Είχα σκοπό να γράψω ένα κείμενο για την δολοφονία Γρηγορόπουλου, και αναφέρθηκα στον Ρωμανό – και το έκανα αχταρμά, προσπαθώντας να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Το αρχικό κείμενο θα ανέβει τις επόμενες ημέρες, ίσως αύριο, γιατί σήμερα θέλω να εξηγήσω την αμηχανία που έχω να μιλάω για τον Ρωμανό.
Για τον Ρωμανό δυσκολεύομαι πολύ να πω την γνώμη μου – γιατί αυτή δεν συνάδει με καμία από τις υπάρχουσες που έχω ακούσει, γιατί αυτό το παιδί είναι ακόμα εδώ, και παλεύει, και -το πιο σημαντικό- γιατι είναι πολύ λάθος ένας βολεμένος καναπεδάκιας όπως είμαι εγώ να προσπαθεί να ερμηνεύσει έναν άνθρωπο που κάνει ληστείες, πηγαίνει φυλακή, κάνει απεργία πείνας και κινδυνεύει να πεθάνει *γι’ αυτά που πιστεύει*
Ο μόνος ρόλος που έχω στην υπόθεση, είναι αυτός του δράστη της ενδεχόμενης δολοφονίας του, όχι του φίλου του. Αυτού στον οποίο απευθύνεται, όχι του συναγωνιστή του.
Ενας ιδιαίτερα άβολος ρόλος, ομολογώ.
Μπορώ όμως, και σήμερα το αντιλήφθηκα, να μιλήσω γι’ αυτά που καταλαβαίνω. Αν πράγματι μιλάει σε εμένα, να εκτεθώ και εγώ (ίσως το λιγότερο που μπορώ να κάνω) για να εξηγήσω τι έχω αντιληφθεί από αυτά που λέει, και με αφορούν.
Αν συνεχίσεις, θέλω να καταλάβεις και εσύ ότι δεν θέλω να τον κρίνω – θέλω να κρίνω εμένα. Δεν θέλω να τον ηρωποιήσω, θελω να αντιληφθώ τις δικές μου ευθύνες. Δεν θέλω να σε πείσω ότι έχω δίκιο, δεν ξέρω ούτε και γω αν έχω δίκιο. Μάλλον δεν εχω. Θέλω να σου εξηγήσω τι έχω καταλάβει, και αν κάνω λάθος, πολύ πιθανό να κάνω, ξέχεσέ με πιο κάτω, στα σχόλια, και πες μου είσαι μαλάκας, δεν θέλει να σου πει αυτό το παιδί. Να καταλάβω θέλω, όχι να διδάξω. Ναι; Ναι. Προχωράμε.
~
Το ερώτημα για τον Ρωμανό για μενα έχει τεθεί τελείως λάθος. Δεν ξέρω ποιος φταίει γι’ αυτό, αλλα νομίζω ότι οι σπουδές του δεν είναι καν το θέμα. Ο Ρωμανός – όπως καταλαβαίνω εγώ- δεν θέλει να σπουδάσει. Μπορεί να θέλει, δεν αντιλέγω, αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικό θεωρώ:
Ο Ρωμανός θέλει να αλλαξει τον κόσμο. Και θα κάνει απεργία πείνας μέχρι τον θάνατο για να το πετύχει.
Οι σπουδές είναι μία αφορμή. Του επέτρεψαν να δώσει εξετάσεις, μόνο για να του το απαγορέψουν μετά. Τον βράβευσαν, του έδωσαν οικονομικό «δώρο» – ενώ γνώριζαν καλά ότι δεν υπήρχε περίπτωση να του επιτρέψουν να βγει από την φυλακή ούτε μία ώρα.
Και όχι μόνο σ’ αυτόν – είναι ένα κερασάκι σε μία βρώμικη τούρτα. Ετσι συμπεριφέρονται σε όλους. Στις φυλακές βάζουν «τους χειρότερους της κοινωνίας μας» για να τους συμπεριφερθούν με ακόμα πιο απάνθρωπο τρόπο αμέσως μετά. Τον Καρέλι τον βασάνισαν επι μέρες, βγάζοντας του τα νύχια, σπάζοντάς του τα πέλματα – παραλίγο ακόμα και να του κόψουν τελείως τα γεννητικά όργανα. Και αυτή είναι η γνωστή περίπτωση – όχι η μόνη. Στους ασθενείς στις φυλακές Κορυδαλλού τους στοιβάζουν εν γνώση τους ότι υπάρχει θέμα δολοφονικής φυματίωσης. Για όποιον διαμαρτύρεται για τις απάνθρωπες συνθήκες, του έχουν πλέον έτοιμα λευκά κελία. Στην Θεσσαλονίκη, ο πρόεδρος της εισαγγελείας εφετών ντρέπεται γιατί στέλνει φυλακισμένους σε υπερπληθείς φυλακές, που δεν τους επιτρέπεται ούτε προαυλισμός – για μήνες. Κοινοποιεί την ντροπή του και δημόσια, με καμία αντίδραση. Για κάθε φυλακισμένο το κοστος διαβίωσης είναι περίπου ενάμισι ευρώ την ημέρα – και για το φαγητό του. Κοιμούνται σε στρώματα στο πάτωμα, μέσα σε βρώμικα κελιά, με κατσαρίδες για κατοικίδια.
Αυτά, τα κάνει το κράτος. Δεν είναι άγνωστο, δεν είναι καν περίεργο – όσα αναφέρω, είναι και τεκμηριωμένα, και δημοσιευμένα, και, κυρίως, ανεκτά εδώ και πολλά χρόνια.
Αυτός είναι ο άμεσος κόσμος του Ρωμανού. Αυτόν τον κόσμο θέλει να αλλάξει τώρα, και ευρύτερα τους λόγους που καθορίζουν την ύπαρξη του κόσμου αυτού. Όχι η φυλακή: η κόλαση της φυσιολογικής ζωής μας.
Εγώ, πάντως, έτσι καταλαβαίνω. Δεν έχει να κάνει με σπουδές, με μια σχολή ή μία άδεια τον μήνα. Ακόμα και αν λύναμε αυτό, θα είχε πολλούς, ακόμα περισσότερους και πιο σημαντικούς λόγους να μας ξεγυμνώσει – και είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα δοκίμαζε να το κάνει, με κάθε πιθανό τρόπο.
Και φαντάσου: Δεν μπορούμε καν να λύσουμε το απλό, να του δώσουμε αυτό που του υποσχεθήκαμε με τον τρόπο μας ότι θα του παρέχουμε, αυτό για το οποίο τον βραβεύσαμε όταν επιχείρησε να πετύχει! Μπορούμε να τον καταλάβουμε καν όταν ζητά έναν καλύτερο κόσμο; Έχει κανένα νόημα να προσπαθούμε εμείς να πατρονάρουμε ένα νέο παιδί («υποσχέσου ότι δεν θα δραπετεύσεις») που αρνείται όχι να αποδεχθεί, όπως εμείς, μα καν να ανεχθεί μία τέτοια πραγματικότητα;
Είμαστε εμείς ικανοί να βοηθήσουμε σε οτιδήποτε προσπαθεί να μας πει;
Εγώ πάντως, έτσι καταλαβαίνω. Μπορεί να κάνω λάθος – μακάρι να κάνω λάθος, να είναι όλα για μία άδεια, για ένα σχολείο. Γιατί αν έχω δίκιο, δεν θα τον σκοτώσει μία αθέτηση υπόσχεσης τον Ρωμανό – αλλα μία αδυναμία αντίληψης της ευρύτερης εικόνας.
Μίας τρομαχτικης κόλασης αδικίας και υποκρισίας, που ανεχόμαστε και συντηρούμε, και που δεν διορθώνεται τόσο απλά με μία άδεια.
μπερδεμένος και
πολύ λυπημένος και
σκεπτικός.
(15 ψήφοι, βαθμολογία: 4,33 / 5)
Loading...
Αγαπητέ Αρκούδε, κατ’αρχήν να πω πως είσαι μια φωνή λογικής και ειλικρινούς ευαισθησίας, σε μια έρημο μίσους.Έτσι για να τα ξεκαθαρίζουμε αυτά. «Γνωριζόμαστε» δικτυακώς λίγο, αλλά δε θέλω να γράψω με το «κανονικό» μου ψευδώνυμο γιατί ίσως αυτά που θα πω να μην είναι πολύ αποδεκτά από μερίδα ανθρώπων που θα διαβάσει το μήνυμά μου και ενδεχομένως θα παρεξηγήσει τις προθέσεις μου. Επίσης να ξεκαθαρίσουμε πως δεν είμαι δικηγόρος ή έχω οποιαδήποτε σχέση με τη νομική οπότε θα προσπαθήσω να είμαι φειδωλός όσον αφορά τις αναφορές μου σε νόμους -που έτσι και αλλιώς για πολλές περιπτώσεις είναι εφαρμοζόμενοι κατά παραγγελία
Κατ’αρχήν να ξεκαθαρίσω πως είμαι υπέρ της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας και ειδικά αυτής των φυλακισμένων. Δε με ενδιαφέρει η οποιαδήποτε ιδεολογία του οποιουδήποτε ανθρώπου στη φυλακή. Με ενδιαφέρει ότι σε μια δημοκρατία όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ, η δικαιοσύνη να μην εκφράζεται εκδικητικά, αλλά ναι να τιμωρεί με στόχο όμως το σωφρονισμό. Σε μια ευνομούμενη κοινωνία ναι, νομίζω ότι πρέπει να «τιμωρούνται» όσοι προσπαθούν να βλάψουν το κοινωνικό σύνολο αλλά με τον απώτερο στόχο να γίνουν ξανά υγιή μέλη του, όχι να τους εκδικηθούμε για το όποιο αδίκημα. (Να σημειώσω πως σαφώς δε θεωρώ ότι ζούμε σε ευνομούμενη κοινωνία. Επίσης όμως να σημειώσω ότι «ισότητα» στην παρανομία αισθάνομαι ότι είναι παράλογο να υπάρχει ή να ζητείται).
Παρακάτω τώρα. Μου είναι αδιάφορες ειλικρινά οι ιδέες του Ρωμανού. Είναι ένας κρατούμενος που συνελήφθη για συγκεκριμένο αδίκημα και καταδικάστηκε για αυτό. Δεν ελπίζω κάποιος να είχε (αν και δεν είμαι σίγουρος από αυτά που βλέπω) την απαίτηση οποιοσδήποτε κάνει μια ένοπλη ληστεία και να μην συλληφθεί ή καταδικαστεί για αυτό.(αναγνωρίζω ότι δεν προσπάθησε να βλάψει κανέναν και παρ’ολη τη φαινόμενη οργή του στα γραπτά του,για ματώματα,αποκεφαλισμούς και τέτοια απέδειξε πως στην πράξη δεν έχει σκοπό να βλάψει ανθρώπους. Μέχρι τώρα. Και αυτό έχει σημασία. Κενές υποθέσεις με αφήνουν παγερά αδιάφορο.Ναι στα γραπτά του υποδεικνύει πρόθεση, όταν όμως είχε την ευκαιρία δεν το έκανε πράξη και για μένα οι πράξεις μιλούν περισσότερο από τα λόγια) Από κει και πέρα ο καταδικασθείς θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως άνθρωπος και όχι ως εχθρός προς εξόντωση. Τα μπλαβιασμένα πρόσωπα των συλληφθέντων τότε που τους πιάσαν ήταν ντροπή και θα έπρεπε οι υπεύθυνοι να αποταχθούν. Μπορείς να συλλάβεις κάποιον χωρίς να τον κάνεις κιμά ακόμα και αν αντισταθεί. Ειδικα αν μέρος της δουλειάς σου είναι να πρέπει να ξέρεις πως να συλλάβεις κάποιον χωρίς να τον τσακίσεις στο ξύλο.
Παρακάτω.
Συμφωνώ μαζί σου στην εντύπωση που έχεις ότι όλο αυτό δε γίνεται για να σπουδάσει. Και εγώ την ίδια εντύπωση έχω. Πάλι λόγω των πράξεων και όχι των λόγων. Ο άνθρωπος θέλει να δραπετεύσει και καλά κάνει, αυτό θέλουν όλοι οι φυλακισμένοι σε όλο τον κόσμο. Και βρήκε ένα εξαιρετικό τρόπο για πολιτικό εκβιασμό -οπως ο ίδιος αναφέρει στα κείμενά του- για να το πετύχει. (αντιφάσκω λίγο εδώ πέρα, αναφέροντας λόγο ενώ παραπάνω λέω ότι επικεντρώνομαι σε πράξεις, θα εξηγηθώ όμως). Αρνείται όμως τη δυνατότητα να σπουδάσει ώντας εντός της φυλακής. Έτσι, συμπεραίνω ότι το ζήτημα δεν είναι οι σπουδές, αλλά η δυνατότητα απόδρασης. Και ξαναλέω, ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΠΟΔΡΑΣΕΙ. Από τη στιγμή που δεν αναγνωρίζει εξουσία, κράτος, δομές,θεσμούς κλπ (δεν επάγεται προσωπική μου κρίση όσον αφορά την ποιότητα εν Ελλάδι όλων αυτών, απλά ως γεγονός το καταγράφω), πως θα περίμενε κανείς να κάτσει ήρεμος μέσα σε μια φυλακή.
Και εδώ έχουμε το πρόβλημα του «τι γίνεται όταν μια άπειρη δύναμη συναντήσει ένα αμετακίνητο εμπόδιο». Η πολιτεία, με τα κακά και μαύρα της χάλια, προφανώς δε μπορεί να βοηθήσει στην απόδραση ενός ανθρώπου που έχει καταδικαστεί και θέλει να αποδράσει. Ο κρατούμενος δε μπορεί να δεχτεί να μείνει φυλακισμένος, μια και για αυτόν όλο αυτό το παραμύθι είναι ένα παραμύθι. Και τώρα τι κάνουμε θα μου πεις;
Δεν ξέρω. Θα πρέπει και το κράτος -αυτό το ρημάδι- να βάλει πάνω από όλα τη ζωή ενός ανθρώπου -έστω ανθρώπου που είναι λόγω κάθετα εχθρικός στα πάντα που το απαρτίζουν- και ο ίδιος ο άνθρωπος να καταλάβει ότι χάνοντας τη ζωή του ίσως δώσει ένα παράδειγμα για συνεχιζόμενους αγώνες κλπ κλπ και ίσως ξεμπροστιάσει το φτιασιδωμένο πρόσωπο μιας σαπίλας , να δώσει αφορμή για έντονους αγώνες και εξεγέρσεις, αλλά προσωπικά θα ήθελα να πω ότι αν περιμένουμε να χάσει τη ζωή του ο Ρωμανός για να κάνουμε κάτι, τσάμπα θα τη χάσει. Με καταλαβαίνεις; Ο μεγάλος Ράσσελ είχε πει ότι «δε θα ήμουν πρόθυμος να πεθάνω για τις ιδέες μου γιατί μπορεί να κάνω και λάθος». Ξέρω, φτηνιάρικη αμπελοφιλοσοφία φαίνεται όταν ένας συνάνθρωπός μου οδεύει προς το θάνατο, αλλά δεν νομίζω ότι είναι καθόλου φτηνιάρικη.
Είμαι μπερδεμένος και δεν ξέρω να το προσεγγίσω το θέμα καλύτερα.
Εξοργίζομαι όμως βλέποντας τις αντιδράσεις του κόσμου. Από τη μία έχουμε τους κλασσικούς δεξιάρες που εύχονται να πεθάνει να τελειώνουμε και δεν αναγνωρίζουν κανενα δικαίωμα σε κανέναν από τους «άλλους», από την άλλη -και αυτό είναι περισσότερο απογοητευτικό προσωπικά- βλέπω ανθρώπους με αριστερές καταβολές να αναλώνονται άλλη μια φορά σε φτηνούς συναισθηματισμούς, να εμπορεύονται ιδεολογίες και ελπίδες παίζοντας ιδεολογικά ψευτοπαίχνιδα πάνω στην πλάτη του. Σιχαίνομαι ρε Γιάννη.
Αυτά είχα να πω. Την καλημέρα μου
Έτσι είναι, στα blogs παρέχεται πεδίον δόξης λαμπρό για λογοτεχνικά έπη και δριμύ κατηγορώ κατά του συστήματος αλλά στην πραγματική ζωή πρέπει να παρθούν σκληρές αποφάσεις. Οπότε εσείς που είστε αριστεροί και συναισθηματικοί τύποι καθήστε στα μπλογκς και αφήστε εμάς να διαχειριστούμε την πραγματικότητα.