Μικρά παιδιά, νεκρά, γεμάτα αίματα, σκόνη και – το χειρότερο – σιωπή γέμισε η τηλεόρασή μας..
Τα κουβαλούν γονείς, που τρέχουν, που δεν ξέρουν αν ζουν ή προσπαθούν να τα σώσουν από το μοιραίο που τα περιμένει.
Νεκρά, αθόρυβα.
Τα ζήσαμε και στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην Παλαιστίνη, στο Ισραήλ, στην Αμερική, στην Γιουγκοσλαβία. Όπου υπήρχε τηλεόραση κοντά. Γιατί, έγιναν και αλλού, σε μέρη που δεν είναι εμπορικά, στην Αφρική για παράδειγμα. Η φρίκη είναι αποκλειστικό προνόμιο των δελτίων ειδήσεων του «πολιτισμένου κόσμου» Οι Ισραηλινοί, είναι πολύ πιθανό να μην δουν αυτά τα παιδιά, ούτε οι Αμερικανοί – θα προσπαθήσουν να τους προφυλάξουν απο τις αποτρόπαιες εικόνες, για να μην ξαγρυπνήσουν απο την φρίκη το βράδυ. Εμάς, μας έχουν κατά καιρούς κρύψει άλλες, για να μην μας μπαίνουν ιδέες.
Είχα μία κουβέντα, όπου προσπαθούσα να δικαιολογήσω την φρίκη, λέγοντας πως και η Χεσμπολαχ, κρύβεται πίσω απο μικρά παιδιά. Κάνει τις επιθέσεις της, αλλά μετά καταχωνιάζεται πίσω απο γυναικόπαιδα ωστε αν απαντήσει το Ισραήλ, να μιλούν μόνο για νεκρά παιδιά.
Πιστεύω οτι γίνεται έτσι, δεν θεωρώ τρελούς τους Ισραηλινούς να βομβαρδίζουν απ’ευθείας αμάχους. Κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο τρελός.
Μπορεί όμως να είναι τόσο δειλός.
Τα παιδιά δεν τα σκότωσαν οι αιμοσταγείς Ισραηλινοί , ούτε οι ψυχροί χεσμπολαχ.
Τα παιδιά τα σκότωσε η δειλία.
Γιατι όπως και στην Παλαιστίνη, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και αλλού, ο δολοφόνος αρκούσε να πατήσει ένα κουμπί. Αρκούσε να δώσει μία εντολή, Οι βόμβες είναι τυφλές, πάνε όπου τους πεις, όπου «νομίζεις ότι» είναι ο στόχος.
Καθισμένος στο αρχηγείο σου διατάζεις να αποτεφρωθεί το κουνούπι που σε ενοχλεί να κοιμηθείς. Αλλά η βόμβα δεν μπορεί να βρει μόνο το κουνούπι, η βόβμα δεν μπορεί να ξεχωρήσει τον άμαχο απο τον ένοπλο της Χεσμπολάχ.
Αν τολμούσες να πας εκεί, αντί να κρύβεσαι πίσω απο το αφιλόξενο ασφαλές γραφείο σου, ή την καθόλου άνετη θέση του ελικοπτέρου σου, εσύ, με ένα πιστόλι, θα μπορούσες να ξεχωρήσεις γυναικόπαιδα. Θα πολεμούσες τους πολεμιστές, πράγμα που θα θεωρούσε ο κόσμος βίαιο, αλλά τουλάχιστον λογικό –
– αλλα εσύ φοβάσαι να πολεμίσεις. Φοβάσαι να πάρεις το πιστόλι σου, προτιμας να πάρεις την ρουκέτα. Απο όσο το δυνατόν ποιο μακρυά, για να μην πιτσιλιστείς απο τα αίματα και μυρίζεις το μπαρούτι. Για να φτάνεις να ξοδέψεις το μισθό του πολέμου σου σε καινούργια κινητά και μαλακές (όσο το δυνατόν πιο μικρές και βολικές) σερβιέρτες.
Ο Ισραηλίτης διατάζει την επίθεση απο το γραφείο του. Δίνει την εντολή στον πιλότο του ελικοπτέρου, ή του αεροπλάνου, που εκει πάνω που πετά, όχι πολύ ασφαλής – αλλά τουλάχιστον δεν τον φτάνουν οι σφαίρες του εχθρού, ούτε μπορεί να διακρίνει αποκεφαλισμένα πτώματα, θα φροντίσει να διεκπεραιώσει. Θα πετύχει τον στόχο, θεαματικά. Στο γραφείο θα συζητήσουν την αγορά και άλλων πυραύλων και αεροσκαφών, που ο Αμερικανός μεσάζοντας θα χαρεί να παραδώσει στον προμηθευτή όπλων. Ακόμα πιο μακρυά αυτός απο την φρίκη, εκεί που ούτε η τηλεόραση δεν θα του φέρει τα άσχημα μαντάτα, θα ονειρευτεί μία Μέση Ανατολή υπάκουη, όπως ακριβώς την ονειρεύεται, χωρίς «κουνούπια» που να του στερούν το πολύτιμο πετρέλαιο.
Μου θυμίζει το συσκευασμένο κρέας στο σουπερ μάρκετ – είναι νόστιμο, και μοιάζει σχεδόν ευχάριστο στην άσπρη διακριτική του συσκευασία, αλλά προς θεού! δεν θέλεις να ξέρεις πως σφάχτηκε το ζώο και επιπλέον σιχαίνεσαι τα αίματα.
Θα μπορούσαμε βέβαια και εμείς να σηκωθούμε απο τον καναπέ μας, να εξαγριωθούμε, να γράψουμε -για πρώτη και τελευταία φορά- στον βουλευτή μας, τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, στον Υπουργό, στον Πρωθυπουργό, να τους πούμε πως νιώθουμε για αυτή την φρίκη, να κατέβουμε στους δρόμους, να σταματήσουμε να αγοράζουμε Αμερικανικά (αν πιστεύουμε οτι αυτοί φταίνε) προϊόντα, να κλείσουμε τα Βίλατζ και τα Μόλ, να σταματήσουμε τις κοκακόλες και τα μαρλμπορο, να κλείσουμε το αυτοκίνητο και να πάμε με τα πόδια, για να τους δείξουμε που να βάλουν το πετρέλαιό τους, όλα αυτά με την ίδια πίκρα και το παράπονο που είχαμε κοιτάζοντας τα άψυχα, σιωπηλά κεφαλάκια τους να τρεμοπαίζουν απο το τρέξιμο του αδύναμου πατέρα. Αλλά γιατι να το κάνω εγώ αυτό; Ας το κάνει πρώτος κάποιος άλλος.
Θα μπορούσε βέβαια και αυτός ο Αμερικανός να σηκωθεί ο ίδιος απο το γραφείο του, να πάρει το γαμωπίστολο που του επιτρέπουν να κουβαλά εκεί στο Τέξας, και να σκοτώσει ο ίδιος αυτούς που τον εμποδίζουν απο τα σχέδιά του. Αυτό θα ήταν απόλυτα νόμιμο, έτσι προτάσει ο καπιταλισμός. Αλλά γιατί να το κάνει όταν μπορεί να πατήσει ένα κουμπί;
Το κουμπί του ιντρεκομ του για να μιλήσει με την γραμματέα του, του τηλεφώνου του για να μιλήσει με τον Ισραηλινό αρχηγό, το κουμπί του μικροφώνου του για να μιλήσει με τον πιλότο, το κουμπί του πιλότου για να στείλει -συστημένο- έναν πύραυλο.
Το κουμπί της τηλεόρασής μας για να γεμίσει ο κόσμος μας νεκρά παιδιά.
Εμείς οι δειλοί, που πατάμε κουμπιά.
πολύ λυπημένος.
Loading...
«Βομβαρδισμένη» από τα χιλιάδες χθεσινά ρεπορτάζ στις ειδήσεις γα το … «Δράμα στην Κανά», ενώ περίμενα η οργή μου για την κατάσταση στη Μ. Ανατολή να κλιμακωθεί, αντιθέτως κατακλύστηκα από πολύ λυπηρές σκέψεις όπως εσύ Αρκούδε.
Συγκεκριμένα παρακολουθούσα το ρεπορτάζ της απεσταλμένης του MEGA Μ. Καρχιλάκη, όπου κατέγραφε το εξαγριωμένο πλήθος έξω από τα γραφεία των Ηνωμένων Εθνών στη Βυρητό, όταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα με κλάματα στα μάτια ρωτάει τη δημοσιογράφο: «Τι έχετε κάνει και τι κάνετε εσείς για μάς, πέρα από την καταγραφή των γεγονότων? Και τι κάνει ο υπόλοιπος κόσμος σε τούτο τον πλανήτη πέρα από το παρακολουθεί αυτά τα γεγονότα?». Με κόμπο στο λαιμό η Καρχιλάκη της απαντά:»Τίποτα δεν έχουμε κάνει και … ντρεπόμαστε».
Ανατρίχιασα, συνειδητοποιώντας ότι μόλις είχα γυρίσει από το κυριακάτικο μπάνιο μου με την παρέα μου, όπου πέρασα καταπληκτικά, έχοντας παντελώς ξεχάσει για τον πόλεμο στο Λίβανο. Ανατρίχιασα βλέποντας παιδιά νεκρά, με αίματα και ακρωτηριασμένα, παιδιά που δεν πρόλαβαν να γευτούν ένα μπάνιο στη θάλασσα όπως εγώ εχθές….
Ναι, πλέον δεν αισθάνομαι τόσο μένος για τους Ισραηλινούς και τους Αμερικανούς, αλλά αισθάνομαι πιο πολύ μένος και ντροπή για εμένα. Εμένα που είμαι τόσο βολεμένη και δειλή.
Σαν απάντηση σε πιθανή ερώτηση: «Μα τι μπορώ να κάνω μόνος μου εγώ, ένας μικρός και αδύναμος?» θα πω πω, όποιος θέλει πραγματικά να κάνει τη διαφορά βρίσκει τον τρόπο να το υλοποιήσει.
Άλλωστε η απραξία είναι σίγορα χειρότερη από την πιο μικρή ενέργεια … αρκεί αυτή η ενέργεια να μην είναι το … πάτημα ενός κουμπιού!
Φιλάκια…
Τι να πω… Διαβάζοντας αυτό το post ανατρίχιασα ολόκληρη… Και μένα με καθήλωσε η εικόνα των δύο πατεράδων που κρατούσαν τα αγγελούδια τους αγκαλια, αυτά που πριν λίγο καιρό παίζαν και είχαν όνειρα!
Δυστυχώς, έχεις απόλυτο δίκιο!
Συμφωνώ πως είμαστε απαράδεκτοι, βολεμένοι και δειλοί.
Όμως θα ήθελα να πω κάτι – και όχι, παρακαλώ, μην το πάρετε ως άλλοθι:
Δεν υπάρχει ο φορέας που θα μας κάνει να βγούμε στους δρόμους και να αντιδράσουμε και να φωνάξουμε.
Κι αυτό είναι πολύ λυπηρό.
Και επίσης, όσο κι αν το λέμε, ξέρουμε πολύ καλά, ότι δυστυχώς αν εγώ βγω μόνη μου στο δρόμο να διαμαρτυρηθώ, όχι μόνο δε θα με λάβει κανείς υπόψη του, αλλά μάλλον θα με πάρουν για τρελλή.
Ευτυχώς (?) που υπάρχει κι εκείνο το έρμο το ΚΚΕ και διαμαρτύρεται. Ο κόσμος όμως δεν ακολουθεί….και νομίζω ότι δεν είναι ΜΟΝΟ θέμα δειλίας ή αδιαφορίας.
Ό,τι και να γράψω είναι λίγο…
Ντρέπομαι…
ειλικρινά.
tora eimai sto londino kai den akouo na asxolitai kai ypervolikai me tin katastasi sto libano. mono enas kathigitis mou irthe kai me rotise an epirazetai i kypros apo tin katastasi (i katagogi mou einai apo kypro) oyte kan pou vriskontai geografika oi xores den exoun idea. pos na voithisoun kiolas? oi eidiseis asxolountai deixnoun eikones alla kanenas den fenetai na sygkinetai. den akousa na kinitopoiountai, na sizitoun, na lene kati telospanton. area kai pou nai alla oxi kai tipota to eidietero. giati omos? giati tosi adiaforia? giati tosi deilia?
φοβερό.
είναι δυνατόν να ισχύει αυτό που λες, ότι κάνουν άνθρωποι επιθέσεις και μετά κρύβονται πίσω από παιδιά για να σκοτώνονται αυτά και να φαίνονται οι ισραηλινοί χειρότεροι από ότι είναι;;
σοκ.
αν είναι έτσι οι άνθρωποι, η λέξη «ανθρωπιά» θα έπρεπε να είναι βρισιά. είναι βρισιά.
Είμαι πολύ μπερδεμένη. Έχω ακούσει πολλές φορές «…να σταματήσουμε να αγοράζουμε Αμερικανικά (αν πιστεύουμε οτι αυτοί φταίνε) προϊόντα, να κλείσουμε τα Βίλατζ και τα Μόλ, να σταματήσουμε τις κοκακόλες και τα μαρλμπορο, να κλείσουμε το αυτοκίνητο και να πάμε με τα πόδια…» αλλά δεν ξέρω. Είναι αυτό εφικτό? Πώς γίνεται ένας λαός, ένας άνθρωπος, εγώ, που μου είμαστε τόσο εξαρτημένοι από τα υλικά αγαθά και τις ανέσεις να γυρίσουμε πίσω? Θα ήθελα πολύ με ένα μαγικό ραβδί να γίνουν όλα αυτά αλλα νομίζω ότι δεν είιναι εφικτό. Πολλές φορές έχω σκεφτεί «θα έπρεπε να σταματήσω να αγοράζω αμερικάνικα τζιν», όμως το τζιν αυτό είναι made in turkey, greece etc, το έχουν μεταφέρει ελληνικά φορτηγά και πληρώνει τους υπαλληλους που θα με εξυπηρετήσουν στο μαγαζί που θα το αγοράσω. Είναι εμπόριο. Πώς μπορεί αυτό να αλλάξει? Μάλλον ξέφυγα από το θεμα…
Πάντως είναι φρίκη. Και το γεγονός ότι εγώ θα πάω κομμωτήριο για να είμαι έτοιμη για τις διακοπές μου ενώ παιδάκια πεθαίνουν είναι ακόμα μεγαλύτερη φρίκη. Μερικά ευρώ στην greenpeace και στη unicef αγοράζουν τη συνείδηση μου? Έχω μπερδευτεί με όλα και πάνω από όλα με τον εαυτό μου. Έχει κανείς την απάντηση σε όλα αυτά…
στρατιωτακια ειμαστε.
λογια μεγαλα.κολλαμε να τα κανουμε πραξη.
φοβομαστε.ΔΕΙΛΙΑ…οπως ειπες.
ΔΥΣΤΗΧΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ
ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΑΙΟ…