Πιστεύω ειλικρινά στον άνθρωπο. Στις καλές προθέσεις του. Καμιά φορά μάλιστα, σε βαθμό παρεξήγησης, θεωρώ ότι όλοι το καλό θέλουν, απλώς με άλλον τρόπο ο καθένας.

Κάπως έτσι ξεκινάω να αντιμετωπίσω την ηρωίδα του σημερινού μου post.

Το όνομά της είναι Ελεονώρα Ζουγανέλη. Τραγουδίστρια με καλή φωνη θεωρώ, μου ήταν παντελώς άγνωστη, μέχρι που συμμετείχε σε ένα μυστήριο κοινωνικό πείραμα:

Βάλθηκε να αποδείξει ότι είμαστε ζώα.

Η Ζουγανέλη είναι τραγουδίστρια. Ναι; Ναι. Έβγαλε και έναν δίσκο πρόσφατα. Ναι; Ναι. Το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου λέγεται «Αττική Οδός».

Και είναι, με διαφορά, το πιο γελοίο τραγούδι που έχω ακούσει.

Ωραία, μπορεί να μην είναι το πιο γελοίο τραγούδι που έχω ακούσει, αλλά είναι σίγουρα το πιο γελοίο τραγούδι που έχω ακούσει να ξεφεύγει από τα Παρατράγουδα της Πάνια, ή την άλλη την γελοία εκπομπή στο extra.

Και εν πάσει περιπτώσει, είναι το πιο γελοίο τραγούδι που έχω ακούσει τόσες φορές, από τόσους «σοβαρούς» σταθμούς, κανάλια και μεταδόσεις.

Σας αφήνω να το απολαύσετε στην ίδια σκηνή που το πρωτάκουσα. Ενδιαφέρον έχουν και οι εκφράσεις και τα σχόλια των παρεβρισκομένων.

(να αφήσουμε στην άκρη γιατί ως σοβαρός άνθρωπος έβλεπα Dancing with the stars show. Θα το πιάσουμε άλλη φορά)

Αυτό είναι.

Τώρα, θεωρώ τον εαυτό μου σκεπτόμενο άνθρωπο, αλλά όχι ιδιαίτερα έξυπνο. Όπερ, υπάρχουν σίγουρα πολλοί πολύ πιο έξυπνοι άνθρωποι απο μένα. Επειδή είναι τόσοι πολλοί, σίγουρα κάποιοι εξ’ αυτών δουλεύουν δίπλα στην Ζουγανέλη. Μερικοί, πιθανότατα είχαν συμμετοχή στην κατασκευή του τραγουδιού.

Επειδή δεν είναι ηλίθιοι, όταν το τραγούδι άρχισε να λέει για βίδες που συγκρατούν τα δάκρυα, πρέπει να το ‘πιασαν το υπονοούμενο ότι δεν είναι τραγούδι, είναι παρατράγουδο. Πρέπει δηλαδή να κατάλαβαν οτι καλός ο Παπαδόπουλος και η Μπαλτζή, αλλά κάποια πράγματα γράφθηκαν σε χαρτοπετσέτες (και στις χαρτοπετσέτες έχουν γραφθεί και περίφημα πράγματα / αλλά αυτό δεν είναι ένα από αυτά)

Όσο βλάκας και να είσαι, το πιάνεις το νόημα.

Έναν δύο μήνες μετά, κάθε φορά που ακούω την λέξη Ζουγανέλη στο ραδιόφωνο, την τηλεόραση, τα μίντια, ακολουθεί η Αττική Οδός.

Κάτι πάει στραβά σ’ αυτήν την εικόνα. Εξυπνοι άνθρωποι να προωθούν αυτό το άθλιο πράγμα; τι προσπαθούν να αποδείξουν;

Κάντε μία προσπάθεια μαζί μου να καταλάβουμε.

Ενα, το τραγούδι είναι τελικά καλό. Είμαι ένας βλάκας και μισός που δεν ξέρει από μουσική, αλλά αυτό το τραγούδι θα έκανε και σκύλο να κλαψει. Δεν έχει ούτε ένα νόημα σε στίχους, σε μουσική μπορεί να είναι πιασάρικο – αλλά το νυχτικό που φοράει η ηρωίδα οδηγώντας στην αττική οδό σε κάνει να ντρέπεσαι να το τραγουδίσεις ανοιχτά. Πιασάρικο που το μουρμουράς λοιπόν δεν έχει πετύχει τον σκοπό του.

Δύο, παραδεχόμαστε ότι δεν είναι καλό, αλλά είναι το καλύτερο δυνατόν για να προωθηθεί ο δίσκος. Εδώ, θέλω να θέσω μια προσωπική οπτική. Αν είχα οποιαδήποτε συμμετοχή στην κατασκευή του δίσκου, και έβγαινε δίσκος με τέτοιο τραγούδι εν αγνοία μου (γιατί μόνο εν αγνοία μου θα μπορούσε να βγει) θα απέσυρα άμεσα όλους τους δίσκους, θα πλήρωνα αποζημίωση αυτούς που το έχουν αγοράσει, και θα τους έκαιγα σε δημόσια θέα. Αφου τους είχα πατήσει με μία μπουλτόζα. Αυτομαστιγώνοντας τον εαυτό μου. Με καρφία.

Τρία, δεν το ξέρουμε ότι το τραγούδι είναι μάπα. Όπου και να έχω δει αναφορά στο τραγούδι, απο κάτω υπάρχουν σχόλια που λένε «μαζεύτε το». Όχι «καλό είναι μωρέ, δεν βαριέσαι» αλλά «μαζεύτε αυτό το σίχαμα πονέσαν τ’ αυτιά μου». Οπότε, ως δικαιολογία δεν στέκει.

Τέσσερα, και ο λόγος που κάθομαι σαν μαλάκας να ασχοληθώ με αυτό το τραγούδι: Το τραγούδι είναι μάπα, το ξέρουμε, αλλά εσείς θα το ακούσετε.

Γιατί το λέμε εμείς.

Εκεί, όμως ξεπερνάμε την πλάκα. Εκεί υπάρχει η προσβολή.

Αφού πρόκειται για έξυπνους ανθρώπους, ότι λανσάρουν τέτοιο τραγούδι με προσβάλει. Με προσβάλει σαν να μου έδιναν να φάω σάπιο κρέας, ή μουχλιασμένο γάλα λέγοντάς μου «εμείς ξέρουμε για σένα». Και αν όσο αντιστέκομαι, τόσο περισσότερο μου το σερβίρουν, τόσο περισσότερο με προσβάλλουν.

Στην αρχή γέλαγα, αλλά με την επιμονή τους έχω θυμώσει σοβαρά.

Όχι ότι δεν το ήξερα, ή ότι δεν το φανταζόμουν, αλλά όσο και να πληρώνονται κάποιοι άνθρωποι για να προωθούν (αναφέρομαι σε δημοσιογράφους, παρουσιαστές, ιδιοκτήτες σταθμών, κλπ) αυτό το πράγμα, επειδή ακριβώς είναι γελοίο, γίνεται πιο εκνευριστικό.

~

Τούτο το blog το έχω φτιάξει για να μιλάω εξ ονόματί μου. Να μην λέει κανείς άλλος για λογαριασμό μου τι ψηφίζω ή τι εννοώ όταν ψηφίζω, τι αγοράζω ή τι εννοώ όταν αγοράζω, τι θέλω ή τι εννοώ όταν θέλω αυτό που θέλω.

Οι image makers αυτού του ντουνιά την πάτησαν, γιατί δεν μπορούν να μιλήσουν για λογαριασμό μου.

Όσες φορές λοιπόν και να με μπουκώσετε με αυτό το τραγούδι, επειδή έχω blog, και δική μου σκέψη, δεν θα με πείσετε ότι είναι καλό. Πρόκειται για ένα αισθητικά άσχημο τραγούδι, και με προσβάλει κάθε φορά που μου το πλασάρετε.

Υ.Γ. Μου ψιθύρισαν ότι ο πατέρας Γιάννης Ζουγανέλης διακωμωδεί το τραγούδι της κόρης του σε σκετς.

Αν ισχύει, τότε ένα μεγάλο μπράβο στον Γιάννη, ένα μεγάλο μπράβο στην Ελεονώρα αν μιλιέται ακόμα με τον πατέρα της – αλλά κρατάω ότι το τραγούδι είναι τόσο χάλια που δουλεύονται ακόμα και μεταξύ τους. Και, το πιο σημαντικό, συνεχίζουν να δουλεύουν και εμάς.

Υ.Γ. Δύο: Επειδή δεν είμαι ιδιαίτερα έξυπνος άνθρωπος, και δεν γράφω με ιδιαίτερα έξυπνο τρόπο, καμιά φορά δεν τα καταλαβαίνουν όλοι. Για να το κάνω λοιπόν κατανοητό, με τα καθίκια που επιμένουν να πλασάρουν αυτό το έκτρωμα είμαι θυμωμένος. Με την Ζουγανέλη δεν είμαι θυμωμένος, είμαι, απλώς, απογοητευμένος. Αλλά νέα είναι, έχει χρόνο να επιδιορθώσει αυτή την σχεδόν ανεπανόρθωτη ζημιά στην καριέρα και στην πορεία της.

Υ.Γ. Τρία: Κρατήστε την σοβαρή πιθανότητα να είμαι ένας άμουσος μαλάκας. Αν σας αρέσει το τραγούδι, κανένας μαλάκας δεν θα έπρεπε να σας πει ότι είναι βλακεία: δικαιούται να πει μόνο ότι το θεωρεί, ο ίδιος, βλακεία. Προσωπική η γνώμη μου, όχι παγκόσμιο θέσφατο. Μη τρελαθούμε κιόλας.

Για όσους δεν το έχουν ακούσει…

Να μ’ αγαπάς,
Τρίφωνο

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά
γιατί μου πήρε πολλά το εφτά
εκτός κι αν είπα εγώ το έλα σ’ όλα αυτά

Μακάρι να ‘ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό
να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό
Στα μαξιλάρια και στο χαλί να ξεχαστώ να μου λες πολύ
Κι ας κάνει ο φόβος κι άλλη τρύπα στο νερό

Να περπατάμε χέρι-χέρι ως το πρωί
Του τραμ οι ράγες κάτι ξέρουν δεν μπορεί
Τα χρόνια φεύγουν, γοργά περνούν
και με αναμνήσεις μετά γυρνούν
Μικρά τα ονόματα που όλα τα χωρούν

Να μ’ αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά (τα λάθη μου όλα)
Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά (μ΄αρέσουν όλα)
Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός
Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός

Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός
Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός

Να μου μιλάς μεσημέρι, βράδυ και πρωί (να με φιλάς)
Στα ξαφνικά, στο μικρό μπλακ άουτ της Δ.Ε.Η. (ως το πρωΐ)
Και μέχρι να ‘ρθει ξανά το φως, αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός
θα δει ν’ ανοίγουμε μια πόρτα στη ζωή

Να μ’ αγαπάς εαυτέ μου σ’ έψαχνα παντού
Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου δίναν ραντεβού
Απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά
κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού

Απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά
κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειναι γιορτή, πρωτοχρονιά
Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί σ’ ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί

Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί σ’ ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί…

Απο τους Τρίφωνο

Τους θυμάστε τους O.P.A.;

Που να σας τα λεω... αυτή είναι μία κασσέτα...Αν ναι, θα καταλάβετε την σύγχισή μου: είχα την κασσέτα πρωτότυπη (το φαντάζεστε οτι σε λίγο θα υπάρχουν παιδιά που δεν θα έχουν δει πως είναι μία κασσέτα; και για μας ήταν τρομερή ανακάλυψη μετά τον δίσκο; γ** τα νιάτα μου γ***;)

Επανέρχομαι. Είχα την κασσέτα πρωτότυπη, αλλά σε μία εκρηξη ευφυΐας την καταχώνιασα στο μοναδικό μέρος που δεν θα την βρω ποτέ.

(Δεν ξέρω που είναι αυτό. Αν ήξερα, θα την είχα βρει)

Έτσι, δεν έχω τα τραγούδια. Προσπάθησα να αγοράσω cd – αλλά όχι μόνο δεν βρήκα πουθενά, αλλά κανείς δεν μπορεί να μου πει με σιγουριά οτι υπάρχουν σε cd.

Ρώτησα φίλους και γνωστούς που κοκορεύονται για επτα δισεκατομμύρια τραγούδια που έχουν σε οχτώ κόμμα πέντε τεραμπάϊτ δίσκων – αλλά αυτός ο δίσκος, είναι άφαντος. Πφ. Σιγά τους σκληρούς ρε παλικάρι :).

Βρήκαν βέβαια δύο τρία απο αυτά, (Αΐντε, εντάξει, μες τα δυό της μάτια, opa power) – αλλά λείπουν τα αυθεντικά (Σώστε την φλόγα, σάρκα και αίμα, κλπ)

Το μόνο που μένει, είναι να αποτανθώ στο φανατικό κοινό μου και να ρωτήσω:

Εχει κανείς τα τραγούδια των OPA σε mp3; Αν ναι…

Ετσι ρε παιδιά. For old time sake 🙂

 

Η Ελεάνα θέλει να πηγαίνουμε εκδρομές. Εγώ, πάλι, είμαι σπιτόγατος.

Εχθές, πέφτω στο blog http://freedomisland.wordpress.com – μου έχουν στείλει email για το ask2use.

Μόλις έχω ακούσει την Ελληνοφρένεια, και ένα τραγουδάκι μου τρώει τα μυαλά 🙂

Και τι βρίσκω εκεί; Ααααακριβώς.

Να της αφιερώσω λοιπόν της Ελεάνας, αυτό το τραγουδάκι, σε τρεις version:

Ενα, το πρωτότυπο:

Κρατήστε την μουσική απο αυτό.

Δύο, την ελληνική -πιο ερασιτεχνική αλλά υπέροχη (πολύ καλύτερη απο το πρωτότυπο)- διασκευή απο την Dogmother:

Τρία, η Άλκιστης (απο το blog των δύο κοριτσιών in love 🙂 )

http://freedomisland.wordpress.com/2007/12/18/hawaii/ (με στίχους, και απόλα) 🙂

Εγώ, να μην τραγουδήσω το «(δεν) πίνω μπάφους και παίζω pro?» 😀

Η ιδιοσυγκρασία, η αυθεντικότητα και ο τρόπος σκέψης του Νότη Σφακιανάκη σε κάνουν είτε να τον μισείς, είτε να τον χαίρεσαι.

Εγώ, συχνά, τον χαίρομαι.

Αναγνώστρια απο Τρίκαλα αναρωτιέται αν έχω το τραγούδι Πυρρίχιος απο τον δίσκο «Η ενδεκάτη εντολή» της Νανάς Μούσχουρη.

Η ίδια θα το αγόραζε ακόμα και σε δίσκο, αν το έβρισκε εκεί, αλλά δυστυχώς δεν το βρίσκει, και ο χρόνος είναι λίγος.

Και εγώ, δυστυχώς, δεν το έχω.

Αλλά δεν εγκαταλείπω τα όπλα: λέω τόσους καλούς αναγνώστες έχω, τόσες χάρες τους έχω κάνει, δεν μπορεί, κάποιος θα το έχει να εξυπηρετήσουμε την κατάσταση (μια εργασία κάνει η κοπέλα).

Ε; ε; φανταστικοί αναγνώστες μου;

Στους «Απαράδεκτους» η τηλεόραση χρωστά τις ελάχιστες στιγμές που άρχισα να πιστεύω οτι μπορούσε να έχει το χαζοκούτι χαβαλέ.

Καρφωμένο στο μυαλό μου, το τραγούδι του Μπονάτσου που άκουσα μόλις δύο φορές – μία live και μία σε επανάληψη (και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, γιατί είναι ζήτημα να έχω δει το ένα δέκατο των επεισοδείων).

Όλως τυχαίως, μου ξαναήρθε στο μυαλό τώρα.

Αυτό που έκανα λοιπόν ήταν να το ψάξω στο YouTube. Και, ως εκ θαύματος, το βρήκα.

Σε δύο εκδόσεις μάλιστα.

Η μία, είχε φωνή στην αρχή, αλλά δεν ήταν ολόκληρο το κομμάτι – η άλλη δεν είχε την πρώτη στροφή στην αρχή.

Ιδού:

http://www.youtube.com/watch?v=UqjHjLYhKCk

http://www.youtube.com/watch?v=ekUezj5hpHM

Αυτό που έκανα λοιπόν ήταν:

Το κατέβασα,

Το μετέτρεψα,

Το διόρθωσα.

Προς ικανοποίηση όλων, στην διάθεσή σας….

Για τον elfako λοιπόν, και για τους άλλους, ιδού και οι στίχοι (ολοκληρωμένη δουλειά, δεν μπορείτε να πείτε…

Εγώ που αλλάζω μορφή
κι από στιγμή σε στιγμή
θα χαθώ
από προσώπου της γης,
στην κόψη μια αστραπής,
μια μέρα θα εξαφανιστώ
από την νύχτα μεθάω και στο σκοτάδι γελάω,
βάζω μια μάσκα από φως και ξεχνώ
ο κόσμος λέει πολλά,
και όταν με κρίνει σκληρά,
η απάντηση μου είναι:

υπάρχεις μόνο εσύ,
δυο φίλοι και η μουσική,
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί,
σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω

Ανακατεύω μπογιές,
τραβάω ευθείες γραμμές
με το νου
φιλοσοφίες ακούς από ανθρώπους κουτούς που εμένα δε με πείθουν
υπάρχεις μόνο εσύ,
δυο φίλοι και η μουσική,
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί,
σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω,
άκουσέ με

Σ’ ένα ακρογιάλι στάσου
και αν ένα αστέρι πέσει
πιάστο
αυτό που θέλεις
πέστο
όλα μπορούν να συμβούν
κάθε λεπτό θα ζήσω
σαν να ήταν πες το τελευταίο
ο χρόνος κάνει κύκλους
και οι στιγμές του του κυλούν
το μέλλον τώρα βλέπω
και οι τρομπέτες ηχούν
με τα φτερά μου πετάω

Εγώ που αλλάζω μορφή
και από στιγμή σε στιγμή
θα χαθώ
από την νύχτα μεθάω και στο σκοτάδι γελάω,
στο φεγγάρι λέω:
υπάρχεις μόνο εσύ,
δυο φίλοι και η μουσική,
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί,
σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω,
κοίταξέ με

Στο τρέχον τεύχος (Μάϊος 2007) του περιοδικού δίφωνο υπάρχει cd με 12 κομμάτια απο τα καλύτερα των Active Member.

Μπορείτε, αν θέλετε, να τα ακούσετε και online.

Μην χάσετε αυτήν την ευκαιρία.

Περισσότερα εδώ.

Γιατι το hip-hop (μπορεί να) είναι και ποίηση.

Ο σεβασμός μου, στην διάθεση του δημιουργού τέτοιων τραγουδιών.

Υ.Γ. Μην ξεχνάμε και τον Νικήτα Κλιντ, πρώην μέλος των Active Member