Αυτήν την στιγμή, ο πρώτος που κερδίζει τις εκλογές, ο,τι ποσοστό και να έχει συγκεντρώσει, θα πάρει μπόνους 50 έδρες στο κοινοβούλιο.

Πενήντα έδρες, είναι το ένα έκτο της βουλής – νούμερο διόλου ευκαταφρόνητο.

Και είναι μία πρωτοφανής αλλοίωση του εκλογικού αποτελέσματος επίσης.

Με αυτό το +50 είχαν την δύναμη να κυβερνήσουν αρκετές κυβερνήσεις, χωρίς εξαίρεση των δύο τελευταίων – που, κατά την γνώμη μου ήταν οι χειρότερες όλων των εποχών: Όχι απλώς για τα εμφανή αποτελέσματα της διακυβέρνησής τους, αλλά γιατί μοιραία, σε δύσκολους καιρούς, τα λάθη (ή οι εμμονές) κοστίζουν μακράν περισσότερο.

Τώρα, που οι ισορροπίες αλλάζουν, και αυτοί που αισθάνονταν ισχυροί νιώθουν πως θα μείνουν στο περιθώριο, σκέφτονται, έστω και έτσι, να στερήσουν το μπόνους των πενήντα βουλευτών από τον επόμενο πρώτο. Αυτό, σε συνδυασμό με τα στενά όρια στα αποτελέσματα, θα αφαιρέσει από το πρώτο κόμμα, που δεν υπολογίζουν ότι θα είναι οι ίδιοι, την δυνατότητα ισχυροποίησης στην πρόθεση σχηματισμού κυβέρνησης πλειοψηφίας – έστω και με συνεργασίες.

Κανονικά, κάθε αλλαγή πρέπει να ισχύει όχι από την τρέχουσα, μα από την μεθεπόμενη εκλογική διαδικασία, δίνοντας την δυνατότητα σε όλα τα κόμματα να αναπροσαρμόσουν τις επιλογές τους, και να παίξουν όλοι σε ένα παιχνίδι που κανείς δεν ελέγχει το μαχαίρι και το καρπούζι ταυτόχρονα. Πλην όμως, η σημερινή κυβέρνηση, ψάχνει (καταπώς φαίνεται από τα ρεπορτάζ) τρόπο για να ορίσει ως την επόμενη ως εκλογική διαδικασία στην οποία ο πρώτος δεν θα λαμβάνει το μπόνους των πενήντα (μεταξύ άλλων)

Και νομίζω ότι αυτό, είναι το πιο σωστό που μπορεί να γίνει.

Αντιλαμβάνομαι ότι θα είναι παράτυπο. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι άδικο. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι σκαιότατο. Και αντιλαμβάνομαι κάθε μικροπολιτικό λόγο που μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτήν την σκέψη.

Μ’όλα ταύτα, συνυπογράφω και εγώ την αφαίρεση του μπόνους των πενήντα, ακόμα και από την επόμενη εκλογική διαδικασία, αν αυτό είναι δυνατόν.

Παρότι σθεναρός αντίπαλος των έργων της τρέχουσας συγκυβέρνησης, θεωρώ πιο σημαντικό, και πιο επιβεβλημένο να αντιπροσωπεύεται όσο το δυνατόν καλύτερα ένα κόμμα στην βουλή, ακόμα και αν αυτό μοιάζει να ευνοεί αυτήν την στιγμή την συγκυβέρνηση.

Αναγνωρίζω ότι δεν είναι μόνο αυτό: οι συνασπισμοί παραδείγματος χάριν, που τώρα απαγορεύονται ή έχουν παράλογες απαιτήσεις για να γίνουν δεκτοί, θα μπορούσαν να επιτραπούν, προστατεύοντας όχι μόνο την πλειοψηφία των ψηφοφόρων – μα και την μειοψηφία τους.

Αναγνωρίζω επίσης ότι μπορεί να φέρει σοβαρά προβλήματα στην επόμενη βουλή, να μας οδηγήσει σε μονοπάτια που δεν θα θέλαμε να βρεθούμε.

Αναγνωρίζω τέλος, πως, ο,τι έχει γίνει σ’ αυτήν την χώρα, τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει μ’ αυτό το μπόνους δύναμης στον πρώτο.

~

Σε κάθε περίπτωση όμως, αν και μία ευρύτερη αναδιαμόρφωση, με την αντίστοιχη ευρύτερη συναίνεση θα ήταν θεμιτή, έστω και αυτό μόνο, για μένα, έστω και αυτή η καταφανής αδικία προς τον επόμενο πρώτο από τους νυν κυβερνώντες, θα ήταν προς την σωστή κατεύθυνση.

Όσα αρνητικά και να επιφέρει, δεν θα ευθύνεται αυτή, μα κυρίως η ψήφος μας. Δεν θα είναι πια ο νόμος υπεύθυνος για τις όποιες αποφάσεις βγουν, μα περισσότερο από πριν, εμείς οι ίδιοι. Και κανείς δεν πρέπει να μας «προστατέψει» από την όποια απόφασή μας.

Και για μένα, αυτός που ονειρεύεται να γίνει ο επόμενος πρώτος, θα έπρεπε να αποδεχθεί την αλλαγή, ακόμα και αν αδικείται κατάφορα, ακόμα και αν είναι ελλιπείς οι αλλαγές και γίνονται για μικροκομματικούς λόγους.

Για το καλό της δημοκρατίας, όση μας έχει απομείνει τουλάχιστον.

Αυτή η γνώμη μου, και κρίνομαι.

~

Υ.Γ.: Για την μείωση των βουλευτών σε διακόσιους, έχω ήδη πάρει θέση: Διακόσιες θα ‘ναι οι ώρες μας