Συγκεντρώνω εδώ μία σκέψη που μοιράστηκα στο twitter. Αφορμή, μία offline συζήτηση για τις αντιδράσεις της κυβέρνησης – και τους δικούς μου, ομολογώ, κοινωνικους αυτοματισμούς – μπορείτε να βρείτε την πρωτότυπη κουβέντα εδω.

Για το θέμα των υποκλοπών λοιπόν γράφουν ήδη μακροσκελή ρεπορτάζ, *επώνυμα*, με υπογραφές η εφημερίδες Ντοκουμέντο, Τα Νέα, Το Βήμα, Καθημερινή, Δημοκρατία, Εφημερίδα των Συντακτών, το inside story, το Reporters United μεταξύ άλλων, όλα διαφορετικής γραμμής μεταξύ τους..

Το μόνο όμως, το μόνο που ακούμε ως απάντηση είναι το «πιστεύετε τον Κώστα Βαξεβάνη

Δεκάδες άρθρα, απόψεις, αποκαλύψεις, εδώ και μήνες, δεκάδες υπογραφές, δεκάδες λεπτομέρειες, στοιχεία, ανησυχητικές διαπιστώσεις, αλληλοτεκμηριώσεις…

…Το μόνο που ακούμε ως απάντηση είναι το «πιστεύετε τον Κώστα Βαξεβάνη;»

Και όλα αυτά, όχι από τους μηχανισμούς μόνο, ανώνυμους και επώνυμους, που διευκολύντονται από μία τέτοια κατάσταση παρακολουθήσεων, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο – αλλά κυρίως, και αυτό που είναι το πιο τρομακτικό, ακόμα και επίσημα, από την ίδια την κυβέρνησή μας:

Το μόνο που ακούμε ως απάντηση είναι το «πιστεύετε τον Κώστα Βαξεβάνη;»

~

Είναι τρομερά εύκολο και η ίδια η απόγνωση άλλωστε μας οδηγεί εκεί, να πούμε «Όχι, δεν τον πιστεύουμε. Απαντήστε τότε λοιπόν κι εσείς στους υπόλοιπους, στο Βήμα, στα Νέα, στην Καθημερινή, στο Inside story, στην Εφημερίδα των Συντακτών».

Είναι εύκολο, είναι λογικό – αλλά είναι ταυτόχρονα πολύ προβληματικό.

Γιατί συμμετέχουμε -εκούσια ή ακούσια- σε μία ακύρωση που, όπως δείχνουν τα πράγματα δεν υπάρχει λόγος να αποδεχθούμε.

Τι πάει να πει «όχι» όταν όλα (όλα!) τα άλλα ρεπορτάζ, ταυτόχρονα, κινούνται στις ίδιες αποκαλύψεις; Γιατί «Όχι» αλλά «Απαντήστε στους άλλους» – που λένε όμως ακριβώς τα ίδια;

Δεν έχω, και δεν πρόκειται – ελπίζω- να θεοποιήσω ποτέ κανέναν – πολύ περισσότερο, στον χώρο της δημοσιογραφίας. Όλοι κρίνονται. Όλοι. Μ’ αυτά που γράφουν, μ’ αυτά που δεν γράφουν, με τον τρόπο που τα γράφουν – όλα. Αλλά θέλει προσπάθεια να μην την πατήσω και γω, και να ακυρώσω ένα έργο, συμβαδίζοντας σχεδόν εκβιαζόμενος να συμμετέχω σε μία (ακόμα) δολοφονία χαρακτήρα, ενόσω όλοι οι υπόλοιποι στην δημοσιογραφία ποιούν την νήσσαν – μέχρι να τους αφορά κι αυτούς κάποια στιγμή (βλεπε Παπαχελάς).

«Όχι, απαντήστε στους άλλους»; Γιατί; Όλοι τα ίδια λένε. Γιατί;

Η κυβέρνηση μοιάζει να έχει αποφασίσει να λειτουργήσει με κάποια παβλοφικά ένστικτα που φαίνονται να απευθύνονται αποκλειστικά στο κοινό της -μα, σας διαβεβαιώ, μας μολύνουν εξίσου όλους.

Γιατί αύριο,αν «όλα πάνε καλά», ελπίζουν να μείνει μόνο το Ντοκουμέντο κι η Εφημερίδα των Συντακτών να τα γράφουν, μόνο οι Reporters United και το Inside Story να ψάχνουν, μόνο ο
Θανάσης Κουκάκης να φωνάζει.

Και τότε, που θα έχουμε πει εμείς «όχι, δεν τους πιστεύουμε, απαντήστε στους άλλους», αν, αν τελικά κάποια στιγμή δεν έχουν μείνει άλλοι, θα μείνουμε ακούγοντας το υποτιμητικό

«…πιστεύετε τον Κώστα Βαξεβάνη;»

και όλα θα τελειώσουν εκεί, όπως άρχισαν.

~

Διαβάστε επίσης μία παλαιότερη σκέψη μου: Όταν θα κλείσουν τα τηλέφωνα

Μόλις διάβασα στο βούλευμα που ολοκληρώνει την έρευνα για την υπόθεση Novartis, πως ο Μανιαδάκης πήγε, όντως, και κατήγγειλε επίσημα στην εισαγγελία του 8ου ορόφου της ΓΑΔΑ, και όχι απλώς μιλώντας εμπιστευτικά στον Κώστα Βαξεβάνη, ότι ο Στουρνάρας μαζί με άλλα δύο πρόσωπα του είπε πως όχι μόνο ήξεραν πως είναι προστατευόμενος μαρτυρας, μα τον απείλησε πως όταν θα έρθουν συγκεκριμένοι άνθρωποι στην εξουσία, θα τσακίσουν μάρτυρες και εισαγγελείς – ξεκαθάρισε κάτι πολύ σημαντικό μέσα μου: Δεν υπάρχει ένα σκάνδαλο Novartis. Υπάρχουν δύο. Και είναι τρομερά λάθος να μην τα ξεχωρίζουμε.

Ας δούμε κατ’ αρχάς τι λέει το απόσπασμα:

«[…] με την […] αναφορά των εισαγγελέων προς τον Διευθύνοντα την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών και […] όμοια αναφορά προς τους Αντιεισαγγελείς του Αρείου Πάγου περι τον Οκτώβριο ή Νοέμβριο του 2018 ο Ν. Μαναδιάκης κατά την διάρκεια των καταθέσεών του ως ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΜΕΝΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ στην υπόθεση Novartis εμφανίστηκε στον 8 όροφο του κτιρίου της ΓΑΔΑ όπου βρίσκεται το Τμήμα Προστασίας Μαρτύρων και όπου λαμβάνονταν οι μαρτυρικές καταθέσεις ενώπιον των εισαγγελέων και τους γνωστοποίησε ότι ΤΟΝ ΚΑΛΕΣΕ στο γραφείο του ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ κάποιο μεσημέρι ο κ. Στουρνάρας για φαγητό και εκεί του είπε ότι ΓΝΩΡΙΖΕΙ ότι αυτός (ο Μανιαδάκης) ήταν ένας από τους προστατευόμενους μάρτυρες και ότι όταν αλλάξει η κυβέρνηση, ο ίδιος (Στουρνάρας) μαζί με ΔΥΟ ΑΚΟΜΗ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΕΥΝΩΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ είχαν αποφασίσει να «τσακίσουν» τόσο ΤΟΥΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ, όσο ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ. Επίσης τους είπε ότι ο κ. Στουρνάρας ΤΟΥ ΕΣΤΕΛΝΕ ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ. Εκείνοι τον προέτρεψαν να κάνει σχετική καταγγελία, πλην όμως, στην περίπτωση αυτή ΘΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΤΑΝ Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ του.”

Το απόσπασμα από το πόρισμα που βρήκα εδώ, τα κεφαλαία, ως επισημάνσεις (ή ως κραυγές, αν προτιμάτε, δικά μου).

Θεωρώ πως γεννιούνται, αυτονόητα, δύο σημαντικά ερωτήματα:

Ένα: εκ των υστέρων, οι απειλές που καταγγέλλονται, βγήκαν σωστές; Όταν είχε καταγγελθεί, προφανώς τίποτα από αυτά δεν είχε συμβεί. Τώρα όμως έχει περάσει ο καιρός, μπορούμε να διακρίνουμε αν ήταν λογικό που φοβήθηκε ο καταγγέλων: Απειλήθηκαν πράγματι οι μάρτυρες, οι εισαγγελείς (και οι ερευνητές δημοσιογράφοι) από πολιτικά πρόσωπα όταν, όντως, άλλαξε η κυβέρνηση όπως φέρεται πως απείλησε ο Στουρνάρας;

Δύο: Η καταγγελία Μανιαδάκη για την στάση Στουρνάρα δεν είναι στον δημοσιογράφο Βαξεβάνη, ειπωμένα εμπιστευτικά και δημοσιογραφικά – είναι επίσημα, με αρ. πρωτοκόλλου, στην εισαγγελία που ερευνά τους μάρτυρες, και δεν προχώρησε διότι (ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ) ο μάρτυρας θα έχανε το καθεστώς προστασίας του όπως τον ενημέρωσαν στην ΓΑΔΑ (ΞΑΝΑ: ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ). Τώρα λοιπόν, που δεν είναι πια λόγια και μαρτυρίες, δεν περιμένει κανείς να προστατευτεί ο Στουρνάρας από αυτήν την ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ, μηνύοντας τον Μανιαδάκη;

(κάπου να κρατήσουμε άλλο ένα ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να ενημερώνουν επίσημα τον προστατευόμενο μάρτυρα ότι δεν μπορούν να τον προστατέψουν απο καταγγελούμενες απειλές για την υπόθεση για την οποία καταθέτει διότι, αν το προχωρήσει… θα χάσει την ανωνυμία του. Αντιλαμβάνεστε από πόσα θα είχαμε γλυτώσει όλοι αν η εισαγγελία τότε έκανε το αυτονόητο;)

Αν όμως δεχθούμε πως ο Μανιαδάκης λέει την αλήθεια (μιλάει και για απειλητικά μηνύματα, αυτή είναι με πολλούς τρόπους καταγεγραμμένη πληροφορία, εύκολα αποδεικνύεται θεωρώ) τότε γίνεται σαφέστερο πως μας διαφεύγει κάτι πολύ, πολύ σημαντικό:

Δεν υπάρχει ένα σκάνδαλο Novartis. Υπάρχουν δύο εντελώς διακριτά, ξεχωριστά σκάνδαλα.

Ένα, φαίνεται πως ήταν η δράση της φαρμακευτικής εταιρείας.

Το δεύτερο όμως φαίνεται πως είναι η πολιτική, δικαστική και δημοσιογραφική διαχείρισή του όταν αποκαλύφθηκε.

Ούτε ίδια, ούτε καν εξίσου επικίνδυνα.

Το ξεχνάμε, το θεωρούμε μία συνέχεια, ένα αναμενόμενο αποτέλεσμα, μία αυτονόητη διαδικασία – μα είναι τρομερά διαφορετικό, και αγνοώντας την ξεχωριστή βαρύτητά του, βάζουμε μία σημαντική τρικλοποδιά στον εαυτό μας.

Στο σκάνδαλο που ακολουθεί το σκάνδαλο Novartis εμπλέκονται κι άλλοι άνθρωποι, άλλες διαδικασίες, και κυρίως, τελείως άλλο κίνητρο: Δεν έχουμε ανθρώπους που μοιράζουν χρήματα πια. Η καταγγελία για Στουρνάρα αποδεικνύει κάτι πολύ σημαντικό: αν δεν υπάρχει χρήμα, για να πείσει κάποιους να συνεργαστούν, υπάρχουν ΑΠΕΙΛΕΣ, ΚΙΝΔΥΝΟΣ και ΦΟΒΟΣ.

Δεν μιλάμε πια για ανθρώπους που συμμετέχουν αυτοβούλως γιατί ήθελαν ένα αμάξι, ή μία βίλα ή μια πισίνα – δεν είναι η απληστία το κίνητρό τους: μιλάμε για ανθρώπους που θέλουν να σώσουν την ζωή τους. Και, όταν βλέπει κανείς να πεθαίνουν δημοσιογράφοι – είτε να δολοφονούνται με σφαίρες, είτε καίγονται στην Αττική Οδό -, να στραγγαλίζονται δημοσιογραφικά μαγαζιά με οικονομικούς και άλλους τρόπους, να παρακολουθούνται δημοσιογράφοι που, απλώς, γράφουν ενοχλητικά για το Μέγαρο Μαξίμου πράγματα, να αρπάζουν οι κυβερνήσεις υποθέσεις από τους εισαγγελείς που ελέγχουν τα πολιτικά μέλη που την απαρτίζουν (μεταξύ άλλων) και σε υψηλότατες θέσεις, να οδηγούν τους ίδιους τους δημοσιογράφους και τους εισαγγελείς που ερευνούν την υπόθεση στην δικαιοσύνη, όταν βλέπει ότι το συντριπτικά μεγάλο μέρος των ΜΜΕ κατεβάζει την πένα του και δεν ερευνά τίποτα από όλα αυτά – τότε, αυτές οι απειλές, είναι λογικό να τις παίρνουν όλοι πολύ, πολύ σοβαρά.

~

Στο σκάνδαλο Novartis φαίνεται πως μία φαρμακευτική θέλοντας να πολλαπλασιάσει τα κέρδη της, πλήρωσε κάποιους ανθρώπους σε καίριες θέσεις να περάσουν αποφάσεις που την ευνοούσαν. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, λεφτά άλλαξαν χέρια, συνειδήσεις κάμφθηκαν, ευθύνες μοιράστηκαν.

Σχεδόν μας έχει διαφύγει ότι το σκάνδαλο Novartis έχει τελειώσει αμετάκλητα εδώ και χρόνια.

Αυτό που μας έχει σίγουρα διαφύγει όμως θεωρώ είναι πως ένα νέο σκάνδαλο γεννήθηκε την επόμενη μέρα. Πως, καθώς φαίνεται, κάποιοι από τους εμπλεκόμενους για να σωθούν δεν άλλαξαν απλώς μία παράγραφο σε έναν νόμο, ή μία τιμή σε ένα προϊόν, μα έσπειραν τον φόβο, επηρέασαν την δικαιοσύνη, επηρέασαν την δημοσιογραφία (και ίσως να αποκαλυφθούν και χειρότερα αύριο).

Θα αντισταθώ στον πειρασμό, και θα αφήσω κάποιον άλλον να το ονομάσει. Έχει όμως ιδιαίτερη σημασία να το ονοματίσουμε, να το ξεχωρίσουμε, και, κυρίως να το αντιμετωπίσουμε με σοβαρότητα, θάρρος, αυτοκριτική και υπευθυνότητα.

Γιατί αυτό το σκάνδαλο συνεχίζεται ακόμη και σήμερα.

.

Συνηθίζω σε τούτο το blog όσο περισσότερο μπορώ να επικεντρώνω τις σκέψεις και την κριτική μου στην κυβέρνηση, καθώς η αντιπολίτευση δεν με κυβερνά, ούτε ορίζει την τύχη μου.

Αυτό, δεν σημαίνει ότι η αντιπολίτευση κάνει σωστά την δουλειά της – συνήθως το αντίθετο, απλώς αν ασχοληθώ μαζί της, στα λίγα ποστ που μπορώ να διαθέσω χρόνο και την ελάχιστη φαιά μου ουσία να γράψω, θα είναι εις βάρος μίας άλλης ανάρτησης, στην οποία μπορώ πιθανόν να φανώ χρησιμότερος σε έναν αναγνώστη, μοιραζόμενος την σκέψη μου για μία ενέργεια της κυβέρνησης (της εκάστοτε κυβέρνησης).

Σήμερα όμως, λέω να παρεκκλίνω λίγο της συνηθισμένης μου τακτικής, καθώς η ανάρτηση του αντιπροέδρου της ΝΔ Γεωργιάδη μου προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση:

Θυμίζω, ότι πρόκειται για τον αντιπρόεδρο της δεξιάς παράταξης, ενός κόμματος που θέλει να τοποθετείται στην φιλελεύθερη λογική της οικονομίας – άλλωστε και ο Γεωργιάδης αυτοπροσδιορίζεται ως «οικονομικά φιλελεύθερος» (και μόνο, καθώς σε όλους τους άλλους τομείς θα προσδιοριζόταν το λιγότερο ως συντηρητικός, αν όχι χειρότερα).

Τι δουλειά έχει όμως ένας φιλελεύθερος πολιτικός, και δη αντιπρόεδρος ενός κόμματος (που πιστεύω ότι θα φτάσει κοντά, αν όχι θα κερδίσει την εξουσία) να …διαφημίζει εν πολλοίς ένα ιδιωτικό κολέγιο;

Προσωπικά, διακρίνω μερικά προβλήματα:

Ένα εκ των οποίων είναι πως ο Γεωργιάδης είναι πολιτικός. Κάτω από ποιο πρίσμα αναρτά αυτό το κείμενο; Είναι διαφημιστικό; Είναι μία εξυπηρέτηση; Τι είδους εξυπηρέτηση επιλέγει (ακριβώς την ισχυρότερη στιγμή διαφημιστικά) για το κολλέγιο; Και ποια ανταλλάγματα θα δοθούν σε έναν (επιμένω, στο άμεσο μέλλον κυβερνητικό) ισχυρότατο, το δεύτερο τη τάξη στέλεχος;

Ένα δεύτερο έχει να κάνει με το κείμενο αυτό καθ’ εαυτό. Μου προκαλεί εξαιρετική εντύπωση η δήλωση ότι το κολέγιο «εξασφαλίζει εργασία σε κάθε απόφοιτό του». Ακόμα και αν είναι απλώς μία φιλική εξυπηρέτηση, αυτή η δήλωση δεν μπορεί να είναι αληθής – ένα κολέγιο με 100% εργαζόμενους αποφοίτους είναι οπωσδήποτε ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό στοιχείο. Για του λόγου το αληθές όμως, το ίδιο το BCA αναφέρεται σε 80% (κάτι που, αν δεν κάνω λάθος, επαναλαμβάνεται σχεδόν κάθε χρόνο, το 2015, το 2017 σταθερά στο 80%). Διαφημιστικά, τέτοιες υπερβολές μπορεί να λέγονται (αν και ακόμα και σ’ αυτό διαφωνώ έντονα) – αλλά από έναν αντιπρόεδρο (μελλοντικά πιθανόν κυβερνώντος κόμματος), νομίζω ότι είναι μία τουλάχιστον επικίνδυνη, και πάντως σίγουρα πιστεύω ψευδής δήλωση.

Ένα τρίτο, έχει να κάνει με τις παράλληλες εργασίες του αντιπροέδρου – μία εκ των οποίων, η Ελληνική Αγωγή (ένα «σχολείο» εκμάθησης αρχαίων ελληνικών) που, πριν από λίγο καιρό, ευχαρίστησε το BCA College για την εξυπηρέτησή του:

Προφανώς μία επιχείρηση μπορεί να βοηθάει μία άλλη. Και ένας πολιτικός μπορεί να έχει επιχειρήσεις (ή δεν μπορεί, δεν έχω καταλήξει ακόμα, κάθε σκέψη δεκτή). Όταν όμως υπάρχει απ’ ευθείας διαφήμιση πολιτικού σε μία επιχείρηση που βοήθησε την επιχείρησή του τότε αυτές οι «βοήθειες» οφείλουν να τίθενται σε ένα μικροσκόπιο για να βεβαιωθούμε ότι δεν υπάρχουν ανήθικες συναλλαγές.

Ένα τέταρτο, και ίσως το ενοχλητικό για μένα σ’ αυτήν την ιστορία είναι πως η ελεύθερη αγορά της ιδιωτικής εκπαίδευσης δέχεται πλήγμα όταν ένα συγκεκριμένο, φίλα προσκείμενο κολέγιο αποκτά τέτοια διαφήμιση (ο Γεωργιάδης έχει ισχυρότατο account με 207.000 συνδρομητές αυτήν την στιγμή). Ακόμα δηλαδή και αν δεν υπάρχει ψέμα, ή συναλλαγή μεταξύ επιχειρήσεων, ακόμα και αν δεν πρόκειται για κάποιας μορφής επί πληρωμή ή και με καλή πρόθεση διαφήμιση, αν αφαιρέσεις κάθε δικαιολογημένη ή μη ενόχληση – μένει το καθαρά φιλελεύθερο του πράγματος: Είναι θεμιτό, μία επιχείρηση – για οποιονδήποτε λόγο – να αποκτά τέτοιο προβάδισμα έναντι των ανταγωνιστών της από έναν τόσο λαοπρόβλητο πολιτικό, αντιπρόεδρο της κύριας αντιπολίτευσης; Δεν είναι ευθεία παρέμβαση ειδικά μία τέτοια στιγμή, μία τέτοια διαφήμιση στην εύρυθμη και πρωτίστως «ελεύθερη» λειτουργία της οικονομίας;

~

Δεν θέλω να μπερδέψω κανέναν: Όσοι έχουν διαβάσει έστω και μία φορά το blog μου αντιλαμβάνονται ότι ο Γεωργιάδης προφανώς δεν υπήρξε, ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξει πολιτική μου επιλογή. Ως εκ τούτου, οι σκέψεις μου πέφτουν στο κενό όσο αφορά την πολιτική κριτική του, καθώς δεν άλλαξαν ούτε πρόκειται να αλλάξουν ποτέ την θέση μου απέναντί του – τουναντίον. Οι ψηφοφόροι του είναι αρμόδιοι – όσο είναι αντιπολίτευση.

Ο φιλελευθερισμός από την άλλη, μου φαίνεται μία ενδιαφέρουσα θεωρία. Δεν λέω ότι στο οικονομικό σκέλος προτίθεμαι να την ακολουθήσω πιστά (αντιθέτως, στο κοινωνικό του σκέλος μου φαίνεται άξια προσοχής) – αλλά, τυγχάνει μίας κακής διαφήμισης από ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται φιλελεύθεροι (όπως πχ ο Τζήμερος) ενώ κάθε άλλο παρά αυτό είναι (τουλάχιστον, όπως είπα, κοινωνικά). Όταν σταματήσει να δέχεται εσωτερικά πλήγματα από κάκιστες αντίστοιχες αναφορές, θα έχει νόημα να τον συζητήσουμε σοβαρά – και να διαφωνήσουμε όπου χρειαστεί, ή ίσως να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα.

Αλλά για να γίνει αυτό, θα πρέπει πρώτα να αυτοπροστατευτεί, κάτι που μοιάζει όλο και περισσότερο απίθανο…

Υ.Γ.: Μερικές μέρες μετά την σύνταξη του άρθρου, διάβασα αυτό το πολύ ενδιαφέρον ποστ για τον φιλελευθερισμό: Εισαγωγή στην Φιλελεύθερη Κοινωνιολογία – Μανιφέστο». Αξίζει, πιστεύω, την ανάγνωση.

(Τούτο το κείμενο το γράφω παρέα με αυτό το τραγούδι. Αμα θες, βάλε να το ακούσουμε μαζί. Δεν πρόλαβα να το μοιραστώ μαζί της)

Έχουμε αποχαιρετίσει πολλούς εδώ μέσα. Περισσότερους από όσο αντέχουν τα στομάχια μου, άλλοτε γλυκά παιδιά, άλλοτε φιλαράκια, άλλοτε μαχητές – μου λείπουν ένας-ένας.

Συνήθως, όταν αφιερώνω ένα post σ’ αυτούς, το κάνω γιατί νιώθω ότι οφείλω να εξηγήσω πόσο τους σκεφτόμουν, τους σεβόμουν, τους αγαπούσα εγώ.

Για την @sesikar, περισσότερο θέλω να θυμάμαι πόσο με αγαπούσε εκείνη.

~

Στην ζωή – στην δική μου, δεν ξέρω για την δική σας – καμιά φορά, λυγίζεις. Άλλοτε για ανούσια πράγματα, άλλοτε για ουσιαστικά, άλλοτε απλώς κουράζεσαι, άλλοτε θυμώνεις – λυγίζεις. Εκείνη την ώρα, δεν είσαι ο καλύτερος σύμβουλος του εαυτού σου.

Καμιά φορά, αν είσαι τυχερός, θα βρεθεί δίπλα σου ένας άνθρωπος που σε αγαπάει. Που σε νοιάζεται. Που θα πετάξει μία κουβέντα σωστή, που θα κουμπώσει στην καρδιά σου, και θα σου δώσει μία επιπλέον ανάσα – εκείνη που χρειάζεσαι για να σηκωθείς.

Θα αφήσω τους υπόλοιπους γνωστούς της να πουν τι αποκόμισαν από την ζωή μαζί της, να πουν τι άνθρωπος ήταν, ανθρώπους που την νοιάστηκαν πολύ, που ήταν δίπλα της, ανθρώπους που είδαν τα καλά και τα άσχημά της, που μοιράστηκαν ένα τελευταίο ποτήρι μαζί της. Πολλοί ήταν περισσότερο τυχεροί από μένα, και την έζησαν από κοντά.

Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να μοιραστώ εγώ, δεν είναι πόσο την σεβόμουν ή πόσο την θαύμαζα – τουλάχιστον, ένα λιγότερο κρίμα έχω στην καρδιά μου, τα ήξερε καλά όλα αυτά. Είμαι τυχερός, τα ήξερε.

~

Δεν ξέρω αν είναι καλός επικήδειος αυτός, δεν έχω μάθει ακόμα να γράφω τίποτα άλλο για αυτούς που φεύγουν παρά μόνο εκείνο που νιώθω περισσότερο να πονά κάθε φορά στην καρδιά μου την ώρα που τους αποχαιρετώ:

«Ξέρω πόσο με αγαπούσες. Το εισέπραξα. Σ’ ευχαριστώ

~

Καλή δύναμη στην οικογένειά της, καλή αντοχή στους φίλους της.

Τα σχόλια κλειστά, δείξτε κατανόηση.

Ο π/θ της χώρας, -έστω και από τον προσωπικό του λογαριασμό- εκτοξεύει κατηγορίες κατά του πολιτικού του αντιπάλου στο twitter:

και είναι τόσο λάθος αυτό, με τόσο διαφορετικούς τρόπους, που προσπάθησα να «μαζέψω» την αντίδρασή μου σε 140 χαρακτήρες και ήταν αδύνατο.

~

Ασφαλώς, είναι ο πρωθυπουργός της χώρας. Αν πράγματι υπάρχουν παρατυπίες ή ακόμη και παρανομίες στον δημόσιο τομέα, είναι πράγματι δουλειά του και ευθύνη του να το βρει, και να το ξεκαθαρίσει. Συμφωνούμε.

Όμως, μέχρι στιγμής, η διαδικασία δεν έχει ολοκληρωθεί. Ήτοι, δεν ξέρουμε σίγουρα αν είναι όντως σκάνδαλο η Novartis (μπορεί να είναι, δεν διαφωνώ – αλλά αυτήν την στιγμή δεν το ξέρουμε σίγουρα) ή η αντιστοίχως το ΚΕΕΛΠΝΟ, ή το Ερρίκος Ντυνάν, ή πράγματι υπήρξαν παρατυπίες ή παρανομίες ή υπερτιμολογήσεις στο κόστος των φαρμάκων.

Δεν το ξέρουμε. Δεν ξέρουμε αν για οποιοδήποτε εξ αυτών υπάρχει θέμα, δεν ξέρουμε αν υπάρχουν ευθύνες και που και πως μοιράζονται. Θα το μάθουμε, αν γίνουν οι διαδικασίες, γίνουν σωστά, και φέρουν αποτελέσματα. Μέχρι τότε, δεν το ξέρουμε.

Ο πρωθυπουργός της χώρας όμως ΠΡΟΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΕΙ το αποτέλεσμα, βάζοντας μία …στοχευμένη φωτογραφία πολιτικού του αντιπάλου δίπλα σ’ αυτές τις κατηγορίες. Το συνοδεύει και με κείμενο για λεηλασίες, για κυκλώματα και οφέλη ισχυρών – και ολοκληρώνει την εικόνα.

Κατ’ αρχάς, είναι εγκληματικό να προκαταλαμβάνει ένας πρωθυπουργός (και δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε από τον συγκεκριμένο, ούτε από τους προκατόχους του) την δικαιοσύνη. Και αυτό, γιατί έχει θεσμικό ρόλο, που δύναται να επηρεάζει τους ανθρώπους που θα κληθούν να ελέγξουν τις κατηγορίες.

Κατά δεύτερον, είναι έλλειψη πολιτικής ηθικής να φωτογραφίζεις τον αντίπαλό σου με κατηγορίες που δεν του έχουν αποδοθεί καν! Οφείλεις να κάνεις τους ελέγχους σου, να περιμένεις, και ΑΝ πράγματι έχει ευθύνες, τότε να τις επιρρίψεις και πολιτικά εκεί που πρέπει. Τότε, και μόνο τότε, και μόνο εάν.

Υπάρχει όμως και ένα τρίτο θέμα, που γα μένα είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα. Ότι χρησιμοποιείς αυτές τις κατηγορίες (ειδικά όταν δεν έχουν αποδειχθεί) πολιτικά για να βλάψεις τον πολιτικό σου αντίπαλο, και να ανακατευθύνεις τις κριτικές για την πολιτική σου. Οι όποιες παραβάσεις δηλαδή έχουν όντως γίνει, είναι πλέον εργαλείο δικό σου, και τις χρησιμοποιείς κι εσύ.

Αυτό, είναι αισχρό – και όχι μόνο πολιτικά. Όπως καταλαβαίνω εγώ την πολιτική, η παρανομία, αν και όντως υπάρχει, δεν μπορεί να γίνεται εργαλείο για να χτυπήσει ο ένας τον άλλον. Αν υπάρχουν (και δεν θα βαρεθώ να το λέω, ΑΝ υπάρχουν) όντως ευθύνες, το πιο ισχυρό μέρος της εξίσωσης φροντίζει με όσες ενέργειες του δίνει το σύνταγμα και οι νόμοι να αποδοθούν εκεί που πρέπει, και μετά ξεχωρίζει την κριτική προς τις ενέργειές του, με την όποια απόδοση πολιτικών ευθυνών προς τους αντιπάλους του.

(Το ξέρω ότι δεν βγάζω πολύ νόημα εδώ, αλλά δεν μπορώ να το αποδώσω καλύτερα: «Μην πολιτεύεσαι με το χειρότερο που μπορεί να είναι οι αντίπαλοί σου, αλλά με το καλύτερο που μπορείς να κάνεις εσύ»)

~

Ναι, αλλά θα μου πείτε κάτσε ρε αρκούδε, ο Μητσοτάκης το κάνει συνέχεια!

Πράγματι, τα infographics (που είναι ένας ιδιαίτερα εύπεπτος, αλλά ταυτόχρονα συχνά αβάσιμος ημιτελής τρόπος να μοιράζεσαι πληροφορίες) είναι σχεδόν στην ημερήσια ατζέντα του προέδρου της αντιπολίτευσης.

Ο Μητσοτάκης όμως, είναι ακριβώς αυτό: αντιπολίτευση. όπως αντιλαμβάνομαι εγώ την πολιτική (και μπορεί, κάλλιστα, να κάνω λάθος – εγώ όμως έτσι καταλαβαίνω) ο Μητσοτάκης είναι υπεύθυνος απέναντι στους ψηφοφόρους του – και μόνον. Αν είναι ικανοποιημένοι από την πολιτική του, ή όχι, θα το κρίνουν όπως νομίζουν αυτοί, στις κάλπες ή στην κριτική τους.

Ο Αλέξης Τσίπρας όμως, είναι πρωθυπουργός – όλων μας. Όπως έχω ξαναπεί σχετικά πρόσφατα (και όχι μόνο), δεν είναι πια απλώς πρόεδρος κόμματος – ακόμα και όταν γράφει από τον προσωπικό του λογαριασμό.

Είναι πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων, οφείλει να συμπεριφέρεται ανάλογα, και να δέχεται κριτική από όλους μας όταν λειτουργεί με κομματικά, και όχι με εθνικά κριτήρια.

Γιατί κυβέρνηση με καταγγελίες σε infographics, δεν κάνει καλό σε κανέναν μας.

Πριν λίγες ημέρες (άλλος) ένας twitterάς πέθανε – αυτήν την φορά από αυτοκινητιστικό δυστύχημα.

Κανονικά θα έπρεπε να γράψω γι’ αυτόν – όπως έχω κάνει και άλλες φορές, τι σήμαινε για μένα, αφού γνωριζόμασταν δικτυακά πολύ καιρό, ή πόσο νιώθω ότι επηρέασε τους γύρω μου.

Οι τελευταίες ημέρες όμως μετά τον θάνατό του, προκάλεσαν, τελείως απρόσμενα, μία εντελώς διαφορετική διαδικασία στο μυαλό μου, ένα ταξίδι αντάξιο της γνωριμίας ή των συνομιλιών μας, που θέλω να μοιραστώ εδώ μαζί σας.

Βλέπετε, δύο συναισθήματα εντελώς διαφορετικά ήρθαν στην επιφάνεια με τον θάνατό του:

– Η βαθιά λύπη άμεσα, γι’ αυτό που έγινε και την θλίψη που προκάλεσε στους άλλους,

– Και ο οξύς θυμός για την συμπεριφορά κάποιων στην συνέχεια, και τον πόνο που προκάλεσε στους φίλους μου αυτή η διαδικασία.

Και έτσι περίμενα, δουλεύοντας στο κεφάλι μου αυτήν την σκέψη, μέχρι σήμερα, που είναι η κηδεία του για να την μεταφέρω σε όλους μας.

~

Θέλω να σας πω κάτι, να ορίσω μία γραμμή, έναν αόρατο χώρο στο διαδίκτυο μίας σκέψης, στην οποία όσοι θέλετε μπορείτε να μπείτε, και όσοι θέλετε μπορείτε να προσπαθήσετε να την διαλύσετε αν σας ενοχλεί, ή να την προσπεράσετε αν σας αφήνει αδιάφορους:

Δεν με νοιάζει.

Δεν δίνω δεκάρα ποιοι είστε.

Δεν με νοιάζει αν είστε άντρες, ή γυναίκες. Αν είστε νέοι, ή γέροι. Δεν με νοιάζει αν είστε πλούσιοι, ή φτωχοί. Αν δουλεύετε είκοσι ώρες την ημέρα, ή αν είστε άνεργοι. Δεν με νοιάζει για ποιον δουλεύετε, ή τι δουλειά κάνετε. Δεν με νοιάζει αν δουλεύετε για κόμματα, για εφημερίδες, για πολιτικούς ή για εθελοντικές οργανώσεις, δεν με νοιάζει τι δουλειά κάνετε γι’ αυτούς, αν βαράτε σφραγίδες, αν οργανώνετε την πολιτική τους, ή αν σας πληρώνουν να γράφετε ο,τι λέει η ατζέντα κάθε μέρα. Δεν με νοιάζει αν ψηφίσατε Νέα Δημοκρατία, ΠαΣοΚ, Λεβέντη, Σύριζα, Ανταρσύα ή Χρυσή Αυγή. Δεν με νοιάζει αν έχετε πλούσιο μπαμπά, ή όχι. Δεν με νοιάζει αν είστε αυτό που λέτε ότι είστε, ή είστε κάτι άλλο. Αν σας λένε Σταύρο ή @arkoudos, αν σας λένε όντως Σταύρο, ή στην πραγματικότητα σας λένε Μαρία και ψευδυπογράφετε τις σκέψεις σας.

Δεν με νοιάζει.

Είμαι στο δίκτυο πολλά χρόνια, στο blog μια ντουζίνα χρόνια, στο twitter κλείνω, αισίως, τα δέκα χρόνια οσονούπω. Όλον αυτόν τον καιρό, προσπαθώ όλο και περισσότερο να γίνω καλύτερος.

Να γίνω καλύτερος, εγώ – σημαίνει για μένα να καταλάβω περισσότερα, να δω πως σκέφτεται κάποιος άλλος, αν συμφωνώ ή διαφωνώ μαζί του. Να γίνω καλύτερος σημαίνει να δοκιμαστώ, να βάλω τις σκέψεις μου στον αληθινό κόσμο, να δω αν και πως θα αντέξουν, και αν όχι, πως μπορώ να τις αλλάξω για να κερδίσω καλύτερες σκέψεις, καλύτερες ιδέες και όνειρα.

Δεν ρώτησα όνομα κανενός. Δεν ρώτησα το φύλο του (κάτι που είχε απρόσμενες παρενέργειες μερικές φορές 🙂 ) Δεν ρώτησα που δουλεύει, αν δουλεύει, αν ψήφισε το τάδε ή το δείνα κόμμα, αν είναι φιλελεύθερος, αριστερός, δεξιός, χρυσαυγίτης, ποταμίσιος. Αν έχει λεφτά, ή αν πεινάει.

Θέλω να ξέρω τι σκέφτεται ο καθένας από μας, για να κερδίσω πρώτα εγώ. Αν ξέρω ποιος είναι, μπορεί ανθρώπινα να βγάλω λάθος συμπεράσματα. «Α, είναι δεξιός – γι’ αυτό τα λέει αυτά. Α, έχει λεφτά αυτός, τι τον νοιάζουν οι φτωχοί».

Όχι απλώς δεν με νοιάζει λοιπόν, όχι:

Προτιμώ να μην ξέρω καν.

Αυτός είναι και ένας λόγος που προτιμώ την ανωνυμία του twitter, από την αναγκαστική υπογραφή του facebook. Απαλλαγμένοι από κάθε σύμβαση, οι ελεύθεροι ανώνυμοι του twitter μπορούν να πουν ο,τι νιώθουν και σκέφτονται, και όχι ότι επιτάσσει η ζωή τους. Μπορούν, δεν σημαίνει ότι θα το κάνουν: Μπορούν σημαίνει ότι θα έχουν την ευκαιρία να το κάνουν, και αν το κάνουν εγώ θα έχω ανταλλάξει γνώση και ιδέες με κάποιον που δεν θα μιλούσε τόσο ελεύθερα στην υπογεγραμμένη περσόνα της αληθινής του ζωής.

Και αυτό είναι υπέροχο, θαυμάσιο.

Θέλω τις ιδέες σας, θέλω τις σκέψεις σας, θέλω τα όνειρα ή τους εφιάλτες σας. Θέλω να τα αντιπαραβάλω με τα δικά μου όνειρα, και τις δικές μου ελπίδες. Θέλω να σας ρωτήσω αν έχω δίκιο, και να απαντήσω αν με ρωτήσετε αν έχετε εσείς. Δεν θα προσβάλλω κανέναν, δεν θα προσπαθήσω να πιέσω κανέναν, δεν θα χρησιμοποιήσω τίποτα εναντίον σας:

Θα κάνω ο,τι μπορώ για να σας ακούσω τι έχετε να πείτε, όποιοι και αν είστε, και να σας κρίνω γι’ αυτά που λέτε – και μόνο.

Δεν θα κάνω παρέα με όλους, δεν θα μιλήσω με όλους, δεν θα ακούσω καν όλους: έχετε την δικτυακή σας συμπεριφορά ως το μοναδικό κριτήριο της επιλογής μου, αυτό θα χρησιμοποιήσω. Άλλους θα τους ακολουθήσω και θα συζητήσω σοβαρά μαζί τους, άλλους θα τους μπλοκάρω ή θα τους μιουτάρω, και άλλους θα περιμένω πρώτα να καταλάβω πως συμπεριφέρονται. Αλλά θα σας κρίνω μόνο δικτυακά – αδιαφορώ ποιος είστε πίσω από το nickname σας.

Αν κάποιοι καλύπτονται αναζητώντας ποιος είναι ο καθένας πίσω από τον λογαριασμό του, πως λέγεται, ποιον έχει πατέρα ή που εργάζεται και αν το κάνουν για να κατασκευάσουν βολικά θέσεις και προθέσεις ok, αν τους βολεύει – αλλά εγώ δεν θα το κάνω αυτό. Δεν το χρειάζομαι για να σκεφτώ μόνος μου αν αυτό που γράφτηκε στο όποιο tweet, τελικά, είναι σωστό ή όχι.

Έχω γνωρίσει κόσμο που έγραφε αντίθετα από την δουλειά του, αντίθετα από το αφεντικό του, αντίθετα από την θέση του στην κοινωνία. Έμαθα λοιπόν να ακούω και να κρίνω τι λένε, όχι ποιοι το λένε. Και να κρίνω από αυτό αποκλειστικά, και από τίποτα άλλο.

~

Συνήθως κλείνω με ένα «δεν ξέρω αν έχω δίκιο, έτσι νομίζω εγώ» – μα όχι σήμερα. Η θέση μου είναι η δική μου θέση, είναι ο τρόπος που επέλεξα να χρησιμοποιήσω και να ζήσω το διαδίκτυο. Άλλοι ίσως θέλουν απλώς να επιβεβαιωθούν – θαυμάσια. Άλλοι ίσως θέλουν μόνο να ακούσουν – υπέροχα. Άλλοι θέλουν να επιβάλλουν την σκέψη τους – ας το προσπαθήσουν.

Δεν υπάρχει λάθος και σωστός τρόπος, δίκαιος και άδικος. Όσο αυτός που έκλαιγε επειδή κάποιος έβριζε τον νεκρό πια φίλο του πριν ακόμα κηδευτεί δεν μπορεί να ορίσει το διαδίκτυο – άλλο τόσο δεν μπορεί και ο αδίστακτος που χρησιμοποιούσε τον θάνατό και την ζωή του ακήδευτου ακόμα twitterα για κομματικά οφέλη:

Ο τρόπος που θα το χρησιμοποιήσει ο καθένας από μας, είναι αδιάφορος από τον τρόπο που επιλέγει ο διπλανός μας να το κάνει.

Εγώ, έτσι επέλεξα:

Μου είναι αδιάφορο ποιοι είστε: Βάλτε το άβαταρ και το ψευδώνυμό σας και ελάτε να συζητήσουμε τις ιδέες, τις σκέψεις και τα όνειρά σας.

Έτσι κι αλλιώς αυτές ίσως επιβιώσουν άλλωστε περισσότερο από μας, τελικά…

Τα ειλικρινή και θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια, στους φίλους και τους αγαπημένους του @Galaxyarchis για την απώλειά τους.

Τις τελευταίες ημέρες, οι Σύλλογοι Γονέων του 1ου και 5ου Δημοτικού σχολείου Ωραιοκαστρου, έχουν εκδώσει ανακοινώσεις, διαμαρτυρόμενοι για την απόφαση προσφυγόπουλα να μαθητεύσουν στα αντίστοιχα σχολεία και αρνούνται να τα δεχτούν υπ’ απειλή κατάληψης – προτάσσοντας πρωτίστως (αόριστα, θα έλεγα) υγειονομικούς λόγους.

Πριν ακόμα καταστεί σαφές ότι δεν υπάρχει ούτε υπήρχε ποτέ κανένας λόγος ανησυχίας για την υγεία των παιδιών που θα πάνε ειδικά σ’ αυτά τα σχολεία, η αντίδραση σ’ αυτήν την θέση, υπήρξε σχεδόν πλήρης και καθολική, σε όλα τα επίπεδα. Τα αντανακλαστικά λειτούργησαν, ο κόσμος πήρε θέση, άλλα σχολεία, φορείς, σύλλογοι και πολίτες απάντησαν στην ανακοίνωση των Συλλόγων Ωραιοκάστρου.

Τα αντανακλαστικά λειτούργησαν.

Αλλά για το Ωραιόκαστρο.

Πριν λίγο καιρό, ανέφερα στο blog την έκθεση του ΚΕΕΛΠΝΟ. Στην έκθεση αυτή γινόταν αναφορά στις συνθήκες που διαβιώνουν οι πρόσφυγες στην χώρα μας, κλεισμένοι άλλοι σε παροπλισμένα, μολυσμένα εργοστάσια, άλλοι σε απαράδεκτους χώρους κράτησης, με «ανεπάρκεια στην χορήγηση πόσιμου νερού και κυμαινόμενη ποιότητα και ποσότητα τροφίμων» (αν είναι ποτέ δυνατόν δηλαδή), «συγχρωτισμός εκατοντάδων ανθρώπων σε ενιαίους χώρους, χωρίς επαρκή εξαερισμό, με συσσώρευση απορριμάτων και αποβλήτων, κακές συνθήκες υγιεινής». Σ’ αυτούς τους χώρους διαβιώνουν σήμερα ενήλικες, μα και παιδιά.

Έκλεινα το άρθρο με την παραίνεση «Αντιδράστε! Είναι η μόνη αξιοπρεπής στάση που μας έχει απομείνει.»

…δεν έγινε τίποτα σπουδαίο έκτοτε.

Όχι από την δική μου ανάρτηση – δεν έγινε τίποτα σπουδαίο γενικά. Να βοηθήσω; Δεν υπήρξε καν δημόσια απάντηση από το κράτος.

Πριν λίγες ημέρες, η Human Rights Watch, συνέταξε την δική της έκθεση και την έθεσε στην δημοσιότητα. Εκεί, με τίτλο «Γιατί Με Κρατάτε Εδώ;» κάνει αναφορά κυρίως στα ασυνόδευτα παιδιά, ηλικίας μέχρι 14 ετών και πάνω, που βρίσκονται στην Ελλάδα.

Οι περιγραφές είναι τρομακτικές.

Θυμίζω ότι πρόκειται για ασυνόδευτα παιδιά, που, είτε είδαν τις οικογένειές τους να πεθαίνουν στην πορεία μέχρι να φτάσουν εδώ, είτε να πνίγονται στο Αιγαίο, είτε να ταξίδεψαν τελείως μόνα τους, με την ελπίδα να συναντήσουν τις οικογένειές τους ανα την Ευρώπη.

Τα παιδιά αυτά λοιπόν, σύμφωνα με την έκθεση, ζουν σε απαράδεκτες συνθήκες. Είναι είτε φυλακισμένα για πολύ καιρό για την προστασία τους σε ακατάλληλα κέντρα κράτησης, είτε με τον γενικό πληθυσμό – απλώς, και μόνο, επειδή η κυβέρνηση δεν έχει φτιάξει, ακόμα, κατάλληλα κέντρα φιλοξενίας για αυτά τα παιδιά. Δεν υπάρχει πρόσβαση σε κατάλληλη ψυχολογική βοήθεια, στερούνται βασικών δικαιωμάτων τους στην ενημέρωση ή την εκπροσώπησή τους, ενώ δεν έχουν πρόσβαση σε ντους ή στρώματα(!). Τα πράγματα γενικά είναι χειρότερα στα αστυνομικά τμήματα, από τα κέντρα κράτησης (και είναι προφανές ότι δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς γιατί τα αστυνομικά τμήματα δεν είναι ικανά για πολύμηνες κρατήσεις).

Στις συνεντεύξεις που έδωσαν τα παιδιά από τα αστυνομικά τμήματα, γίνεται ξεκάθαρα λόγος και για κακοποίηση από κάποιους από τους φύλακές τους.

Τελος, όπως αναφέρεται στον Guardian,

In a visit to Greece two weeks ago, the UN High Commisioner for Refugees, Filippo Grandi, spoke openly of the risk migrant children now faced.

“Unaccompanied minors are extremely exposed to exploitation of many kinds and in particular sexual exploitation,” he said in Athens. “There is a lot of survival sex that is happening, there is sexual harassment and sexual abuse. I think that this is something we cannot tolerate, in particular in the European Union.”

Σεξουαλική παρενόχληση, σεξουαλική κακοποίηση. Σε παιδιά.

Αυτά, γίνονται σήμερα, τώρα, τώρα που διαβάζεις αυτό το άρθρο.

Όταν διάβασα την είδηση, την μετέφρασα σε tweets των 140 χαρακτήρων, για να μην χαθεί ούτε ένα κόμμα από το κείμενο. Ύστερα, εξέφρασα την γνώμη μου για όσα άκουσα – την παραθέτω συνολικά εδώ:

Δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ δικαιολογία από την κυβέρνηση, ούτε ο όγκος του (προσφυγικού) κύματος, ούτε για την αδυναμία. Έστω και αν δεν είχε ούτε μία δομή παραλάβει από τους προηγούμενους, είχε ήδη κοντά δύο χρόνια να φροντίσει για τις συνθήκες όχι μόνο των παιδιών, αλλά και των μεγάλων που, όπως είχαμε δει και από την επίσημη αναφορά του ΚΕΕΛΠΝΟ, αφήνει τις περισσότερες φορές σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης κ διατροφής.

Ακόμα και αν δεν μπορεί, πρακτικά, να το διαχειριστεί,η αποβολή των δημοσιογράφων από τα κέντρα, και η ησυχία από την ίδια για τις συνθήκες που επικρατούν, λειτουργούν ως ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ και ΣΥΝΕΝΟΧΗ. Εδώ και κοντά δύο χρόνια, ένας άνθρωπος από ντροπή – δεν έχει παραιτηθεί.

Η ευθύνη για την κατάσταση βαραίνει αποκλειστικά πλέον τον @atsipras και την #proti_fora_aristera του, γιατί επέτρεψε ατιμώρητα να ζουν οι άνθρωποι, ενήλικες και (ιδίως) παιδιά σε τέτοιες συνθήκες, ανεξαρτήτως της στάσης των υπολοίπων χωρών της ΕΕ.

Τα λέω και στο προηγούμενο άρθρο: «Αντιδράστε! Είναι η μόνη αξιοπρεπής στάση που μας έχει απομείνει.»

~

Και φτάνουμε σε αυτό που με μπερδεύει. Όταν στο Ωραιόκαστρο οι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων ασχημονούν, με τις δηλώσεις και την στάση τους, υπάρχει αντίδραση και είναι δυναμική. Όταν ο δήμαρχος εκεί επικροτεί να ανοίξουν μερικά κεφάλια, ο υπόλοιπος κόσμος δείχνει την απέχθειά του.

Και αυτό είναι ωραίο, και υγιές, λογικό και χρήσιμο.

Όταν κάποιος μας λέει, ότι η κυβέρνησή μας, (το έχω ξαναπεί, ανεξαρτήτως τι ψήφισε ο καθένας, αν γουστάρει ή όχι, είναι κυβέρνηση και ευθύνη όλων μας) αφήνει αυτά τα παιδιά, τα δεκατετράχρονα παιδιά να βασανίζονται έτσι, σωματικά και ψυχολογικά, που είναι η αντίδρασή μας; Πως προσπερνάμε αυτήν την είδηση; Βουλευτές έχουμε, κόμματα έχουμε, Υπουργούς έχουμε – γιατί μένουμε σιωπηλοί;

Γιατί μένουμε σιωπηλοί όταν παιδιά (και ενήλικες!) κρατούνται σε απαράδεκτες φυλακές, σε απαράδεκτες συνθήκες, κατά εκατοντάδες, στερούμενοι τα απαραίτητα; Που είναι τα αντανακλαστικά που έχουμε αποδείξει ότι διαθέτουμε;

~

Δεν είναι το ίδιο το Ωραιόκαστρο με τις ρατσιστικές του θέσεις, και η κατάσταση που η κυβέρνηση έχει αναγκάσει να ζουν οι πρόσφυγες, μεγάλοι και παιδιά, σ’ αυτές τις συνθήκες – το καταλαβαίνω. Αλλά δείτε τι θέλω να πω:

Αν στην επιστολή του συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων στο Ωραιόκαστρο είχαν βάλει την υπογραφή μας από κάτω χωρίς να το έχουμε επιτρέψει, θα γινόμασταν έξαλλοι. Δεν θα μας εκπροσωπούσε ούτε μία γραμμή από αυτό το κείμενο.

Αναρωτιέμαι αν αντιλαμβανόμαστε ότι οι εκθέσεις αυτές που ξεγυμνώνουν ένα αίσχος, έχουν, με την σιωπή και την ανοχή μας, την δική μας υπογραφή από κάτω. Ως εντολοδόχοι.

Την Κυριακή 6 Μαρτίου 2016, πριν τρεις μόλις ημέρες, έγινε κάτι που θεωρώ ότι είναι εντυπωσιακό: Αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, πήγαν μέχρι το Σύνταγμα, και άφησαν από τις 10 το πρωί μέχρι τις 6 το απόγευμα ο,τι μπορούσε ο καθένας – από το υστέρημά του, ως βοήθεια για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη.

Κυρίως για τους πρόσφυγες, μα όχι μόνο γι’ αυτούς.

Γιατί είναι εντυπωσιακό;

Κυρίως γιατί κατά την δική μου οπτική πλευρά, οι πρόσφυγες έχουν δεχθεί μία απίστευτη επίθεση (εντός των τειχών μας, μα προφανώς όχι μόνο), μία δαιμονοποίηση σχεδόν χωρίς προηγούμενο, όχι μόνο από τις ρατσιστικές φωνές που κατά παράδοση ενοχλούνται από οτιδήποτε ξένο, μα και από τους μετριοπαθέστερους εξ υμών – κάτι που μου προκαλεί, διαρκώς, μεγάλη εντύπωση.

Έχει γίνει θεωρώ μία εκτεταμένη (και, με μεγάλη προσοχή θα έλεγα και συνειδητή) προσπάθεια να απολέσουν την προσφυγική τους ιδιότητα, να θεωρηθούν «πρόβλημα», να είναι δακτυλοδεικτούμενοι γιατί έχουν κινητά(!) ή ένα δεύτερο ζευγάρι παπούτσια, να συζητάμε για την φυλάκισή τους(!) σε ειδικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, να εξομοιωθούν (με αρνητικό πρόσημο) με τους οικονομικούς μετανάστες – και όλοι μαζί να γίνουν οι «λαθρομετανάστες», για τους οποίους είμαστε ήδη από το παρελθόν εξοπλισμένοι να τους προσάψουμε πολλά («φέρνουν αρρώστιες», «ρίχνουν την ποιότητά μας», «θα μας φάνε τις δουλειές», «μας ισλαμοποιούν», «δεν χωράμε» και άλλα αντίστοιχης ποιότητας)

Αυτή η εικόνα υπάρχει χρόνια – και επανέρχεται με συγκεκριμένες δηλώσεις κυρίως από τον πολιτικό και θρησκευτικό χώρο, φουντώνοντας, σε κάθε κύμα, μία επιφύλαξη στην καλύτερη περίπτωση και μία αμφιβολία στον κόσμο, σε ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση στην ενημέρωση για το τι είναι ο μετανάστης, τι ο πρόσφυγας, και τι δικαιώματα έχει ο καθένας σε κάθε πολιτισμένη χώρα.

(Όπως είδατε, περιγράφω χωρίς συναισθηματισμούς όπως συνηθίζω, just the facts αυτήν την φορά)

Την Κυριακή λοιπόν, θεωρώ ότι αυτό που έγινε είναι εντυπωσιακό. Όχι μόνο εγώ – όλοι όσοι κατάφεραν να πάνε, είτε για να βοηθήσουν είτε για να ..βοηθήσουν αυτούς που βοηθούν, το περιγράφουν ως μία στιγμή αγαλλίασης, μία απόδοση μίας άλλης πραγματικότητας, διαφορετικής από τις κομμένες γουρουνοκεφαλές και τα οργωμένα χωράφια, τα καμμένα στρατόπεδα και τις αισχρές επίσημες και μη δηλώσεις.

Αλλά, το μάθαμε;

Σε μία προσπάθειά μου να εξηγήσω μέσω twitter στον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας ότι αυτή είναι η εικόνα που πρέπει να υποστηριχθεί, ότι σ’ αυτό είναι που πρέπει να επενδύσουμε ακόμα περισσότερο, ότι αυτό είναι ένα παράδειγμα ότι ο ρατσισμός δεν έχει πάρα μόνο κραυγές, μα η αλληλεγγύη έχει ρίζες για να φυτρώσει μία καλύτερη μέρα για όλους, ένας συνσχολιαστής με προβλημάτισε με ένα σχόλιό του:

Ξεκίνησα (πάλι περιγράφω χωρίς συναισθηματισμούς, τους χρωστώ για άλλο άρθρο) να αναζητώ την αλήθεια. Είναι δυνατόν να αγνοήθηκε η ενέργεια περισσότερων από δέκα χιλιάδων ανθρώπων, εκατοντάδων εθελοντών, στην κεντρικότερη πλατεία της Αθήνας; Είναι δυνατόν τα μεγάλα ΜΜΕ να έκαναν ότι …δεν είδαν αυτό (το για μένα κορυφαίο ίσως γεγονός συλλογικής αλληλεγγύης) και να μην του χάρισαν …ούτε μία αναφορά;

Είδα τα κεντρικά δελτία ειδήσεων της Κυριακής online. Καμία απολύτως αναφορά. Είδα τα κεντρικά δελτία ειδήσεων της Δευτέρας, της επόμενης μέρας, μήπως και …δεν ήταν έτοιμοι να δείξουν κάτι τέτοιο στο δελτίο τους λόγω Σαββατοκύριακου.

Καμία – απολύτως – αναφορά.

Έχω ειλικρινά βραχυκυκλώσει.

~

Κοιτάξτε, είμαι προετοιμασμένος για κάποια πράγματα. Πχ η πρόσφατη πορεία που έγινε στην Θεσσαλονίκη με τους αντίθετους στην Eldorado Gold και την «επένδυση» στις Σκουριες, είμαι προετοιμασμένος ότι δεν θα παίξει. Δεν το καταλαβαίνω, μα είμαι προετοιμασμένος. Η είδηση ότι ο Παπασταύρου πλήρωσε ένα πρόστιμο μερικών εκατομμυρίων, επίσης, είμαι προετοιμασμένος ότι δεν θα χωρέσει στα δελτία ειδήσεων. Η νέα έρευνα για το The Mall, επίσης, δεν θα αναφερθεί πουθενά.

Ok, δεν μ’ αρέσει, αλλά το καταλαβαίνω. Κάποιοι ενοχλούνται, κάποιοι έχουν συμφέροντα, κάποιοι μέτοχοι θα αντιδράσουν -το καταλαβαίνω.

Μα αυτό;

Τι κακό μπορεί να έχει, ποιους μπορεί να ενόχλησε αυτή η μεγαλειώδης ενέργεια; Σε ποιους μπορεί να έκατσε στραβά, και τι σχέδια μπορεί να χαλάει η εικόνα πάνω από δέκα χιλιάδων Αθηναίων που δίνουν, εν μέσω κρίσης και ανασφάλειας για τον καθένα μας, ο,τι μπορεί ο καθένας, για τους πρόσφυγες; Δεν είναι ότι δεν έγινε – έγινε, δεκάδες αναφορές στο διαδίκτυο πιστοποιούν και τον κόσμο, και την συγκίνηση που προκάλεσε.

Γιατί να αγνοηθεί έτσι; Γιατί να μην επικοινωνηθεί;

Ειλικρινά, δεν το χωράει ο νους μου. Δεν μπορω να κατανοήσω γιατί ΟΛΟΙ οι μεγάλοι τηλεοπτικοί σταθμοί, και ΟΛΑ τα εντυπα μέσα στα εξώφυλλά τους, έκαναν ότι δεν είδαν αυτό που θα έπρεπε να κάνει περήφανους όλους τους Έλληνες.

Νόμιζα ότι ρατσισμός έχει φυτρώσει, και έκανα λάθος, οι άνθρωποι έδειξαν την ψυχή τους. Χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς να προσδοκούν σε προσωπική προβολή, ή διαφήμιση για την ενέργειά τους.

Νόμιζα ότι όλοι ήμασταν υπερήφανοι με αυτήν την δήλωση αλληλεγγύης, μα έκανα λάθος, και αδυνατώ να κατανοήσω γιατί.

Κάποιοι φαίνεται δεν είναι υπερήφανοι, και τυφλώνουν τους πάντες για να μην δουν αυτήν την εκκωφαντική (κατ’ εμέ) δήλωση.

Και δεν έχω καμία εξήγηση γι’ αυτό.

~

Δελτία ειδήσεων:

Mega 7/3/2016
Σκαι 7/3/2016
Σκαι 6/3/2016
Antenna 7/3/2016
Antenna 6/3/2016

Εξώφυλλα εφημερίδων Δευτέρας, 7 Μαρτίου 2016

update: Μάζεψα όσα περισσότερα tweets μπορούσα για το θέμα, για να μην ξεχαστούν. Έκανα αναζήτηση με την λέξη «Σύνταγμα» οπότε, μοιραία, πολλά έμειναν έξω – αν μου στείλετε θα τα προσθέσω 🙂


Γιορτινές ημέρες γύρω μου. Φωτάκια, εορταστικά ωράρια καταστημάτων, καλεσμένοι, επισκέψεις, χάρτινα περιτυλίγματα, ευχές.

Όχι πολύ μακρυά από μένα, κάποιοι άνθρωποι, με ασθένειες σοβαρές, με κομμένα πόδια, πληγές παντού, καρκίνους, ανάμεσα σε ανθεκτικότερες από αυτούς κατσαρίδες, οροθετικοί, πίσω από κάγκελα – δεν άντεξαν άλλο. Οι δυνατότεροι εξ αυτών, που πάλεψαν με όπλο την αποχή από το συσσίτιο, την αποχή από τα φάρμακα που θα τους κάνουν καλύτερα, γονάτισαν, και ανέστειλαν την κινητοποίησή τους.

Το πρώτο πράγμα που αναρωτήθηκα πραγματικά ακούγοντας για το Κολαστήριο, το νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού, ήταν «γιατί

Οι άνθρωποι αυτοί ζητούν να μεταχειρίζονται σαν άνθρωποι: αν είναι ασθενείς, να έχουν γιατρούς, αν ο ίδιος ο νόμος που τους έκλεισε πίσω από τα κάγκελα είναι τώρα υπερ τους, να εφαρμόζεται σωστά. Γιατί είναι δύσκολο; Γιατί αυτά τα αιτήματα να αποτελούν μία μάχη ετών; Μπορεί να έχει κόστος, ναι – μα δεν θα έπρεπε να είναι αρκετός ως ανασταλτικός λόγος αυτό: μεγαλύτερο κόστος έχει, αν το θέλουμε έτσι, κάθε χαμένη μάχη στα δικαστήρια, κάθε πρόστιμο για κατάφωρη παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων. Μπορεί να εχει δουλειά, ναι – μα περισσότερη δουλειά πρέπει να είναι να παλεύεις να κάνεις πως δεν ακούς τις κραυγές τους. Μπορεί, πιθανόν να είναι αντιδημοφιλές να βοηθάς σ’ αυτήν την εποχή κρατούμενους – μα δεν μπορεί να είναι πιο αντιδημοφιλές από το να πρέπει να ξεκρεμάσεις από το ταβάνι τον άνθρωπο που δεν άντεξε άλλο την κόλαση…

…Γιατί;

Από τότε που άρχισα να ασχολούμαι, έμεινα άμεσα ικανοποιημένος από την συμπαράσταση. Τότε, μπορεί να είχα απέναντί μου μία κυβέρνηση που δεν έδειχνε απολύτως κανένα ενδιαφέρον για το θέμα -θα μου επιτρέψετε να πω, ούτε καν ανθρώπινο- μα αντιθέτως, είχα δίπλα μου πολύ κόσμο, είτε αναγνωρισμένους δημοσιογράφους – άνθρωποι που βοήθησαν όσο το δυνατόν περισσότερο, κατ’ αρχάς, να γίνει γνωστό το αίσχος, μα είχα δίπλα μου και απίστευτα πολλούς φίλους, επώνυμους δικτυακά και μη, που ανακινούσαν το θέμα κάθε φορά που το έφερνα μπροστά τους, που το θυμόμασταν όλοι μαζί, αναγνώριζαν την συλλογική μας ευθύνη, πίεζαν ατομικά και πολιτικά, για να αλλάξει αυτό το βρωμερό σκηνικό.

Η δε τότε αντιπολίτευση -και νυν κυβέρνηση- έδειξε ενδιαφέρον, βουλευτές πήγαν εκεί να καταγράψουν τις συνθήκες, έμοιαζαν να ενδιαφέρονταν αληθινά για όλο αυτό.

Και όταν έγιναν πια κυβέρνηση, πράγματι, (όπως καταλαβαίνω, δεν έχω πλήρη εικόνα) κάποια πράγματα άλλαξαν, κάποιοι νόμοι τέθηκαν, κάποια πράγματα καλυτέρεψαν….

….μα νοσοκομείο το νοσοκομείο δεν έγινε ποτέ. Και βρεθήκαμε πάλι στα ίδια, να μιλάμε για σιωπές μηνών, για ανθρώπους που κρεμιούνται [1], να μιλάμε για ανθρώπους που σβήνουν από καρκίνο στην φυλακή, για οροθετικούς που δεν παίρνουν την σωστή αγωγή και η εύθραυστη υγεία τους δεν προστατεύεται ούτε στο ελάχιστο.

Και ξαναρχίσαμε να φωνάζουμε, οι λίγοι, οι πολλοί, για τα αυτονόητα, για ένα γαμημένο ασθενοφόρο, για μία μετάβαση ευθύνης στο Υπουργείο Υγείας, για χώρους, για γιατρούς.

Για τα αυτονόητα.

Τον τελευταίο καιρό, έχω μουδιάσει κάπως. Ποιος είναι φυλακή;

Ακούστε με, δεν το λέω τυχαία. Έχω, από την μία πλευρά, δεκάδες ανθρώπους που ουρλιάζουν «Σώστε το Κολαστήριο, οι άνθρωποι πεθαίνουν», μα δεν γίνεται τίποτα. Κανείς δεν παίρνει σοβαρά την ευθύνη, η διοίκηση του «νοσοκομείου» παραμένει η ίδια – καμία τιμωρία στους υπευθύνους, οι νόμοι παρακάμπτονται ατιμώρητα.

Έχω από την άλλη πλευρά μερικές δεκάδες ανθρώπων, που έχουν στερηθεί τα πάντα, την ελευθερία τους, δικαίως – αυτό είπε ο νόμος, μα και την δική μας (ως κοινωνία) αξιοπρεπή μεταχείριση που αξίζουν, που δεν την στερήθηκαν από μία απόφαση δικαστηρίου – πως θα ήταν άλλωστε δυνατόν αυτό.

Και αυτοί οι άνθρωποι, επιλέγουν να πολεμήσουν ακόμα και γνωρίζοντας ότι αν τους πιάσουν να επικοινωνούν την κόλασή τους, θα τους χώσουν πιο βαθιά ακόμα στα κελιά τους – γνωρίζοντας ότι αν σταματήσουν τα φάρμακά τους, θα γίνουν ακόμα πιο άρρωστοι, αν σταματήσουν το φαγητό τους θα είναι ακόμα πιο αδύναμοι.

Οι απ’ εξω φωνάζουμε, μα δεν ακουγόμαστε. Σαν να μην φτάνουν πουθενά τα δίκαια ερωτήματά μας, σαν η φωνή μας δεν μην έχει καμία αξία, σαν το αίτημά μας να μην ακουμπάει κανέναν. Γύρω μας ένα τοίχος αδιαφορίας – δεν νομίζω ότι είμαστε πιο ελεύθεροι από τους φυλακισμένους.

Οι από μέσα, θυσιάζουν ο,τι πολυτιμότερο έχει ο καθένας, την υγεία του, την ζωή του, τις αντοχές του, την ίδια του την ελευθερία – γιατί πιστεύουν ότι αυτό είναι το σωστό να γίνει – δεν νομίζω ότι γίνεται να είσαι πιο ελεύθερος απο αυτό.

Δεν γίνεται να είσαι πιο ελεύθερος όταν το αναγνωρίζεις ως υπέρτατο αγαθό, άξιο κάθε θυσίας, όταν καταλαβαίνεις την ουσία της δικαιοσύνης, όταν θέτεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο για να σωθείς – όχι απαραίτητα καν εσύ: ο διπλανός σου που βλέπεις να αδικείται και να υποφέρει.

Μας δίνουν ένα μάθημα ελευθερίας, αυτοί οι μέσα, εμάς των έξω. Μας εξηγούν, όχι σε εμάς που φωνάζουμε τόσο, όσο σε αυτούς που κάνουν ότι δεν ακούν, πόσο πολύτιμο είναι η ανθρωπιά, η δικαιοσύνη – και πόσα αξίζει να βάλεις σε κίνδυνο για να τα διεκδικήσεις.

Υπάρχει τίποτα πιο βαθιά ελεύθερο από αυτό;

~

Ήλπιζα μέχρι τις γιορτές, μία αλλαγή. Ήλπιζα ότι κάποιος θα έλεγε «ας δούμε τι ποινικές(; ) ευθύνες έχει μία διοίκηση που επιτρέπει αυτήν την κατάσταση, που έχει αυτό το τρομαχτικό ιστορικό», ήλπιζα ότι κάποιος θα έλεγε «να, τουλάχιστον διαθέτουμε αυτό το ασθενοφόρο για επείγουσες περιπτώσεις», ήλπιζα έστω ότι κάποιος θα έλεγε, «την τάδε του μηνός θα σας πούμε τι θα αλλάξει».

Είμαι ανόητος. Οι φωνές μου δεν φαίνεται ότι μπορούν να πιέσουν να γίνει αυτό. Δείτε τα αιτήματα των κρατουμένων [2] – στα περισσότερα, όσα μπορώ να κατανοήσω καθώς δεν έχω τις απαιτούμενες νομικές γνώσεις για όλα τους τα αιτήματα – δεν μπορώ παρά να αναφωνήσω «αυτονόητο»

Αυτονόητο, αλλά είμαι ανίκανος, φυλακισμένος σε τείχη σιωπής. Και εγώ, και όσοι φωνάζουμε, θα συνεχίσουμε να …παίρνουμε εμείς κουράγιο από τους ελεύθερους του «νοσοκομείου» των φυλακών Κορυδαλλού, που πολεμάνε κόντρα στην δική μας, συνολική αδιαφορία της κοινωνίας, κοιτώντας ο ένας τον άλλον σε κάθε χαμένη μέρα, και λέγοντας, «δεν πειράζει, όχι σήμερα, αύριο».

Γνωρίζοντας πολύ καλά, ότι για κάποιους εξ’ αυτών, δεν θα υπάρχει το αύριο γιατρειάς ή της ελευθερίας που δικαιούνται – θα λυγίζουν, στο τελικό στάδιο καρκίνου [3] πχ, στα εις θάνατον δεσμά που τους επέβαλε, παράνομα, καταχρηστικά, η δική μας «νόμιμη» κοινωνία.

Κοιτάξτε γύρω μας. Κοιτάξτε αυτήν την τρομαχτική ιστορία. Ποιος είναι στα αλήθεια ο φυλακισμένος; Και ποιοι είναι στα αλήθεια οι ελεύθεροι;

~

[1] 5/2/2015: https://twitter.com/kolastirio/status/563287489188995072

[2] 20/12/2015: https://twitter.com/kolastirio/status/678650972130906112

[3] 4/12/2015: https://twitter.com/kolastirio/status/672820968738418688

Ας πούμε ότι σε μία κυβέρνηση, ο γενικός γραμματέας έλεγε στους Ναζί βουλευτές, «κοιτάξτε, ο πρωθυπουργός επηρεάζει την δικαιοσύνη, οι αποφάσεις βγαίνουν κατ’ εντολήν του». Ας πούμε ότι αυτός ο άνθρωπος δεν καλείται από την δικαιοσύνη η οποία δεν συγκινείται να τον αναγκάσει να υποστηρίξει ή μη τα λεγόμενά του.

Ας πούμε ότι, στο ίδιο κόμμα, ένας Ντινόπουλος έχει αναλάβει υπουργικό ρόλο, ένας Γεωργιάδης έχει αναλάβει υπουργικό ρόλο, μία Βούλτεψη έχει αναλάβει υπουργικό ρόλο.

Ας πούμε ότι στο ίδιο κόμμα, μεταξύ άλλων ένας Πλεύρης έχει αναλάβει τον βουλευτικό ρόλο, ένας Λαζαρίδης τον οργανωτικό, και μία Σιδέρη και ένας Κρανιδιώτης τον …πολιτικό σχεδιασμό του.

Ας πούμε ότι ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ίδιου κόμματος λέει, ότι αν κερδίσουν οι αντίπαλοι του κόμματός του, είναι απόλυτα λογικό να βγάλει τα χρήματά του στο εξωτερικό – ζημιώνοντας την πατρίδα του για να αυτοπροστατευτεί. Ας πούμε ότι δίνει συνεντεύξεις και στην ομογένεια, συνεχίζοντας στην ουσία να στηρίζει την ίδια υπόθεση.

Ας πούμε ότι αυτός ο άνθρωπος, δεν τιμωρείται, δεν χάνει την θέση του. Αντ’ αυτού όμως, σε μία τυπική, ημερών αντικατάσταση, την θέση του θα πάρει ο άνθρωπος που εξισώνει ομοφυλόφιλους (και το δίκαιο, κατ’ εμέ, αίτημα συμφώνου συμβίωσης – πολιτικού γάμου) με …κτηνοβασία.

Ας πούμε ότι το ίδιο κόμμα κάνει μία (αδικαιολόγητη) αίτηση για πρόταση εμπιστοσύνης την ημέρα που ο πρωθυπουργός που την αιτείται την εμπιστοσύνη …θα λείπει να την αιτηθεί ο ίδιος.

Ας πούμε ότι θα τον αντικαταστήσει ο άνθρωπος που είχε την χαρά και την τιμή να τον κάνει πρόεδρο φασιστικού χουντικού κόμματος ο ίδιος ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, πέρνοντας παίρνοντας μάλιστα την σειρά από τον πρόεδρο του τώρα ακροδεξιού, νεοναζιστικού κόμματος στην Ελλάδα Μιχαλολιάκο.

Ξανα: Ο άνθρωπος που τον έκανε πρόεδρο ενός φασιστικού χουντικού κόμματος ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, αντικαθιστώντας τον ομόσταυλό του Μιχαλολιάκο, οδηγητή μετέπειτα μίας νεοναζιστικής συμμορίας, θα ζητήσει ψήφο …εμπιστοσύνης για λογαριασμό της κυβέρνησης.

~

Κοιτάξτε, υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο. Δεν είναι μικρός, είναι λίγο μεγάλος. Πιάνει ζωτικό χώρο, και επεκτείνεται. Ανεξαρτήτως τι ψηφίζει ο καθείς εξ υμών ημών, αν δεν απολαμβάνει την ακροδεξιά γεύση στην εξουσία του, μάλλον θα ενοχλείτω ενοχλείτο – αν τον έπαιρνε χαμπάρι.

Ή αν ήθελε να τον δει.

Ή αν άντεχε να τον δει.

Καταλαβαίνω επίσης ότι η αντιπολίτευση και η ποιότητά της δεν εμπνέουν όλους να την ακολουθήσουν με κλειστά τα μάτια. Και λογικό είναι, και είναι και προφανές. Αλλά ο ελέφαντας είναι λίγο μεγάλος για να αγνοηθεί, και, ακόμα και αν η ερώτηση είναι «και με ποιον να πάμε, μ’ αυτούς;» μάλλον θα έπρεπε κανείς να σκεφτεί σοβαρά με ποιους μένουμε όμως τώρα.

Στην Νέα Δημοκρατία φαίνεται ότι σταμάτησαν να κάνουν ότι δεν τον προσέχουν:

Η επιλογή του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά να δώσει προβάδισμα στον Μ. Βορίδη, ορίζοντάς τον βασικό εισηγητή στη σημερινή έναρξη της τριήμερης συζήτησης για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης ή όχι στην κυβέρνηση, προκαλεί μεγάλη αναστάτωση στο εσωτερικό της ΝΔ.

Το άγχος του πρωθυπουργού να περιορίσει τις διαρροές προς την Ακροδεξιά και να επιτύχει τον επαναπατρισμό δεξιών ψηφοφόρων, αναπροσαρμόζει σε ένα σημαντικό βαθμό τη στρατηγική του και για να καλύψει το χαμένο έδαφος δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο σε στελέχη με επιρροή προς την άκρα δεξιά, όπως οι Μ. Βορίδης και Αδ. Γεωργιάδης.

Ειδικά για τον Μ. Βορίδη, ήδη συζητείται πως του παραχωρείται συνειδητά πολιτικός χώρος για να αυξήσει το πολιτικό του κεφάλαιο και τη δημοτικότητά του στο σκληρό δεξιό ακροατήριο. Ο Μ. Βορίδης, τυγχάνει τους τελευταίους μήνες στενός συνομιλητής του πρωθυπουργικού επιτελείου και διατηρεί άριστη σχέση με τον στενό σύμβουλο του Αντ. Σαμαρά, τον βουλευτή Επικρατείας Χρύσανθο Λαζαρίδη.

Από το The Toc: Υπόγειες δονήσεις στη ΝΔ για Βορίδη – Γεωργιάδη

~

Ο ελέφαντας πιάνει, πια, μεγάλο χώρο στο δωμάτιο, και η αναπνοή όσων συστεγάζονται, έχει γίνει πολύ δύσκολη.

Επίσης, ο ελέφαντας δεν είναι, πια, και τόσο αόρατος.

Άλλο χουντικός (που είναι) άλλο νεοναζί (που -υποτίθεται- δεν είναι, όπως ο προκάτοχός του, πχ). Και ο χουντικός (που είναι), θα ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης.

Ούτε καν μεταξύ τους.

Ούτε καν αυτοί δεν προσποιούνται ότι δεν ισχύει.

~

Οπότε, δυσκολεύομαι να καταλάβω – οι υπόλοιποι γιατί επιμένουμε να κάνουμε ότι δεν τον βλέπουμε;

Μας ενοχλεί, πράγματι, ο ελέφαντας, ή μήπως, τελικά, η ακροδεξιά γεύση στην εξουσία μας δεν είναι τόσο πικρή όσο θα θέλαμε να είναι;

Γιατί ο ελέφαντας είναι όντως εκεί. Μέχρι και ο Γεωργιάδης δεν έχει πρόβλημα να τον δει.

Το άφησα να κάτσει από την Κυριακή το βράδυ. Συνήθως, όταν δίνω χρόνο μέχρι την αντίδρασή μου, έχω την ευκαιρία να δω λίγο διαφορετικά τα πράγματα, να αποστασιοποιηθώ από τυχόν παρεξηγήσεις, να καταλάβω λίγο διαφορετικά τα πράγματα.

Δεν μου πρόσφερε τίποτα ο χρόνος που πέρασε εδώ όμως. Δυσκόλεψε μάλλον τα πράγματα. Οπότε, όπως πάντα, προσωπικό ποστ για να ξεκαθαρίσουν οι σκέψεις μας.

Από πριν σας λέω, μην εστιάσετε στα πρόσωπα. Δείτε την λογική του πράγματος, αλλιώς θα χάσετε πολλά προσωποποιώντας καταστάσεις.

Λίγο ιστορία λοιπόν.

Έχω λοιπόν μία κουβέντα, με έναν άνθρωπο στο twitter. Λέω πόσο δύσκολα είναι με τον ΕΝΦΙΑ, που μόλις τον έχω δει, και στα δικά μου οικονομικά δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα.

Δεν βγαίνουν τα λεφτά, γράφω. Δεν κόβονται από πουθενά.

«Κόβονται», μου λέει ο συνομιλητής μου. «Αν κόψουμε Δημοσίους Υπαλλήλους, κόβονται. Αλλά…»

Ωπ, αντιδρώ. «Αυτό χρειάζομαι τώρα», σημειώνω. «Χειρότερες υπηρεσίες, περισσότερους ανέργους και λιγότερο κράτος να με προστατέψει»

«Εσύ οφείλεις να προστατέψεις τον εαυτό σου, όχι το κράτος» σημειώνει ο συνομιλητής μου. «Τι δηλαδή; Θες «πατερούλη» τυπου Στάλιν?»

Μέχρι εδώ, η κουβέντα είναι πολιτική – θα έλεγα όχι κομματική, αλλά όπως το δει κανένας. Μέχρι εδώ όμως, κανένα πρόβλημα.

«(αφήνοντας τον Στάλιν κατά μέρος), το κράτος είμαι εγώ – γιατί να μην προστατέψω τους αδύναμους; Πιστεύω ότι αξίζει ως κατεύθυνση» η απάντησή μου.

«Αφου το θες ετσι, πλήρωνε τότε ΕΝΦΙΑ για να μην απολυθεί κανένας ακαμάτης-μιζαδόρος Δμ. Υπλ.»

Παραθέτω την απάντησή μου επι λέξη:

Η ομαδοποίηση μπορεί να βολεύει την σκέψη σου, αλλά αν συζητήσουμε λίγο είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσεις σε τρία βασικά πράγματα:

– Ένα, δεν είναι όλοι οι ΔΥ «ακαμάτηδες-μιζαδόροι». Αλλιώς να πάμε σε νοσοκομείο εν μέρα εφημερίας να το συζητήσουμε.

– Δύο, η ευθύνη για τους όσους «ακαμάτηδες μιζαδόρους» όντως υπάρχουν, δεν ανήκει σε εμένα, αλλά στους ίδιους που μου βάζουν ΕΜΦΙΑ

– Τρία, με αποφάσεις όπως αυτή έχω μεγάλες ενστάσεις αν τα χρήματά μου πάνε σε ΔΥ ή σε πληρωμές που διαφωνώ

Αυτό. Ενα, δύο, τρία.

Η απάντηση:

«Πήγαινε να μεινεις στην Αργεντινή τότε Γιάννη. Δεν αντέχω νυχτιάτικα Συριζαίικη προπαγάνδα! Καληνύχτα.»

Και εδώ ξεκινάει το ποστ μας….

Τι Συριζαίικο είπα; Δεν είναι όλοι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι ακαμάτηδες μιζαδόροι. Όσοι υπάρχουν, που υπάρχουν, είναι διορισμένοι από τους ίδιους ανθρώπους που μου βάζουν ΕΝΦΙΑ. Όσο το δημόσιο ξοδεύει χρήματα αλόγιστα, έχω δικαίωμα να πιστεύω ότι οι «έκτακτες εισφορές», τα χαράτσια και οι απρογραμμάτιστοι, άδικοι κατ’ εμέ φόροι, δεν καλύπτουν πάγιες ανάγκες, αλλά οικονομικές ανωμαλίες.

Είναι προπαγάνδα κάτι από αυτά;

Δεν είναι προπαγάνδα πχ ότι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι είναι όλοι, ή έστω οι περισσότεροι «ακαμάτηδες μιζαδόροι» και είναι ότι δεν είναι όλοι; Δεν είναι προπαγάνδα ότι φύτρωσαν, ξέρω-γω, ή όλοι μαζί τους διορίσαμε, και είναι ότι μπήκαν με τις ίδιες ηγεσίες με τις σημερινές; Δεν είναι προπαγάνδα ότι κάθε ευρώ που δίνουμε πάει στο αδηφάγο δημόσιο να τα σκορπάει σε ακαμάτηδες δημοσίους υπαλλήλους, και είναι ότι κάπως πρέπει να πληρωθεί η στήριξη του Μεγάρου – και επειδή δεν υπάρχουν λεφτά, μόνο έτσι μπορεί να πληρωθεί;

Θεωρώ ότι αυτά που λέω είναι λογικά. Είναι τίμια ερωτήματα, τίμιες θέσεις. Δεν είναι πια; Είναι προπαγάνδα; Είμαι «Συριζαίος»;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν λέω ότι είναι τεράστια αδικία το The Mall να λειτουργεί ακόμα, ενώ χρειάστηκε να φτιαχτεί για λογαριασμό του αντισυνταγματικός νόμος (απόφαση του ΣτΕ!) για να ξεκινήσει να λειτουργεί; Που διαμαρτύρομαι γιατί αυτός που πέρασε τον φωτογραφικό νόμο, απολαμβάνει τώρα την θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν λέω ότι χρειάζεται να διερευνηθεί η υπόθεση πως χάσαμε 500 εκατομμύρια ευρώ (τουλάχιστον!) από την Hochtief, η οποία δικαιώθηκε στο δικαστήριο να μην πληρώσει ούτε ένα ευρώ ΦΠΑ που έχει ήδη εισπράξει;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν αναρωτιέμαι αν πρέπει το Μέγαρο να «σωθεί» με κρατικό χρήμα, και πόσο δε μάλλον εδώ και καιρό να ρωτάω γιατί τα αρχικά δημοσιεύματα του δανεισμού των 240 εκατομμυρίων ευρώ (και εδώ) έγιναν …ξαφνικά 420 εκατομμύρια(!);

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν αναρωτιέμαι γιατί οι ένστολοι, εργαζόμενοι και με σταθερό μισθό, πρέπει να πάρουν επίδομα, ενώ τόσοι χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες, μπορεί περισσότεροι, είναι αυτήν την στιγμή άνεργοι και ένα εκατομμύριο εξ αυτών είναι αποκλεισμένοι από το επίδομα ανεργίας εξαιτίας των περιορισμών που θέτει η νομοθεσία;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι για τον φόρο στο πετρέλαιο, που οι φτωχότεροι εξ ημών δεν έχουν να το πληρώσουν, να γίνομαι έξαλλος που κάποιοι, από την αδυναμία τους, πεθαίνουν από αναθυμιάσεις κακοφτιαγμένων μαγκαλιών; Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν γίνομαι έξαλλος που, μετά από τέτοια ταλαιπωρία, ανακαλύπτεται άκοπα και χωρίς ευθύνες ότι το μέτρο δεν έπιασε;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι που υπάρχουν άνθρωποι που δεν σήμερα, δεν έχουν ρεύμα, και ταλαιπωρούνται (και όχι μόνο)αφάνταστα χειμώνα καλοκαίρι; Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν τονίζω ότι το κόστος για να σωθούν είναι είκοσι ευρώ τον μήνα;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν γίνομαι έξαλλος, έξαλλος, που ο Σγουρός της περιφέρειας Αττικής υπόσχεται 20 εκατομμύρια ευρώ στην ΑΕΚ για γήπεδο, 10 στον Παναθηναϊκό για να φτιάξει το δικό του, και συνολικά 420 εκατομμύρια για «αθλητικές και άλλες εγκαταστάσεις» – σήμερα; Ως Συριζαίος προπαγανδιστής δεν θα κάνω το ίδιο με την Δούρου;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι για τις συνθήκες διαβίωσης στο έκτρωμα που ονομάζουμε νοσοκομείο φυλακών, και το οποίο, τοσο καιρό μετά, δεν έχει ακόμα περάσει στο Υπουργείο Υγείας;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι για τις απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης των εν γένει φυλακισμένων, που σε περιπτώσεις δεν βλέπουν ήλιο για έξι μήνες, επειδή δεν υπάρχουν λεφτά για φύλακες; Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν αντιδρώ για την απουσία κάθε είδους ενημέρωσης όταν τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι έκαναν ταυτόχρονα απεργία πείνας διαμαρτυρόμενοι για τα κελιά τύπου Γ; Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι για τα κελιά τύπου Γ;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν τρελαίνομαι με τις συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών και προσφύγων στα «κέντρα φιλοξενίας» όταν διαμαρτύρομαι για τις εμφανώς ρατσιστικού τύπου προσαγωγές του «Ξένιου Δία», όταν συνάνθρωποί μας παίρνουν άσυλο προστασίας ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ προς το Βέλγιο;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι για την απόφαση της δικαιοσύνης να αθωώσει τον ιδιοκτήτη της φάρμας στην Μανωλάδα, λες και οι επιστάτες έδρασαν για ίδιον όφελος, και ενώ οι συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων εκεί είναι σήμερα χειρότερες(!) από αυτές που ήταν όταν το ανακαλύψαμε;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν αναρωτιέμαι γιατί μία φυλακή γίνεται να κοστίζει 7 εκατομμύρια ευρώ λιγότερα από τις έξι πανομοιότυπες που χτίστηκαν, και αν στις άλλες πέντε υπάρχει υπερκοστολόγηση τουλάχιστον αυτού του ποσού;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν ζητάω ευθύνες γιατί οι λιμενικοί που ρυμούλκησαν το καράβι στο Φαρμακονήσι δεν φρόντισαν να ασφαλίσουν με σωσίβια τους επιβαίνοντες, με αποτέλεσμα να πνιγούν άνθρωποι, παιδιά, λάθος που επαναλήφθηκε και άλλες φορές, με τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα; Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι που η έρευνα μπήκε στο συρτάρι;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι που τα κανάλια αποφεύγουν τον φόρο 20% επί των διαφημίσεων όπως τους έχει επιβληθεί δια νόμου – με συνεχείς αναβολές, ενώ ταυτόχρονα(!) τους επετράπη να προβάλλουν τηλεπαιχνίδια αφαιρώντας τους και την υποχρέωση καταβολής φόρου επί των κερδών;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν αντιδρώ που σκάφος με ελληνική σημαία το σταματά παρανόμως σε διεθνή ύδατα με απειλή όπλων η Ισραηλινή κυβέρνηση και η Ελλάδα δεν αντιδρά;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι που για ένα καπρίτσιο, έκλεισε η κερδοφόρα πλεονασματική ΕΡΤ, και λειτούργησε ένα ελάχιστο μόρφωμά της, με το ίδιο κόστος (και μεγαλύτερο!) για τον πολίτη, αλλά χωρίς κανέναν απολύτως έλεγχο ή διαγωνισμό για το που πήγαν τα χρήματα που ξοδεύτηκαν, και πλέον με τους ίδιους κρατικούς ελέγχους που «καταδικάστηκαν» τόσο έντονα από τους διώκτες της; Και μετά ..αμνηστεύονται κιόλας για τις πράξεις τους προκαταβολικά!;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν αντιδρώ για την τιμή (και τις συνθήκες) πώλησης του ΟΠΑΠ και την τιμή πώλησης του Ελληνικού;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν βλέπω ότι όσοι εμπλέκονται σε υποθέσεις λαθρεμπορίας καυσίμων αθωώνονται ή παραγράφονται τα πρόστιμά τους;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν βλέπω νόμους να απαλλάσσουν εφοπλιστές από βεβαιωμένους φόρους δισεκατομμυρίων; Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν τονίζω ότι χρειάστηκαν πέντε προσπάθειες για να επιτευχθεί αυτό που ονομάζω ντροπή;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν βλέπω, εν μέσω κρίσης, κοντά τρία εκατομμύρια ευρώ να δίνονται στον διεθνή οργανισμό …γαλλοφωνίας;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι που τόσα και τόσα αίσχη από τις ΜΚΟ δεν έχουν ακόμα φτάσει σε ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, τόσα χρόνια μετά, ούτε μία σύλληψη, ούτε μία καταδίκη; Ακόμα και όταν αναφέρονται τα ονόματα υπουργών, ακόμα και του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν αντιδρώ βλέποντας την βουλή να νομιμοποιεί, αφού έγιναν οι παρανομίες, το εργοστάσιο χρυσού στις σκουριές; Και θα …πληρώνουμε και το νερό που άλλαξε χρήση, με 30 εκ. ευρώ;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι βλέποντας δημόσια, κρατική στήριξη της διευθύνουσας συμβούλου του ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας – ενόσω γίνονται οι έρευνες εις βάρος της;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι που o κοινοβουλευτικός μας έλεγχος έχει αντικατασταθεί με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και συμπυκνωμένους νόμους, με νομοσχέδια σε άσχετες διατάξεις κάνοντας νομικούς να μιλάνε για εκτροπή;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι που τα διόδια έχουν ανατεθεί σε εργολάβους που, ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ εισπράττουν κανονικά χωρίς να αποδίδουν έργο, παίρνουν και αυξήσεις(!);

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι που η ΑΤΕ μας κόστισε, χωρίς κανείς να τεθεί υπεύθυνος γι’ αυτό, 100 εκατομμύρια για ένα …»λάθος»;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι που ένα εργοστάσιο παραγωγής πλάσματος που κόστισε εκατομμύρια ευρώ για να κατασκευαστεί, έχει μείνει ως ..αποθήκη στο Μενίδι, και σύντομα, αν όχι ήδη, τα ακριβοπληρωμένα μηχανήματά του θα είναι άχρηστα – ενώ ταυτόχρονα ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ πλάσμα από άλλες χώρες, ξοδεύοντας εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι για τους νόμους που έχει περάσει ο Υπουργός Χαράλαμπος Αθανασίου, που κατηγορείται ότι είτε αποφυλακίζουν εμπόρους ναρκωτικών, είτε αθωώνουν… τον εαυτό του;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν αντιδρώ που στα δάση, με τον πρόσφατο νόμο, θα επιτρέπεται να χτίζονται μεταξύ άλλων και …δεξαμενές αποθήκευσης πετρελαιοειδών;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι που η πώληση του γάλακτος απο τις εταιρίες πήρε παράταση χρόνου, με πρόσχημα την μείωση της τιμής, και αυτή η μείωση …δεν ήρθε τελικά ποτέ;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι για τις καταγγελίες ότι το (χρεωκοπημένο!) Ερρίκος Ντυνάν κάνει …εκπτώσεις στα νοσήλεια υπουργών και πρώην πρωθυπουργών;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι που περνάει νόμος οι ΔΕΚΟ και οι ΜΚΟ να απαλλαγούν από κατηγορίες σε περίπτωση που κατηγορούνται για οικονομικό έγκλημα σε βαθμό κακουργήματος – και ο υπεύθυνος γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρος Ρακιντζής να αναφέρεται και γραπτώς σε ασυλία;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι για το ασύλληπτο (πολιτικά, οικονομικά και ηθικά) σκάνδαλο της Digea; Είμαι συριζαίος προπαγανδιστής όταν τα αρνούμαι όλα αυτά τα αίσχη;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν δεν μπορώ να βρω καν έναν νομότυπο λόγο να έχουν προκαταβολική ασυλία όσοι (χρεωκοπημένοι τώρα ) τραπεζίτες έδωσαν δάνεια στα κόμματα – με ανύπαρκτες εγγυήσεις;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν βλέπω ότι και το απίστευτο σκάνδαλο των #LuxLeaks που πιάνει και ελληνικές εταιρίες δεν οδηγεί σε καμία έρευνα, σε καμία αναφορά, θάβεται και από τον ΣΔΟΕ – και από τα κανάλια;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν ξέρω ότι ο Μανώλης Κυπραίος, δημοσιογράφος που έκανε την δουλειά του, δεν θα ξαναακούσει ποτέ τίποτα – καθώς τα ΜΑΤ του πέταξαν μία χειροβομβίδα κρότου-λάμψης που του στέρησε την ακοή – και η υπόθεση για την οποία διατάχθηκε ΕΔΕ, καταλήγει και αυτή,βολικά, στο αρχείο;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν τρελαίνομαι που ακόμα και σήμερα, αθώα, δεκάχρονα παιδάκια, μετά από μία απίστευτη ταλαιπωρία, που είδαν ακόμα και τους δικούς τους να πνίγονται, είναι ξυπόλητα και κοιμούνται στο πάτωμα μίας παγωμένης φυλακής, για έξι ή οκτώ μήνες, μέχρι να υπάρξει, αν υπάρξει, κάποιας μορφής σωτηρία γι’ αυτά; Είμαι Συριζαίος όταν με πιάνουν τα κλαμματα διαβάζοντας την ιστορία τους;

Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι που κανείς δεν έχει ακούσει αυτά, και τόσα άλλα, ούτε μία φορά από τα κανάλια της τηλεόρασης; Είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής όταν διαμαρτύρομαι για την απόλυτη σιωπή τόσων σκανδάλων από την κοινή γνώμη; Για να μπορεί να κρίνει; (Τεστ: ΠΟΣΑ ήξερες εσύ από αυτά που αναφέρω; Και ΑΠΟ ΠΟΥ τα έμαθες;)

~

Αυτή είναι η απάντηση; Ότι είμαι Συριζαίος προπαγανδιστής; Αυτό έχω να αντιμετωπίσω δηλαδή; Δεν συμμεριζόμαστε πια τους φόβους μας, δεν είναι κοινές οι αγωνίες μας, όλα έγιναν διλήμματα ή με τον Αλέξη, ή με τον Αντώνη; Όποιος μιλάει για όλα αυτά για τα οποία διαμαρτύρομαι είναι Συριζαίος προπαγανδιστής;

Και αν μιλάω γι’ αυτά, τότε η απάντησή που μου αξίζει είναι …να πάω να μείνω στην Αργεντινή;

~

Επι προσωπικού, δεν έχω πρόβλημα. Μπορεί ο καθένας να νομίζει ο,τι θέλει για μένα, μπορεί να νομίζει ότι θέλω Αλέξη, ότι ονειρεύομαι Αργεντίνες και πείνες, ότι μισώ τους δεξιούς και γι’ αυτό αντιδρώ. Μπορεί ο καθένας να με κατατάξει όπου νομίζει, ως πληρωμένο υπάλληλο της Κουμουνδούρου, ή, ακόμα χειρότερα, απλήρωτο που ζητά την αποσταθεροποίηση. Μπορεί να αντιλαμβάνεται με φρίκη ότι θέλω να θυσιάσω το μέλλον των παιδιών μου σε μία ζωή με δραχμή, σε ένα αμφίβολο μέλλον.

Πεδίο δόξης λαμπρόν, ονειρευτείτε ο,τι θέλετε για μένα μάγκες.

Φτιάξτε τον Συριζαίο εχθρό που ονειρεύεστε, το τέρας που θα φάει τις ελπίδες σας για την Ελλάδα που ξαναγεννιέται από τις στάχτες της. Ζήστε την ζωή με τα δικά σας μέτρα, που κάποιος είναι είτε μαζί μας είτε εχθρός μας, επειδή εσείς διαλέξατε εχθρούς και φίλους όπως καταλάβατε. Μην διανοηθείτε να αναρωτηθείτε και εσείς για τα μολυσματικά, προπαγανδιστικά ερωτήματά μου.

Εγώ επιμένω για τα ερωτήματά μου αυτά, να μην βάζω πρόσημο. Ούτε κομματικό, ούτε καν πολιτικό – όπως ήμουν πάντα.

Και επειδή επιμένω επίσης ότι μιλάω σε ευφυείς ανθρώπους, θα συνεχίζω να αναρωτιέμαι, να σκέφτομαι, να αντιδρώ όπως νομίζω καλύτερα, με μοναδικό μου γνώμωνα την τίμια κριτική προς την κυβέρνηση, προς κάθε κυβέρνηση, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ και όπως την οφείλει κάθε πολίτης.

Ξαναδείτε τις ερωτήσεις μου. Μία-μία. Δεν είναι όλες, δεν είναι καν όλες του 2014. Έχει πολλές, πολλές ακόμα.

Μακρυά τα παιδιά σας λοιπόν από τις οθόνες. Το «συριζαίικο τέρας» σας συνεχίζει την φριχτή «προπαγάνδα» του. Κλείστε τα αυτιά σας, έχετε μία ελπίδα να σωθείτε.

Νισάφι.

Εχθές πήγα σε μία κηδεία.

Όλη την ημέρα μετά κουβαλούσα αυτές τις σκέψεις στο κεφάλι μου, απελευθερώθηκαν αργά το βράδυ.

Θα μπορούσα -το σκέφτηκα- να τις ξαναγράψω σε ποστ, με περισσότερες λέξεις και ίσως πιο ξεκάθαρη εικόνα, αλλά αυθόρμητες και τραχιές, νομίζω ότι με εκφράζουν περισσότερο.

Έχει τόσα πολλά ζιζάνια ο δρόμος, ώστε να είναι άδικο μην παραδεχθείς αυτούς που ξέρουν να εκτιμούν ένα λουλούδι.

Όπως και στο παρελθόν, βρίσκω την ιδέα της συμμετοχής του κοινού ιδιαιτέρως πολύτιμη, όχι για τις απαντήσεις, αλλά -κυρίως- για τις ερωτήσεις και την συμμετοχή. Όπως και στο παρελθόν, αρκετός κόσμος έκανε πλάκα, θεμιτό, αλλά υπήρξαν και σοβαρές ερωτήσεις που έδειξαν τα προβλήματα που περιμένει ο πολίτης/ψηφοφόρος να δει τον Δήμαρχό του να επεμβαίνει. Για να μην χαθούν οι (πάμπολλες, περισσότερες από κάθε άλλη φορά) σοβαρές ερωτήσεις, τις μαζεύω εδώ, και τις παραθέτω για την κρίση σας.

Αντίθετα με τις άλλες φορές, σ’ αυτήν την διαδικασία έχω προσθέσει και tweets που είναι πιο «χαβαλετζίδικα» – αλλά αυτό έγινε αποκλειστικά επειδή ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης απαντούσε σε κάποια από αυτά, και δεν μπορούσα να μην συμπεριλάβω την «ερώτηση»

Για το τεχνικό κομμάτι: Έκανα αναζήτηση στο Storify το hashtag #gabriel4ath και μετέφερα μόνο αυτά που θεώρησα ότι είναι καλό να μείνουν. Είναι προσωπική εργασία, με λάθη, πιθανόν και παραλήψεις – καλό είναι, αν ξέχασα κάποιο ουσιώδες, αν δεν το κατάλαβα καλά, ή αν έγινε αλλά δεν είχε το hashtag για να το βρω (πρέπει να υπάρχουν πολλά τέτοια) να μου το επισημάνετε για να το προσθέσω.

Ενα tricky κομμάτι στο τεχνικό μέρος: Οι ερωτήσεις είναι με χρονολογική σειρά (από το παλαιότερο προς το νεότερο). Όμως: προσπάθησα (με πολύ κόπο) να κολλήσω τις απαντήσεις του @gabriel_athens στις ερωτήσεις. Άρα: οι ερωτώντες είναι χρονολογικά, ο συνεντευξιαζόμενος είναι με βάση την ερώτηση που απαντά.

Τέλος: Δικαίως θα ενοχληθείτε που λείπουν οι απαντήσεις στον συνεντευξιαζόμενο. Είναι πολύ περίπλοκη (κυρίως χρονοβόρα) διαδικασία, και δεν επενδύω τον χρόνο να το κάνω. Όποιος θέλει και μπει στον κόπο, ας με ενημερώσει να τον συμπεριλάβω στα links στο τέλος – ή στην αρχή, αν κάνει πολύ καλύτερη δουλειά από την δική μου 🙂

Στο σύνολο των ερωτήσεων, όπως πάντα δεν παρεμβαίνω, (δεν θα μπορούσα άλλωστε), μπορείτε να τα δείτε όλα με μία αναζήτηση στο twitter και να κρίνετε την επιλογή μου.

Τέλος, δύο πράγματα: να θυμήσω ότι έχω ξανακάνει την ίδια δουλειά με υποψήφιο πρωθυπουργό τον Παπανδρέου, και με υποψήφιο πρωθυπουργό τον Καραμανλή (το 2010 και 2009 αντίστοιχα) Στο τέλος θα βάλω τα link για τις δύο προηγούμενες συνεντεύξεις.

Όποιος μπορεί να μου βρει εργαλείο εκτός του Storify για να μαζέψω όλες τις ερωτήσεις σε csv ή text αρχείο, θα με σώσει 🙂 (τα παλαιότερα προγράμματα που χρησιμοποιούσα δεν παίζουν πια)

Υ.Γ.: Γιατί μπορεί να είναι χρήσιμο: Δεν είμαι κομματικό στέλεχος, αυτό που έκανα δεν το έκανα για τον υποψήφιο δήμαρχο, ούτε έχω καμία σχέση μαζί του – το κάνω γιατί βρήκα χρόνο, και γιατί πιστεύω στην διαδικασία της συμμετοχής. Αν άλλος υποψήφιος το κάνει, επίσης, μπορεί να κάνω το ίδιο – μπορεί και όχι. Αντίθετα από τις δύο προηγούμενες φορές, δεν έχω ούτε τον χρόνο, ούτε τα σωστά εργαλεία να υποσχεθώ αντίστοιχη ενέργεια: τα εργαλεία είναι κοινά για όλους, δωρεάν, όποιος θέλει – είτε γι’ αυτό, είτε για επόμενους- ιδού πεδίο δόξης λαμπρόν! 🙂

(δύο φορές ο πρόλογος, το ξέρω, αλλά το storify στέκει και μόνο του, και πρέπει να εχει και αυτό την περίληψη)

Update (ναι, τόσο γρήγορα): Μόλις είδα ότι ο @Stefanossp έχει κάνει storify μ τς απαντήσεις τ υποψηφίου @Gabriel_Athens Είναι συγκεντρωμένο εδώ: https://storify.com/Stefanossp/gabriel4athens-full

Δείτε τα προηγούμενα:

2009: Τι ήταν πραγματικά το #askND

2010: #GreekPmLive, απαντήστε κύριε Πρωθυπουργέ

Έχω γράψει ξανά την άποψή μου για την κατάσταση σήμερα. Σε γενικές γραμμές, για να μην σε κουράζω με όλο το άρθρο της γνώμης μου (το οποίο κάνω link εδώ για να το δεις αν δεν κουράζεσαι να διαβάζεις την γνώμη μου γιατί νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να κριθεί) σε γενικές γραμμές λοιπόν λέει «Πρώτα οι άνθρωποι. Να σιγουρευτούμε ότι έχουν τα απαραίτητα, όπου και αν ανήκουμε. Αλλιώς να μπορούμε να βάλουμε όρια μεταξύ σωτηρίας και καταστροφής».

Εδώ και καιρό βέβαια το απατάω το blog με το twitter μου (τόσο πολύ που μάλλον απατάω το twitter με το blog, έτσι αισθάνομαι) και καταθέτω και εκεί τις σκέψεις μου, και, πρόσεξε, τώρα φτάνουμε στο ζουμί, είχα μία κουβέντα προχθές γι’ αυτό.

Και το πνεύμα του συνομιλητή μου ήταν «τίποτα δεν είναι τσάμπα, αν θέλεις να ζεσταθούν οι άνθρωποι, δεν έχω καμία αντίρρηση, βρες μου δέκα εκατομμύρια ευρώ που χρειάζονται»

Μπήκα στο τριπάκι, και απάντησα – αλλά τριγύριζε στο μυαλό μου, κάτι δεν πήγαινε καλά μ’ αυτήν την εικόνα, όλο μου το είναι έλεγε να μην μπω στην διαδικασία καν να απαντήσω. Ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτήν την λογική.

Και μόλις κατάλαβα τι είναι.

Πρόσεξέ με λίγο εδώ.

Παρακολουθώ ότι η σημερινή κυβέρνηση Σαμαρά, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, ζητά ισοδύναμα. Πρέπει να ζεσταθεί ο κόσμος; Στις εφημερίδες τίτλοι για ισοδύναμα. Πρέπει να επιστραφούν αντισυνταγματικά χαράτσια; στην μάχη για ισοδύναμα. Πρέπει να βρουν χρήματα για το μειωμένο ΦΠΑ; Στίβει το μυαλό του το υπουργείο οικονομικών για να βρεθούν ισοδύναμα.

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013, Ελευθεροτυπία. Το ΦΕΚ ανακοινώνει το κόστος του γραφείου αντιπροέδρου της Κυβέρνησης, σε 486.706 ευρω ετησίως. Εγώ, προσωπικά, δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να στελεχώσει το γραφείο του ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.

Γιατί όμως δεν έχει ισοδύναμα εδώ;

Περίεργο δεν είναι; Έξτρα, μη υπολογισμένο κόστος ήταν, κανείς δεν είχε προβλέψει από που θα βγουν τα λεφτά – μα καμία ενέργεια δεν έγινε για να υπολογιστούν τα ισοδύναμα. Μυστήριο. Από που δηλαδή θα έβγαιναν τα χρήματα;

Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013, Ελευθεροτυπία. Το ΦΕΚ ανακοινώνει το κόστος του γραφείου του υφυπουργού για την ΔΤ Παντελή Καψή σε 451.250 ευρώ ετησίως. Ούτε και με αυτό έχω πρόβλημα, άσε που και ο Καψής αρνήθηκε το προσωπικό που του δίνεται, θα δουλέψει με οτι έχει, λέει.

Πάλι τα ίδια, όμως. Καμία κουβέντα για ισοδύναμα. Κάποιο συρτάρι υπήρχε, από κάπου βγήκαν τα χρήματα, αν και εξίσου έκτακτα και απρόβλεπτα, ούτε γάτα, ούτε ζημιά.

Προφανώς, το ίδιο ισχύει σχεδόν για όλα τα -απρόβλεπτα ή υπολογισμένα- έξοδα της Κυβέρνησης, που δείχνει μία προτίμηση να ζητά ισοδύναμα μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις:

Ισοδύναμα ζητούνται κυρίως όταν πάει να ασκηθεί κοινωνική πολιτική.

Ξαφνικά, αντιλαμβάνομαι μία μανιέρα εδώ. Έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης. Όπως και ο συνομιλητής μου, θεωρούν όλοι δεδομένο ότι ο αντιπρόεδρος και ο νέος υφυπουργός θα έχει στελεχωμένο γραφείο – αλλά όχι ότι ο Πάνος θα έχει σπίτι να μείνει.

Αν ο Πάνος θέλει σπίτι για να μην κρυώνει τα βράδια, αν η 13χρονη Σάρα θέλει ζεστασιά (και να μην πεθάνει στην διαδικασία), αν θέλουμε να επιστραφούν τα χρήματα που αντισυνταγματικά πήρε η κυβέρνηση από τους πολίτες – η κοινωνία πρέπει να πιεστεί να βρει η ίδια λύση. Η οποία, guess what, θα είναι αποκλειστικά από το πορτοφόλι του κόσμου, και θα λέγεται μειωμένες συντάξεις, κόψιμο του 13ου – 14ου στο δημόσιο και στις συντάξεις, έξτρα χαράτσι και φόροι, κλείσιμο οργανισμών (και χρήσιμων, αποδοτικών) για να βρεθούν τα χρήματα.

Μέχρι και κρατήσεις για την πληρωμή των ανέργων έχουμε, να έχει χρήματα το ταμείο ανεργίας.

Μα για το γραφείο του αντιπροέδρου, δεν χρειάζεται να πιεστεί κανείς – υπάρχουν τα χρήματα. Για την διοργάνωση της προεδρίας, υπάρχουν τα χρήματα, δεν έχουμε διλήμματα, ούτε πιέσεις. Είναι τρομερά εύκολο, ουπς, εδώ ήταν, μην το σκέφτεστε πια, μην απασχολείτε το μυαλουδάκι σας. Για να πάρει επιχορήγηση η ομοσπονδία μπάσκετ που θα γίνουν τα έξοδα της wild card (ασφάλειες παικτών NBA κλπ) υπάρχουν χρήματα, δεν χρειάζονται ισοδύναμα.

No worries.

Το θέμα της σκέψης μου, φυσικά, έχει να κάνει με προτεραιότητες. Οι υπάλληλοι της ΕΡΤ ανέφεραν (και δεν έχει διαψευστεί ακόμα!) ότι έφερναν στον τελευταίο ισολογισμό κέρδη 300 εκατομμύρια ευρώ, πριν τους κλείσουν. Και προφανώς, θα χρειαστούν αρκετά ακόμα, για να πληρωθούν οι αποζημιώσεις τους, απολυμένοι άνθρωποι είναι – χώρια τα χρήματα που δόθηκαν με απευθείας αναθέσεις για να παίξει το έκτρωμα που πήρε την θέση του, και να πληρωθούν οι μισθοί των (χωρίς ΑΣΕΠ) προσληφθέντων. Δεν είναι η μόνη περίπτωση σπατάλης δημοσίου χρήματος – μα είναι από τις πιο μεγάλες, και πιο χαρακτηριστικές. Δεν έχει καμία σημασία στην σκέψη μου αν κακώς ή καλώς έγινε – σε διαβεβαιώ. Το πρόβλημα είναι ότι το πορτοφόλι του κράτους είναι ενιαίο, όσο και αν παλεύει (και κρίνεται αυστηρότατα αν προσπαθεί να ξεγελάσει τους πολίτες της) να πείσει ότι, άλλα τα μεν χρήματα, άλλα τα δε.

Ξέρεις γιατί ντρεπόταν πριν λίγο καιρό ο προϊστάμενος της εισαγγελίας εφετών Θεσσαλονίκης; Γιατί κρατάμε χωρίς προαυλισμό επί έξι μήνες τους φυλακισμένους, όλους μαζί – ανεξαρτήτως τι έγκλημα έχει κάνει ο καθένας, βιασμό ή οικονομικό, μεγάλος ή μικρός, στα κελιά τους. Ξέρεις γιατί γινόταν αυτό; Γιατί δεν υπάρχουν χρήματα για φρουρούς. Αποκλειστικά γι’ αυτό. Και το λέει ο προϊστάμενος της εισαγγελίας εφετών Θεσσαλονίκης, όχι ο ..Τσίπρας.

Οι άστεγοι γύρω μας, οι πεινασμένοι που τρώνε από τα συσσίτια, οι συνταξιούχοι που παλεύουν να τα φέρουν βόλτα, οι απολυμένοι που δεν έχουν για πάντα «βοήθημα» και μένουν, μετά, χωρίς χρήματα, όσοι δεν έχουν πόρους να πληρώσουν το ρεύμα τους και ζεσταίνονται με εναλλακτικές (και τρομερά επικίνδυνες) πηγές θέρμανσης – όλοι αυτοί είναι εξίσου ευθύνη του κράτους όσο και το γραφείο του αντιπροέδρου, το site της βουλής, η προεδρία της Ευρώπης.

Και όχι μόνο εξίσου.

Οι προτεραιότητές μας έχουν λίγο σκατώσει τελευταία, όχι όλων, αλλά αρκετών από αυτών που ψηφίζουν, είναι η προσωπική γνώμη μου. Οπότε, επανέρχομαι στην αρχική κουβέντα:

Ο,τι και αν ψηφίζεις, ο,τι και αν θεωρείς ότι θα μας σώσει ως πολιτική, όπου και αν εναποθέτεις την τύχη μας ως οικονομική διαχείριση – κανένα πρόβλημα δεν έχω, αρκεί να συμφωνήσουμε στο εξής:

Κανείς να μην πεινάει, κανείς να μην διψάει, κανείς να μην κρυώνει, κανείς να μην κοιμάται υποχρεωτικά στο παγκάκι αν είναι, απλώς φτωχός ή άνεργος. Κανείς να μην στερείται τα φάρμακά του, την αξιοπρέπειά του, την παιδεία του.

Όχι ισοδύναμα, όχι εκβιασμοί γι’ αυτά. Αυτά να είναι προτεραιότητα.

Για τα υπόλοιπα, αν δεν μας φτάνουν τα λεφτά, ας κριθούν ένα-ένα, και αν κρίνονται σημαντικά, ας δώσουμε όσα ισοδύναμα θέλουμε – καμία αντίρρηση δεν έχω.

Αρκεί να θυμόμαστε ότι οι προτεραιότητες δεν έχουν ισοδύναμα.

Και -κυρίως- ότι η αξιοπρέπεια των ανθρώπων, δεν (θα έπρεπε να) εξαρτάται από ισοδύναμα.