Πάω σήμερα πρωϊ-πρωϊ να πληρώσω τους λογαριασμούς μου. Το οποίον, γύρω στις 11.
Πλερώνω στην ΕΥΔΑΠ, καλοί άνθρωποι, μία φορά πάω ανα εξάμηνο – και βάλε.
Δεν μου το κόψανε, δεν μου γκρινιάξανε.
Καλοί άνθρωποι.
Μετά, πάω και στον ΟΤΕ.
Το τηλέφωνο είναι κομμένο (απο χθές το βράδυ) οπότε δεν με παίρνει να μην πάω.
Ουρά, καμιά πενηνταριά νοματαίοι.
Φτάνει η σειρά μου (μετά απο πολύ tetris στο κινητό) και βρίσκομαι στο γκισέ. Μπροστά μου, κυρία με ξανθό, κακοβαμμένο μαλλί.
– Καλημέρα σας
Τίποτα η κυρία. Α, καλά – κατάλαβα. Καλά θα μας πάει σήμερα.
Τις δίνω λεφτά (120 ζεστά) και τον λογαριασμό.
– Είναι κομμένος.
– Θα κάνουμε επανασύνδεση;
– Ναι
Περνάει τον λογαριασμό απο το μηχάνημα.
– Είναι και επτάμισι ευρώ, μου λέει η κυρία.
– Μπορούν να περάσουν στον επόμενο λογαριασμό;
– Ε… Δεν συνηθίζεται… αλλά…
– Γιατί δεν έχω λεφτά μαζί μου.
Ψέματα. Έχω δέκα ευρώ, αλλά αυτό το «δεν συνηθίζεται» με ιντριγκάρει.
– Ναι, μου λέει η κυρία, αλλά αυτά τα λένε.
Αρχίσαμε… που λέει και το ανέκδοτο…
– Ναι, αλλά δεν το ήξερα.
– Πως δεν το ξέρατε; Όλοι το γνωρίζουν.
– Ισως αν βάζατε ένα χαρτάκι εδώ, στο τζαμάκι…
– Δεν χρειάζεται να βάλω χαρτί, θα έπρεπε να το ξέρατε.
– Μα ΠΩΣ να το ξέρω, αν δεν μου το πείτε εσείς;
– Πρέπει να ξέρετε τις υποχρεώσεις σας
– Δεν διαφωνώ – γι αυτό, αν βάζατε ένα χαρτάκι..
– Δεν είμαι υποχρεωμένη να βάλω τίποτα – όλος ο κόσμος το ξέρει.
– Ναι, αλλά εγώ δεν το γνωρίζω.
Δείχνει την ουρά πίσω:
– Θέλετε να ρωτήσουμε όλους αυτούς αν το ξέρουν;
Εκεί χάνω τον έλεγχο:
– Βρε δε πα να το ξέρουν εκατό; Διακόσιοι; Πεντακόσιοι; Δεν με ενδιαφέρει. Εγώ θέλω να περάσει στον επόμενο λογαριασμό.
– Δεν θα κάνω διάλογο μαζί σας κύριε –
– Αυτό ακριβώς δεν θέλω και εγώ να κάνετε – διαλογο. Και ας τελειώνουμε, γιατί περιμένει και τόσος κόσμος.
Στο υπόλοιπο της δουλειάς της, την κάνει εκνευρισμένη, και λίγο αποτομη.
Μου δίνει τα ρέστα, και τελειώνει η συνναλαγή μας με ένα αντίο (αναπάντητο και αυτό, όπως κάνουν τα γαιδούρια) που της λέω.
~
Πηγαίνοντας στο γραφείο, αναρωτιέμαι αν εγώ έχω λάθος. Βρε λές να μην γίνεται; Να την δυσκόλεψα τόσο; Να το πληρώνει απο την τσέπη της;
Παίρνω το 134.
Καλημέρα σας, έχω μία ερώτηση να σας κάνω, περιγράφω το περιστατικό, δεν γνωρίζω, μισό να ρωτήσω τον προϊστάμενο.
Καλώς.
Η κοπέλα μου λέει – επι λέξη:
«Τεχνικά γίνεται, αλλά δεν συνηθίζεται. Αυτό που πρέπει να κάνετε είναι να μιλήσετε με το λογιστήριο του καταστήματος στο οποίο πληρώνετε, ωστε να έρθετε σε συμφωνία»
Ορίστε; Για τα 7,5 ευρώ;
Ζητάω να μου πει αν είναι δύσκολο τεχνικά.
Δεν ξέρει, μου δίνει ένα τηλέφωνο καταστήματος.
Παίρνω, είναι στην Πατησίων.
Εξηγώ το θέμα. Η κοπέλα μου λέει:
«Τεχνικά είναι δυνατόν. Δεν καταλαβαίνω που είναι το πρόβλημα.»
Εξηγώ οτι η κοπέλα δυσανασχέτησε, οπότε αναρωτιέμαι αν είναι πολύ δουλειά για αυτήν.
Απαντά, επι λέξη:
«Όση δουλειά και αν είναι -που δεν είναι- είναι δουλειά της να την κάνει».
Να αγιάσει το στόμα σου.
Αποφασίζω να μην ξαναπληρώσω μετρητά την όποια επανασύνδεση χρειαστώ στο μέλλον.
~
Να εξηγήσω το πρόβλημα; Φυσικά θα έπρεπε να πληρώσω στην ώρα μου. Δεν το έκανα – καλώς ή κακώς. Η εταιρεία με χρεώνει ένα ποσό για να πατήσει ένα κουμπί (αυτό ακριβώς κάνει) οπότε μαγκιά της, εγώ πληρώνω το χρέος μου και το πρόστιμο.
Συνεπώς, μέχρι εκεί, no problem.
Φτάνουμε στο προκείμενο: Δεν συνηθίζεται; Είμαι στην καλή διάθεση της υπαλλήλου; Αμα κάνει κέφι; Αμα γουστάρει; Απο ποια πλευρά κοιμήθηκε; Αν της αρέσει το καραφλό μου το κεφάλι;
Τι εννοούμε με το ‘Δεν συνηθίζεται‘;
Μου κάνει κανείς χάρη; Χρωστάω να κεράσω κανέναν; Να τις στείλω κάρτα τα χριστούγεννα;
Κομμένη. Κανόνες. Πως είναι ο κανόνας που λέει ‘αν αργήσεις πλερώνεις πρόστιμο’; Ε, και εγώ λέω ‘αν ο ΟΤΕ το επιτρέπει, αν φτιάχνει πρόγραμμα ειδικά για να περνάει το κόστος στον λογαριασμό του επόμενου μήνα, χέστηκα τι συνηθίζεται στο χωριό τους – δεν ξαναπληρώνω μετρητά επανασύνδεση.
Να δούμε πόσο γρήγορα θα αλλάξει η συνήθεια τους.
![]()
?
![]()
–>
Loading...
Τοιχοκολλημένο, σαν προκύρηξη, βρήκα το εξώφυλλο του περιοδικού ΓΑΛΕΡΑ. Ενδιαφέρον το εικαστικό – αλλά ποιος έχει τα 5-6 ευρώ που θέλει;
Αναρωτιόμουν πριν απο μέρες, 
έξαλλος.
Ετσι λοιπόν, μπαίνω στην διαδικασία να σκεφτώ όχι τι μπορώ, αλλά τι θέλω να κάνω φέτος.
Ήμασταν στα Έβερεστ στα Πατήσια (τα άνω) και γελάγαμε γιατί είχαν βάλει αυτά τα κίτρινα τριγωνάκια, που γράφουν «Caution Wet Floor».
