Οσον αφορά την Υποδιεύθυνση Μεταγωγών Δικαστηρίων Θεσσαλονίκης, εκεί, κ. υπουργέ, η κατάσταση είναι θλιβερή και επιεικώς απαράδεκτη. Οι συνθήκες κράτησης, μη συνάδουσες προς το νομικό πολιτισμό και τις πολιτισμικές μας αρχές, δεν εξασφαλίζουν τα ελάχιστα όρια αξιοπρεπούς διαβίωσης» αναφέρει ο εισαγγελέας, επισημαίνοντας ότι «οι κρατούμενοι συνωστίζονται, 15 και 20 άτομα, σε θαλάμους 9 κλινών, χωρίς καμία διάκριση σε ανήλικους και ενήλικους, υπόδικους και κατάδικους, τοξικομανείς, δράστες οικονομικών εγκλημάτων και αδικημάτων με ιδιαίτερη ποινική απαξία».
Τα ίδια ακριβώς ισχύουν για τους χώρους κράτησης αλλοδαπών και όλα τα κρατητήρια των Αστυνομικών Τμημάτων του Νομού Θεσσαλονίκης, όπου κρατούνται καθημερινά γύρω στα 350 άτομα, κατά μέσον όρο. Η κράτηση μπορεί να φτάσει και τους 9 μήνες, αναφέρει ο κ. Γιαννάκης, τονίζοντας ότι η συγκεκριμένη κατάσταση, εκτός των άλλων, εγκυμονεί και σοβαρούς κινδύνους για την υγεία.
«Το απάνθρωπο και παντελώς απαράδεκτο όμως είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί, επειδή τα καταστήματα κράτησης δεν διαθέτουν την κατάλληλη υποδομή, επί πέντε και έξι μήνες δεν προαυλίζονται, που σημαίνει ότι καθ’ όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν βλέπουν ήλιο» σημειώνει.
Μαζί μας ήταν μια οικογένεια, ένα ανδρόγυνο με δύο κόρες. Ο άντρας είπε στους αστυνομικούς: «Βοηθήστε μας, έχω την οικογένειά μου μαζί». Ορκίζομαι στο Θεό, δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου άνθρωπο να τρώει τόσο ξύλο. Τον έριξαν κάτω και του πατούσαν το κεφάλι, τον κλοτσούσαν, τον χτυπούσαν με τη λαβή του όπλου. Αυτό κράτησε μισή ώρα. Επειτα άρχισαν να κλοτσάνε τη γυναίκα. Υστερα πήραν γυμνά καλώδια και τους χτυπούσαν μ’ αυτά. Ορκίζομαι, ήταν Ελληνες αστυνομικοί. Τότε, άρχισαν με μας. Μας χτυπούσαν τον έναν μετά τον άλλο μέχρι που έφτασαν τα αυτοκίνητα.
~
Σου μιλάω πολύ σοβαρά, θέλω να ξέρω τι σκέφτεσαι. Σου ζητάω να πας όταν διαβάσεις αυτό το κείμενο στο τέλος, να αφήσεις ένα σχόλιο, και να μου πεις, και εμένα και εσένα, τι έχεις να χάσεις. Θα σου πάρει μόλις ένα λεπτό, η μόνη δυσκολία ίσως είναι να είσαι ειλικρινής.
Πες μου, τι έχεις να χάσεις;
Γιατί δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί δεν ανατρέπουμε αυτήν την κατάσταση. Οι φυλακισμένοι είναι έξι μήνες χωρίς να δουν ήλιο, λέει ο προϊστάμενος της εισαγγελίας εφετών. Εξι μήνες χωρίς ήλιο. Από τότε που το ειπε, πέρασε μισός μήνας χωρίς να γίνει τίποτα. Άλλες δεκαπέντε ημέρες προστέθηκαν λοιπόν στις εκατόν πενήντα μέρες που μικροί, μεγάλοι, βιαστές, οικονομικοί εγκληματίες, πρεζάκιδες και άνθρωποι που απλώς περιμένουν την δίκη τους, είναι όλοι στιβαγμένοι επειδή δεν εχουμε αρκετούς υπαλληλους, και δεν-βλέπουν-ήλιο.
Δεν μπορώ να το κάνω μόνος μου. Δεν ξέρω πως. Μα όταν διαβάζω ότι τους μαστιγώνουν στα σύνορα με καλώδια, ξεφουσκώνουν τις βάρκες για να πνιγούν, όταν διαβάζω ότι τους έχουν στοιβαγμένους σε κοντέινερ χωρίς δροσιά κάτω από τον ήλιο για ημέρες, ή τους δίνουν σάπια κρουασάν, όλο αυτό με πνίγει.
Πες μου τι θέλεις να κάνουμε. Πες μου τι σκέφτεσαι. Δεν έχει να κάνει ούτε με τους “φρουρούς”, ούτε με τους διοικητικούς προϊσταμένους τους, ούτε με τους πολιτικούς προϊσταμένους τους, ούτε με την κυβέρνηση, ούτε με τον θεό τον ίδιο:
Άνθρωποι βασανίζονται, σήμερα, με χίλιους τρόπους, δίπλα μας.
Εγώ, γράφω. Αυτό ξέρω να κάνω. Να σκέφτομαι και να εξωτερικεύω τις σκέψεις μου. Να μοιράζομαι την οργή μου. Αυτό μπορώ, να εκτίθεμαι. Κουράστηκα όμως, δεν ξέρω πια αν αρκεί. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, αν ένας προστάμενος εισαγγελείας εφετών κάνει δύο φορές καταγγελία, την δεύτερη δημόσια, και έχει ξεχαστεί την τρίτη ημέρα, ο γραπτός ή ο προφορικός λόγος του μαλάκα του αρκούδου δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα.
Απολύτως τίποτα.
Και οι άνθρωποι θα μαστιγώνονται, θα τους κλέβουν, θα τους φυλακίζουν χωρίς ήλιο, θα στοιβάζουν νεαρά παιδιά με βιαστές, θα τους εξαφανίζουν, θα τους σκοτώνουν, θα τους πνίγουν.
Δεν είμαι αρκετός. Δεν είμαι αρκετός να αλλάξω κάτι. Τίποτα άλλο εκτός από το μυαλό σου. Τίποτα περισσότερο από το να παραμερίσω ο,τι άλλο σε απασχολεί, και να σου ζητήσω να μοιραστείς μαζί μου ΜΙΑ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ. Να ξέρω ότι δεν είμαι μόνος μου βρε αδελφέ. Ότι και άλλοι κάτι θα κάναμε, αλλά κάτι μας εμποδίζει.
Μην το προσπεράσεις. Μην το κλείσεις, μην το αφήσεις έτσι, ασχολίαστο. Κατέβα κάτω. Σε παρακαλώ, θερμά. Κατέβα και άσε ένα σχόλιο. Κάτι διάβασες, θέλω να καταλάβω τι σου άφησε. Να ακούσεις την φωνή σου, να διαβάσεις την σκέψη σου.
Γράψε μου τι κάνουμε. Και αν δεν το κάνουμε, γιατί.
Να καταλάβω, τι. Τι έχουμε να χάσουμε.
Τι μας κρατάει από το να το αλλάξουμε.
Γι’ αυτούς, και για εμάς.
θυμωμένος και
πολύ λυπημένος και
σκεπτικός και
φιμωμένος.
Loading...
Μακάρι να μπορούσα να απαντήσω έτσι εύκολα αλλά δεν μπορώ.Αδυνατώ να κατανοήσω πλέον τις επιλογές των ανθρώπων.Θλίβομαι,οργίζομαι,αγανακτώ αλλά δεν ξέρω πως να αντιδράσω.Δεν ξέρω να αντιδράσω γιατί δεν ξέρω ποιος είναι ο εχθρός μου.Αυτός που βασανίζει ή αυτός που σιωπά.Αυτός που δημιουργεί τον πόνο ή αυτός που τον βλέπει και δεν αντιδρά.Αν ισχύει και το δεύτερο τότε εχθρός είναι και ο ίδιος μου ο εαυτός.Μέχρι να νικήσω επομένως τον εαυτό μου θα διαβάζω τις αδικίες και θα περιμένω.Θα περιμένω να νικήσουν περισσότεροι τους εαυτούς τους και τότε θα έχω συμμάχους.Συμμάχους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ χωρίς ταμπέλες, χωρίς εμμονές, χωρις μίσος, χωρίς θεούς.Αυτό θέλω να χάσω.Τον εαυτό μου.Ως τότε λοιπόν συνέχισε να γράφεις.Για να ξέρουμε ότι υπάρχουν ακόμα ζωντανοί γύρω μας που δεν μπορούν ακόμα να αντιδράσουν αλλά θέλουν.
Δεν ξέρω τι μπορούμε να κάνουμε αλλά και μόνο που γράφεις αυτό έχεις κάνει ήδη πολλά…
Τι να σχολιάσω? Τη φρίκη? Ε, ναι λοιπόν είναι φρίκη! Μάθαμε να την ανεχόμαστε ή μάλλον να κλείνουμε τα μάτια μας με αποστροφή και να λέμε «Ευτυχώς που εγώ και οι δικοί μου είμαστε καλά». Και η φρίκη γιγαντώνεται.
Δεν ξέρω τι κάνουμε, τι μπορούμε να κάνουμε. Ίσως… να ξυπνήσουμε? Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να βγει από μια ενδεχόμενη αφύπνιση όμως…έχω χάσει την πίστη μου στα αντανακλαστικά αυτού του λαού… Πάντως αυτό που κάνεις εσύ, συνέχισε να το κάνεις, γιατί αν δεν γράφεται τίποτα, ο κόσμος θα συνεχίσει να βουλιάζει απαθής στον καναπέ του. Και αυτό είναι σίγουρα αυτό που δεν πρέπει να κάνουμε!
Ο Μ ο υρού-της σ’απάντησε όπως σου υποσχέθηκε;
Μια παγωμάρα νιώθω φίλε Αρκούδε. Μόνο την πολιτική ανυπακοή μπορώ να φανταστώ να σπάει τα μούτρα του τέρατος που αναπνέει δίπλα στα σπιτικά μας, αλλά ο μέσος Έλληνας είναι τόσο παρτάκιας που αποκλείεται να ξεκινήσει κάτι τέτοιο.
Θα ήθελα να μπορούσα να πω ΟΧΙ σε όλα όσα γίνονται, αλλά ξέρω πως είμαι τόσο μικρός που θα βρεθώ στην πρώτη γραμμή του πυρός μόνος μου. Δεν θα ακολουθήσει κανείς (ΟΚ, σχεδόν κανείς). Γύρω μου κυκλοφορεί κόσμος που (ακόμα!) νομίζει ότι κάπως θα την βολέψει.
Νιώθω θλίψη πια. Παγωμάρα, αυτό που σου έγραψα στην αρχή.
Τι να πω Αρκούδε…
Οργή, θλίψη, αποτροπιασμός… Πράγματα για τα οποία φωνάζουμε χρόνια τώρα και αντί να βελτιωθούν πάνε από το κακό στο χειρότερο. Η λύση πάντα ήταν μια: η κοινή δράση. Η αλληλεγγύη. Πόσο όμως θα αντέξουμε οι λίγες φωνές σε μια κοινωνία που, αντί να συσπειρώνεται, βουλιάζει όλο και περισσότερο στο μίσος και στην πόλωση; Που όλο και περισσότεροι κοιτάνε την πάρτη τους, νομίζοντας ότι ανήκουν στα δυνατά ζώα της ζούγκλας – μέχρι να φαγωθούν;
Να ξεκινήσουμε μια καμπάνια στο avaaz; Να στείλουμε email και να πάρουμε τηλέφωνα τον ΥΠ. Δικαιοσύνης, απαιτώντας να τηρούνται οι κανόνες ανθρωπίνων δικαιωμάτων στους οποίους η χώρα μας έχει συμφωνήσει; Να δούμε, στις πόσες φωνές δεν θα μπορούν πλέον να κλείνουν τα μάτια οι κυβερνώντες…
Ντρέπομαι, θλίβομαι, εξοργίζομαι, ξαναντρέπομαι. Ένοχος για εξ’ αμελείας συνέργεια σε κακουργήματα.
Το σενάριο είναι ίδιο εδώ και χιλιάδες χρόνια. Αυτός που έχει τη δύναμη επιβάλλεται σε αυτούς που δεν την έχουν. Η ιστορία έχει δείξει πως αυτό αλλάζει μόνο με ένα τρόπο: επανάσταση. Απέναντι στην πολύ δύναμη των λίγων μπορείς μόνο να αντιτάξεις τη συγκεντρωμένη λίγη δύναμη των πολλών. Για να γίνει αυτό θέλει οργάνωση. Για να υπάρξει οργάνωση πρέπει να υπάρχει ηγέτης. Για να υπάρξει ηγέτης πρέπει να εμφανιστεί τουλάχιστον ένας άνθρωπος που θα τον εμπιστευτείς να ηγηθεί. Και έτσι όπως έχουν τα πράγματα, δεν εμπιστευόμαστε κανέναν πλέον. Κι αν υπάρχει κάποιος εκεί έξω άξιος εμπιστοσύνης που με κάποιον τρόπο θα μπορούσε να με πείσει για αυτό, είναι φιμωμένος γιατί δεν έχει τρόπο να επικοινωνήσει μαζί μου. Τα μέσα επικοινωνίας είναι ελεγχόμενα. Άρα η υπόθεση είναι χαμένη. Τουλάχιστον μέχρι να φτάσει στο απροχώρητο. Και ποιό είναι αυτό το σημείο; Τότε που θα προτιμήσεις να θυσιάσεις τον εαυτό σου και την οικογένειά σου (κυριολεκτικά) παρά να ζεις με τους όρους που σου θέτουν. Δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε αυτό το σημείο. Απέχουμε πολύ μάλιστα. Έχουν φροντίσει γι’ αυτό. Μέχρι τότε εγώ θα κοιτάω τον εαυτούλη μου και την οικογένειά μου, και θα προσπαθώ με νύχια και με δόντια να είμαι από τους τελευταίους που θα φτάσουν σε αυτό το σημείο, ώστε μέχρι να γίνει το μπαμ (στο οποίο θα συμμετέχω) να μην έχω εξαθλιωθεί, να μην έχω φυλακιστεί, να μην έχω ξυλοδαρθεί κοκ. Εγωιστικό; Αν υπήρχε συλλογική αίσθηση ευθύνης, αν υπήρχε σκέψη για τις συνέπειες πριν από κάθε ψήφο, αν δεν ζούσα ανάμεσα σε τόσους απαίδευτους και απαθείς ανθρώπους, δε θα χρειαζόταν να συμπεριφερθώ έτσι. Αλλά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, δε μπορώ να είμαι ένα από τα λίγα πρόβατα [που θα σηκώσει κεφάλι κόντρα στους λύκους που μας φυλάνε. Χρειάζονται πολλά πρόβατα για να ανατρέψουν ένα λύκο.