Αυτή η εποχή, έχει κυρίως χαμένους.

Κάποτε, έχω την αίσθηση ότι όλοι ήταν ικανοποιημένοι αν, κοιτώντας την ζωή τους, έβλεπαν μία οικογένεια, ένα δικό τους σπίτι, ένα αυτοκίνητο.

Ίσως και μία έχρωμη τηλεόραση.

Σήμερα, μοιάζει όλοι να θέλουν να γίνουν κροίσοι. Αυτοκίνητα, σπίτια, κινητά με hands free, ρολόγια και τσάντες αξίας, τίποτα να μας ξεχωρίζει απο τους πλούσιους. Όλοι μία κάστα, και δεν μπορεί, κάποιους πρέπει να εκνευρίζει σοβαρά αυτή η τακτική.

Εμείς και οι πλούσιοι ίδιοι; αστειεύεστε;

Στην πραγματικότητα ο τρόπος για να αποκτήσεις το αγαθό άλλαξε – ήρθε πιο κοντά. Οι φημισμένες τσάντες longchamp (περί τα 600 ευρώ η μία) πουλιούνται κάτω απο το βλέμμα μας – κυρίως σε πελάτες που έχουν να πληρώσουν μία περιουσία.

Όσοι δεν έχουν, χρεώνονται. Σε πιστωτικές, σε δάνεια, στην ζωή.

Όσοι δεν μπορούν, ή είναι ήδη χρεωμένοι, αγοράζουν φθηνά αντίγραφα απο τους μαύρους.

Η πιθανότητα να μην την επιθυμήσουν, μοιάζει να μην είναι επιλογή.

Σε τι διαφέρουμε απο τους πλούσιους; Σε απολύτως τίποτα. Μοιάζουμε το ίδιο, οδηγούμε τα ίδια αυτοκίνητα, ντυνόμαστε το ίδιο (τουλάχιστον στις καθημερινές μας διαδρομές).

Και μήπως, μεταξύ μας, είναι αυτοί πλούσιοι;

Με τον ίδιο τρόπο που τα «αποκτήσαμε» εμείς, με τον ίδιο τα αποκτήσανε αυτοί. Μεγάλες επιχειρήσεις, με τρελούς τζίρους είναι σοβαρά υπερχρεωμένες σε επαγγελματικά δάνεια και υπερτιμημένες μετοχές.

Εταιρείες δημιουργούν εταιρείες (που δημιουργούν εταιρείες) για να καλύπτουν με ύποπτες και σκοτεινές διαδρομές κρυφά τιμολόγια.

Όλα δανεικά, όλα ξένα.

Κοιτάζω το κινητό μου. Εκατό χιλιάδες δραχμές έκανε. Κάποτε θα ντρεπόμουν να δώσω τόσα λεφτά.

Τώρα μεγάλωσα.

Οι ίδιοι άνθρωποι που «μεγαλώσαμε» και αποκτήσαμε ευθύνες, αδυνατούμε να απεργήσουμε.

Δεν μας παιρνάει απο το μυαλό να κατεβούμε στους δρόμους, να τσακωθούμε με την εξουσία, να πούμε στο αφεντικό μας «αντε γαμήσου». Απο την στιγμή που θα μας κοροιδέψουνε, μέχρι την στιγμή που θα το ξεχάσουμε ούτε ένα μάτι δεν προλαβαίνει να ανοιγοκλείσει.

Όλα υπολογισμένα, τα αγαθά μας (που δεν είναι δικά μας, δανεικά απο την τράπεζα είναι) μας κρατούν σαν αλυσίδες όταν πάμε να σηκωθούμε.

Νιώθουμε ελεύθεροι γιατί πάμε για «σκι στον Παρνασσό» ή «διακοπές στην Μύκονο» αλλά αγνοούμε πλήρως την πραγματική ελευθερία του να μην έχεις ρεύμα για δέκα μέρες.

Δεν ανησυχώ για μας – προσαρμοζόμαστε δύσκολα.

Για τα παιδιά μας ανησυχώ: αν είμαστε εμείς το πρότυπό τους, ή που θα μας πάρουν χαμπάρι και θα αντιδράσουν, ή που θα ομαλοποιηθούν με το σύστημα.

Ποιός θα τολμήσει να τους πει την αλήθεια;