Γράφοντας για τα Φαντάσματα ξεκίνησε μία κουβέντα με offline φίλους και ένας διάλογος μάλλον εποικοδομητικός σε μία συζήτηση που δεν έβγαζε νόημα, μία διαδικασία που με ταλαιπωρεί καιρό τώρα, αλλά δεν έχω καταφέρει να την βγάλω σε λέξεις να την μεταφέρω ως βαθιά απορία: Τι τρέχει μ’ αυτήν την σιωπή; Και κάπως έτσι, ξεκινά άλλη μία (μακροσκελής) σκέψη.

Βλέπω καθημερινά (καθημερινά!) τον Κουκάκη τον δημοσιογράφο, ή τον Βλάχο τον αδελφό, ή τον Αποστολόπουλο τον διασώστη, ή τον Βαξεβάνη τον δημοσιογράφο, ή τον Παπανικολάου τον γιατρό, τον Μάγγο τον πατέρα και την Φύσσα την μάνα – βλέπω δηλαδή καθημερινά ανθρώπους να πασχίζουν να μου εξηγήσουν ότι κάτι πάει στραβά, ότι κάτι είναι πολύ, πολύ λάθος.

Τους βλέπω, γράφουν, παλεύουν, μάχονται, αγωνιούν, καθημερινά λέμε τώρα, ε; ο καθένας στο πεδίο του, και μιλάνε με λογική, με επιχειρήματα, όχι αντικειμενικά, κανείς τους δεν είναι αντικειμενικός, γιατί όλοι, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο είναι θύματα, να γράφουν “κοίτα, μία αδικία γίνεται εδώ”, ή “κοίτα, πάνε να γλυτώσουν από αυτό”, ή “κοίτα, λένε ψέματα εδώ”, ή “κοίτα, σου λένε ψέματα όταν ξεφουρνίζουν πως τάχα δεν ήξεραν για τις παρακολουθήσεις του predator” ή “κοίτα, η αστυνομία βαράει και σκοτώνει ατιμώρητα στο όνομά σου” ή “κοίτα, άλλος ένας μετανάστης κακοποιήθηκε”, ή “κοίτα, ένας γιατρός, αυτός που περιμένεις να σε σώσει αύριο; ε, κλάταρε και δεν αντέχει άλλο”.

Πρόσεξε τι λέω, ε; είναι θύματα, είναι ΗΔΗ θύματα, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, είναι ΗΔΗ καταδικασμένοι, ΗΔΗ αδικημένοι, δεν προσπαθούν να γλιτώσουν τώρα οι ίδιοι από κάτι – το έχουν ΗΔΗ πάθει, ο αγώνας τους είναι ανιδιοτελής και τίμιος, κοιτάνε να σώσουν εμάς, τους βαράει μπουνιά το παράλογο, το αδιανόητο, να βλέπουν την αδικία τόσο ξεκάθαρα μπροστά τους, να παίρνει μορφή, σάρκα και οστά, να τους κοιτάει, να τους μάχεται, να τους διαβάλλει, να τους απομυζεί, να τους φέρεται με ασέβεια, με ειρωνεία, με θράσος, να τους φτύνει στα μούτρα, να τους προσβάλλει – και αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί και άλλοι τόσοι, και άλλοι τόσοι μαζί, να συνεχίζουν, κάθε πρωί, και να μας λένε “καλημέρα, κοίτα, άλλη μία αδικία, δες την – δες την να μην είμαι μόνος μου”.

Και εμείς να κοιτάμε σιωπηλοί.

Τώρα, μετά από τόσο καιρό με ξέρεις, δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι τα σόσιαλ είναι σιωπή, τουναντίον – θεωρώ πως είναι μία τεράστια έκθεση, ένα τεράστιο βήμα, πολύ σημαντικό, δεν θα ήμουν εδώ, άλλωστε, αν δεν το ήξερα. Δεν λέω αυτό.

Αλλά αν μαζέψεις τα “φωνάξτε!”, “διαμαρτυρηθείτε!”, “ουρλιάξτε!” που έχω γράψει τόσα χρόνια, προφανώς θα γίνει αντιληπτό πως δεν φτάνει μόνο να παίρνεις δημόσια θέση, δυστυχώς, απέναντι σ’ αυτό το χυδαίο κακό που μας πλαισιώνει – δεν φτάνει προφανώς ένα ποστ.

Γιατί ποστ έχουν κι αυτοί. Και φωνές έχουν κι αυτοί. Και καμιά φορά, πολύ δυνατές, πολύ σκαχτικές και τσιριχτές φωνές.

Έχει νόημα να κάνουμε περισσότερο θόρυβο από αυτούς; Πολλές φορές είχε! Πολλές φορές χρειάστηκε, πολλές φορές έφερε αποτέλεσμα, πολλές φορές άλλαξε όντως κάτι. Συχνά όμως, δεν άλλαξε τίποτα, όχι γιατί δεν φωνάξαμε αρκετά, αλλά γιατί δεν φωνάξαμε πολύ και για πολύ.

Γιατί όμως αυτή η σιωπή;

Αυτό δεν καταλαβαίνω: Όταν καταδικάζεται η τότε κυβέρνηση ότι διέβαλλε τόσους ανθρώπους δια στόματος Λοβέρδου και Χρυσοχοΐδη, είναι ΛΟΓΙΚΟ, είναι ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ, είναι ΠΡΟΦΑΝΕΣ ότι η δεσμευμένη δημοσιογραφία πχ δεν θα τους ρωτήσει για τις ευθύνες τους – αν μπορούν να το αποφύγουν βέβαια. Και, αν τυχόν αναγκαστούν να τους ρωτήσουν, θα τους δώσουν έτοιμη και την απάντηση, την προφύλαξη, την προστασία, όση χρειάζονται κι ακόμα λίγο παραπάνω για έξτρα υπηρεσίες – σαν να χορταίνεις με τέσσερα τόστ μία οικογένεια όπως λένε στο σινάφι τους.

Ναι, αλλά αυτοί πληρώνονται γι’ αυτό. Και όχι μόνο αυτοί, πληρώνονται και τα αφεντικά τους γι’ αυτό. Και αν δεν πληρώνονται άμεσα για τις υπηρεσίες τους, παίρνουν δουλειές, ή κάνουν τα κουμάντα τους, ή προστατεύουν τα καράβια τους, τέλος πάντων έχουν κέρδος από αυτό.

Είναι τίμιοι στην ατιμία τους, αυτό εννοώ. Δεν κρύβονται. Ο ένας έχει ενέργεια, ο άλλος κατασκευαστικές, ο τρίτος καράβια, τέλος πάντων δεν το κάνουν για την ψυχή της μάνας τους, έχουν ανταλλάγματα.

Κάτι κερδίζουν.

Εμείς, τι σκατά κερδίζουμε; Αυτό δεν καταλαβαίνω. Και χάνουμε, και βγαίνουμε σιωπηλοί. Γιατί;

~

Λοιπόν, στην συζήτηση που έκανα, βγήκε κάτι καινούργιο. Μπορεί να μην κερδίζουμε. Μπορεί απλώς να μην το πιστεύουμε όλο αυτό που συμβαίνει.

Να μην πιστεύουμε στα μάτια μας.

Είναι δηλαδή περίοδος ιδιωτικών πανεπιστημίων. Και σου λέει ο άλλος, “θα καταργήσω το άρθρο 16 του Συντάγματος”. Αυτό. Τέλος. Λέει άλλες πεντακόσιες μπαρούφες από πίσω, αλλά αυτό είναι το νόημα, “το Σύνταγμα με ενοχλεί, δεν μπορώ να κάνω μπίζνες, δεν μπορώ να το αλλάξω – το καταργώ τόσο όσο”. Και εσύ κοιτάς σα χάνος, δεν μπορεί να το είπε αυτό, έτσι δεν είναι; Αποκλείεται. Δεν θα είχε το θράσος να κάνει κάτι τέτοιο, σωστά; Ή σου λέει “θα βάλω την εφορία να χτυπήσει αυτόν τον δημοσιογράφο. Μόνο.” Ή λέει “Θα δώσω ΣΕ ΟΛΟΥΣ τους άλλους λεφτά, εκτός από εκείνες τις ΤΡΕΙΣ εφημερίδες γιατί δεν τις χωνεύω” Και συ λες μαλάκα μου δεν γίνεται, δεν μπορεί να το κάνει αυτό, σωστά; Δηλαδή αποκλείεται, δεν γίνεται. Ή ξέρωγω έχει πανδημία, και λέει “Λοιπόν, στις ΜΕΘ πεθαίνουν, ΑΡΑ λιγότερες ΜΕΘ για να σωθείτε”. Όχι ρε φίλε, πλάκα μου κάνεις, δεν μπορεί να το είπες αυτό, δεν γίνεται να το ξεστόμισες αυτό. Και σου κάνει ρελάνς, και σου λέει “Όχι μόνο το εννοώ, αλλά θα βάλω και περισσότερους μαθητές ενώ έχουμε κορονοΐο στην τάξη ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ”. Ή έρχεται και λέει “Λοιπόν, παίρνω όλη την ευθύνη επάνω μου, διαλέγω έναν διοικητή, αλλάζω τον νόμο μετά γιατί δεν ήταν νόμιμος, και μετά με αυτόν τον διοικητή που ήταν παράνομος αλλά τον έκανα αναδρομικά νόμιμο κρυφακούω δημοσιογράφους που γράφουν ότι άλλαξα τον νόμο και είπα ότι οι τραπεζίτες μπορούν μόνο να καταδίδονται μόνοι τους άμα θέλουν”. Είναι δυνατόν να μην τα χάσεις; Είναι δυνατόν να ακους όντως τέτοια πράγματα; Πετάει μετά και πενήντα μπαρούφες όταν τον πιάνουν να παρακολουθεί τον πολιτικό που κερδίζει το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα ότι “τον πλησίασαν κάτι Ζουαζινδαλοί και άστα μη τα ψάχνεις βρωμάει η υπόθεση και που να στα λέω” και μένεις μαλάκας. Είναι δυνατόν να κάνει κανείς τέτοιο πράγμα; Να λέει τόσο βλακώδη δικαιολογία; Πως σκατά αντιδράς σ’ αυτό; Πως σκατά μπορείς να αντιδράσεις λογικά μετρημένα, όταν δέκα αστυνομικοί βαράνε έναν αθώο άνθρωπο, ή όταν το αυτοκίνητο που πυροβόλησε η αστυνομία καμια τριανταριά φορές τον συνοδηγό γίνεται απλώς παλιοσίδερα πριν την έρευνα και κάθε κριτική παίρνει την απάντηση “έκανε όπλο το αμάξι”, ή όταν λίγες μέρες πριν ένα πολύνεκρο δυστύχημα ο υπουργός που του έχουν κοινοποιήσει με εξώδικα ότι θα γίνει μακελειό κουνάει το δάχτυλο στην Βουλή – και τον ξαναβάζεις στα ψηφοδέλτια! ΠΩΣ ΣΚΑΤΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣ ΣΕ ΟΛΟ ΑΥΤΟ;

Να το δούμε ψύχραιμα δηλαδή:

ΠΩΣ ΣΚΑΤΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣ;

Δηλαδή, η βία – όχι η βία που έγινε, Η ΒΙΑ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΈΓΙΝΕ, αυτό λέω τώρα, όχι το δυστύχημα, ή οι παρακολουθήσεις, ή η κρατική δολοφονία, σου λέω το ΜΕΤΑ, η διαχείριση, ΤΟ ΜΕΤΑ – καταλαβαίνεις τι σου λέω τώρα; μπορείς να το χωνέψεις αυτό που σου λέω; όχι η στραβή, το λάθος, η μαλακία, η αστοχία, η ατυχία, η κακία στιγμή, ΤΟ ΜΕΤΑ ΣΟΥ ΛΕΩ, το συνεχόμενο μετά, τα ψέματα ΜΕΤΑ, οι δικαιολογίες ΜΕΤΑ, η βρωμιά ΜΕΤΑ, οι μπουνιές ΜΕΤΑ, η δειλία ΜΕΤΑ, το ξύλο ΜΕΤΑ, το θράσος ΜΕΤΑ, αυτό που δεν είναι πια ατυχία, αυτό που είναι σχέδιο, που είναι πρόγραμμα, που είναι άσκηση επί χάρτου, που ξημεροβραδιάζονται καλοπληρωμένοι άνθρωποι να το σκεφτούν, να το σερβίρουν, μιλάμε για non-paper και σχέδια, για νίκες και πλάνο, για την καλύτερη διαχείριση με το μικρότερο κόστος, καταλαβαίνεις τι logistics θέλει όλο αυτό, είναι νομίζεις ΤΥΧΑΙΟ που κάποιος βλαμμένος θα πει “ναι, κοιτάξτε, ελπίζω η μάνα που έχασε την κόρη της να μη γίνει πολιτικός”, είναι βλακεία της στιγμής που θα φωνάξουν ανθέλληνα τον Αποστολόπουλο, ναρκομανή τον Μάγγο, λαμόγιο τον Βαξεβάνη, που θα αφήσουν υπονοούμενα απο τις φυλλάδες τους για τον Κουκάκη, που θα πουν βλαμμένη την Φύσσα και τεμπέλη τον Παπανικολάου – νομίζετε ότι είναι ΤΥΧΑΙΑ όλα αυτά;

Όλα αυτά θέλουν κόπο, προσπάθεια, πολύ χρήμα και πολύ κούραση. Δηλαδη, σε ανθρώπινο επίπεδο, πρέπει να είναι ράκος από την εξάντληση οι λασπολόγοι τους.

Οπότε, εν πολλοίς, το καταλαβαίνω. Είναι μία εγγενής αδυναμία μας, που ειλικρινά, δεν μπορώ να την ψέξω κιόλας. Είμαστε άφωνοι στο θράσος.

Έρχεται ο άλλος που θέλει να καταπατήσει το Σύνταγμα, και λέει αυτούς που αντιδρούν ότι κάνουν σαν… ληστές που ψήφισαν να κλέψουν μια τράπεζα.

Και λες “όχι ρε φίλε, αυτό που λες ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΙΚΟ”. Ναι, μα απλώς δεν εννοούμε να καταλάβουμε πως δεν είναι τυχαίο που δεν είναι λογικό. Γιατί αν συζητήσουμε με την λογική δεν έχουν κανένα απολύτως κράτημα. Καμία βάση. Τίποτα. Νάδα.

Λέει “Αν το ήξερα δεν θα το επέτρεπα να παρακολουθούν τον Ανδρουλάκη, αλλά έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη ένας που δεν είναι πολιτικός, οπότε είμαστε εντάξει, έκανα και την αυτοκριτική μου, προχωράμε”.

Ε;

Τι;

Πώς πολεμάς απέναντι σ’ αυτό;

Δηλαδή σοβαρά, τι επιχείρημα να παραθέσεις;

Οπότε μένεις εκεί, κοιτώντας, με ανοιχτό το στόμα, με δέος απέναντι στην γκεμπελική τακτική, περιμένοντας κάποιος άλλος να πεταχτεί και να σε σώσει.

Θες να τον λένε Βαγγέλη, να τον λένε Γιάννη, να τον λένε Γιώργο, να την λένε Μάγδα, τέλος πάντων κάποιος από αυτούς θα επιβεβαιώσει ότι δεν είσαι τρελός, ο βασιλιάς όντως είναι τσίτσιδος, εσύ καλά τα σκέφτεσαι, οι άλλοι σε κοροϊδεύουν.

Και βέβαια, για αυτό θα βαρέσουν τον Κώστα, θα χτυπήσουν τον Θανάση, θα λοιδωρήσουν τον Ιάσονα, – όχι γιατί μισούν μόνο αυτούς, αλλά κυρίως για να τα βλέπεις εσύ, και να ξέρεις ότι “καλή η πλάκα που σου κάνουμε, αλλά μη παραμιλάς, γιατί πέφτουν και φάπες”.

Και άλλοι από εμάς θα δειλιάσουν, άλλοι όχι, αλλά οι περισσότεροι μόλις κάποιος τους πει, “καταργείται το Σύνταγμα”, όσες άλλες λέξεις και να πουν δεν θα βγάζουν νόημα, γιατί η συζήτηση θα έπρεπε να σταματήσει εκεί.

Αλλά δεν σταματάει.

Και σου λένε “μα, γιατί, δεν θέλεις το Χάρβαρντ στην Ελλάδα;” και αντί να τους πεις “καταργείται το Σύνταγμα, συζήτηση κομμένη”, λες “ποιο Χάρβαρντ βρε καραγκιόζη που ούτε την Φάγε δεν κρατήσαμε εδώ”. Και, βέβαια, έχεις ήδη χάσει. Γιατί δεν τους νοιάζει το Χάρβαρντ, τους νοιάζει να απολογηθείς. Σου λέει ο άλλος “ας πιάσουν και δεύτερη δουλειά οι γιατροί το απόγευμα και έτσι θα γυρίσουν στην Ελλάδα” και αντί να του πεις «πού είναι ρε κάθαρμα η δημόσια δωρεάν και αξιοπρεπής υγεία για όλους;» συζητάς αν θα πάρουν δέκα ή είκοσι χιλιάρια και που θα τα βρει ο κόσμος. Έ, πάει, μπήκες στην λούπα, παίζεις με τους όρους τους. Λέει ο άλλος “γιατί έρχονται άντρες από την Αφρική, τι έχουν εκεί, πόλεμο;” αντί να τους πεις “πυροβόλησαν στο κεφάλι μετανάστες, τέλος της κουβέντας” κάθεσαι και κανεις ποσόστωση πόσοι άντρες, πόσες γυναίκες και πόσα παιδιά – και φυσικά, έχεις ήδη χάσει. Σου λέει ο άλλος “ναι, αλλά πέθανε έναν μήνα μετά το πρεζόνι”, και αντί να του πεις “τον βαράγανε οκτώ, τέλος κάθε κουβέντα” ψάχνεις να εξηγήσεις τώρα στον άλλον, αν φέρνει ή όχι ψυχολογικό σοκ ο βασανισμός. Ε, στ’ αρχίδια του με το συμπάθειο κιόλας αν και τι κανει ο βασανισμός, αυτός πέτυχε να σε αποπροσανατολίσει, περνάς όλη σου την μέρα απολογούμενος, και σου απομυζεί και την λίγη δύναμη που σου έχει μείνει από το σοκ όχι μόνο της είδησης που καλείσαι να διαχειριστείς, αλλά και των τρολ (με την ουσιαστική σημασία της λέξης) που θα πρέπει να καταπολεμήσεις.

Και αφού κουράζεσαι να πολεμάς σκιές, αυτοί βλέπουν πότε θα εξαντληθείς, και μόλις σε πιάσουν κατάκοπο, πάνε και τον ψηφίζουν τον νόμο, δικάζουνε το μετανάστη, σκοτώνουν τον διαμαρτυρόμενο, πυροβολάνε την εφημερίδα, παρακολουθούν τον δημοσιογράφο, και ξαναβγάζουν τον βουλευτή.

Και εσύ χαμένος, με μόνη παρέα το δίκιο σου, πέντε ακόμα τρελούς διπλα σου και κάτι φαντάσματα να σε κρατάνε λογικό, κάθεσαι και τους χαζεύεις.

Και κάπως έτσι περνάει ο καιρός μας. Εμείς κουρασμένοι, και αποκαμωμένοι και αυτοί να κάνουν την δουλίτσα τους.

Και σε ρωτάω εγώ τώρα φίλε/η αναγνώστη/τρια:

Πως προστατευόμαστε από όλο αυτό; Ποιο, τελικά, επιχείρημα να φωνάξεις απέναντι στο παράλογο; Τι αλήθεια έχουμε καλύτερο να δώσουμε σ’ αυτήν την κουβέντα εκτός από μία -απολύτως λογική- σιωπή;

Έφεραν λοιπόν δηλαδή την μάχη στο επίπεδό τους. Στον γκεμπελισμό. Στις λάσπες. Ok. Μάλιστα. Τι κάνουμε λοιπόν όταν ξέρουμε ήδη καλά πως δεν κερδίζεται η λάσπη ούτε με λάσπες, μα ούτε με επιχειρήματα;

Γιατί εκεί είμαστε. Τι κάνουμε λοιπόν;

Υ.Γ.: Καμιά φορά έχω την αίσθηση πως επαναλαμβάνομαι, λέγοντας τελικά τα ίδια πράγματα – απλώς ίσως με διαφορετικό τρόπο και σε άλλο τέμπο.

Μόλις διάβασα στο βούλευμα που ολοκληρώνει την έρευνα για την υπόθεση Novartis, πως ο Μανιαδάκης πήγε, όντως, και κατήγγειλε επίσημα στην εισαγγελία του 8ου ορόφου της ΓΑΔΑ, και όχι απλώς μιλώντας εμπιστευτικά στον Κώστα Βαξεβάνη, ότι ο Στουρνάρας μαζί με άλλα δύο πρόσωπα του είπε πως όχι μόνο ήξεραν πως είναι προστατευόμενος μαρτυρας, μα τον απείλησε πως όταν θα έρθουν συγκεκριμένοι άνθρωποι στην εξουσία, θα τσακίσουν μάρτυρες και εισαγγελείς – ξεκαθάρισε κάτι πολύ σημαντικό μέσα μου: Δεν υπάρχει ένα σκάνδαλο Novartis. Υπάρχουν δύο. Και είναι τρομερά λάθος να μην τα ξεχωρίζουμε.

Ας δούμε κατ’ αρχάς τι λέει το απόσπασμα:

«[…] με την […] αναφορά των εισαγγελέων προς τον Διευθύνοντα την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών και […] όμοια αναφορά προς τους Αντιεισαγγελείς του Αρείου Πάγου περι τον Οκτώβριο ή Νοέμβριο του 2018 ο Ν. Μαναδιάκης κατά την διάρκεια των καταθέσεών του ως ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΜΕΝΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ στην υπόθεση Novartis εμφανίστηκε στον 8 όροφο του κτιρίου της ΓΑΔΑ όπου βρίσκεται το Τμήμα Προστασίας Μαρτύρων και όπου λαμβάνονταν οι μαρτυρικές καταθέσεις ενώπιον των εισαγγελέων και τους γνωστοποίησε ότι ΤΟΝ ΚΑΛΕΣΕ στο γραφείο του ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ κάποιο μεσημέρι ο κ. Στουρνάρας για φαγητό και εκεί του είπε ότι ΓΝΩΡΙΖΕΙ ότι αυτός (ο Μανιαδάκης) ήταν ένας από τους προστατευόμενους μάρτυρες και ότι όταν αλλάξει η κυβέρνηση, ο ίδιος (Στουρνάρας) μαζί με ΔΥΟ ΑΚΟΜΗ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΕΥΝΩΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ είχαν αποφασίσει να «τσακίσουν» τόσο ΤΟΥΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ, όσο ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ. Επίσης τους είπε ότι ο κ. Στουρνάρας ΤΟΥ ΕΣΤΕΛΝΕ ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ. Εκείνοι τον προέτρεψαν να κάνει σχετική καταγγελία, πλην όμως, στην περίπτωση αυτή ΘΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΤΑΝ Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ του.”

Το απόσπασμα από το πόρισμα που βρήκα εδώ, τα κεφαλαία, ως επισημάνσεις (ή ως κραυγές, αν προτιμάτε, δικά μου).

Θεωρώ πως γεννιούνται, αυτονόητα, δύο σημαντικά ερωτήματα:

Ένα: εκ των υστέρων, οι απειλές που καταγγέλλονται, βγήκαν σωστές; Όταν είχε καταγγελθεί, προφανώς τίποτα από αυτά δεν είχε συμβεί. Τώρα όμως έχει περάσει ο καιρός, μπορούμε να διακρίνουμε αν ήταν λογικό που φοβήθηκε ο καταγγέλων: Απειλήθηκαν πράγματι οι μάρτυρες, οι εισαγγελείς (και οι ερευνητές δημοσιογράφοι) από πολιτικά πρόσωπα όταν, όντως, άλλαξε η κυβέρνηση όπως φέρεται πως απείλησε ο Στουρνάρας;

Δύο: Η καταγγελία Μανιαδάκη για την στάση Στουρνάρα δεν είναι στον δημοσιογράφο Βαξεβάνη, ειπωμένα εμπιστευτικά και δημοσιογραφικά – είναι επίσημα, με αρ. πρωτοκόλλου, στην εισαγγελία που ερευνά τους μάρτυρες, και δεν προχώρησε διότι (ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ) ο μάρτυρας θα έχανε το καθεστώς προστασίας του όπως τον ενημέρωσαν στην ΓΑΔΑ (ΞΑΝΑ: ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ). Τώρα λοιπόν, που δεν είναι πια λόγια και μαρτυρίες, δεν περιμένει κανείς να προστατευτεί ο Στουρνάρας από αυτήν την ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ, μηνύοντας τον Μανιαδάκη;

(κάπου να κρατήσουμε άλλο ένα ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να ενημερώνουν επίσημα τον προστατευόμενο μάρτυρα ότι δεν μπορούν να τον προστατέψουν απο καταγγελούμενες απειλές για την υπόθεση για την οποία καταθέτει διότι, αν το προχωρήσει… θα χάσει την ανωνυμία του. Αντιλαμβάνεστε από πόσα θα είχαμε γλυτώσει όλοι αν η εισαγγελία τότε έκανε το αυτονόητο;)

Αν όμως δεχθούμε πως ο Μανιαδάκης λέει την αλήθεια (μιλάει και για απειλητικά μηνύματα, αυτή είναι με πολλούς τρόπους καταγεγραμμένη πληροφορία, εύκολα αποδεικνύεται θεωρώ) τότε γίνεται σαφέστερο πως μας διαφεύγει κάτι πολύ, πολύ σημαντικό:

Δεν υπάρχει ένα σκάνδαλο Novartis. Υπάρχουν δύο εντελώς διακριτά, ξεχωριστά σκάνδαλα.

Ένα, φαίνεται πως ήταν η δράση της φαρμακευτικής εταιρείας.

Το δεύτερο όμως φαίνεται πως είναι η πολιτική, δικαστική και δημοσιογραφική διαχείρισή του όταν αποκαλύφθηκε.

Ούτε ίδια, ούτε καν εξίσου επικίνδυνα.

Το ξεχνάμε, το θεωρούμε μία συνέχεια, ένα αναμενόμενο αποτέλεσμα, μία αυτονόητη διαδικασία – μα είναι τρομερά διαφορετικό, και αγνοώντας την ξεχωριστή βαρύτητά του, βάζουμε μία σημαντική τρικλοποδιά στον εαυτό μας.

Στο σκάνδαλο που ακολουθεί το σκάνδαλο Novartis εμπλέκονται κι άλλοι άνθρωποι, άλλες διαδικασίες, και κυρίως, τελείως άλλο κίνητρο: Δεν έχουμε ανθρώπους που μοιράζουν χρήματα πια. Η καταγγελία για Στουρνάρα αποδεικνύει κάτι πολύ σημαντικό: αν δεν υπάρχει χρήμα, για να πείσει κάποιους να συνεργαστούν, υπάρχουν ΑΠΕΙΛΕΣ, ΚΙΝΔΥΝΟΣ και ΦΟΒΟΣ.

Δεν μιλάμε πια για ανθρώπους που συμμετέχουν αυτοβούλως γιατί ήθελαν ένα αμάξι, ή μία βίλα ή μια πισίνα – δεν είναι η απληστία το κίνητρό τους: μιλάμε για ανθρώπους που θέλουν να σώσουν την ζωή τους. Και, όταν βλέπει κανείς να πεθαίνουν δημοσιογράφοι – είτε να δολοφονούνται με σφαίρες, είτε καίγονται στην Αττική Οδό -, να στραγγαλίζονται δημοσιογραφικά μαγαζιά με οικονομικούς και άλλους τρόπους, να παρακολουθούνται δημοσιογράφοι που, απλώς, γράφουν ενοχλητικά για το Μέγαρο Μαξίμου πράγματα, να αρπάζουν οι κυβερνήσεις υποθέσεις από τους εισαγγελείς που ελέγχουν τα πολιτικά μέλη που την απαρτίζουν (μεταξύ άλλων) και σε υψηλότατες θέσεις, να οδηγούν τους ίδιους τους δημοσιογράφους και τους εισαγγελείς που ερευνούν την υπόθεση στην δικαιοσύνη, όταν βλέπει ότι το συντριπτικά μεγάλο μέρος των ΜΜΕ κατεβάζει την πένα του και δεν ερευνά τίποτα από όλα αυτά – τότε, αυτές οι απειλές, είναι λογικό να τις παίρνουν όλοι πολύ, πολύ σοβαρά.

~

Στο σκάνδαλο Novartis φαίνεται πως μία φαρμακευτική θέλοντας να πολλαπλασιάσει τα κέρδη της, πλήρωσε κάποιους ανθρώπους σε καίριες θέσεις να περάσουν αποφάσεις που την ευνοούσαν. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, λεφτά άλλαξαν χέρια, συνειδήσεις κάμφθηκαν, ευθύνες μοιράστηκαν.

Σχεδόν μας έχει διαφύγει ότι το σκάνδαλο Novartis έχει τελειώσει αμετάκλητα εδώ και χρόνια.

Αυτό που μας έχει σίγουρα διαφύγει όμως θεωρώ είναι πως ένα νέο σκάνδαλο γεννήθηκε την επόμενη μέρα. Πως, καθώς φαίνεται, κάποιοι από τους εμπλεκόμενους για να σωθούν δεν άλλαξαν απλώς μία παράγραφο σε έναν νόμο, ή μία τιμή σε ένα προϊόν, μα έσπειραν τον φόβο, επηρέασαν την δικαιοσύνη, επηρέασαν την δημοσιογραφία (και ίσως να αποκαλυφθούν και χειρότερα αύριο).

Θα αντισταθώ στον πειρασμό, και θα αφήσω κάποιον άλλον να το ονομάσει. Έχει όμως ιδιαίτερη σημασία να το ονοματίσουμε, να το ξεχωρίσουμε, και, κυρίως να το αντιμετωπίσουμε με σοβαρότητα, θάρρος, αυτοκριτική και υπευθυνότητα.

Γιατί αυτό το σκάνδαλο συνεχίζεται ακόμη και σήμερα.

.

Έχει ξεκινήσει μία διαμάχη, που θεωρώ ότι είναι ταυτόχρονα ένα πρόβλημα της διακυβέρνησής μας – και ασφαλώς όχι μόνο της τωρινής.

Ο Κώστας Βαξεβάνης, στην εφημερίδα του Documento, βγάζει μία είδηση ότι από απόφαση των προηγούμενων Υπουργών Υγείας, έχασε το δημόσιο χρήματα.

Ο Α.Γεωργιάδης, ως άμεσα αναφερόμενος, απαντά (όπως απαντά, δεν έχει σημασία για το θέμα τώρα). Ο Βαξεβάνης συνεχίζει το ρεπορτάζ, ο Πολάκης (αν δεν κάνω λάθος) το παραθέτει στην βουλή, ο πρωθυπουργός Α.Τσίπρας προαναγγέλλει εξεταστική γενικά για την υγεία – η συζήτηση εν πολλοίς συνεχίζεται.

Και πέφτει το μάτι μου σ’ αυτήν την σημερινή είδηση:

Μαξίμου: «Να απαντήσουν Γεωργιάδης-Μητσοτάκης στις κατηγορίες για «δώρο» 65 εκατ. ευρώ στον πρώην υπουργό από φαρμακοβιομηχανίες»

Διαβάστε το άρθρο, το πνεύμα του συνοψίζεται στα εξής:

«Ελπίζουμε να αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα των κατηγοριών τόσο ο ίδιος ο κ. Γεωργιάδης, όσο και ο κ. Μητσοτάκης που τον έκανε αντιπρόεδρο της ΝΔ», σημειώνει το Γραφείο Τύπου του Πρωθυπουργού. Υπογραμμίζει ότι οι κατηγορίες είναι «κάτι παραπάνω από σοβαρές» και τονίζει πως «ο ελληνικός λαός περιμένει απαντήσεις».

Περιμένει όντως, λέω εγώ – αλλά όχι από τον Γεωργιάδη.

Προσέξτε με λίγο εδώ, γιατί έχω προσπαθήσει από το πρωί να το εξηγήσω

…αλλά μάλλον δεν τα καταφέρνω.

~

Έχω μία κυβέρνηση. Η κυβέρνηση ανακαλύπτει ότι κάτι δεν έχει πάει όπως έπρεπε. Είναι παράνομο; Είναι παράτυπο; Είναι ένα δώρο; Είναι απλώς μία αστοχία; Δεν είναι τίποτα από όλα αυτά;

Είναι «κάτι παραπάνω από σοβαρό» πάντως, όπως και η κυβέρνηση αναφέρει.

Υπάρχουν δύο διαδρομές που μπορούν να ακολουθηθούν. Η μία, είναι αυτή η δήλωση – μία κομματική επίθεση από το Μέγαρο Μαξίμου.

Η άλλη, είναι αθόρυβα, χωρίς πολιτική-κομματική εκμετάλλευση, χωρίς περαιτέρω σχολιασμό, ο,τι στοιχεία έχουν βρεθεί, να πάνε στους αρμόδιους υπουργούς και στα αντίστοιχα αρμόδια όργανα, και να απαντηθεί, από την κυβέρνηση, αν πράγματι υπήρξε και σε ποιον βαθμό λάθος.

Εγώ, σαν Γιάννης – επιθυμώ την δεύτερη διαδικασία.

Ας δούμε τι αναφέρει ως ερωτήματα το Μαξίμου:

1. Για ποιο λόγο άλλαξε τον τρόπο τιμολόγησης των φαρμάκων υψηλού κόστους, με μοναδική αλλαγή την κατάργηση της έκπτωσης 13%;

2. Για ποιο λόγο έδειξε τέτοια σπουδή να το πράξει αυτό μία μόλις ημέρα πριν φύγει από το Υπουργείο Υγείας εν αναμονή του ανασχηματισμού;

3. Για ποιο λόγο πριν την απομάκρυνσή του ο κ. Γεωργιάδης έθεσε όρο στον τότε πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά, να περάσουν οι αρμοδιότητες για τα φάρμακα στον κ. Μάκη Βορίδη που ανέλαβε; Τι τον ενδιέφερε;

4. Με την απόφασή του επιβαρύνθηκε ή όχι το ελληνικό Δημόσιο αλλά και οι ασφαλισμένοι με 65 εκατ. ευρώ;

5. Ισχύει ότι μεγάλος κερδισμένος από την εσπευσμένη απόφαση Γεωργιάδη είναι η φαρμακοβιομηχανία Novartis, η οποία ελέγχεται για μεγάλο σκάνδαλο χρηματισμού γιατρών και κρατικών λειτουργών;

Το τέταρτο και το πέμπτο ερώτημα, δεν είναι ευθύνη της ΝΔ να τα απαντήσει, γιατί η ΝΔ δεν είναι κυβέρνηση, ο Σύριζα είναι κυβέρνησή – όλων μας. Επιβαρύνθηκε; Όντως; Με αυτό το ποσό; Με αυτήν την κερδισμένη εταιρία; Μόνο με αυτήν; Τα ερωτήματα 1, 2, και 3, είναι πράγματι απάντηση της ΝΔ και του αρμόδιου τότε Υπουργού – μόνο όμως αν αποδειχθεί ότι όντως υπήρξε κάποια παρατυπία ή παρανομία του αρμόδιου τότε Υπουργού. ΑΝ ισχύουν όλα αυτά, και ΑΝ είναι όντως έκθετος ο Υπουργός – τότε και μόνο τότε οφείλονται πολιτικές ή ποινικές απαντήσεις.

Έως τότε, μέχρι να απαντήσει η ίδια η κυβέρνηση για τις πιθανές ζημιές που και αν προκλήθηκαν, το Μαξίμου συμπεριφέρεται ωσάν την Κουμουνδούρου.

Και εδώ είναι το δεύτερο θέμα μου:

Το Μαξίμου δεν είναι η Κουμουνδούρου.

Το καταλαβαίνω ότι είναι οι ίδιοι άνθρωποι. Το καταλαβαίνω ότι είναι πολιτικοί. Το καταλαβαίνω ότι δίνουν μάχες, να παραμείνουν την εξουσία ή να κερδίσουν στα σημεία τον πολιτικό τους αντίπαλο.

Αλλά όταν περνάνε την πόρτα του Μαξίμου, είναι κυβέρνηση όλων των Ελλήνων.

Όλων.

Και των Νεοδημοκρατών, και των Συριζαίων, και των ΠΑΣΟΚων, και των Ποταμίσιων, και των κουμμουνιστών – όλων. Όλων μας.

Και οφείλουν, ή εγώ τουλάχιστον έτσι καταλαβαίνω, να υπερβαίνουν το κομματικό τους εγώ, και να λειτουργούν με γνώμονα το κοινό καλό, το κοινό συμφέρον.

Όλων.

Ήτοι, όταν προκύπτει ένα σκάνδαλο, οφείλει να είναι *αποκλειστική τους προτεραιότητα* το ξεκαθάρισμά του, η δίκαιη αντιμετώπισή του, η πιο διαυγής του λύση.

Αν γίνει κομματικό ή πολιτικό όργανο για να πληγεί ο αντίπαλος, ειδικά όταν δεν μπορούν να του αποδοθούν (και μιλάω γενικά τώρα) τίποτα περισσότερο από κατηγορίες, τότε, κάθε λαμογιά, ρεμούλα ή αλητεία που έχει κάνει η όποια προηγούμενη κυβέρνηση, γίνεται αυτόματα όπλο, χρησιμοποιείται από την οποιαδήποτε τωρινή.

Και αυτό είναι χυδαίο.

Γιατί όσο περισσότερο χρήσιμο είναι, τόσο περισσότερο θα μπορούσε να ωφελήσει την εκάστοτε κυβέρνηση θα παραμείνει ομιχλώδες, αν η μόνη του χρήση είναι να ζημιώνει τον αντίπαλο σε κάθε κουβέντα – ειδικά εάν δεν έχει, πέραν της όποιας πολιτικής, άλλη βαρύτητα (πχ ποινική)

Αυτό νιώθω ότι συμβαίνει χρόνια τώρα, με εκατέρωθεν κατηγορίες να πετάγονται κατά το δοκούν δεξιά και αριστερά, χωρίς όμως μία ξεκάθαρη διαδικασία εξεύρεσης της πραγματικής διάστασης της κάθε κατηγορίας. Γιατί έτσι συμφέρει και τους εκάστοτε διώκτες, που έχουν πολιτικό πεδίο δράσης, και τους διωκόμενους που γλυτώνουν, πιθανόν, τις ποινικές ευθύνες που μπορεί να προκύψουν.

~

Να δώσω ένα υποτιθέμενο παράδειγμα.

Έστω ότι μία οποιαδήποτε προηγούμενη κυβέρνηση, έφαγε με μία πονηρή διαδικασία, 1.000.000 ευρώ. Έστω ότι η τωρινή, επειδή ήταν αντιπολίτευση πριν, κατήγγειλε -και εκλέχθηκε με αυτόν τον αντιπολιτευτικό της λόγο- αυτήν την διαδικασία.

Όταν όμως έγινε κυβέρνηση, τότε αυτή η διαδικασία γίνεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ δική της ευθύνη. Εγώ, από την τωρινή κυβέρνηση θα αναζητήσω τους υπεύθυνους. Το «οι προηγούμενοι τα φάγανε» είναι αντιπολιτευτικός λόγος, όχι κυβερνητικός, και με αφήνει παγερά αδιάφορο:

Απόδειξέ το, και μόνο τότε μπορείς να μιλάς. Και μόνο από την κομματική σου γραμμή ή από θεσμοθετημένες διαδικασίες.

Έτσι σκέφτομαι εγώ – αυτήν την κυβέρνηση θέλω. Μπορεί να κάνω λάθος, το καταλαβαίνω. Μπορεί όλοι οι υπόλοιποι να σκέφτονται διαφορετικά – θαυμάσια. Εμένα όμως τα χρώματα με αφήνουν αδιάφορο – δεν με νοιάζει ποιο κόμμα κυβερνά την επόμενη μέρα της ψήφισής του από τον ελληνικό λαό: Οφείλει, θεωρώ, και με αυτόν τον τρόπο το πετυχαίνει δίκαια, να είναι κόμμα όλων των Ελλήνων. Να παραμένει πιστό στις πολιτικές του γραμμές, αφήνοντας όμως την κομματική του ταυτότητα στα κομματικά του γραφεία.

Και να απαντά εκείνο πρωτίστως σε κάθε τι που τίθεται ως ερώτημα και ευθύνη στην διακυβέρνηση του.

Ακόμα και αν μείνω λοιπόν ο μοναδικός Έλληνας που περιμένω απαντήσεις αποκλειστικά από την κυβέρνησή μου – από εκεί θα συνεχίσω να περιμένω:

Από αυτούς που εξέλεξαν οι ψηφοφόροι κάθε φορά ως υπεύθυνο για να απαντήσει.

Φωτό από @solidarity City Plaza via @thepressproject Φωτό από @solidarity City Plaza via @thepressproject

Φωτογραφίες με σκηνές και ανθρώπους στα χιόνια. Ας δούμε μερικά δεδομένα:

Οι άνθρωποι αυτοί ήρθαν με δυσκολία. Το πιο πιθανό είναι ότι ταξίδεψαν με μία βάρκα, ίσως σε ένα φουρτουνιασμένο Αιγαίο. Φοράνε ο,τι τους χάρισαν, δεν ήρθαν με βαλίτσες.

Οι άνθρωποι αυτοί ήρθαν από τον φόβο. Είτε σε πόλεμο, είτε γιατί απειλήθηκαν με φυλακές, ήρθαν τρομαγμένοι. Κάποιοι μπορεί να είδαν δικούς τους να σκοτώνονται. Κάποιοι να περίμεναν το επόμενο σπίτι που θα βομβαρδιστεί να είναι το δικό τους. Κάποιοι ότι οι άνθρωποι με στολές στην χώρα τους, τον επόμενο που θα συλλάβουν ή θα δολοφονήσουν θα είναι οι ίδιοι. Είναι τρομαγμένοι, ψυχολογικά τραυματισμένοι.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι ξένοι. Δεν μιλάνε την γλώσσα μας, μπορεί να μην μιλάνε καν την ίδια γλώσσα με τον διπλανό τους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τι γράφει μία πινακίδα αν δεν είναι και στα αγγλικά (και αν, δεν ξέρουν όλοι αγγλικά) ή τα δικά μας έθιμα και τρόπους. Είναι χαμένοι εδώ.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι φυλακισμένοι στα καμπ. Άδικα φυλακισμένοι. Δεν έκαναν τίποτα κακό, δεν έχουν παρανομήσει – ειδικά όσοι έχουν λόγο να ζητούν άσυλο. Το μόνο που έκαναν είναι να τρέξουν να σωθούν από μία επικίνδυνη κατάσταση. Δεν είναι ένοχοι για κάτι. Μα παραμένουν φυλακισμένοι.

Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά επειδή ακριβώς είναι φυλακισμένοι, εξαρτώνται απόλυτα από εμάς. Δεν μπορούν να αναζητήσουν τίποτα καλύτερο. Δεν μπορούν να διαλέξουν τι φαγητό θα φάνε, ποιας ποιότητας νερό θα πιούνε, αν θα έχει ζεστό νερό να πλυθούν ή με τι θα σκεπαστούν το βράδυ. Είναι φυλακισμένοι, μπορούν να κάνουν μόνο ο,τι τους επιτρέπουμε εμείς, οι φύλακές τους.

Είναι δυνατόν ποτέ, εμείς οι φύλακές τους, να τους έχουμε σε αυτές τις συνθήκες;

Όχι αν το επιτρέπει η συνείδησή μας, ας το ξεπεράσουμε αυτό μία στιγμή: Οι νόμοι, το επιτρέπουν;

~

Ξεχάστε όλα τα άλλα, ξεχάστε ότι είναι ξένοι, ξεχάστε ότι φοβούνται, ξεχάστε ότι είναι αθώοι, ξεχάστε ότι είναι γυναικόπαιδα, ότι είναι χωρίς υπάρχοντα, ότι είναι χαμένοι εδώ:

Από την στιγμή που τους φυλακίζουμε, εμείς το κράτος, εμείς η κοινωνία, από την στιγμή που βάλαμε έναν φύλακα να τους απαγορεύει την έξοδο έχουμε την απόλυτη ευθύνη τους.

Όταν κάποιος καίγεται (μία γιαγιά με το παιδί της!) επειδή προσπάθησε να ζεσταθεί σε μία πλαστική σκηνή, ΦΤΑΙΜΕ ΕΜΕΙΣ. Όταν κάποιος αρρωσταίνει επειδή οι συνθήκες είναι απαράδεκτες, ή κάποιος πεινάει, ή κοιμάται σε λάσπες, ή στο πάτωμα, ή κάποιος παγώνει σε μία σκηνή που πάνω της έχει χιόνι, ή δεν τρέφεται σωστά γιατί οι μερίδες είναι απαράδεκτες (ή, όπως έγινε πρόσφατα, από εκδίκηση) ΦΤΑΙΜΕ ΕΜΕΙΣ.

ΕΜΕΙΣ.

Το κράτος, η κυβέρνηση, που επιτρέπει αυτές τις συνθήκες, και τις επιβάλλει με ενόπλους στους ανθρώπους που δεν μπορούν να κανουν αλλιώς.

Και αναρωτιέμαι, εισαγγελέας δεν υπάρχει;

Νόμοι, δεν υπάρχουν;

Δεν είναι ποινικό αδίκημα να μην τρέφεις σωστά τους φυλακισμένους σου; Αν έχουν κακής ποιότητας νερό; Δεν πρέπει να ελεγχθείς αν κάποιος καεί γιατί δεν είχε την κατάλληλη θέρμανση σε μία πλαστική σκηνή; Αν τους λείπουν τα απαραίτητα για την ελάχιστη ανθρώπινη αξιοπρέπεια; Αν τους αφήνεις να κοιμούνται ΜΕ ΜΙΑ ΣΚΗΝΗ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ;

Η κυβέρνηση λέει «δεν φταίμε εμείς, οι ΜΚΟ έχουν τα λεφτά».

Και;

Γιατί αυτό έχει σημασία; Ας ξεκινήσουν νομικές διαδικασίες, ας διορθωθεί το πρόβλημα, και ας βρεθεί ΜΕΤΑ ο υπεύθυνος. Δεν είναι υπεύθυνος όποιος έχει την διοίκηση του στρατοπέδου ή του καταυλισμού όταν οι άνθρωποι που φιλοξενεί, καίγονται; Δεν είναι υπεύθυνος αν δεν τρέφονται σωστά; Δεν είναι υπεύθυνος αν κοιμούνται στις λάσπες, ή στο χιόνι;

Μετά τον διοικητή, δεν είναι υπεύθυνος ο προϊστάμενός του;

Μετά από αυτόν, αφού δεν το διορθώνει, δεν είναι υπεύθυνος ο Υπουργός; Δεν είναι υπεύθυνος ο Πρωθυπουργός;

Το κράτος-φύλακας, δεν έχει ΠΟΙΝΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ για την κατάσταση που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι που φυλακίζει;

~

Τα χιόνια, κάποια στιγμή θα λιώσουν. Τα νερά θα στραγγίξουν. Όσοι δεν αντέξουν θα πεθάνουν, όσοι αντέξουν θα συνεχίζουν τις ζωές τους.

Σαν τους χιονάνθρωπους το καλοκαίρι, αυτοί οι άνθρωποι θα φύγουν, θα συνεχίσουν κάπου αλλού, ή θα θαφτούν σε έναν ανώνυμο ή επώνυμο τάφο στην τελευταία «πατρίδα» τους. Τελικά, κάποια στιγμή θα τους ξεχάσουμε.

Το πως φερθήκαμε όμως τελικά σ’αυτούς τους ανθρώπους, και πόσα εμείς οι ίδιοι επιτρέψαμε να τους συμβούν, θα μας κυνηγάει μία ζωή.

Υ.Γ.: Εδώ το ρεπορτάζ για τις συνθήκες από το @thepressproject όπου πήρα και την κεντρική φωτό

Κάτι δεν καταλαβαίνω. Κάτι δυσκολεύομαι πολύ να κατανοήσω.

Μισό λεπτό να δούμε μαζί τι συμβαίνει:

~

Πριν (αρκετούς πια) μήνες, στα διυλιστήρια των Ελληνικών Πετρελαίων (ΕΛΠΕ), μία έκρηξη σκοτώνει, τελικά, τέσσερις εργαζόμενους. Τους Μπάμπη Δευτεραίο, Ραμαντάν Ντελιλάϊ, Αντώνη Αβράμπου, Κώστα Μαγγούρα. Γίνονται τρεις έρευνες: Μία εσωτερική έρευνα από την ίδια την διοίκηση των ΕΛΠΕ, μία από την Πυροσβεστική, μία από την Επιθεώρηση Εργασίας. Μόνο η πρώτη έχει παραδοθεί μέχρι στιγμής, που αποδίδει την ευθύνη …στους εργαζόμενους που πέθαναν. Υπήρξε και μία αλλαγή στην διοίκηση, αλλά λόγω …συνταξιοδότησης.

Αυτά λεγόντουσαν όμως τότε:

Ένα έργο το οποίο αφορά τη συντήρηση όλων των μονάδων του διυλιστηρίου και θα έπρεπε να γίνει σε 45 μέρες, εδώ θέλουν να το τελειώσουν σε 23. Το έχουνε μοιράσει σε δεκάδες εργολάβους και έχουν προσλάβει 3000 εργαζόμενους, ανθρώπους που ήταν άνεργοι 2 χρόνια κι έρχονται για να κάνουν είκοσι μεροκάματα, δουλεύοντας 12 και 16 ώρες την ημέρα, σερί, χωρίς ρεπό. Για να πέσει το κόστος έχουν ρίξει πάρα πολύ τα μεροκάματα, έχουν πάρει πολλούς ανειδίκευτους και βέβαια υπάρχει μεγάλη ένταση για να γίνει γρήγορα η δουλειά», λέει ο κ. Πουλικόγιαννης από τα διυλιστήρια Ασπροπύργου

Από το Left.gr: Καταγγελίες εργαζομένων στα ΕΛΠΕ: Δεν χτύπησε συναγερμός, δεν είχαμε δίοδο διαφυγής

Τα άρθρα για την υπόθεση είναι ελάχιστα, ακόμα λιγότερες οι αναφορές όσο περνάει ο καιρός. Ουδεις ρωτά, ουδείς ασχολείται πια. Κάθε προσπάθεια να θυμηθεί κανείς τι έγινε, και να αναρωτηθεί πότε θα υπάρξουν ευθύνες, μάλλον χάνεται στην λήθη.

Πόσο ξεχάστηκε; Τόσο ώστε να υπάρχουν ελάχιστοι που να θυμούνται ότι:

Έντονη δυσαρέσκεια επικρατεί στο αρχηγείο της Πυροσβεστικής για το πρωτοφανές συμβάν σήμερα το πρωί στα ΕΛΠΕ με την πυρκαγιά σε δεξαμενή του διυλιστηρίου, που προκάλεσε τον σοβαρότατο τραυματισμό έξι εργαζομένων.

Στο σημείο έσπευσε από νωρίς η Πυροσβεστική με 7 οχήματα ωστόσο αναμένε για ώρες εκτός του ιδιωτικού χώρου καθώς δεν της είχε επιτραπεί η είσοδος.

Σύμφωνα με πληροφορίες του newpost, η πυρκαγιά εντός του διυλιστηρίου στον Ασπρόπυργο ξέσπασε νωρίς το πρωί και η εταιρεία δεν κάλεσε καν την Πυροσβεστική.

Άνδρες και οχήματα του Σώματος έφτασαν στις 8 το πρωί έπειτα από κλήση πολιτών που είδαν τους πυκνούς καπνούς. Όταν έφτασαν στα ΕΛΠΕ, δεν τους επετράπη η είσοδος καθώς όπως ελέχθη από την εταιρεία «το σύστημα πυρασφάλειας του διυλιστηρίου έχει αναλάβει την κατάσβεση και δεν συντρέχει λόγος περαιτέρω συνδρομής καθώς όλα είναι υπό έλεγχο».

Η στάση αυτή προκάλεσε την έντονη αντίδραση του Πυροσβεστικού Σώματος που ζήτησε επίμονα να επέμβει, ωστόσο αυτό δεν επετεύχθη παρά μόνο αφού έσβησε η φωτιά και τότε επέτρεψαν στα οχήματα να μπουν».

Να σημειωθεί ότι η Πυροσβεστική έφτασε στο σημείο με επτά οχήματα και ανέμενε παρά το «μπλόκο», ενώ έπειτα από ώρα και αφού τέθηκε υπό έλεγχο η φωτιά, άφησε στο σημείο τρία οχήματα.

Σύμφωνα με κύκλους του Πυροσβεστικού Σώματος στο newpost, «Αυτό συνέβη για πρώτη φόρα και δεν πρέπει να ξανασυμβεί. Ίσως τεθεί ζήτημα για το περιστατικό».

Εδώ το άρθρο: Έντονη δυσαρέσκεια στην Πυροσβεστική για τα ΕΛΠΕ- Πρωτοφανές να μην επιτραπεί η είσοδος

Ακόμα πάντως, εξ όσων γνωρίζω τουλάχιστον, η έντονη δυσαρέσκεια τόσους μήνες μετά δεν έχει οδηγήσει σε απόδοση ευθυνών.

Γιατί;

~

Μετά από μήνες σιωπής, το @kolastirio ξαναμίλησε:

Και είμαστε εδώ, με δυο γιατρούς το πρωί και έναν ειδικευόμενο που κάνει εφημερία το βράδυ. Εάν γίνει κάτι στις φυλακές, μια φασαρία για παράδειγμα, θα γίνει εδώ μέσα χαμός. Όταν είχε γίνει η συμπλοκή με τους εννιά κρατουμένους πριν λίγους μήνες, εδώ έγινε ένας τρελός πανικός. Τους έφερναν όλους με τα φορεία κι έτρεχαν πλημμύρα τα αίματα. Σφαγμένοι στην κυριολεξία. Για αυτό και πέθαναν οι άνθρωποι.

Τώρα έχουμε τα απολύτως απαραίτητα φάρμακα. Αντιγριπικά ούτε για αστείο. Δεν μας φτάνουν οι δικές μας αρρώστιες, ταλαιπωριόμαστε εδώ μέσα και από τις ιώσεις. […]

[…] Το διάστημα που εγώ είμαι μέσα έχουν πεθάνει 23 άτομα. Σε διάστημα πέντε χρόνων έχουν πεθάνει 100 κρατούμενοι. Αλλά αυτό που γίνεται, είναι ότι, όταν ένας κρατούμενος είναι έτοιμος να πεθάνει, τον πάνε σε δημόσιο νοσοκομείο για να χρεωθεί ο θάνατός του εκεί. Για παράδειγμα ένας κρατούμενος είχε υψηλό ζάχαρο. Έπεσε στις σκάλες του νοσοκομείου και χτύπησε το πόδι του. Άνοιξε πληγή με αποτέλεσμα να πάθει γάγγραινα και να του κόψουν το πόδι. Και αυτός ο άνθρωπος παραμένει στο νοσοκομείο και εκτίει την ποινή του κανονικά σαν να μην τρέχει τίποτα. Τον προηγούμενο Μάιο ένας κρατούμενος πέθανε, γιατί το ΕΚΑΒ έκανε εφτά ώρες να έρθει. Από τότε ζητάμε ασθενοφόρο και ακόμα δεν μας έχουν φέρει.

Παρά τις εξαγγελίες, δεν άλλαξε τίποτα εκεί. Πολλαπλάσιοι κρατούμενοι στο νοσοκομείο από ότι είχε σχεδιαστεί, καμία προστασία στους ασθενείς, ελάχιστο προσωπικό, φρικτές συνθήκες διαβίωσης για τους ανθρώπους που έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη μας, ως κρατούμενοι ΚΑΙ ασθενείς. Οι κάποιες, όχι αρκετές πάντως, αρχικές προσπάθειες της κυβέρνησης, μέσα από έντεχνα μοντάζ διαστρεβλώνονται από τα μέσα όπως ο ΣΚΑΙ, και χάνουν την όποια βαρύτητα στην ανθρωπιά των πολιτών είχαν μέχρι τώρα, μια διαστρέβλωση που γίνεται αποκλειστικά για πολιτικούς σκοπούς. Οι υπεύθυνοι που στα χέρια τους έχουν, αναμενόμενα ή μη πεθάνει δεκάδες άνθρωποι, μερικοί από αυτοκτονία, δεν έχουν ακόμα ελεγχθεί για τις πράξεις ή τις παραλήψεις τους.

Γιατί;

~

Πριν λίγα χρόνια, ο δημοσιογράφος Κωνσταντίνος Ζούλας έπεσε σε ένα παράδοξο: από τις έξι φυλακές που χτίστηκαν ταυτόχρονα, η μία κόστισε …αρκετά παραπάνω φθηνότερα. Αυτό δεν θα ήταν περίεργο, αλλά οι έξι φυλακές ήταν απολύτως ίδιες μεταξύ τους, και οι πέντε κόστισαν το ίδιο! Το ρεπορτάζ αναρτήθηκε, εισαγγελείς ενδιαφέρθηκαν, υπήρξε πρόσφατα και follow-back με νέο άρθρο:

Στο εν λόγω έγγραφο, ο κ. Κάκος επισημαίνει δεκάδες περιπτώσεις τεράστιων οικονομικών αποκλίσεων για ομοειδείς εργασίες που πραγματοποιήθηκαν στις έξι φυλακές, έχοντας ως μέτρο σύγκρισης τη φθηνότερη των Χανίων. Και είναι πραγματικά εξοργιστικό ότι από τα στοιχεία που παρουσιάζει, εύκολα συνάγεται ότι κάποια στελέχη της «Θέμιδος», (όπως βέβαια και οι εργολήπτες των φυλακών) λειτουργούσαν ανέλεγκτα.

Είναι ενδεικτικό π.χ. ότι ενώ στα Χανιά οι σιδηροκατασκευές στην κυρίως φυλακή στοίχισαν συνολικώς 217.000 ευρώ, τα ίδια ακριβώς υλικά κοστολογήθηκαν στα Τρίκαλα 430.000 ευρώ και στον Δομοκό 590.000 ευρώ, ενώ όλως παραδόξως στη φυλακή Δομοκού στοίχισε 100.000 ευρώ περισσότερα και η κατασκευή του ίδιου ακριβώς δαπέδου στους χώρους κρατουμένων.

Μέχρι στιγμής, κανένας δεν έχει ευαισθητοποιηθεί. Στις ειδήσεις δεν μπαίνει, ο κόσμος δεν διαμαρτύρεται. Δεν διαμαρτύρεται θυμίζω, παρότι οι φυλακές χτίστηκαν σε μία περίοδο που το ρευστό στην αγορά έχει στερέψει, που οι πολίτες νιώθουν ιδιαιτέρως έντονα την ασφυξία της φορολογίας και της κρατικής ανάγκης για ρευστό, και που όλες σχεδόν οι νομοθετικές μας κινήσεις καθορίζονται από αυτούς που έχουν ακόμα ευρώ και διάθεση να μας τα δανείσουν.

Και παρόλα αυτά, σιγή.

Γιατί;

~

Η υπόθεση Χαϊκάλη (εδώ μια εκτενέστατη περιγραφή της), έχει αποσυρθεί τελείως από την κοινή γνώμη, σαν να μην έγινε ποτέ. Παρόλα αυτά, ο εισαγγελέας διατείνεται ότι η αντίστοιχη καταγραφή του Κασιδιάρη στον Μπαλτάκο είναι νόμιμη, γιατί έγινε για λόγους δημοσίου συμφέροντος. Αυτό θα μπορούσε να ανοίξει ξανά την καταγγελία του βουλευτή (τότε) των ΑΝΕΛ, μα η υπόθεση παραμένει στο αρχείο.

Γιατί;

~

Μέσα στον χρόνο, ένα πανευρωπαϊκό σκάνδαλο έκανε την εμφάνισή του. Το επονομαζόμενο #LuxLeaks, μία έρευνα ευρωπαϊκών εφημερίδων, έδειξε ξεκάθαρα ότι αν μία εταιρία θέλει να φοροδιαφύγει, μπορεί να το κάνει με εξαιρετική άνεση, πολλαπλασιάζοντας τα κέρδη για τους μετόχους και εξαφανίζοντας τα οφέλη για τις τοπικές κοινωνίες. Στις …παράπλευρες απώλειες, στους ευρωπαϊκούς κολοσσούς που απολαμβάνουν τα κέρδη της εξυπνάδας των λογιστών τους, υπάρχουν -σύμφωνα με ελληνικά ρεπορτάζ- και ελληνικές εταιρίες: η Wind, η Coca-Cola, η Eurobank, η Ελληνικός Χρυσός(*), και άλλες.

(Η Ελληνικός Χρυσός δεν αναφέρεται στα luxLeaks, αλλά σε άλλη, αντίστοιχη υπόθεση)

Έκτοτε; Ακρα του τάφου σιωπή. Οι εταιρίες απολαμβάνουν τις αθέμιτες πρακτικές τους, οι καταναλωτές αδιαφορούν, ο εγχώριος τύπος το ξέχασε ήδη. Ουδείς το ανακινεί, ουδείς αναρωτιέται πια ποια τιμωρία περιμένει τους επιχειρηματικούς αυτούς κολοσσούς. Στο μεταξύ, η φορολογία των πολιτών αυξάνεται, και σημαντικές (κατά την γνώμη μου) ελευθερίες καταργούνται εις βάρος της πάταξης της …φοροδιαφυγής.

Γιατί;

~

Η Sabah υποστηρίζει ότι χτυπήθηκε μαζί με τον άντρα της από αστυνομικό με μεταλλικό ραβδί(!) εδώ στην Ελλάδα (δεν γνωρίζουμε πότε, αλλά κατά πάσα πιθανότητα επί κυβέρνησης Σύριζα) – και καθώς ήταν έγκυος τριών μηνών, έχασε το παιδί της.

Syrian refugee recounts police brutality in Greece

"When my husband and I got to Greece the policemen there beat my husband and I with a metal stick," Syrian refugee Sabah says. "I was three months pregnant. I lost my baby."In the Hungarian border town of Roszke, Al Jazeera's Mohammed Jamjoom hears the stories of refugees who say their journeys have been fraught with danger.Follow our coverage:http://aje.io/refugees

Posted by Al Jazeera English on Πέμπτη, 10 Σεπτεμβρίου 2015

Οφείλουμε, η γνώμη μου είναι, ως χώρα που σέβεται τον εαυτό της να αναζητήσουμε με κάθε τρόπο αυτήν την γυναίκα, να την φέρουμε στην Ελλάδα, να καταθέσει την θέση της, και να ξεκινήσουμε έρευνα με βάση τις καταγγελίες της – και να δικαιώσουμε την Sabah με κάθε δυνατό τρόπο, εφόσον αδικήθηκε.

Η γνώμη μου είναι πως, κάθε χώρα που σέβεται τον εαυτό της, τέτοιες καταγγελίες δεν πρέπει να τις αφήνει να σβήνουν ατιμώρητες. Αν πράγματι τέτοια φαινόμενα υπήρξαν, ο μόνος τρόπος είναι να τα αντιμετωπίσουμε φανερά, δυνατά, και με διάθεση δικαιοσύνης. Οτιδήποτε άλλο, κάθε σιωπή, είναι συγκάλυψη κατ’ εμε, και δείχνει συνενοχή. Και δεν θα ήθελα να φανταστώ ότι είμαστε συνένοχοι σε κάτι τόσο αποτρόπαιο.

Παρόλα αυτά, η είδηση εξαφανίστηκε από παντού. Ελάχιστοι ξέρουν, ακόμα λιγότεροι ρωτάνε. Η ιστορία της κάνει παρέα στην λήθη των δεκάδων αντίστοιχων ή χειρότερων ιστοριών που διαδραματίζονται καθημερινά.

Γιατί;

~

Ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος χάνει την ακοή του από χειροβομβίδα κρότου-λάμψης ομάδας των ΜΑΤ μέσα σε στοά. Δεν υπάρχει δίκη: η υπόθεση καταλήγει στο αρχείο, καθώς (παρότι ο ίδιος αντιδρά) δεν μπορεί να αποσαφηνιστεί η ομάδα των ΜΑΤ που έκανε την παράνομη, επικίνδυνη, κατακριτέα πράξη. Τόσους μήνες μετά, οι αστυνομικοί τέτοιων επιχειρήσεων (ΔΙΑΣ, ΜΑΤ κλπ) ακόμα δεν φέρουν διακριτικά για να εντοπίζονται ατομικά οι ευθύνες αντίστοιχων πράξεων.

Γιατί;

~

Και αυτές είναι ελάχιστες από τις υποθέσεις που ξεχάσαμε, οι λίγες που έχω καταφέρει ακόμα να θυμάμαι.

Γιατί; Τι πάθαμε; Τι μας συμβαίνει; Αποδεχθήκαμε μία μοίρα μας που δεν αλλάζει; Να το δεχθώ, μα ταυτόχρονα γινόμαστε έξαλλοι, δικαίως, για τον ΕΝΦΙΑ, τους φόρους στα αυτοκίνητα, τους φόρους στα ιδιωτικά εκπαιδευτικά κέντρα. Την ίδια στιγμή μας εξοργίζουν δηλαδή οι συνέπειες αυτών των πράξεων, μα οι ίδιες οι αιτίες είναι πολύ βαρετές για να ασχοληθούμε. Κατεβαίνουμε στους δρόμους εξοργισμένοι για τις αλλαγές στη σύνταξη, μα οι λόγοι που οδηγούμαστε εκεί μας αφήνουν, το λιγότερο, παντελώς αδιάφορους.

Γιατί; Τι μας συμβαίνει;

Άνθρωποι δίπλα μας βασανίζονται, χάνουν τα δικαιώματά τους, αδικούνται. Τους παρακολουθούμε σιωπηλοί, χωρίς καμία αντίδραση, χωρίς κανένα θυμό πια. Είναι πλέον σαφές, όχι μόνο ότι αξίζει να διαμαρτυρηθούμε, αλλά αν περάσει αδιαμαρτύρητα από εμάς, εμείς οι ίδιοι θα είμαστε οι επόμενοι στόχοι. Παρόλα αυτά, ακόμα και η πανθομολογούμενη φρίκη των κολαστηρίων δεν αξίζει ούτε ένα δημόσιο σχόλιο αγανάκτησης.

Γιατί;

Κάποτε φωνάζαμε πολύ περισσότερο γι’ αυτά. Πιστέψαμε ότι θα το κάνει κάποιος άλλος για μας; Αφήσαμε στον κάθε Σύριζα και στον κάθε Τσίπρα τα κλειδιά της διαχείρισης του θυμού μας; Είναι κυβέρνηση η «αριστερά», και αυτό τα τακτοποιεί όλα;

Ένας χρόνος τώρα, έχει αποδείξει καλά ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα: Κανείς δεν θα το κάνει για εμάς, αν δεν το απαιτήσουμε πρώτα. Ουδείς έχει λόγο να τα βάλει με τις to big to fail εταιρίες, αν η βάση δεν το απαιτήσει. Ουδείς, από ότι φαίνεται, δεν θα καθαρίσει το Κολαστήριο, αν δεν γίνει σαφές ότι αν δεν το κάνει θα τιμωρηθεί πολιτικά. Ουδείς θα κόψει τα (μακρυά) χέρια του στρατού ασφαλείας του, αν δεν αντιδράσει ο ψηφοφόρος.

Οι αλλαγές που θέλουμε να γίνουν, η δικαιοσύνη, η αξιοπρέπεια, η λογοδοσία – θα έρθουν όχι αν απλώς τα ζητήσουμε: θα γίνουν μόνο αν τα απαιτήσουμε, ξεκάθαρα και δυνατά, πρώτα εμείς.

Αλλιώς, μας περιμένει μία μακρά περίοδος όπου θα μπαίνουν άδικοι φόροι ενώ εταιρίες γλυτώνουν από τις ευθύνες τους, όπου θα μας βαράνε στις πορείες ή όποτε αν είμαστε αδύναμοι, θα πεθαίνουμε ατιμώρητα ως εργαζόμενοι, θα στερούμαστε συντάξεις και μισθούς για να τρώνε οι διαπλεκόμενοι εργολάβοι.

Αν μείνουμε σιωπηλοί, θα συνεχίσουμε να είμαστε θύματα. Αν μείνουμε σιωπηροί, είμαστε και εμείς θύτες.

Δεν θα αλλάξει ποτέ αυτό, με καμία κυβέρνηση.

Υ.Γ.: Κρατάω αρκετές ημέρες αυτό το άρθρο. Η σημερινή ημέρα μου φαίνεται η πιο ταιριαστή για να το δημοσιεύσω, τελικά.


(LIBERTE, EGALITE, FRAT…- I don’t think our European partners would approve of that.)

Σε τούτο το blog, τα τελευταία χρόνια, λέω την γνώμη μου. Δεν ταιριάζει, συνήθως με την κοινή σκέψη: των καιρό των (αντι)μνημονίων έλεγα «δεν ξέρω αν είναι σωστά τα μνημόνια ή όχι», τον καιρό του «ψόφου» και της «κρεμάλας» έλεγα είμαι με την «νομιμότητα», τον καιρό του «φταίει ο τυροπιτάς» έλεγα «όχι, δεν φταίει ο τυροπιττάς όσο φταίει ο παράνομος επιχειρηματίας» και τον καιρό του «έτσι πρέπει να γίνει», ρωτούσα, απλώς, «γιατί».

Δεν είμαι επαναστάτης, δεν λέω αυτό – κάθε άλλο. Απλώς τονίζω πως, ο,τι λέω δεν είναι πάντα η πιο διαδεδομένη άποψη.

Κάνω αυτήν την εισαγωγή, γιατί πρόκειται να θέσω για άλλη μία φορά, ένα ερώτημα που δεν μοιάζει ιδιαιτέρως δημοφιλές σήμερα:

Πόσα δικαιούται να ζητήσει ο δανειστής από τον δανειζόμενο;

Ακούστε – έχουμε, εδώ και χρόνια, υπογράψει ένα σωρό μνημόνια και εφαρμοστικούς νόμους. Είχα τονίσει στο παρελθόν ότι κάποιοι τους ψήφισαν παρά την θέλησή τους, στην ουσία εκβιαζόμενοι ενώ δεν συμφωνούσαν, απλώς γιατί δεν ήθελαν την εναλλακτική. Είχα αναφέρει την σκέψη ότι, σε μία δημοκρατία που η αντίθετη άποψη εξαφανίζεται ή λοιδορείται δημοσιογραφικά από ΜΜΕ (που οφείλουν την ύπαρξή τους σε άλλους δανειστές), και κόμματα που επίσης χρωστάνε (σε άλλους δανειστές) – ε, δεν την λες ακριβώς δημοκρατία. Αλλά δεν συζητάμε (αποκλειστικά) αυτό:

Είναι σαφές για μένα, ότι σε μία σχέση δανεισμού, αυτός που βάζει τα χρήματά του θέλει να νιώθει ασφαλής. Δεν είναι απλώς λογικό, είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρχει καν αυτή η σχέση.

Προφανώς λοιπόν, ο δανειστής ζητά εγγυήσεις. Θέλει να πάρει τα χρήματά του πίσω, και είναι (τις περισσότερες φορές, όχι πάντα) προς το συμφέρον του ο δανειζόμενος να τα χρησιμοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε να σιγουρευτούν και οι δύο πλευρές ότι θα το πετύχει. Επίσης, είναι σαφές ότι ο δανειζόμενος πάει στον δανειστή. Θεωρητικά, ο δανειστής κάνει, ή δεν κάνει δεκτό το αίτημα του δανειζόμενου με βάσει τις εγγυήσεις που θα του παρασχεθούν, και έτσι γίνεται μία σωστή συμφωνία.

Η σχέση αυτή όμως, είναι σχέση μεταξύ ενός ισχυρού, και ενός ανίσχυρου. Καθίσταται σαφές ότι αυτός που έχει τα λεφτά, και την λογική απαίτηση της διασφάλισής του, έχει και τον απόλυτο σχεδόν έλεγχο απέναντι στον δανειζόμενο. Μπορεί να του ζητήσει οτιδήποτε θεωρεί ότι θα τον θωρακίσει, και η απόφαση μένει στον δανειζόμενο να το κάνει δεκτό – ή όχι.

Ο πολιτισμένος κόσμος όμως, βλέποντας αυτήν την σχέση, παρεμβαίνει. Λέει «μισό λεπτό, αλλά δεν μπορεί ο δανειζόμενος να ξεπεράσει τα όρια της αξιοπρέπειάς του. Το ότι ζητά να δανειστεί, πχ, δεν σημαίνει ότι ο δανειστής μπορεί να του ζητήσει *οτιδήποτε*. Θα πρέπει να θεσπιστούν κάποιοι κανόνες, σαφείς για όλους τους εμπλεκόμενους, ώστε όλοι να ξέρουν ότι ο δανειστής έχει δικαίωμα μέχρι ενός σημείου». Από εκεί και πέρα, δεν θα μπορεί να εξασφαλίσει απόλυτα την ασφάλειά του – αυτό είναι και το νόημα του ρίσκου, άλλωστε.

Έτσι, ο δανειστής δεν μπορεί να ζητήσει από τον δανειζόμενο να είναι σκλάβος, πχ. Δεν μπορεί να απαιτήσει την αποπληρωμή με ένα νεφρό, ή με το να αναγκάσει τον δανειζόμενο να υπερβεί τις αρχές του, πχ να παρανομήσει. Θα ήταν «λογικό», θα εξασφάλιζε απόλυτα τον δανειστή προφανώς – αλλά υπάρχουν ισχυρότεροι κανόνες. Ο πολιτισμένος κόσμος προστατεύει τον δανειζόμενο, στερώντας του την επιλογή να το κάνει, ακριβώς γιατί θεωρεί ότι κάποια πράγματα, μεταξύ ενός ισχυρού και ενός ανίσχυρου, δεν είναι πια επιλογή.

Το άτομο λοιπόν, προστατεύεται ενός ισχυρού, στερούμενο τις επιλογές που υπερβάλλουν τις παγκόσμια ορισμένες γραμμές της αξιοπρέπειάς του.

Κατανοητό.

Τι γίνεται με ένα κράτος όμως;

Διαβάζω στο μνημόνιο που υπέγραψε η Ελλάδα ότι θα κάνει αποδεκτό – μεταξύ άλλων:

– Να επαναεξεταστούν οι νόμοι που έχουν ψηφιστεί από τον Φεβρουάριο και μετά,

Να εισαχθούν στην ελληνική νομοθεσία νόμοι για την διασφάλιση των δανειστών

– Κάθε νέος νόμος που έρχεται στο κοινοβούλιο ή προς διαβούλευση, να έχει πρώτα συμφωνηθεί με τους θεσμούς αν αυτοί θεωρούν ότι τους αφορά.

Τα ίδια, πάνω κάτω, υπήρχαν και στα προηγούμενα μνημόνια.

Εδώ όμως έχω ένα πρόβλημα. Θεωρώ ότι προσβάλλεται η εθνική κυριαρχία του κράτους. Αν οι θεσμοί έχουν πρόσβαση στο νομοθετικό μας έργο, το προηγούμενο το επόμενο και το τωρινό, τότε παρεμβαίνουν στην βάση της δημοκρατίας μας. Κάθε απόφασή μας είτε ελέγχεται αν είναι παρελθοντική, είτε επιβάλλεται αν είναι τωρινή, είτε, το πιο σημαντικό απ’ όλα, πρέπει να περάσει από έγκριση από τούδε και στο εξής.

Οι δανειστές, μοιάζει λογικό, θέλουν να εξασφαλίσουν την οικονομία μας, και μέσω ημών, να εξασφαλίσουν και την επένδυσή τους. Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που θα μας δανείσουν, καθώς δεν μας έχουν πια καμία εμπιστοσύνη ότι θα κάνουμε αυτά που συμφωνήσαμε. Το καταλαβαίνω απόλυτα, και αντιλαμβάνομαι την θέση τους.

Η Ελλάδα από την άλλη, είναι ένα κυρίαρχο κράτος. Ακόμα και χωρίς ένα ευρώ στα ταμεία, διατηρεί την εθνική της κυριαρχία, το δικαίωμα να αποφασίζουν οι πολίτες ποιοι θα είναι οι νόμοι που θα ψηφίζονται, μέσω των εκπροσώπων τους στην βουλή που ψηφίστηκαν με κάποιες συγκεκριμένες εντολές. Ακόμα και αν πεινάει ο κόσμος, έχει δικαίωμα να αποφασίζει να πεινάσει κι άλλο (ασχέτως αν συμφωνώ, ή διαφωνώ προσωπικά) μόνος του, και χωρίς παρεμβάσεις.

Ποιος βάζει το όριο;

Ποιος είναι κατάλληλος να μας πει αν η δημοκρατία στην Ελλάδα είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης μίας οικονομικής συμφωνίας; Ποιος μπορεί να μας δείξει την κόκκινη γραμμή ανάμεσα στην «δίκαιη συμφωνία» που εξασφαλίζει και τις δύο πλευρές – και σε ένα Οικονομικό Πραξικόπημα; Ποια είναι η κόκκινη γραμμή της παραβίασης, ώστε να ξέρουμε αν ξεπερνιέται τώρα, ή θα ξεπεραστεί στο μέλλον για να αντιδράσουμε; Πόσο δίκαιη είναι η κραυγή #ThisIsACoup που γεμίζει το twitter για το Ελληνικό ζήτημα;

Ο μόνος λόγος που αφαιρείται το δικαίωμα από ένα άτομο η δυνατότητα να ξεπουλήσει την αξιοπρέπειά του στον δανειστή του, είναι ακριβώς γιατί είναι πιθανό να το προτείνει ακόμα και αυτοβούλως ο ίδιος, και αυτή είναι η υπέρτατη προστασία που προβάλλει ο πολιτισμένος κόσμος.

Ποιος προστατεύει ένα κράτος από το να ξεπουλήσει, στο όνομα ενός διλήμματος (σκληρού, προφανώς, όλα τα αληθινά διλήμματα είναι σκληρά) την δική του αξιοπρέπεια και των πολιτών του; Εκεί δεν οφείλεται προστασία στο άτομο που απαρτίζει το κράτος; Δεν είναι πιο σημαντική η διασφάλιση της αξιοπρέπειας του δανειζόμενου, η διασφάλιση της δημοκρατίας, από το δίλημμα που προφανώς υπάρχει;

Αν χαθούν αυτά, έχει σημασία (για παράδειγμα) σε ποιο νόμισμα έχουν χαθεί;

Είναι -τελικά- θεμιτό η δημοκρατία να είναι δανειστικός όρος;

Αυτές είναι οι σκέψεις μου, και αυτές ήταν πάντα οι σκέψεις μου άλλωστε.

Όποιος θέλει να μοιραστεί τις δικές του, τα σχόλια είναι ανοικτά.

Η οθόνη μου έχει πλημμυρίσει τραυματισμένα και νεκρά παιδιά.

Κάθε βόλτα μου στο Twitter είναι μία βόλτα σε μία πολύ δύσκολη κατάσταση, που ενώ οπτικά με αναστατώνει, αντιλαμβάνομαι γιατί συμβαίνει και την υπομένω σιωπηλός. Ναι, πρέπει να εμφανίζεται η εικόνα του τραυματισμένου παιδιού. Ναι, με ενοχλεί και εμένα, ναι, υπάρχει ο κίνδυνος να αναισθητοποιηθούμε αν την την βλέπουμε συχνά. Αλλα υπάρχει και ο κίνδυνος να μην καταλάβουμε για τι πράγμα μιλάμε, αν δεν την δούμε ποτέ.

Το πρόβλημα όμως, παραδόξως, δεν κάνει την εμφάνισή του μόνο στην Γάζα. Πολλά χιλιόμετρα πιο κοντά μας, οι εργάτες της Μανωλάδας, περσινοί «ήρωες» της προσοχής μας, σύμφωνα με ρεπορτάζ τραβάνε τα ίδια, ή και χειρότερα φέτος. Η δίκη για τους πυροβολισμούς του 2013 διεξάγεται σε άθλιες,ρατσιστικές συνθήκες, ενώ οι κεντρικοί μάρτυρες γρονθοκοπούνται για να μην καταθέσουν. Η βόλτα, όταν έγινε το περιστατικό του Δένδια στα φραουλοχώραφα, δεν άλλαξε τις συνήθειες των τσιφλικάδων που συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν, και σήμερα, τους εργάτες σαν δούλους, να τους βάζουν να κοιμούνται όλοι μαζί σε μία τέντα, να χρεώνουν ανα κεφάλι δέκα ευρώ για το κοινόχρηστο ρεύμα, για τουαλέτα να τους έχουν μία δύσοσμη τρύπα στο χώμα με δύο ξύλα, να τους χρωστάνε (πολλά) λεφτά ενώ οι εργάτες να κοιμούνται σε βάρδιες για να μην δεχθούν βραδυνές επιδρομές και «επισκέψεις» από την αστυνομία.

Όλα αυτά, τα ξέρουμε από το 2013. Δεν τα ξέραμε πριν, αλλά πέρσι τα μάθαμε από την καλή-και από την ανάποδη. Θυμώσαμε, διαμαρτυρηθήκαμε, κάποιοι κατέβηκαν και σε πορείες, το θέσαμε στην ατζέντα, αντιδράσαμε.

Και μετά… μετά τίποτα. Το μόνο που είχαν να κάνουν οι τσιφλικάδες, είναι σιωπηλή υπομονή. Στην Σκάλα Λακωνίας, οκτακόσιοι μετανάστες κατέβηκαν σε απεργία, διεκδικώντας, μεταξύ άλλων -θέλω λίγο την συγκέντρωσή σου εδώ, για να καταλάβεις καλά τι πρόκειται να σου πω- να μπορούν να κατεβαίνουν στην πλατεία και στις παραλίες. Τώρα, δεν τους επιτρέπεται. Μετά την αντίδρασή μας για το «νοσοκομείο» του Κορυδαλλού, το περιβόητο Κολαστήριο, έχουν άλλαξει πολλά – αλλά όχι αυτά που διεκδικούσαμε όσοι διαμαρτυρόμαστε: Τα κελιά τύπου Γ περιμένουν όποιον διαμαρτύρεται, όποιον ενοχλεί, άρα και τον άνθρωπο, ασθενής ο ίδιος, που εμφάνισε (παράνομα, αλλά δικαιώθηκε μετά) το ζήτημα στους πολίτες.

Όλα όσα περιγράφω έχουν την ελάχιστη επικοινωνία από τα κεντρικά ΜΜΕ. Η κατάσταση στις φυλακές, και η υπο ψήφιση διαδικασία των κελιών τύπου Γ οδήγησε πάνω από τέσσερις χιλιάδες ανθρώπους σε ταυτόχρονη απεργία πείνας στην Ελλάδα – ίσως την μεγαλύτερα ευρωπαϊκά μετά το 1924.

Αυτή η είδηση δεν έπαιξε ούτε ένα λεπτό στα κεντρικά ΜΜΕ, κανάλια και εφημερίδες.

Δεν μπορώ να μας (τους πολίτες) κατηγορήσω για αναισθησία. Για μένα είναι βέβαιο και προφανές, ότι κάθε μία από αυτές τις εικόνες μας ενοχλούν βαθιά, και επιθυμούμε άμεση και ανθρώπινη επίλυσή τους – όταν, η δημοσιογραφία αφήνεται να κάνει την δουλειά της, και φτάνουν σε εμάς οι άθλιες συνθήκες.

Δυστυχώς όμως, τίποτα, όπως έχω ξανααναφέρει, δεν είναι τσάμπα. Η ενόχληση απαιτεί συνέπεια, επιμονή, αναζήτηση, διαρκείς ερωτήσεις. Το πρόβλημα δεν λυνεται όταν σταματά να προβάλλεται (στο Facebook του καθενός μας ή στο δελτίο ειδήσεων ή την εφημερίδα ) το νεκρό παιδί, ο δούλος των φραουλοχώραφων, ο φυλακισμένος στην κόλαση των ελληνικών φυλακών. Το πρόβλημα εξαφανίζεται, μα δεν λύνεται.

Και εμείς, όσοι νοιαστήκαμε, και είμαι σίγουρος ότι νοιαστήκαμε αληθινά, έχουμε μία υποχρέωση να μην σταματάμε με τους ρυθμούς της αλλαγής της είδησης από το πρωτοσέλιδο που μας σερβίρεται. Να θυμόμαστε, όσο περισσότερο μπορούμε, να ρωτάμε, όσο περισσότερο γίνεται, να θυμίζουμε, ο ένας στον άλλον, πόσο και γιατί νοιαστήκαμε.

Γιατί η μόνη ήττα, είναι η λήθη.

Και η μόνη νίκη, το μόνο που κρατάει ζωντανές τις συνειδήσεις μας, είναι όχι απλώς να είμαστε άνθρωποι όταν βλέπουμε το άδικο, μα κυρίως να μην ξεχνάμε, κάθε μέρα, την υποχρέωσή μας να παραμένουμε έτσι.

Διάβασε:

Οσον αφορά την Υποδιεύθυνση Μεταγωγών Δικαστηρίων Θεσσαλονίκης, εκεί, κ. υπουργέ, η κατάσταση είναι θλιβερή και επιεικώς απαράδεκτη. Οι συνθήκες κράτησης, μη συνάδουσες προς το νομικό πολιτισμό και τις πολιτισμικές μας αρχές, δεν εξασφαλίζουν τα ελάχιστα όρια αξιοπρεπούς διαβίωσης» αναφέρει ο εισαγγελέας, επισημαίνοντας ότι «οι κρατούμενοι συνωστίζονται, 15 και 20 άτομα, σε θαλάμους 9 κλινών, χωρίς καμία διάκριση σε ανήλικους και ενήλικους, υπόδικους και κατάδικους, τοξικομανείς, δράστες οικονομικών εγκλημάτων και αδικημάτων με ιδιαίτερη ποινική απαξία».

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν για τους χώρους κράτησης αλλοδαπών και όλα τα κρατητήρια των Αστυνομικών Τμημάτων του Νομού Θεσσαλονίκης, όπου κρατούνται καθημερινά γύρω στα 350 άτομα, κατά μέσον όρο. Η κράτηση μπορεί να φτάσει και τους 9 μήνες, αναφέρει ο κ. Γιαννάκης, τονίζοντας ότι η συγκεκριμένη κατάσταση, εκτός των άλλων, εγκυμονεί και σοβαρούς κινδύνους για την υγεία.

«Το απάνθρωπο και παντελώς απαράδεκτο όμως είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί, επειδή τα καταστήματα κράτησης δεν διαθέτουν την κατάλληλη υποδομή, επί πέντε και έξι μήνες δεν προαυλίζονται, που σημαίνει ότι καθ’ όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν βλέπουν ήλιο» σημειώνει.

Διάβασε:

Μαζί μας ήταν μια οικογένεια, ένα ανδρόγυνο με δύο κόρες. Ο άντρας είπε στους αστυνομικούς: «Βοηθήστε μας, έχω την οικογένειά μου μαζί». Ορκίζομαι στο Θεό, δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου άνθρωπο να τρώει τόσο ξύλο. Τον έριξαν κάτω και του πατούσαν το κεφάλι, τον κλοτσούσαν, τον χτυπούσαν με τη λαβή του όπλου. Αυτό κράτησε μισή ώρα. Επειτα άρχισαν να κλοτσάνε τη γυναίκα. Υστερα πήραν γυμνά καλώδια και τους χτυπούσαν μ’ αυτά. Ορκίζομαι, ήταν Ελληνες αστυνομικοί. Τότε, άρχισαν με μας. Μας χτυπούσαν τον έναν μετά τον άλλο μέχρι που έφτασαν τα αυτοκίνητα.

~

Σου μιλάω πολύ σοβαρά, θέλω να ξέρω τι σκέφτεσαι. Σου ζητάω να πας όταν διαβάσεις αυτό το κείμενο στο τέλος, να αφήσεις ένα σχόλιο, και να μου πεις, και εμένα και εσένα, τι έχεις να χάσεις. Θα σου πάρει μόλις ένα λεπτό, η μόνη δυσκολία ίσως είναι να είσαι ειλικρινής.

Πες μου, τι έχεις να χάσεις;

Γιατί δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί δεν ανατρέπουμε αυτήν την κατάσταση. Οι φυλακισμένοι είναι έξι μήνες χωρίς να δουν ήλιο, λέει ο προϊστάμενος της εισαγγελίας εφετών. Εξι μήνες χωρίς ήλιο. Από τότε που το ειπε, πέρασε μισός μήνας χωρίς να γίνει τίποτα. Άλλες δεκαπέντε ημέρες προστέθηκαν λοιπόν στις εκατόν πενήντα μέρες που μικροί, μεγάλοι, βιαστές, οικονομικοί εγκληματίες, πρεζάκιδες και άνθρωποι που απλώς περιμένουν την δίκη τους, είναι όλοι στιβαγμένοι επειδή δεν εχουμε αρκετούς υπαλληλους, και δεν-βλέπουν-ήλιο.

Δεν μπορώ να το κάνω μόνος μου. Δεν ξέρω πως. Μα όταν διαβάζω ότι τους μαστιγώνουν στα σύνορα με καλώδια, ξεφουσκώνουν τις βάρκες για να πνιγούν, όταν διαβάζω ότι τους έχουν στοιβαγμένους σε κοντέινερ χωρίς δροσιά κάτω από τον ήλιο για ημέρες, ή τους δίνουν σάπια κρουασάν, όλο αυτό με πνίγει.

Πες μου τι θέλεις να κάνουμε. Πες μου τι σκέφτεσαι. Δεν έχει να κάνει ούτε με τους “φρουρούς”, ούτε με τους διοικητικούς προϊσταμένους τους, ούτε με τους πολιτικούς προϊσταμένους τους, ούτε με την κυβέρνηση, ούτε με τον θεό τον ίδιο:

Άνθρωποι βασανίζονται, σήμερα, με χίλιους τρόπους, δίπλα μας.

Εγώ, γράφω. Αυτό ξέρω να κάνω. Να σκέφτομαι και να εξωτερικεύω τις σκέψεις μου. Να μοιράζομαι την οργή μου. Αυτό μπορώ, να εκτίθεμαι. Κουράστηκα όμως, δεν ξέρω πια αν αρκεί. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, αν ένας προστάμενος εισαγγελείας εφετών κάνει δύο φορές καταγγελία, την δεύτερη δημόσια, και έχει ξεχαστεί την τρίτη ημέρα, ο γραπτός ή ο προφορικός λόγος του μαλάκα του αρκούδου δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα.

Απολύτως τίποτα.

Και οι άνθρωποι θα μαστιγώνονται, θα τους κλέβουν, θα τους φυλακίζουν χωρίς ήλιο, θα στοιβάζουν νεαρά παιδιά με βιαστές, θα τους εξαφανίζουν, θα τους σκοτώνουν, θα τους πνίγουν.

Δεν είμαι αρκετός. Δεν είμαι αρκετός να αλλάξω κάτι. Τίποτα άλλο εκτός από το μυαλό σου. Τίποτα περισσότερο από το να παραμερίσω ο,τι άλλο σε απασχολεί, και να σου ζητήσω να μοιραστείς μαζί μου ΜΙΑ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ. Να ξέρω ότι δεν είμαι μόνος μου βρε αδελφέ. Ότι και άλλοι κάτι θα κάναμε, αλλά κάτι μας εμποδίζει.

Μην το προσπεράσεις. Μην το κλείσεις, μην το αφήσεις έτσι, ασχολίαστο. Κατέβα κάτω. Σε παρακαλώ, θερμά. Κατέβα και άσε ένα σχόλιο. Κάτι διάβασες, θέλω να καταλάβω τι σου άφησε. Να ακούσεις την φωνή σου, να διαβάσεις την σκέψη σου.

Γράψε μου τι κάνουμε. Και αν δεν το κάνουμε, γιατί.

Να καταλάβω, τι. Τι έχουμε να χάσουμε.

Τι μας κρατάει από το να το αλλάξουμε.

Γι’ αυτούς, και για εμάς.

Πριν από όλα, να εξηγηθούμε. Είμαι φίλαθλος, συμπαθώ κάνω κέφι να βλέπω Ολυμπιακό. Αν θέλεις να το πιστέψεις ότι θα έγραφα ακριβώς τα ίδια, ούτε χειρότερα, ούτε καλύτερα, και αν ήταν ο Ολυμπιακός στους κερδισμένους, θαυμάσια, συνέχισε να διαβάζεις. Αν δεν θέλεις να πιστέψεις, κανένα πρόβλημα, μια χαρά, αλλά μην σε κρατάω και τρώω την ώρα σου και σε εκνευρίζω, υπάρχει και άλλο περιεχόμενο, αλλού, καλή συνέχεια. Ναι; Ναι.

Διαβάζω την ανακοίνωση:

Κατά πλειοψηφία εγκρίθηκε ο Προϋπολογισμός της Περιφέρειας Αττικής για το έτος 2014, στη σημερινή Συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου.

Μαζί με τον Προϋπολογισμό ψηφίστηκε και το Πρόγραμμα Εκτελεστέων Έργων της Περιφέρειας Αττικής, το οποίο περιλαμβάνει 519 έργα, συνολικού προϋπολογισμού 399.923.982 ευρώ, εκ των οποίων διατίθενται:

7,0 εκ. ευρώ για την ανάπλαση του χώρου του γηπέδου του Παναθηναϊκού στη Λ. Αλεξάνδρας
Επίσης, στο Πρόγραμμα Εκτελεστέων Έργων περιλαμβάνονται πιστώσεις για τα εξής έργα:

17,5 εκ. ευρώ για το κλειστό Γήπεδο μπάσκετ του Πανιωνίου στη Ν. Σμύρνη
2,9 εκ. ευρώ για την ανακατασκευή του Κλειστού Γηπέδου «Καπαγέρωφ» στον Πειραιά
2,5 εκ. ευρώ για την ανακατασκευή του Γηπέδου του Εθνικού Πειραιά
Η χρηματοδότηση των έργων θα γίνει από πόρους της Περιφέρειας Αττικής.

Ο Περιφερειάρχης Αττικής, Γιάννης Σγουρός, δήλωσε:

«Ο Προϋπολογισμός και το Πρόγραμμα Εκτελεστέων Έργων έχουν έντονο αναπτυξιακό χαρακτήρα και στηρίζουν την προσπάθεια που γίνεται για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και για την ανάπτυξη στην Αττική.

Όπως είναι γνωστό, τα αθλητικά έργα δεν είναι επιλέξιμα από το ΕΣΠΑ. Για το λόγο αυτό χρηματοδοτούμε με δικούς μας πόρους αθλητικές υποδομές. Σε αυτή την εποχή που η νέα γενιά αισθάνεται απογοητευμένη, οφείλουμε να της δώσουμε προοπτική και διέξοδο».

Σ’ αυτά τα χρήματα δεν περιλαμβάνονται τα 20 εκατομμύρια ευρώ που ο Περιφερειάρχης διέθεσε στην ΑΕΚ για το γήπεδό της.

Μισό λεπτό, να πάρω μία ανάσα.

Όχι, άστο, δεν αρκεί μισό λεπτό. Δεν αρκεί μία ανάσα. Δεν φτάνει για να ηρεμήσω.

Με πνίγει κάτι, το δίκιο απέναντι στο παράλογο, όχι το δίκιο, δεν το λέω καλά, μπορεί να μην έχω δίκιο. Αλλά κάτι με πνίγει, κάτι με φρακάρει, δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά.

Τετρακόσια είκοσι εκατομμύρια ευρώ, για έργα κυρίως αθλητισμού και αναπλάσεων, για τον επόμενο χρόνο.

Αθλητισμού και αναπλάσεων.

Αποκλειστικά από αυτοχρηματοδότηση, γιατί ΕΣΠΑ δεν παίζει ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ.

Ψυχραιμία.

Θα το γράψω όσο πιο ήρεμα μπορώ, όπως έκανα και εχθές. Πιστεύει κάποιος, και να το μοιραστεί μαζί μου, ότι έχει καμία λογική αυτό το πράγμα;

Εγώ βλέπω ανθρώπους να χάνουν άδικα πράγματα που δικαιούνται. Συντάξεις, παροχές – όχι αδικίες, πχ παροχές σε τυφλούς που δεν ήταν, μιλάω για συντάξεις πληρωμένες από χρόνια δουλειάς, για χαράτσια πολλαπλώς ήδη πληρωμένα, για φόρους σε φόρους που συνεχίζονται, για εισιτήρια εισόδου σε νοσοκομεία που ήδη έχουν πληρωθεί από τις ασφαλιστικές μας εισφορές, για ανθρώπους που δεν έχουν πια πρόσβαση σε κράτος πρόνοιας, για ανθρώπους που ψάχνουν σε σκουπίδια, που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι, ή την θέρμανση, για ανθρώπους που φορολογούνται μόνο και μόνο γιατί αντέχουν να πάρουν ένα γάλα ημερησίως και ένα καρβέλι ψωμί, για ανθρώπους που δεν βγαίνουν, πια.

Είναι αδίκως χαμένα αυτά, δεν μιλάω για προνόμια, και πέντε μισθούς, μιλάω για τον συνταξιούχο που πλέον παίρνει λιγότερα χρήματα, έχασε το επίδομα 13ου-14ου, του κόβεται μαχαίρι το εφάπαξ, ενώ τα είχε πληρωμένα όλα αυτά, χρόνια, από την δουλειά του.

Πολλοί έχασαν, τώρα όμως μιλάω για όσους ΑΔΙΚΗΘΗΚΑΝ. Αποκλειστικά.

Το έχουν παραδεχθεί ΟΛΟΙ οι πρωθυπουργοί μέχρι τώρα, ΟΛΟΙ οι υπουργοί οικονομικών, δεν είναι τσάμπα τα λόγια, πληρώνονται κάπου στην γωνία, σε περιμένουν και τα βρίσκεις μπροστά σου, πληρώνονται οι ατάκες, το έχουν παραδεχθεί ΟΛΟΙ ότι «ο κόσμος κάνει θυσίες», ο κόσμος θυσιάζεται, και όχι αυτοβούλως – να το συζητήσουμε αν θες, αλλά δεν νομίζω, όχι αυτοβούλως.

Και έχει η περιφέρεια Αττικής τετρακόσια είκοσι εκατομμύρια ευρώ. Τετρακόσια είκοσι εκατομμύρια ευρώ. Για «αναπτυξιακά έργα αθλητικής υποδομής», κυρίως. Για έναν χρόνο. Όχι σε πλαίσιο δεκαετίας, ξέρω γω, για έναν χρόνο – μέχρι το 2014.

Θα έρθεις και θα μου πεις «μα αυτά είναι της περιφέρειας, η περιφέρεια δεν δίνει συντάξεις, ΑΥΤΗ είναι η δουλειά της».

Άκου τι σκέφτομαι.

Ο λόγος που το ΙΚΑ ΠΗΡΕ ΔΑΝΕΙΟ για να πληρώσει συντάξεις, και το κάθε ΙΚΑ είναι μέσα μέχρι τα μπούνια, είναι γιατί δεν έχει πια λεφτά.

Δεν έχει πια λεφτά, κυρίως για δύο πολύ συγκεκριμένους λόγους.

Ένα, η κακοδιαχείριση. Δύο, τα κρατικά ομόλογα.

Δεν έχει άλλο. Ένα η κακοδιαχείριση, δύο τα ομόλογα. Αλλά για να αγοράσεις ομόλογα, πρέπει να έχεις χρήματα, άρα η κακοδιαχείριση ΕΠΕΤΑΙ, δεν είναι πρώτη, γιατί χρήματα να αγοράσεις ομόλογα ΕΙΧΕΣ, οπότε βάζω τα ομόλογα πρώτα.

Και τα ομόλογα, κουρεύτηκαν.

Και μαζί με αυτά, κουρεύτηκαν τα αποθεματικά των ταμείων, και μαζί με αυτά φτάσαμε να είναι μείον, πολύ μείον, να είναι προς διάλυση, και πλήρωνε εσύ μαλάκα συνταξιούχε τόσα χρόνια τα τριπλά σε ένσημα από τον διπλανό σου, τα ίδια και λιγότερα θα πάρετε και οι δυο. (χώρια τι έπαθαν οι ιδιώτες, το κράτος λέμε τώρα).

Έχει καμία λογική; Για τον τεχνοκράτη, έχει. Σου λέει, κρατικά ομόλογα είναι, αποθεματικό υπήρχε, πρέπει να στηριχθεί η κυβέρνηση, το κράτος, ποιος άλλος θα το στηρίξει; να χρωστάμε στους ξένους;

Άρα, μία τσέπη είμαστε, μία τσέπη έχουμε, όλοι για το κοινό συμφέρον. Από τα ασφαλιστικά ταμεία, στα χρέη, στις τράπεζες. Όλοι για το κοινό συμφέρον.

Όλοι; όχι όλοι. Όχι όλοι γιατί οι συντάξεις και η ασφάλιση συμμετέχουν, περισσότερο από όσο μπορούν, και στην περιφέρεια ΠΕΡΙΣΣΕΥΟΥΝ ΤΕΤΡΑΚΟΣΙΑ ΕΙΚΟΣΙ ΕΚΑΤΟΜΜ…

ψυχραιμία.

Δεν ξέρω ποια είναι και από που τα έσοδα της περιφέρειας. Την λέω την αμαρτία μου – δεν ξέρω. Αλλά έχει έσοδα. Ζεστό χρήμα. Έσοδα που δημιούργησαν αποθεματικό ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ τετρακοσίων είκοσι εκατομμυρίων. Κάποιος τα έδωσε. Κάπως τα έδωσε. Κάποιοι, εν μέσω κρίσης, πλήρωσαν στην περιφέρεια τόσα, ώστε να περισσέψουν και τετρακόσια είκοσι εκατομμύρια ευρώ. Ποιοι; Η περιφέρεια δεν κάνει μπίζνες με το εξωτερικό. Κονδύλια ΕΣΠΑ και λοιπά ΔΕΝ είναι, γιατί αυτά τιμολογούνται ανα έργχαχαχαχα – συγνώμη, ανά έργο, ελεγχόμενα, άρα δεν «περίσσεψαν» από εκεί. Όσο ξέρω δεν εξάγει τίποτα η περιφέρεια, άρα δεν είναι ξένο χρήμα. Ελληνικό είναι.

Στερήθηκε, η ελληνική αγορά, με κάποιον τρόπο, όποιον θες, τα προπά, οι φόροι, δεν ξέρω, τόσα χρήματα, ώστε να περισσέψουν τετρακόσια είκοσι εκατομμύρια ευρώ.

Το διανοείσαι;

Συγνώμη, σοβαρά σε ρωτάω, το διανοείσαι; Καταλαβαίνεις τι λέμε; Δεν στο λέω επικριτικά ρε αδελφέ, αν καταλαβαίνεις ρωτάω, γιατί εγώ το φοβάμαι το εγκεφαλικό, και δεν καταλαβαίνω, και δεν το ανέχομαι κιόλας, δεν ανέχομαι να ψάχνουν έξω από τα σκουπίδια μίας καλοβαμμένης και με νέες αστραφτερές κολώνες μίας ιδιωτικής Λεωφόρου, μίας ιδιωτικής Νέας Φιλαδέλφειας, ενός ιδιωτικού Καραΐσκάκη, το καταλαβαίνεις;

Μπορείς να με καταλάβεις;

Η αθλητική ανάπτυξη που θα γίνει θέσεις εργασίας και αναβάθμιση της περιοχής, είναι το πιο πρόστυχο, το πιο θρασύ που μπορώ να ακούσω αυτές τις ημέρες, το καταλαβαίνεις; Πάει ο νους σου;

Καταλαβαίνεις τι λένε;

Γιατί εγώ μπορώ να δεχθώ, και ότι τα γήπεδα είναι σε άθλια κατάσταση, και ότι οι περιοχές, πχ της Νέας Φιλαδέλφειας έχουν υποβαθμιστεί από την έλλειψη του γηπέδου, και ότι πρέπει να γίνουν αθλητικά έργα, όλα αυτά, μπορώ να τα καταλάβω. Ότι υπάρχει λόγος να πάνε εκεί, μπορώ να το καταλάβω.

Αλλά μου έχουν ζητήσει να καταλάβω, ότι ο παππούς θα πάρει 300 ευρώ λιγότερα τον μήνα. Κατάλαβέ μας, μου είπαν, δεν γίνεται αλλιώς. Ότι στην αγορά δεν μπορεί να πέσει νέο χρήμα. Κατάλαβέ μας, δεν γίνεται αλλιώς. Ότι δεν υπάρχει πια έξτρα χρήμα τον Δεκέμβρη και το Πάσχα να δουλέψει η αγορά. Κατάλαβέ μας μου είπαν, δεν γίνεται αλλιώς. Τα έχουν πληρώσει, το ξέρουμε, τους κλέβουμε, αλλά κατάλαβέ μας, δεν γίνεται αλλιώς. Θα επιτρέψουμε σε μία εταιρία που ξεφτίλησε κάθε έννοια συντάγματος, ηθικής, δικαιοσύνης γιατί θα μας δώσει εκατό εκατομμύρια και μαθήματα καθαρής επιχειρηματικής τακτικής, γιατί δεν γίνεται αλλιώς, δεν αντέχουμε να ζημιωθούμε.

Δεν γίνεται αλλιώς;

Πως γίνεται να μπαίνουν λεφτά για να χτίσει και να αναβαθμίσει ένα γήπεδο ένας ιδιώτης, αλλά όχι στις συντάξεις; Πως γίνεται; Θα μου το εξηγήσεις; Το «δεν είναι για αυτήν την δουλειά», το εμπεδώσαμε, ένα κράτος, μία τσέπη, χαθήκανε για άλλες δουλειές τα λεφτά, να μπουν από αλλού γι’ αυτήν. Πως γίνεται; Ποια είναι η λογική;

Πως ορίστηκαν οι προτεραιότητες;

Είναι επένδυση ένα γήπεδο;

Είναι μεγαλύτερη επένδυση ένα γήπεδο, από ένα αληθινό έργο ανάπτυξης, πχ να χρηματοδοτηθούν εκατό άνεργοι να ανοίξουν μία επιχείρηση, ή δεν ξέρω τι σκατά άλλο, να φάνε εκατό συνταξιούχοι, ή να ζεσταθούν; Ή να γλυτώσει την αυτοκτονία (δεν έχω ποτέ, ΠΟΤΕ μιλήσει γι’ αυτό, αλλά νισάφι!) ένας κατεστραμμένος άνθρωπος;

«η νέα γενιά αισθάνεται απογοητευμένη, οφείλουμε να της δώσουμε προοπτική και διέξοδο»; Ακούς τι λένε; Ακούς τι λένε;

Σ’ αυτόν τον αθλητισμό που οι ομάδες ξεκινάνε πρωταθλήματα ενώ δεν ξέρουν τους κανόνες, που ανεβαίνουν και κατεβαίνουν ομάδες κατά το δοκούν για να κλείσουν λογιστικές παρανομίες ετών, που οι ομάδες αλλάζουν ονόματα και συγχωνεύονται για να εξαφανιστούν αμαρτίες, που οι μισοί πρόεδροι είναι κατηγορούμενοι για παραβάσεις, που οι ξένοι ενημερώνουν τους παίκτες να μην έρθουν να παίξουν γιατί δεν θα πληρωθούν, σ’ αυτόν τον αθλητισμό που έχει βρει θαλπωρή η μεγαλύτερη μαφία του οικονομικού εγκλήματος;

Ακούς τι λένε; Ακους μωρέ τι σου λένε;

Θα γίνουν κάτι ΧΡΗΣΙΜΟ αυτά τα τετρακόσια είκοσι εκατομμύρια ευρώ, αν ΧΑΡΙΣΤΟΥΝ σε πέντε, δέκα, συγκεκριμένους επιχειρηματίες, ή εφοπλιστές των μηδενικών φόρων γιατί απειλούν ότι θα πάνε αλλού, μερικούς από τους οποίους, και τους χαρίστηκαν και άλλα πράγματα, και τους χαρίστηκαν και παραβάσεις, με το χέρι στην καρδιά σε ρωτάω, αυτά τα χρήματα είναι δικά σου, αυτά τα χρήματα είναι τα «λεφτά υπάρχουν», κοιτάς γύρω σου, βλέπεις απολυμένους, βλέπεις κατεστραμμένους, βλέπεις ανθρώπους στην ουρά του ΟΑΕΔ, συνταξιούχους που ζουν τα παιδιά τους, ενεργούς άνεργους πολίτες, που δεν τους φτάνει για να μην κρυώνουν, με το χέρι στην καρδιά, σε ρωτάω, είναι προτεραιότητα ένα καινούργιο γήπεδο, ένα βαμμένο γήπεδο, είναι προτεραιότητα από αυτά που ζούμε τώρα;

Τετρακόσια είκοσι εκατομμύρια. Τα λεφτά που υπάρχουν; Τα έχουμε για γήπεδα.

Ζούμε έναν πόλεμο με όρους life style.

Φρέσκο, αναπτυξιακό Αθλητισμό για μία χώρα εξαθλιωμένων, που διοικείται από αθλίους.

Και όσο δεν φωνάζουμε, όσο παρακολουθούμε αμέτοχοι, αμίλητοι, αδιάφοροι, χτίζουμε με τα χέρια μας τα θεμέλια γηπέδων, και καταστρέφουμε τα ελάχιστα θεμέλια ουσιαστικής δικαιοσύνης στην χώρα μας.

Εκείνη την δικαιοσύνη που μπορεί να δικαιούμαστε ένα καινούργιο, ασφαλές γήπεδο από τον επιχειρηματία, πράγματι, μα ακόμα περισσότερο δικαιούμαστε να ζήσουμε, και όχι ως κλισέ, να επιβιώσουμε.

Σε καλή μεριά.

Υ.Γ.: Μπορεί να έχω άδικο. Δεν το λέω ειρωνικά, αν κάποιος πιστεύει ότι είναι λογική αυτή η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων, ή ότι δεν γινόταν αλλιώς για κάποιον συγκεκριμένο λόγο, δηλώνω άγνοια. Ευχαρίστως να ακούσω. Η πίκρα θα παραμείνει, αλλά δεν θα πιστέψω ότι χάνω και το μυαλό μου βρε αδελφέ. Να πιστέψω ότι δεν γίνεται αλλιώς. Κέρδος θα είναι.

Υ.Γ: Ξαναδιαβάζοντας το κείμενό μου, αφήνω μία παρανόηση να αιωρείται, που δεν θέλω: τετρακόσια είκοσι εκατομμύρια διαθέτει η περιφέρεια, χωρίς όμως να ξεκαθαρίζει που θα πάνε. Αναφέρει, μόνο -και αυτό από μόνο του κάτι σημαίνει, αλλά το προσπερνάμε- μία δικαιολογία για τα περίπου 50 εκατομμύρια, τα άλλα δεν λέει που πάνε (και αυτό επίσης κάτι σημαίνει, αλλά ας τα προσπεράσουμε μαζί). Μπορεί να πάνε σε κάτι χρήσιμο. Σε κάτι ουσιώδες. Δεν ξέρω, γιατί η περιφέρεια και τα ρεπορτάζ των καναλιών δεν μου λένε. Δεν κρίνουν σκόπιμο να μάθω, μάλλον. Άρα, θα κρίνω όταν θα μου πουν. Έκτοτε, κρίνω με ότι έχω. Και εκατό εκατομμύρια να πάνε «μόνο» από αυτά σε αθλητικές «υποδομές», δεν αλλάζω ούτε κόμμα στο άρθρο μου γι’ αυτά τα εκατό, επίσης να σου πω. Ούτε κόμμα.

Πιστεύω ειλικρινά στον άνθρωπο. Στις καλές προθέσεις του. Καμιά φορά μάλιστα, σε βαθμό παρεξήγησης, θεωρώ ότι όλοι το καλό θέλουν, απλώς με άλλον τρόπο ο καθένας.

Κάπως έτσι ξεκινάω να αντιμετωπίσω την ηρωίδα του σημερινού μου post.

Το όνομά της είναι Ελεονώρα Ζουγανέλη. Τραγουδίστρια με καλή φωνη θεωρώ, μου ήταν παντελώς άγνωστη, μέχρι που συμμετείχε σε ένα μυστήριο κοινωνικό πείραμα:

Βάλθηκε να αποδείξει ότι είμαστε ζώα.

Η Ζουγανέλη είναι τραγουδίστρια. Ναι; Ναι. Έβγαλε και έναν δίσκο πρόσφατα. Ναι; Ναι. Το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου λέγεται «Αττική Οδός».

Και είναι, με διαφορά, το πιο γελοίο τραγούδι που έχω ακούσει.

Ωραία, μπορεί να μην είναι το πιο γελοίο τραγούδι που έχω ακούσει, αλλά είναι σίγουρα το πιο γελοίο τραγούδι που έχω ακούσει να ξεφεύγει από τα Παρατράγουδα της Πάνια, ή την άλλη την γελοία εκπομπή στο extra.

Και εν πάσει περιπτώσει, είναι το πιο γελοίο τραγούδι που έχω ακούσει τόσες φορές, από τόσους «σοβαρούς» σταθμούς, κανάλια και μεταδόσεις.

Σας αφήνω να το απολαύσετε στην ίδια σκηνή που το πρωτάκουσα. Ενδιαφέρον έχουν και οι εκφράσεις και τα σχόλια των παρεβρισκομένων.

(να αφήσουμε στην άκρη γιατί ως σοβαρός άνθρωπος έβλεπα Dancing with the stars show. Θα το πιάσουμε άλλη φορά)

Αυτό είναι.

Τώρα, θεωρώ τον εαυτό μου σκεπτόμενο άνθρωπο, αλλά όχι ιδιαίτερα έξυπνο. Όπερ, υπάρχουν σίγουρα πολλοί πολύ πιο έξυπνοι άνθρωποι απο μένα. Επειδή είναι τόσοι πολλοί, σίγουρα κάποιοι εξ’ αυτών δουλεύουν δίπλα στην Ζουγανέλη. Μερικοί, πιθανότατα είχαν συμμετοχή στην κατασκευή του τραγουδιού.

Επειδή δεν είναι ηλίθιοι, όταν το τραγούδι άρχισε να λέει για βίδες που συγκρατούν τα δάκρυα, πρέπει να το ‘πιασαν το υπονοούμενο ότι δεν είναι τραγούδι, είναι παρατράγουδο. Πρέπει δηλαδή να κατάλαβαν οτι καλός ο Παπαδόπουλος και η Μπαλτζή, αλλά κάποια πράγματα γράφθηκαν σε χαρτοπετσέτες (και στις χαρτοπετσέτες έχουν γραφθεί και περίφημα πράγματα / αλλά αυτό δεν είναι ένα από αυτά)

Όσο βλάκας και να είσαι, το πιάνεις το νόημα.

Έναν δύο μήνες μετά, κάθε φορά που ακούω την λέξη Ζουγανέλη στο ραδιόφωνο, την τηλεόραση, τα μίντια, ακολουθεί η Αττική Οδός.

Κάτι πάει στραβά σ’ αυτήν την εικόνα. Εξυπνοι άνθρωποι να προωθούν αυτό το άθλιο πράγμα; τι προσπαθούν να αποδείξουν;

Κάντε μία προσπάθεια μαζί μου να καταλάβουμε.

Ενα, το τραγούδι είναι τελικά καλό. Είμαι ένας βλάκας και μισός που δεν ξέρει από μουσική, αλλά αυτό το τραγούδι θα έκανε και σκύλο να κλαψει. Δεν έχει ούτε ένα νόημα σε στίχους, σε μουσική μπορεί να είναι πιασάρικο – αλλά το νυχτικό που φοράει η ηρωίδα οδηγώντας στην αττική οδό σε κάνει να ντρέπεσαι να το τραγουδίσεις ανοιχτά. Πιασάρικο που το μουρμουράς λοιπόν δεν έχει πετύχει τον σκοπό του.

Δύο, παραδεχόμαστε ότι δεν είναι καλό, αλλά είναι το καλύτερο δυνατόν για να προωθηθεί ο δίσκος. Εδώ, θέλω να θέσω μια προσωπική οπτική. Αν είχα οποιαδήποτε συμμετοχή στην κατασκευή του δίσκου, και έβγαινε δίσκος με τέτοιο τραγούδι εν αγνοία μου (γιατί μόνο εν αγνοία μου θα μπορούσε να βγει) θα απέσυρα άμεσα όλους τους δίσκους, θα πλήρωνα αποζημίωση αυτούς που το έχουν αγοράσει, και θα τους έκαιγα σε δημόσια θέα. Αφου τους είχα πατήσει με μία μπουλτόζα. Αυτομαστιγώνοντας τον εαυτό μου. Με καρφία.

Τρία, δεν το ξέρουμε ότι το τραγούδι είναι μάπα. Όπου και να έχω δει αναφορά στο τραγούδι, απο κάτω υπάρχουν σχόλια που λένε «μαζεύτε το». Όχι «καλό είναι μωρέ, δεν βαριέσαι» αλλά «μαζεύτε αυτό το σίχαμα πονέσαν τ’ αυτιά μου». Οπότε, ως δικαιολογία δεν στέκει.

Τέσσερα, και ο λόγος που κάθομαι σαν μαλάκας να ασχοληθώ με αυτό το τραγούδι: Το τραγούδι είναι μάπα, το ξέρουμε, αλλά εσείς θα το ακούσετε.

Γιατί το λέμε εμείς.

Εκεί, όμως ξεπερνάμε την πλάκα. Εκεί υπάρχει η προσβολή.

Αφού πρόκειται για έξυπνους ανθρώπους, ότι λανσάρουν τέτοιο τραγούδι με προσβάλει. Με προσβάλει σαν να μου έδιναν να φάω σάπιο κρέας, ή μουχλιασμένο γάλα λέγοντάς μου «εμείς ξέρουμε για σένα». Και αν όσο αντιστέκομαι, τόσο περισσότερο μου το σερβίρουν, τόσο περισσότερο με προσβάλλουν.

Στην αρχή γέλαγα, αλλά με την επιμονή τους έχω θυμώσει σοβαρά.

Όχι ότι δεν το ήξερα, ή ότι δεν το φανταζόμουν, αλλά όσο και να πληρώνονται κάποιοι άνθρωποι για να προωθούν (αναφέρομαι σε δημοσιογράφους, παρουσιαστές, ιδιοκτήτες σταθμών, κλπ) αυτό το πράγμα, επειδή ακριβώς είναι γελοίο, γίνεται πιο εκνευριστικό.

~

Τούτο το blog το έχω φτιάξει για να μιλάω εξ ονόματί μου. Να μην λέει κανείς άλλος για λογαριασμό μου τι ψηφίζω ή τι εννοώ όταν ψηφίζω, τι αγοράζω ή τι εννοώ όταν αγοράζω, τι θέλω ή τι εννοώ όταν θέλω αυτό που θέλω.

Οι image makers αυτού του ντουνιά την πάτησαν, γιατί δεν μπορούν να μιλήσουν για λογαριασμό μου.

Όσες φορές λοιπόν και να με μπουκώσετε με αυτό το τραγούδι, επειδή έχω blog, και δική μου σκέψη, δεν θα με πείσετε ότι είναι καλό. Πρόκειται για ένα αισθητικά άσχημο τραγούδι, και με προσβάλει κάθε φορά που μου το πλασάρετε.

Υ.Γ. Μου ψιθύρισαν ότι ο πατέρας Γιάννης Ζουγανέλης διακωμωδεί το τραγούδι της κόρης του σε σκετς.

Αν ισχύει, τότε ένα μεγάλο μπράβο στον Γιάννη, ένα μεγάλο μπράβο στην Ελεονώρα αν μιλιέται ακόμα με τον πατέρα της – αλλά κρατάω ότι το τραγούδι είναι τόσο χάλια που δουλεύονται ακόμα και μεταξύ τους. Και, το πιο σημαντικό, συνεχίζουν να δουλεύουν και εμάς.

Υ.Γ. Δύο: Επειδή δεν είμαι ιδιαίτερα έξυπνος άνθρωπος, και δεν γράφω με ιδιαίτερα έξυπνο τρόπο, καμιά φορά δεν τα καταλαβαίνουν όλοι. Για να το κάνω λοιπόν κατανοητό, με τα καθίκια που επιμένουν να πλασάρουν αυτό το έκτρωμα είμαι θυμωμένος. Με την Ζουγανέλη δεν είμαι θυμωμένος, είμαι, απλώς, απογοητευμένος. Αλλά νέα είναι, έχει χρόνο να επιδιορθώσει αυτή την σχεδόν ανεπανόρθωτη ζημιά στην καριέρα και στην πορεία της.

Υ.Γ. Τρία: Κρατήστε την σοβαρή πιθανότητα να είμαι ένας άμουσος μαλάκας. Αν σας αρέσει το τραγούδι, κανένας μαλάκας δεν θα έπρεπε να σας πει ότι είναι βλακεία: δικαιούται να πει μόνο ότι το θεωρεί, ο ίδιος, βλακεία. Προσωπική η γνώμη μου, όχι παγκόσμιο θέσφατο. Μη τρελαθούμε κιόλας.

Κυνόδοντας
Κυνόδοντας

Σ΄αυτό το ποστ γράφω για την ταινία Κυνόδοντας, και αποκαλύπτω την ιστορία της – οπότε, αν έχετε σκοπό να την δείτε -και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το κάνετε-, μην προχωρήσετε.

Ας ξεκινήσω με την υπόθεση της ταινίας, για να καταλάβετε όσοι δεν ξέρετε για τι πράγμα μιλάω. Αντιγράφω από τον δικτυακό τόπο:

Ο πατέρας, η μητέρα και τα τρία τους παιδιά ζουν σε μια μονοκατοικία έξω από την πόλη. Γύρω από το σπίτι υπάρχει ένας ψηλός φράχτης. Τα παιδιά δεν έχουν φύγει ποτέ από το σπίτι. Διαπαιδαγωγούνται, ψυχαγωγούνται, βαριούνται και αθλούνται έτσι όπως οι γονείς τους πιστεύουν ότι θα έπρεπε, χωρίς κανένα εξωτερικό ερέθισμα. Τα παιδιά επίσης πιστεύουν ότι τα αεροπλάνα που πετάνε πάνω από το σπίτι είναι παιχνίδια και ότι τα ζόμπι είναι μικρά κίτρινα λουλούδια. Ο μόνος άνθρωπος που μπαίνει μέσα στο σπίτι είναι η Χριστίνα, η οποία δουλέυει σαν φρουρός security στο εργοστάσιο του πατέρα. Ο πατέρας κανονίζει τις επισκέψεις της στο σπίτι με σκοπό να κατευνάζει τις σεξουαλικές ορμές του γιού. Όλη η οικογένεια, και ιδιαίτερα η μεγάλη κόρη, λατρεύει την Χριστίνα. Μια μέρα η Χριστίνα κάνει δώρο στην μεγάλη κόρη μια στέκα για τα μαλλιά ζητώντας της κάτι άλλο σε αντάλλαγμα.

Θέλω να διαβάσω την συνέχεια ▼

Πριν απο λίγες ημέρες ο Καρατζαφέρης δήλωνε μπροστά στο γυαλί οτι «Αν το κράτος ζητήσει απο τον αστυνομικό να φορέσει κουκούλα και να σπάσει βιτρίνες, ο αστυνομικός πρέπει να το κάνει». Στον old-boy διαβάζω πως ο Γιάννης Πολίτης τόνιζε οτι «Και για την 17Ν έλεγαν διάφορα, αλλά τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν κουμπουράδες που σκότωναν για λεφτά». Ο Μαρκογιαννάκης που πιάστηκε να ψεύδεται στο παρελθόν, επιστρέφει – και μάλιστα ως υπεύθυνος της αστυνομίας. Ο Σαμαράς που είχε δηλώσει οτι ο Μητσοτάκης είναι ο μακροβιότερος αρχιερέας της διαπλοκής, επιστρέφει ως υπουργός στο κόμμα που τον έχει επίτιμο πρόεδρο. Ο πυροβολημένος αστυνομικός είχε την συμπάθεια των παραθυροκένταυρων των ειδήσεων γιατί «μην το ξεχνάμε, ανήκει στην γενιά των επτακοσίων ευρώ». Ακόμα δεν υπάρχουν ειδήσεις απο τα επίσημα κανάλια που να αφορούν την καθαρίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα – σαν να μην υπάρχει. Τα ανεπίσημα, όπως το TVXS του Κούλογλου, που το ανέφερε εκτενώς, λογοκρίνονται. Ο Ολυμπιακός, εν μέσω γενοκτονίας κλήθηκε –και πήγε– να παίξει μπάσκετ στο Ισραήλ – προς τιμήν της η Λάρισα(;) δεν πήγε, και κινδυνεύει με τιμωρία.

Εχουν κάτι κοινό όλα αυτά, αλλά δεν μπορώ να διευκρινήσω τι ακριβώς.

Πιθανότατα διώχνουν το γκρί. Για να μείνει μόνο άσπρο, και μαύρο.

Υστερόγραφο ένα:

Υστερόγραφο δύο:

Το βρήκα σε comment στο video. Το διάβασα και μου ήρθε ένας κόμπος στο λαιμό. Το παραθέτω, μπας και πιάσει και εσάς:

και επειδη δεν εχουν εξαφανιστει μονο οι εισαγγελεις
και επειδη δεν ειναι μονο οι δημοσιογραφοι που παιζουν ασχημο παιχνιδι
αλλα επειδη και οι συγχρονοι διανοουμενοι εχουν σωπασει
και εχουν αφησει τους ανθρωπους μονους να αντιστεκονται
ας θυμηθουμε κατι που γραφτηκε πιο παλια

κι ας μπει αυτο καλα μες στο μυαλο μας
γιατι δεν μπορουμε να περιμενουμε απο τους αλλους τιποτα

«Ν’ αγαπά​ς την ευθύν​η.​
Να λες, εγώ μονάχ​ος μου θα σώσω τη Γη.
Αν δε σωθεί​,​ εγώ φταίω​.​ »

Νίκος​ Καζαν​τζάκη​ς,​ Ασκητ​ική

Σεβασμός μεγάλος σε αυτό το σχόλιο.

Το έγραψε η αλεπούδα, στο tvxs.

Ζούμε απίστευτα μαυρόασπρους καιρούς, αδέλφια.

Είναι κάτι που δεν έχω καταλάβει καλά στην υπόθεση Αϊβαλιώτη:

Θυμίζω τι είχε συμβεί:

Παύθηκε από τα καθήκοντα του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΛΑΟΣ ο Κ.Αϊβαλιώτης με απόφαση της ΚΟ του κόμματος. Προηγήθηκε η απόφαση του στρατολογικού γραφείου να τον κρίνει ανυπότακτο από το 1997.

Απο τότε

Υπήρχαν μάλιστα και …απειλές:

Τέλος ο ΛΑΟΣ προειδοποιεί, ότι «σε λίγες μέρες, θα υπάρξουν και νεώτερα για στελέχη της ΝΔ που δεν πήγαν στον στρατό αλλά περιέργως οι φάκελοί τους ποτέ δεν απασχόλησαν την αρμόδια υπηρεσία».

Σήμερα, η υπόθεση έλαβε τέλος:

Απορρίφθηκε τελικά κατά την επαναληπτική ονομαστική ψηφοφορία το αίτημα άρσης ασυλίας του βουλευτή του ΛΑΟΣ, Κώστα Αϊβαλιώτη. Από τους 184 βουλευτές που ήταν παρόντες, οι 152 καταψήφισαν το αίτημα, οι 22 το υπερψήφισαν ενώ 10 βουλευτές ψήφισαν λευκό.

Γιατί όμως δεν προχώρησε η άρση του βουλευτικού ασύλου;

Πριν την ψηφοφορία ο κ. Αϊβαλιώτης μοίρασε στους βουλευτές έγγραφο της εισαγγελίας του Στρατοδικείου Αθηνών, με ημερομηνία της 14ης Οκτωβρίου, θέλοντας μα αποδείξει πως η ανυποταξία του, για την οποία κατηγορείται από το 1997, είναι άκυρη.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο βουλευτής μοίρασε χαρτιά που αποδεικνύουν την «αθωώτητά του» στους βουλευτές – αλλά οι βουλευτές, σε αυτήν την διαδικασία, δεν κρίνουν το σωστό ή λάθος της κατηγορίας, δεν είναι δικαστές, κρίνουν μόνο αν η δίωξη γίνεται για πολιτικούς λόγους, σωστά;

Αφού λοιπόν ο βουλευτής -λέει ότι- είχε δίκιο, γιατί να μην γίνει η δίκη να αθωωθεί ο άνθρωπος να τελειώνουμε;

Μπορεί όμως και η άγνοιά μου να με οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα – αν είναι έτσι, βοηθήστε με να καταλάβω…

Κατ’ αρχάς, όπως πάντα, η είδηση:

Αναβαθμίζεται σε κακούργημα και θα τιμωρείται με κάθειρξη μέχρι και 10 χρόνια το αδίκημα της παραβίασης του απορρήτου τηλεφωνικών ή προφορικών συνδιαλέξεων και της ιδιωτικής ζωής τρίτων με κρυφές κάμερες, αλλά και της χρήσης των προϊόντων υποκλοπής. Σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση, η ρύθμιση με την οποία τροποποιείται το άρθρο 370Α του Ποινικού Κώδικα κρίθηκε αναγκαία «ενόψει της γενικευμένης, διαρκώς εξαπλούμενης και χωρίς όρια απόκτησης και χρήσης των αθέμιτων μαγνητοφωνήσεων ή μαγνητοσκοπήσεων μέσω της δημοσιοποίησής τους στα ΜΜΕ, που έχει οδηγήσει στην κατάργηση της ιδιωτικής ζωής».

Ποιά η θέση μας;

Απο την μία, δεχόμαστε οτι κάθε καταγραφή είναι παράνομη, και οτι το ιδιωτικό είναι πιο σημαντικό απο το δημόσιο. Απο την άλλη, δεχόμαστε οτι κάθε παρανομία θα τιμωρηθεί ποιο εύκολα (ή και μόνο) εάν αποδειχθεί με την καταγραφή.

Απο την μία, η ιδιωτική ζωή. Απο την άλλη, η δικαιοσύνη.

Αναρωτήθηκα που είναι το λάθος και βρίσκω μια τόσο σημαντική υπόθεση να με δυσκολεύει. Γιατί, και οι δύο παράμετροι είναι όχι μόνο σημαντικοί, αλλά και ακλόνητοι.

Αρνούμαι να έχω έλλειψη ιδιωτικής ζωής, αρνούμαι όμως και να μην έχω δικαιοσύνη.

Απο την μία, θεωρώ οτι είναι μία εξαιρετική αρχή για να κατέβουν οι κάμερες παρακολούθησης, να σταματήσει η καταγραφή των email μας, να μην μου ακούει το κινητό η κάθε vodafone, να μην διαπομπεύεται δημόσια ο κάθε Ζαχόπουλος ή Κορκολής (λανθασμένο το παράδειγμα, υπήρχε παρανομία εδώ)- αλλά θα κλείσει ο Ευαγγελάτος (που μας έμαθε τόσα πολλά στις εκπομπές του).

Απο την άλλη, θα ήθελα να οδηγήσω την baby sitter που μου πλακώνει το παιδί, τον σιχαμένο που παραδέχεται οτι βάζει χαλασμένο προϊόν μαζί με το καλό και μου το ξαναπουλάει, τον παπά που σουφρώνει το παγκάρι των φτωχών και όλους αυτούς που καταγράφονται να παρανομούν, στην δικαιοσύνη.

Απο την μία, προστατεύονται οι αθώοι. Απο την άλλη, προστατεύονται οι ένοχοι.

Εδώ σας θέλω αδέλφια. Στα δύσκολα κάνουμε χαρακτήρα. Γνώμες;

.
.
Φωτό

Εχθές η μουτσούνα μου ήταν (φαρδιά – πλατιά) στην ΕΤ1. Κακό timing, εγώ να μην το ξέρω και να είμαι και μακρυά απο υπολογιστή – όσοι το είδαν, το είδαν.

Έτσι και αλλιώς, για αυτά που ξέρετε μιλούσα, για το ask2use. Περυσινά, ξινά σταφύλια 🙂

(αν μπορέσω να βρω το video σε αρχείο, θα το ανεβάσω εκεί)

Αφού όμως (ψιλο)αποκαλύφθηκα, επαναφέρω το παλαιότερο post για να αποκαλυφθείτε και εσείς.

Το link είναι: http://illustmaker.abi-station.com/index_en.shtml

Χρησιμοποιείστε τις επιλογές επάνω αριστερά, και αποτυπωθείτε 🙂

Ύστερα, αν γουστάρετε, το στέλνετε σε ένα email στο arkoudos στο gmail τελεια com, και εγώ το ανεβάζω μαζί με το link του blog σας (αν μου βάλετε).

Φυσικά δε απευθύνεται μόνο σε bloggers, αλλά σε οποιον γουστάρει. Επίσης, αν έχει την έστω και την μισή απο την προηγούμενη συμμετοχή, θα το κρατήσω μόνιμη στήλη για να το εμπλουτίζουμε με νέα μέλη.

θα χαρώ να σας δώ… 🙂

Δέσποινα!
Δέσποινα


Νά ‘μαι κι εγώ. Χμμ θα έλεγα ότι μου μοιάζει.Ειδικά στη μακαρονάδα που αγαπώ 😉
Ευχαριστούμε.

http://despinak.wordpress.com/
Theo double!
Theo double