Μπορείτε να πάρετε εως και 30.000 ευρώ εορτοδάνειο.

Έτσι λέει διαφήμιση τράπεζας. Τι λεω εγώ;

α) Να πάρετε μπορείτε, καμία αντίρρηση. Να ξεπληρώσετε όμως μπορείτε; Με πρόχειρους υπολογισμούς, τα 30 χιλιάρικα γίνονται εύκολα γύρω στα 33, με φόρους – και αυτό μόνο αν τα πληρώσετε στην ώρα τους. Επίσης, τα αρχικά 30 για να ξεπληρωθούν σε 3 ας πούμε χρόνια, χρειάζονται περίπου 850 ευρώ τον μήνα. Για τρία χρόνια. Πολύς καιρός, πολλά λεφτά, αδέλφια.

βου) Κανείς (δεν νομίζω να) χρειάζεται 30 χιλιάρικα για να πάει διακοπές. Συνεπώς; Συνεπώς, το πνεύμα του νόμου λέει ότι βου-α) Δεν θα τα πάρεις ποτέ (ευτυχώς) και βου-βου) τα θέλεις για να πληρώσεις άλλα πράγματα. Μα, λέει η αρκούδα που ήρθε από το δάσος (και είμαστε χαζοί αρκούδοι εκεί στο δάσος, και δεν καταλαβαίνουμε) άμα δεν έχεις να τα πληρώσεις in the first place, τι σκατά θέλεις το περισσότερα χρέη; Να σκάψεις πιο βαθιά τον λάκο σου;

Μακριά, αδέλφια. Η δουλειά της τράπεζας ήταν, είναι, και θα είναι ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΝ ΛΕΦΤΑ ΑΠΟ ΣΑΣ. Είναι σαφές – και εσείς δεν έχετε λεφτά για σας, όχι να δώσετε και στην τράπεζα να ζήσει. Καλύτερα μακριά και αγαπημένοι.

 ? 

–>

Στην αλλαγή του χρόνου κοντά, βάλαμε τα καλά μας. Με γειές.

 ? 

–>

Συγνώμη που άργησα σήμερα αφεντικό.

Είναι που να, εχθές, η κρατική τηλεόραση (να ‘ναι καλά, χρόνια να μου κόβει ο θεούλης – τηλεθέαση να της δίνει) είχε κατά τις μία-δύο (δεν ξέρω ακριβώς, την αρχή την έχασα γμτ το φελέκι μου) μία ταινία, ιταλική ήτανε θαρρώ, Σάντα Μαραντόνα τηνε λέγανε (εδώ, εδώ, εδώ και εδώ – και εδώ)…

Και ήτανε ωραία ταινία ρε αφεντικο, φρέσκια, και ζωντανή, και οι διάλογοι – μιά νοστιμιά, και πρώτα γέλαγα και μετα το καταλάβαινα και γέλαγα πιο πολύ, και οι ηθοποιοί ήτανε καλοί, και άμα θυμώσανε τρόμαξα, αλήθεια λέω, κατά τις τρείς ήτανε, και τρόμαξα που φωνάζανε ο ένας στον άλλο, και τελοσπάντων ξεχάστηκα, και την είδα ούλη, και ας είχα άλλα, πιο δύσκολα στο μυαλό μου – ίσως γι’ αυτό.

Και γι’ αυτό άργησα.

Εφταιγε και το τραίνο βέβαια, άργησε να ‘ρθει το πρωϊ.

 ? 

–>

Δεν γράφω Σαββατοκύριακα. Τελος πάντων, δεν γράφω post συχνά από το σπίτι. Είναι που δεν είμαι σε mood posting, είναι που ότι γράφω είναι πιο μυστήριο…

Τελοσπάντων, δεν γράφω.

Αλλά-

Αλλά η Αντιγόνη μου έγραψε, πριν λίγο. Και ξέρω οτι θα μπει Δευτέρα, και θα διαβάσει το blog. Είπα να την αναφέρω, για να χαμογελάσει και αυτή, όπως με έκανε και μένα.

Για όσους μπουν Δευτέρα, καλη (και χριστουγεννιάτικη) εβδομάδα παιδιά. Αλλά αυτό το post είναι για πάρτη της.

Γιατί μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που δεν έχουν σκοπό να πουν ένα «γεια», αλλά το λένε έτσι και αλλιώς.

Άλλωστε, βρέχει, πράγματι.

 ? 

–>

…Που ο ποιητάκος μας πήγε για αδυνατισματάκι. Κορυφαιάκι postάκι, μπείτε και γελάστε με την καρδούλα σας.

Μερικοί απο μας δηλώνουν την αγάπη τους, δίνοντας και όχι παίρνοντας. Μ’ άρεσε αυτό το post. Ρίξτε του μια ματιά.

Υ.Γ. Πιο πολύ το τέλος, παρά η αρχή. Προφανώς.

Λοιπον. Άλλη μία έκθεση, όπως συχνά έγραφε ο φίλος μου ο Νικόλας, και ένας καλός λόγος για μερικούς από σας, να μην με γουστάρετε πλέον:

Δεν γουστάρω τον ρατσισμό.

Η κουβέντα ξεκινάει απο χθες στο post της Mandy. Όπου έχω πιστέψει ότι αλβανοί είναι οι δράστες, αλλά δεν έχει σημασία. Διαβάζω το post, αντιλαμβάνομαι το ρεύμα και την τροπή που θα πάρει η κατάσταση, περιμένω.

Επιπλέον, βλέπω σήμερα στο ALTER (…) την χαριτωμένη και αξιόλογη εκπομπή του κυρίου Βαρεμένου. Έχουν βάλει κάτω έναν εκνευρισμένο αλβανό εκπρόσωπο (το όνομα του οποίου δεν θυμάμαι, δυστυχώς) και τον ταλαιπωρούν με την βλακεία τους. Η δε «Στέλλα», η κοπέλα που την φωνή της ακούσαμε αρκετές φορές εχθές, σήμερα να δηλώνει «μπορει να είμαι κακιά, αλλά εγώ θα το πω: είμαι ρατσίστρια με τους αλβανούς, οι εννέα στους δέκα είναι κακοι».

Δεν είσαι κακιά Στέλλα μου. Λάθος είσαι, χαμένη είσαι, αφελής είσαι. Κακιά δεν νομίζω να είσαι.

Εξηγούμαι – και εκτίθομαι παραλλήλως:

Εκθεση: Γιατί είμαι εναντίον κάθε μορφής ρατσισμού.

1ον: Γιατί δεν συμφωνώ με τις γενικότητες. Για να μην κουραζόμαστε, κάνουμε γενικές κρίσεις με τα απολύτως απαραίτητα στοιχεία. Οι γυναίκες δεν ξέρουν να οδηγούν, οι ξανθές είναι ηλίθιες, οι μαύροι την έχουν μεγάλη, οι αλβανοί είναι καθίκια. Fast Food δέχομαι, Fast Sex δέχομαι, Fast Living δέχομαι. Αλλά να παίρνω αποφάσεις και θέσεις ελαφρά την καρδία, αποκλειστικά και μόνο επειδή βαριέμαι, είναι αφελές. Αν τις πιστεύω κιόλας, είμαι βλάκας.

2ον: Γιατί οι ξένοι δεν εκπροσωπούν την χώρα τους. Οι αλλοδαποί που κάνουν έναν φόνο, δεν είναι αλβανοί. Είναι κατ’ αρχάς άνθρωποι, με άλλα, πιο ισχυρά χαρακτηριστικά. Αν ακούω όλη την ημέρα ότι «αλβανός έκανε εκείνο, αλβανός έκανε το άλλο» – αλλα δεν ακούω «έλληνας έκανε εκείνο, έλληνας έκανε το άλλο» μπορεί να μπω σε μία διαδικασία. Αλλά κανείς δεν εκπροσωπεί την χώρα του. Οι ρουμάνοι έγιναν όλοι κακοί εξαιτίας του Ματέϊ; Ή ήταν, ή δεν ήταν. Δεν άλλαξε τίποτα με την εμφάνισή του – εκτός από την γνώμη μας. Ούτε οι Φιλιπινέζοι – παρότι σκότωσαν πρίν από μερικά χρόνια ολόκληση οικογένεια-.

3ον: Γιατί πρώτα κοιτάς τα μούτρα σου, και μετά των άλλων. Γνώμη μου είναι ότι ποσοστιαία έχουμε μεγάλο αριθμό παρανόμων μεταναστών στην χώρα μας (μας; άλλη κουβέντα αυτή). Για αυτό δεν φταίνε οι ξένοι, αλλά εμείς. Τα σύνορά μας ήταν μπουρδέλο για αρκετά χρόνια, είτε από δική μας ανύπαρκτη μεταναστευτική πολιτική, είτε από επιταγές της ευρώπης, είτε απο οικονομική επιλογή μας. Εν γένει, ήταν. Ισως να είναι και ακόμη. Δεν δώσαμε ποτέ (εμείς, ναι εμείς) την δυνατότητα σε αυτούς τους ανθρώπους να έρθουν νόμιμα, να ζήσουν νόμιμα, να προσφέρουν όσο και όπως και οι άλλοι εξ υμών. Και μετά είναι οι βρωμιάρηδες, οι άνεργοι, οι φτωχοί, οι μίζεροι. Οι κλεφτες. Πρώτα ας δούμε τα δικά μας λάθη, ας τα διορθώσουμε. Όταν μπουν οι νόμοι και οι κανόνες, όσοι είναι εκτός, ας τιμωρηθούν.

4ον και βασικότερον: Γιατι δεν υπάρχει λίγο ρατσιστής. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα του ρατσιστή είναι το να σχηματίζει γενική γνώμη για μία ομάδα ανθρώπων εξαιτίας ενός ορισμένου χαρακτηριστικού τους. Δεν είναι τίποτα λιγότερο ο ρατσισμός. Δεν υπάρχει το καλυμα «δεν είμαι ρατσιστής, μόνο με τους αλβανούς τα έχω». Αν είσαι γενικεύεις εξ αιτίας ενός χαρακτηριστικού, είσαι ρατσιστής, αυτή είναι η βασική ιδέα. Μετά, είναι απλώς μαύροι, εβραίοι, γυναίκες, μουσουλμάνοι, γκέϊ, ανάπηροι. Αν αρχίσεις, δεν θα τελειώσεις ποτέ. Αν όμως ξεκινήσεις, που θα σταματήσεις; Ωραία, ας διώξουμε τους αλβανούς. Μετά, και αφού έχουμε πάρει φόρα, ας διώξουμε και τους τσιγγάνους. Πάει και αυτό. Ύστερα, αυτοί οι υπόλοιποι ξένοι «μας τρώνε τις δουλειές», ας φύγουν και αυτοί. Να μην διώξουμε και τους μουσουλμάνους τις θράκης; Αμέ. Οι γυναίκες, να σταματήσουν (πάλι) να ψηφίζουν, γιατί έχουν περίοδο(*) και επηρεάζεται η γνώμη τους στις εκλογές. Τώρα, οι ανάπηροι – έχουν τον σπόρο του σατανά μέσα τους. Όξω. Οι γκέϊ, έχουν φύγει προ πολλού – να ‘ναι καλά ο «φυλάω τον κώλο μου» Ιωαννίδης (ο Γιάννης, όχι ο άλλος. Και ο άλλος βέβαια, αφού τον αναφέραμε). Αυτοι οι μαυρομάλληδες, πρέπει να είναι τουρκόσποροι. Ουστ. Άχρηστοι οι γέροι, πρέπει να τους καθαρίζουμε σιγά σιγά – προκαλούν την οικονομια μας. Και πάει λέγοντας. Εμένα δεν με πειράζει: είμαι νέος, ξανθός, γαλανομάτης, άντρας (και ετεροφυλόφιλος), αρτιμελής. Τελευταίος θα κλεισω την πόρτα.

Αυτή είναι η γνώμη μου κυρίες και κύριοι. Και για αυτήν κρίνομαι. Τα σχόλιά σας, περικαλώ, επώνυμα, όπως και η θέση μου.

(*) Για τις γυναίκες, ώρες – ώρες, δεν μπορώ να το πιστέψω οτι μπορεί να είναι ρατσίστριες. Πέρασαν (και περνάνε) τα απίστευτα δεινά του ρατσισμού για αιώνες. Σε μία αποκλειστικά ανδροκρατούμενη κοινωνία, έχουν κατα καιρούς εκδιωχθεί από την εργασιακή, θρησκευτική, πολιτική και πνευματική ισότητα. Ακόμα και τώρα απαγορεύεται να επισκεφθούν το Άγιον Όρος (ως απαγόρευση και όχι ως επιλογή όπως θα πρότεινε η θρησκεία που ορίζει τα του Αγίου Όρους) – ενώ για να έχουν (μία κάποια) ισότητα στην πολιτική, έπρεπε μετα νόμου να επιβληθεί η ποσόστωση. Οικονομικά είναι ασθενέστερες των ανδρών, καθώς στην ίδια θέση, κατά κανόνα κερδίζουν λιγότερα χρήματα. Μέχρι μερικά χρόνια πριν απαγορευόταν να ψηφίζουν, και να καπνίζουν δημοσίως. Οι άντρες μπορούσαν (επιτρεπόταν να) δείρουν τις γυναίκες τους. Και η εικόνα της κοινωνίας, δεν έχει πολύ αλλάξει από το «η γυναίκα είναι ασθενέστερη του ανδρός» παρακινούμενη από καταστάσεις όπως η μη-υποχρεωτική στρατιωτική θητεία. Μετά από όλα αυτά, είναι να μην ξαφνιάζομαι όταν ακούω μια γυναίκα να υποστηρίζει τον ρατσισμό;

 ? 

–>

Δεν έγραψα εχθές. ‘Ημουν σε μία περίεργη κατάσταση – καθώς δέχθηκα ένα ισχυρό -οικονομικής φύσεως- πλήγμα. (Δεν έκλαψα ποτέ τα λεφτά. Όσα περάσανε από τα χέρια μου, τα φχαριστήθηκα, τα κέρασα, τα ήπια, τα έφαγα. Μερικά, τα φύλαξα. Αλλά ποτέ, ποτέ δεν τα έκλαψα. Νόμιζα ότι τα είχα: ε, λοιπόν, όχι μόνο δεν τα είχα, είμαι και μέσα. Ο.Κ.) Το πλήγμα λοιπόν ήταν ι-σχυ-ρό.

Ο.Κ.

Αλλά συμβαίνει κάτι περίεργο με μένα.

Δεν αισθάνομαι άσχημα. Καθόλου ρε παιδιά. Φτιάχνω το site μου να δημιουργήσω ένα καλό portfolio για να ψάξω για δεύτερη (και αν μπορέσω και τρίτη, why not) δουλειά χωρίς να κοιτάω πίσω. Πρέπει να οικονομίσω μερικές εκατοντάδες γιούργια τον μήνα, επιπλέον. Δουλειά; Δεν την φοβήθηκα ποτές. Φταίει και το επάγγελμά μου, web designer δεν είναι δουλειά, είναι hobby – αλλά ρε γαμώτο, δεν θα ήταν φυσικολογικό να μου την δώσει; Να τσαντιστώ; να μου κοπούν τα πόδια; Κάτι; Τίποτα;

Η είμαι αναίσθητος, ή δεν έχω καταλάβει καλά το πρόβλημα.

Εδώ και λίγες ημέρες, παίζω ένα παιχνίδι που λέγεται Sims 2. Σκοπός του δεν είναι να σκοτώσεις τους εχθρούς, να τρέξεις πιο γρήγορα από τους άλλους, ή να βάλεις γκολ.

Σκοπός του είναι να ζήσεις.

Πριν συνεχίσω, ένα μικρό (tiny) φλασμπακ στην σχέση Γιάννη – ηλεκτρονικών παιχνιδιών.

Παίζω παιχνίδια (ηλεκτρονικά) από τότε που ο πατέρας μου έκανε την μεγάλη κίνηση και μου αγόρασε έναν Amstrad 6128. Η είσοδος στον κόσμο των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, ήταν άμεση, και επιβλαβής – καθώς, βιβλίο δεν άνοιξα έκτοτε (ούτε και πριν, για να λέμε την αλήθεια- αλλά τα κομπιούτερα αποτελούν μιά θαυμάσια δικαιολογία γιατί δεν έγινα γιατρός, αρχιτέκτονας ή δικηγόρος όπως όλος ο κόσμος). Υστερα αγόρασα μόνος μου μία Amiga 500 και, τέλος, ένα PC. Σε όλους αυτούς τους υπολογιστές, ασχολήθηκα σοβαρα μόνο με δύο τάξεις παιχνιδιών: Τα Football Games, (βλ. Match Day II, Kick off, Goal, Fifa, Evolution Pro Soccer) – και, περιστασιακά, μερικά driving games. (Σαν ακούω τον Βασίλη να λέει: «Ποδόσφαιρο και Οδήγηση… δύο πράγματα που θα ήθελες πολύ να μάθεις, αλλά όχι αρκετά…» – πόσο δίκιο έχεις φιλαράκι). Έχω να παίξω καινούργιο παιχνίδι, εδώ και 7-8 χρόνια. Δεν έχω κολλησει με το παραμικρό, έχω ένα σοβαρό πρόβλημα με 3D παιχνίδια τύπου Doom (εκεί έχω μείνει – ψέμματα, υπάρχει και η Λάρα) γιατί ζαλίζομαι και ανακατεύομαι.

Εκεί που κάποτε δεν έχανα Pixel, δεν ξέρω ούτε το κορυφαίο παιχνίδι όλων των εποχών για την τελευταία δεκαετία.

Κλείνει η παρένθεση.

Πίσω στα Sims. Τα Lemming’s τα θυμάστε; μοιάζουν πολύ τα δύο παιχνίδια. Έχεις στα χέρια σου την ζωή των ανθρώπων που ονομάζονται Sims. Αντί να μιλάμε για μία ομάδα ανθρώπων, εδώ ελέγχεις χαρακτήρες, προσωπικότητες με χαρακτήρα που απλώς πρέπει να βγάλουν την μέρα. Να χέσουν, να φάνε, να ερωτευτούν, να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους, να καθαρίσουν, να κοιμηθούν, να πιούνε καφέ, να μιλήσουν με άλλα sims, να παντρευτούν, να γεννήσουν άλλα simsάκια, να πάνε σχολείο, να χτίσουν το σπίτι τους, να αγοράσουν καινούργια πράγματα, να γυμναστούν, να ζωγραφίσουν, να πουλήσουν τους πίνακές τους, να, να, να.

Να ζήσουν.

Νέβερ έντινγκ παιχνίδι, πρέπει να πω. Πέθανε ο ένας, ζουν όμως τα παιδιά του, με τις ίδιες ανάγκες.

Ε, λοιπόν, κόλλησα. Για ώρες. Είχε πολλά χρόνια να μου συμβεί – ξέχασα να φάω. Πιάστηκα. Και όταν τελείωσε το κόλλημα με τα Sims, άρχισε με τα σπίτια τους.

Βλέπεις, εκτός απο τα Sims, σχεδιάζεις και τα σπίτια τους.

Βάλε τοίχους, βάλε πατώματα, βάλε έπιπλα, φτιάξε κατασκευές. Ο μικρός μας αρχιτέκτονας (plus πολιτικός μηχανικός).

Η Eve βρήκε τον μάστορά της.

Και χτίζω, και επιπλώνω, και να βάλω ένα κρεβάτι εδώ, και ένα στερεοφωνικό εκεί, ένα ταβάνι παραπέρα. Και αφού βρήκα και το tip για άπειρα λεφτά, βάλε και μία πισίνα, και ένα τζακούζι, και να πετάξουμε και έναν όροφο απ’ εδώ που ‘χει πλάκα. Και άρχισαν και τα προβλήματα του τύπου δεν μπορείς κύριε να έχεις την τουαλέτα στον τρίτο και την κουζίνα στο ισόγειο, καθότι μακριά και που να τρέχει ο Sim σου. Κοίτα να δείς που κάνω και μελέτες ευχρηστίας κτιρίων. Το ίδιο κάνουν και άλλοι, δείτε εδώ διαμάντια.

Οι εσωτερικές συγκρίσεις, είναι εύκολο να γίνουν. Οτι δεν έχω δική μου ζωή (ψέμματα, και έχω, και μ’αρέσει πάρα πολύ). Οτι θέλω να έχω τον έλεγχο των άλλων (ψέμματα, οι άνθρωποι που με ζουν από κοντά μπορούν να πιστοποιήσουν ότι κρατάω καλά τις αποστάσεις). Οτι δεν έχω (ή θα ήθελα να έχω) τον έλεγχο του σπιτιού μου (απολύτως αλήθεια, παλιό μεγάλο μου όνειρο).

Περνάω όμως καλά. Το εννοώ. Διασκεδάζω ρε παιδιά, όπως είχα καιρό να κάνω στον κομπιούτορά μου.

Και όπως έχω ξαναπεί: Δεν με πειράζει αν είμαι πρεζόνι, να το ξέρω όμως τουλάχιστον.

Πι-Ες: θα περάσει και αυτό. (Ξανά)εμαθα απο που κλείνει. Είναι ένα σημάδι, όσο να πεις.

 ? 

–>

Cat’s in the cradle

My child arrived just the other day
Came to the world in the usual way
But there were planes to catch and bills to pay
He learned to walk while I was away
He was talkin’ ’fore I knew it
And as he grew he said,
’I’m gonna be like you, dad,
You know I’m gonna be like you.’

Chorus
And the cat’s in the cradle and the silver spoon,
Little boy blue and the man ’n the moon.
’when you comin’ home? ’
’son, I don’t know when. we’ll get together then.
You know we’ll have a good time then.’

Well, my son turned ten just the other day.
He said, ’thanks for the ball, dad. come on, let’s play.
Could you teach me to throw? ’
I said, ’not today. I got a lot to do.’
He said, ’that’s okay.’ and he walked away and he smiled and he said,
’you know, I’m gonna be like him, yeah.
You know I’m gonna be like him.’

Chorus

Well, he came from college just the other day,
So much like a man I just had to say,
’I’m proud of you. could you sit for a while? ’
He shook his head and he said with a smile,
’what I’d really like, dad, is to borrow the car keys.
See you later. can I have them please ? ’

Chorus

I’ve long since retired, my son’s moved away.
I called him up just the other day.
’I’d like to see you, if you don’t mind.’
He said, ’I’d love to, dad, if I could find the time.
You see my new job’s a hassle and the kids have the flu,
But it’s sure nice talkin’ to you, dad.
It’s been sure nice talkin’ to you.’
And as I hung up the phone it occurred to me,
He’d grown up just like me.
My boy was just like me.

(*) και to be πατεράδες…

 ? 

–>

Εχθές ήταν μία απαράδεκτη μέρα περίεργη μέρα δύσκολη μέρα όχι μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Κοιμήθηκα ελάχιστα, και ξύπνησα (με ξύπνησε ο Νίκος που ήρθε σπίτι, και για πρώτη φορά ίσως στην ζωή μου μου πήρε μισή ώρα να καταλάβω που βρισκόμουνα) το βραδάκι, για να δούμε μαζί Ολυμπιακό.

Την προηγούμενη, είχε έρθει μαζί με τον Δημήτρη, ( τον οποίο ευχαριστώ και δημοσίως για το ρόπαλο του μπειζμπολ που μου έφερε από το Αμέρικα) για να δούμε Παναθηναϊκό -για χάρη του Δημήτρη, προφανώς- και είχα κεράσει εγώ, πίτσες κοκακόλες και πάστες (τ’ ακους DiS; έτσι κάνουν οι άνθρωποι :Ρ) – και εχθές είπε να κεράσει αυτός, σουβλάκια και σοκοφρέτες.

Κάτσαμε να δούμε το παιχνίδι, εγώ με ελάχιστες ελπίδες, ο δε Νίκος με περισσότερες (αλλά δεν είναι γαύρος, μΠΑΟΚι είναι – δικαιολογείται). Αρχή του παιχνιδιού, πέντε-έξι συνεχόμενα κόρνερ, λέω «την βλέπω την δουλειά». Οταν είδα τον Ριβάλντο να επελαύνει, φώναζα «αντε γαμήσου ρε πούστη» τελείως κολακευτικά, το εννοώ. Στο φάουλ, φωνάζω «βάλτο ρε, και θα αγοράσω την φανέλα σου » – σαν το τάμα στην εκκλησία με το κερί. Παράνοια. Στο γκολ πανηγυρίσαμε έξαλλα και εγώ και ο Νίκος. Στην γειτονιά, κανείς άλλος.

Η γειτονιά μου έχει βάζελους. Προφανώς έχει και Ολυμπιακούς, αλλά δεν ακούγεται άλλος απο μένα όταν βάζουμε γκολ. Αντίθετα, όταν ο Παναθηναϊκός σκοράρει, ακούγονται τρείς-τέσσερις. Ενίοτε, και όταν τρώει ο Ολυμπιακός.

Δεύτερο ημίχρονο, με το που βάζει το γκολ ο αλήτης ο Γάλλος, ακούστηκαν οι φίλοι μου οι βάζελοι. Μπαίνει το γκολ, περνάνε 10» και βγαίνουν στο μπαλκόνι. Δύο. Μαζί, απαγγέλουν ένα σύνθημα που περιέχει το γνωστό ψάρι, συγκεκριμένο σημείο της γυναικείας ανατομίας, την γεννετήσια πράξη, και τον Πειραιά. Δις. Μετά, σταματάνε.

Το ίδιο έγινε στο 2-1. Μαζί, δύο, απαγγέλουν δις.

Στο 3-1, στην ταφόπλακα του παιχνιδιού, περιέργως σιγή. Λέω «θα περιμένουν την λήξη, για να μην τους γυρίσει». Το παιχνίδι λήγει, όλα τελειώνουν. Δείχνω στον Νίκο το μπαλκόνι, να περιμένει τις φωνές.

Σιγή.

Προσωπικά νομίζω ότι δεν πανηγύρισαν καν αθόρυβα το γκολ. Πιο πολύ από όλα, σαν μελαγχολία, μου έμεινε αυτό απο χθες.

 ? 

–>

Μου το έστειλε η Τόνια, το παραθέτω αυτούσιο:

Τίτλος: ΠΡΟΣΟΧΗ – ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΠΑΤΗΣ ΜΕ ΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΚΑΡΤΑ

Η προσπάθεια εξαπάτησης του κατόχου βασίζεται στις πάρα κάτω ενέργειες:

1. Κάποιος ο οποίος ισχυρίζεται ότι εργάζεται στο τμήμα Ασφάλειας και Ελέχγου Απάτης (Security and Fraud Department) της VISA ή της MASTERCARD, καλεί στο τηλέφωνο τον κάτοχο της πιστωτικής κάρτας δίνοντάς του όλες τις απαραίτητες λεπτομέρειες για την πιστοποίησή του (ονοματεπώνυμο, αριθμός εργαζομένου, τηλέφωνο για επιβεβαίωση των στοιχείων του)

2. Σας ενημερώνει ότι η πιστωτική σας κάρτα έχει μπεί στη λίστα παρακολούθησης της VISA για ασυνήθιστη συναλλακτική συμπεριφορά και συγκεκριμένα γιατί ζητήθηκε συναλλαγή κοντά στο όριο παρακολούθησης (π.χ. 497,99). Στη συνέχεια σας ρωτάει εαν χρησιμοποιήσατε την πιστωτική σας κάρτα για να αγοράσετε κάτι (προιόν ή υπηρεσία) απο κάποιον προμηθευτή (π.χ. Telemarketing κλπ.).

3. Οταν απαντήσετε «Οχι», σας ενημερώνει οτι προτίθεται να πιστώσει το λογαρισμό της πιστωτικής σας κάρτας με το αντίστοιχο ποσό και ότι θα πληροφορηθείτε για την κίνηση αυτή στο επόμενο αντίγραφο του λογαρισμού που θα σας αποσταλλεί. Μάλιστα σας ρωτάει αν η διεύθυνσή σας είναι η τρέχουσα (προσπαθώντας να αποδείξει ότι είναι ο εξουσιοδοτημένος υπάλληλος που έχει πρόσβαση σε εμπιστευτικά προσωπικά δεδομένα του κατόχου της πιστωτικής κάρτας).

4. Στη συνέχεια σας ενημερώνει ότι για το περιστατικό αυτό θα διεξαχθεί επίσημη έρευνα σχετικά με την απάτη με σκοπό να προστευθείτε απο περαιτέρω παράνομες ενέργειες εις βάρος σας. Σας παροτρύνει μάλιστα να καλέσετε περισσότερες πληροφορίες τον αριθμό 0800 ……………….. Για να συμβεί αυτό, σας ενημερώνει ότι πρέπει να πιστοποιηθείτε ως ο νόμιμος κάτοχος της πιστωτικής κάρτας για να προβεί άμεσα σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες. Για το λόγο αυτό, σας καλεί να γυρίσετε την πιστωτική σας κάρτα στην πίσω μεριά και να εντοπίσετε έναν επταψήφιο αριθμό που υπάρχει σε όλες τις κάρτες.

5. Στη συνέχεια θα σας ενημερώσει ότι για λόγους ασφαλείας δεν πρέπει να του πείτε και τα επτά ψηφία του αριθμού αλλά μόνον τα τελευταία τρία νούμερα που αναγράφονται έτσι ώστε να διαπιστώσει ότι είστε ο νόμιμος κάτοχος της πιστωτικής κάρτας και ότι η πιστωτική κάρτα δεν είναι κλεμένη.

ΠΡΟΣΟΧΗ – ο λόγος που σας ζητά τα τελευταία τρία νούμερα είναι ότι τα τέσσερα πρώτα νούμερα έχουν σχέση με πληροφορίες σχετικά με την κάρτα και την εκδότρια τράπεζα ενώ στοχεύει στα τελευταία τρία νούμερα τα οποία είναι αυτά που στην πραγματικότητα χρειάζεται γιατί αποτελούν τους προσωπικούς κωδικούς επιβεβαίωσης του νόμιμου κατόχου.

Απο τη στιγμή εκείνη και μετά (και με δεδομένο ότι παρά το γεγονός ότι δε σας το έχει αναφέρει, ήδη γνωρίζει τον αριθμό της πιστωτικής σας κάρτας), έχει όλα όσα χρειάζεται για να κάνει αγορές μέσω τηλεφώνου ή διαδικτύου (internet). Αν αναλογισθεί κανείς ότι στην πραγματικότητα δώσατε ελάχιστα στοιχεία, πρόκειται για μια ιδιαίτερα καλοστημένη περίπτωση προσπάθειας εξαπάτησης.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο κάτοχος τηλεφώνησε στο νούμερο που του έδωσε στη VISA είκοσι λεπτά αργότερα για να ρωτήσει για τη διαδικασία αυτή και, α) ενημερώθηκε απο το πραγματικό τμήμα Ασφάλειας και Ελέχγου Απάτης (Security and Fraud Department) της VISA ότι επρόκειτο για μια υπόθεση απάτης και ότι, β) η πιστωτική του κάρτα είχε χρεωθεί το διάστημα των προηγούμενων 15 λεπτών με το ποσό των 497,99 λιρών για μια νέα αγορά

Σε περιπτώσεις όπως η προαναφερθείσα είναι ιδιαίτερα σημαντικό να έχουμε υπ΄ όψιν μας ότι ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ Ή ΠΙΣΤΩΤΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΔΕ ΘΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΜΑΣ Ή ΤΟΝ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΜΑΣ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΥ ΑΠΛΟ ΛΟΓΟ ΟΤΙ ΗΔΗ ΕΧΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΡΧΕΙΑ ΤΟΥΣ.

Επομένως το μήνυμα είναι απλό: Δεν δίνουμε τηλεφωνικά οποιοδήποτε στοιχείο αφορά λεπτομέρειες πιστωτικών καρτών ή τραπεζικών λογαριασμών που διαθέτουμε σε οποιαδήποτε τράπεζα (φυσικά, το ίδιο ισχύει και με αντίστοιχες προσκλήσεις συμπλήρωσης πάσης φύσεως στοιχείων που προέρχονται απο ηλεκτρονικά μηνύματα μέσω Internet)

Σε περίπτωση που έχετε αμφιβολίες απο ανάλογου τύπου επικοινωνίες, καλό είναι να τηλεφωνείτε αμέσως στο τηλέφωνο 24ωρης λειτουργίας της τράπεζας που έχει εκδώσει την κάρτα για να πληροφορηθείτε αν αυτό που σας ζητούν είναι σύμφωνο με τις διαδικασίες και τις πολιτικές της εκδότριας τράπεζας αλλά και του εμπορικού φορέα (πχ. VISA, MASTERCARD, MAESTRO, DINNERS κλπ.).

Ασε κάτω τα λεφτά μου ρε.

Τελικά, το παιχνίδι το παίξατε; Κερδίσατε; Χάσατε; Διασκεδάσατε; Πέρασε η ώρα σας; βαρεθήκατε; Πήγατε για καφέ; Σας κέρασε κανένας Νίκος; Του κάνατε κανένα δώρο; Οχι; Γιατί; Περάσατε καλά; Σας βγάλανε έξω; Ξενυχτίσατε; Σηκωθήκατε άνετα το πρωϊ; Αργήσατε να πάτε στην δουλειά; Ναι; Και, τι έγινε; Σας την είπανε; Σας αφήνουνε στην δουλειά να μπείτε στο internet; Όχι; Αλλά εσείς μπαίνετε έτσι και αλλιώς, ε; Το post του Varometrou το διαβάσατε; Ωραίο δεν ήτανε; Ε; Δεν ήτανε; Κάνατε κανένα σχόλιο να του το πείτε; Οχι; Γιατί όχι μωρε; Και μετά που πήγατε; Γυρίσατε απο δώθε να δείτε μην έγραψα τίποτα καινούργιο; Οχι;

..α, καλά.

 ? 

–>

Ο Σάντας (κλάους) είναι γυναίκα. Ή πάλι μπορεί και όχι. Οι δύο πλευρές διασταυρώνουν τα ξίφη τους, εδώ.

 ? 

–>

Πρώτον: να πείτε χρόνια πολλά, εδώ και εδώ.

Εγώ εκτός από αυτούς, θα πω και στον Νίκο, στον Νίκο, και στον Νίκο (χωρίς links)

Δεύτερον: Με έπιασε η περιέργεια. Πηγα στον Thas στον kukuzeli και κοίταξα τα πρώτα του post. Βρήκα αυτό το απίστευτο παιχνίδι. Το ανασύρω από την σκόνη, παίζει ακόμα.

Τρίτον: Το καλύτερο (απρόσμενο, ανθρώπινο, …) post του μήνα. Και βάλε.

Τέταρτον: Αγάπησα τους Offspring. Οταν παίζουν, δεν ακούω ΤΙΠΟΤΑ άλλο στο γραφείο. Όλα τα άλλα θάβονται στον θόρυβο που κάνουν. Δεν ακούω κινητά (ούτε το δικό μου), δεν ακούω σταθερά – δεν ακούω τους διπλανούς. Όταν παίζουν στα ακουστικά μου οι Offspring, ο κόσμος σωπαίνει.