Η ΕΡΤ αποφάσισε να αγοράσει το ποδοσφαιρικό προϊόν 7 ποδοσφαιρικών ομάδων, για δύο χρόνια, με συνολικό κόστος περίπου 52 εκατομμύρια ευρώ. Για τα δικαιώματα θα πληρώσει περίπου 45 εκατομμύρια, για τo τεχνικό μέρος της μετάδοσης περίπου 4 εκατομμύρια ευρώ, ενώ περίπου 2 εκατομμύρια ευρώ, χοντρικά, πάνε ως «χορηγία στην Σούπερλιγκ». Για την μετάδοση δηλαδή των συνολικά 105 αγώνων τα επόμενα 2 χρόνια, θα της κοστίσει, κατ’ αναλογία, κάθε αγώνας 210 χιλιάδες περίπου ευρώ.

Ωραία; Όχι, καθόλου ωραία.

Βλέπω συνολικά 3 προβλήματα σ’ αυτό το παράλογο σκηνικό:

Πρώτον, το προϊόν. Τι ακριβώς αγοράζει η ΕΡΤ; Πχ, μία εκ των ομάδων αυτών, ο Παναθηναϊκός, έπρεπε να υποβιβαστεί καθώς είχε οφειλές προς παίκτες κλπ. Με την σύμφωνη γνώμη των ομάδων, την γλύτωσε με αφαίρεση βαθμών και μεταγραφικές περικοπές- κάτι που δεν συνέβη σε άλλες ομάδες τα προηγούμενα χρόνια. Μία άλλη ομάδα, αυτή που, δεν αγόρασε τα μεν δικαιώματά της η ΕΡΤ αλλά ανήκει στο ίδιο πρωτάθλημα στο οποίο επέλεξε να επενδύσει, ο πρόεδρός της κατέβηκε όταν ένιωσε ότι αδικείται οπλοφορώντας στο γήπεδο – και έμεινε επιδεικτικά ατιμώρητος. Στους αγώνες ντέρμπι, το ξύλο έπεφτε βροχή, και βγήκαν και ακόμα και μαχαίρια. Αγώνες δεν ολοκληρώνονται. Οι παίκτες μένουν απλήρωτοι. Η δικαιοσύνη κάνει έλεγχο για επηρεασμούς αποτελεσμάτων, έχοντας βάλει μέχρι και κοριούς σε παίκτες, προέδρους και διαιτητές – χωρίς ακόμα να έχει διαλευκανθεί το όλο σκηνικό.

Ξαναρωτάω λοιπόν, τι ακριβώς αγοράζει η ΕΡΤ;

Η γνώμη μου είναι ότι πετάει 52 εκατομμύρια ευρώ σε έναν βόθρο. Σε έναν ζοφερό, πηχτό, μολυσματικό λάκο με σκατά, μία τρύπα που το μόνο που κάνει είναι είτε να εκτρέφει στρατούς προέδρων, είτε να φροντίζει ώστε με χίλιους δύο τρόπους να εκμεταλλεύεται πηγές εσόδων όπως είναι το στοίχημα, νόμιμο ή παράνομο. Εκεί όπου κάθε νόμος υπάρχει για να καταπατείται, κατά το δοκούν των ισχυροτέρων. Και όχι μόνο αυτό…

Το προϊόν λοιπόν είναι χαλασμένο. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Δεύτερον, η ανταπόδοση. Η ΕΡΤ θα ξοδέψει για κάθε παιχνίδι περίπου 210.000 ευρώ. Πολύ αμφιβάλλω αν ακόμα και το ένα δέκατο εξ αυτών θα επιστρέψουν με την μορφή διαφήμισης. Και; Θα με ρωτήσεις. Πρέπει να είναι κερδοφόρα η ΕΡΤ; Όχι, θα συμφωνήσουμε – δεν πρέπει να είναι κερδοφόρα, δεν είναι αυτό το πρωταρχικό της μέλημα. Δεν έχω καμία απαίτηση γι’ αυτό – δέχομαι να μην λειτουργεί με όρους αγοράς, εφόσον μπορεί να μας προσφέρει κάτι που να αξίζει. Μα ας το σκεφτούμε λίγο λογικά: Εκτός από την ποιότητα του προϊόντος που αγόρασε (είπαμε, ζέχνει) το κόστος είναι ασύμμετρο τελείως. Αναρωτιέμαι, πόσα θα έδινε ένα ιδιωτικό κανάλι (ναι, με βάση το κέρδος) για να αποκτήσει 2 χρόνια 7 ομάδων (Παναθηναϊκός, Άρης, Ατρόμητος, Παναιτωλικός, Απόλλωνας Σμύρνης, Ξάνθη και Λαμία) Σούπερλίγκ; ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να έδινε 52 ολόκληρα εκατομμύρια ευρώ. Ικανότεροι από εμένα μπορούν να το κοστολογήσουν όλο αυτό, αλλά αποκλείω να μην είναι τρελή χασούρα. Και τι κερδίζει; Τι κερδίζουμε εμείς από την επένδυσή της;

Στον αθλητισμό δεν επενδύει (είπαμε, βόθρος) – αντιθέτως, διαιωνίζει μία εντελώς τοξική κατάσταση αντί να την αφήσει να πεθάνει (έστω και με ενοχλητικό κρότο) όπως ακριβώς θεωρώ ότι της αξίζει, τρώγοντας τα σωθικά της – μπας και, μπας και, καταλάβει από τα λάθη της και επιτρέψει κάποια στιγμή αυτορρυθμισμένη και αξιοπρεπής.

Η ΕΡΤ όμως, αγοράζοντας δικαιώματα σ’ αυτόν το μολυσματικότατο προϊόν, στερεί τα χρήματα από άλλες τηλεοπτικές παραγωγές, που πιθανότατα θα είχαν σαφώς μεγαλύτερη αξία. Δεν λέω να τα δώσει στην όπερα γιατί ξέρωγω ποιότητα και πολιτισμός (που γιατί όχι δηλαδή, αλλά τέλος πάντων) αλλά οτιδήποτε άλλο θα ήταν καλύτερο. Ας έκανε τηλεοπτικά μαθήματα τεχνών. Ας έκανε μαθήματα για το Σύνταγμα. Ας μάθαινε τον κόσμο Ελληνικά. Ας τον μάθαινε ξένα. Ας τον μάθαινε υδραυλικά. Οτιδήποτε! Κοίτα, και λευκή οθόνη να δείχνει επι 90′ – αφαλώς πιο χρήσιμο και παραγωγικό θα είναι.

Χαλασμένο το προϊόν, και με καμία θρεπτική αξία (αντιθέτως) η κατανάλωσή του. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Τρίτον, τα χρήματα. Εδώ, θα πάρουμε μία βαθιά, βαθιά ανάσα.

Πενηνταδύο εκατομμύρια ευρώ, είναι χρήματα που δεν πρέπει να ξοδεύει κανείς σ’ αυτό το προϊόν ούτε όταν ως χώρα της χαρίζουνε όλα τα χρέη, και τις δίνουν και απο πάνω και εκατό δις να χει να πορεύεται.

Πολλώ δε μάλλον τώρα, που οι φόροι στο πετρέλαιο θέρμανσης κάνει τον κόσμο να μην αγοράζει και να κρυώνει (ή να μπαίνει μέσα με ηλεκτρικό, ή να πεθαίνει με μαγγάλια), πολλώ δε μάλλον τώρα που το κατώτατο όριο στο αφορολόγητο έκανε τον κόσμο να πληρώσει σε απίστευτες ποσότητες στις τελευταίες δηλώσεις, έχει-δεν έχει, πολλώ δε μάλλον τώρα που οι επιχειρήσεις καλούνται να προκαταβάλουν φόρους, να πληρώσουν περίπου τα μισά από όσα παίρνουν στο κράτος (ΦΠΑ συν φορολογία) και να τίθεται καθημερινά ο οικονομικός ιστός σε απίστευτες δοκιμασίες, πολλώ δε μάλλον τώρα που οι συνταξιούχοι ζουν με τρομέρες μειώσεις (και την ελπίδα της πάλαι ποτέ 13ης-14ης σύνταξης που κάλυπτε κενά), πολλώ δε μάλλον τώρα που οι (αδίκως) φυλακισμένοι πρόσφυγες και μετανάστες το καλοκαίρι ψήνονται στα κοντέινερ και τον χειμώνα τουρτουρίζουν στα χιόνια (και πεθαίνουν επειδή άναψαν ένα γκαζάκι), και τρέφονται με χαλασμένα φαγητά και ακατάλληλα νερά σε υπερπληθείς φυλακές, πολλώ δε μάλλον τώρα που τα καλύτερα μυαλά μας μεταναστεύουν σε άλλες χώρες, πολλώ δε μάλλον τώρα που οι νέοι άνθρωποι κοιτάνε καθημερινά χωρίς καμία τύχη τις ελάχιστες ανοικτές θέσεις εργασίας, και, και, και.

Πολλώ δε μάλλον τώρα λοιπόν, δεν πετάς πενηνταδύο γαμημένα εκατομμύρια ευρώ σε έναν βούρκο, άσκοπα.

Γιατί αν το κάνεις, δηλώνεις ότι ΕΧΕΙΣ λεφτά. Ως κράτος, ΕΧΕΙΣ λεφτά. Πενηνταδύο; Πενηνταδύο. Όσα χρειάζονται ίσως μερικές ΜΕΘ, ίσως κάποιοι για να ξεκινήσουν μία επιχείρηση, ίσως ένας παππούς ή μία γιαγιά για να μην ζήσει με 300 ευρώ τον μήνα. ΕΧΕΙΣ λεφτά. Απλώς, ΕΠΕΛΕΞΕΣ να τα πετάξεις σε έναν βούρκο. Κανένας δεν σε ανάγκασε, κανένας δεν σου βαλε το μαχαίρι στον λαιμό, κανείς δεν σε πίεσε – απλώς, όρισες μία ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ.

Και εδώ έρχεται η κατακλείδα αυτής της σκέψης:

Όταν κάνεις προτεραιότητά σου να πετάξεις πενήντα δύο εκατομμύρια ευρώ σε έναν βούρκο, κάθε αδικημένος μετράει διπλά. Μία γιατί τον αδίκησες, μία γιατί επέλεξες να τον αδικήσεις για να δείξεις μπάλα.

Σαν τα παιχνίδια εκτός έδρας δηλαδή, σε διπλούς αγώνες.

Το μόνο πρόβλημα, είναι ότι χάνουμε πάντα εμείς, οι θεατές.

Έχω πολλές φορές τονίσει, και παλιότερα και πιο πρόσφατα (και σε άσχετες στιγμές) όσο πιο ξεκάθαρα μπορώ, ότι η κυβέρνηση οφείλει να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Δεν είναι κυβέρνηση του κόμματός της, ούτε των ψηφοφόρων της, αλλά οφείλει να είναι όλων των Ελλήνων, και να συμπεριφέρεται αναλόγως.

(Πολύ προσεκτικά, έχω αποφύγει κάθε σχόλιο για την «υπόθεση Novartis» – αν και, πολλά πράγματα φαίνονται να αξίζουν σχολιασμού. Αλλά θα περιμένω, γιατί αυτό πιστεύω ότι πρέπει να κάνω.)

Βρήκα στο διαδίκτυο(*), αυτό:

Σε μία στιγμή που απαιτείται ο μέγιστος βαθμός σοβαρότητας και αξιοπρέπειας, σε μία στιγμή που, περισσότερο από όλες τις φορές η κυβέρνηση οφείλει να είναι όλων των Ελλήνων, αυτή η σιχαμένη ανακοίνωση βγαίνει στον αέρα.

Δεν είναι μόνο ντροπή, δεν είναι μόνο βλακεία: Ακουμπά στα όρια του εγκλήματος.

Σε στιγμές που είμαστε όλοι αδιανόητα έτοιμοι να φάμε ο ένας τον άλλον, αυτή η κυβέρνηση δεν αποδεικνύεται άξια της ευθύνης της.

Ελπίζω επίσημα κάποιος να ανακαλέσει, να τιμωρηθεί όποιος, και όσο ψηλά και να είναι αυτός που αποδέχθηκε τέτοια αθλιότητα, να πρυτανεύσει η λογική, να σοβαρευτούν – έστω και αργά, μπας και καταφέρουμε να μην σκοτωθούμε.

Που πολύ, πολύ αμφιβάλω.

Ηλίθοι.

(*) Δεν πίστευα ότι είναι αληθινό, καθώς στο site δεν την βρήκα γραμμένη – αλλά υπάρχουν ειδησεογραφικά που την αναφέρουν ως επίσημη – οπότε δεν μπόρεσα παρά να αποδεχθώ με θλίψη την αυθεντικότητά της. Μάλλον ντράπηκαν να την βάλουν; Πάντως, ακόμα και αυτή η έκλαμψη αυτογνωσίας δεν είναι αρκετή.

Παρότι το θέμα των ημερών είναι το «Μακεδονικό» (και/ή η «πετυχημένη αξιολόγηση» αναλόγως απο ποιον ενημερώνεσαι), κάτω από τα φώτα της ενημέρωσης, πέρασε μία εξαιρετικά ανησυχητική είδηση.

Πριν λίγες ημέρες, δύο γυναίκες πέθαναν από φωτιά στην Στέγη Γερόντων στην Καλλιθέα (η είδηση από το in.gr: Τραγωδία στην Καλλιθέα: Από ασφυξία ο θάνατος των 2 γυναικών

Η είδηση είναι αρκετά επεξηγηματική για το τι έγινε – όχι όμως για τις συνθήκες που οδήγησαν εκεί.

Στην πραγματικότητα, λίγο καιρό πριν, ο δικτυακός ενημερωτικός τόπος Inside Story είχε δημοσιεύσει μία έρευνα ακριβώς για τις συνθήκες που επικρατούν σε τέτοια ιδρύματα:

Αμφίβολη φροντίδα σε Στέγη Γερόντων της Εκκλησίας

Το πιο βασικό εύρημα της έρευνας, είναι ότι οι στέγες γερόντων (17 ενεργές στον αριθμό, αυτήν την στιγμή) λειτουργούν κάτω από τον αποκλειστικό έλεγχο της εκκλησίας, και όχι του κράτους:

Κι ενώ τα γηροκομεία είναι όλα ΜΦΗ (Μονάδες Φροντίδας Ηλικιωμένων), που διέπονται από ειδική νομοθεσίαΗ σχετική νομοθεσία και έχουν συγκεκριμένους κανόνες λειτουργίας, προκειμένου να προστατεύονται τα δικαιώματα των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας, στις Στέγες το καθεστώς είναι διαφορετικό: για το πώς θα λειτουργήσουν αποφασίζει αποκλειστικά και μόνο η Αρχιεπισκοπή, που είναι υπεύθυνη για τον κανονισμό της κάθε μίας, που μπορεί να διαφέρει από Στέγη σε Στέγη.

Αυτό οδηγεί σε ιδιότυπες συνθήκες, κατά τις οποίες η φύλαξη και η φροντίδα των ηλικιωμένων είναι, κατά τις καταγγελίες, τουλάχιστον προβληματικές:

Στη Στέγη απασχολούνται μόνο δύο γυναίκες, η μία από το πρωί έως τις μιάμιση το μεσημέρι, η άλλη από τις 5 έως τις 7 το απόγευμα. Αλλά τα καθήκοντά τους σχετίζονται περισσότερο με την καθαριότητα και το μαγείρεμα, ενώ επεκτείνονται και στις ανάγκες της εκκλησίας που βρίσκεται απέναντι, η οποία διαθέτει και ειδικό χώρο για μνημόσυνα και άλλες τέτοιες λειτουργίες. Οπότε, ο χρόνος και η φροντίδα που μπορούν να διαθέσουν οι εργαζόμενοι στους ηλικιωμένους είναι περιορισμένος.

[…] Από τις 7 και έπειτα, δηλαδή όλο το βράδυ έως και το επόμενο πρωί, ο μόνος που βρίσκεται στην Στέγη είναι ο προαναφερθείς υπεύθυνος, ο οποίος, όπως μας είπαν συγγενείς, «ουσιαστικά είναι εκεί μόνο και μόνο για την περίπτωση που κάποιος θα πέσει και θα σπάσει κάτι, οπότε θα φωνάξει το 166». Δεν συνοδεύει καν τις γυναίκες στην τουαλέτα –λίγες μπορούν να το κάνουν μόνες– έτσι οι περισσότερες χρησιμοποιούν την πάνα που φορούν και μένουν έτσι ως το επόμενο πρωί, όταν η γυναίκα που έρχεται τις αλλάζει.

Στο αναλυτικότατο ρεπορτάζ, μεταξύ άλλων, γίνεται και λόγος για την οικονομική διαχείριση της κατάστασης (αλλά δεν είναι το βασικό μου θέμα αυτήν την στιγμή).

Το ρεπορτάζ του Σταύρου Μαλιχούδη έχει ημερομηνία 30 Οκτωβρίου 2017 και καταλήγει:

«Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα δηλαδή; Έτσι φαίνεται»

~

Υπερβολικά λίγο καιρό μετά, φαίνεται ότι ουδείς ενοχλήθηκε από το περιεχόμενο του άρθρου, καθώς είχαμε τον θάνατο των δύο γυναικών στην Στέγη.

Στο νέο ρεπορτάζ για το θέμα Επαληθεύτηκαν οι φόβοι για τη Στέγη Γερόντων της Καλλιθέας, επισημαίνεται:

Δεν ήταν κανένας εκεί

Η νομοθεσία από την Πανελλήνια Ένωση Μονάδων Φροντίδας Ηλικιωμένων που ορίζει τη λειτουργία των Μονάδων Φροντίδας Ηλικιωμένων (Μ.Φ.Η.), προβλέπει Μία από τις αποφάσεις που διέπουν τη λειτουργία των ΜΦΗ την συνεχόμενη παρουσία ενός τουλάχιστον ατόμου στον χώρο, και ορίζει πρωινή, απογευματινή και βραδινή βάρδια. Οι άνθρωποι αυτοί είναι άλλοι από τους ιατρούς, κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους και βεβαίως τους μάγειρες και τους υπεύθυνους καθαριότητας που οφείλουν επίσης να απασχολούνται στον χώρο.

H Στέγη Γερόντων όμως, όπως επισημάνθηκε και στο προηγούμενο ρεπορτάζ, δεν υπάγεται στη νομοθεσία αυτή, καθότι ίδρυμα της Εκκλησίας. Εκεί υπάρχει μία μόνο «βάρδια», η πρωινή, και η γυναίκα που την καλύπτει, μαγειρεύει ταυτόχρονα. Όταν φύγει, στη 1:30 το μεσημέρι, η Στέγη ερημώνει και οι ηλικιωμένοι που έχουν κινητικά προβλήματα δεν μπορούν ούτε να πάνε στην τουαλέτα, αναγκαζόμενοι να χρησιμοποιήσουν τις πάνες που φορούν.

Η κυρία που απασχολείται εκεί τα απογεύματα, από τις 5 μέχρι τις 7, σύμφωνα με μαρτυρίες συγγενών των ενοίκων «τρέχει» ταυτόχρονα δουλειές της απέναντι εκκλησίας των Αγίων Αποστόλων, που διαθέτει Κέντρο Σίτισης Απόρων και ειδική μεγάλη αίθουσα για μνημόσυνα. Όσο για τις βραδινές ώρες, μετά το πρόσφατο ατύχημα απευθύναμε εκ νέου ερώτημα σχετικά με την παρουσία ατόμου στη Στέγη στον υπεύθυνο πατέρα Δημήτριο Καρβούνη, εκείνος όμως δεν θέλησε να αποκριθεί.

[…] Κάτι που επίσης επιβάλλεται για τις Μονάδες Φροντίδας Ηλικιωμένων, αλλά όχι για τις Στέγες της Εκκλησίας, είναι «σύγχρονα μέσα πυρασφάλειας σύμφωνα με τον Κανονισμό Πυρασφάλειας των Νέων Κτιρίων ή σύμφωνα με τις οδηγίες της αρμόδιας Πυροσβεστικής Υπηρεσίας για τα υφιστάμενα πριν την εφαρμογή του Κανονισμού κτίρια».

Στο υπόγειο δεν υπήρχε σύστημα αυτόματης πυρόσβεσης. Το μόνο που υπήρχε ήταν πυροσβεστήρες, αλλά σε τι ωφελούν αυτοί όταν δεν υπάρχει κανείς για να τους χειριστεί;

Ποιος έχει την ευθύνη; Κατ’ αρχάς, η άμεσα εποπτική αρχή, που στην περίπτωσή μας είναι η Εκκλησία. Σε δεύτερο βαθμό όμως, και αυτό πρέπει να επισημανθεί εξίσου, η ευθύνη ανήκει και στην εποπτεύουσα (έστω και τυπικά) Περιφέρεια Αττικής η οποία όφειλε να παρακολουθεί τον χώρο, και να κάνει έστω παρατηρήσεις. Αυτές οι παρατηρήσεις δεν έγιναν ποτέ:

Όπως υπογραμμίζει ο κ. Σοφός (προϊστάμενος της Διεύθυνσης Δημόσιας Υγείας και Κοινωνικής Μέριμνας της περιφερειακής ενότητας του Νοτίου Τομέα Αθηνών) , ο έλεγχος της περιφέρειας αφορά αποκλειστικά τις συνθήκες διαβίωσης εντός των Στεγών. Δεν επεκτείνεται, για παράδειγμα, σε ζητήματα γύρω από τα μέτρα ασφαλείας και την καταλληλότητα του κτιρίου, καθώς «η λειτουργία των Στεγών βρίσκεται υπό την αποκλειστική ευθύνη και την σκέπη της Εκκλησίας». Έτσι, οι έλεγχοι γίνονται μόλις δύο φορές τον χρόνο, με τον Σοφό να διευκρινίζει πως σε περίπτωση που εντοπιστούν μη ικανοποιητικές συνθήκες, η επίβλεψη δύναται να είναι πιο στενή.

«Οι συνθήκες εκεί όμως ήταν άψογες», επαναλαμβάνει. Η εικόνα του δικού μας ρεπορτάζ βεβαίως ήταν διαφορετική, επισημαίνοντας την έλλειψη φροντίδας, την ελλιπή σίτιση, την απουσία καθαριότητας και, κυρίως, την άτυπη ανάθεση της εποπτείας του ιδρύματος σε έναν άνθρωπο που, σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες, είναι ασταθής και χρήζει βοηθείας ο ίδιος.

Το τραγικό γεγονός, καθώς φαίνεται, ήταν ένα δυστύχημα που περίμενε απλώς να γίνει. Πολλοί θα μπορούσαν να το αποτρέψουν (η Εκκλησία, οι υπεύθυνοι της δομής, οι συγγενείς -όσοι τουλάχιστον γνώριζαν-, η Περιφέρεια) ουδείς όμως έδρασε με τρόπο τέτοιο που θα ευαισθητοποιούσε για το πρόβλημα:

Όποιος και αν είναι ο κανονισμός, παραβιάζεται τουλάχιστον μία πτυχή του, σύμφωνα τουλάχιστον με όσα μας είπε ο πατέρας Βασίλειος Χατζαβάς από το Φιλόπτωχο Ταμείο της Αρχιεπισκοπής σε προηγούμενη συνέντευξη: συγκεκριμένα είχε αναφέρει πως όταν κάποιος ένοικος Στέγης της Εκκλησίας φτάσει σε σημείο να είναι κατάκοιτος, προβλέπεται να μεταφερθεί στην Στέγη Κατακοίτων Γερόντων της Αρχιεπισκοπής που, άρτια εξοπλισμένη, λειτουργεί ακριβώς γι’ αυτόν τον σκοπό.

Διαβάστε και τα δύο άρθρα στο inside story, είναι ελεύθερα για ανάγνωση (εκτός συνδρομητικού περιεχμένου) και είναι απείρως πιο επεξηγηματικά από τις δικές μου μικρές αναφορες.

~

Ο μόνος που λειτούργησε σ’ αυτήν την φρικτή ιστορία (που δεν κόστισε μόνο την ζωή σε δύο γυναίκες, αλλά υποψιάζομαι ότι ταλαιπωρεί και άλλους ηλικιωμένους στην καθημερινότητά τους) είναι η δημοσιογραφία – που ξέρετε πόσο ευαίσθητος είμαι με την λειτουργία της, και πόσο επικριτικός γίνομαι όταν αμελεί τα καθήκοντά της. Εδώ όμως, έκανε αυτό που έπρεπε, και τις δύο φορές:

Είχαμε την δημοσιογραφία που αξίζαμε, δεν είμασταν όμως οι πολίτες (ή οι θεσμοί) που άξιζαν σ’ αυτήν την δημοσιογραφία.

Επικοινώνησε το πρόβλημα σε βάθος, όρισε τις παραμέτρους που θα μπορούσαν να εργαστούν για τις λύσεις που απαιτούνται, και έθεσε σοβαρά ζητήματα, όχι μόνο για την οικονομική του διάσταση (η οποία είναι σημαντική) αλλά και για το κοινωνικό πρόσημο αυτής της ιστορίας.

Οφείλουμε εμείς πλέον, οι πολίτες, να πάρουμε την εργασία της και να φροντίσουμε να μην ξεχαστούν οι δύο γυναίκες, και οι ευθύνες που αναλογούν στον καθένα για τον θάνατό τους:

– Στους υπεύθυνους της Στέγης,

– Στην Εκκλησία για τον εποπτικό της ρόλο,

– Στην Περιφέρεια για την δική της αμέλεια.

Είναι υποχρέωσή μας να αναλάβουμε αυτόν τον ρόλο που μας παραδόθηκε ως οφειλόταν.

Αλλωστε, παραφράζοντας: «τα πράγματα μπορούν να γίνουν και χειρότερα δηλαδή; Έτσι φαίνεται».

Υ.Γ.: Η δουλειά του inside story είναι (κατά βάση) συνδρομητική. Στηρίζω (όπως και των OmniaTV , ThePressProject, InfoWar και άλλων, όλων εξίσου διαφορετικών μεταξύ τους) την προσπάθειά τους να επιβιώσουν και να παράξουν όποια δημοσιογραφία πιστεύουν ότι αξίζει να παραχθεί. Δείτε την δουλειά τους, και αν σας ικανοποιεί, βοηθήστε και εσείς.

Σε συνθήκες κρίσης, δεν εκπλήσσει η κρατική αναλγησία. Όταν με μια ηλεκτρονική εντολή, ένα σκληρό και αυταρχικό κράτος μπορεί να πετάει ανθρώπους έξω από τα σπίτια τους, δεν περιμένεις ότι θα επιδειχθεί ευαισθησία για όσες και όσους βρίσκονται στις φυλακές. Στις ταξικές, ταξικότατες φυλακές, ασφαλώς. Στις φυλακές, όπου το κράτος στοιβάζει ανθρώπους ανάλογα με το «πού συχνάζουν» ή «με ποιούς κάνουν παρέα». Στις φυλακές όπου πετάει τους φτωχοδιάβολους αυτού του κόσμου, για να ξεμπερδέψει έτσι μια και καλή μαζί τους, τοποθετώντας τους/τες στο περιθώριο ως παρίες. Απογυμνωμένους από στοιχειώδη δικαιώματα. Όπως για παράδειγμα να έχουν αυτές και αυτοί την εξουσία πάνω στα ίδια τα σώματά τους.

της Κικής Σταματόγιαννη στο fylosykis.gr
(αναδημοσίευση στο ThePressProject με την άδεια της συγγραφέα – και γω με την σειρά μου με την άδεια του ThePressProject)

Δεν είναι, επομένως, η έκπληξη το συναίσθημα που δοκιμάζεις διαβάζοντας τις διατάξεις του νέου Σωφρονιστικού Κώδικα. Είναι η οργή με την οποία έρχεσαι αντιμέτωπη. Είναι ο θυμός, τον οποίο καλείσαι να διαχειριστείς, ώστε να μπορέσεις να βάλεις σε μια σειρά τις σκέψεις σου. Ας επιχειρήσουμε, λοιπόν, να βάλουμε σε μια σειρά τις σκέψεις μας.

Πώς ξεκίνησαν όλα;

Αυτές τις μέρες κατατέθηκε προς δημόσια διαβούλευση το σχέδιο νόμου για αλλαγή του Σωφρονιστικού Κώδικα. Δεν περιμέναμε ασφαλώς να είναι το απαύγασμα του προοδευτισμού.

Μέσα σε μια απαρίθμηση περιστολής των δικαιωμάτων των κρατουμένων, γυναικών και αντρών, για τα οποία χρειάστηκαν ούτε λίγο ούτε πολύ 88 διατάξεις, στεκόμαστε στο άρθρο 21. Και στην παράγραφο 7 αυτού (οι υπογραμμίσεις δικές μας): «Ο νεοεισαγόμενος υποβάλλεται σε έρευνα σωματική και των ατομικών ειδών του, η οποία διεξάγεται σε ιδιαίτερο χώρο και κατά τρόπο που δεν θίγει την αξιοπρέπειά του. Η έρευνα διενεργείται από δύο τουλάχιστον υπαλλήλους του ίδιου φύλου με τον κρατούμενο και, σε περίπτωση γύμνωσης του σώματος, αυτή δεν επιτρέπεται να γίνεται με αφαίρεση όλων των ενδυμάτων ταυτοχρόνως. Αν υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις που να δικαιολογούν ενδοσωματική ή ακτινολογική έρευνα, αυτή διενεργείται μόνον από ιατρό, κατά τους κανόνες της ιατρικής, μετά από εντολή του αρμόδιου δικαστικού λειτουργού».

Διαβάζοντας, λοιπόν, το άρθρο 21 παρ. 7 και την ξεκάθαρη πρόβλεψη για γύμνωση, βρισκόμαστε μπροστά στην αποκρουστική επαναφορά του κολπικού ελέγχου στις γυναίκες κρατούμενες. Μια μέθοδος που όσες μαρτυρίες γυναικών κι αν διαβάσεις, όλες καταλήγουν στο αίσθημα του βιασμού, της ταπείνωσης και του εξευτελισμού που νιώθουν όσες την υφίστανται. «Περίμενα μες στο κρύο μόνο με τα εσώρουχά μου στο δωμάτιο της έρευνας… Μέχρι να έρθει εκείνη με τα ρούχα, με έβαλε να βγάλω και τα εσώρουχά μου. Ντρεπόμουν τόσο πολύ που βρέθηκα σε αυτή τη θέση… Οι συνθήκες κάτω στην απομόνωση ήταν απάνθρωπες…»*.

Μια μέθοδος που σύμφωνα με όλες τις καταγγελίες είναι πλήγμα για την αξιοπρέπεια, την επιβαρυμένη ψυχική υγεία ανθρώπων που βρίσκονται ήδη σε συνθήκες εγκλεισμού. Καταγγελίες ότι σε πολλές περιπτώσεις η εξέταση δεν γινόταν καν από γιατρό-γυναικολόγο, αλλά από υπάλληλο των φυλακών. Καταγγελίες φυλακισμένων γυναικών για εργαλεία μη αποστειρωμένα, ακατάλληλα, σκουριασμένα. Μέχρι και ευρωπαϊκά όργανα έχουν αντιδράσει σε αυτή την πρακτική. Τόσο το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο όσο και η Επιτροπή Πρόληψης Βασανιστηρίων την έχει ήδη –από το 2006- κατηγοριοποιήσει ως «καταχρηστική, απάνθρωπη και μη επιτρεπτή».

«Μια φορά, στο χαρτί που ήταν τοποθετημένο στην γυναικολογική καρέκλα όπου μ’ έβαλαν να κάτσω είδα μία τρίχα από προηγούμενη ερευνηθείσα. Η αποστείρωση στα εργαλεία τους είναι κάτι που ενίοτε θυμούνται. Σε άλλες βάζουν διαστολείς και σκουριασμένους, πολλές φορές, τους βάζουν το δάχτυλό τους και συγχρόνως πιέζουν προς τον ορθό ή και από επάνω στη βουβωνική χώρα σε σημείο που η κρατούμενη να πονάει. Τα ειρωνικά σχόλια και τα σόκιν «αστειάκια» των δεσμοφυλάκων δεν λείπουν από το «ρεπερτόριό» τους…

Προσφάτως που αρνήθηκα την κολπική έρευνα και από τον γυναικολόγο, διότι ανεξαρτήτου μορφώσεως, ειδικεύσεως και μορφωτικού επιπέδου το να σου χώνει ο καθείς τα δάχτυλά του είναι τουλάχιστον «απρεπές», θα έλεγα, και ζητούσα υπερηχογράφημα, με απείλησαν ότι θα με δέσουν όλη νύχτα με τη χειροπέδα στο κάγκελο […] μου είπε πως αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να δεχτώ την κολπική […]. Εν ολίγοις αυτό που μου είπαν και λένε είναι ότι αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να μου κάνουν ότι θέλουν και να μην αντιδράω»*.

Είτε αρνηθεί μια κρατούμενη να υποστεί τον κολπικό έλεγχο είτε αποδεχθεί να «πειθαρχήσει», οδηγείται στην απομόνωση. Εκεί υποχρεώνεται να εκτελεί τις πιο προσωπικές της ανάγκες, ενώ παρακολουθείται ηλεκτρονικά. «Μέσα στις τρεις αυτές ημέρες η κρατούμενη πρέπει να έχει οκτώ κενώσεις. Διαφορετικά θα παραταθεί η κράτησή της στην απομόνωση. Επειδή όμως αυτό δεν είναι φυσιολογικό να συμβεί, τότε οι έγκλειστες αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν καθαρτικό που τους παρέχει η υπηρεσία. Και βέβαια και αυτό αποτελεί έναν άλλο τρόπο βασανισμού, αφού λαμβάνουν το καθαρτικό για να μην παραταθεί ο χρόνος παραμονής τους στην απομόνωση. Όταν βγαίνουν οι κρατούμενες από την απομόνωση, υφίστανται εκ νέου κολπική έρευνα, συνήθως από όποια γυναίκα υπάλληλο έχει βάρδια! Αν μια κρατούμενη αρνηθεί να υποστεί αυτό τον έλεγχο, τότε κινδυνεύει να μείνει στην απομόνωση για τουλάχιστον πέντε ημέρες και με ό,τι συνεπάγεται αυτό»*.

Και μέσα σε αυτές τις δέκα γραμμές συμπυκνώνεις άνετα έναν ωραιότατο ορισμό για το τι συνιστά βασανιστήριο στον 21ο αιώνα. Στην «πολιτισμένη» Ευρώπη της Δύσης.

Γιατί, λοιπόν; Γιατί ξανά;

Ο τυπικός λόγος που επικαλούνται οι νομοθετικές και σωφρονιστικές αρχές είναι η αποτροπή εισαγωγής ναρκωτικών ουσιών μέσα στη φυλακή. Μια εισαγωγή, ωστόσο, που θα μπορούσε να αποτραπεί με χρήση άλλων μέσων. Που δεν ευτελίζουν, δεν πληγώνουν, δεν σε απογυμνώνουν από όση αξιοπρέπεια σου έχει απομείνει μέσα σε μια φυλακή. Έχουν προταθεί τρόποι ελέγχου που δεν κουρελιάζουν τις γυναίκες. Υπάρχει η δυνατότητα για υπέρηχο, για εξειδικευμένα μηχανήματα ανίχνευσης ναρκωτικών ουσιών.

Γιατί, λοιπόν, οι σωφρονιστικές αρχές επέμεναν να αγνοούν όλες αυτές τις εναλλακτικές και προχωρούσαν σε κολπική εξέταση; Και κυρίως, γιατί σκέφτονται τώρα να την επαναφέρουν; Ο ουσιαστικός και ξεκάθαρος λόγος είναι «επειδή μπορούν». Επειδή είναι ένας ακόμη τρόπος να υποδείξουν στην κρατούμενη τη θέση που της έχουν επιφυλάξει. «Είσαι σκουπίδι. Σε μεταχειριζόμαστε ως τέτοιο». Πόση ευαισθησία να χωρέσει σε ένα τόσο απλό σχήμα; «Μη ζητάς και πολλά, γιατί αυτό που σε περιμένει στο βάθος του διαδρόμου είναι η απομόνωση. Οπότε, μη μιλάς. Μη διανοηθείς καν να διεκδικήσεις». Στην κοινωνία «εκεί έξω» περικόπτονται όσα δικαιώματα έχουν απομείνει όρθια. Πόσο καλύτερα να είναι τα πράγματα μέσα σε μια φυλακή, με τα δικαιώματα των κρατουμένων να είναι ήδη περισταλμένα;

Είναι αδύνατον να μιλήσεις για την απάνθρωπη μέθοδο του κολπικού ελέγχου και το μυαλό σου να μην πάει σχεδόν αυτόματα στην Κατερίνα Γκουλιώνη. Μια γυναίκα που στα 41 της χρόνια (19 Μαρτίου 2009) βρέθηκε –κάτω από αδιευκρίνιστες μέχρι σήμερα συνθήκες- νεκρή. Δεμένη πισθάγκωνα με αίματα στο πρόσωπο κατά τη διάρκεια της μεταγωγής της. Κάποιοι θεώρησαν ότι έπρεπε να σταματήσει να μιλάει. Ίσως, γιατί παραήταν ηχηρά όλα όσα κατήγγειλε για τη φρίκη του ελληνικού σωφρονιστικού συστήματος. Ίσως γιατί –σύμφωνα μ’ αυτούς- κάποια πράγματα καλύτερα να μένουν αποκλειστικά πίσω από τους χοντρούς τοίχους μιας φυλακής. Μια περίκλειστη κοινωνία βίας και αποστέρησης δικαιωμάτων, δίπλα σε μια «ελεύθερη και ανοιχτή» κοινωνία συνεχώς κλιμακούμενης βίας και αποψίλωσης και των τελευταίων θραυσμάτων δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Ο αγώνας της Κατερίνας Γκουλιώνη είχε αποτέλεσμα καθώς σύμφωνα με το τότε άρθρο 10 παρ. 5 του εσωτερικού κανονισμού των γενικών καταστημάτων κράτησης η ενδοσωματική ή ακτινολογική εξέταση απαγορευόταν, με μόνη εξαίρεση στην περίπτωση που υπήρχε «εύλογη αιτία, μετά από εντολή του αρμόδιου δικαστικού λειτουργού και μόνον από γιατρό».

Και σήμερα, οκτώ χρόνια μετά, με τον θάνατο της Κατερίνας να παραμένει ακόμα αδικαίωτος, έρχεται η κυβέρνηση σε ένα κρεσέντο αυταρχισμού να σβήσει με μια μονοκοντυλιά τον αγώνα αυτόν. Επαναφέρει έναν από τους οδυνηρότερους εφιάλτες των γυναικών κρατουμένων.

Ήδη έχουν προαναγγελθεί κινητοποιήσεις μέσα στις φυλακές ως αντίδραση-διαμαρτυρία για τις αλλαγές που σχεδιάζονται. Πόσο να ανέχεσαι -και για ποιο λόγο άλλωστε;- να εκφράζονται νομοθετικά σκέψεις για την επαναφορά των φυλακών τύπου Γ’; Για διεύρυνση της εξουσίας του εισαγγελέα; Για περιστολή των ήδη πετσοκομμένων δικαιωμάτων των κρατουμένων; Για αντικατάσταση της άδειας του κρατουμένου/ης με την ηλεκτρονική επιτήρηση (βραχιολάκι); Για την αναστολή των εκπαιδευτικών αδειών;

Για ποιον λόγο να ανέχεσαι τα δάχτυλα και τα σκουριασμένα εργαλεία της κρατικής εξουσίας μέσα στο σώμα σου;

Κάτω τα χέρια σας από τα σώματά μας.

* Μαρτυρίες της ίδιας της Κατερίνας Γκουλιώνη και άλλων έγκλειστων γυναικών

~

Υ.Γ.: Οι επισημάνσεις από τον αρκούδο

Έχει ξεκινήσει μία διαμάχη, που θεωρώ ότι είναι ταυτόχρονα ένα πρόβλημα της διακυβέρνησής μας – και ασφαλώς όχι μόνο της τωρινής.

Ο Κώστας Βαξεβάνης, στην εφημερίδα του Documento, βγάζει μία είδηση ότι από απόφαση των προηγούμενων Υπουργών Υγείας, έχασε το δημόσιο χρήματα.

Ο Α.Γεωργιάδης, ως άμεσα αναφερόμενος, απαντά (όπως απαντά, δεν έχει σημασία για το θέμα τώρα). Ο Βαξεβάνης συνεχίζει το ρεπορτάζ, ο Πολάκης (αν δεν κάνω λάθος) το παραθέτει στην βουλή, ο πρωθυπουργός Α.Τσίπρας προαναγγέλλει εξεταστική γενικά για την υγεία – η συζήτηση εν πολλοίς συνεχίζεται.

Και πέφτει το μάτι μου σ’ αυτήν την σημερινή είδηση:

Μαξίμου: «Να απαντήσουν Γεωργιάδης-Μητσοτάκης στις κατηγορίες για «δώρο» 65 εκατ. ευρώ στον πρώην υπουργό από φαρμακοβιομηχανίες»

Διαβάστε το άρθρο, το πνεύμα του συνοψίζεται στα εξής:

«Ελπίζουμε να αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα των κατηγοριών τόσο ο ίδιος ο κ. Γεωργιάδης, όσο και ο κ. Μητσοτάκης που τον έκανε αντιπρόεδρο της ΝΔ», σημειώνει το Γραφείο Τύπου του Πρωθυπουργού. Υπογραμμίζει ότι οι κατηγορίες είναι «κάτι παραπάνω από σοβαρές» και τονίζει πως «ο ελληνικός λαός περιμένει απαντήσεις».

Περιμένει όντως, λέω εγώ – αλλά όχι από τον Γεωργιάδη.

Προσέξτε με λίγο εδώ, γιατί έχω προσπαθήσει από το πρωί να το εξηγήσω

Τα'χει χαμένα τ Μαξίμου; Ο "ελληνικός λαός" δεν έχει κυβέρνηση τν ΝΔ,τον Σύριζα έχει,απ εκείνον περιμένει απαντήσεις https://t.co/GGu15OtvCi

— Γιάννης @arkoudos (@arkoudos) March 19, 2017

…αλλά μάλλον δεν τα καταφέρνω.

~

Έχω μία κυβέρνηση. Η κυβέρνηση ανακαλύπτει ότι κάτι δεν έχει πάει όπως έπρεπε. Είναι παράνομο; Είναι παράτυπο; Είναι ένα δώρο; Είναι απλώς μία αστοχία; Δεν είναι τίποτα από όλα αυτά;

Είναι «κάτι παραπάνω από σοβαρό» πάντως, όπως και η κυβέρνηση αναφέρει.

Υπάρχουν δύο διαδρομές που μπορούν να ακολουθηθούν. Η μία, είναι αυτή η δήλωση – μία κομματική επίθεση από το Μέγαρο Μαξίμου.

Η άλλη, είναι αθόρυβα, χωρίς πολιτική-κομματική εκμετάλλευση, χωρίς περαιτέρω σχολιασμό, ο,τι στοιχεία έχουν βρεθεί, να πάνε στους αρμόδιους υπουργούς και στα αντίστοιχα αρμόδια όργανα, και να απαντηθεί, από την κυβέρνηση, αν πράγματι υπήρξε και σε ποιον βαθμό λάθος.

Εγώ, σαν Γιάννης – επιθυμώ την δεύτερη διαδικασία.

Ας δούμε τι αναφέρει ως ερωτήματα το Μαξίμου:

1. Για ποιο λόγο άλλαξε τον τρόπο τιμολόγησης των φαρμάκων υψηλού κόστους, με μοναδική αλλαγή την κατάργηση της έκπτωσης 13%;

2. Για ποιο λόγο έδειξε τέτοια σπουδή να το πράξει αυτό μία μόλις ημέρα πριν φύγει από το Υπουργείο Υγείας εν αναμονή του ανασχηματισμού;

3. Για ποιο λόγο πριν την απομάκρυνσή του ο κ. Γεωργιάδης έθεσε όρο στον τότε πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά, να περάσουν οι αρμοδιότητες για τα φάρμακα στον κ. Μάκη Βορίδη που ανέλαβε; Τι τον ενδιέφερε;

4. Με την απόφασή του επιβαρύνθηκε ή όχι το ελληνικό Δημόσιο αλλά και οι ασφαλισμένοι με 65 εκατ. ευρώ;

5. Ισχύει ότι μεγάλος κερδισμένος από την εσπευσμένη απόφαση Γεωργιάδη είναι η φαρμακοβιομηχανία Novartis, η οποία ελέγχεται για μεγάλο σκάνδαλο χρηματισμού γιατρών και κρατικών λειτουργών;

Το τέταρτο και το πέμπτο ερώτημα, δεν είναι ευθύνη της ΝΔ να τα απαντήσει, γιατί η ΝΔ δεν είναι κυβέρνηση, ο Σύριζα είναι κυβέρνησή – όλων μας. Επιβαρύνθηκε; Όντως; Με αυτό το ποσό; Με αυτήν την κερδισμένη εταιρία; Μόνο με αυτήν; Τα ερωτήματα 1, 2, και 3, είναι πράγματι απάντηση της ΝΔ και του αρμόδιου τότε Υπουργού – μόνο όμως αν αποδειχθεί ότι όντως υπήρξε κάποια παρατυπία ή παρανομία του αρμόδιου τότε Υπουργού. ΑΝ ισχύουν όλα αυτά, και ΑΝ είναι όντως έκθετος ο Υπουργός – τότε και μόνο τότε οφείλονται πολιτικές ή ποινικές απαντήσεις.

Έως τότε, μέχρι να απαντήσει η ίδια η κυβέρνηση για τις πιθανές ζημιές που και αν προκλήθηκαν, το Μαξίμου συμπεριφέρεται ωσάν την Κουμουνδούρου.

Και εδώ είναι το δεύτερο θέμα μου:

Το Μαξίμου δεν είναι η Κουμουνδούρου.

Το καταλαβαίνω ότι είναι οι ίδιοι άνθρωποι. Το καταλαβαίνω ότι είναι πολιτικοί. Το καταλαβαίνω ότι δίνουν μάχες, να παραμείνουν την εξουσία ή να κερδίσουν στα σημεία τον πολιτικό τους αντίπαλο.

Αλλά όταν περνάνε την πόρτα του Μαξίμου, είναι κυβέρνηση όλων των Ελλήνων.

Όλων.

Και των Νεοδημοκρατών, και των Συριζαίων, και των ΠΑΣΟΚων, και των Ποταμίσιων, και των κουμμουνιστών – όλων. Όλων μας.

Και οφείλουν, ή εγώ τουλάχιστον έτσι καταλαβαίνω, να υπερβαίνουν το κομματικό τους εγώ, και να λειτουργούν με γνώμονα το κοινό καλό, το κοινό συμφέρον.

Όλων.

Ήτοι, όταν προκύπτει ένα σκάνδαλο, οφείλει να είναι *αποκλειστική τους προτεραιότητα* το ξεκαθάρισμά του, η δίκαιη αντιμετώπισή του, η πιο διαυγής του λύση.

Αν γίνει κομματικό ή πολιτικό όργανο για να πληγεί ο αντίπαλος, ειδικά όταν δεν μπορούν να του αποδοθούν (και μιλάω γενικά τώρα) τίποτα περισσότερο από κατηγορίες, τότε, κάθε λαμογιά, ρεμούλα ή αλητεία που έχει κάνει η όποια προηγούμενη κυβέρνηση, γίνεται αυτόματα όπλο, χρησιμοποιείται από την οποιαδήποτε τωρινή.

Και αυτό είναι χυδαίο.

Γιατί όσο περισσότερο χρήσιμο είναι, τόσο περισσότερο θα μπορούσε να ωφελήσει την εκάστοτε κυβέρνηση θα παραμείνει ομιχλώδες, αν η μόνη του χρήση είναι να ζημιώνει τον αντίπαλο σε κάθε κουβέντα – ειδικά εάν δεν έχει, πέραν της όποιας πολιτικής, άλλη βαρύτητα (πχ ποινική)

Αυτό νιώθω ότι συμβαίνει χρόνια τώρα, με εκατέρωθεν κατηγορίες να πετάγονται κατά το δοκούν δεξιά και αριστερά, χωρίς όμως μία ξεκάθαρη διαδικασία εξεύρεσης της πραγματικής διάστασης της κάθε κατηγορίας. Γιατί έτσι συμφέρει και τους εκάστοτε διώκτες, που έχουν πολιτικό πεδίο δράσης, και τους διωκόμενους που γλυτώνουν, πιθανόν, τις ποινικές ευθύνες που μπορεί να προκύψουν.

~

Να δώσω ένα υποτιθέμενο παράδειγμα.

Έστω ότι μία οποιαδήποτε προηγούμενη κυβέρνηση, έφαγε με μία πονηρή διαδικασία, 1.000.000 ευρώ. Έστω ότι η τωρινή, επειδή ήταν αντιπολίτευση πριν, κατήγγειλε -και εκλέχθηκε με αυτόν τον αντιπολιτευτικό της λόγο- αυτήν την διαδικασία.

Όταν όμως έγινε κυβέρνηση, τότε αυτή η διαδικασία γίνεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ δική της ευθύνη. Εγώ, από την τωρινή κυβέρνηση θα αναζητήσω τους υπεύθυνους. Το «οι προηγούμενοι τα φάγανε» είναι αντιπολιτευτικός λόγος, όχι κυβερνητικός, και με αφήνει παγερά αδιάφορο:

Απόδειξέ το, και μόνο τότε μπορείς να μιλάς. Και μόνο από την κομματική σου γραμμή ή από θεσμοθετημένες διαδικασίες.

Έτσι σκέφτομαι εγώ – αυτήν την κυβέρνηση θέλω. Μπορεί να κάνω λάθος, το καταλαβαίνω. Μπορεί όλοι οι υπόλοιποι να σκέφτονται διαφορετικά – θαυμάσια. Εμένα όμως τα χρώματα με αφήνουν αδιάφορο – δεν με νοιάζει ποιο κόμμα κυβερνά την επόμενη μέρα της ψήφισής του από τον ελληνικό λαό: Οφείλει, θεωρώ, και με αυτόν τον τρόπο το πετυχαίνει δίκαια, να είναι κόμμα όλων των Ελλήνων. Να παραμένει πιστό στις πολιτικές του γραμμές, αφήνοντας όμως την κομματική του ταυτότητα στα κομματικά του γραφεία.

Και να απαντά εκείνο πρωτίστως σε κάθε τι που τίθεται ως ερώτημα και ευθύνη στην διακυβέρνηση του.

Ακόμα και αν μείνω λοιπόν ο μοναδικός Έλληνας που περιμένω απαντήσεις αποκλειστικά από την κυβέρνησή μου – από εκεί θα συνεχίσω να περιμένω:

Από αυτούς που εξέλεξαν οι ψηφοφόροι κάθε φορά ως υπεύθυνο για να απαντήσει.

Μια φορά και έναν καιρό, όχι πολύ παλιά, δημιουργήθηκε με συνασπισμό μία κυβέρνηση. Αυτή η κυβέρνηση είχε σαν αποκλειστικό στόχο να «μας κρατήσει στο ευρώ», ψηφίστηκε, εν μέρει, με εκβιαστικά και τρομοκρατικά τηλεοπτικά σποτ τύπου «Γιατί κύριε» και «η σημαία μας να κυμματίζει ψηλά», την αδιάλειπτη στήριξη των μέσων μαζικής «ενημέρωσης» και την ελπίδα, του κάθε φτωχού και κακομοίρη, ότι δεν θα πληρωνώταν σε δραχμές τον επόμενο μήνα, και ότι η κρατική σπατάλη, επιτέλους, θα σταματούσε.

Έτσι λέει το παραμύθι, έτσι σας λέω και γω.

Λίγο πριν την στήριξή της, ένα από τα πιο κρίσιμα στελέχη της, ο υφυπουργός εργασίας, ξάφνου, παραιτήθηκε. Η επιστολή παραίτησής του που μιλούσε για αθέτηση πολιτικών συμφωνιών σχετικά με την αναδιαπραγμάτευση (άλλο παραμύθι αυτό) και το μνημόνιο έγινε γνωστή, και, ταυτόχρονα, ξεκίνησε ένας πόλεμος εναντίον του, είτε από δικαίους, που ήλπιζαν ότι θα γινόταν επιτέλους ένα συμμάζεμα στο κωλοκράτος, είτε από αδίκους που ήθελαν να προστατέψουν σαν σκυλιά το αφεντικό τους, no matter what.

Έτσι λέει το παραμύθι, έτσι σας λέω και γω.

Πριν αλέκτωρ λαλλήσει τρίς, τα τζιμάνια οι δημοσιογράφοι είχαν κάνει μία ενδιαφέρουσα σύνδεση: Ο εν λόγω Υφυπουργός, Νικολόπουλος το όνομά του, δεν έφυγε γιατί ξύπνησαν οι τύψεις για το πολιτικό ψέμα μέσα του. Έφυγε γιατί α) δεν έγινε Υπουργός, ενώ το ζητούσε διακαώς, και β) και πιο σημαντικό, διότι συνεργάτης του – μισό, να αντιγράψω και εγώ ακριβώς τα λόγια των εφημερίδων, αφού κόπυ-πέιστ έτσι το είχαν όλες, τυχαίο πράγμα, :

Πάντως, η πληροφορία που ήθελε στενό του συνεργάτη, να έχει επικοινωνήσει με τον ΣΔΟΕ, προκειμένου να διευθετήσει εκκρεμή υπόθεση επιχειρηματία, με τον οποίο είχε φιλικές σχέσεις ο πρώην υφυπουργός Νίκος Νικολόπουλος, ήταν ο πρώτος (ίσως και βασικός λόγος) για να διαταραχθούν οι σχέσεις του Αχαιού πολιτικού με τον Αντώνη Σαμαρά.

Από το …έγκριτο Πρώτο Θέμα. Αλλά αν θέλετε, δείτε και την …ανταγωνιστική Δημοκρατία Δημοκρατική, το ίδιο ακριβώς γράφει, λέξη-λέξη.

Διαταράχθηκαν δηλαδή οι σχέσεις, και ο υφυπουργός την έκανε πριν τον κάνουν.

Έτσι λέει το παραμύθι, έτσι σας λέω και γω.

Όλα αυτά καλά, θα μου πεις – αν είχαν γίνει εχθές. Εγιναν όμως, μισό να δω την ημερομηνία του άρθρου, εννέα Ιουλίου του δύο χιλιάδες δώδεκα.

Πάει καιρός, ναι;

Έκτοτε, ο υφυπουργός ελαφρώς σιώπησε, τα κανάλια σταμάτησαν να ασχολούνται, και πήγαμε όλοι ήρεμα-ήρεμα για ύπνο…

..γιατί πως αλλιώς να περιγράψεις, ότι εμφανίζεται μυρωδιά σκανδάλου πρώτου μεγέθους, και, ούτε οι δημοσιογράφοι το ελέγχουν περισσότερο, να πουν «έγινε, μ’ αυτούς», ή «δεν έγινε, αθώος, μάλλον παραιτήθηκε γιατί έγινε πράγματι αντιμνημονιακός», ούτε κανείς εισαγγελέας δεν αναρωτήθηκε «για κάτσε ρε πούστη μου, τι ιστορίες είναι αυτές με συνεργάτη υφυπουργού που σώζει επιχειρηματία από τον ΣΔΟΕ; Ποιος, που πότε πως και γιατί!»

Και καλά να κοιμηθούν τα κανάλια και οι εφημερίδες – την δουλειά τους την έκαναν. Πλήγωσαν το γόητρο του υφυπουργού, πιθανόν τον εκβίασαν κιόλας («αν δεν σκάσεις θα πούμε ονόματα») και έκλεισε ο φάκελος. Και καλά να κοιμηθούν και οι εισαγγελείς που, παρότι έχουν καναδύο ενδιαφέρουσες κινήσεις, γενικά, κινούνται πιο αργά από την καθυστέρηση μη τυχόν μπλέξουν. Τρελοί είναι;

Εγώ όμως ρε φίλε, γιατί να κοιμηθώ; Καλούμαι να συμπιέσω το οικογενειακό μου εισόδημα στο μισό ενώ απέκτησα δύο παιδιά, να βγαίνω πως και πως, να με εκβιάζουν δύο τρία χρόνια τώρα τα δελτία της Digea, να χάνουν την δουλειά τους οι φίλοι μου και την σύνταξη ο πατέρας μου, να με βαράνε και να με ψεκάζουν οι ΜΑΤατζήδες κάθε που διαμαρτύρομαι, να τσακώνομαι με τους φίλους μου που απλώς υποστηρίζουν μια φιλελεύθερη πολιτική, όλα αυτά να γίνονται γιατί κάποιοι πονηροί έφαγαν, δεν έδωσαν φόρους, δεν δήλωσαν εισοδήματα, έδωσαν μίζες, πήρανε μίζες, πετάξανε λεφτά, χαρίσανε θέσεις εργασίας που μετά τις συκοφαντήσανε κιόλας, κρύφτηκε ένα ολόκληρο πολιτικό σκηνικό πίσω από μαζί τα φάγαμε, και βγήκε αλώβητο –

– εγώ γιατί να το ξεχάσω;

Πιάνουν κάποιον κυβερνητικό να σώζει επιχειρηματία και θα το ξεχάσω; Θα πω «έτσι γίνεται» και «έλα μωρέ»;

Σοβαρά ρωτάω: Μαλάκας είμαι;

Εγώ δεν ξέρω αν ο υφυπουργός είναι καλός χρυσός και άγιος, ή ένα λαμόγιο του κερατά. Δεν ξέρω αν ξύπνησε το αντιμνημόνιο μέσα του, ή φοβήθηκε ότι θα τον διώξουν και πήγε να γλυτώσει καμία ψήφο. Δεν ξέρω αν είναι τίμιος, ή αν απλώς φαίνεται τίμιος.

Ξέρω ότι πρόκειται για σκάνδαλο, και όπως γαμιέμαι εγώ να πληρώσω τους φόρους ΤΟΥΣ, θα φροντίσω τουλάχιστον να γκρινιάξω αν κάποιος κυβερνητικός είτε εκβιάζεται για να μην μιλήσει, είτε κάνει πλάτες σε επιχειρηματίες που έχουν βύσμα.

Γιατί δεν ξέρω αν η γυναίκα του Καίσαρα είναι ή όχι τίμια, αλλά την ακούω να καλοπερνά στο διπλανό δωμάτιο. Και ούτε μαλάκας είμαι, ούτε κουφός.

Υ.Γ.: Δες και το προηγούμενο ποστ μου για την Άκρη του νήματος και το βάρος και την ευθύνη της δημοσιογραφίας.

Ήταν εικοσιπέντε χρονών. Πατέρας ενός δεκαοχτάμηνου παιδιού.

Για την αστυνομία ήταν μία επιτυχημένη επιχείρηση. Μία παράπλευρη απώλεια. Ένα «λυπούμαστε». Ή ούτε καν «λυπούμαστε». Ένα «Λυπούμαστε, αλλά«.

Για το παιδί του ήταν ένας πατέρας. Για την γυναίκα του ένας σύντροφος. Για τον εργοδότη του ένας υπάλληλος. Για τους φίλους του ένας φίλος. Ο Νίκος.

Για τους υπόλοιπους δεν ήταν ούτε η Μενεγάκη, ούτε ο Λάτσιος, ούτε η Αλεξανδράτου, ούτε ο Κακαουνάκης.

Για κάποιους εντάξει, δεν ήταν και Έλληνας.

Για το κράτος δεν ήταν ούτε βουλευτής, ούτε πολιτικός, ούτε επιχειρηματίας, ούτε τράπεζα.

Για σένα δεν ήταν ούτε ο αδελφός σου, ούτε ο πατέρας σου, ούτε εσύ.

Ήταν εικοσιπέντε χρονών. Πατέρας ενός δεκαοχτάμηνου παιδιού.

Μυστήριο πράγμα ο άνθρωπος.

Υ.Γ.: Είχε και όνομα ο εικοσιπέντε ετών πατέρας. Μπορεί να κάναμε μία μέρα να το μάθουμε, αλλά χαλάλι:

Ήταν ο Nikollas Todi.

Αντίθετα από τον Σαμαρά, η Ντόρα που το επιτελείο της είναι πιο web-friendly, δεν με spamαρε με ενόχληση στο τηλέφωνο, αλλά με ένα απλό, καθημερινό spam mail.

Επειδή το κείμενό του είναι άξιο για πούλιτζερ, το αναρτώ ολόκληρο.

Η συμμετοχή σου είναι πολύτιμη

Σε δύο ημέρες ψηφίζουμε για νέο πρόεδρο του κόμματός μας. Η ψήφος σου είναι καθοριστική για το μέλλον της Νέας Δημοκρατίας. Απευθύνομαι σήμερα σε εσένα και σο&ups ilon; ζητώ να συμμετάσχεις στην εκλογική διαδικασία της Κυριακής.

Ήμουν πάντα παρούσα, στις εύκολες και τις δύσκολές στιγμές. Ποτέ δεν λύγισα και δεν υπέστειλα την σημαία της παράταξής μας. Ακόμα και όταν έβλεπα τις αδυναμίες, ακόμα και όταν έβλεπα τα λάθη που μα&sig maf; πλήγωσαν όλους. Γιατί πάνω απ ‘όλα έβαζα πάντα το καλό του κόμματος μας, της Νέας Δημοκρατίας. Στις χαρές και τις πικρές μαζί.

Αυτή η κοινή πορεία αγώνων είναι το αόρατο νήμα που ενώνει όλους εμάς. Εμείς μπορούμε σήμερα να δημιουργήσουμε ξανά την ελπίδα και την προοπτική για το κόμμα μας.

Να ξαναβρούμε την ενότητά μας και το εύρος μας. Να κάνουμε τη ΝΔ ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κεντροδεξιό κόμμα. Ένα ανοιχτό, δημοκρατικό κόμμα, χωρίς αποκλεισμούς, αλλά με σεβασμό και λόγο στα μέλη και στη& nu; κοινωνική της βάση. Όχι με λόγια αλλά με έργα.

Να δώσουμε ξανά μάχες για τις ιδέες μας, τις διαχρονικές αξίες της παράταξής μας: Την Ελευθερία, τη Δικαιοσύνη, την αγάπη για τη Πατρίδα, τις ευκαιρίες στους νέους ανθρώπους.

Την Κυριακή, με την επιλογή αρχηγού θα αποφασίσουμε ποια Νέα Δημοκρατία θέλουμε.

Αν θα έχουμε ένα κόμμα σύγχρονο, ανοιχτό, που θα απευθύνεται στην κοινωνία και θα μπορεί να κερδίσει εκλογές ή αν θα έχουμε μια μικρή, περιχαρακωμένη, αδύναμη Νέα Δημοκρατία.

Αν θα έχουμε μια Νέα Δημοκρατία που θα μπορεί να κάνει αποτελεσματική αντιπολίτευση ή μια Νέα Δημοκρατία που θα αφήνει τη σημερινή κυβέρνηση να αλωνίζει και θα είναι αρεστή μόνο στα γνωστά μέσα ενημέρωσης που στηρίζουν το ΠΑΣΟΚ και πολεμούν με τέτοιο μένος εναντίον μου.

Σε όλη την πολιτική διαδρομή μου αγωνιζόμουν για μεγάλη και δυνατή Νέα Δημοκρατία. Βρέθηκα στην πρώτη γραμμή των αγώνων της παράταξης, χωρίς ποτέ να ξεφύγω από την ιδεολογία και τις αρχές της. Εργάστηκ& alpha; για την ενότητα στο κόμμα μας. Έχω δώσει και έχω κερδίσει μάχες για τη Νέα Δημοκρατία και έχω στηρίξει τους αγώνες της σε όλη την Ελλάδα.

Στις εκλογές της 29ης Νοεμβρίου υπολογίζω προσωπικά σε σένα.

Η συμμετοχή σου είναι πολύτιμη για το κόμμα μας.

Η ψήφος σου είναι δύναμη για μένα.

Ξεκινάμε ένα νέο κεφάλαιο για τη Νέα Δημοκρατία. Σε καλώ να το γράψουμε μαζί.

Σε καλώ σε νέους αγώνες, σε μια καινούργια, όμορφη διαδρομή.

Για να κάνουμε ξανά τη Νέα Δημοκρατία μεγάλη, δυνατή και περήφανη.

Ντόρα Μπακογιάννη

Αγαπητή Ντόρα λοιπόν (αφού το υπογράφεις, σε εσένα απαντάω, και αφού είναι στον ενικό, και γω στον ενικό).

Λυπάμαι και για το δικό σου επιτελείο. Κατάφερε να κάνει μια σχεδόν αδιάφορη διαδικασία, ενοχλητική. Θα περίμενα με όλα τα dorabak, doratwit, doraweb, doraradio, dorawhatever – ότι θα ήξεραν για τι πράγμα μιλάνε. Προφανώς, όχι.

Όσο πλησιάζει η ώρα της εκλογής, τόσο πιο σπασμωδικά αντιδράτε. Κρίμα. Πάρτε με τηλέφωνο, βάλτε μία ντουντούκα κάτω από σπίτι, κατασκηνώστε κάτω από το σπίτι – την δική μου την ψήφο ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΕΤΕ. Ούτε η μία, ούτε και ο άλλος.

Όχι γιατί δεν με ενδιαφέρει πολιτικά η Νέα Δημοκρατία: απλώς, δεν με ενδιαφέρει αυτό που εκπροσωπεί η προσπάθεια και των δύο: Νίκη με κάθε κόστος, ακόμα και την εξεφτελιστική διαδικασία του σπαμ.

Ακόμα και σε μένα, που ποτέ δεν εκδήλωσα ενδιαφέρον στα συμμετοχικά της Νέας Δημοκρατίας. Σας.

Υ.Γ. με νόημα: πως σας φαίνεται που οι πράξεις και των δύο σας έχουν αναγάγει τον Ψωμιάδη ως τον πιο μετριοπαθή και αθόρυβο υποψήφιο; Πόσο πιο χαμηλά μπορείτε να πέσετε επικοινωνιακά;

Αντώνη,

Σε ευχαριστώ για το μήνυμά σου. Το είχα πραγματικά ανάγκη.

Έπρεπε να θυμάμαι ότι οι συνεργάτες σου έρχονται από μία άλλη εποχή: από εκείνη που λέγανε στον κοσμάκη τι να ψηφίσει.

Και για να επιλέγεις τέτοιους συνεργάτες; Είτε δεν έχεις εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου, είτε συμφωνείς μαζί τους.

Eather way, άσχημο μου φαίνεται.

Όπως είδες όμως, είχε επιτυχία η σκέψη σας. Όλοι σχολιάσαμε την ποιότητά της στην εκτέλεση και τον σχεδιασμό της.

Καλή τύχη στο έργο σου. Την έχεις πραγματικά ανάγκη.

Update: Σε σκέφτηκε και η Cyberela. Και στο twitter επίσης, σε σκέφτονται διαρκώς

Update: Και φυσικά, πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, έλαβα σπαμ και από την Μπακογιάννη

Πρώτη ιστορία:

Περιδιαβαίνοντας το αξιόλογο protagon.gr έπεσα σε ένα άρθρο που δεν καταλάβαινα. Συντάκτης ο Παναγιώτης Μουζουράκης (μουσικός και ηθοποιός στους Singles όπως με ενημερώνουν και πρόσφατα στο 4 του Παπακαλιάτη) ο οποίος εξηγεί μία γκάφα. Διαβάστε το εδώ [Μην πυροβολείς τον κιθαρίστα], και επιστρέψτε για την συνέχεια.

Το εν λόγω video, για να έχετε αίσθηση των γεγονότων, εδώ: Το σκετς Μουζουράκη-Κάτσαρη για την 28η Οκτωβρίου

Υ.Γ.: Άξια λόγου είναι και η αντίδραση των επισκεπτών του PrezaTV σε αντίστοιχο άρθρο του….

Κρατάμε λοιπόν αυτό, σαν γεγονός.

Δεύτερη ιστορία:

Σήμερα διοργανώνεται στον Άγιο Παντελεήμονα συναυλία στήριξης των μεταναστών. Η οποία όμως αντιμετωπίζει ήδη προβλήματα από ομάδα ‘κατοίκων’ οι οποίοι είτε θα κάνουν ότι μπορούν για να μην γίνει, είτε θα φοβίσουν όσους θέλουν να παρευρεθούν. Ανταπόκριση από το indymedia.

Κρατάμε λοιπόν και αυτό, σαν γεγονός.

Τρίτη ιστορία

Λίγες ημέρες πριν, το βιβλιοπωλείο του Αδωνι Γεωργιάδη δέχθηκε άλλη μία φορά επίθεση και καταστράφηκε. Δεν χρειάζεται να πω ούτε ποιος είναι ο Άδωνις, ούτε τι βιβλία πουλάει. Ούτε καν τον αριθμό των καταστροφών του βιβλιοπωλείου του.

Κρατάμε λοιπόν και αυτό, σαν γεγονός.

Για να κάνουμε την σούμα:

Έχουμε στα χέρια μας τρία γεγονότα: Άλλα είναι αναγνωρισμένα λάθη, άλλα όχι. Άλλα γίνονται κατά λάθος, άλλα γίνονται επί τούτου. Από άλλα προσβαλλόμαστε και εμείς – με άλλα γελάμε.

Αλλά όλα έχουν κάτι κοινό: τις αντιδράσεις. Αυτοί κάποιοι από αυτούς που προβλήθηκαν σήκωσαν τις μπουνιές τους, τα ξύλα τους, τις απειλές τους – και εξέφρασαν την διαμαρτυρία τους προκαλώντας τον τρόμο.

Νιώθω κάπως αδικημένος όταν κάποιος που επιτίθεται στο κράτος και στην ανώνυμη μάζα του (ακόμα και αν είναι αστυνομικοί) τον χρωματίζουμε ως τρομοκράτη, αλλά αυτός που που επιτίθεται στον οποιονδήποτε εξωθεσμικό εκφέρει γνώμη, ακόμα και αν είναι σωστή ή λανθασμένη, τον υπογράφουμε ‘αντιδραστικό’.

Και νιώθω λίγο περίεργα όταν το κράτος σταματά ή αναστέλλει τις δικές μου ελευθερίες για τους μεν, αλλά αγνοεί (για να μην γράψω προστατεύει μερικές φορές εμφανώς) τους δεύτερους. Σαν να έχεις δικαίωμα να αντιδράς με τις μπουνιές σου σε οποιονδήποτε – αρκεί να μην εκφράζει το κράτος.

Και οι δεύτεροι είναι τρομοκράτες. Και ίσως, ίσως, ποιο ισχυροί από τους πρώτους.

Θα ήταν ενδιαφέρον ένα πείραμα: να αλλάξουν οι λέξεις. Οι τύποι με τα όπλα να ονομαστούν «αντιδραστικοί» και ο ανώνυμος αναρχικός ή φασίστας που επιτίθεται σε ότι διαφωνεί, να ονομαστεί «τρομοκράτης».

Νιώθω ένα περίεργο ρίγος τρόμου όταν σκέφτομαι τις επιπτώσεις ενός τέτοιου πειράματος…

Καθώς άλλαξα σπίτι, άλλαξα και διεύθυνση. Μόλις τελείωσα με τα κουβαλήματα, ξεκίνησα να πηγαίνω πόρτα-πόρτα σε όλες τις εταιρείες που μου στέλνουν τους λογαριασμούς, για να αλλάξω και διεύθυνση αποστολής.

Οι δύο εταιρείες κινητής, συνεργάστηκαν θαυμάσια. Ταυτότητα, και τίποτα άλλο.

Πηγαίνω στην πρώτη τράπεζα. «Καλημέρα», «Καλημέρα σας», «θα ήθελα να αλλάξω διεύθυνση αποστολής λογαριασμών»

-Βεβαίως. Μία ταυτότητά σας, και έναν λογαριασμό που πιστοποιεί οτι είσαστε εκεί»

– Ορίστε;

– Μα ναι, έναν λογαριασμό. Οτι να ναι. Αρκεί να έχει το όνομά σας.

– Μα τι να τον κάνετε τον λογαριασμό; έχω την ταυτότητά μου.

– Λυπάμαι, είναι για την ασφάλειά σας.

Το σκέφτομαι λίγο, λέω κάτσε να δω τι θα γίνει και στις άλλες, καλώς, ευχαριστώ, φεύγω.

Φτιαγμένος.

Πηγαίνω στην δεύτερη τράπεζα.

Καλημέρα, καλημέρα, αλλαγή λογαριασμού. Τι θα χρειαστώ;

– Την ταυτότητά σας και 2 λεπτάκια απο τον χρόνο σας.

Θαυμάσια, ευχαριστώ, ορίστε, περνάνε τα δύο λεπτάκια, τέλος. Έτοιμος.

Τρίτη τράπεζα.

– Καλημέρα, καλημέρα, αλλαγή λογαριασμού. Τι θα χρειαστώ;

– Μία ταυτότητά σας, και έναν λογαριασμό που πιστοποιεί οτι μένετε εκεί.

– Δεν καταλαβαίνω καθόλου γιατί χρειάζεστε τον λογαριασμό. Αφού έχω την ταυτότητά μου!

– Δεν το κάνουμε γιατί το θέλουμε εμείς, αλλά γιατί το ζητά (και θα έχουμε κυρώσεις αν δεν το δεχθούμε) η Ελληνική Ένωση Τραπεζών (*).

Και μου πασάρει ένα διαφημιστικό, που εξηγεί σε ένα δισέλιδο πόσο σημαντικό είναι να έχω τα σωστά χαρτιά, για να κάνω αλλαγή διεύθυνσης σε μία τράπεζα. Και οτι χρειάζομαι έναν λογαριασμό για να πιστοποιήσω οτι μένω εκεί.

ΔΕΚΟ δεν γίνεται γιατί είμαι με ενοίκιο. Δεν έχω τίποτα στο όνομά μου. Άρα, ή θα προσκομίσω αντίγραφο μίσθωσης, ή λογαριασμό άλλης εταιρείας, προφανώς μη τραπεζικής.

Τους εξηγώ λοιπόν: Αν πάω στην Κοσμοτέ πχ. Και αλλάξω λογαριασμό. Και σας τον φέρω. Θα είστε καλυμένοι;

– Βεβαίως.

– Θα είστε ασφαλείς. Και εσείς, και εγώ. Σωστά;

– Σωστά.

– Ναι αλλά η Κοσμοτέ αλλάζει λογαριασμούς μόνο με την ταυτότητά μου. Υποτίθεται όμως οτι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΦΑΛΕΣ να αλλάζεις στην τράπεζα λογαριασμό μόνο με την ταυτότητά σου. Γιατί είναι ασφαλές αν φέρω ένα χαρτί που βγήκε με ακριβώς αυτήν την μη-ασφαλή διαδικασία; Αν η Κοσμοτέ εκδίδει λογαριασμό με μη-ασφαλή διαδικασία, πως καλύπτεται η τράπεζα με αυτόν τον λογαριασμό; Και πως καλύπτομαι εγώ;

– Δεν είναι το ίδιο.

Και έτσι τελείωσε η κουβέντα της.

Και κάπου εκεί, τελείωσε και η λογική μου.

~

Φυσικά, η δική μου είχε τελειώσει πολύ νωρίτερα. Διότι στην Ελεάνα, είχε έρθει εχθές ένας φάκελος. Απο την Eurobank. Η οποία «με βάση την καλή συνεργασία που είχαν» μετέτρεψε μονομερώς την ΧΡΕΩΣΤΙΚΗ της κάρτα ΣΕ ΠΙΣΤΩΤΙΚΗ, με όριο ανάληψης μάλιστα 3.000 ευρώ.

Με μία μικρή λεπτομέρεια: η Ελεάνα όχι μόνο δεν είχε ζητήσει τέτοια κάρτα, αλλά είχε ΚΛΕΙΣΕΙ τον λογαριασμό της είκοσι ημέρες νωρίτερα. Κλείσει. Εντελώς.

Συνεπώς, στην παλιά διεύθυνση, πήγε μία πιστωτική κάρτα, με όριο ανάληψης 3.000 ευρώ, απο έναν λογαριασμό που θα έπρεπε να είχε κλείσει. Και αφού εμείς δεν είχαμε κανέναν λόγο να ενημερώσουμε την τράπεζα για αλλαγή διεύθυνσης, αφού δεν είχαμε πλέον λογαριασμό εκεί, κάποιος άλλος θα έπαιρνε την κάρτα, στο όνομά της.

Και κύριος οίδε τι θα μπορούσε να κάνει με αυτήν.

~

Η αυταπάτη της ασφάλειας είναι πολύ ύπουλο πράγμα. Είναι ύπουλο διότι ΝΟΜΙΖΕΙΣ οτι είσαι ασφαλής, αλλά στην πραγματικότητα δεν είσαι. Και έτσι ρίχνεις τις ασφάλειες σου, την κοινή λογική σου, αποδέχεσαι το σύστημα, και όταν αποδεικνυεται τρύπιο, ξαφνιάζονται όλοι. Και ακριβώς επειδή είναι τρύπιο, το μόνο που μένει να μπαλωθεί, είναι περισσότερος έλεγχος.

Ενώ η ταυτότητα θα έπρεπε να είναι το σπουδαιότερο χαρτί που έχεις επάνω σου, που πιστοποιεί ποιος είσαι, ακριβώς επειδή είναι τρύπια η διαδικασία για να έχεις ένα τέτοιο χαρτί στα χέρια σου – ή πολύ εύκολο να την παρακάμψεις, δημιουργούνται και άλλες, εξίσου τρύπιες διαδικασίες πιστοποίησης.

Στο μεταξύ όμως, έχεις ταλαιπωρηθεί, έχεις στερηθεί δικαιώματά σου, έχεις απαρνηθεί υποχρεώσεις σου, και όλα αυτά στο όνομα μιας ασφάλειας που δεν υπάρχει. Και αυτό θα συμβεί στο αεροδρόμιο, στην Βουλή, στον δρόμο, στην τράπεζα της γειτονιάς σου:

Διότι όσο περίμενα στην δεύτερη τράπεζα, είχα άφθονο χρόνο να διαβάσω τουλάχιστον μία αίτηση δανείου με όλα τα στοιχεία της φάτσα-κάρτα, που ήταν απλωμένη στο γραφείο όσο ο υπάλληλος μου έφερνε τα χαρτά να υπογράψω…

Είμαι έξαλλος. Έξαλλος.

Δεν μπορώ να το κατανοήσω. Δεν μπορώ.

Το 2005, είχε εγκαινιαστεί:

* Η ΠΡΟΤΥΠΗ ΠΑΡΑΛΙΑ «ΠΙΚΠΛΑΖ» στους χώρους του πρώην ΠΙΚΠΑ (νυν ΚΑΑΠ) Βούλας είναι η μοναδική στη χώρα μας που καλύπτει πλήρως τις προδιαγραφές προσβασιμότητας για άτομα με αναπηρία. Εγκαινιάστηκε πέρσι παραμονές Παραολυμπιακών, φιλοδοξώντας να αποτελέσει «πιλότο» για όλες τις πολυσύχναστες -τουλάχιστον- ελληνικές παραλίες.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΚΟΡΔΙΛΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 08/08/2005

Σήμερα:

Πέντε χρόνια μετά, αρχές καλοκαιριού 2009, η επονομαζόμενη και ΠΙΚΠΛΑΖ προσβάσιμη παραλία, μοιάζει άκρως σεμνά και ταπεινά να… εγκαταλείπεται στην τύχη της.

**Ολίγον αναλυτικότερα: η έναρξη της φετινής περιόδου λειτουργίας έχει προγραμματιστεί για τις 15 Ιουνίου. Περίπου 90.000 ευρώ απαιτούνται για στοιχειώδη έργα συντήρησης, τα οποία δεν έχουν ακόμα καταβληθεί. Το χειρότερο, κανείς αρμόδιος δεν διαβεβαιώνει εάν και πότε θα καταβληθούν. Μηδέν ευρώ για καθαρισμό του χώρου, μηδέν για τις απαραίτητες επιδιορθώσεις, μηδέν για τη συντήρηση της φθαρμένης (και επικίνδυνης) θαλάσσιας εξέδρας, μηδέν για τα επικείμενα λειτουργικά. Κοντά στο μηδέν, πλέον, και οι πιθανότητες να ανοίξει εγκαίρως η ΠΙΚΠΛΑΖ παρέχοντας πλήρεις και ασφαλείς υπηρεσίες, όπως μέχρι πέρσι συνέβαινε.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΚΟΡΔΙΛΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

Γιατί; Πως ξεπέσαμε έτσι ρε γαμώτο; Πως τολμούμε να κοιτάμε αυτούς τους ανθρώπους στα μάτια και να τους πούμε «ξέρεις κάτι; φέτος δεν θα κάνεις μπάνιο» – και μετά να τρέχουμε στην παραλία μας; (*)

Γιατί; δεν αντιδρούμε; γιατί δεν θυμώνουμε; γιατί δεν χαλάμε τον κόσμο γι’ αυτήν την αδικία;

Πότε ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι;

Είναι τρομαχτικό: Σ’ αυτούς που χρωστάμε αξιοπρεπή διαβίωση, τους κάνουμε να ικετεύουν ισότητα – και μετά αγνοούμε την ικεσία τους.

Ω, μα είμαστε τόσο σπουδαίοι. Τόσο ισχυροί.

Και τόσο απάνθρωποι.

Εσύ, τι θα κάνεις γι’ αυτό;

(*) Ίσως με τον ίδιο τρόπο που λέμε στον Τενέζο «βάστα γερά ρε» και μετά πάμε για σουβλάκια. Δεν ανησυχώ. Δεν θα πεινάσουμε. Θα φάμε. Κόλυβα στην κηδεία του. Και η κηδεία του θα γίνει κηδεία της ντροπής μας.

UPDATE: Κάλεσα για περισσότερες πληροφορίες το ΚΑΑΠ ΒΟΥΛΑΣ και με ενημέρωσαν ότι η παραλία θα λειτουργήσει, σύμφωνα με την κα Μασούρα (210.89.90.376). Το επιβεβαίωσαν μετά από κλήση μου και στο γραφείο της Εθνικής Ομοσπονδίας Κινητικά Αναπήρων (τηλ.: 210.522.4974). Κανείς εκ των δύο πάντως δεν μπορούσε να μου δώσει ημερομηνίες έναρξης, ούτε την τρέχουσα κατάσταση της παραλίας.