Έναν χρόνο μετά, έναν χρόνο με 57 νεκρούς, με δύο τρένα τσαλακωμένα, με μία μυστήρια υπόθεση για χημικά που δεν ξέρω τι στέκει και τι όχι, με χυδαίες, ασσύληπτα χυδαίες δηλώσεις υπευθύνων, έναν χρόνο με τους τραυματίες που έχουμε ξεχάσει να προσμετρήσουμε στους αδικημένους, έναν χρόνο που ακούμε για “τοπική τηλεδιοίκηση(!)”, έναν χρόνο αδιανόητης απόπειρας κυβερνητικής συγκάλυψης, έναν χρόνο με εξεταστικές-κοροϊδία, έναν χρόνο μετά που δεν έχει διορθωθεί κανένα απολύτως από τα προβλήματα που οδήγησαν σ’ αυτήν την σύγκρουση, που βρίσκουμε σωματικό υλικό (τι ανόητα συγκαλυμμένος τρόπος να αναφέρεσαι σ’ αυτό) έναν χρόνο που κοιταζόμαστε, εμείς οι υπόλοιποι, εμείς που γλιτώσαμε, και λέμε “δεν είναι δυνατόν ρε φίλε να μην έχουμε προχωρήσει μ’ αυτό το θέμα”, που οι συγγενείς κατηγορούνται χυδαία ότι εργαλειοποιούν τον πόνο τους για να πάρουν ένα βουλευτικό αντίτιμο – έχει περάσει ένας χρόνος.

Έναν χρόνο μετά και δεν είμαστε ούτε μισό βήμα πιο κοντά στην λύτρωση.

Εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων, έναν χρόνο μετά, θα βρεθούν στο Σύνταγμα να διαδηλώσουν (και) γι’ αυτό. Άκουσαν τους συγγενείς, άκουσαν και τις δικαιολογίες των υπευθύνων, πήραν θέση, αντιδρούν.

Είναι σαφές σε όλους πως, όταν γίνεται κάτι τέτοιο, ή διορθώνεται, ή ξαναγίνεται. Ή τιμωρούνται οι παραλείψεις, ή το μάθημα είναι πως δεν έγινε και τίποτα. Ή παραιτούνται οι υπεύθυνοι, ή συνεχίζουν να κάνουν τα ίδια λάθη. Η τύχη μόνο βοήθησε να μην γίνει εκατοντάδες φορές πιο πριν – η τύχη μόνο βοηθά να μην έχει ξαναγίνει έκτοτε.

Δεν είναι όμως ζητούμενο η τιμωρία μόνο για το λάθος που έγινε μέχρι πέντε λεπτά πριν. Είναι, πολύ περισσότερο από αυτό κατ’ εμέ, η τιμωρία για την δειλία που άρχισε πέντε λεπτά μετά. Για το κούνημα του δακτύλου, για την επίμονη προσπάθεια να μας βγάλουν ΟΛΟΥΣ τρελούς, για την χυδαία αποφυγή κάθε πιθανής ευθύνης.

Η ζωή μας δεν είναι σε λάθος ράγες για όσα έγιναν το πριν το δυστύχημα: Αυτό ήταν ένα λάθος, όχι απλώς ανθρώπινο βέβαια, αλλά κυρίως ήταν ένα λάθος πολιτικής.

Η ζωή μας είναι σε λάθος γραμμή για το μετά. Για τον τρόπο που επιλέχθηκε από τους ανθρώπους που ορίζουν τις ζωές μας να προστατευτούν από την δικαιοσύνη. Για τον μηχανισμό που δημιουργήθηκε για να μην τύχουν καμίας τιμωρίας.

Ένας μηχανισμός που δεν δημιουργήθηκε μόνο γι’ αυτό, μα τον είδαμε να λειτουργεί από την Novartis και τον ξυλοδαρμό στην Νέα Σμύρνη, μέχρι τις επιθέσεις στην δημοσιογραφία, τις ΜΕΘ και τις παρακολουθήσεις ΕΥΠ και Predator. Είναι πιθανόν πολύ καλοί σ’ αυτό που κάνουν, αλλά όλη τους η ενέργεια ξοδεύεται εναντίον μας. Εμάς πολεμούν. Είναι απέναντί μας.

Δεν είναι άξιοι να μας κυβερνούν. Δεν είναι άξιοι να ορίζουν την διαδρομή μας. Είναι επικίνδυνοι.

Ας πάρουμε τον έλεγχο της ζωής μας, ας αλλάξουμε άμεσα ράγες, ας επανακαθορίσουμε την πολιτική ηθική μας, τον πολιτικό πολιτισμό μας, την πολιτική αξιοπρέπειά μας – ας διορθώσουμε την διαδρομή μας όσο πιο νωρίς μπορούμε, και όσο πιο καθαρά γίνεται.

Είμαστε όλοι σε λάθος γραμμή. Είναι επείγον. Ας αλλάξουμε ράγες.

Λοιπόν, για μαζευτείτε, για μαζευτείτε… Ο κύριος μπροστά, ο κύριος, με το λάθος, ελάτε κύριε, ελάτε μπροστά, κάτω από το φως, ωραία. Ελάτε οι υπόλοιποι από πίσω, για μαζευτείτε από πίσω, ελάτε, είστε και πολλοί παναθεμά σας, ελάτε, τι κάνετε οι δημοσιογράφοι εκεί πίσω, μη χαζεύετε, πίσω από τους πολιτικούς, ανάμεσα στους εισαγγελ… τι συμβαίνει κύριε; και τι με νοιάζει εμένα αν είστε και δημοσιογράφος και πολιτικός, όπου θέλετε χωθείτε, πίσω από τον κύριο να είστε, κρυφτείτε λίγο να μη φαίνεστε, αυτό με νοιάζει εμένα, να μην φαίνεστε.

Ελάτε, ελάτε, μαζευτ… Λίγο πιο μπροστά κύριε, κάτω από το φως εσείς, μην ξεχνιέστε. Για ελάτε, μία γραμμή, όπως κάναμε στο σχολείο, ελάτε, όλοι πίσω από τον μπροστινό σας. Σας παρακαλώ, μην μιλάτε μεταξύ σας, να κανουμε λίγο την δουλίτσα μας, για ελάτε..

Παιδιά, δεν χωράτε παιδιά, υπάρχει πρόβλημα. Είστε πολλοί.

Έχει κάνει κανείς άλλος ανθρώπινο λάθος να έρθει μπροστά; Όχι; Μόνο ο κύριος; Είστε πολλοί, δεν μπορώ να σας χωρέσω εκεί πίσω όλους… Λοιπόν, για ελάτε οι δημοσιογράφοι μπροστά. Ελάτε, δείξτε λίγη ζωντάνια, δεν έχουμε πολύ ώρα στην διάθεσή μας. Οι *δημοσιογράφοι* κύριέ μου, που πάτε εσείς με το κόπι πέιστ ΑΠΕ, για όνομα του θεου, πίσω εσεις, πίσω από τον κύριο. Τους μεγαλοδημοσιογράφους θέλω, τους προβεβλημένους. Ελάτε. Μπροστά εσείς.

Όχι πιο μπροστά από τον κύριο με το λάθος, βλαμμένοι είστε; να κάνουμε την δουλειά μας ρε παιδιά, συγκεντρωθείτε. Λοιπόν, ο κύριος μπροστά, οι μεγαλοδημοσιογράφοι από πίσω να τον δείχνουν, τρεις-τέσσερις σειρά, τώρα χωράτε όλοι από πίσω. Α, μπράβο, τώρα κάνουμε δουλειά. Τώρα χωράτε όλοι, και δεν φαίνεται κανείς σας. Τέλεια. Ελάτε.

Μη γελάτε ρε παιδιά, θα φανεί κανένας στην φωτογραφία, μη γελάτε, θλιμμένοι να είστε, να κλαίτε λίγο, ελάτε ρε παιδιά, τόσο κόπο κάνουμε, ελάτε.

Εσείς κύριε είπαμε, σας παρακαλώ, μπροστά στο φως. Και να φαίνονται τα χέρια σας – έχουν αίμα ακόμα επάνω; Ωραία. Μην κοιτάτε την κάμερα, χαμηλά τα μάτια να κοιτάνε τα χέρια σας, οποιος κοιτάει την φωτό θα ακολουθήσει το βλέμμα. Ωραια. Οι πολιτικοί ετοιμαστείτε, αν σας πει κανείς τίποτα πείτε δεν θα απαντήσω σε ερωτήσεις, και αν επιμείνει δεν είναι καιρός τώρα για δηλώσεις. Ε, τώρα, τι να σας πω για τα λουλούδια κυρία πρόεδρε, όπου θέλετε ακουμπήστε τα, προσέξτε μη λερωθείτε μόνο, είναι βρώμικα εκεί. Ωραια. Οι δικαστές είναι πίσω; ωραία. οι δημοσιογράφοι όχι *ακριβώς* πίσω από τον κύριο με τα άσπρα μαλλια – τι εννοείτε είναι ηλικιακός ρατσισμός, δεν είναι, το είπα πρώτος – πρέπει να φαίνεστε κι εσείς κι αυτ- ΚΥΡΙΕ ΘΕΟΔΩΡΙΚΑΚΟ, ΤΙ ΕΙΠΑΜΕ ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ ΜΕΣΑ, ΔΕΝ ΕΙΠΑΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΩΠΑΣΕΤΕ ΤΟΥΣ ΑΠ’ ΕΞΩ ΠΟΥ ΦΩΝΑΖΟΥΝ; ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΛΑΜΑΤΑ ΤΟΥΣ! Γαμώ το κέρατό μου γαμώ, για όνομα του Θεού και της Παναγίας, πόσες φορές θα το πούμε, θα είναι αυτοί πιο θλιμμένοι από εμάς; Κάντε μου την χάρη, σωπάστε τους, και εσείς λίγο πιο θλιμμένοι αν μπορείτε, ελάτε.

Να δείξετε τους συνδικαλιστές; Τι να σας πω, δεν νομίζω ότι θα πάει καλά αυτό, αλλά ό,τι νομίζετε, εσείς ξέρετε καλύτερα. Μπορείτε αν θέλετε, ενώ οι συνάδελφοί σας θα κοιτάνε θυμωμένοι τον κύριο με τα άσπρα τα μαλλιά -δεν είναι ηλικιακός ρατσισμός μη με κοιτάτε έτσι το είπα πρώτος- εσείς μπορείτε να κοιτάτε προς τα εκεί, προς τους συνδικαλιστές. Θυμωμένος, έτσι, θυμωμένος.

Πολύ ωραία. Αντε παιδιά, αντε να τελειώνουμε. Λοιπόν, ο κύριος – ελάτε λίγο πιο μπροστά εσείς κύριε είπαμε, μπροστά, στο φως, οι δημοσιογράφοι από πίσω, ο κύριος πρωθυπουργός λίγο πιο πίσω, ο Υπουργός, και μετά πίσω οι υπόλοιποι. Στεναχωρημένοι και θυμωμένοι όλοι, μη ξεφύγει κανένα κεφάλι και φανεί.

Αντε, άντε να τελειώνουμε ρε παιδιά. Άντε, να τελειώνουμε.

Πάμε και όπου βγει.

Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί. Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί.

Πρώτο μας μέλημα να είναι το παιδί.

Που πας παιδί μου; Δεν είσαι ξανθό
μαυρισμένο από σκουριά και καιρό
της ανέχειας παιδί στωικό
και της βόμβας σκληρό μερτικό
(μ’ ένα μέλλον πολύ ζοφερό)

που πας παιδί μου; Δεν είσαι ξανθό
με της μάνας σου το γάλα ξινό
και πατέρα σαν ασπίδα σκληρό
της ζωής τους στολίδι ακριβό
(οσα ζει, το πικρό του σχολειό)

που πας παιδί μου; Δεν είσαι ξανθό
του θάνατου σκοτεινό προξενιό
το ταξίδι ντροπής σπιτικό
για ένα άγνωστο μέρος, φευγιό
(αγκαλιά του εν΄αρκούδι φτηνό)

που πας παιδί μου; δεν είσαι ξανθό
μιας στολής η σπρωξιά στο νερό
ξαπλωμένο στο κύμα, βουβό
να χορεύεις στο ρυθμό του νωθρό
(κάθε κλικ μια μπουνιά στον λαιμό)

που πας παιδί μου; δεν είσαι ξανθό
κι αν φτάσεις ‘κει που το ‘χες σκοπό
σάπιο σάντουιτς να βρωμάει σκατό
μες τις λάσπες κλειδωμένο χτικιό
(δεν το βλέπει κανείς, βολικό)

που πας παιδί μου; δεν είσαι ξανθό
στην τιβι θα σε λένε λαθρό
θα φοβίζουν τρομαγμένο κοινό
για μια ψήφο θα σε φαν’ ζωντανό
(την δουλειά τους να κάνουν θαρρώ)

που πας παιδί μου; δεν είσαι ξανθό
κυρ-Παντελή για βιασμό υλικό
στόχος χίτη που σε θέλει νεκρό
μαχαιριάς τελευταίο λυγμό
(να κοιτάν’ όλοι αλλού, θλιβερό)

που πας παιδί μου; δεν είσαι ξανθό
μίας μάνας εν’ αντίο στοργικό
συ βουβά θα κοιτάς ουρανό
τις πατρίδας σου το μόνο κοινό
(αγγελάκι μου εσύ σκοτεινό)
+(του παιδιού μου παιδί αδελφό)

*****
που πας παιδί μου; δεν είσαι ξανθό
γεννημένο κάπου αλλου όχι εδώ
απ΄ αγκαλιές και φαΐ νηστικό
και το ρολόι της ζωής βιαστικό
(αγγελάκι μου εσύ σκοτεινό)

Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη. Δώσε κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν’ αρχινήσει…

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα βασίλειο, όπως τόσα βασίλεια, κι αυτό, καπου στον κόσμο.

Το βασίλειό μας δεν ήταν πλούσιο, ούτε πολύ-πολύ φτωχό. Είχε μεγάλη ιστορία, και οι πολίτες του είχαν προσφέρει στο παρελθόν γνώση, πολιτισμό και δημοκρατία, μα τώρα ήταν απλώς ένα βασίλειο σαν όλα τα άλλα, χαρούμενο για το παρελθόν του, τυχερό για την θέση του, είχε παραλίες πανέμορφες, ψηλά βουνά και πεδιάδες εύπορες, και ένα πολύ καλό κλίμα για να γεννά η γη όσα χρειάζονταν για να ζήσουν.

Τα τελευταία χρόνια ήταν άτυχο στην διακυβέρνησή του. Άλλοτε κακοί, άλλοτε απλώς ανίκανοι ή άτολμοι βασιλιάδες είχαν περάσει από τον θρόνο του, ξόδεψαν τους πόρους του αλόγιστα, άστοχα, και έτσι οι κάτοικοί του ζούσαν μάλλον δύσκολα. Στα διπλανά ή παραδιπλανά βασίλεια υπήρχε μεγαλύτερη πείνα, και όσο έφταναν φτωχικοί ταξιδώτες που περνούσαν από τα μέρη του, οι πολίτες γίνονταν άλλοτε φιλόξενοι και άλλοτε όχι, άλλοτε σκληροί και άλλοτε ανθρώπινοι, όπως εκείνη την εποχή, πάνω-κάτω, γινόταν σε όλα τα βασιλεια του κόσμου.

Τούτη την φορά, ο βασιλιάς που τους κυβερνούσε δεν ήταν καλός. Εγωπαθής και ανασφαλής, νωρίς-νωρίς είχε πληρώσει αδρά τους αυλοκόλακές του να κρύβουν από όλους ότι είναι τελείως γυμνός, λέγοντας ψέματα στους ταλαιπωρημένους υπηκόους του:

Να, κοιτάξτε τα ρούχα του βασιλιά! Κοιτάξτε τι όμορφα που είναι! Τι μετάξι, τι γούνα, τι κασμίρι!

Ούτε έξυπνος ιδιαίτερα ήταν – και έτσι, οι αυλοκόλακές του, άνθρωποι που τους εμπιστεύτηκαν οι πολίτες, πολλές φορές χρειαζόταν να τους πείσουν για το αντίθετο:

Κοιτάξτε τι έξυπνος που είναι ο μεγαλοδύναμος ηγέτης μας! Πόση σοφία, πόση εξυπνάδα, πόση λογική! Δεν αξίζουμε της χάρης του!

Ο καιρός περνούσε, κουτσά-στραβά. Τα λάθη του δεν τα μάθαινε κανείς, και έτσι λίγοι διαμαρτύρονταν. Επειδή όμως ούτε όμως και καλούς συμβούλους είχε, όταν ξαναρχόταν σιγά-σιγά ο χειμώνας, ούτε ο βασιλιάς, ούτε οι σύμβουλοί του ήταν ικανοί να τον αντιμετωπίσουν. Χρειάστηκε πάλι οι αυλοκόλακες να κάνουν την δουλειά τους:

Δεν θα είναι χειμώνας αυτός. Θα έχουμε ήλιο, τα σπαρτά σας θα πολλαπλασιαστούν, μην ανησυχείτε, και κάτι να πάει στραβά, έχει προβλέψει ο ηγέτης μας.

Ο χειμώνας όμως, έχει μία τάση να μην ακούει στα παραμύθια. Ο ήλιος θα απομακρυνθεί, καιρός θα κρυώσει, ότι και να λένε οι αυλοκόλακες, ότι και να ισχυρίζονται οι ψεύτες. Και έπιασε πρώτα τα βουνά, στην αρχή λίγο συννεφιά, λίγο βροχή, λίγο παγωνιά.

Κοιτάξτε τι όμορφη μέρα! έλεγαν οι αυλοκόλακες. Τι ζεστός ήλιος, τι γλυκός καιρός! 

Οι κάτοικοι όμως, έτσι και σήκωναν το κεφάλι ψηλά, βλέπαν μόνο συννεφιά. Όσο και αν ήθελαν να πιστέψουν τα όμορφα λόγια, όταν έπεσαν οι πρώτες σταγόνες, παρέσυραν το ψέμα των αυλοκολάκων, καθάρισαν τα μάτια τους, και άρχισαν να διαμαρτύρονται που ο βασιλιάς δεν τους είχε προετοιμάσει για τον χειμώνα που ερχόταν.

Κατω, στα πεδινά, οι πολίτες έβλεπαν τους βουνίσιους που διαμαρτύρονταν, μα οι αυλοκόλακες είχαν έτοιμη την απάντηση:

Μην τους ακούτε αυτούς, είναι βουνίσοι, χαζοί και ανόητοι άνθρωποι. Θέλουν το κακό μας, το κακό του του βασιλιά μας, γιατί ζηλεύουν που ‘ναι έξυπνος και καλοντυμένος! Άλλωστε, ο βασιλιάς που σας αγαπάει τόσο θα σας άφηνε έτσι;

Μα το κρύο πλησίαζε και τις πεδιάδες, και τα ψέματα των αυλοκολάκων σαν να μην ήταν πια αρκετά. Ο κόσμος δυσανασχετούσε, δεν είχε ομπρέλες να προστατευτεί από την βροχή, γιατί του έλεγαν πως δεν χρειάζονταν, και δεν είχε προστατέψει τα σπαρτα του από το χαλάζι καθώς όλο για καλοκαιρία άκουγε από αυτούς που εμπιστευόνταν.

Ο βασιλιάς, είχε αρχίσει να θυμώνει από την αμφισβήτηση. Είχε πιστέψει και αυτός τους αυλοκόλακές του, ότι ήταν σοφός, ότι ο καιρός ήταν καλός, και ότι τα ρούχα του ήταν τα πιο όμορφα του κόσμου. Το ‘χε πιστέψει τόσο πολύ, που και οι αυλοκόλακές του δεν τολμούσαν πια να του πουν την αλήθεια, κι όλοι πια ήταν τόσο τυλιγμένοι στο ψέμα που δεν μπορούσε κανείς να βγει έξω απ’ αυτό.

Θύμωσε λοιπόν ο βασιλιάς, και, πιστεύοντας ότι πράγματι οι βουνίσιοι θέλουν το δικό του το κακό, έστειλε στρατό να τους νουθετήσει. Τα αντίθετα βέβαια πέτυχε, καθώς οι ανήσυχοι και προβληματισμένοι πολίτες, ένιωσαν και αδικημένοι από τον βασιλιά τους, και θύμωσαν κι αυτοί, και καυγάδες μεγάλοι έγιναν. Και όσο θυμώνανε κι αυτοί, και όσο οι αυλοκόλακες -και για την δική τους προστασία πια, γιατί τους είχαν πάρει χαμπάρι και θυμώνανε και μ’ αυτούς- τους βρίζανε ακόμα πιο πολύ, το πράγμα γινόταν όλο και χειρότερο, μέχρι που όλοι στον θυμό τους έβγαλαν τα μαχαίρια και τα σύννεφα δεν ήταν πια μόνο στον ουρανό, ήταν και στην καρδιά τους.

~

Όπως υπήρχε και άλλο ένα πρόβλημα, πιο σοβαρό. Ο γυμνός βασιλιάς, κρύωνε. Όσο κι αν οι πολιτες του του ζητούσαν να βγει στο μπαλκόνι και να τους καθησυχάσει για το κρύο που ήταν πια παντού, η ζέστα του παλατιού του τον είχε ξεγελάσει, και η ιδέα να βγει γυμνός πια έξω ήταν ανήκουστη.

Αλλά τι να κάνει; Αν ζητούσε ένα πανωφόρι θα καταλάβαιναν την γύμνια του. Αν όμως έβγαινε γυμνός, θα πάγωνε.

Και όλο τον πίεζαν οι πολίτες να βγει, και όσο τον πίεζαν, τόσο πιο μπλεγμένος στο ψέμα του αισθανόταν. Μήπως οι αυλοκόλακές του τον είχαν ξεγελάσει κι αυτόν; Μήπως δεν ήταν όντως έξυπνος; Μήπως δεν ήταν όντως σοφός; Μα τώρα ήταν βασιλιάς, δεν μπορούσε να κάνει πίσω! Όλοι περίμεναν από αυτόν, μια κουβέντα, μία σωτηρία, να βγει στο μπαλκόνι!

– Και τι θα κάνει ο βασιλιάς μπαμπά;

Δεν ξέρω αγάπη μου. Άλλες φορές οι άνθρωποι καταλαβαίνουν το λάθος τους, και κοιτάνε να το διορθώσουν. Ζητούν ένα ρούχο, παραδέχονται την γύμνια τους, ότι δεν τα ξέρουν όλα και, κυρίως, ακούν – όλους, όχι μόνο αυτούς που τους πληρώνουν οι ίδιοι για να μιλήσουν. Σταματούν να κρύβονται πίσω από τα όπλα, τον θυμό και την βία. Άλλες φορές πάλι, ο εγωισμός τους είναι το τελευταίο τους καταφύγιο. Τα ρίχνουν όλα σε άλλους, βάζουν τους πολίτες τους να μαλώσουν μεταξύ τους, κρύβονται πίσω από το αίμα και την έχθρα. 

Έλα, πέσε να κοιμηθείς. Ο,τι και αν αποφασίσει ο βασιλιάς, το βασίλειό του θα υπάρχει και αύριο, και οι πολίτες του θα υπάρχουν και αύριο, και αυλοκόλακες θα υπάρχουν, και βασιλιάδες θα υπάρχουν. Άλλοτε θα κάνει λίγο για να γιάνει η πληγή, άλλοτε θα κάνει πολύ. Κράτα ο,τι κατάλαβες από το παραμύθι, κλείσε τα ματάκια σου και ονειρέψου έναν καλύτερο κόσμο, γιατί το μόνο που έχουμε καμιά φορά είναι η ελπίδα να μάθουμε κάτι, έστω και από τα παραμύθια.

Το μόνο που έχουμε είναι η ελπίδα να μάθουμε κάτι απ’ όλα αυτά.

Όσοι με ξέρουν λίγο καλύτερα, ξέρουν πως τα αθλητικά για μένα είναι απλώς ένα σκαλοπάτι για να σχολιάσω την κοινωνία. Δεν με νοιάζει ποια ομάδα κερδίζει αγώνες, πρωταθλήματα, ή θέσεις στην ιστορία και την μνήμη – περισσότερο με νοιάζει πως αντιδρούμε εμείς, ως κοινωνία, στον μικρόκοσμο του αθλητισμού. Και αυτή η σύνδεση πιο συχνά από ότι θα ήθελα αποδεικνύεται σοφή.
Αυτήν την φορά, δεν έχουμε τα μαχαίρια του τελικού κυπέλλου, αλλά -απλώς- μία απόφαση μίας επιτροπής. Η επιτροπή αυτή εξέτασε την κατηγορία ότι ο ΠΑΟΚ και η Ξάνθη έχουν κατά κάποιο τρόπο συμπλεκόμενη ιδιοκτησία, και γνωμοδότησε πως ευσταθεί ως κατηγορία, και θα έπρεπε να υποβιβαστούν οι δύο ομάδες.

Φυσικά, υπήρξαν αντιδράσεις. Εν μέρη η ευθύνη για την απόφαση αποδόθηκε στον Λ.Αυγενάκη, υφυπουργό Αθλητισμού ο οποίος είχε αλλάξει την σύνθεση της επιτροπής, εν μέρη γιατί η απόφαση θεωρήθηκε πως βγήκε πολύ γρήγορα, εν μέρη γιατί θεώρησαν ότι έκανε τα χατήρια του προέδρου του Ολυμπιακού Β.Μαρινάκη, εν μέρη γιατί το σωματείο κυρίως του ΠΑΟΚ είναι μεγάλο, και θα δημιουργούντω εντάσεις.

Και αυτό που ακολούθησε, νομίζω ότι χαρακτηρίστηκε από το σύνολο των ελλήνων που ασχολούνται με τον αθλητισμό ως «Φυσικά.»:

Αντιγράφω την ανακοίνωση της κυβέρνησης για το θέμα:

Την ώρα που η χώρα κάνει το άλμα προς τα εμπρός ξεπερνώντας διχαστικά διλήμματα του παρελθόντος, δεν έχει την πολυτέλεια να διχάζεται με αφορμή το ποδόσφαιρο. Ιδίως σε τόσο κρίσιμες στιγμές για τα εθνικά μας θέματα. Η Κυβέρνηση σέβεται το αυτοδιοίκητο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν θα επιτρέψει, όμως, ένα θέμα του ποδοσφαίρου να θέσει σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή που τόσο δοκιμάστηκε στα χρόνια της κρίσης. Ούτε θα μείνει θεατής στο θέατρο του παραλόγου που εξελίσσεται με φόντο διαχρονικές παθογένειες που προσβάλλουν κάθε Έλληνα πολίτη. Με απόφαση του Πρωθυπουργού, αναλαμβάνεται άμεσα νομοθετική πρωτοβουλία προκειμένου να μην επιβάλλονται εξοντωτικές κυρώσεις, για θέματα όπως αυτά για τα οποία γνωμοδότησε η Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού. 

Η απόφαση έχει βγει. Η κυβέρνηση όμως «για να μην τεθεί σε κίνδυνο η κοινωνική συνοχή» αποφασίζει -αν και σέβεται το αυτοδιοίκητο- να αλλάξει την μέγιστη ποινή απο υποβιβασμό σε κάτι άλλο, όχι τόσο …εξοντωτικό.

Πλέον, δεν μιλάμε για μπάλα. Ειλικρινά, αδιαφορώ ποια ομάδα παίρνει πρωτάθλημα, υποβιβάζεται, κάνει καλή μεταγραφή ή κέρδισε πέναλτι – δεν μιλάμε πια γι’ αυτό. Έχουμε μία απόφαση επιτροπής, και την κυβέρνηση να παρεμβαίνει ΜΕΤΑ την ανακοίνωσή της, ΜΕΤΑ την διάπραξη της -όποιας, δεν έχει καν πάει στο εφετείο όλο αυτό- παρανομίας, και ΑΛΛΑΖΕΙ την μέγιστη ποινή.

Για όποιον μου πει «καλά, μην κάνεις έτσι, για μπάλα μιλάμε, σιγά» θα του πω πως ΑΚΡΙΒΩΣ, για ΜΠΑΛΑ μιλάμε, κανέναν λόγο δεν θα είχε να ξεφτιλιστεί έτσι κοτζαμάν κυβέρνηση(*). Θα υποβιβάζονταν οι ομάδες αν έχαναν και την έφεση, θα ανέβαιναν σε 3-4-5 χρόνια όπως έγινε και με την ΑΕΚ, και θα είχε λήξει όλο εκεί.

Θα υπήρχαν αντιδράσεις; Έντονες; Ασφαλώς. Θα υπήρχε θυμός; Βεβαίως. Θα ήταν δικαιολογημένος; Μπορεί – μπορεί και όχι, αυτό είναι θέμα ελέγχου της επιτροπής, η οποία μπορεί να αποφάσισε δίκαια ή άδικα.

Αμ δε.

Από την στιγμή που η κυβέρνηση, «με εντολή του πρωθυπουργού» μάλιστα, ΑΛΛΑΞΕ τον νόμο ΚΑΤΟΠΙΝ της απόφασης, η ξεφτίλα δεν σταματά στις τέσσερις γραμμές ενός γηπέδου, στις κερκίδες του, ή στις μπουτίκ και στους συλλόγους των οπαδών. Η ξεφτίλα προχώρησε σε καθε γωνιά της κοινωνίας, που βλέπει ότι ακόμα και στα αθλητικά, με την απόφαση αυτή, δεν θα υπάρχει κανένας κερδισμένος – όλοι θα είναι χαμένοι. 

Και προπαντός η δικαιοσύνη, σε κάθε μορφή της. Με ο,τι αυτό συνεπάγεται.

(*) Αφού είναι νομοσχέδιο, θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε και τις αντιδράσεις από τα άλλα κόμματα. Ποιοι θα συνεναίσουν σ’ αυτόν τον βιασμό της λογικής και της δικαιοσύνης;

Συνηθίζεται, στην αλλαγή του χρόνου να κάνουμε απολογισμούς και ευχές. Ευχές και όνειρα για το νέο έτος, με την ελπίδα πως, αυτήν την φορά, θα μπούμε επιτέλους στον κόπο να τα πραγματοποιήσουμε.

Τα όνειρα όμως, δεν θα γίνουν μόνα τους. Το χρήμα δεν θα πέσει από τον ουρανό, η υγεία δεν είναι βέβαιη αν δεν κάνουμε και εμείς αυτό που πρέπει με την σειρά μας, η φιλία και η αγάπη μεταξύ των ανθρώπων είναι αποτέλεσμα αγώνα και αμοιβαίων υποχωρήσεων, όχι απλώς τύχης.

Το 2018, μου έδειξε πόσο γυμνοί είμαστε. Πέρσι σαν τέτοιον καιρό ονειρευτήκαμε ειρήνη, αλλά ο δολοφονηθείς Κατσίφας ηρωποιήθηκε από τα πιο επίσημα δυνατόν χείλη ως σπόρος για άλλους Κατσίφες αργότερα,

Ονειρευτήκαμε ανθρωπιά, αλλά για την Ελένη Τοπαλούδη φυλάξαμε τις χειρότερες κατάρες και κριτικές,

Ονειρευτήκαμε δικαιοσύνη, αλλά αν δεν υπήρχε μία τυχαία κάμερα, ο Κωστόπουλος θα ήταν από τις αστυνομικές πηγές «ναρκομανής κλέφτης που έπεσε επάνω του μία τζαμαρία» και από την κοινωνία μας παρέμεινε «ένας αρρωστημένος πούστης λιγότερος»,

Ονειρευτήκαμε ασφάλεια αλλά μετά τους 100 πλέον νεκρούς από την πυρκαγιά στο Μάτι, οι προσδοκίες για μία ασφαλή ρυμοτομία έγιναν η πολυφορεμένη τόσα χρόνια πολιτική με νομιμοποιήση των υπαρχόντων αυθαιρέτων,

Ονειρευτήκαμε καλύτερη οικονομία, και βρεθήκαμε αυτούς που βρίζαμε λίγα χρόνια πριν να τους θεωρούμε τώρα «σοβαρούς επενδυτές», να ξεχνάμε τα Mall και να κάνουμε τις βόμβες «εξαγώγιμη πολεμική βιομηχανία»,

Ονειρευτήκαμε το τέλος του ρατσισμού, αλλά ο Πετρίτ Ζίφλε δολοφονήθηκε και ο Εμντί Ιμάμ Ουντίλ γλύτωσε το σπασμένο κεφάλι προτάσσοντας το χέρι του για να επιβιώσει του τυφλού μίσους,

Ονειρευτήκαμε μία φιλόξενη, ανθρώπινη γη αλλά δεκάδες πνίγηκαν πάλι στα υδάτινα σύνορά μας, και όσοι γλύτωσαν βιάζονται και κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας ψυχολογικά και σωματικά τραυματισμένοι στα φιλόξενα και γεμάτα σκουπίδια και υπερπληθυσμό στρατόπεδα συγκέντρωσής μας,

Ονειρευτήκαμε μία αξιόπιστη δημοσιογραφία αλλά τα μέσα διανύουν τις χειρότερες στιγμές τους, συγκεντρώνονται σε ελάχιστους ισχυρούς ομίλους, επιβιώνουν με σκοτεινά έσοδα και εξυπηρετούν πρωτίστως όποιον πληρώνει αγνοώντας κάθε είδηση που «δεν αρέσει» στους χρηματοδότες τους,

Ονειρευτήκαμε κράτος δικαίου, και ακόμα και τώρα άνθρωποι αυτοκτονούν και δολοφονούνται στα Κολαστήρια – φυλακές μας χωρίς ουδείς να αναλαμβάνει την ευθύνη τους,

Ονειρευτήκαμε ευημερία και κάποιοι συνάνθρωποί μας ακόμα και απόψε είναι τυχεροί αν ζεσταίνονται με σόμπες – καθώς οι περισσότεροι δεν αντέχουν να αγοράσουν τα υπερφορολογημένα καύσιμα θέρμανσης για να την βγάλουν και αυτόν τον κρύο χειμώνα.

~

Τα όνειρά μας παρέμειναν ευχές. Δεν είναι περίεργο, κάθε άλλο – όταν αναλωνόμαστε σε εσωτερικές κόντρες όπου ο ένας βρίζει τον άλλον είναι δύσκολο να δώσουμε το χέρι ο ένας στον άλλον για να βοηθήσουμε μαζί, όλοι μαζί, τα (κοινά) όνειρά μας να γίνουν κάποια στιγμή πραγματικότητα:

Ποδοσφαιροποιούμε την πολιτική, ανάγουμε τους αρχηγούς σε ηγέτες, τους ηγέτες σε βασιλιάδες, σε σύμβολα που δεν αντέχουμε να τα αγγίξει κανείς, παίρνουμε κάθε μομφή προσωπικά και μαχόμαστε αναλόγως, για κάθε κριτική υπάρχει και ένα βολικό «ναι, αλλά ο δικός σου», και αρκούμαστε ικανοποιημένοι σε μικρές ανούσιες νίκες, όταν ο κάθε Εμντί Ιμάμ Ουντίλ πασχίζει να επιβιώσει σε ένα πάρκινγκ απέναντι σε έναν δολοφόνο με ένα λοστάρι που του σημαδεύει το κεφάλι, ο κάθε ανώνυμος φυλακισμένος στα κολαστήρια αναρωτιέται αν θα καταφέρει να εκτίσει την ποινή του, η κάθε Ελένη να μην θεωρείται δεδομένη από κανέναν, ο κάθε πρόσφυγας ή μετανάστης βαστάει άλλη μία μέρα με το παιδί του με την ελπίδα να γλυτώσει από το κρύο της σκηνής, να προλάβει να του μείνει φαγητό να φάει ή να μην τον βιάσουν αύριο.

Μπορούμε έτσι να ονειρευόμαστε όσο θέλουμε, αλλά το 2019 δεν θα μας φέρει τίποτα καλύτερο.

Ο μόνος τρόπος που μπορώ να σκεφτώ εγώ, είναι να διαμαρτυρηθούμε όλοι μαζί σε όσα συμφωνούμε: Όσοι συμφωνούμε ότι η ασφάλεια των φυλακισμένων μας είναι ευθύνη πρωτίστως της κοινωνίας μας, να απαιτήσουμε να τιμωρείται όποιος και να είναι υπεύθυνος όταν διακινδυνεύεται. Όσοι συμφωνούμε ότι τα ρατσιστικά εγκλήματα δεν έχουν στόχο τον άνθρωπο αλλά την φυλή, να τα καταδικάσουμε χωρίς «ναι, μεν αλλά». Όσοι συμφωνούμε ότι το θύμα δεν προκαλεί και δικαιολογεί τον θύτη, να το ξεκαθαρίσουμε ανεξαρτήτως του ποιος είναι ο δράστης. Όσοι συμφωνούμε ότι η δικαιοσύνη οφείλει πρωτίστως να προστατέψει, να απαιτήσουμε να τιμωρηθεί παραδειγματικά κάθε ένας που παραβαίνει αυτήν την βασική αρχή. Όσοι συμφωνούμε ότι κανείς δεν πρέπει να κρυώνει τον χειμώνα, ότι όλοι πρέπει να έχουν στέγη, φαγητό, και υγεία, να το απαιτήσουμε όποιος και να είναι στην εξουσία.

Όσο τρωγόμαστε μεταξύ μας, όσο μαχόμαστε ο ένας τον άλλον με όπλο τις διαφορές μας και όχι τα κοινά μας ιδανικά, η εκάστοτε εξουσία μένει εκτός κριτικής, και ο κόσμος μας δεν έχει κανέναν-απολύτως-λόγο να παλέψει για να γίνει καλύτερος.

Μπορώ να ευχηθώ σε όλους μας ένα καλύτερο 2019 από το 2018 που πέρασε. Αλλά δεν θα έχει κανένα νόημα η ευχή μου, αν δεν κάνουμε -επιτέλους- κάτι όλοι μαζί γι’ αυτό.

Ένας άνθρωπος και το καλάσνικόφ του φέρνει Ελλάδα και Αλβανία να ανταγωνίζονται ποιος έχει τους πιο ενεργητικούς και υψηλόβαθμους εθνικιστές. Τα μέσα ενημέρωσης προτάσσουν την σημαία (που δεν είναι βέβαιος ο ρόλος της στην υπόθεση) και σχεδόν αγνοούν το καλάσνικοφ (που είναι ξεκάθαρος ο ρόλος του), αναπαραγάγονται άκριτα δηλώσεις ότι πέθανε με μία έκφραση «ελάτε να με σκοτώσετε» στο πρόσωπό του – και κάπως έτσι, εν ριπή οφθαλμού, η ανάγνωση «έπρεπε να πυροβολούν οι αστυνομικοί με το που βλέπουν τους ρουβίκωνες με τα τρικάκια και τις μπογιές τους» γίνεται «υπερβολική βία της αλβανικής αστυνομίας, έπρεπε να περιμένει να του τελειώσουν οι σφαίρες», όπως και το «πρεζάκι μπήκε να ληστέψει» του Ζακ Κωστόπουλου γίνεται «ναι, αλλά να δούμε τι τον έστειλε στο βουνό». Νομίζω ότι αυτός ο κατά τα άλλα ειλικρινά θλιβερός θάνατος οδήγησε την εσωτερική μας υποκρισία να χτυπήσει άλλο λέβελ αυτές τις μέρες – ακόμα και σε πολιτικό επίπεδο που από την μία συνιστάται ψυχραιμία, και από την άλλη, ακόμα και εσωκομματικά από πολιτικά tweet και θέσεις, ο άνθρωπος γίνεται «ήρωας για την σημαία». Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι αυτού του είδους οι εκθετικοί τηλεοπτικοί και δυστυχώς και πολιτικοί «ηρωισμοί» των μαχόμενων αγωνιστών (του ΜΑΒΗ;) θα γεννήσουν και άλλους αντίστοιχους «ήρωες», που μετά δεν θα μαζεύονται με τίποτα…

~

Την 28η δε, ένας -gay- αστυνομικός φιλιέται κάτω από μία σημαία με τον άνθρωπό του, επίσης άνδρα, και ο γραμματέας των Ειδικών Φρουρών ζητά παρέμβαση εισαγγελέα.

Προσέξτε: παρέμβαση – εισαγγελέα.

Θα το ξαναγράψω – μπας και διαβάζεις θολά τα γράμματα: παρέμβαση εισαγγελέα γιατί φιλήθηκαν.

Τώρα, εκτός από το προφανές, ότι δηλαδή από την μία «έτσι πάει, και άμα σας αρέσει» όταν τους εγκαλούν που πατάνε κάτω ημιθανή μπλαβιασμένο Ζακ Κωστόπουλο και από την άλλη «τι; φιλήθηκαν; δύο άντρες; δημόσια; ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ; εισαγγελέας ρε παιδιά, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ;» υπάρχει και το πρακτικό: Είναι παράνομο; Ο άνθρωπος είναι γραμματέας ειδικών φρουρών, αν δεν μας κάνει πλάκα -που δεν μας κάνει, αλλά πραγματικά μοιάζει μάλλον δύσκολο να το πιστέψει κανείς- πιστεύει ότι όχι μόνο υπάρχει νόμος, νόμος κανονικός που να το απαγορεύει, αλλά επιπλέον η παρέμβασή του θα οδηγούσ…

…Μαζεύω τα λόγια μου, γιατί εδώ που ζούμε, είναι πολύ πιθανό να δούμε τελικά εισαγγελέα να εξετάζει την υπόθεση. (εδώ η δική μου θέση σε αυτόνομο άρθρο)

~

Σε μία εντυπωσιακή στιγμή για την κυβέρνηση της Πρώτης Φοράς Αριστεράς, ο καθ ύλην αρμόδιος υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Δημήτρης Βίτσας εξανέστη στην βουλή ότι η Μόρια «δεν είναι κολαστήριο», και ότι χρησιμοποιείται ως «επικοινωνιακή λέξη» από την αντιπολίτευση.

Αχ, πόσο θράσος μαζεμένο…

Ορθώς του απαντά ο βουλευτής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (λέγε με ΠΑΣΟΚ) Παπαθεοδώρου :

«Εγώ έχω πάει τρεις φορές στη Μόρια. Ίσως πρέπει να δείτε εσείς αν ζουν μικρά παιδιά δίπλα σε φράχτη με πλαστικές σκηνές, ότι στο κέντρο βρίσκεται για ιατρική βοήθεια μόνο το ΚΕΕΛΠΝΟ γιατί όλες οι άλλες ομάδες έφυγαν λόγω της κακοποίησης και των βιασμών, τη μητέρα που κατασκήνωσε έξω από αστυνομικό τμήμα για να μην της κλέψουν το παιδί. Κάνουν καταπληκτική δουλειά οι άνθρωποι εκεί, αλλά οι συνθήκες απάνθρωπες. Αν τα είχατε δει όλα αυτά δεν θα ξεκινούσατε έτσι», σχολίασε ο κ. Παπαθεοδώρου.

…αλλά σαφώς καλύτερο θα είναι να του απαντήσει (και ίσως και να τον καλέσει για εξηγήσεις) ο εισαγγελέας που *υποτίθεται* ελέγχει τις καταγγελίες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Σωστά; Σωστά;

~

Στα του τύπου (πάντα υπάρχει κάτι ενδιαφέρον από τον τύπο) ξεπερνώ την ανακοίνωση των Jumbo που λένε «δεν είμαστε εμείς!» στο σκάνδαλο (σκανδαλάρα μοιάζει!) για το μοίρασμα των Golden Visas σε κινέζους – που είναι η μόνη που αναπαραγάγεται απο τα μέσα, χωρίς ρεπορτάζ (εκτός εξαιρέσεων, φυσικά) προκύπτει και ένα δημοσίευμα των Financial Times για την Aegean Marine του Μελισσανίδη το οποίο ..δεν υπάρχει τηλεοπτικά. Πουθενά. Δεν είναι είδηση.

~

Προσθήκη 02/11/2018 16:34 γιατί δεν γινόταν να το αφήσω έτσι:

Διαμαρτύρονται πρόσφυγες ότι καθυστερείται η διαδικασία ασύλου. Αντιδρούν, κάνουν κινητοποιήσεις – στην Βουλή, και στην Υπηρεσία Ασύλου.

Και η βουλή, και η Υπηρεσία Ασύλου δέχονται να μιλήσουν μαζί τους. Παραλαμβάνει η Βουλή το ψήφισμα, και περνούν 2 ώρες στην Υπηρεσία Ασύλου όπου τους εξηγούν γιατί καθυστερούν και τι προβλήματα αντιμετωπίζουν.

Και μετά, παρεμβαίνει η ΕΛ.ΑΣ.

[…]Ενώ όμως έγιναν δεκτοί τόσο από τη Βουλή, όπου επέδωσαν ψήφισμα, ζητώντας να καταγραφεί άμεσα το αίτημά τους για άσυλο, όσο και από την Υπηρεσία Ασύλου, η οποία είχε δίωρη συνάντηση μαζί τους για να εξηγήσει την κατάσταση, η ΕΛ.ΑΣ. επέλεξε τον δρόμο της καταστολής και της κράτησης.

Αμέσως μετά την ολοκλήρωση της κινητοποίησης έξω από την Υπηρεσία Ασύλου αργά το απόγευμα της Τετάρτης, η αστυνομία επιβίβασε τους διαδηλωτές σε αστυνομικό όχημα, με προορισμό, όπως τους ειπώθηκε, τη Διεύθυνση Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη, όπου θα καταγραφόταν η θέλησή τους να υποβάλουν αίτημα ασύλου.

Ωστόσο, πληροφορίες οργανώσεων και αλληλέγγυων αναφέρουν πως οι πρόσφυγες οδηγήθηκαν κατευθείαν στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας, όπου κρατήθηκαν τουλάχιστον μέχρι χθες αργά το βράδυ.[…]

Τους είπαν «ελάτε, θα καταγραφεί το αίτημά σας» και ..τους συνέλαβαν. Και για κερασάκι στην τούρτα, τους πήγαν στην φιλόξενη Αμυγδαλέζα.

Για να έχει ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον, «δεν κατέστη δυνατό» να ενημερωθεί ο δημοσιογράφος για το τι θα συμβεί σ’ αυτούς τους ανθρώπους

Η «Εφ.Συν.» προσπάθησε να επικοινωνήσει με πηγές της ΕΛ.ΑΣ. για να ενημερωθεί, αλλά αυτό δεν έγινε δυνατό.

Όλο το άρθρο (της πάντα αξιοπρεπέστατης δημοσιογραφικά Εφημερίδας Των Συντακτών) η οποία κλείνει οσονούπω έξι χρόνια προσπάθειας και χρειάζεται την στήριξή μας…

~

Προσθήκη 02/11/2018 16:46

Πριν καλά-καλά προλάβω να κλείσω, άλλο ένα διαμαντάκι:

Το τελευταίο ευρω-πρόστιμο που δέχθηκε η Ελλάδα για τις συνθήκες κράτησης στις φυλακές, αφορά 18 κρατούμενους στο Νοσοκομείο του Κορυδαλλού [υπόθεση Ζαμπέλος και άλλοι κατά Ελλάδος], στους οποίους το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου επιδίκασε συνολική αποζημίωση ύψους 131.000 ευρώ. Όπως διαβάζουμε στην απόφαση, που καθαρογράφθηκε πρόσφατα, οι 18 Έλληνες και ξένοι κρατούμενοι ήταν οροθετικοί, εκτός από έναν που έπασχε από αποφρακτική πνευμονική νόσο. Βρίσκονταν όλοι την περίοδο 2013-2015 στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού, γνωστό και ως «Κολαστήριο», από λογαριασμό στο Twitter. Το θλιβερό είναι ότι τέσσερις από τους 18 έχουν, στο μεταξύ, πεθάνει

Οι άνθρωποι δικαιώθηκαν, και αυτό είναι θαυμάσιο. Θαυμασιότερο (sic) θα ήταν να μην τους ταλαιπωρήσουμε βέβαια, αλλά… αλλά. Περίπου 3,3 εκατομμύρια έχουν επιδικαστεί ως αποζημιώσεις μέχρι τώρα:

Αποζημιώσεις που ξεπερνούν τα 3,3 εκατ. ευρώ έχει κληθεί να πληρώσει τα τελευταία δέκα χρόνια το ελληνικό Δημόσιο για τις συνθήκες κράτησης στις φυλακές. Οι περιπτώσεις που έχουν φθάσει στο Ευρωδικαστήριο είναι δεκάδες, αν και μετά το 2015 παρατηρείται μια μείωση, γεγονός που αποδίδεται στις νομοθετικές ρυθμίσεις για την αποσυμφόρηση των φυλακών.

Πολύ ενδιαφέρον όμως, η …μείωση που παρατηρείται μετά το 2015. Μείωση = όχι εξαφάνιση, που με την σειρά του σημαίνει ότι ταλαιπωρούμε (και σκοτώνουμε, ενίοτε) ..λιγότερους πια κρατούμενους.

Και φυσικά, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δεν μας έχει ακόμα εγκαλέσει που αφήνουμε σχεδόν ανεξερεύνητες και προφανώς ατιμώρητες της συνθήκες κάτω από τις οποίες έχουν πεθάνει δεκάδες άνθρωποι τα τελευταία χρόνια (συμπεριλαμβανομένης, φυσικά, και της περιόδου μετά το 2015). Να δω ποια κυβέρνηση και πότε θα τολμήσει να ασχοληθεί, αν ποτέ, με αυτούς τους ανώνυμους θανάτους….

Εδώ το άρθρο από το Vice

Όπως το καταλαβαίνω με το φτωχό μου το μυαλό, το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι γονείς παλεύουν με όσα μέσα διαθέτουν να γλυτώσουν το παιδί τους από το να μην δεχθεί bullying, αλλά πολύ λίγοι καταλαβαίνουν ότι επίσης σημαντικό είναι το να το μάθουν πως μην το κάνει στους άλλους.

Ο Χάρρυ Κλυνν, ήταν πάντα ένας πρωτοποριακός και εξαιρετικά ευφυής κωμικός – ειδικά όταν κανείς τον βλέπει με το βλέμμα του αποστασιοποιημένου παρελθόντος.

Κατ’ εμε βέβαια, δεν ήταν ποτέ κατ’ αρχάς κωμικός. Ήταν πάντα ένας άνθρωπος που είχε την οξυδέρκεια να δει και να μας παρουσιάζει τον χειρότερο εαυτό μας, αλλά είχε ταυτόχρονα την ευαισθησία – επειδή μας αγαπούσε τόσο πολύ – να το διανθίζει με χιούμορ για να μην μας πληγώσει.

Και εμείς, που βλέπαμε το δίχως άλλο την άσχημη εικόνα στον καθρέπτη μας, είχαμε την ασφάλεια να γελάσουμε με την εικόνα, αντί να θυμώσουμε μαζί του και να αποτραβηχτούμε από την κριτική.

Λαμπρό, και τόσο φιλοσοφημένο ως τακτική, που θα άξιζε περαιτέρω ανάλυσης και έρευνας η διαδικασία του.

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι τα τελευταία χρόνια, οι νέες γενιές γνώρισαν έναν άλλον Χάρρυ από αυτόν που γνώρισα εγώ, στην δική μου γενιά. Αυτό δεν είναι περίεργο – οι άνθρωποι αλλάζουν, οι εποχές γύρω τους αλλάζουν, οι συνθήκες που τους επηρεάζουν αλλάζουν.

Παρότι ο Χάρρυ Κλυνν των τελευταίων ετών ήταν υπερβολικά θυμωμένος για τα δικά μου γούστα (δικαίως, ή αδίκως, δεν έχει σημασία), όσοι τον γνωρίσαμε νεότεροι ζήσαμε με την εικόνα (και ίσως μέναμε σ’ αυτήν) και την εποχή που, και για την πιο ενοχλητική πολιτική στιγμή που έπρεπε να περιγράψει, έβγαζε τον εαυτό του απ’ έξω, τσαλακωνόταν και αυτοσατυριζόταν και ο ίδιος όσο χρειαζόταν, αρκεί να εξηγήσει όσο πιο υπομονετικά μπορούσε το λάθος που έβλεπε.

Το βέβαιο ήταν ότι, ειδικά τα παλιά χρόνια, κακία δεν μπορούσε να του κρατήσει κανείς – ειδικά εκείνοι που έσφαζε, με το γάντι ή χωρίς.

Και αυτό (ειδικά για έναν άνθρωπο που δεν άφησε σε χλωρό κλαρί κανέναν) δεν μπορεί παρά να πιστωθεί ως σπουδαίο κατόρθωμα…

Το ερώτημα που έχει κάποια σημασία πριν ξεκινήσουμε είναι «αυτό; Με όσα γίνονται, αξίζει τον κόπο αυτό;»

Νομίζω πως ναι. Μπορεί να κάνω λάθος, μα νομίζω πως ναι. Ας δούμε μαζί την σκέψη μου.

Τελικός Κυπέλλου Ελλάδας, Σάββατο 6 Μαΐου του σωτήριου έτους 2017, και πριν την έναρξη του αγώνα, εκτεταμένα επεισόδια «αμαυρώνουν το ποδοσφαιρικό γεγονός».

Δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες οπαδοί των δύο ομάδων πλακώνονται για αρκετή ώρα, έξω μα και μέσα στο Πανθεσσαλικό στάδιο. Οι τραυματίες δεκάδες – τόσοι, που ακόμα και το αρμόδιο νοσοκομείο βρέθηκε σε δύσκολη θέση.

Τώρα που γράφω τούτο το ποστ είναι ξημερώματα Δευτέρας – μα σκέφτομαι να το ανεβάσω αργότερα, σε μία, δύο μέρες. Στο μεταξύ να περιμένω.

Θα περιμένω να δω, αν κάποιος από το κράτος μας ενοχλήθηκε από αυτήν την εικόνα.


Από το sport-fm.gr

Θα περιμένω να δω αν το αίμα αυτών των ανθρώπων, ακόμα και αν δεχθεί κανείς ότι συμμετείχαν αυτοβούλως στα επεισόδια (εγώ δεν το δέχομαι, αλλά δεν έχει σημασία) ή όσων ταλαιπωρήθηκαν πχ από δακρυγόνα, πέτρες, και δεν ξέρω και γω τι ενώ δεν είχαν καμία συμμετοχή, έχει, για κάποιον, αξία.

Θα περιμένω.

Θα περιμένω να δω αν θα το ξεχάσουμε, αν θα ξεχάσουμε όλο αυτό το αίμα που χύθηκε, όλες αυτές τις εικόνες βίας, τους μαχαιρωμένους, τα στιλέτα, τα δοκάρια, τις καρέκλες, τα γκλόμπ (ακόμα και ανάποδα).

Θα περιμένω.

Θα περιμένω να δω αν, ως κοινωνία, θεωρήσαμε ότι πήγε, κάτι, στραβά. Αν ναι, είναι απλό – θα αντιδράσουμε. Θα ρωτήσουμε αν η αστυνομία έκανε καλά την δουλειά της. Θα ρωτήσουμε αν οι ομάδες είχαν τον έλεγχο των οπαδών τους. Θα ρωτήσουμε αν η ομοσπονδία λειτούργησε με τον καλύτερο τρόπο.

Αν όχι, αν πιστέψουμε ότι όλα πήγαν σωστά, είναι τρομερά απλό, θα προσπεράσουμε. Και το αίμα θα ξεπλυθεί από τους τοίχους, και τα καθίσματα, και τα πατώματα, και θα γίνει δόξη και τιμή το επόμενο παιχνίδι, και θα συνεχίσουμε τις ζωές μας.

~

Όταν όμως, την επόμενη φορά, κάποιος πεθάνει – ακόμα και κάποιος συμμετέχοντας, αλλά πολλώ δε μάλλον κάποιος αθώος, θα περιμένω να δω αν τότε θα αναρωτηθούμε τι πήγε στραβά.

Θα περιμένω να δω αν θα ανατρέξουμε στο χθεσινό, αν θα αναρωτηθούμε αν θα μπορούσαμε, έστω και από σήμερα, να σώσουμε μελλοντικά την ζωή αυτού του ανθρώπου. Θα περιμένω να δω αν θα αναρωτηθούμε, αν πράγματι το χθεσινό ήταν λάθος – γιατί το επιτρέψαμε μία μέρα μετά:

– Γιατί είμαστε δειλοί; Δεν θέλαμε να τα βάλουμε με την ηγεσία και την μαφία των οπαδικών στρατών;

– Γιατί είμαστε ευθυνόφοβοι; Αρνηθήκαμε να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας, και να παραιτηθεί -ή να απολυθεί, αν δεν καταλαβαίνει γιατί- σύσσωμη η πολιτική ηγεσία που ήταν υπεύθυνη γι’ αυτό το χάλι;

– Γιατί ηδονιζόμαστε με το αίμα; Απολαύσαμε ως θεατές τηλεοπτικά ένα σόου ξύλου και βίας και μετά, με ασύλληπτη αδιαφορία, περάσαμε στον αυθεντικό εκνευρισμό για τα …διαιτητικά λάθη;

~

Θα (έπρεπε να) περιμένω.

Αλλά δεν θα το κάνω, δεν θα περιμένω. Θα το ανεβάσω σήμερα, τώρα αμέσως. Γιατί δεν θέλω να επιβεβαιωθώ, προτιμώ να έχω κάνει λάθος, προτιμώ κάποιος να δώσει σημασία σε ο,τι έγινε, και να το διορθώσει.

Πιστεύω ότι είμαστε περισσότεροι αυτοί που ενδιαφερόμαστε, που θυμώνουμε γι’ αυτό που έγινε, που θέλουμε να αλλάξει, που θέλουμε την κάθαρση και τους νόμους ανεξαρτήτως με τι χρώματα ντύνεται ο κάθε οπαδικός στρατός.

Πιστεύω ότι είμαστε περισσότεροι αυτοί που βλέπουν πόσο υποκριτικό είναι να προσπερνάμε τέτοια αίσχη ρίχνοντας την ευθύνη αποκλειστικά στους οπαδούς, αποκλειστικά στην μαφία των γηπέδων, πιστεύω ότι είμαστε περισσότεροι αυτοί που βλέπουν ότι είναι ΔΙΚΗ ΜΑΣ ευθύνη ως κοινωνία, πρωτίστως, ΔΙΚΗ ΜΑΣ ευθύνη να μην πεθάνει κανείς αύριο, ΔΙΚΗ ΜΑΣ ευθύνη να εξαλείψουμε τον χουλιγκανισμό, ΔΙΚΗ ΜΑΣ ευθύνη να τιμωρηθούν όσοι οργάνωσαν, όσοι ανέχθηκαν, και όσοι ήταν ανίκανοι να αποτρέψουν αυτές τις εικόνες.

Πιστεύω ότι είμαστε περισσότεροι αυτοί που αντιλαμβανόμαστε ότι είναι πρωτίστως θέμα ισονομίας, είναι θέμα δικαιοσύνης, είναι θέμα ηθικής – είναι διάολε θέμα πολιτισμού να μην προσπερνώνται αθόρυβα αυτές οι στιγμές.

Πιστεύω ότι είμαστε περισσότεροι αυτοί που φοβόμαστε ότι ο τίτλος «τελικός» δεν θα αφορά αύριο ένα παιχνίδι, αλλά την τελευταία μέρα ενός ανθρώπου.

~

Μία τελευταία κουβέντα, για να το απλοποιήσω λίγο, μ’ αυτήν την σκέψη:

Πρόσεξέ με λίγο:

Αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο.

Μην προσπαθήσεις να πείσεις κανέναν, ούτε τον εαυτό σου, ότι είναι. Μην προσπεράσεις αυτήν την εικόνα.

Update 8/5/2017: Το Γραφείο Τύπου του Πρωθυπουργού της χώρας, ήρθε για δουλειά Δευτέρα πρωί, είδε τα σημαντικά γεγονότα του Σαββατοκύριακου, και είπε να αντιδράσει σε όσα έγιναν:

(Δεν το πίστευα – δεν έχει ανέβει ακόμα στο site – αλλά είναι δήλωση μοιρασμένη από το ΑΠΕ. Ιδού για όσους σαν και μένα δεν το πιστεύουν αν δεν το δουν με τα μάτια τους)

Αυτό έχουμε να περιμένουμε, μάλλον. Πολιτικό οπαδιλίκι της πλάκας, ατάκες, και «στην έφερα πρώτος». Μέχρι τόσο φτάνει (προφανώς) αυτή η κυβέρνηση. Και, όπως έχω ξαναγράψει, με τον χειρότερο δυνατόν τρόπο: από το Πρωθυπουργικό Γραφείο.

(Και όχι, δεν ασχολούμαι με το αν ο Μητσοτάκης έκανε καλύτερα ή χειρότερα με τις αρχικές δικές του δηλώσεις. Δεν με κυβερνά αυτός, ας τον κρίνουν οι ψηφοφόροι του)

Υποκριτές.

«Τους έβαλε ο Σύριζα να κοιμούνται στο κρύο για να κερδίσουν μερικές ψήφους». Και; Τους σώσαμε; Ζήτησαν να φύγουν από την Ελλάδα – τους ακούσαμε; Ζήτησαν να δοκιμάσουν την τύχη τους αλλού – τους το επιτρέψαμε; «Δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο». Το διεκδικήσαμε μαζί τους; Οι μισοί από σας βρε υποκριτές, λέτε «δεν χωράμε άλλους ξένους» – και όταν θέλουν να φύγουν και να πάνε αλλού, παίρνετε το μέρος της Ευρώπης, και της υπάρχουσας νομοθεσίας της για να τους κρατήσουμε εδώ; Και μετά; Δεν θα πείτε, βρε παλιοϋποκριτές, δέκα λεπτά μετά, δεν θα πείτε «σίγα μην τους ταΐζουμε κιόλας»; Τι θέλατε; τι θέλατε από αυτούς τους ανθρώπους; Που θέλετε να τους στείλετε – γιατί θέλετε να τους κάνετε κακό; Μόνο κακό; Ακόμα και όταν δεν εξαρτάται από εμάς η τύχη τους να τους πατήσουμε; Θέλουν να φύγουν και τους κρατάμε με το ζόρι εδώ; Να κάνουν ΤΙ εδώ; Να δουλέψουν; Να επιβιώσουν; Τι να κάνουν, τι διεκδικήσαμε για την ζωή τους;

Υποκριτές.

Σας ένοιαξε μόνο η απειθαρχία. Μόνο αυτό. ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ. Η απειθαρχία κάποιων που είπαν «πιστεύουμε ότι έχουμε δίκιο, και θέλουμε να το διεκδικήσουμε». Ούτε σας έκλεψαν, ούτε σας σκότωσαν, ούτε καν ασχολήθηκαν μαζί σας. Και ας μην ταίριαξαν στο «τρομοκράτες, ληστές, δολοφόνοι» – ταίριαξαν στα «βρώμικα κουρέλια που θέλουν καθάρισμα με την μάνικα». «Δεν μας ενδιαφέρει η Ελλάδα», είπαν, «θέλουμε να ζήσουμε ΑΛΛΟΥ». Όχι. Εδώ. Με το στανιό. Γιατί απειθάρχησαν, γιατί κέρδισαν την συμπόνια και την φιλία κάποιων, γιατί ήταν αξιοπρεπείς ακόμα και όταν ανόητοι παρεισέφρησαν στις κουβέρτες τους.

Υποκριτές.

Τάχα μου νοιαστήκατε αν μικρά παιδιά κρυώνανε το βράδυ. Και τους χαρίσατε, απλόχερα, αδιάφορα, ένα αβέβαιο μέλλον, σε μία αβέβαιη χώρα, φιμωμένα, με ΜΑΤ στις τρεις το πρωί Κυριακή βράδυ, με μπουνιές και κλωτσιές, να αποχωρίζονται βιαίως τα λιγοστά υπάρχοντά τους, λεφτά, διαβατήρια, οικογενειακές φωτογραφίες – που πετάχθηκαν σαν σκουπίδια.

Και κάθε ένας που είπε έστω και μία κουβέντα συμπαράστασης, όχι να έδωσε μία κουβέρτα, ένα γάλα, μία κουβέντα μόνο, έγινε το κομματικό στέλεχος που εκμεταλλεύτηκε αυτές τις αθώες ψυχές. Εμείς οι κακοί, εσείς οι καλοί. Όσοι είπαν «να τους ακούσουμε» με την παρανομία, όσοι είπαν «δεν γίνεται, δεν θα έχουν ποτέ, ποτέ, ΠΟΤΕ καλύτερο μέλλον», με την νομιμότητα.

Υποκρισία, πήχτρα στην υποκρισία. Για να δούμε, θα κρυφτεί πίσω από τα φωτάκια του δέντρου της καθαρής πλατείας;

…τρία, δύο, ένα – καλή χρονιά.

Δεν κάνουμε με τον ίδιο τρόπο την ευχή, δήμαρχε.

  • Διάβασε επίσης: Αυτό που δεν είναι πάντα βία
  • Διάβασε επίσης: Ο αρκούδος, το Συριζαίικο τέρας της προπαγάνδας
  • Η Εισαγγελία Πρωτοδικών έστειλε αίτημα άρσης ασυλίας για τον Γ.Μιχελάκη στον Άρειο Πάγο. Αυτός, στον Υπουργό Δικαιοσύνης Χαράλαμπο Αθανασίου. Μετά από μήνες -και κάποια δημοσιεύματα- ο Υπουργός πίσω στον Άρειο Πάγο, ο Άρειος Πάγος πίσω στον Υπουργό, και αυτός, επιτέλους, στην Βουλή. Η Βουλή όρισε μία επιτροπή, που θα έπαιρνε απόφαση για το αν η δικαστική παραγγελία ήταν πολιτική, ή όχι. Η επιτροπή απεφάνθη ότι, πράγματι, το αίτημα είχε μία λογική, δεν είναι πολιτικό, και ψήφισε ως πρόταση προς την βουλή την άρση της ασυλίας για να υπερασπιστεί ο άνθρωπος τον εαυτό του στο δικαστήριο.

    Στην ψηφοφορία της Βουλής όμως, εχθές, καταψηφίστηκε η πρόταση και το αίτημα της άρσης ασυλίας, και έτσι, ο Γ.Μιχελάκης δεν θα βρεθεί αντιμέτωπος με την εισαγγελία.

    Η δικογραφία εμφάνιζε τον Γ.Μιχελάκη να έχει εισπράξει χρήματα από τον Α. Πάλλη, ως δωροδοκία. Δεν θα μάθουμε ποτέ αν η εισαγγελία έχει ελλειπή/ψευδή στοιχεία, ή μία ακλόνητη υπόθεση στα χέρια της: κάθε καταγγελία *δωροδοκίας* βουλευτή, (ακόμα και αν έχει περάσει από τα χέρια της εισαγγελίας που έχει συντάξει δικογραφία) – εφόσον δεν οδηγεί αποκλειστικά σε επηρεασμό αποτελέσματος ψηφοφορίας στην οποία συμμετέχει, θεωρείται φαίνεται, πολιτική(!) – και ως τέτοια(*) η βουλή προστατεύει τα στελέχη της:

    Αυτά.

    Εγώ δεν νιώθω ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη εχθές, πάντως.

    Υ.Γ.: Μην παρεξηγηθώ, ορθώς προστατεύονται οι βουλευτές θεωρώ από πολιτικές διώξεις – απλώς δεν πιστεύω ότι εδώ είχαμε μία τέτοια. Κάθε άλλο.

    Μία μέρα μετά την απόπειρα «μετεγκατάστασης» των Ρομα που ζουν στο Χαλάνδρι, -μία μέρα πριν οι φυλακισμένοι για πάνω από 18μήνες, ενάντια σε κάθε νόμο και λογική στα κελιά τους φωνάξαν Ελευθερία, Liberte, Freedom, η κυβέρνηση, ζητά ψήφο εμπιστοσύνης μιας πολιτικής, μίας καθημερινότητας που βιώνουμε καθημερινά, όλοι μας.

    Ok, λοιπόν, ας μιλήσουμε για εμπιστοσύνη.

    Ο οικισμός μετεγκατάστασης που βρίσκεται στα Μέγαρα, αποτελείται από σύγχρονους οικίσκους που διαθέτουν όλες τις απαραίτητες εγκαταστάσεις για την αξιοπρεπή διαβίωση των οικογενειών που θα μετεστεγαστούν (ύδρευση, αποχέτευση, ρεύμα), κεντρικό κτίριο με πλυντήρια, γήπεδο ποδοσφαίρου και μπάσκετ.

    και

    “υπάρχει ήδη ο έτοιμος καταυλισμός που πληροί όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις που ορίζουν οι Διεθνείς Συμβάσεις για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”.

    Αυτά έλεγε ο Μανώλης Αγγέλακας, Γ.Γ. Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής στο Δελτίο Τύπου που εξέδωσε την ημέρα που οι μπουλτόζες πήγαν στα σπίτια των Ρομά.

    Εμπιστοσύνη.

    Δύο ημέρες μετά, και μετά από σχετική συζήτηση που είχα μαζί τους,

    δύο άνθρωποι έκαναν το προφανες.

    Πήραν το αυτοκίνητό τους, μόνοι τους, με μία κάμερα, και κατέγραψαν τον “έτοιμο καταυλισμό που πληροί όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις που ορίζουν οι Διεθνείς Συμβάσεις για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”:

    Υπάρχει νερό. ΨΕΜΑΤΑ. Δεν «υπάρχει νερό», υπάρχουν δεξαμενές που θα χρειάζονται διαρκώς γέμισμα.

    Υπάρχει αποχέτευση. ΨΕΜΑΤΑ. Δεν υπαρχει αποχέτευση, υπάρχουν βόθροι, που θα χρειάζονται διαρκώς άδειασμα.

    Υπάρχει ρεύμα. ΜΕΓΑΛΑ ΨΕΜΑΤΑ. ΔΕΝ υπάρχει εγκατάσταση δικτύου από την ΔΕΗ (κοστίζει πολλά, και δεν το βάζει, ούτε θα το βάλει ποτέ). Υπάρχουν ηλεκτρογεννήτριες, που ένας θεός ξέρει πως θα τροφοδοτούνται.

    Αξιοπρεπής διαβίωση. ΨΕΜΑΤΑ. Είναι δέκα χιλιόμετρα βουνού για να φτάσεις σε οποιαδήποτε είδη πρώτης ανάγκης, ούτε σχολείο υπάρχει κοντά για τα πενήντα παιδιά που τώρα πάνε σχολείο στο Χαλάνδρι, ούτε περίθαλψη κανενός είδους.

    Αξιοπρεπής διαβίωση. ΨΕΜΑΤΑ. Τα κοντέινερ είναι χρησιμοποιημένα από το 1999! Κάποια είναι με σπασμένες πόρτες, μερικά έχουν επικίνδυνα, τρύπια πατώματα. Υπάρχουν κοντεϊνερ με σπασμένα τζάμια – εκεί, όπου τώρα που δεν έχουν ξεκινήσει τα μεγάλα κρύα, έχει 9 βαθμούς κελσίου!

    Αυτοί οι άνθρωποι θα οδηγηθούν εκεί για να θαφτούν, μακρυά από τα βλέμματά μας, και οι κραυγές τους δεν θα ακούγονται από κανέναν.

    Πρόσεξε το νόημα του ποστ: Δεν λέω αν καλώς ή κακώς είναι εκεί που είναι τώρα οι Ρομά. Δεν δίνω δίκιο, ή άδικο σ’ αυτούς που έχουν τα χωράφια τους, δεν ασχολούμαι με το πόσα χρόνια – και γιατί, κατοικούν ήδη εκεί οι Ρομά.

    Πρόσεξε το νόημα του ποστ: Δύο παιδιά, ο @Potmos και το @Ypopto_Mousi, έχασαν (όχι τώρα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) την εμπιστοσύνη τους. Δύο άνθρωποι, με ένα αυτοκίνητο και ένα smartphone, ξεσκέπασαν ένα παραμύθι που σερβίρεται αδιακρίτως από όλα τα ΜΜΕ, παρά τις ενυπόγραφες, αθόρυβες αλλά έντονες, και διαρκείς ενστάσεις για το αντίθετο.

    ΨΕΜΑΤΑ. Η Αποκεντρωμένη διοίκηση είπε ΨΕΜΑΤΑ, τα μέσα μετέδωσαν τα ΨΕΜΑΤΑ, και οι πολίτες το μόνο κριτήριο που είχαν για να κρίνουν ήταν με βάση τα ΨΕΜΑΤΑ.

    ~

    Μερικές ημέρες πριν, στην Ιερισσό, ένα μεγάλο μουσικό γεγονός έγινε για την στήριξη των κατοίκων που διαμαρτύρονται στις πρακτικές της εταιρίας που διαχειρίζεται την εξόρυξη χρυσού στις #Skouries.

    Το γεγονός, παρότι είχε αρκετό κόσμο, προφανώς λιγότερο απ’ όσες είχε και η πολυδιαφημισμένη συναυλία της Lady Gaga λίγες ημέρες πριν (αν και δεν ξέρω για τα εισιτήρια…), δεν είχε ούτε ένα δευτερόλεπτο παρουσίας στα καναλια.

    Ούτε πριν, για να ξέρει ο κόσμος να πάει, ούτε μετά, για να παρουσιαστεί ένα γεγονός που το βίωσαν πολλές εκατοντάδες άνθρωποι.

    Ούτε ένα δευτερόλεπτο δημοσιότητας.

    Γιατί;

    ~

    Οι φυλακισμένοι για παράνομη είσοδο στην χώρα, είτε είναι μετανάστες, είτε είναι πρόσφυγες, για κάποιους δεν έχει καμία διαφορά – προς το χειρότερο, έχουν πλέον ξεπεράσει το νόμιμο μέγιστο των 18 μηνών φυλάκισης.

    Καμία αρχή δεν αντιδρά, καμία δεν διαμαρτύρεται.

    Γιατί;

    ~

    Οι ληστές του Βελβεντου, με απόφαση δικαστηρίου, όχι μόνο δεν αποτελούσαν μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης, μα δεν τιμωρήθηκαν καν για αντίσταση κατά της αρχής.

    Θυμάσαι πόσο αίμα, πληγές είχαν τα πρόσωπά τους; Θυμάσαι την αστυνομία με γελοίο photoshop, να δημοσιεύει τα αλλοιωμένα προσωπά τους μήπως προκύψουν άλλες κατηγορίες εις βάρος τους;

    Γιατί τους χτύπησαν; Γιατί η ΕΔΕ που έγινε απεφάνθει ότι προέβαλαν αντίσταση – μα το δικαστήριο τους αθώωσε πανηγυρικά για οποιαδήποτε κατηγορία αντίστασης, που είναι και η πιο εύκολη να μπει, καθώς δεν χρειάζεται καν την ελάχιστη τεκμηρίωση;

    Που είναι η δική τους δικαιοσύνη;

    Γιατί δεν κινείται, αυτεπάγγελτα, ο εισσαγγελέας;

    Γιατί;

    Εμπιστοσύνη.

    Το κράτος ψεύδεται ασύστολα, παίζοντας ξεδιάντροπα με τις ζωές ανθρώπων. Η δικαιοσύνη αδιαφορεί αν κρατούμενοι ξυλοκοπήθηκαν, χάνουν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους. Η δημοσιογραφία, καταπίνει αμάσητα τα ψέματα των αρχών, και αποκρύπτει γεγονότα που αφορούν χιλιάδες – μόνο επειδή δεν την συμφέρουν.

    Εμπιστοσύνη;

    Σε τι να δείξεις εμπιστοσύνη;

    Και είναι, μόλις, μίας Τετάρτης γεγονότα.

    Θα αστειεύεστε, βέβαια.

    ~

    Links:

    To επιτόπιο ρεπορτάζ των @Potmos & @ypopto_mousi: Ρομά: «Μετεγκατάσταση» ή εξορία;

    Το Δελτίο Τύπου της αποκεντρωμένης που μιλούσε ξεκάθαρα για έτοιμο καταυλισμό υποδοχής: Συναντήσεις Γ.Γ. Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής για την επικείμενη κατεδάφιση παράνομων κτισμάτων στον καταυλισμό Ρομά Χαλανδρίου

    TVXS: Εξέγερση μεταναστών στο κέντρο κράτησης Ελληνικού: «Ελευθερία» φωνάζουν

    Η συναυλία στην Ιερισσό που «δεν είδε» κανένα κεντρικό ΜΜΕ: Ιερισσός: Συναυλία για μια εξόρυξη που δεν πρόκειται να γίνει

    Διαβάστε επίσης Free Press: Αποφασίστε αν κάτι που διαβάζετε πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει – και στηρίξτε το, με όποιον τρόπο μπορείτε.

    Υποστηρίξτε το OmniaTV που έχει μόνο εμάς για χορηγούς

    Ας πούμε, δεν είναι ανάγκη να το θεωρήσουμε δεδομένο, ας υποθέσουμε ότι οι πολίτες είναι απογοητευμένοι με την ψήφο τους. Ας πούμε ότι δεν ήθελαν να ιδιωτικοποιηθεί η ΔΕΗ, δεν ήθελαν τα κελιά τύπου Γ, ας υποθέσουμε ότι δεν είναι ικανοποιημένοι από τον τρόπο που γίνεται η φορολόγησή τους – ότι μαθαίνουν πχ για την περσινή χρονιά τα κριτήρια φέτος, παράδειγμα λέω, ας πούμε ότι δεν είναι ευχαριστημένοι που γίνονται οι ιδιωτικοποιήσεις έτσι, με τόσο χαμηλό το τίμημα για τον ΟΠΑΠ, ή το Ελληνικό, ας υποθέσουμε ότι δεν είναι χαρούμενοι για την έκβαση της υπόθεσης Hochtief, ότι δεν θέλουν να περνάει χωρίς έλεγχο το όποιο θέμα του Μιχελάκη, ή η καινούργια υπόθεση Αθανασίου, ότι είναι αντίθετοι με την στήριξη σε Μέγαρο – για να θέσω μερικά παραδείγματα.

    Και ας πούμε, μόνο για την κουβέντα μας, ότι δεν περίμεναν αυτά όταν ψήφισαν τα κόμματα που ψήφισαν – ας υποθέσουμε ότι περίμεναν να μην γίνουν απολύσεις στο δημόσιο, ότι η ΕΡΤ δεν πρέπει να κλείσει, ότι η ΔΕΗ είναι ενιαία και αδιαπραγμάτευτη, ας υποθέσουμε λέμε πάντα, ότι άλλα τους είπαν τα κόμματα που ψήφισαν, και άλλα έκαναν μετά ως συγκυβέρνηση.

    Τι θα έπρεπε να κάνουν οι πολίτες;

    Να κατέβουν στους δρόμους, ας πούμε. Θα ήταν ενδιαφέρον, αλλά σύσσωμη η κυβέρνηση, και τα μέρη που την ενισχύουν, όπως πχ τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, καταδικάζουν κάθε προσπάθεια τέτοιας αντίδρασης – καλά κάνουν βέβαια, την δουλειά τους κάνουν. Και όταν οι πολίτες αποφασίζουν να κατέβουν, τελικά για πορείες, οι μονάδες αποκατάστασης της τάξης ανοίγουν μερικά κεφάλια, απλώνουν τόνους χημικών – όλο αυτό λειτουργεί κατά τι αποτρεπτικά, όπως καταλαβαίνει κανείς.

    Θα μπορούσαν να απεργήσουν, αλλά λειτουργούν οι ίδιες αποτρεπτικές διαδικασίες όσο αφορά το θεωρητικό της διαδικασίας, και όταν τελικά γίνεται κάτι τέτοιο, είτε με διχαστικές σκέψεις, είτε με τα ΜΑΤ, είτε με επιτάξεις, είτε με εκβιασμούς (βλ ΠΕΔΥ) κάθε προσπάθεια πεθαίνει εν τη γενέση της. Επιπλέον, τα δικαστήρια βγάζουν σε συντριπτικά ποσοστά άκυρη κάθε προσπάθεια απεργίας, καθιστώντας τις παράνομες και/ή καταχρηστικές, αφαιρώντας ακόμα και την νομιμοποίηση της αντίδρασης.

    Τι μένει να κάνουν;

    Πως θα εκφράσουν την αντίθεσή τους;

    Η σκέψη μου με οδηγεί στο ότι κάποιοι νιώθουν ότι είμαστε επιταγμένοι πολίτες. Για χάρη της «κοινωνικής ειρήνης» όπως την αντιλαμβάνεται η εκάστοτε κυβέρνηση, όσο και να διαφωνούμε, αν θέλουμε να παραμείνουμε σε νόμιμο καθεστώς, είμαστε απολύτως υποχρεωμένοι να ανεχθούμε, και να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε, πληρώνουμε, λειτουργούμε για τα επόμενα τέσσερα χρόνια κάτω από αυτούς τους κανόνες με τους οποίους διαφωνούμε.

    Δεν έχουμε απολύτως κανέναν έλεγχο στις ζωές μας.

    Δεν μπορούμε καν να πιέσουμε τους βουλευτές μας, καθώς η πλειοψηφία τους είναι πλασματική – έχουν την βουλευτική δύναμη που τους έδωσε η τελευταία εκλογική περίοδος, αλλά (ίσως) όχι πια την απαραίτητη εκλογική λαϊκή εντολή. Μα αυτό θα φανεί αριθμητικά σε …τέσσερα χρόνια.

    Αν απειθαρχήσει κανείς αρνούμενος (δεν λέω αν είναι σωστό, ή λάθος) να πληρώσει το σύστημα που τον κρατά φιμωμένο, νομικά είναι έκθετος, και θα υποστεί τις αυστηρές συνέπειες του νόμου. Είναι όλοι απολύτως υποχρεωμένοι, επιταγμένοι πολίτες, όχι μόνο να αποδεχθούν αυτήν την κατάσταση που (θεωρούν ότι) τους καταπιέζει, αλλά και να συνεισφέρουν οικονομικά για να συνεχίσει να διατηρείται το σώμα που την επιβάλλει.

    Δεν διαφωνώ ότι έτσι ήταν η Δημοκρατία μας χρόνια τώρα. Και, χωρίς αμφιβολία, κάποιοι άλλοι στο παρελθόν, λιγότεροι ίσως ή με πιο αδύναμες φωνές, να έζησαν την πίεση της κοινωνικής επίταξης. Ίσως, τώρα τελευταία, είτε περισσότεροι να νιώθουν ότι εξαπατήθηκαν, είτε σε περισσότερους η άρνησή τους να κάνει πιο φανερό το χαρτί της επίταξης με το όνομά τους.

    Νομίζω ότι αξίζει κουβέντας αυτή η σκέψη. Γιατί, είτε πιστεύεις ότι όλα βαίνουν με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο και δεν υπάρχουν αντιδράσεις ή είναι λίγες, είτε πιστεύεις ότι όλα πάνε κατά διαόλου – αν όντως υπάρχουν πολίτες (που νιώθουν) εγκλωβισμένοι και επιταγμένοι, η επανάστασή τους, το σκίσιμο του χαρτιού που τους επιβάλλει να συμμετέχουν σε αυτό που θεωρούν αυτοκαταστροφή τους, θα κάνει περισσότερο θόρυβο από αυτόν που θα αντέχαμε να ακούσουμε.

    (Δες και αυτό το post)