Φωτό από @solidarity City Plaza via @thepressproject

Φωτογραφίες με σκηνές και ανθρώπους στα χιόνια. Ας δούμε μερικά δεδομένα:

Οι άνθρωποι αυτοί ήρθαν με δυσκολία. Το πιο πιθανό είναι ότι ταξίδεψαν με μία βάρκα, ίσως σε ένα φουρτουνιασμένο Αιγαίο. Φοράνε ο,τι τους χάρισαν, δεν ήρθαν με βαλίτσες.

Οι άνθρωποι αυτοί ήρθαν από τον φόβο. Είτε σε πόλεμο, είτε γιατί απειλήθηκαν με φυλακές, ήρθαν τρομαγμένοι. Κάποιοι μπορεί να είδαν δικούς τους να σκοτώνονται. Κάποιοι να περίμεναν το επόμενο σπίτι που θα βομβαρδιστεί να είναι το δικό τους. Κάποιοι ότι οι άνθρωποι με στολές στην χώρα τους, τον επόμενο που θα συλλάβουν ή θα δολοφονήσουν θα είναι οι ίδιοι. Είναι τρομαγμένοι, ψυχολογικά τραυματισμένοι.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι ξένοι. Δεν μιλάνε την γλώσσα μας, μπορεί να μην μιλάνε καν την ίδια γλώσσα με τον διπλανό τους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τι γράφει μία πινακίδα αν δεν είναι και στα αγγλικά (και αν, δεν ξέρουν όλοι αγγλικά) ή τα δικά μας έθιμα και τρόπους. Είναι χαμένοι εδώ.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι φυλακισμένοι στα καμπ. Άδικα φυλακισμένοι. Δεν έκαναν τίποτα κακό, δεν έχουν παρανομήσει – ειδικά όσοι έχουν λόγο να ζητούν άσυλο. Το μόνο που έκαναν είναι να τρέξουν να σωθούν από μία επικίνδυνη κατάσταση. Δεν είναι ένοχοι για κάτι. Μα παραμένουν φυλακισμένοι.

Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά επειδή ακριβώς είναι φυλακισμένοι, εξαρτώνται απόλυτα από εμάς. Δεν μπορούν να αναζητήσουν τίποτα καλύτερο. Δεν μπορούν να διαλέξουν τι φαγητό θα φάνε, ποιας ποιότητας νερό θα πιούνε, αν θα έχει ζεστό νερό να πλυθούν ή με τι θα σκεπαστούν το βράδυ. Είναι φυλακισμένοι, μπορούν να κάνουν μόνο ο,τι τους επιτρέπουμε εμείς, οι φύλακές τους.

Είναι δυνατόν ποτέ, εμείς οι φύλακές τους, να τους έχουμε σε αυτές τις συνθήκες;

Όχι αν το επιτρέπει η συνείδησή μας, ας το ξεπεράσουμε αυτό μία στιγμή: Οι νόμοι, το επιτρέπουν;

~

Ξεχάστε όλα τα άλλα, ξεχάστε ότι είναι ξένοι, ξεχάστε ότι φοβούνται, ξεχάστε ότι είναι αθώοι, ξεχάστε ότι είναι γυναικόπαιδα, ότι είναι χωρίς υπάρχοντα, ότι είναι χαμένοι εδώ:

Από την στιγμή που τους φυλακίζουμε, εμείς το κράτος, εμείς η κοινωνία, από την στιγμή που βάλαμε έναν φύλακα να τους απαγορεύει την έξοδο έχουμε την απόλυτη ευθύνη τους.

Όταν κάποιος καίγεται (μία γιαγιά με το παιδί της!) επειδή προσπάθησε να ζεσταθεί σε μία πλαστική σκηνή, ΦΤΑΙΜΕ ΕΜΕΙΣ. Όταν κάποιος αρρωσταίνει επειδή οι συνθήκες είναι απαράδεκτες, ή κάποιος πεινάει, ή κοιμάται σε λάσπες, ή στο πάτωμα, ή κάποιος παγώνει σε μία σκηνή που πάνω της έχει χιόνι, ή δεν τρέφεται σωστά γιατί οι μερίδες είναι απαράδεκτες (ή, όπως έγινε πρόσφατα, από εκδίκηση) ΦΤΑΙΜΕ ΕΜΕΙΣ.

ΕΜΕΙΣ.

Το κράτος, η κυβέρνηση, που επιτρέπει αυτές τις συνθήκες, και τις επιβάλλει με ενόπλους στους ανθρώπους που δεν μπορούν να κανουν αλλιώς.

Και αναρωτιέμαι, εισαγγελέας δεν υπάρχει;

Νόμοι, δεν υπάρχουν;

Δεν είναι ποινικό αδίκημα να μην τρέφεις σωστά τους φυλακισμένους σου; Αν έχουν κακής ποιότητας νερό; Δεν πρέπει να ελεγχθείς αν κάποιος καεί γιατί δεν είχε την κατάλληλη θέρμανση σε μία πλαστική σκηνή; Αν τους λείπουν τα απαραίτητα για την ελάχιστη ανθρώπινη αξιοπρέπεια; Αν τους αφήνεις να κοιμούνται ΜΕ ΜΙΑ ΣΚΗΝΗ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ;

Η κυβέρνηση λέει «δεν φταίμε εμείς, οι ΜΚΟ έχουν τα λεφτά».

Και;

Γιατί αυτό έχει σημασία; Ας ξεκινήσουν νομικές διαδικασίες, ας διορθωθεί το πρόβλημα, και ας βρεθεί ΜΕΤΑ ο υπεύθυνος. Δεν είναι υπεύθυνος όποιος έχει την διοίκηση του στρατοπέδου ή του καταυλισμού όταν οι άνθρωποι που φιλοξενεί, καίγονται; Δεν είναι υπεύθυνος αν δεν τρέφονται σωστά; Δεν είναι υπεύθυνος αν κοιμούνται στις λάσπες, ή στο χιόνι;

Μετά τον διοικητή, δεν είναι υπεύθυνος ο προϊστάμενός του;

Μετά από αυτόν, αφού δεν το διορθώνει, δεν είναι υπεύθυνος ο Υπουργός; Δεν είναι υπεύθυνος ο Πρωθυπουργός;

Το κράτος-φύλακας, δεν έχει ΠΟΙΝΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ για την κατάσταση που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι που φυλακίζει;

~

Τα χιόνια, κάποια στιγμή θα λιώσουν. Τα νερά θα στραγγίξουν. Όσοι δεν αντέξουν θα πεθάνουν, όσοι αντέξουν θα συνεχίζουν τις ζωές τους.

Σαν τους χιονάνθρωπους το καλοκαίρι, αυτοί οι άνθρωποι θα φύγουν, θα συνεχίσουν κάπου αλλού, ή θα θαφτούν σε έναν ανώνυμο ή επώνυμο τάφο στην τελευταία «πατρίδα» τους. Τελικά, κάποια στιγμή θα τους ξεχάσουμε.

Το πως φερθήκαμε όμως τελικά σ’αυτούς τους ανθρώπους, και πόσα εμείς οι ίδιοι επιτρέψαμε να τους συμβούν, θα μας κυνηγάει μία ζωή.

Υ.Γ.: Εδώ το ρεπορτάζ για τις συνθήκες από το @thepressproject όπου πήρα και την κεντρική φωτό