Έχω σβήσει αυτό το άρθρο πέντ’έξι φορές. Το έχω ξαναπάθει, το παθαίνω κάθε φορά που οι σκέψεις μέσα μου είναι τόσο κόκκινες, και μαύρες, που δεν γίνονται λέξεις.

Αλλά δεν έχει να κάνει με μένα.

Πριν κάτσεις, αν δεν βαριέσαι, να με ακούσεις, διάβασε πρώτα αυτό:

Το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο

Το διάβασες; Το διάβασα το πρωί, ενώ το έζησα από εχθές, όταν ο @xasodikis διάβασε την εφημερίδα της Κυβερνήσεως και απόρησε για το περιεχόμενο του άρθρου 22. Ήταν πολύ μπερδεμένο, πολύ τεχνικό. Στους 100 που θα το διαβάσουν, όλοι θα απορήσουν – ένας θα κάτσει να ψάξει. Το έψαξε ο @xasodikis, με την βοήθεια των σχολιαστών του.

…

Γαμώτο, να το πάλι. Δεν έχω λόγια. Θέλω να βρίσω τα κανάλια και τις διαφημιστικές, που κατάφεραν από το 2010 να αποφύγουν (μία ίσως αδικία, δεν αντιλέγω) που όλοι οι υπόλοιποι υφιστάμεθα, άσκοπα διαμαρτυρόμενοι.

Αλλά δεν έχει να κάνει με αυτούς.

Δεν μου αρκεί αυτό. Αυτά προσπαθούν να επιβιώσουν, ξεπουλάνε την είδηση, το λειτούργημα, για να αντέξουν σε ένα σιχαμένο κατασκεύασμά τους, ένα τέρας που έφτιαξαν οι ίδιοι, οι οποίοι, έστω και αν κάποιοι εξ αυτών το ξεκίνησαν ως λειτούργημα, μετουσιώθηκαν στα ίδια καθίκια που μεταδίδουν ψέματα, προπαγάνδες και δελτία τύπου, ζαλίζοντας τους ανθρώπους που τους εμπιστεύονται, ώστε να μην αντιδρούν.

Δεν έχει να κάνει με αυτούς *μόνο*.

Θέλω να ξεράσω ανόθευτο μίσος για τον κάθε πρωθυπουργό και υπουργό οικονομικών που εμπλέκεται στην υπόθεση, μία υπόθεση συγκάλυψης, αδιαφάνειας, μα πάνω απ’ όλα μία υπόθεση εκβιασμού, ωμού εκβιασμού, έναν νόμο που παίρνει παρατάσεις, που βγαίνει – αλλά από την πρώτη στιγμή δεν βγαίνει, μπαίνει στο συρτάρι, στο τραπέζι κάθε διαπραγμάτευσης, σώζει κατά βούληση εξαιρετικά επειγόντως και απρόβλεπτα, χέζει πάνω σε κάθε έννοια ισονομίας απολύτως νόμιμα, κραυγάζει θρασύτατα ή θα πείτε αυτά που θέλω, ή θα ξεχάσω να τον ακυρώσω αυτόν τον νόμο, σας κρατάω, μαζί με τα δάνεια, τις αναχρηματοδοτήσεις και τις άδειες, θα μιλήσετε για μένα, ότι πω εγώ, εγώ υπάρχω, εγώ σας κρατάω.

Αλλά δεν έχει να κάνει με αυτούς.

Δεν κοπιάζει ο θυμός μου. Δεν ξεσπάω εκεί. Είναι ένα γλοιώδες σύστημα εξουσίας, μία παρέα δειλών και σιχαμένων που ο ένας σώζει τον άλλον, ο ένας εκβιάζει τον άλλον, ο ένας επιβιώνει χάρη στον άλλον.

Προσπαθώ να βρίσω τον πολίτη που πληρώνει αυτά τα κανάλια, που τρώει αμάσητα αυτά που το σερβίρουν, που ακούει αυτούς τους πολιτικούς, που όλη τους η ενέργεια πάει στην αυτοσυντήρησή τους, στο κόλπο, στον κρυφό νόμο, τους ακούει, τους εμπιστεύεται, την ζωή του, την επιβίωσή του, λες και δεν ξέρει, λέμμινγκ ρε πούστη μου, εκεί, στον γκρεμό, με αυτοθυσία, θα την πατήσουν οι άλλοι πρώτα, όχι εγώ, εγώ θα τον πω «κύριο» τον υπουργό – ακόμα και αν για το ξεκάρφωμα με τους φίλους μου τους άνεργους θα πω τα λαμόγια, θα δω το δελτίο ειδήσεων, θα αγοράσω το χάρτινο ψέμα, λένε ψέματα, το ξέρω, με δουλεύουν, αλλά έτσι είναι η ζωή και δεν αλλάζει.

Αλλά δεν έχει να κάνει μ’ αυτούς.

Δεν μου φτάνει.

Να βρίσω εμένα, που δεν κάνω περισσότερα, που δεν φώναξα αρκετά, που δεν έχω πιάσει κανέναν από το λαιμό, να του πω ρε κερατά, ρε κερατά, ρε καθίκι, ρε σιχαμένε βρωμιάρη, πως είσαι τόσο αλήτης ρε, πως μπορείς να συναλλάσσεσαι τόσο αναίσθητα ρε, πως πουλάς την είδηση ρε, την αλήθεια, πως πουλάς την αλήθεια, πως την αγοράζεις, πως βγαίνεις στο γυαλί και λες ανάπτυξη ρε, πως λες ελπίδα ρε, τόσο αναίσθητα, ελπίδα, όταν αμέσως πριν, εξαγοράζεις τον τύπο, την δημοσιογραφία, την αλήθεια που δεν σε βολεύει, πως με κοιτάς στα μάτια ρε γουρούνι, πως με κοιτάς στα μάτια λέγοντάς μου εμπιστεύσου με, όταν λίγο πριν αγόρασες την αλήθεια, την έκανες προϊόν εκμετάλλευσης και εκβιασμού, αγόρασες την δημοκρατία, και έβαλες στην θέση της μία δημοκρατία που σου αρέσει εσένα, έφτιαξες ένα χάρτινο όπλο, δέκα λέξεις, για να ελέγξεις κάθε αντίδραση, κάθε άλλη άποψη, και το έκρυψες ανάμεσα σε αριθμούς, άρθρα και παραγράφους, το έκρυψες, ενοχικά, σε μπερδεμένες λέξεις, να το καταλάβουν μόνο αυτοί που πρέπει, συνθηματικά, και αμέσως μετά, αφού εκβίασες, αφού φίμωσες, με κοίταξες στα μάτια και μου είπες «κάνε θυσίες φίλε μου, όλοι κάνουμε, κάνε και εσύ, οι άλλοι θέλουν το κακό σου, εγώ θέλω το καλό σου, κάνε θυσίες, θυσίασε τις οικονομίες σου, την ασφάλειά σου, το ένα σου παιδί, ύστερα το δεύτερο, τον γάμο σου, την ειρήνη σου, την ζωή σου, για το κοινό καλό, για όλους μας» – όταν πέντε λεπτά πριν, είπες στον καναλάρχη, «μη σε νοιάζει, κάνε εσύ αυτό που πρέπει, και θα σε σώσω εγώ όπως τα έχουμε συμφωνήσει».

Δεν μου φτάνει όμως.

~

Άκου, πέρα από θυμούς.

Έχω πολλές φορές ξεφύγει με αυτό το θέμα, από την πρώτη στιγμή, από το 2010 που πρωτοακυρώθηκε, που πρωτοθαφτηκε, από το πρώτο πισωγύρισμα, από την πρώτη δειλία.

Πυγμή στους φόρους μας, αλλά δειλία στους συνεργάτες μας, στους συνεταίρους μας, στους συμμάχους μας. Πυγμή σ’ αυτούς που δεν μπορούν να αντιδράσουν, ανοχή και δειλία σ’ αυτούς που φοβάμαι.

Δεν είναι δικαιοσύνη αυτό, δεν μπορεί να είναι.

Είναι ένας άδικος φόρος. Δεν είμαι χαζός, το βλέπω. Ένας άδικος, καταστροφικός φόρος. Άδικος, γιατί δεν έχει κανένα νόημα να πληρώσουν και άλλη, επιπλέον φορολογία στην διαφήμιση. Καταστροφικός, γιατί θα γονατίσει και τα κανάλια, που ζουν εκτός ορίων, πια, και τις διαφημιστικές, και θα αφήσει πολύ κόσμο στην ανεργία. Άδικος, όπως το να σου ζητούν να πληρώσεις χαράτσι για το σπίτι που μένεις, και ήδη είναι κριτήριο φορολόγησης. Άδικος, όπως το να σου ζητούν να πληρώσεις περισσότερους φόρους, επειδή τα παιδιά σου είναι τεκμήριο διαβίωσης. Καταστροφικός, όπως το να ζητούν αυξημένα τέλη κυκλοφορίας, με αποτέλεσμα να επιστρέφονται πινακίδες, οι πολίτες να μην έχουν αυτοκίνητα που έχουν ήδη αγοράσει, το κράτος να χάνει φόρους. Καταστροφικός, όπως το να αυξάνεται η τιμή του πετρελαίου, με αποτέλεσμα οι πολίτες να μην έχουν να αγοράσουν, να απολύονται άνθρωποι που δούλευαν στα βυτιοφόρα, να κρυώνει ο κόσμος μες τον χειμώνα, να ανάβει δηλητηριώδη τζάκια και σόμπες, το κράτος να μην εισπράττει περισσότερα ως φόρους. Άδικος και καταστροφικός. Δεν κερδίζει κανείς από την εφαρμογή του – χάνουμε όλοι.

Είναι ένα θέατρο παραλόγου η επιμονή στην εφαρμογή του, καταλαβαίνω.

Ακριβώς αυτό δηλαδή που ζούμε όλοι οι υπόλοιποι τόσα χρόνια τώρα, ακριβώς γι’ αυτό που φωνάζουμε, ακριβώς γι’ αυτό που διαμαρτυρόμαστε, που ψεκαζόμαστε, που τρώμε (ατιμώρητο) ξύλο, που μας απολύουν από την δουλειά, που ζούμε με 360 ευρώ για οκτώ μήνες, και μετά; και μετά;! άδικος και καταστροφικός ακριβώς όπως ουρλιάζουμε τόσο καιρό τώρα…

…αλλά οι φωνές μας δεν ακούγονται, η αδικία και η καταστροφή μεγαλώνει εκθετικά, ο πόνος και η απελπισία το ίδιο, και αυτοί που μονολογούν χαρούμενοι για τις επιτυχίες τους απολαμβάνουν τα φώτα της δημοσιότητας την εξουσία, την εύνοιά της, και την ανοχή μας.

Άκου, πέρα από θυμούς και εντάσεις:

Αν κάτι λείπει για να δω έστω και ένα ψήγμα ελπίδας, είναι δικαιοσύνη, δημοσιογραφία, δημοκρατία. Δεν αρκεί πλέον καμία καλή πρόθεση, κανένας ενθαρρυντικός λόγος, ή αίτημα για λίγο ακόμα εμπιστοσύνη. Στην πράξη: Δικαιοσύνη, Δημοσιογραφία, Δημοκρατία.

Το κάθε ένα από αυτά, μόνο του, δεν έχει νόημα. Δεν υπάρχει. Και τα τρία μαζί, ενισχύουν το ένα το άλλο.

Έχουμε σαράντα ημέρες από την δημοσίευση για να πάει αυτό το χαρτί στην Βουλή. Σαράντα ημέρες συγκαλυμμένης ανοχής. Οι πρώτοι σιχαμένοι εκτέθηκαν ήδη με την διάθεσή τους να μπει ως κατεπείγον και όσο πιο συγκαλυμμένα δυνατόν αυτό το αισχρό, τρισάθλιο άρθρο. Αποκαλύφθηκε. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες.

Όσοι βουλευτές απομείνουν έως τότε από την Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ, αυτοί που θα αποφασίσουν αν, και πόσο θα στηρίξουν αυτό το άρθρο, αυτό το συγκεκριμένο άρθρο, καλά θα κάνουν να σκεφτούν πολύ καλά το πολιτικό τους μέλλον. Το λιγότερο που έχουν να κάνουν, είναι να απαιτήσουν μία δικαιολογία, μία αιτιολογία, όπως αυτή που έλειψε, που θάφτηκε τόσες πριν έρθει αυτή η στιγμή.

Λίγο πριν την ψήφιση, μπορούν να ξεστομίσουν την λέξη θυσία -σχεδόν- άκοπα. Είναι, άλλωστε, η θυσία των άλλων. Την ημέρα της ψήφισης, το λέω από τώρα, ας ακούσουν τρεις λέξεις: Δικαιοσύνη, Δημοσιογραφία, Δημοκρατία.

Και ας σκεφτούν καλά αν η φωνή τους, όταν ερωτηθούν, η απόφασή τους, σώζει, ή θυσιάζει (και) αυτά τα ιδανικά, (και) το όποιο ψήγμα ελπίδας που μπορεί να έχει ο καθένας μας.

Στο μεταξύ, είναι δική μας δουλειά, αναγκαστικά, δεν το ζήτησε κανείς μας – αλλά πρέπει να γίνει, όπως το ξεκίνησε ο @xasodikis, να αναπληρώσουμε το προφανές και τρομαχτικό κενό της ενημέρωσης για τις επόμενες μέρες. Να κάνουμε αυτό που αλλιώς δεν πρόκειται να γίνει, να ενημερώσουμε τους πάντες, εντός και εκτός δικτύου, να τους εξηγήσουμε τι σημαίνουν τα αλαμπουρνέζικα γράμματα και οι αριθμοί, να καταστεί σαφές τι διακυβεύεται, να το βγάλουμε από το σκοτάδι που ελπίζουν να το χώσουν, ώστε οι δουλειές να συνεχιστούν απρόσκοπτα. Να απαιτήσουμε μία εξήγηση, ένα αιτιολογικό, και στην συνέχεια μία καταδικαστική απόφαση στο άρθρο, ή μία πρακτική αλλαγή στάσης ΣΕ ΟΛΑ τα άδικα άρθρα που μας δυναστεύουν.

Μα, πάνω απ’ όλα, να γίνει γνωστό.

Αν γίνει, όταν γίνει, να γίνει δυνατά, όπως του αρμόζει. Δυνατά, και ευκρινώς:

Ή να επιβιώσει, ή να θυσιαστεί.

Μέχρι τότε λοιπόν, #arthro22