύτως φιλικό, αλλά κάνει κάτι σε παράκρουση.

Thanks anyway.

 ? 

–>

Οδηγίες χρήσεως.

Όπως θα έπρεπε να είναι, τελοσπάντων.

Απο την εξαιρετική evita k

 ? 

–>

Περι μουσικής. Ο Varometros, έχει ένα point στην κουβέντα του, το αναγνωρίζω, αλλά διαφωνώ.

Επειδή δεν είμαι και απολύτως σίγουρος, δεν πετάγεστε να ρίξετε μία ματιά να πείτε και σεις;

Νάτο το μέλλον, έρχεται…

PS: Επειδή είμαι αρκούδος με ανεπτυγμένο το ένστικτο της έρευνας, ιδού και η επίσημη πηγή.

 ? 

–>

Γνωστή εταιρεία προγραμματιστικών εργαλείων.

Ο φίλος ο Μανώλης πάει να κατεβάσει το πρόγραμμά της. Διαβάζει τις απαιτήσεις για την χρήση και με φωνάζει.

«Γιάννη, έλα να δεις»

Δείτε και εσείς:

Απαίτηση πρώτη: I am not a citizen, national or resident of, and am not under the control of, the government of: Cuba, Iran, Sudan, Iraq, Libya, North Korea, Syria, nor any other country to which the United States has prohibited export

Απαίτηση δεύτερη: I will not download or otherwise export or re-export the Programs, directly or indirectly, to the above mentioned countries nor to citizens, nationals or residents of those countries.

Απαίτηση τρίτη: I am not listed on the United States Department of Treasury lists of Specially Designated Nationals, Specially Designated Terrorists, and Specially Designated Narcotic Traffickers, nor am I listed on the United States Department of Commerce Table of Denial Orders.

Απαίτηση τέταρτη: I will not download or otherwise export or re-export the Programs, directly or indirectly, to persons on the above mentioned lists

και, απαίτηση πέμπτη και τελευταία: I will not use the Programs for, and will not allow the Programs to be used for, any purposes prohibited by United States law, including, without limitation, for the development, design, manufacture or production of nuclear, chemical or biological weapons of mass destruction.

Ο χρήστης καλείται να τσεκάρει τα κουτιά, για να συμφωνήσει.

Αν τελικά είσαι τρομοκράτης, θα σε φυλακίσουν ΚΑΙ γιατί είπες ψέμματα στην φόρμα;

Ερώτηση 1η: Αν είμαι στο Γκουαντάναμο (της Κούβας,ε;), μπορώ να το κατεβάσω; Θέλω να κρατήσω μία βάση δεδομένων για τους φυλακισμένους που θα κάνει cross reference με τα βασανιστήρια που τους έχω κάνει – και μένουν ακόμα να γίνουν….

Ερώτηση 2η: Αν είμαι φαντάρος στο Ιράκ, μπορώ να το κατεβάσω; Το χρειάζομαι μήπως και τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας δεν ταιριάζουν με αυτά που είχα στο μυαλό μου…

Δείτε το και μόνοι σας, για να μην λέτε ότι τα κατεβάζω απο το μυαλό μου…

Πι-Ες: Μωρε αυτή που βάζει τέτοιες απαιτήσεις, καλά κάνει. Προστατεύει τα συμφέροντα της χώρας της. Είναι άλλωστε -κατά πάσα πιθανότητα- υποχρεωμένη απο τον νόμο. Οι χρήστες γιατί την υσποστηρίζουν; Δεν υπάρχει ωραιότατο open source λογισμικό για να κάνουν την δουλειά τους;

 ? 

–>

Ο Νικόλας φώναξε τους φίλους του για ένα ποτό.

Ε, αφού όπου γάμος και χαρά, η Βασίλω πρώτη, πετάχτηκα και εγώ να πω ένα γεια.

Όσοι δεν ήρθατε, χάσατε, δεν-το-συζητάω.

Περιγραφή του τι έγινε δεν κάνω για να μην εκθέσω πρόσωπα και καταστάσεις. Όσοι ήμασταν εκεί πάντως, γνωριζόμαστε πλέον καλά

 ? 

–>

Ηρθε το πλήρωμα του χρόνου και μας έφερε τραγούδια.

Η Παραμυθούπολη έγινε μουσικό κουτί!

Πολύ γλυκό κομμάτι

Απο την μύγα ξύγκι βγάζω μερικές φορές όταν έχω όρεξη…

Έρχεται η wisdom και ενημερώνει ότι την Τετάρτη, μας επισκέπτεται ο Paolo Coelio. Ο thalis όμως της kathimerinopita‘s, ενίσταται – κυρίως στο πνεύμα του εν λόγω βραζιλιάνου σούπερστάρ «δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω».

Και πετάγομαι εγώ, τσουπ, και λέω: Πλάκα, πλάκα, το πιστεύω αυτό.

Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω.

Και αυτό κυρίως γιατί όοοοοολα όσα θέλησα ποτέ (να γίνω ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, να γίνω γνωστός τραγουδιστής, να γίνω πλούσιος και να τρέχω στα ξενοδοχεία του Νικόλα, να με λατρεύουν όλες οι γυναίκες, να ταξιδέψω, να πάω στο φεγγάρι) τα βλέπω α-πο-λύ-τως εφικτά.

Δεν αστειεύομαι. Απολύτως. Για όλα αυτά.

Το μόνο κακό είναι ότι για να πετύχω οτιδήποτε υπάρχει σε αυτή την λίστα, απαιτεί θυσίες. Άλλες άγριες, άλλες απλές – αλλά πάντως, θυσίες. Και το ερώτημα είναι κατά πόσο είμαι διατεθημένος να θυσιάσω αυτά που ήδη έχω (οτιδήποτε και αν είναι αυτά) για χάρη του ονείρου μου.

Άλλες φορές, το τολμώ.

Και κερδίζω ή χάνω (μην εύχεσαι να έχεις κάτι, γιατί μπορεί τελικά να το καταφέρεις) και αξίζει ή όχι τον κόπο.

Κάποτε, στον φίλο μου τον Βασίλη, του έλεγα ότι αρκεί να βάλω μία γυναίκα στο μυαλό μου. Ε, δεν την χάνω με τίποτα.

Μπορώ να γίνω πιο κοντός, πιο ψηλός, πιο άγριος, πιο ήρεμος, πιο ξανθός, πιο μελαχρινός, πιο πλούσιος ή πιο φτωχός, πιο γλυκός, πιο ψυχρός – αρκεί να την θέλω αρκετά. Αν το έκανα όμως αυτό μόνο για αυτήν (και όχι για μένα) θα έχανα τον εαυτό μου.

Το μυστικό είναι τι είσαι διατεθημένος να χάσεις. Γιατί, κάθε φορά, για κάθε πράγμα που ελπίζεις (θέλεις, εύχεσαι), να ξέρεις ότι αν αυτό γίνει θα αλλάξει κάτι.

Και το θέμα είναι αν θέλεις να αλλάξει αυτό που έχεις τώρα ή όχι.

Δεν θα μπορούσα να είμαι όλα αυτά τα πράγματα; Αν αφιέρωνα χρόνο, κόπο και αφοσίωση σε αυτά, όλα αυτά θα ήταν εφικτά. Όχι στο πιάτο, αλλά κάποια στιγμή θα γινόντουσαν.

Δεν υπάρχει λοιπόν δεν μπορώ. Και αυτό, πολλές φορές με απενεχοποιεί για πράγματα που δεν απόκτησα ποτέ.

Ο ρόλος που διάλεξε, συνειδητά και υπεύθυνα ο καθένας απο μας, είναι για μένα η ταυτότητά του.

Πέραν της ταυτότητας του ως άνθρωπο, η ζωή του ορίζεται από κανόνες που ο ίδιος έχει επιλέξει, και είναι -για μένα- υποχρεωμένος να τηρήσει.

Αν κάποιος είναι κλέφτης, δεν με πειράζει. Θα τον κρίνει η κοινωνία, θα καταδικαστεί αν είναι ένοχος, θα τιμωρηθεί. Αν όμως είναι ταυτόχρονα αστυνομικός, τότε με πειράζει προσωπικά. Τότε θυμώνω, τότε βρίζω, τότε τα παίρνω.

Γιατί ο ψευδόκοσμός που επέλεξα να ζήσω, η ψευδαίσθηση του ομαλού και των ορίων διαταράσσεται από το αισχρό, το ανήθικο.

Για μένα αυτό είναι ανήθικο.

Συνεχίζω τον συλλογισμό μου.

Αν είσαι παπάς (ανεξαρτήτως της γνώμης που έχω για την εκκλησία) είσαι υποχρεωμένος να είσαι αγαθός την καρδιά και την ψυχή, να είσαι τίμιος και ειλικρινής, να είσαι χωρίς κακία και εγωϊσμούς.

Αλλιώς, στο δικό μου βιβλίο της ζωής, στο δικό μου τεφτέρι, είσαι καριόλης. Αν έκλεψες, αν είπες ψέματα, αν κοροϊδεψες, δεν είσαι μόνο κλέφτης, ψεύτης και ύπουλος, που σου αποδίδονται από την πράξη σου.

Είσαι καριόλης.

Αν είσαι αστυνομικός, επιβάλλεται να είσαι δίκαιος. Να τηρείς τον νόμο, ανεξαρτήτως από τα προσωπικά σου αισθήματα. Να είσαι αυστηρός, αλλά να σέβεσαι την προσωπικότητα και την εκ προοιμίου αθωώτητα των άλλων.

Αλλιώς, είσαι καριόλης.

Αν έκλεψες, αν πούλησες ναρκωτικά, αν έκανες βασανιστήρια σε αθώους αφγανούς, αν πούλησες προστασία ακόμα και μετά την δουλειά σου, είσαι καριόλης.

Αν είσαι δικαστικός, επιβάλλεται να τηρείς τον νόμο. Να είσαι δίκαιος, ανεξαρτήτως της προσωπικής σου άποψης. Να είσαι όμως και ευαίσθητος, να βλέπεις πέρα από τον νόμο, την ουσία του, την πραγματικότητά του.

Αλλιώς, είσαι καριόλης.

Αν πήρες λεφτά για να αθωώσεις έναν ένοχο, αν έκανες συμβιβασμούς, αν πούλησες μία δίκη, είσαι καριόλης.

Αν είσαι γιατρός, είσαι υποχρεωμένος να νοιάζεσαι τον συνάνθρωπό σου. Να τον βοηθάς χωρίς ανταλλάγματα. Να τον προστατεύεις, ακόμα με προσωπική θυσία.

Αλλιώς, είσαι καριόλης.

Αν του έδωσες φάρμακα που δεν χρειαζόταν, αν του έκανες εγχείρηση που δεν χρειαζόταν, αν πήρες φακελάκι για να τον προωθήσεις πιο γρήγορα, είσαι καριόλης.

Αν είσαι δημοσιογράφος, είσαι υποχρεωμένος να είσαι ειλικρινής. Να λες αυτό που πιστεύεις, να ψάχνεις την αλήθεια πίσω από τα γεγονότα, να προστατεύεις τις πηγές σου περισσότερο και απο σένα, να μην αφήνεις την είδηση να ξεπεράσει τον εαυτό της, να μην παραποιείς εν γνώση σου τα γεγονότα.

Αλλιώς, είσαι καριόλης.

Αν πληρώνεσαι απο άλλους εκτός από τον νόμιμο εργοδότη σου (με οποιονδήποτε έμμεσο ή άμεσο τρόπο) για τα ρεπορτάζ σου ή καλύπτεις συναδέλφους σου που το κάνουν, αν βγάζεις επιλεκτικά τις αλήθεις που θέλεις, αν λες «έχω και άλλα στοιχεία που θα αποκαλύψω αργότερα» αλλά δεν το κάνεις, είσαι καριόλης.

Ειδικά για τους τελευταίους: επειδή αντίθετα από οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα που έχει κάνει ποτέ άνθρωπος, ο δημοσιογράφος πρέπει να την λέει μόνος του, χωρίς να τον έχει ρωτήσει κανείς, αν είναι ένας που τα παίρνει, είναι όλοι καριόληδες, γιατί όλοι τον κρύβουν.

Αν είσαι πολιτικός, έχεις υποχρέωση να σκέφτεσαι πρωτίστως αυτούς που σε επέλεξαν, αδιαφορώντας για το προσωπικό σου συμφέρον.

Αλλιώς, είσαι καριόλης.

Αν βάζεις το συμφέρον σου πάνω απο όλα, αν υπηρετείς τους λίγους που σε στηρίζουν και όχι αυτούς που σε επέλεξαν, αν διαπλέκεσαι, αν χρηματίζεσαι, αν ψευδεσαι, είσαι καριόλης.

*

Στο δικό μου το βιβλίο, μεγαλύτερη ξεφτίλα από το να σταθείς μικρότερος από τον λόγο που έχεις δώσει, δεν υπάρχει.

Τι δεν πάει καλά με μένα;

Αναρωτιέμαι εδώ και καιρό. Τις αδυναμίες μου τις έχω παραδεχθεί, και τις έχω αγκαλιάσει. Νέο έτος, υπέροχα απρόσμενο, κι’ όμως ταυτόχρονα σκοτεινό υπό το βάρος του παρελθόντος – αυτό δεν επιτρέπεται να είναι χειρότερο απο το προηγούμενο, ουτε καν ίδιο. Επιβάλλεται να είναι καλύτερο.

Κι όμως, πέρσυ τα πήγαμε τόσο καλά, που ήταν σχεδόν κατάρα. Γιατί όλα φέτος, φλεβάρης πιάνει να δεις, συγκρίνονται με τα περσινά, και χάνουν.

Οταν δεις τα πάντα, συμβιβάζεσαι μετά;

Ισως, ισως όχι. Σκοπός μου να μην αδικήσω, κανέναν, να φερθώ στον καθένα όπως του αρμόζει. Στο υπέροχο υπέροχα, στο άσχημο άσχημα, στο αδιάφορο αδιάφορα. Να είμαι ειλικρινής, με όλους, αλλά κάποιον ξεχνάω συνέχεια.

Ρε γαμώτο, ξεχνάω συνεχεια εμένα.

Αλλά καθώς δεν είμαι μόνος μου στον κόσμο, αυτά που θέλω, έχουν σχέση με τους άλλους. Τους συμπορευόμενους μου. Αυτους, που τώρα τελευταία, θαρρείς και θολώσαν κάπως στο οπτικό μου πεδίο, μουντζουρώσανε, γίναν out of focus.

Το παίρνω πίσω. Τις παλιές μου αδυναμίες αγκάλιασα σαν παιδιά μου – οι καινούργιες είναι σαν μπάσταρδα, φρέσκα υιοθετημένα, που δυσκολευομαι να αναγνωρίσω. Δεν είμαι σίγουρος οτι μπορώ, γέρασα βλέπεις κάπως, κουράστηκα. Χρειάζομαι διακοπές απο τον εαυτό μου.

Μήτε να τις υιοθετήσω θέλω τις ρουφιάνες, μήτε να τις αποκληρώσω.

Α, δεν βαριέσαι. Αμα θέλω, ας κάνω και αλλιώς.

Καμιά φορά, μ’ αρέσει όταν δικαιολογώ τα γραπτά μου. Τα ξαναδιαβάζω και βγάζω πληρως νόημα, αλλά υποπτεύομαι οτι μόνο εγώ έχω το κλειδι. Οτι για τους άλλους είναι ασυνάρτητο αυτοαναιρούμενο κείμενο, θα το διαβάσουνε και θα πουν «πάει, τα ‘χασε». Μπορεί – αλλά η ζωή δεν είναι μόνο η σειρά των καναλιών της τηλεόρασης, right?

 ? 

–>