Μέχρι τώρα, δεν υπήρχε η δυνατότητα να εκφραστείς χωρίς δεσμεύσεις και χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς να χρωστάς και φιμώνεσαι. Αυτός ο τρόπος πλέον υπάρχει, και ονομάζεται internet. Η ελευθερία του λόγου ονομάζεται blogs. Εδώ και πέντε χρόνια, το κράτος πασχίζει, ασταμάτητα, με όποιον τρόπο είναι δυνατό, να τρομοκρατήσει, να φιμώσει, και εν τέλει να σταματήσει αυτήν την επικοινωνία που δεν μπορεί να ελένξει. Δαιμονοποιεί, συλλαμβάνει, αγνοεί, καταδικάζει. Βάζει γκεμπελικές ταμπέλες «εκβιαστές», «κουκουλοφόροι», «υπόκοσμος», υπαγορεύοντας στην κοινή γνώμη οτι «θα ήμασταν όλοι καλύτερα αν και αυτοί φοβόντουσαν, όπως φοβάστε και εσείς να πειτε την γνώμη σας». «Εμείς οι καλοί, και όλοι οι άλλοι οι κακοί».

Το ζουζούνι όμως που λέγεται άποψη αρνείται παρόλα αυτά να σωπάσει, και συνεχίζει: Συνεχίζει να μνημονεύει την Αμαλία, τον Αλέξανδρο, την Κατερίνα, τον Κώστα, συνεχίζει να θυμάται το Mall, τον Ασωπό, το Σάμινα, το Diamont, συνεχίζει να αναρωτιέται για την ζαρτινιέρα, για την Κούνεβα, για την Vodafone, συνεχίζει να υψώνει την φωνή του φοβισμένου μετανάστη ή του ανώνυμου εργαζόμενου. Κάθε Αμαλία, κάθε Κωνσταντίνα, κάθε Κατερίνα, κάθε δίκαιη -αλλά φιμωμένη- φωνή βρίσκει θέση στα blogs. Απέναντι σε μία κοινωνία που ζεί υπο τον φόβο των δυνάμεων καταστολής, συνεχίζει να μιλάει για όλα αυτά που «οι επίσημες φωνές» των media σκεπάζουν γλυκά με την Eurovision, την Καλομοίρα και διαφημίσεις αγαθών και ονείρων.

Απάντηση σε αυτη την τροφή των λοβοτημένων, είναι η τροφή των σκεπτόμενων. Ανθρωποι χωρίς άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό εκτός απο την ανάγκη να δημοσιοποιούν την γνώμη τους, αναγνώστες χωρίς άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό εκτός από την ανάγκη τους να διαβάσουν (και) ανεξάρτητες απόψεις. Μάθαμε να γράφουμε χωρίς να φοβόμαστε να κάνουμε λάθος, και να διαβάζουμε χωρίς να φοβόμαστε τον αντίλογο. Μάθαμε να κριτικάρουμε και να δεχόμαστε την κριτική. Μάθαμε να επικοινωνούμε, μάθαμε να ακούμε, μάθαμε να αμφισβητούμε. Μπορέσαμε να αναγνωρίσουμε, να επεκτείνουμε, να κάνουμε βίωμά μας και να χρησιμοποιούμε την πιο ουσιαστική έννοια της δημοκρατίας που είδαμε μπροστά μας τα τελευταία χρόνια. Χτίσαμε, σιγά σιγά, ένα κανάλι ελεύθερης φωνής. Αυτή η ελευθερια όμως, τρομάζει ενα κράτος που μας φοβάται. Και κάθε κράτος που μας φοβάται, αξίζει να φοβόμαστε.

Γιατί ένα κράτος που τρέμει τους πολίτες που γράφουν ελεύθερα, σκέπτονται ελεύθερα, μιλάνε ελεύθερα και εκφράζονται ελεύθερα, είναι ένα κράτος που δεν αξίζει σε αυτούς τους πολίτες.