Σε πολλές περιπτώσεις, περισσότερες από όσες αντέχω να υποκρίνομαι ότι δεν συμβαίνει τίποτα, ακούω για την μείωση των βουλευτών σε 200. Νιώθω ότι είναι λάθος, αλλά όσο παρουσιάζεται ως «φρέσκια ιδέα», «πρόταση δικαιοσύνης» και, τώρα τελευταία, «μεταμέλεια» και «απλή διαδικασία με έναν νόμο«, αρχίζω να πιστεύω ότι είναι κάτι περισσότερο απ’ αυτό, και οφείλω να ξεκαθαρίσω την σκέψη μου:

Όχι στην μείωση των βουλευτών σε 200.

Ας δούμε λίγο μαζί πως το σκέφτομαι.

Θεωρώ ότι αυτήν την στιγμή έχουμε σοβαρά πλήγματα στην δημοκρατία μας. Δεν είναι ανάγκη να συμφωνήσεις μαζί μου, μπορεί να νιώθεις ότι όλα πηγαίνουν κατ’ ευχήν – δεν θα τσακωθούμε επ αυτού. Αλλά εγώ θεωρώ ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Και δεν είναι αυτό που υποπτεύεσαι ότι θα πω.

Επειδή οι αποφάσεις που παίρνονται στο κοινοβούλιο είναι σκληρές, υπάρχουν αντιδράσεις. Κάποιοι βουλευτές, αρνούνται την συμμετοχή τους σε πράγματα που διαφωνούν, φεύγουν, αντιδρούν – και αυτό, με τρομερή δυσκολία. Αν δεν έχουν την υποστήριξη των κομμάτων τους, οι περισσότεροι, δεν θα ξαναδούν έδρα. Ήδη, αυτήν την στιγμή, που έχουμε 300 βουλευτές, υπάρχουν μέλη του κοινοβουλίου που έχουν παραδεχθεί ανοικτά, σε περισσότερες από μία περιπτώσεις ότι ψηφίζουν εκβιαζόμενοι (κυρίως) από την τρόικα, αλλά και από την κυβέρνηση («αν δεν ψηφίσουμε τον τάδε νόμο που δεν θέλουμε, θα ρίξουμε την κυβέρνηση») – ήτοι, με μία πρόταση, το νομοθετικό έργο είναι κατά βάση για τα μπάζα.

Δεν ξέρω αν με αντιλαμβάνεσαι, αλλά έστω και ένας βουλευτής να λέει «εκβιάστηκα», είναι προσβολή για το έργο της νομοθεσίας, και της δικαιοσύνης γενικότερα.

Και αυτό με τριακόσιους, σου θυμίζω. Φαντάσου αν είναι λιγότεροι.

Η εικόνα που έχω (και όσο περνάει ο καιρός ενισχύεται) είναι πως όσοι προτείνουν την μείωση των βουλευτών ανήκουν κυρίως σε μία από τις δύο κατηγορίες:

– Αυτών που το θέλουν για οικονομικούς κυρίως, αλλά και λόγους ποιότητας. Σ’ αυτούς, έχω να απαντήσω ότι οι οικονομικοί λόγοι είναι ένα επικίνδυνο πείραμα (άσε που θα μπορούσε να λυθεί και με άλλους τρόπους), και οι λόγοι ποιότητας είναι μάλλον -κατ’ εμέ πάντα- λανθασμένοι, γιατί, με περισσότερες επιλογές υπάρχει η πιθανότητα σε όλα τα υπερπροβεβλημένα και διαφημισμένα ονόματα να μπει και κάποιος άξιος, ενώ, κόβοντας επιλογές, μάλλον δημιουργείς μία γερουσία εκλεκτών των ΜΜΕ.

Αυτή είναι η μία κατηγορία – με αυτήν μπορώ να συζητήσω, γενικά το θέμα και να ακούσω τις απόψεις της.

– Η άλλη κατηγορία όμως, είναι μία ομάδα (τσέκαρε το μπλογκ μου να δεις πόσο σπάνια μιλάω έτσι) ύπουλων μανιπουλαριστών που θέλουν την εξουσία στα χέρια τους. Λιγότεροι βουλευτές σημαίνει λιγότερα προβλήματα να περάσει ένας νόμος, λιγότερες πιθανές αντιδράσεις να αντιμετωπίσουν, λιγότερες φωνές διαμαρτυρίας, μεγαλύτερος έλεγχος. Οι εκλεκτοί θα διαφημιστούν αρκετά ώστε να περάσουν στον επόμενο γύρο (δες, πχ, πόση προβολή έχει ο Μαυρουδής Βορίδης από το Mega, όταν είναι ο εκλεκτός καλεσμένος σε τεράστιο ποσοστό των εκπομπών, πόση προβολή έχει ο έτερος Άδωνης Γεωργιάδης από την τηλεόραση -που, απέχει μόνο όταν έχει πολλή δουλειά ο ίδιος- και εν γένει, πόσο επιλεκτική είναι η προβολή συγκεκριμένων ανθρώπων από τα ΜΜΕ. Αυτοί, που δεν φέρνουν αντιδράσεις στα κόμματά τους, θα προβληθούν από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και θα είναι και οι προνομιούχοι των 200 τυχερών θέσεων.

Αυτή η κατηγορία, κατ εμέ, προβάλλει την θέση της μέσω άρθρων και αναφορών, προσφέροντας σιγά-σιγά το δηλητήριο ώστε να το φάμε, χωρίς να μας χαλάσει η γεύση του. Πες-πες, θα αρχίσουμε να λέμε «γιατί όχι, κοστίζουν πολλά, οι περισσότεροι είναι ήδη άχρηστοι», και θα πάμε ένα βήμα πιο κοντά (αν δεν είμαστε ήδη) στην εξουσία των λίγων.

Στην πραγματικότητα, θα σημαίνει ξεκάθαρα εξουσία των αρχηγών.

Και αν είναι ήδη άσχημα τα πράγματα, φαντάσου πως θα είναι αν περάσει το 200.

Μισό Γιάννη, μισό: περιποιεί τιμή να έχουμε τον κάθε βλαμμένο στο κοινοβούλιο; Ναι, σ’ ακούω που ρωτάς.

Κοίτα: Η ποιότητα του κοινοβουλίου, είναι και δική μας υπόθεση. Τον κάθε σιχαμένο που είναι εκει μέσα – εμείς τον έχουμε βάλει. Αν δεν είναι καλός, να μην τον ξαναβάλουμε. Αλλά να βάλουμε έναν καλύτερο, όχι να αφήσουμε την θέση της εκπροσώπησής μας κενή.

Και εδώ φτάνουμε στο ζουμί του πόστ: Όπως είναι σαφές, θεωρώ ιδιαίτερα επικίνδυνη και, σε πολλές περιπτώσεις ύπουλη την θέση της μείωσης των βουλευτών. Αν δεν είναι απλώς λανθασμένη (για μένα, ξαναλέω, είμαι ανοικτός σε επιχειρήματα) είναι ένα σχέδιο να φτάσει η εξουσία σε ακόμη λιγότερους, με ο,τι αυτό συνεπάγεται.

Οπότε, δεν θέλω να μειωθούν οι βουλευτές σε 200

Θέλω να αυξηθούν.

Θέλω να γίνουν δέκα εκατομμύρια.

Θέλω οι πολίτες όχι μόνο να ασχολούνται περισσότερο με τα κοινά, αλλά και με δημοκρατικές διαδικασίες να ελέγχουν την κυβέρνηση, να έχουν δικαίωμα συμμετοχής στις αποφάσεις, να μην ερωτώνται μόνο καθε τετραετία, αλλά σε κάθε απόφαση η γνώμη τους να ακούγεται, και να συνυπολογίζεται.

Δεν θέλω την λιγότερη δημοκρατία των διακοσίων. Θέλω την περισσότερη δημοκρατία, όλων.